Schittering

Schittering is de titel van een boek, dat ik op dit moment aan het lezen ben. Een kerstcadeau, en wat voor een cadeau. Geweldig, indringend, vriendschap, liefde, en de weg van het hart volgend. Indringend...en terwijl ik dit lees, realiseer ik me, hoe mooi de sfeer hier in huis is. En ja, dit is subjectief, want ik vind het mooi, ik voel me zo veilig en ondergedompeld in warmte hier, dat is ongekend. Ik had dat ooit ook in Schoonhoven, toen het huis nog door mijzelf bewoond werd, en daarna heel lang niet meer. Heeft niks te maken met hoe groot, of klein een huis is, heeft vooral te maken, voor mij met hoe ik me voel. En hier, in dit huis in Wassenaar, heb ik het weer. Heerlijk, een warme deken, die ik om me heen mag slaan. Met hoekjes, waar ik kan lezen, liggen, zitten, met herinneringen, met mooie kleine monumentjes. als ik naar deze foto kijk, dan zie ik zoveel tegelijk. Het begint met een prachtig frutselwerk 2018,helemaal geknipt, gemeten, gemaakt door Reynaud. Mijn schoonvader. Ik vind het mooi, hoe hij zo bezig kan zijn, met iets te maken voor jou, hij kan als geen ander je het gevoel geven, dat jij echt heel bijzonder bent. Indrukwekkend..en als ik de kaarsen aan doen, dan schittert 2018 je tegemoet. 2018 het jaar waarin alles wat gezaaid is, geoogst kan worden, zo las ik ooit ergens. En daar lijkt het op. Ik krijg 'cadeautjes' in mijn leven, aangereikt door anderen, soms een vriendschap, soms een ontmoeting, soms iets waar ik alleen maar van kan dromen, soms materieel, soms helemaal niet. En alles lijkt aan elkaar geknoopt te worden. Waardering, gezien worden, door mijn hoofdbestuur, door mijn directeur, mijn team. Een interview in het magazine Mercedes Benz, geregeld door mijn lieve vriendin uit Goutum, Gonda. Ik glim als ik erover praat, want met dit interview of door dit interview lijkt het alsof ik met mijn vader praat, zo bijzonder. Maandagavond krijg ik dit interview. En dan komt er later nog een fotograaf, om plaatjes te schieten van Anita bij haar auto's...geweldig! moet je toch kijken, bijzonder he...ik kan er echt uren naar kijken. Ik kwam net, toen ik terugkwam uit Voorschoten, Rachel tegen (zij rijdt een Audi cabrio erg mooi)zij zag me, stopte achter me met haar auto, stapte uit en zei 'charming, my dear'. Geweldig..een prachtige dame, die ook van auto's houdt, en dan met een glimlach op haar gezicht naar mijn mooie Mercedes kijkt. Leuk, vanavond gaan we met Floor en Joke eten bij Mila en Simone. En Rachel en Boris komen ook, wordt gezellig...heerlijk! Terug naar die mooie foto met 2018 erop. Als je daar goed kijkt, zie je een beeldje van een vogel, dit beeld heb ik ooit van Eveline gehad in Schoonhoven. Eveline, die helaas ook al is overleden, iedere avond steek ik een kaarsje aan, voor haar, voor onze ouders die er niet meer zijn, dus dit oude wijntafeltje is een soort altaar zonder foto's, maar met mooie dingen erop. Die kleur groen, vind ik zo prachtig, zo intens...leuk hoe ik vroeger op mijn kamertje op de boerderij al groen als kleur wilde. En later in Schoonhoven ook weer, nu vind ik dat oude groen erg mooi. Warm sfeervol. Heerlijk, terwijl ik hier zit te schrijven, is An met Floor aan het shoppen. En op zoek naar een stoel voor straks, in onze 'logeer-werkkamer' mooi denk ik. De sfeer die daar komt, zal helemaal kloppen bij onze sfeer hier. en ondertussen ben ik heen en weer gesjeest. En hebben we een prachtige stoel gekocht, voor onze nieuwe logeer-werkkamer. En wat stoelen voor het balkon van Roos, dus kortom...het is weer gelukt. Nu weer hier aan tafel, met mijn water en mijn koffie, heerlijk genieten van deze mooie zaterdag. Rust, even helemaal niets, alleen maar lekker lezen en zijn. Een mooie zaterdagavond gewenst. Probeer te genieten van wat er is, en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat mijn onderwerp van vandaag ook wel ging over kopen en bezit, maar te midden van dit bezit, van al deze schoonheid, zit ik te genieten van al die herinneringen, aan al die mooie mensen, die er ooit waren, en nu nog ergens zijn, in ieder geval in mijn hart. En maandag mijn interview is een prachtige ode aan mijn vader. Met hem las ik altijd dit magazine. En Petra reageerde zo mooi, toen ik haar vertelde over dit interview, 'Anita wat zou je vader dit geweldig vinden'. En ja, hij zou trots zijn, super trots. Hij zit volgens mij glimlachend naar mij te kijken, onze passie, onze liefde voor dit merk, is wat ons bindt en ook verbindt. Dus bij iedere ster die ik zie, of waar ik in mag rijden, denk ik aan hem. Liefs, Anita.

