Een beetje stout....

Tja, zijn we niet allemaal af en toe een beetje stout dan? En wat is stout? Geen idee, het enige idee dat ik nu heb, is dat ik vanmiddag even ontrouw ga zijn aan mijn vaste kapper, en dat ik naar een nieuwe kapper ga. Zomaar voor een keer denk ik. Omdat ik zo een kapper binnen wil lopen en wil kunnen zeggen, 'kan ik even geknipt worden'. Meer is het niet he. Gewoon knippen. En ik zei tegen die meneer, ik wil het een beetje woest, niet te netjes. En niet te veel gedoe. Gewoon een beetje stout en ja die zaak heet echt 'een beetje stout' en dat hier in Wassenaar, haha...
Dus ja, dat gaat gebeuren. En terwijl ik nu mijn nespresso drink, mijn broodje eet, mijn krantje lees, moet ik lachen. Lachen, omdat ik eigenlijk mijn hele leven al, soms een beetje stout ben. Niks om je zorgen over te maken, maar gewoon net af en toe eens buiten de paden lopen. Even iets anders doen, dan anderen. Bijna zonder regels willen leven. Het breekt me soms op. Dus in een leven waar alles volgens de norm moet ben ik niet zo op mijn plaats. En ik denk dat ik dit niet bewust doe, ik ben me er wel van bewust, maar ik denk dat ik wel heb moeten knokken om te mogen zijn, wie ik ben. Niet met mijn ouders, maar met de omgeving, het houden van een meisje als meisje, op Goeree en Overflakkee vond ik wel lastig. En ik denk mijn moeder stiekem ook wel. De familie van vaders kant vond het zeker ingewikkeld, en dit alles maakte dat ik al heel jong, net vier dagen 17, in den Haag woonde. Op kamers. En op zoek ging naar dat beetje stout. Nee het was niet stout, maar voelde wel zo. Als ik als jonge vrouw in een vrouwenbar zat dacht ik zo vaak 'oh wat zou mijn moeder hier wel niet van vinden'. Nooit dacht ik 'oh wat zou mijn vader hiervan vinden, nooit'. Nee ik heb hem zelfs meegenomen naar zo'n gelegenheid en hij schrok zich rot. En dus was hij maar wat blij, dat mijn smaak als het over vrouwen gaat, gelijk op ging met zijn smaak. Ik hou van vrouwelijke vrouwen, van charmante dames. En hij ook. Samen waren wij dus met regelmaat een beetje stout, omdat we zomaar zaten te genieten. Ik als vrijgezelle dochter en hij als getrouwde vader. Hoe gaaf is dat, en volgens mij dus helemaal niks mis mee, hij en ik, grinnikend om alles wat we zagen. Dat is altijd gebleven. Zelfs toen hij in de rolstoel zat grinnikten wij nog samen om alles wat er om ons heen te zien was. Gisteren vertelde ik nog aan Hendrik-Jan over mijn ouders. Leuk zomaar op een late vrijdagmiddag een heel persoonlijk gesprek, over kinderen, over de relatie met je ouders. Fijn he...
Ik heb me vandaag leuk aangekleed, een mooie groene trui, met een donkerblauwe passende pantalon, een chino heet dat geloof ik...best wel modern, voor mij, ik moet lachen om mezelf. 57 jaar en dan in een chino, met een kekke trui, met leren armstukken op de mouwen. Vanmorgen liep ik door het dorp, en zag ik allemaal bekenden, 'de burgemeester' die vertelde over zijn kleinkinderen, Mila en Simone (zij zagen mij niet, zij waren alweer druk bezig), Anne aan de koffie bij SooFrench en meneer Staal, die me even zoende. Gezellig, Wassenaar voelt voor mij als thuis zijn en thuis komen. En eerlijk gezegd heb ik dat lang niet zo gevoeld. Me op mijn plaats gevoeld, met mensen om me heen, die me groeten, bekenden, vriendelijke mensen, de dames van de boekwinkel, de groenteboer, de wijnhandel die zelfs de kistjes wijn al thuis aflevert bij me, boven. Hoe leuk, hoe