Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




vrijdag 30 april 2021

Spannende dagen.....

Ja spannend, want de verbouwing van de aula op de Bosdrift is begonnen. En ja dit is een van de mooiste sfeerbeelden van deze uniek begraafplaats. En geloof me, iedereen die er nu komt, die wordt langzaam aan betoverd. De sfeer, de verandering, het terugbrengen van wat ooit was, en het prachtige licht, maken deze begraafplaats tot een betoverende plek. Zondag 30 mei, en je kunt je nog aanmelden gaan we er twee keer rondwandelen. Kijk op onze website en aanmelden kan via aanmelden@uitvaartstichtinghilversum.nl en op zaterdag 29 mei in de ochtend wandelen we over Zuiderhof en in de middag de Noorderbegraafplaats. Live muziek, een kop koffie of thee, en bijzondere verhalen delen we met jou. En ja het is spannend, want er worden nu muren gesloopt, gaten in muren geslagen, openingen gemaakt voor deuren, en deze plek zal verworden tot het hoofdkantoor van onze Uitvaartstichting. Trots, blij, gespannen, nieuwsgierig en ongeduldig, hoop ik ergens medio november 2021 dit prachtige pand te mogen openen. Ik schrijf erover, en ook onze website houdt je hierover op de hoogte. Interesse een keer te kijken, laat het me weten. Ondertussen heeft mijn collega Gert-Jan gezorgd dat ik schoenen met stalen neuzen en een bouwhelm heb, dus ik mag als een echte bouwvakker het pand betreden. En ik heb er zin in. En als ik daar rondloop, binnen of buiten, dan ontmoet ik mensen en ontstaan er van die prachtige gesprekken. Gesprekken over het leven, gesprekken over de dood, gesprekken over de pijn die je voelt. Foto's worden er gemaakt, verbindingen gelegd, de vrienden van de Bosdrift is ontstaan. Door mensen die houden van deze plek. En ik, ik ben er een van, ik ben ongekend veel gaan houden van deze plek. Ik vind het uniek en bijzonder, hoe het leven hier weer terugkomt en hoeveel mensen er langskomen, mailen en meer willen weten nu. 

Vanmorgen wilde ik heel vroeg de tuin maaien, omdat ik wist dat het zou gaan regenen, en mijn gras was veel te hoog. Onkruid tussen de tegels weghalen, en jawel vlak voor de bui, is alles gemaaid, ligt het er weer strak bij. Straks komt een vriendinnetje even langs, heerlijk, lekker broodje eten hier. En vanmiddag krijg ik mijn eerst vaccin. Ik ben als een kind zo blij. Gek he...als team zijn wij, ondanks alle risico's (veel uitvaarten, veel mensen) hier zo mooi doorheen gekomen. Door voorzichtig te zijn, door op elkaar te letten, door ons niet te begeven in de massa. En nu krijg ik mijn vaccin. Ik ben er blij mee. Het terras open, en hopelijk morgen in Wassenaar, even bij Mila en Simona op het terras, met Joke. Gezellig, eerst een gastcollege voor Apres la Vie, en dan slapen in het huis van Suzanne, hoe leuk, een nachtje Wassenaar, even terug naar een ander deel van ons leven. Gek om je gelijk te realiseren, hoe heerlijk geaard ik ben, hier in Nieuw-Vossemeer. Hoe ik geniet van het dagelijkse leven, de wijn die wordt afgegeven op nummer 20, zonder dat er een briefje in de brievenbus ligt. Het is gewoon. Het kan. Mensen die achterom komen en even zwaaien als je in de tuin zit. De voordeur, die soms dagenlang op de knip zit. Een man die zegt, nadat hij iets heeft afgehaald, ik zet wel een plantje voor je in de achtertuin als 'dank je wel'. Mooi toch. Meneer pastoor die drie tulpjes komt brengen, geplukt uit zijn eigen tuin. Heerlijk.