Het ritme van mijn familie....

Wat een gekke titel he. Ja ik was drie dagen bezig met corporate antropologie. In Baarn, maar ook een volle intensieve dag bij De Kessler Stichting in Den Haag. Een indrukwekkende veldwerkdag. Ontmoetingen met dak- en thuislozen, met mensen die altijd bezig zijn om samen met hun medemens kleine doelen te behalen. Dit was een van de uitspraken van iemand die daar werkt, wij bereiken hier geen grote doelen, wij werken niet aan targets en KPI's maar wij bereiken met onze cliënten kleine doelen. Bijvoorbeeld dat iemand zich weer een keer per week gaat douchen. En lieve mensen, deze dag houdt mij nu al dagen bezig. En terwijl ik vanmorgen in mijn Mercedes Cabrio even een bloemetje bij mijn zieke schoonmoeder bracht, of even bij Albert Heijn zonder lijstje mijn kar vulde met boodschappen, dacht ik 'welk klein doel zou deze meneer vandaag hebben gerealiseerd of gaan realiseren'.... Tja, dus van Loon denkt weer eens heel serieus na. En ondertussen, ben ik samen met een heel lief vriendinnetje van me, aan het nadenken over een leiderschapsprogramma. Zij heeft een opdracht en ik mag meedoen, geweldig he...het borrelt en bubbelt weer. Toch maar wel een eigen website...ik ben er nog niet uit. We gaan woensdag samen sparren hierover. Zij helpt mij, wij helpen elkaar, we gaan shinen..zoals zij zo mooi zegt. Ja hoe bizar en hoe groot is het contrast tussen de ene mens en de andere mens. Dus stop met ouwehoeren, stop met zeuren, en realiseer je, als je aan je Nespresso zit, of aan iets anders, dat het leven je meer dan toelacht. Gezond, gelukkig, zelfstandig wonend, en al die andere mooie dingen die daarbij horen. Dus dank je wel meneer, hoe je mij gewoon door te zijn wie je bent hebt laten zien, dat ik zoveel kan doen voor jou en voor al die andere mensen, die gewoon een hand nodig hebben. Daar heb je die hand weer. Reikt elkaar de hand...pffft. Ingewikkeld hoor om dan terug te gaan na zo'n dag naar Baarn, over wegen vol omgewaaide bomen, vrachtwagens en daar aan de bar te belanden en met een glas wijn in je hand, gewoon balorig te worden, een soort van afreageren, relativeren, weet ik welk woord hierbij hoort. Mooi he..in het gebouw aan de La Reyweg hangen prachtige schilderijen. Dit is er een van! Een van de onderdelen van dit blok van mijn leergang Corporate Antropologie was - het ontdekken van het ritme van je familie - gek, er gebeurde eerst niks met me. Omdat ik me hier moeilijk een voorstelling bij kan maken. Dit gaat over harmonie, over het ervaren, het voelen, het herkennen van stemmen, geluiden, sferen. En geleidelijk aan kwamen er voor mij wel liedjes, teksten voorbij, en heb ik vooral het gevoel overgehouden aan de harmonie van mijn eerste 17 levensjaren. Ouders die gek op elkaar waren, van elkaar hielden, tijd, rust en harmonie. Geen zorgen. En hier hoort een soort mooie kadans