fijn. Je thuis voelen, is volgens mij heel belangrijk. Het gaat over veiligheid, over geborgenheid. Ik had het altijd als kind op onze boerderij. Het ging niet zozeer om die plek, maar om de geborgenheid die mijn ouders me gaven. Ik had het heel bewust later in Schoonhoven, toen ik een fijne plek voor mijzelf had gemaakt. En gek, maar waar, ik had het altijd bij mijn vader. Als ik in zijn zorginstelling, zijn kamer was, en zo maar bij hem zat. Een kopje koffie, een glimlach, of simpelweg kijken naar zijn slapende hoofd. Daar voelde ik ook die intense rust, die je zelden voelt. En die rust, die voel ik hier. Hier in Wassenaar, in dit huis, in mijn leven, in mijn werk, met mijn vrienden. In de bar bij Mila, maar ook als ik hier rondloop en zomaar geniet, van al die lieve ontmoetingen. Ik vind dat heel erg fijn. Ik heb dat nu ook op kantoor. Ik voel me er thuis. Met de mensen om me heen. De gesprekken, de ontmoetingen. Met de dingen die we doen met elkaar. Het voelt goed, dus langzaam aan vallen dingen op zijn plaats. Mijn ouders zijn niet meer fysiek hier bij me, maar in mijn hart leven zij voort, ieder op een eigen wijze. Mijn onafhankelijkheid, zowel ingegeven door mijn vader als mijn moeder, mijn manier van leven, van vrij zijn, mijn contact met mijn nicht in Zeeland, met mijn vrienden. Wat een rijkdom...nog steeds of weer, dromend van die Mercedes cabrio en die komt er echt, geloof me...en dan blijft ie tot in de eeuwigheid...dan wordt dat onze privé auto, of mijn privé auto. Dus het moment is nog ver, want nu is het nog niet nodig...nu werk ik nog bij Yarden. Yarden mijn bedrijf, waar vitaliteit hoog in het vaandel staat, binnenkort een ontmoeting met Matthijs van Nieuwkerk, Pieter van den Hoogenband, en nog wat sporters waar ik mee mag met de directie omdat wij het meest vitale bedrijf van Flevoland zijn nu en meedingen naar de titel van meest vitale bedrijf van Nederland. Hoe mooi...wij van Yarden. Tja, het begon met een beetje stout vandaag en het eindigt weer helemaal niet stout. Vitaliteit, gelukkig zijn, goed in je leven en in je vel zitten. Mensen missen...ja mensen missen, dat hoort daar ook bij. Omdat ze er niet meer zijn, of wel zijn maar niet meer dichtbij. En toch zoals Noor ooit als klein meisje zei bij het afscheid van mijn moeder in 2003 'je hoeft niet verdrietig te zijn oma zit in je hart'. Ja de mensen die niet dichtbij meer zijn, die hebben een plekje in je hart. En die draag je mee, waar je ook gaat. Dus dank je wel, al die mooie mensen, die mij gemaakt hebben tot nu toe, ik draag jullie mee. En ook al denk je vandaag, wat een kakker die Aniet, ach maakt niet uit, ik ben en blijf, Aniet. Fijn weekend, met liefs...terwijl ik afscheid wil nemen, denk ik met hele mooie herinneringen terug aan het afscheid van de tweede groep van de leergang 'rouwen, sterven en rituelen ...'. Deze leergang hebben wij gisteren op mooie wijze met inspirerende verhalen gisteren afgesloten. En ook hier weer dat gevoel, dat dingen samen komen. Mooie gesprekken met mensen. Over wie zij zijn en waar zij voor staan. Prachtig, en ik, ik mocht daar zomaar bij zijn. Fantastisch mooi te horen, dat deze leergang ons allen zoveel rijker heeft gemaakt als mens. Vanuit deze tweede leergang, weet ik, dat ik zomaar kan stoppen ergens in het land, om bij Marjo in Zwolle, een kop koffie te gaan drinken, mooi toch. Fijn weekend...Anita ik draai het nummer 'Leef' van Hazes junior...ja leef!