En tussen al dit moois door, geniet ik simpelweg in het nu. Ben ik me bewuster van ooit, van alles wat er is, of kan gebeuren. Zie ik om me heen veel zorgen en verdriet, dichterbij en verder weg, en leef ik, alsof het mijn laatste dag is, zou Andre Hazes zingen. En mijn stip op de horizon, is morgen ofzo. Ik ben simpelweg gelukkig. Met mijn lange haren, mijn leven, mijn korte broek (jawel ook vandaag heb ik die aan), mijn, vul maar in. Alles. Het leven is klein, en fijn. De mensen die ik zie, daar geniet ik van, ben ik gelukkig mee. En wat is er mooier dan dat...en soms spreek ik mensen, die verlangen, naar meer of anders, of vul maar in. En ik hoop dat ik je mee mag geven dat alles wat er nu is, al zoveel is. Probeer het te zien, er naar te kijken en meer nog, ervan te genieten. Mijn oude wijze moeder, die niet zo oud is geworden zou zeggen 'wie het kleine niet eert...is het grote niet weerd'. Mooi hoe die oude spreuken waar zijn. En wat zou zij glimlachen als zij zou zien, hoe ik nu haar woorden leef, haar woorden vertaal in mijn zijn. Haar zin 'het is toch nog goed gekomen met je' klopt hiermee. En ik, ik glimlach en leef, ik lach en zing (als ik alleen ben), ik realiseer me dat ik nog veel te leren heb, en dit iedere dag weer doe. En de mensen om me heen, die zien mij leren, die zien mij de dingen doen en soms anders doen. Dan heb ik weer iets geleerd, en volgens mij is dat ook leven, iedere keer weer je realiseren dat je nog veel te leren hebt. Als dit stopt, dan stopt alles, als je niets meer leert, als je uitgeleerd bent, is je leven voorbij, volgens mij. Gisteren zei ik tegen iemand 'ik ga door tot mijn 70e' omdat ik alle dagen zo geweldig gaaf vind. Omdat ik zo intens kan genieten van alles wat er is. Ook al ben ik bekaf, is paracetamol mijn beste vriend, ik ga door. Dag, een fijn weekend. Hier nog een prachtig plekje uit mijn leven, waar ik met regelmaat mag komen, mooi he....gemaakt door de mannen van t team groen en begraven, gisteren.....



 

zondag 18 april 2021

Buitengewoon....

 Mijn vader kon dit woord uitspreken, zoals alleen hij dat kon, zoals alleen iemand van Flakkee dat kon doen. En als hij 'buitengewoon' zijn, dan was dat meer dan gewoon, dan was dat een soort van overtreffende trap en dan kon je er zeker van zijn, dat hij intens genoot. Ik probeer het nog wel eens uit te spreken en ik weet zeker, dat mijn vriendinnetje Mirna, dit super goed kan uitspreken. Net zoals mijn vader dit deed. Dit weekend is wel buitengewoon vind ik.


