Stilte...

Soms zo vroeg in de ochtend, met alleen het geluid van het nespresso apparaat, kan ik zomaar ongekend tevreden zijn. Het is droog buiten, de stilte doet mij genieten. Ik wens jullie een mooie dag....liefs, Anita

Zomaar....

Heel vroeg op, om vooruit te werken, omdat deadlines volgende week verlopen en ik dan geen tijd heb, om na te kijken. Omdat ik hoop dat er dan een zonnetje mijn vermoeide rug mag verwarmen. Moe, moe ben ik...en verdrietig. Ik merk, dat mijn verdriet is aangeraakt, door het verlies van Ron. Hoe bijzonder ook, ik stoere sterke Anita, die altijd maar doorgaat, ik ben geraakt, tot in het diepst van mijn ziel. Iemand op kantoor zei 'ik heb je nog nooit zo verdrietig zien kijken...' ik draag het steentje van Ron bij me. Als een soort verbinding naar hem, naar Andrea, hoe gek ook...zij waren ver weg en zo dichtbij, toen ik ziek was, en nu voelt het als een soort bloedband. Bijzonder..wat emoties kunnen doen, wat loslaten kan betekenen...loslaten is de ultieme vorm van liefhebben, zo zegt Andrea. En zo voelt het ook...vanavond heb ik BTW-aangifte gedaan en nog wat gewerkt. Nog een dag zo hard werken en dan laat ik het allemaal eventjes los. Dan ga ik slapen op het strand, lees ik boeken en de Happinez, en kijk ik uren lang uit, over de zee...hoe simpel kan het leven zijn. Mijn droom is ooit als ik echt oud ben, om in Griekenland te gaan wonen, een klein huisje, een bootje voor de deur, en een scooter...de zon zien ondergaan, een beetje businesscases nakijken, kan ook van daaruit volgens mij, allemaal niet zo spannend. Vrij zijn en vanuit die vrijheid verbonden met een ieder die me lief is. Maar ik weet ook, dat ik nooit weg zal gaan, zolang er nog een vader, een moeder of een tante leeft...ik ben zo'n heerlijk familiemens. Morgen wil ik ook nog naar mijn vader toe. Om met en bij hem te zijn, even maar, het is goed. Hij houdt zich zo goed die lieverd. Ik heb eventjes geen woorden meer....ik ben moe, ga slapen...en denk aan al die mensen die me dierbaar zijn. Soms gebeurt het zomaar he...zo heb ik een collega, in Groningen, een geweldige vrouw, groot, rond, vrolijk en vol, en weet je wat het mooiste is, haar hart, haar lach, zij is mijn meest favoriete collega, ze helpt mij en ik help haar. En als ik weg ben, vervangt zij mij. Heerlijk toch...maakt me weer zo dankbaar! Anita

Kijk en er is licht...voor Ron, en voor Andrea, en Jan en Dylan....

Soms, zomaar in je leven mag je aanwezig zijn bij een zo'n intens afscheid van iemand. En vandaag was ik, waren wij, aanwezig bij het afscheid van Ron...vol muziek, prachtige woorden, pianospel en woorden en kijk...er is licht voor Ron, is bij mij bij gebleven. Licht voor Ron, en door Ron en misschien wel van Ron, voor zijn geliefde Andrea en zijn zoons...en aan het einde van de plechtigheid dronken wij wijn en aten wij bitterballen, zoals Ron dit wilde....zo intens, zo bijzonder, met een steen in mijn zak, groen, de kleur van de liefde, de steen van Ron...loop ik nu rond. Denk ik aan Andrea, aan haar prachtige zoons, Dylan en Jan. Aan een gezin, wat zo intens was, is, en waar nu zomaar iemand niet meer is, Ron. Een intense dag, met samenzijn, een traan, een omarming met Andrea, ben ik nu thuis, na een bezoek aan Hans en Ria, na zoveel indrukken, en nu denk ik 'Ron je bent prachtig, nu, ooit en straks...'en Andrea ik ben er, zomaar simpelweg voor jou...dank je wel dat je in mijn leven bent gekomen, dank je wel, dat ik vandaag samen met zoveel prachtige mensen afscheid mocht nemen van jouw liefde, jouw geliefde, van Ron.....ik ben er meer dan stil van...Anita

Zaterdag op Goeree en Overflakkee...met papa..