Catch...by Simonis in Scheveningen

Gisteren wilde ik op tijd thuis zijn. Want het team van Mila's Gastrobar ging op stap. En hoe, na een mooi glas Deutz Champagne in de wijnbar werden we opgehaald door Kees. De chauffeur met een bus voor 9 personen. En hij bracht ons bij Catch in Scheveningen. Een prachtig restaurant, met hoe leuk in de toiletten onze eigen tegel uit onze badkamer en toilet. Mooi, stijlvol en vooral heel gezellig. Een mooi gezelschap, vrienden die met elkaar samen een prachtige dienstverlening neerzetten. En de wijnen gingen open, voor mij de Fransola, een prachtige sauvignon blanc van het spaanse wijnhuis Torres, uit de Penedes. Er was ook een hele mooie chardonnay, en later nog een rode wijn, een bourgogne denk ik. Ik bleef bij mijn Fransola, fris, mooi van smaak, genieten. Een enorme schaal met prachtige hapjes, oesters, sushi, verse zalm, verse tonijn, overheerlijke carpaccio een weldaad. Met heerlijk brood erbij, boter en olijfolie, kortom genieten in optima forma. En daarna kon je kiezen wat je wilde...en weer was dit genieten. Prachtige borden met vis, vlees werden geserveerd. En toen was daar weer Kees en werden we door het mooie Den Haag naar Wassenaar terug gereden. Hoe fijn, hoe goed, drie maanden na de opening van haar Gastrobar, trakteerden Mila en Simone ons op deze schitterende avond.
Tja en dan heb ik nu zomaar een vrije dag. Doe ik niet zoveel. Boekhouding bijgewerkt, krantje met koffie, straks een zonnebankje en eventjes op de fiets naar Voorschoten. Flessen wegbrengen, gewoon wat rommelen. En vanmiddag naar het LUMC. Kijken wat men daar voor mij in petto heeft. Een voorgesprek. Geen idee, wat ik kan verwachten, en dan de operatie na 15 november 2016. Ja, want eerst gaan we even een paar dagen naar Lissabon. Samen weg, Lissabon ik heb zo'n beeld van slenteren door de stad, met het oude trammetje omhoog en omlaag, wandelen langs de boulevard, niet zo spannend allemaal, maar wel heel fijn, eventjes weg.
De weken vliegen voorbij in mijn beleving. De herfst is voelbaar, koud in de auto vroeg in de ochtend, veel blad op straat, een mooi jaargetijde vind ik. Voor mij altijd een beetje mijmeren over wat er ooit was, en wat er is. Soms heb ik zo'n moment van bezinning. Dan denk ik na, over hoe het leven loopt of verloopt en het lijkt wel alsof ik dit in deze periode iets bewuster doe, dan in een ander jaargetijde. Het kan ook zijn, dat dit helemaal niet klopt en ik dit nu alleen maar zo voel. Ik geniet nog even na van al het goede van gisteren, en voel me rijk, dit alles zomaar mee te mogen maken. Het is fijn als mens, om onderdeel te mogen zijn, van dit team. Het team van Mila's Gastrobar. En...niet te vergeten, het team van Yarden Verenigingszaken. Gisteren had ik nog een gesprek op kantoor, over het feit, dat mensen 'ergens' bij willen horen. Bij een groepje mensen, of je nu vrijwilliger bent, of niet. Je wilt onderdeel uitmaken van een groep, een team. En gek is dan, dat dit gevoel ook weer anders kan worden. Dat je ooit vrienden had, die je nu niet meer ziet. Dat je ooit veel dingen ondernam met mensen, en nu niet meer. En toch hoort dat ook bij het leven, net als dat vallen van de bladeren, de evolutie, je verandert, je groeit, je beweegt mee met de stroom. Zo ook ik, zo ook mijn team. En dus voel ik me onderdeel van veel, hoor ik ergens bij. Een hele dikke zoen, voor vandaag, voor jullie.

Zomaar simpelweg tevreden zijn....

Zaterdag is echt mijn dag. Vanmorgen wat trager opgestaan, kopje koffie, krantjes, bloemen gekocht, die mooie herfsttint, en dan heerlijk te voet boodschappen doen. Kopje koffie bij Mila en Simone, de chique slager, die overheerlijke bakker, en nu aan tafel, tijdschriften lezen, kranten lezen en weer een kopje koffie. Met daarbij een goddelijk lekker stukje koek, gebakken door Floor met witte chocolade. Echt verwennerij in optima forma. Heerlijk is het dan. Net een heel mooi colbertje gezien, straks eens kijken of mijn maat erbij zit. En dit soort dagen, dan realiseer ik me weer, dat tevredenheid vooral in jezelf zit. In wat je doet en met wie. In die heel eenvoudige dingen, Leonard Cohen klinkt door de speakers, zijn laatste cd 'you want it darker'. Prachtig zo'n mooie beschaafde oude man, met hoed, en die heerlijke lage duistere stem. Nee, het is geen vrolijke muziek, maar voor mij is Leonard Cohen een muzikant, die ik al beluisterde op mijn kamertje op de boerderij en waar ik nog steeds intens van kan genieten. Beetje melancholiek, beetje verdrietig soms, en daarnaast ook zo inspirerend, zo mooi. Denk aan 'So long Marianne' een prachtig lied, een ode aan de liefde. Ik denk op dit soort dagen altijd terug aan mijn week. En de afgelopen week, was een mooie en vooral bijzondere week. Een geweldige avond in de wijnbar, bomvol, met veel tevreden klanten. Een mooie week met Verenigingszaken, leuke ontmoetingen, een gesprek met een bureau, over onze bedrijfscultuur. Interessant en boeiend, we hadden nog wel uren kunnen doorpraten. Mijn ernstige foto op het afscheid van Petra. Mooi, hoe mijn kop sommigen doet denken aan mijn vader. Ernstig, met grijze woeste haren, iets te lang meestal, en voor mij geeft dat mij een glimlach, die herinnering aan mijn vader. De man van wie ik zielsveel hou en altijd zal houden. Voor nu, een mijmering, een terugdenken, en een glimlach, omdat ik weet, dat bij iets loslaten, altijd weer iets nieuws hoort, een nieuw begin. En het lijkt alsof er van alles nieuw is begonnen, mijn nieuwe baan, die al niet meer zo nieuw is, mijn zijn in de wijnbar, mijn leven in Wassenaar, mijn genieten van koken, en de combinatie van wijn en spijs. Vanmorgen vertelde ik Mila over mijn voorgerecht en toen, na even denken, zij goedkeurend knikte, moest ik lachen. Want ja 'de chef' weet het echt wel, als het gaat over koken. Leuk he...voor nu, een heerlijk weekend, lieve groet, van mij, Aniet.

Vitaliteit en Pieter van den Hoogenband....