De zon schijnt, de korte broek aan, zomerse schoentjes. Ik heb hele gave zomerschoenen gekocht. Knalblauw, een soort van sportschoen, maar gemaakt van afval. Afval uit de zee, afval van het land, Seads heten ze. En dus ben ik dit weekend vrolijk gekleurd, omdat het zo'n buitengewoon fijn weekend is. Begonnen met hout kloven en kruien en daarna tassen. Opstapelen bij de buurman, en toen dat klaar was, op de fiets door de polder, mooie weggetjes zoeken en bij de boerderijwinkel boodschappen doen. En toen, jawel heerlijk lezen en slapen in de zon. Hoe fraai kan je leven zijn. Straks een wandeling, en vanmiddag, nog een stukje op de fiets. Heerlijk. Ik heb lang niet gefietst, dus weer een beetje trainen. Mijn nicht zal me vast en zeker uitdagen deze zomer, om eens op de fiets te stappen en een mooie tocht te maken samen. Ik heb er zin in. Maar ik ben er nog niet. Ik lees een heel bijzonder boek 'Ik ben er niet' van Lize Spit. Indringend en intens. Ik kan niet zeggen, een mooi boek, maar wel een boek wat je uit wilt lezen. Het komt binnen, twee mensen aan elkaar verbonden door ellende bijna, zo voelt het. Helemaal niet buitengewoon dus. Buitengewoon was eigenlijk ook de afgelopen week in Hilversum. Want het ziet er naar uit, dat wij een geweldig fijne collega hebben gevonden, er gaat een dame met pensioen en er komt een meneer bij. Fijn, om te ervaren, dat er zoveel animo is en was om bij ons te komen werken. Maar meer nog waren de gesprekken, de bezoeken van mensen in Hilversum. Miriam, Rob, Monique, maar ook de opzichter van het bouwproject Bosdrift. De bouwketen staan opgesteld, we gaan beginnen. Ongekend maar waar. Het lijkt al zo lang geleden, dat ik groepen mensen uitnodigde, de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed, samen met Sylvia Karres en dat wij samen bij Albertus Perk een presentatie verzorgden, en jawel, alles is van de grond gekomen. We zijn bezig, om het leven terug te geven aan de Bosdrift. Een droom die uit mag komen. Buitengewoon. Mooi hoe dit woord staat voor buiten, en voor gewoon. Mijn vader was het liefst buiten, mijn vader was heel gewoon. Een eenvoudige man, die genoot van het gewone. Hoe hij in zijn stoel in de tuin kon zitten, hoe hij een kampvuur kon maken, hoe hij kon genieten van het (in mijn beleving) saaie uitzicht vanuit de serre van de boerderij, hoe hij tevreden kon zijn met een aardappeltje met jus. Of zonder jus zelfs. Buitengewoon. Vannacht droomde ik, en dat was minder buitengewoon, dat twee mensen van wie ik zielsveel hou, overleden zijn. Brrrr een droom, die ik liever snel vergeet. En dan vraag ik me af, hoe kom ik bij zo'n droom. Is dit mijn angst, jazeker is dit mijn angst. Om mensen te verliezen, van wie ik zielsveel hou. Om de dood dichtbij te zien komen. Die gekke dood, die dagelijks om me heen is. Maar dat is werk, in mijn droom was het privé. Moest ik spreken op de uitvaart. En huilen.....ik huil niet zo vaak. Soms raakt iets me, een stem, een zin, een woord, en dan voel ik met mijn hele hart, dat ik geraakt ben. Maar de tranen, die komen niet zo snel. Heel soms, als iemand iets zegt, dan voel ik tranen, maar ze zijn er niet. Ze komen niet...en vannacht moest ik huilen. En toen ik wakker werd, de luiken opendeed, was alles weer buitengewoon. Bijzonder, ik denk wel dat ik een opgeruimd en optimistisch mens ben. Ik zie achter iedere wolk, de lucht weer opklaren. Ik zie de zon, ook al is deze nog ver weg. Ik zie de plus en niet zo snel de min. Ik geloof in het leven, in het goede van de mens. En dit is wel lekker, om zo te leven. Een beetje simpel misschien, maar je wordt niet zo vaak teleurgesteld vind ik. Ook hier zit weer dat positieve in, geloven dat een mens in essentie goed is.