bij, een gelijkmatig ritme. Ik zal als ik ooit weer piano speel, proberen hier een klank bij te krijgen. Gek om op deze manier te denken aan je jeugd, je familie. Misschien ook wel bijzonder, dat er niets met me gebeurde, omdat ik het gevoel heb, nu bijna geen familie meer te hebben. Anders dan nichtje Noor en nicht Annemarie. En deze twee vrouwen geven mij wel het gevoel van liefde, warmte en harmonie. Ook weer die rust, die balans die ik hierbij ervaar. Deze leergang laat me nadenken en voelen. Maakt me heel bewust van mijn leven. Toen ik thuiskwam, kreeg ik een bericht van mijn nicht Annemarie, zij is op wintersport met een prachtige tekst uit het Sanskrit - Heute. Deze deel ik met jullie. Heute - Das Gestern is nur ein Traum das Morgen nur eine Vision Das Heute aber, gut gelebt verwandelt jedes Gestern in einen glücklichen Traum und jedes Morgen in eine Vision voll Hoffnung. Achte deshalb gut auf den heutigen Tag denn er ist das Leben das eigentliche Leben des Lebens. Tja en deze tekst zegt eigenlijk genoeg. Vandaag moet je het gewoon doen, leven. In het nu. Lieve mensen, dit weekend staat in het teken dus van leven. Morgen vieren wij de vriendschap met allerlei vrienden en vrienden van die vrienden, in een kroeg in den Haag. Gewoon zomaar gezellig. Vandaag onze stapel kranten, waar ik een van onze leden van het hoofdbestuur met partner in het Parool mocht zien. Leuk zomaar op zaterdag iemand herkennen uit de krant. Onder de indruk van de column van Femke van der Laan, over hoe zij het leven ervaart na het verlies van haar grote liefde Eberhard. Wat wil ik nog meer kwijt vandaag, ik luister naar muziek van de vrienden van Amstel Live. Een muziekfestival gebaseerd op verbinding van muzikanten, van teksten, van muziek maken, het drumstel mogen bespelen van de overleden drummer van Blof is dan ook weer zo'n eervol ding. Net zoals ik dat destijds ervaren heb, toen ik weer in de Mercedes van mijn vader mocht rijden. Een oude auto van mijzelf, maar zo waardevol. Deze auto rijdt nu vast in Marokko rond, want ik heb ooit toen bleek dat Pa niet meer zou kunnen lopen, met zijn toestemming verkocht voor drie duizend euro ofzo aan drie Marokkaanse mannen. En deze mannen waren meer dan blij, met een supergave Mercedes met ongekend veel kilometers op de teller. Leuk he...die auto leeft gewoon nog. Typisch Mercedes he...gaat nooit kapot. Stopt gewoon nooit. Ik heb ooit eens een meneer ontmoet op de Oldtimerclub en zijn Mercedes had al meer dan zeshonderdduizend kilometer op de teller. Die auto werd met zoveel liefde behandeld, dat die auto gewoon doorleeft. Zo gaat dat gewoon, als je lief bent voor elkaar, haha. Leuk dit..dag allemaal! Nog wat foto's, zomaar, omdat het indruk op me gemaakt heeft. En dit beeldje stond in de kapel van Tichelaar, een voormalig sociaal pension in den Haag. En hiermee geef ik jullie gewoon de zegen!