Hoe leuk is het, als je zomaar onverwachts op kantoor met Pieter van den Hoogenband in gesprek raakt. Ja, want Yarden is het meest vitale bedrijf van Flevoland geworden. Prachtig. En in dat kader raakte ik in gesprek, want sport, fruit en trappen lopen, maar ook lachen en plezier maken, is een basis voor vitaliteit. Met elkaar in gesprek zijn, stil staan bij iemands welzijn, en aandacht voor gezond eten en drinken. Leuk, we krijgen later een prachtige app, waarop we van alles kunnen bijhouden, over bloeddruk, gewicht, een stappenteller, kortom ben ik gezond en blijf ik dit?
Super gaaf. Mooi vind ik dat vitaliteit en hoe gezond te zijn en te blijven, nu past bij waar ik mee bezig ben. En oh ja, die Pieter is echt een ontzettend leuke vent. Geweldig. Alles is gefilmd, ik ben erg benieuwd!
En vanavond ben ik eventjes naar het afscheid van Petra geweest. Gek hoe vreemd het voelt om daar te zijn. Hoe snel kun je ontwennen en ook weer wennen in een andere omgeving. Hoe heerlijk ik het nu vind om in Almere te werken, hoe zaken volledig anders zijn geworden. Fijn om even bij Petra te zijn en lief, hoe zij mij noemde in haar speech. Een vorm van waardering over en weer naar elkaar. Mooi. En nu, heerlijk een stapel met kranten, een nespresso met een heerlijk koekje gebakken door Floor. Zomaar even tijd voor mezelf, voor niets, tijd om te genieten. Morgen lekker even onder de zonnebank. Fijn.
Mijn ingreep wordt verplaatst, na 15 november, en moet onder volledige narcose. Vervelend hoe die klier, leuk woord, is ingekapseld in een spier en dus operatief verwijderd moet worden. Ik moet woensdag weer naar het ziekenhuis, en dan hoor ik weer iets meer. Wordt vervolgd. Nu even niets...lekker niets. Fijn weekend, Anita

Fietsen door de regen...

Goedemorgen en terwijl Supertramp met zijn 'Logical song' mij omringt, Nespresso in het koffiekopje, een zonnebankje achter de rug, zit ik weer op mijn vertrouwde plekje. Lekker thuis, aan tafel, kranten en water erbij, heerlijk. Het is mijn favoriete moment van de week, zaterdagochtend. Vrij zijn, niks hoeft en alles mag. Fijn.
Gisterenavond gingen we eten bij een goede vriendin van ons in Den Haag, in Scheveningen eigenlijk, en wij besloten lekker te gaan fietsen. De weersvoorspelling was best okay. Beetje fris, maar goed, na een week hard werken, even de trappers te laten bewegen. Het lijf in goede conditie houden, zo heet dat toch. Fijn, beetje fris, en nog wat zoeken, welke weg te fietsen. Want met de auto rij je als vanzelfsprekend overal naar toe. En zo rond half elf, kwart voor elf, besloten we terug te gaan fietsen. En jawel, het begon voorzichtig te regenen en geleidelijk aan steeds harder. En al eerder had ik geconstateerd, als je naar huis wilt, dat je heel hard kunt fietsen, zo ook gisteren, ik schat in 35 tot 40 minuten waren we hier weer binnen. En toen begon het toch hard te regenen. We waren inmiddels best goed nat geworden hoor, maar wat is dat heerlijk, fietsen door de regen, alsof alles van je af glijdt. Heerlijk ontspannen, en na nog even een glas water, daarna heerlijk je bed in, slapen...een mooi begin van het weekend.
En nu met de muziek aan, denk ik terug aan de afgelopen week. Een mooie, maar vooral ook intensieve week. Mooie soms wel stevige gesprekken. Een geweldige dag weer met mijn Yarden collega's in de leergang 'succesvol leiderschap' een leergang waar ik af en toe docent mag zijn. Maakt me nog altijd zo blij. Ik vond lesgeven voorheen altijd erg leuk. Bij het ISBW, Schouten en Nelissen, de Politie, of voor Coachboulevard, Defensie. De interactie, het met elkaar delen van ervaringen, echt heel gaaf. Ook bij Yarden vind ik dit een prachtig onderdeel van mijn werk. Het mooie vind ik van dit soort momenten, dat je werkelijk dingen deelt. Dat je stil staat bij elkaar, bij onze onzekerheden, onze krachten en soms ook ons onvermogen. En dat je vanuit die veiligheid, dat vertrouwen, zo dicht bij de ander mag komen. Prachtig. Ook mocht ik deze week gespreksleider zijn bij een interview met 8 nabestaanden. Prachtig, praten over verlies, ervaringen delen, zodat wij kunnen en mogen leren. Wat doe je wel, wat doe je niet. Waar help je de ander mee, bij verlies, bij rouw. Wat me deze week ook heel erg bezig houdt is de discussie over 'voltooid leven'. Een mooi initiatief vind ik. Dat ik zelf mag bepalen, wanneer mijn leven voltooid is. Dat ik mag kiezen wanneer ik wil, om te stoppen met een leven. Weloverwogen. En als ik dan interviews lees, mensen op tv hoor vertellen, dat men wel 'klaar' is met die leven, dan denk ik vaak 'wie zijn wij dan, om anders hierover te oordelen'. Zelfbeschikking, zelf de regie hebben, zou ik in alle gevallen willen. Dus ook als het over mijn leven gaat. Beth Hart klinkt nu door de kamer. Beetje stoer, beetje rauwe stem, beetje jazzy vind ik...mooi. Lieve mensen, ik weet niet wat jullie allemaal gaan doen, hoef ik ook niet te weten. Ik hoop dat je je niet laat weerhouden, door de regen, die herfst in Nederland heeft ook wel iets toch. Voor sommigen is het herfstvakantie, geniet ervan. Voor anderen, waaronder ikzelf, is het gewoon weer lekker werken. Wat avonden, wat dagen, kortom best veel. Maar eerst weekend, een lekker feestje, beetje dansen denk ik vanavond. Gezellig, wat mensen zien van mijn oude team. Fijn. Want hoe mooi is het om af en toe mensen te missen, want dan weet je ook, dat wat er was, goed en echt is geweest. Ik wens jullie momenten van rust toe, even niks doen, dat boek lekker lezen, waar je zo graag in verder wilt. Een interview in de krant, zomaar even lekker samen zijn. Geniet ervan. Dag!