Ik kreeg voor mijzelf en ons team, een prachtig kaartje van een familie. De moeder uit het gezin, de echtgenote van meneer, was in korte tijd ziek geworden en overleden. En ik had deze familie een rondleiding gegeven op ons terrein. Een bijzondere ontmoeting, met een Nespresso erbij. En al heel snel is mevrouw overleden en is haar afscheid bij ons op verzorgd. Een mooi, en intiem afscheid. Met muziek en dans. En soms is dat zo, dat een familie je raakt. Ik was geraakt, door de liefde van dit gezin voor elkaar, voor hun moeder en echtgenote. Door de zachtheid, die voelbaar was. En gek, hoe ik daar dan mee omga. Ik weet nog dat de familie kwam, voor het laatste afscheid, en hoe ik buiten het hek ging staan, om hen te groeten, mijn hand op mijn hart. Een klein en simpel gebaar, vol respect, voor deze familie, voor hun verdriet, voor dit laatste afscheid. En hoe blij ik was, toen dit mooie kaartje kwam. Een zo lief gebaar, buitengewoon....en zo eindig ik deze blog, een gewoon verhaaltje, over mijn gewone leven. Ik laat je soms heel dichtbij komen, en soms zet ik je weer wat op afstand. Ik ben dichtbij mijzelf, en ik kan niet anders meer. En soms is dat fijn, voor iemand anders, en soms helemaal niet. Dit is wat het is. Dit ben ik. Een echte van Loon, die nooit opgeeft, een sterk mens, met een sterk karakter. Ik ga het aan, alles in dit leven ga ik aan, maar nu is er een groot verschil met vroeger - als het nu niet meer bij me past, dan laat ik het los. Met de pijn die daarbij hoort, mijn hart wijst me de weg. En juist hierdoor, komen de mensen in mijn leven voorbij, die blijven. En deze mensen, horen bij mij. En deze mensen kunnen mij dus raken. En dat, dat is buitengewoon. Dat is een rijkdom, echte vrienden, mensen die je verstaan, zonder veel woorden. En als ik dus bij het hek sta, mijn hand op mijn hart leg, dan is dat echt heel erg echt....dan heb jij mij geraakt, ergens...buitengewoon om dit te mogen voelen.....