En toen ik bij hem binnenkwam, zat hij te spelen met een papier...en vol trots liet hij dit aan me zien...hij is van 72,4 uiteindelijk opgeklommen naar 80 kg. En hij eet lekker, hij is wat opgewekter, hij krijgt geleidelijk aan een vorm van zorg,die bij hem past. Rustig, en uitleg gevend aan wat er gaat gebeuren. En hierdoor wordt hij ook een wat aangenamer mens. Wel zegt hij ongenuanceerd wat hij denkt of voelt en dit zorgt er soms voor dat je in de lach schiet. En soms zou je willen dat iedereen net zo transparant is als mijn vader, dan zou het leven een stuk minder gecompliceerd zijn dan het nu is. Hij genoot van de zonnebloemen, die eigenlijk voor Jan en Jantje waren, maar zij waren helaas niet thuis. Hij genoot van de mars, die hij kreeg van Pleun Klootwijk. Hij genoot van het feit,dat we me de rolstoelbus een wijntje bij zijn zus en oom De zijn gaan drinken. Hij genoot van Annemarie, van de oude heer Klootwijk, met wie hij lekker samen koekjes zit te eten. Grappig hoe een man, die niet van snoepen hield, nu zo lekker kan snoepen. En ach, alles is anders, dus hij mag ook veranderen toch...Een kaart van Arie en Noor en van nicht Henny is ook altijd iets waar hij heel gelukkig van kan worden. Nog even gebeld met Els in Zwitserland en Noor in de auto op weg naar Spanje en hij had een geweldige zaterdag! En als ik naar mijn vader kijk, zijn magere gezicht, zijn weer kortgeknipte haar, zijn angstige stem, als hij je even niet ziet, maar daarnaast zijn lach, als we het over vrouwen hebben, dan geniet ik van mijn zaterdagmiddag met hem. En wat mij betreft gaat dit nog jaren zo verder...want hoe egoistisch ook, ik wil hem nog niet missen....Anita

Een verhaaltje over verdriet...zomaar ergens gelezen..

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"

Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet!", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik... Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.".
Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."
"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar.....maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? ,ik ben de Hoop."

Mooi he...Anita

De afgelopen week....

Deze week maakte mij verdrietig, het verdriet wat ik bij me draag, door het overlijden van Ron, en leef ik mee met Andrea. Ook door het feit dat Ingrid, onze buurvrouw (uit de tijd dat wij op nummer 94 woonden)borstkanker heeft gekregen en dit hier kwam vertellen, met haar vriend naast haar. Maar ook Voel ik me geraakt, misschien is dat wel een beter woord, dan verdrietig, door het feit dat er zomaar een vreemde man naar me toe komt en een afspraak met me wilde, naar aanleiding van de Open Dag bij Yarden. Hij voelt zich 'thuis' in de sfeer die mijn uitvaartcentrum uitdraagt, een 'warme deken'en terwijl we in gesprek raken, lijkt het alsof hij mijn levensverhaal vertelt. Mijn verhaal over zijn leven, in 2007kreeg hij non hodgkin, en wel in stadium vier, en toen hij op bijzondere wijze terugkwam in de maatschappij, kon hij zijn draai niet meer vinden, in zijn oude werkomgeving. En nu, nu wil hij bij mij werken...de komende week loopt hij mee, zomaar mee bij Yarden Cluster West, met het zorgteam, met een uitvaartverzorger. En hoe bijzonder is het dan, dat je met elkaar lacht, dat je lacht met een traan. Ik weet nog hoe gek ik het vond, dat ik met Matthie mijn jeugdvriendin aan het lachen was, terwijl mijn moeder opgebaard in de serre van de boerderij stond. Een soort ontlading, en ook mij realiserend, dat mijn moeder misschien wel mee zou lachen stiekem, omdat zij wist dat lachen zo hoort bij het leven. En dat wij ook zoveel gelachen hebben. Gisterenochtend in de auto, aan de telefoon moest ik zomaar heel hard lachen. Echt extreem hard lijkt het nu wel...om niks, om hoe ik iets uitsprak, gewoon verkeerd. En deze week laat mij ook weer zo goed zien, hoe krachtig mensen zijn. Want zo mooi verwoord door Andrea, de ultieme vorm van liefde is loslaten. En loslaten is ook ruimte krijgen voor nieuwe energie. En dit klinkt wel stevig vind ik, als het gaat over het laten gaan van je geliefde. Maar eigenlijk is hij niet meer hier, maar wel bij je, waar je ook gaat in je leven. En dus is deze week een week vol momenten van bewust leven geworden, zoals mijn weken vaak intens zijn, was deze week intens met een gouden randje. Prachtige sollicitanten gesproken, mensen aangenomen. Geweldig gewoon...een dame van 62, een dame van 42 en een dame van 46, en hopenlijk komt hier binnenkort nog een meneer bij. Want anders krijg je weer en ik schrijf dit met een glimlach 'die Anita die kiest voor vrouwen' en jawel, dat klopt ook wel, want ik vind overall gezien die intensiteit voor het uitvaartvak, heel sterk in vrouwen terug. Soms een wat 'vrouwelijker' man, die dit bij zich draagt. En eigenlijk maakt het mij niet uit, wat ik wel heb gedaan is de diversiteit van mijn team nog diverser gemaakt. Door een Antilliaanse dame aan te nemen, leuk, sprankelend, verfrissend en een dame, die me ergens doet denken aan Ma van Loon. Waarom weet ik nog niet...afstandelijk op het eerste gezicht, en daarna zo bijzonder als zij zich opent...dan zie je een prachtig mens. Ik eet mijn yoghurt, met cruesli, drink mijn nespresso, verwonder mij over de manier waarop de dragers van Johnny Kraaijkamp zo prachtig engels schouderen! Gisterenavond was ik pas om half tien thuis...weer zo'n bijzonder verhaal, over een afscheid van een overledene. Een kind kon in verband met ziekte geen afscheid komen nemen van de overledene, dus brengen wij de overledene naar het kind. Een rit die een hele dag duurt...wat een boeiende wereld toch, als ik naar buiten kijk, zie ik dat de schutting vergrijst, dat onze Catalpa een natuurlijke parasol lijkt en achter de grijze wolken, schijnt heel voorzichtig de zon...we gaan naar mijn vader. En ook even naar Jan en Jantje, want ook daar is die rottige ziekte, altijd zo schrijnend aanwezig en ik heb hen al een hele tijd niet gezien... Dag allemaal, kracht, sterkte en vooral veel liefde stuur ik jullie. Anita