Leef!!!

Op deze heerlijke zondagmorgen, net uit bed, tv gekeken in bed, Nespresso gedronken zit ik nu aan tafel en luister, jawel gewoon naar het nummer Leef van Hazes junior. Lekker, vrolijk, ongecompliceerd en daardoor zo fijn. Ik moet dan gelijk denken aan mijn schoonmoeder, die geniet als ik een dergelijk nummer draai. En eigenlijk is het zo heerlijk, om gewoon even heel simpel te leven, alsof het je laatste dag is. En gisteren begon de dag goed en serieus, een mooie vergadering in Almere met het Hoofdbestuur en de Ledenraad. Constructief, mooie interacties, herverkiezing van een deel van het Hoofdbestuur. En toen ik om kwart voor drie thuis kwam, even een kop koffie en toen lekker een stuk gefietst. En bij Oscar en Elselien, een glas champagne, en eigenlijk fijn samen zijn. Hun twee kleine kinderen, een beetje spelen, voetbalplaatjes kijken, hoe mooi kan het zijn. Op de fiets terug naar huis, een stop bij Mila en op tijd thuis. Lekker wat gegeten, niets spannends of ingewikkelds, gewoon zomaar wat er is. Zondag is eigenlijk de enige dag, waarop ik niet gehinderd door tijd, een klok, een afspraak, gewoon de dingen kan laten zijn zoals ze zijn. Nu is dat nog koffie drinkend, luisteren naar muziek, de kranten, en verder niks. Straks rijden wij naar Oldemarkt, naar Leo, de man van Eveline. De eerste keer elkaar weer zien, na haar afscheid, haar uitvaart. Gek, lijkt me dat. Eef is mijn vriendin, Leo haar man. En hoe doe je de dingen dan met elkaar, zonder haar fysieke aanwezigheid hier. Ik vind dat altijd wel ingewikkeld. Hoe ga je door met leven, zonder je vriendin, met de mensen die om haar heen waren/zijn. Soms zijn er mensen in je leven, die samen tot jouw vriendenkring behoren en als de een dan wegvalt, dan ga je door met de ander. Soms is dat anders, en dan zoek je naar een vorm. En ach ik zoek niet zozeer, ik zie het wel...ik zal haar wel missen in haar huis, haar omgeving. En steeds het gevoel hebben, dat ze zo dadelijk gewoon de kamer weer in zal stappen. Wat is doodgaan, toch ingewikkeld he...ik had het er nog over met Jan, mijn jeugdliefde. Prachtig, wat een leuke man. Toen ik hem zag, snapte ik wel, hoe echt ons gevoel was, toen we jong waren. En hoe leuk het ook was. Hoe ik kon lachen met deze man. Nu een prachtige kerel, met veel gezamenlijke interesses, met een manier van kijken naar het leven, die maakt, dat je elkaar aansprekend blijft vinden. Ongeacht hoeveel jaar er tussen zit, en hoe frequent je elkaar wel of niet ziet. Soms maakt dat niet uit. Dan is wat er is, er altijd. Mooi. Als je mensen van vroeger weer ziet. Dan herken je die lach, die oogopslag. Die leuke dingen, waar je ooit voor bent gevallen. Geweldig. En dat gebeurde allemaal bij Mila. Vrijdag was een prachtige dag in en rond Wassenaar. Met collega's van Yarden, met mensen van Duinrell, met Annemarie. Kortom vrijdag was weer zo'n topdagje, waar alles samenvalt. Mensen, omgeving en verbinding. En dat is eigenlijk wat de rode draad in mijn leven is, verbinding met de ander. In mijn werk, met mijn directeur Ron, geweldig hoe leuk het samenwerken is. En terwijl Leonard Cohen zingt over the future, en ik lekker mee zit te deinen, wens ik jullie een mooie zondag toe. De zon schijnt voorzichtig, we gaan lunchen bij het Buitenhuis, hier net op de grens van Wassenaar en dan door naar Oldemarkt. Heb het goed met jezelf, met mensen om je heen. En niet vergeten he...leef! Dat heb ik zo geleerd van mijn vader, mijn lieve vader!! Leef!!