zondag 11 april 2021

Vrolijke kleuren

Toen ik vanmorgen wakker werd, de luiken van mijn slaapkamer opende, zag ik de tuin. Ja deze 'oude dame' zoals ik ons huis uit 1795 noem, heeft nog luiken aan de binnenkant van de kamers boven, die je dicht doet als je gaat slapen. We sluiten hier nog de luiken, mooi he....En in de tuin zag ik al die mooie vrolijke kleuren. Al die tulpen, die ik door elkaar heen gezet heb, waardoor je van die vrolijke mixen van kleuren te zien krijgt. Roze, oranje, paars, rood en geel, en dan nog allerlei nuances ertussen. Ik hou er zo van. Gek hoe kleur, meer kleur in de tuin me vrolijk en blij maakt. Ik, die vrouw, die het liefst alle tinten blauw draagt, alleen maar blauwe jasjes heeft en een paar bruine (en die laatste draag ik nooit), ik die als ik een nieuw blouse koop, een donkerblauwe koop. Omdat het zo mooi staat bij al die andere tinten blauw. Ja en ik hou van kleur, maar dan alleen in de tuin. Daar is het prachtig, als paars dichtbij oranje staat, als kleuren het groene gras opleuken, of oplichten soms. Ik las vanmorgen het NRC, en deze keer heel lang en uitgebreid en toen las ik over een dame die overleden is, en zij stond bekend om haar bijzondere en vooral vrolijk gekleurde tassen. Haar liefde voor kleur had zij gekregen, toen zij in Curacao leefde, en haar tassen staan dus bekend, om de prachtige mix van kleuren. Leuk hoe kleur staat voor diversiteit, voor acceptatie, de regenboogvlag, hoe kleur staat voor vrolijkheid, denk aan Bob Marley, geweldig en opeens denk ik aan UB40, en hoe lekker je kunt dansen op deze muziek. Terwijl nu 'red red wine' door de keuken galmt, en Annemarie dansend een kopje koffie neemt, geniet ik intens. De afgelopen week was gevuld, rijkelijk gevuld, met veel prachtige ontmoetingen met sollicitanten, een Raad van Toezicht, de bespreking van de jaarrekening, coachgesprekken, bezoeken aan vriendinnen, hoe heerlijk weer, maar ook met verdriet en met een gastcollege in Almen of all places, en ik schat ik zeker 1500 autokilometers, kortom ik was wel moe gisterenavond. Dus zo rond een uur of elf ging het licht echt uit bij mij... en dan word ik wakker, en verga ik weer van de pijn in mijn rug en dus is paracetamol mijn beste vriend. Maar als je dan die prachtig gekleurde tuin ziet, dan vergeet je dit al heel snel. En steeds denk ik, aan al die mooie mensen om me heen, die ziek zijn, die echt door diepe dalen gaan, en dan realiseer ik me dat ik zonder problemen, dozen paracetamol kan kopen en innemen en lekker door kan gaan met mijn leven. Mijn mooie intense leventje. Want ook al vertel ik het iedere week weer, ik ben zo intens gelukkig. Ja gek eigenlijk he...want hier zit ik dan, een soort van wees, zonder ouders, met nog een lijntje in de familie, mijn nicht, verder niks meer. Met een prachtige vriendenkring, mooie mensen ver weg en heel dichtbij, met een prachtige partner en haar familie, met een baan, waar veel mensen jaloers op zullen zijn, met een opdracht die er niet om liegt zo stevig, maar met een team, waar ik alles mee aan kan en ook alles mee kan gaan realiseren. Met een prachtig jaar 2020 op de teller. Met een leven waar ook in Corona tijd, het serieuze wordt afgewisseld met het aangename, met intense gesprekken, en ontmoetingen, met planten prachtige vogels, met .....heerlijke muziek, ken je dat nummer 'I got you baby' van UB40, heerlijk hoor...dansend achter de laptop bijna, haha. je zou me moeten zien zitten, in mijn oude kloffie, mijn Nespresso, een tafel vol kranten, ach, hoe heerlijk is dit leven hier. En natuurlijk denk ik na, over ons leven. En fijn om na te denken, over alles wat achter je ligt, maar vooral om in het nu, vandaag te leven. En straks ga ik op zoek naar het strandje, waar ik als tiener met mijn