De afgelopen week was hectisch, samen met mijn vrienden/collega's Daphne, Henk en Monique een offerte afgerond. En weet je er gebeurt dan iets met je, want met elkaar ben je meer dan goed in staat om een prachtig aanbod op het gebied van Leiderschap in elkaar te draaien...en de offerte is ingediend! Spannend donderdagavond was het klaar...de andere giga-offerte (waar deze week de beslissing over zal vallen) had op onderdelen nog een aanscherping nodig en dit is ook vrijdag weer de deur uitgegaan. Kortom druk en spannend. Een nieuw coachtraject individueel binnengekregen, tja en hoe dan wel...via iemands'hondenuitlaatservice, hoe gek kan het gaan. Een van mijn vrienden, daar heb ik ooit eens mee gesproken over zijn leven, zijn toekomst, zijn keuzes. En dit gezin maakt gebruik van een hondenuitlaatservice. En deze mevrouw heeft de uitwerking van mijn gesprekken terug gezien in dit gezin. En bij een andere klant van haar, geeft zij mijn naam door...hoe mooi kan het gaan! En na het kennismakingsgesprek heeft deze mevrouw 'ja' gezegd tegen een traject met mij. Maar ook een nieuwe coachee bij OCW! Top toch...en ondertussen loopt mijn werk bij bestaande opdrachtgevers gewoon nog wel wat maanden door...dus ja, deze week was een gekkenwerk, lange dagen, leuke dagen, veel gesprekken, veel werk...en gisterenmiddag stapte ik om half 1 in de auto in Haarlem op weg naar mijn vader. En overal was file, en ik had het gevoel alsof ik vakantie had...de radio aan, met Armin van Buuren, ik vind zijn muziek geweldig, lekker die dreun, heerlijk ik zit dan soms te dansen achter stuur (ja wel een beetje moeilijk). En in het verpleeghuis een serieus gesprek gehad met de verpleeghuisarts en Pa. En de uitkomst is wel heel erg ernstig. Dit is het...hij zal nooit meer zelfstandig kunnen lopen, zitten, naar het toilet gaan, onder de douche. Of zelfs nooit meer kunnen staan..en ook geestelijk gaat hij achteruit, doordat zijn wereldje zo klein is geworden, maar ook door de twee CVA's. Concentratieverlies, alertheid, het is allemaal een stuk minder geworden. En tijdens dit gesprek en ook daarna, was mijn vader erg verdrietig, en moest hij veel huilen...en tijdens ons gesprek, vroeg hij mij of het niet beter zou zijn geweest als hij dood zou zijn gegaan...Tja, en wat moet je dan zeggen tegen je vader...het deed zoveel zeer om hem dit te horen zeggen. Ik zei 'nee Pap, daar hoef je niet over na te denken, want je bent niet door...en je bent nu al zoveel beter, dan toen je hier in april kwam, laten we maar kijken wat nog wel tot de mogelijkheden behoort, terwijl we weten dat je niets meer zelfstandig zult kunnen...en Pap, ik ben blij dat je niet dood bent gegaan....' en in stilte liep ik verder, met mijn vader in de rolstoel, op weg naar de geitjes....
En wat gaan we nu doen, we gaan op zoek naar een betere woonsituatie voor hem, met veel extra hulp, zodat hij wat meer privacy krijgt, zijn eigen spulletjes om hem heen, en zodanig dat hij op emotioneel gebied, psychisch, wat gelukkiger kan worden...want dat is nu, wat wij nog kunnen doen voor hem. Zorgen voor een vorm van veiligheid, een klein beetje geluk...dus ik ga aan de slag. In samenspraak met de verpleeghuisarts...wordt vervolgd!~
Annemarie en ik gaan zo weer weg, op naar mijn vader, hij heeft mazzel vindt hij, want ik kom deze keer zomaar twee keer, vrijdag en zaterdag en eigenlijk drie keer mazzel, want ik neem Annemarie mee....mooi he...Fijne zaterdag! Vanavond een feestje, een dame van mijn werk die 50 wordt...leuk, even gezellig en morgen...eerst heel lang uitslapen en dan zomaar helemaal niks...kus! Van een 50-jarige Aniet, nog even dan....