Thuis zijn en thuis werken

Lieve mensen, ik zeg altijd, dat ik daar niet zo goed in ben. Thuiswerken en thuis zijn, lekker met Nespresso achter mijn laptop. En naast mij de krant, en op vrijdag is dat AD Den Haag, het Parool en nu zelfs Trouw erbij. Genieten zeg. Nieuws komt op zoveel manieren bij me binnen. Ondertussen werk ik aan een document over 'het lidmaatschap van Yarden' en wat dit voor jou kan betekenen. En werkelijk als ik dan aan het denken ben, bubbelt het van de creatieve andere gedachten. Aan hoe je als Vereniging je kunt profileren, zodanig dat er veel mooie nieuwe dingen gaan ontstaan. Jonge mensen zich bij ons aan willen sluiten. Heerlijk. Maar ook mijn eigen leven, trekt gestaag aan me voorbij. En ik ben aan het zoeken, hoe ik daar ook mijn gedachten over dienstbaarheid, over service, over genieten van het leven, aan kan verbinden. Toch weer een eigen onderneming starten? Toch weer eigen dingen gaan oppakken? Ik hou zo van die ruimtes waar veel meer kan, dan alleen een winkel met spullen. Gekke, leuke initiatieven, een heerlijk kopje Nespresso, met een mooi stukje cake, of koek. Gezond, lekker, een paar flessen prachtige wijn, waar je werkelijk je vingers bij af gaat likken. Met hele kleine hapjes erbij. Maar ook met schitterende kunst aan de muur. Van Annemarie denk ik dan hoor. En met mooie spullen uit Frankrijk, of mooie brocanterie. Ik geniet intens, van al deze dingen en heb me voorgenomen, hier een plan voor uit te gaan werken. Voor als ik later oud ben, en niet meer zo hard hoef te werken. Heerlijk, perspectief, denken in kansen en mogelijkheden. Ik hou ervan en wil het graag. En tussen al die gedachten door, luister ik naar Tell the Truth van Eric Clapton en J.J. Cale live in San Diego. Ruig, ruw, en vol herinneringen...en als ik jullie nog een tip mag geven. Lees het boek 'Een klein leven van Hanya Yanagihara. Intens, als een boek over liefde gaat, dan is het dit boek wel...pfffft. Zo mooi. Fijne dag, ik ga weer verder met het werken hier thuis. Morgen weer mooie dag vergaderen in Almere...dus een soort verschuiving in de agenda. Komt allemaal goed. Met deze fraaie gedachten in mij. Dag! Aniet

De zon schijnt....