vriendje Jan ging zwemmen. Hij 2 meter en 3 centimeter lang, ik ongeveer 1.73 meter, ik kon niet meer staan en  hij droeg me boven het water uit. Een mooie herinnering aan een mooie liefde. Bijzonder, hoe deze man, af en toe nog in mijn leven is. Als een liefde, een gevoel waar ik vooral van heb onthouden, dat het echt was. Ongeacht wat je doet in je leven, waar jouw weg naar toe gaat, als je kunt terugkijken en je bewust kunt zijn van dit soort gevoelens, dat is mooi om te herinneren. Dat echte gevoel. Die intense liefde, dat is zo mooi om je dat te herinneren. Soms zie ik mensen, die ooit echt van elkaar hielden en vervolgens nadat ze uit elkaar zijn gegaan, elkaar het leven bijna onmogelijk maken. Vaak om geld, bezit en materie, maar soms ook emotioneel. En dan denk ik weer aan die prachtige zin, geleerd bij en van Yarden 'een goed afscheid helpt je verder'. En dit geldt bij alles en in alle opzichten. Afscheid nemen, is loslaten, iets een plekje geven, en dan zodanig, dat je er later op terug kunt kijken als iets bijzonders. Want dat is het toch...liefde. Iets heel bijzonders. Iets heel moois, unieks. Dat wat er is tussen twee mensen, verbonden door het hart, en soms verbonden op dat moment. En later niet meer...althans soms gelukkig...gelukkig maar soms, heel vaak wel...en hoe bijzonder, dat strandje van vroeger, daar woon ik nu dichtbij. Mijn cirkel wat wonen betreft is rond, geboren op Goeree en Overflakkee, naar Den Haag, Zoetermeer, Boskoop, Groot-Ammers, Schoonhoven, Voorschoten, Wassenaar en nu Nieuw-Vossemeer. Soms voel ik me een echte reiziger, ik kan denk ik overal wonen en leven. Ik voel me snel ergens thuis. En hier, wonend in mijn 'oude dame uit 1795' die kraakt en piept, die een schoonheid heeft, die ik heel mooi vind, is mijn thuis. Hier ben ik thuisgekomen na een lange reis van 42 jaar. Ik was 17 toen ik in Den Haag ging wonen en ik was 59, bijna 60 toen ik hier terug kwam. En nu zie ik regelmatig het bordje Middelharnis, mijn geboorteplaats. Het staat hier verderop op een kruispunt. Mooi toch...zoveel huizen, zoveel banen, een mooi leven ligt achter me, een prachtig leven waar ik nu in terecht ben gekomen. Mijn buurman Jan vraagt mij, en ook Annemarie, regelmatig 'hebben jullie toch geen spijt'. En vanuit het diepst van mijn hart kan ik zeggen 'nee ik heb totaal geen spijt'. Ik geniet intens, van alles wat hier is. Van de stilte, de rust, de kerk, de gemeenschap, van de vriendelijkheid, van het Wagenhuis, van....vul maar in. Cultuur in het kerkje, kortom, het leven is goed. Mijn leven is goed. En natuurlijk is dit, de combinatie van alles, wonen en werken, vrienden, buren, bekenden, de omgeving, de herinneringen, het verleden en het heden. En mijn vader, en mijn moeder, ze zullen glimlachend naar beneden kijken als ze dat zouden kunnen. Mijn moeder zou zeggen en dit waren ook haar laatste woorden, toen ze overleed, die ze tegen me zei 'het is toch nog goed gekomen met je kind.' en ze eindigde met 'en jouw kop vergeet ik nooit'. Tja, ik had niet de moed om te vragen, waarom ze dat zei, en soms denk ik daar nog over na. Was dat nu een compliment of juist niet. Haha, het maakt niet uit. Ze is gegaan in de wetenschap, dat ik me wel zou redden. En dit is ook zo. Ik ben tevreden, en mooier nog, ik ben gelukkig...gek, hoe ik iedere dag wandel door de tuin, kijk naar de kleurtjes, de bloemen, de planten, het onkruid, het gras, de bomen, de hagen. Die worden wat 'voller' en mooi lekker groen. Heerlijk gezicht, de eikenbladhortensia vol knoppen, en ook de klimhortensia is groen en vol met knoppen. Fijn. Nu, op naar het Grevelingenstrand, een mooie fijne dag gewenst, allemaal....geniet maar, van die vrolijke kleuren, van je tuin, van de zon, het blijft droog vandaag. Fijn....