Lekker moment

En vandaag is een lekkere dag, het begin van een weekend vind ik altijd een lekker moment. Als ik om me heen kijk, zie ik kranten, tijdschriften, een fles water en de heerlijke sfeer van ons huis. De rust heerlijk vind ik dat. Gisteren kwam ik thuis na eigenlijk een volle en stevige week. Hard werken, heel veel afspraken en een hoofd dat af en toe duizelt. En juist dan is thuiskomen zo heerlijk. In je eigen stoel kruipen, ik ben een prachtig boek over vriendschap aan het lezen, de acht bergen. Heerlijk om hierin te verdrinken. En gisterenavond kwam Susan onverwachts langs. Fijn, een glas wijn drinken, een gesprek. Haar man is voor de kerst overleden. Fijn als je op zo'n moment, gewoon lekker bij elkaar kunt zijn. En juist op dit soort momenten, voel ik de warme deken van ons huis. Heerlijk. Ondertussen ben ik op zoek, naar een mooie bureaustoel voor straks in mijn werkkamer, en surf ik wat over het net. Op zoek naar iets bijzonders. Een prachtige mooie slaapbank is al besteld, zodat onze gasten straks heerlijk kunnen blijven logeren. Het is een weekend, waar mensen binnenlopen om even met ons te zijn, morgen komt Marion, een oud collega voor een kop thee even langs. Ik ga dan lekker een omelet bakken, zodat we ook een eenvoudige lunch hebben met elkaar. Heerlijk....dit woord gebruik ik heel veel zie ik nu. Ach ja, ik ben redelijk voorspelbaar vind ik zelf. En ik realiseer me, dat ik intens kan genieten van hele kleine dingen. Juist omdat ik me realiseer, dat het hierover gaat in het leven. Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...volgens mij zong iemand dit ooit. Willeke Alberti?? Ik gok maar wat. Gisteren had ik een hele leuke ontmoeting op het werk. Een hele hippe jonge dame, die zich gespecialiseerd heeft in de funeraire wereld. Geweldig, andersdenkend, vernieuwend en in mijn ogen heel hip. Terwijl ik dit schrijf, voel ik me 100, maar dat geeft niet. Het leuke is, dat we met elkaar een brainstorm gaan organiseren, om te kijken, hoe we met elkaar iets nieuws kunnen gaan lanceren. Hierover nadenkend, word ik enthousiast en blij. En ondertussen begint het ook wel te kriebelen bij me, voel ik iets ontstaan in mezelf, en heb ik behoefte aan een spraakmakend iets. Ik wil iets organiseren, wat raakt. Ik merk ook door het overlijden van Cees, dat je met elkaar afscheid, rouw en verlies op een mooie manier kunt vormgeven. En dat ik als mens, daar mijn kleine bijdrage aan kan leveren. Ik laat het maar even borrelen, er komt wel weer iets uit denk ik...het komt wel goed. Ik drink thee...en ik zie in gedachten mensen lachen. Want iedereen associeert mij met koffie, water en wijn. En ik merk, dat een kop citroen thee, heerlijk is. In de middag merk ik, dat ik verzadigd ben, door al die kopjes koffie, en dat ik thee wil. En vroeger vond ik thee iets voor zieke mensen. Tja...ouder worden, doet veel merk ik wel. Je verandert echt. Vanmorgen in bed hadden we het over alzheimer, en hoe het is, als je dingen niet meer weet. En hoe dit voor jou als partner is, of zal zijn. Gekke onderwerpen om de zaterdag mee te beginnen. Kwam door een artikel in de krant afgelopen week. En eigenlijk komen al die thema's op tafel, in onze gesprekken. Afgelopen week zat ik met twee theatervrouwen te praten, en ik zag, dat bij mijn verhaal, een van die vrouwen al aan het schakelen, aan het creëren was in haar hoofd. Je zag haar een nieuwe scene bedenken. Zij gaf aan, dat juist door de verhalen, haar theaterproducties ontstaan. Boeiend en mooi is dat. Mijn verhaal gaat de afgelopen tijd heel erg over verlies, van Ad, van Cees, van al die mensen die ons dierbaar zijn. En bij al die mensen hoort zo'n mooi verhaal. Verdrietig, maar mooi. Ook als wordt iemand 92 of 86 of 60 die verhalen van die mooie mensen, die blijven. En ik blijf ze vertellen merk ik aan mezelf, steeds maar weer. Afgelopen december kreeg ik van mijn nichtje een soort van kerstpakket, met heerlijke Italiaanse hapjes