Dood....zomaar....

Tja wat een gekke titel en wat een bizar tijdstip. Dit stukje tekst is voor een vriendin van mij, voor haar speciaal, want haar man is dood...zomaar dood. Ons contact is ontstaan tijdens mijn ziek zijn, want haar man kreeg kanker, net als ik...en hier zit ik dan, zomaar te leven. Zoekend naar de grenzen soms van mijn kunnen, wandelend aan de rand van wat kan en niet kan als het over energie gaat. Genietend van muziek uit 'mijn jeugd' of zomaar een mooi gesprek. Ruzie makend met Annemarie, als dat zomaar aan de orde is, of juist genietend van ons samenzijn. Van de liefde. Maar vooral volop in het leven staan, terwijl hij zomaar dood is...en ik, eigenlijk geen woorden heb, maar vooral heel veel verdriet voel, voor Ron, voor Andrea. Dood...zomaar...we kenden elkaar niet en zijn nu zo dichtbij elkaar gekomen, door die klote ziekte, door kanker verbonden voor eeuwig. Het doet zoveel pijn...ik voel me dichtbij Andrea, dichtbij haar...en bij hem. Dood...zomaar dood..hoe oneerlijk, hij wel, en ik mag verder, gewoon verder. Ik huil zomaar heel vroeg in de ochtend...zoals ik gisteren huilde laat in de middag, begin van de avond, toen ik haar smsje kreeg. Het leven is soms zo ongekend oneerlijk. Liefs, en kracht, van mij. Anita

Een hele vroege ochtend...met nespresso!