 

zondag 4 april 2021

Paasdagen 2021


Terwijl den Haag nog na siddert over het debat en de rol van Mark Rutte, zit ik hier op de zaterdag voor Pasen, met een trui aan. De zon schijnt, de tuin straalt je tegemoet en het is fris. Misschien nog wel een keer sneeuw, kan niet waar zijn toch....totaal geen zin meer in. Afgelopen donderdag in mijn polo en korte broek buiten in de tuin, en nu dit.


Het lijkt wel alsof ons leven, alle kanten op buitelt, van links naar rechts, van herstel naar terugval, van enorm druk, naar even rustig, van angst naar opgetogenheid, van verstopt onder of achter je mondkapje, tot de neiging krijgen iemand zomaar weer te willen omhelzen. Krijg ik nu wel dat vaccin, waar mensen soms ziek van worden, of niet...geen idee. En soms lijkt dat een beetje op 'in het ondertussen zijn' totaal niet weten, welke kant dit leven nu opgaat. Hoe onze regering zal worden samengesteld, of we een goed jaar krijgen, of we op vakantie mogen, of we die pup nu wel of niet krijgen, of...vul maar in. En eigenlijk hoort dit ook wel bij het leven. We houden van in controle zijn, van weten wat er morgen komt, van werken van maandag tot vrijdag, het liefst van 08.00 tot 17.00 uur. En nu...nu weten we helemaal niks. Het is net als ziek worden, je bent volkomen de regie kwijt, iets anders neemt het over van je. Je gaat van de ene dokter, naar de ander, van het bloedonderzoek, naar de neuroloog, je gaat maar door, van chemo naar bestraling en weer terug soms. Het is zo verdomde onzeker allemaal...en ik zie en voel om me heen, dat dit voor velen lastig is. Wij, wij Nederlanders leken alles zo goed voor elkaar te hebben, nu zitten we al een jaar lang op slot. Kunnen we niet zo maar de straat uitlopen, op het terras gaan zitten, een goed glas wijn bestellen en vrienden ontmoeten. Nu kun je niet zomaar even je vriendin, die 50 wordt, vasthouden, knuffelen en dansen met haar. Nu steken we benen omhoog, ellenbogen naar voren, leggen we onze hand op het hart en doen we heel onhandig over en weer. Paasdagen 2021...een dunch op afstand met de familie, ja we doen het toch maar, net zoals zovelen het toch maar doen. Wel op afstand, uit angst voor ziekte en of besmetting. De tulpen bloeien prachtig, de tuin straalt ons tegemoet. De prachtige paaswijnen, de Loire deze keer, een aantal bekroonde wijnen gaan we proeven hier. Asperges, zalm, kortom, het lekkere leven is er ook. Is er eigenlijk altijd geweest en zal er altijd zijn. Ik heb, zoals al eerder geschreven, mijn weg wel gevonden in deze tijd. Mijn tuin, genoeg te doen daar, nu meneer pastoor ooit een vreselijk onkruid heeft geplaatst in zijn tuin, een prachtig geel bloemetje wat langs de slootkant groeit, en zich vermenigvuldigt, nog erger dan zevenblad en dat bloemetje tiert hier welig. Ik graaf, spit en snoei me gek. Maar ook dat is wel leuk.

Want het bloemetje is prachtig, en ik hou haar klein en kort...en geniet van haar vrolijke geel. En lieve mensen, soms krijg je in dit leven zomaar allemaal hele mooie kadootjes, zo kreeg ik gisteren van twee ongelooflijk lieve mannen, prachtige rozen voor Annemarie, en een schitterende witte chocolade schoen, omdat ik altijd van die leuke schoenen draag, haha. leuk he...En toen ik in Haarlem was, bij Anita en Jasper, kreeg ik mooie wijnen en een schitterend boek over rouw en verlies. En dan kom je zomaar thuis, met allerlei leuks...en voel ik me verwend, verwend door al die aandacht. Ik lach dan en voel me nederig en klein, verlegen bijna....