Ja het is 5 oktober 2016 en de zon schijnt, het is een beetje fris, maar de zon schijnt gewoon weer lekker verder. En niet alleen buiten, maar ook in mij. Soms staat je leven bol van die momenten, zo'n moment waarop mensen aan je vragen hoe het met je gaat, zo'n moment waarop je team wordt uitgebreid en Edward er bij is. Het moment waarop ik een enorme knuffel krijg van Adelheid zelf, omdat ons gesprek zo mooi en intens is. En dan kom je vandaag bij een school terecht en daar zie je leerlingen Havo 3 die kennis mogen maken met theatergroep TRAXX...waanzinnig. En het theaterstuk Weerzin, gaat over jongeren die te maken krijgen met een vorm van depressiviteit. Een wervelend stuk, intens, prachtig, het komt binnen bij mij, maar ook bij die klas. Jongens en meisjes, die emotioneel worden en hier ook over praten. Geweldig...ik heb met kippenvel op mijn armen, gekeken naar vier schitterende jonge acteurs, die met elkaar zoveel geven aan jou, aan mij, aan elkaar. Hartverwarmend...en nu werk ik een paar uur thuis, en wil ik vooral delen, wat ik heb gezien. Onderweg gestopt om mooie bloemen voor mijn lief te kopen. Romantisch als ik ben, en van Odile krijg ik witte chocolade spekjes, kortom...de zon schijnt, in mij en om mij heen. En weer voel ik, hoe mooi deze week is, mooie woorden van Sabrina als een dank je wel voor mij. En terwijl zij deze woorden uitsprak, voelde ik zo, dat het goed is, dat mijn keuze voor mijn werk bij Yarden Verenigingszaken goed is. Dat alles op zijn plaats is gevallen. Edward, die vol verve allerlei initiatieven oppakt. Het leuke is ook dat ik mijzelf dienstbaar voel zijn en zie zijn. De ander mag het podium, en ik faciliteer. Volgens mij is dat een houding die past bij de Vereniging van Yarden, faciliteren, ondersteunen en er simpelweg zijn. Je plaats kennen en ervoor zorgen, dat de ander zijn ding mag doen. Mooi ook om te zien, hoe ik nu kan luisteren en stil kan zijn, in een overleg. Ik hoef niet meer het hoogste woord. Mijn plaats innemen en me hier zo goed bij voelen. Genieten van alle mooie dingen, die ik vandaag mag ervaren. Maar ook de emotie die zo bij mij hoort, mogen voelen, steeds maar weer. Vandaag lees ik in de krant de brief van Marieke de Ridder, gericht aan haar overleden zoon Mees, die vorige week omkwam door een verkeersongeval. Haar zin 'we huilen, hebben verdriet en gaan weer door' voel ik en deze dan 'En dan jouw nalatenschap. In je sterven is er iets gegroeid dat groter is. Namelijk vriendschap, betrokkenheid en loyaliteit'. Prachtig wat een moeder, wat een vrouw, wat een mens, hoe zij deelt en hierdoor haar hand reikt naar ieder ander. Wat een voorbeeld...en weer schijnt de zon, door deze woorden. Weer ben ik geraakt, door hoe het leven geleefd kan worden, en hoe je vanuit het leven kunt delen, alles dat er is, je emotie, je vriendschap, je tranen, je armen. Ik denk aan de woorden van TRAXX 'je hoeft het niet alleen te doen'.
En juist deze woorden, doen je beseffen, hoe je leven is, het is van ons, van jou en mij, en met elkaar, alleen maar met elkaar, kunnen we onze doelen bereiken. Met die arm om je schouder, die knipoog, die hand die je opsteekt, die glimlach die je mag ontvangen, die kus op je wang, je hoeft het niet alleen te doen. Voor mij, nog een paar volle en intensieve dagen, Mila helpen morgenavond, zaterdag een Ledenraad in Almere, maar ook een borrel bij Oscar en Elselien, zomaar na een paar jaar weer. Gezellig. En zondag, naar Leo van Eveline. Want ook hij heeft die arm nodig, die knipoog, dat woordje, want Eveline is niet meer hier...en die leegte zal voelbaar zijn. Dat gemis, maar ook haar nalatenschap zal voortleven in alles waar zij voor stond. En ook hij, ook jij, hoeft het niet alleen te doen....bedankt TRAXX. Bedankt Adelheid, bedankt jij daar...en zoals Marieke de Ridder schrijft 'gelukkig is daar dat doorkijkje naar later. Hij belooft dat jij het goed hebt. Daar houd ik mij aan vast.' dus waar je ook bent lief mens, van wie gehouden wordt, ik ga er maar gewoon van uit, dat jij het goed hebt. En de zon verwarmt mij wel...dank je wel.

Regenachtige zondag...

En vandaag is zo'n dag, waarop er niets hoeft en alles mag. Het lijkt alsof de weergoden mij daarbij helpen, want het hoost hier werkelijk van de regen. Zelfs even geld halen bij de bank, lijkt dan te veel, omdat ik dan werkelijk zeik nat zal worden. Mila organiseert Jazz onder de luifel, ik ben benieuwd, want in haar Gastrobar is het klein en intiem, en als de mannen binnen Jazz gaan spelen, is de tent al heel snel vol. We gaan het zien, zondagmiddag jazz met een glas witte sauvignon van Aaldering uit Zuid Afrika, ach het kan slechter toch. 2 oktober, sokken aan, een trui aan, zou de zomer nu dan echt voorbij zijn, en wat was de nazomer mooi he...werkelijk intens genieten van het prachtige weer, de lange zomeravonden, een vuurtje in de houtkachel op het terras, kortom de zomer van 2016 was prachtig! Dus dank je wel hiervoor. De herfst vind ik altijd bijzonder. Ik had het er net met Rosanne over. Zij zei 'ik vind het wel knus als je dan binnen bent'. En zij vertelde over haar leerkracht van de basisschool, die zo graag fietste door de regen. Doet mij denken aan vroeger, toen ik op de boerderij woonde. En de middelbare school was 10 km verderop. Je kon kiezen, een regenpak aan (oranje) of heel stoer door fietsen en de hele dag in een natte Levi's lopen. Je kunt wel raden wat ik deed. Door fietsen in mijn Levi's en stoer zijn. Het koud hebben, klamme benen, tot op je bot nat, maar een oranje regenpak, nee echt niet, dat vond ik zo stom...En met de opmerking van mijn moeder, dat ik van fietsen door de regen, krullen in mijn haar zou krijgen, maakte dat ik stoer doorfietste, want ik wilde zo graag krullen. Ik heb er nog vaak aan gedacht, toen ik na mijn kale koppie door de chemo, daarna een tijdje heel veel woeste krullen had. Ik was blij, toen mijn eigen haar weer terugkwam. Ach, zo wensen we allemaal wel dingen, die onbereikbaar lijken. Zo droom ik van die nieuwe Mercedes C klasse cabrio die in 2017 uit komt, een vier deurs...en wie weet kan ik er ooit in rijden. Maar eigenlijk maakt het natuurlijk niks uit, dromen is leuk. Het bezit van de zaak, einde van het vermaak. Beetje stomme uitspraak vind ik, maar al die materialistische dromen zijn echt niet belangrijk. Gezondheid, liefde en geluk. Genieten van je werk, met je collega's, gewoon lekker bezig zijn, volgens mij zijn dat de dingen in het leven, die werkelijk geluk brengen. Ondertussen zit ik hier aan onze mooie eettafel, en klettert de regen op de schuine ramen, het is net alsof ik op een boot zit, en ondertussen maakt het me rustig, die regen die ik hoor, en vind ik deze zondag zomaar heel eenvoudig heel erg fijn. Wel een gezellige boot trouwens kijk maar.