Nog wat beelden van vorige week, de Belgische kust.
En vandaag was weer zo'n dag, waarop ik me in een ander pak heb gekleed. Een dag die ik anders wil doen dan gisteren. Gisteren was mijn eerste dag na een weekje vrij, en het was een intensieve dag. Een dag ook waar ik het gevoel had, dat er ernstig gerotzooid is aan mijn integriteit. En eigenlijk ben ik dan een beetje boos, dat een mens mij uit balans kan halen, door niet integer met mijn mensen om te gaan tijdens mijn vakantie. Hierdoor was er onrust, hierdoor was ik boos. Mooi is het dan ook om te zien, dat mijn directeur rechtop achter mij staat, als ik deze boosheid ventileer. En dat de persoon in kwestie opeens wel kan reageren...hoe boeiend zijn mensen. En iedere keer weer verbaas ik me hierover. Een dag ook waarop ik mooie nieuwe mensen mocht ontmoeten, sollicitanten, die graag bij je organisatie willen komen werken. Intrinsiek gemotiveerd, zoals ik het zo graag wil. Want hoe leuk zou je bedrijf niet zijn, als er mensen werken, die trots zijn op de tent, die blij zijn en dit uitdragen. En eigenlijk nodig ik een ieder uit, die die niet meer zo voelt, om met me in gesprek te gaan. Want dan moet je eigenlijk wat anders gaan doen in het leven. Als ik zie hoeveel uur we besteden aan werken, dan moeten we hier plezier in hebben. Business fun, zoals Hans Wielaard altijd zo mooi zei. Ik heb dit altijd meegenomen, in mijzelf, mijn leven, mijn werk. En draag dit ook uit...en zoals een meneer vanmorgen in zijn scriptie schreef 'niets is vanzelfsprekend' zo voelt dat ook. Je moet altijd proberen die schoonheid, dat stukje plezier, dat leuke te blijven zien, bij alles wat je doet. En tja, dat is mijn genieten zomaar vroeg in de ochtend, businesscases nakijken, een nespresso drinken...en nadenken over zoveel dingen. Vandaag wordt zomaar weer een boeiende dag. Met nieuwe ontmoetingen, nieuwe sollicitanten, een lange dag...dat weet ik zeker. Maar dat geeft niet...want, achter de heuvels schijnt altijd weer de zon...tja, lastig in Nederland, dat realiseer ik me wel, maar toch zie ik het zo. Ik wens jullie een mooie dag...liefs, Anita

Een weekje De Haan met zes vrouwen, varierend van 13 tot 51 jaar!!!

Zo en daar ben ik weer. Na een, voor mijn doen, lange tijd van afwezigheid. Na een weekje De Haan, aan de Belgische kust, met de twee dochters van Annemarie en hun vriendinnen. Met pubers, en puberachtige zaken, met een verloren en teruggevonden portemonnee en alle hierbij behorende toestanden, met mailtjes van Yarden en mensen die ontslag nemen, kortom een week met hindernissen, met zon en regen, maar ook met mooie momenten.....Want wat denk je van Knokke en een fles Sancerre in de zon, wat denk je van een goddelijk mooie wijnwinkel...met Ice champagne, wat denk je van Blankenberge en zonnen op het strand in De Haan. Bowlen en eendjes voeren, zomaar samen genieten, of fietsen naar Oostende...kortom een week is te kort om los te komen van alles. Een week met vier jonge dames om je heen is ook wel inspirerend, en hoe zorg je ervoor dat iedereen het naar haar zin heeft...dat is eigenlijk management in optima forma. Nu weer thuis en gisteren en vandaag bij mijn Papa geweest. Als ik op vakantie ben, dan mis ik mensen ook weer en in het bijzonder wel mijn vader, ik mis hem echt. Genieten van het 'zomaar samen zijn met hem' maakt dat alles weer relativerend werkt en dat ik me realiseer wat een gelukkig mens ik ben. Nu weer opdrachten, scripties nakijken, coachgesprekken, mail van Yarden en stof tot nadenken. Hoe geef je al die aspecten voldoende aandacht. En ondertussen heeft de storm huis gehouden, is onze Catalpa aardig geknakt door de storm, en is het water te veel voor de boeren, zo heeft mijn vader me vandaag maar weer verteld...86 mm in de regenmeter, en soms wel 52 in een week...te nat. En de prijs van de uien is maar 8cent per kg, ja ook in de Samaritaan leer ik nog, dat moge duidelijk zijn. Mijn papa is en blijft een boer. En soms kan hij zomaar midden in een gesprek zeggen 'zo Aniet dat is een mooie...' en ik ben er dan zeker van, dat er een prachtige mercedes langs rijdt, want die liefde, die heb ik van hem. Annemarie en ik, wij genieten van onze nespresso, en gaan vandaag vroeg naar bed. Vannacht eenmaal weer thuis, heb ik een halve nacht wakker gelegen, denkend over de komende weken. Wat doe ik nu, Arie is voor bijna vier weken op vakantie, Els gaat en dat heeft zij echt verdiend, voor 2,5 week naar Zwitserland en Pa dan...hoe ga ik dat dan oplossen, als ik zelf nog een weekje ofzo naar Griekenland zou willen, gewoonweg om te slapen in de zon, een kleurtje op mijn toet te krijgen...ik heb er zoveel behoefte aan. Even samen met Annemarie weg....hier wat sfeerimpressies van ons weekje aan de Belgische Kust. Een fijn weekend, ondanks de regen, gewoon zomaar genieten...liefs, Anita
Ps. ik ben altijd weer zo blij als ik thuis ben...heerlijk!!

Mijmeren...