erin, en mooie Italiaanse wijn. Zij bestelt altijd haar spullen bij een Italiaanse biologische wijnhandel, waar ze ook olijven, olie, worsten en kazen hebben en nog veel meer verkopen. Ik had een brochure aangevraagd bij hen en kreeg een doosje, met daarin van alles, pasta, pastasaus, een mini flesje wijn, olijfolie...zomaar, om mij te laten proeven van hun producten. Geweldig, en het boek wat erbij zit, gaat vooral over de mensen, die de producten verbouwen, maken en die het bedrijf maken. Door de hele (dikke) brochure heen, zag je mensen, blije mensen, handen van mensen, gezichten van mensen en daartussen door hun producten. Mooi hoe je de mens achter je diensten centraal kunt zetten. Ik zal dit boekwerk eens meenemen in een brainstorm bij Yarden. Want juist in onze branche moet het gaan over de mens, want juist die mens, maakt ons werk zo bijzonder. De marketing van een van mijn voormalige werkgevers ADP, was gestoeld op het menselijk kapitaal. Prachtig...lieve mensen, het jaar 2018 is begonnen, en ik heb mijzelf en mijn team de opdracht gegeven, dat wij dit jaar goed voor elkaar gaan zorgen. We hebben dit al gedaan in 2017, de medewerkerstevredenheid, is sky high, een 9,4 geweldig..en ja dit doen we samen. Wij met elkaar. Maar toch zijn er zoveel zaken die spelen, dat we vooral ook voor elkaar blijven zorgen. De balans blijven bewaken, af en toe even op de rem trappen en dan met goede energie weer verder gaan. Dat is waar ik voor ga in 2018. Niet zoveel meer. Goed zorgen voor jezelf, je medemens, je bijdrage leveren aan een betere maatschappij en samenleving. Elkaar de hand reiken, steeds maar weer. Ik ga tijd en aandacht hebben voor mijn vrienden, mijn gezin, mijn familie en ik probeer er te zijn, voor jou. Dus weet waar mijn huis woont, volgens mij ook een uitspraak van iemand, en weet dat jij daar welkom bent, ook als het niet goed met je gaat. We zijn er , ik ben er, ook voor jou. Fijne zaterdag verder...de thee is heerlijk!

Zondagmiddag thuis....

Het jaar 2018 is begonnen. En hoe! Met het afscheid van Cees in Kortgene. Een soort van film bijna, waarbij je soms moest lachen en soms ook emotioneel werd, door de woorden die gesproken werden, voor Cees, voor zijn gezin, maar ook over Cees. Een uitvaart die uitblonk in het 'anders zijn'. Net zoals het leven van Cees anders was, dan dat van veel anderen. Door een ziekte, ALS, die eigenlijk ongekend veel doet met een mens. En Cees en zijn vrouw Jolanda, hun kinderen Reinout en Floor, hebben met elkaar ALS gedragen. Als gezin, als individu. En dit was voelbaar voorafgaand en ook op de dag van zijn afscheid. Jolanda een ongekend sterk en positief mens. Liefdevol, hard voor zichzelf, soms ook hard voor de ander, maar zo intens in haar verzorging, al die jaren. ALS is echt een rot ziekte. Langzaam breekt het alles af, eerst fysiek, maar ook mentaal, het verandert de mens, en daarmee verandert eigenlijk alles. En de dag van zijn afscheid, was een dag vol verhalen, herinneringen aan Cees en hoe hij geleefd heeft. Hoe hij als vader was, als man. En de woorden van zijn dochter, die zo op hem lijkt, raakten, mij en iedereen...pure liefde. Pfffft...die avond, toen wij hier om een uur of tien weer binnenstapten, was ik kapot. Ik kon bijna niet meer lopen, mijn benen, mijn lijf, mijn knie. Ik was kapot, maar naast kapot ook heel voldaan. Enerzijds, om de samenwerking met mijn collega's van Yarden, anderzijds omdat ik dit alles aan Cees had beloofd, twee jaar geleden ofzo. Toen ik samen met hem en Jolanda, en Hellen, zijn uitvaart besprak. Wij zouden thuis alle vrienden en gasten ontvangen en verzorgen, en Annemarie, Maha, Jeske en ik, wij hebben dit meer dan goed gedaan. Indrukwekkend, want op enig moment werd ik de 'chef van de wijn' genoemd en een dame in een rolstoel knipoogde steeds naar me, en riep dan met haar glas omhoog 'Anita'. En kreeg weer een mooi glas witte wijn. Bijzonder...hoe afscheid nemen maakt, dat je met regelmaat een