Zaterdagmiddag

Na een ingewikkelde nacht, met veel kramp, in twee benen soms ben ik nu een beetje moe merk ik. Bijna hilarisch als je me dan zou zien, ik kan dan niet goed staan, omdat ik kramp heb in allebei mijn benen. Ik hang in het donker tegen de muur aan, totdat de kramp uit mijn benen is. En als ik dan weer in bed stap, dan is die kramp er soms zomaar weer. En het gekke is, soms heb ik het nachten niet, en soms heb ik het een hele nacht wel. Dan zie ik ieder uur de klok. En vanmorgen, jawel op zaterdag moest ik vroeg op, naar Almere, van der Valk voor een overleg met de leden van het regionaal activiteiten bestuur en een afvaardiging van het Hoofdbestuur van Yarden Vereniging. En het was een mooi overleg, met veel interactie, leuke onderwerpen en uiteindelijk ga je uit zo'n vergadering weg, met veel acties die opgepakt moeten worden door mij en mijn team. Maar dat komt goed. Maandag is ons eerste echte werkoverleg, en de eerste werkdag van Edward in mijn team. Leuk, ik heb er zin in.
Nu zaterdag einde van de middag, heb ik net een glaasje spa bij Mila gedronken, en genoten van de drukte van het dorp. Het is eigenlijk vanaf dat zij terug is gekomen, hartstikke druk op het terras. Mila achter het fornuis, Simone en nog iemand, en dat kan Corrie, Bruno, ik of Demi zijn, in de bediening. Leuk om te zien, hoe haar concept aanslaat en hoe er steeds weer veel gasten op zowel het terras, als binnen zitten. Gezellig druk, lekker voedsel, een mooi glas wijn, eigenlijk is dat wat we nodig hebben als mens. Een mooi bord, heerlijke smaken en een ambiance, die aanspreekt. Ik hou er van...soms kom je op plekken in het land, en daar begrijpt een uitbater precies wat mensen nodig hebben. En Mila verstaat deze kunst ook goed. Het is meer dan druk in haar tent. Geweldig!
Hier thuis gebeurt iets heel leuks. Annemarie is leuke gezonde gerechten aan het maken, een mooi stukje vis, met wat verse groente erbij, in de oven. Soms met een vleugje witte wijn erdoor heen. Heerlijk. Net een kopje zelfgemaakte tomatensoep gekregen, heerlijk. Leuk hoe zij, vanuit haar dieet, allerlei gezonde dingen op tafel zet nu. En wij dus, eigenlijk nog gezonder leven, dan we al deden, met aandacht voor vers, voor gezond, voor minder koolhydraten, kortom bewust leven. Ik zie mijn leven als een soort aaneenschakeling van mooie dingen. En ik kocht net het blad van Pink Ribbon, en ik adviseer iedereen dit te doen, want hiermee draag je bij aan de strijd tegen kanker. En als je zo'n blad leest en al die verhalen over mensen die ziek zijn, sommigen die beter worden, sommigen die nooit meer beter worden, dan voel ik eigenlijk maar een ding. En dat is dat ik me zo gelukkig mag prijzen met het leven. En dan tel ik mijn zegeningen, dan ervaar ik de waarde van alles, nog zoveel meer. Ik luister naar heel gekke muziek van Kings of Leon. Ik heb zo'n playlist aangezet, die door iemand anders is samengesteld en kom veel muziek tegen, die ik totaal niet ken. Ik ben oud aan het worden geloof ik. Vroeger wist ik alles van muziek, kende ik iedere band, ieder nummer, nu is dit echt anders. Maar het nummer dat ik nu beluister is van Eric Clapton 'Riding with B.B.King' lekker is dat...lieve mensen, geniet maar lekker van een zaterdagavond. Of je nu alleen bent, of met vrienden, je familie, je collega's, maakt niet uit. Het is een avond die voor je ligt, en waar jij iets heel fijns van kunt maken. Ik ga niet zoveel meer ondernemen, een mooi glas wijn, een visschotel met veel gezondheid schat ik zo maar in, muziek, krantjes, tijdschriften, kortom genieten. Morgenmiddag jazz bij Mila, dus gezelligheid op het terras, komt goed dit weekend! Fijn weekend allemaal.