Vanmorgen reed ik naar mijn vader toe, en bij het stoplicht richting Den Bommel, koos ik voor de 'route binnendoor' en reed ik als vanzelf richting onze boerderij, althans het dorpje Stad aan 't Haringvliet, en daardoor heen rijdend, dacht ik terug aan mijn jeugd. Aan hoe leuk het is om op een boerderij op te zijn gegroeid. Ik genoot van de groene bomen, de akkers, de boerderijen, de wilde bloemen langs de weg. Ik voelde me vrij en heel tevreden. Ik reed daar zomaar, het dakje van mijn auto open...rustig aan, lekkere muziek op en was in gedachten terug bij waar het ooit allemaal begon. Met mijn vader ga ik vaak terug in de tijd, en zo hadden we het over mijn eerste auto, de gele lelijke eend die ik al in de schuur had staan, nog voordat ik een rijbewijs had. Een kadootje van mijn vader. Geweldig he...en ach wat vond ik het stoer om met mijn moeder zonder rijbewijs boodschappen te doen in Middelharnis. Een rondje door de polder te rijden, met een cassettebandje met Rod Mc Kuen in de auto, ik weet niet of ik het goed schrijf, 'Soldiers who want to be heroes'....iedere keer weer draaide ik dat nummer. Ik ging ieder weekend opeens weer naar huis, om auto te rijden, om te leren achteruit rijden, straatje keren en na 14 rijlessen was het zover en mocht ik met de auto naar Den Haag. Geweldig en met al mijn medebewoners hup de auto in en op weg naar Delft, zweten, over de grachtjes rijden, terwijl je maar net je rijbewijs hebt. En daarna op vakantie naar Engeland, met Heleen, mijn vriendinnetje van de lagere school. Geweldig, wat een feest...spannend, eng en zo bijzonder. Net zoals mijn hele leven is geweest tot nu toe. En al die herinneringen haalde ik zomaar op. Het huis van de ouders van Heleen staat te koop. Gek...en toen kwam er een mevrouw, de moeder van een jeugdvriend van me. En zij bracht me de groeten van Anton. En toevallig had ik pas een fotoboek in handen en daar stonden foto's van Anton en mijzelf in de boomgaard bij onze boerderij. We waren verliefd toen...leuk he...volgens mij ben ik oud, als ik zo terug ga in de tijd. En dit voelde zeker zo, toen die moeder van Anton zei, 'ja je vader en ik, wij zijn in onze laatste levensfase terechtgekomen, zo is het...'. En terwijl ik naar mijn vader keek, mijmerde ik nog even door. Het was een mooie dag, zo samen met hem. Hij heeft lekker gegeten, twee krentenbollen en twee boterhammen met ham. Hij had het weer naar zijn zin, en de heren van bakkersfamilie Klootwijk waren er ook weer. Gezellig. Dag, een fijne zondag alvast met elkaar...liefs, Anita

Vriendelijkheid....

Soms komt het voor, dat je het heel druk hebt, en dat je net iets minder energie hebt voor de dagdagelijkse dingen, je eet een broodje in de auto, je drinkt staand voor je de deur uitgaat je kop koffie...en zo is het leven bij Yarden. Totaal onvoorspelbaar...de ene dag druk, de andere helemaal niet. En mijn collega's aan de receptie, en op het bedrijfsbureau, zij hebben het druk joh...ongekend. En hoe mooi is het dan, als je collega's hebt, die bijspringen, hulpvaardig zijn, en vooral collegiaal. En hoe jammer is het dan, dat juist die collega's, die proberen het werk zo goed mogelijk te doen en te verdelen, dan een grote mond krijgen of een sneer van zomaar een andere collega. Gisteren zei mijn collega van Cluster Noord 'we spreken elkaar aan, we spreken met elkaar en we spreken dingen met elkaar af' want communicatie is een sleutelwoord, juist als het ongekend druk is...dus lieve collega's laten we vooral met elkaar blijven communiceren, en tja, als we dan een keer een broodje eten in de auto, het zij zo...samen werken aan Cluster West...dat is mooi zeg!
Na een intense en intensieve dag, vol mooie gesprekken, nu vrijdagavond, allerlei leuke uitnodigingen afgeslagen, om zomaar even met een glas wijn naar een film te kijken en vroeg te gaan slapen. Ik wens iedereen een mooie avond vol rust toe. Liefs, Anita...de rapporten zijn binnen en gescoord. Goed gedaan die twee meiden. Floor over naar VWO 5 en Roos, jawel naar HAVO 2!Top. Anita