glimlach op je gezicht krijgt, en in dit geval, ook omdat het is, zoals het is. Met ALS kun je werkelijk niet verder leven...en ja, we zullen Cees nog zien, straks in de bushokjes...voor de campagne voor ALS. Gek idee...ik zal naar hem knipogen, dat heb ik beloofd. En van afscheid nemen, ging ik zomaar naar welkom heten. Gisteren kwamen Adel en Razan hier eten. Vriendin Joke hielp met koken. Een mooie avond, waarbij je je heel erg bewust bent van het belang van vrijheid. Het kunnen maken van eigen keuzes. Het kiezen waar je wilt leven en hoe. En deze avond, met bijzondere verhalen, over en weer. Met herkenning en erkenning, was een mooi samenzijn, van verschillende mensen, uit verschillende culturen, en over en weer veel respect. Blij, en bijzonder vind ik het, dat deze mensen deel uitmaken van mijn leven. Dat ik op de een of andere manier, de manier van in het leven staan van mijn moeder, doorzet in mijn eigen leven. Het elkaar de hand reiken, en met elkaar samen optrekken. Prachtig. Mooi om te horen, hoe mijn collega Edward, vandaag met Adel naar Dordrecht gaat, om hem bekend te maken met de Nederlandse cultuur. En hoe ook hier, het willen leren van elkaar, het respecteren van elkaar, wordt doorgegeven. De intentie van het Face the Future programma is groots. En ik hoop ook bij de toekomstige plannen van deze twee jonge mensen, mijn bijdrage te mogen blijven leveren. En weer met een knipoog naar boven, naar Ma van Loon, die mij geleerd heeft op deze manier te zijn in het leven. Bedankt mam! En nu, op weg naar weer de realiteit van iedere dag. Het volle leven bij Yarden weer in. Morgen ontmoetingen met nieuwe hoofdbestuursleden, op kantoor, in het Hilton hotel op Schiphol, leuk. Ik vind het fijn om nieuwe mensen te mogen ontmoeten. Om te kijken wat we met elkaar kunnen gaan doen voor Vereniging Yarden. Mijn agenda is gevuld, deze week, goed vol eigenlijk alweer. Mijn opdracht naar mijzelf is om ook rust te vinden tussendoor. Om ook aandacht te hebben voor mijn vriendschappen, voor die mooie mensen, die voor mij belangrijk zijn. Op ziekenbezoek nu dan eindelijk bij mijn vriendinnetje Jolanda, die in het gips zit. Eten met Jannie, kortom...veel te doen. Ondertussen voorbereiden op de verhuizing van Roos, en hiermee nadenken over de logeer/werkkamer die wij hier in huis gaan klaarmaken. Fijn, en leuk...gisteren zijn Roos en An in haar nieuwe huis gaan opmeten, kijken, etc. Erg leuk idee eigenlijk. Ik weet nog hoe ik me voelde, toen ik op mezelf ging wonen. Spannend...want wat wist ik nu eigenlijk, maar ook zo leuk...zelf bepalen wat je wilt eten, en hoe laat enzo..en nog veel meer. Maar dat is lang geleden. Vrijdag vroeg een dame mij 'wat is uw relatie met Cees' en toen vertelde ik dat wij samen in de brugklas hebben gezeten 46 jaar geleden. En dat wij gingen zeilen op het Haringvliet, en later toen we twintigers waren, van ons gespaarde geld, af en toe heel decadent gingen dineren met mooie wijnen erbij. Leuk, en dat ik op zijn bucketlist stond, toen hij ALS kreeg. En ik bij Cees en Jolanda op bezoek ging...mooi, bijzonder en intens. 46 jaar geleden, pffftt klinkt genadeloos oud vind ik. Ja en ik voel me ook wel oud merk ik, mijn lijf doet zeer soms, beetje krakend, beetje stram, mijn botten doen een beetje gek. Ach, ik denk dat ik behoefte heb aan zon op mijn lijf. Ik hou meer van de warmte, moest lachen, want gisteren zei Adel, dat hij onze zomers niet als zomer zag. Gezien de temperatuur. En ik hou ook wel van een graadje of 30 minimaal...lekker die warmte onder je voeten, door je aderen heen. Dan gedij ik beter. Dus, tijd voor zonnestralen, komt goed. Eerst andere prioriteiten. Nu, misschien een lekkere wandelingen door de kou straks, ook wel fijn. Eindigen met een glas wijn bij Mila, lijkt me best gezellig eigenlijk. We zien wel, nu eerst een Nespresso. Morgen de nieuwjaarsspeech van Ron, ik ben benieuwd! Heb er zin in, iedereen weer te zien. Fijne zondag nog. Liefs van mij.