En vandaag is de dag, dat ik zomaar hier mag zijn, mag lezen, mag nadenken, mag wandelen door mijn mooie tuin. Ik luister nu naar het nummer Hero van Enrique Iglesias, heerlijk een beetje mijmeren, mijn leven komt steeds vaker langs. Mensen van vroeger zijn er weer, of nog, en ik leef van dag naar dag. Denk aan al die mensen, van wie ik hou. Die me dierbaar zijn. En denk, dat dat is waar ik me druk om maak. Om mijn dierbaren. En wat er komt, of ik wel of niet naar Egypte mag, dat maakt me niet zoveel uit. Wel wil ik dansen, zingen, wijn drinken met al die prachtige mensen in mijn leven. Ik hou me aan de richtlijnen, ik geniet van mijn kleine kring nu, maar ik leef wel. En daar ben ik me zo bewust van. Dat we echt vandaag moeten leven. Jij en ik. Ook al ben je ziek. Want morgen lijkt nog ver weg...en wat morgen is, dat weten we niet...dus geniet maar, van alles wat er nu is, heel dichtbij....bijzonder vind ik, dat er steeds meer mensen zijn, die nu vrolijke berichten posten, van jonge veulentjes, lammetjes, mooie bloemen, of luchten. Het lijkt wel alsof we, wellicht noodgedwongen, steeds puurder gaan leven, kijken en voelen. Alsof je hart het soms even overneemt van je hoofd. En dat is waar ik me aan vast hou, aan het feit, dat ik omringd lijk te worden, met mensen die op deze manier kijken. Naar zichzelf, naar elkaar, die omzien naar een ander. Die nadenken over het effect van je eigen zijn, je eigen persoonlijkheid, mensen die wat minder oordelen. En ach, als ik dan echt mijn ogen open, hoor hoe Mark Rutte ongeveer gefileerd wordt, door velen, dan realiseer ik me, dat ik me misschien wel heel bewust omring, met dit soort mensen die dit niet doen. Dat ik geniet van de veulentjes die geboren worden bij Mirjam, of de lammetjes in de wei. Van de tulpen, de gele bloemetjes van meneer pastoor, of van die mooie reactie van Aleksandra en haar moeder. Ach, ikzelf ben maar heel nietig in dit aardse bestaan, en als mijn hele kleine wereldje, hier en in Hilversum, dan mag dienen om het leven van onze medemens, een klein beetje aangenamer te maken, dan ben ik tevreden. Vanmorgen stond ik in de keuken en was ik een gerechtje aan het voorbereiden voor onze 'paas dunch' en toen dacht ik aan mijn moeder. En hoe zij het debat in de Tweede kamer zou ervaren, als recht geaarde VVD mevrouw. Hoe zij altijd zorgvuldig was in haar politieke loopbaan. Hoe zij zich nimmer verlaagde om mensen kapot te maken, hoe zij oordeelloos bleef en mij dit leerde. En geloof me, dat is een lastig lesje. En toen ik al kokend, uit het raam keek, de mooie tuin zag, toen had ik zomaar een wens, dat zij eens even mee zou kijken in mijn leven, gewoon hier echt even bij me aan tafel zou zitten, dat ik haar weer even zou horen lachen. Dat ik haar zo af en toe eens om raad zou kunnen vragen. Mijn moeder. Al 18 jaar geleden overleden, wat een tijd. En nog steeds is zij in gedachten bij me, stapt ze af en toe in gedachten heel vroeg in de ochtend bij me in de auto, en vraag ik haar om raad, of vraag ik haar me te helpen bij geduldig zijn. En ook vandaag, als ik hier met de familie van Annemarie samen ben, dan ben ik niet alleen, dan is zij ergens in mij en heel dichtbij. Want ook ik voel me wel eens alleen, ondanks al die liefde die er is. Ook ik voel me soms een einzelgänger in dit leven. Maar ach, dit is wie ik ben. Wat er van mij geworden is, een vrouw van bijna 62 jaar, hier in Nieuw-Vossemeer. Gelukkig, en tevreden, soms wat bezorgd over die gekke rug, met een prachtige baan, een prachtige vrouw, een mooi leven, vol lieve mensen, die echt van me houden. Nu op afstand, sommigen dichtbij, mijn leven is rijk en gevuld. En toch...mis ik soms, heel soms, mijn vader en mijn moeder. Het geborgen zijn, het eventjes 'klein' mogen zijn, of mogen leunen. Ik word geacht het zelf te weten en goed te weten. Ik doe mijn best, echt heel erg, en volg mijn hart, en ik geloof er heilig in, dat mijn hart me de weg wijst, een beetje gestuurd door mijn ouders, mijn moeder, haar wijsheid draagt me...tja, een beetje een verdrietig einde van mijn blog deze keer. En dat is niet erg, want dat is er ook. Het gemis. Op dit soort dagen, kerst, Pasen, enzo, dan mis ik mijn ouders, mijn familie. En gelukkig is daar dan altijd mijn onverbrekelijke band, met mijn nicht in Breskens. Mijn nicht, met wie ik zoveel verbinding voel. Ik zie haar weer deze maand. En verheug me erop, zij en ik, gewoon wandelen over de dijk bij de Westerschelde, daar bij de vuurtoren het is zo fijn daar. En nu, terwijl de kerk vol zit, althans dat denk ik, de klokken mij al vroeg wekten vanmorgen op deze eerste Paasdag, wens ik jullie veel eieren, gezelligheid, liefde en vooral gezondheid. En als je ziek bent, en je vandaag mag omringen met mensen van wie je houdt, hou je maar even vast aan dit moment vol geluk. Leef maar even vandaag, en dan gaan we morgen weer verder met de chemo, de behandeling, het ziekenhuis, en al die zorgen die er ook zijn. En ik, ik hou je vast, op afstand, altijd....fijne dag!