Een mooie dag...

Lieve mensen en vandaag was een prachtige dag bij Yarden. Een dag met goede gesprekken, mooie ontmoetingen, emoties, een dag temidden van een groep mensen, die met elkaar keihard hebben gewerkt. Een dag vol telefoongesprekken, een dag die mij weer zo duidelijk gemaakt heeft, dat ik daar goed op mijn plek ben! Een dag ook met een verrassing op mijn bureau, een prachtige fles witte sauvignon blanc met een lief kaartje van een stagiaire bij mij op kantoor, van Ineke. Met een prachtig stageverslag. Genieten, dit soort mooie dingen....en toen ik vanavond thuis kwam, kwam er weer een verrassing, want lieve Roos heeft voor mij gekookt. Gezellig samen eten, want Floor is aan het turnen en Annemarie uiteten met de collega's. Gezellig...nu de krant, wat telefoontjes, en zomaar lekker eventjes niks. Met mijn vader een beetje in gedachten, hoe zou het met hem zijn...zou hij genieten van zijn mooie plekje. Samen met Els, een glaasje wijn erbij...gezellig samenzijn? Zou hij al helemaal zelf de deur kunnen openen? Zou hij genieten van het uitzicht. En vandaag was er zomaar een mooie afsluiting...een kennismaking of ik in een Raad van Advies zitting wil nemen. Voor een nieuwe opleiding in de uitvaartwereld. Leuk, bijzonder en aansprekend. Echt weer iets voor Anita van Loon. En jawel een gesprek hierover op korte termijn. Het komt goed. Het past me zeker. En weet je wat ik nu doe...ik drink mijn glaasje wijn, uit Nieuw Zeeland. Mijn favoriet...de sauvignon blanc. Slaap lekker...en hier een tekst uit een schilderij van Annemarie - Love is the true nature of being - Dag!

De verhuizing van Pa van Loon....

Zo, het zit er weer op. De verhuizing van mijn vader is een feit! Gisterenmorgen al heel vroeg was ik op Flakkee, om de verhuizer te ontvangen, om de nieuwe tv van mijn vader te laten plaatsen. Om zijn nieuwe appartement helemaal mooi in te richten, met zijn spulletjes van vroeger, een supermodern appartement met allerlei zorgmogelijkheden, met moderne technieken, met zusters wat meer op afstand, kortom een enorm grote overgang. Werkelijk van oud naar nieuw...en toen ik gisterenochtend mijn vader om kwart voor acht even ging begroeten lag hij nog in bed, en toen hij mij zag riep hij mij 'he...daar is mijn kind'. Hoe heerlijk. Ingewikkeld was het wel, want ik was samen met Hans en Ria in de nieuwbouw bezig en hij riep de hele ochtend dat hij naar zijn kind wilde...En toen hij uiteindelijk rond een uur of drie kwam, en zag wat Hans, RIa en ik gedaan hadden zei hij al na een kwartier 'ik voel me hier al helemaal thuis'. Geweldig he...ondertussen mocht ik vannacht logeren bij mijn tante Anita en oom De. Een soort vijfsterren locatie om te verblijven, een lekker glas witte wijn, hapjes erbij. En om tien uur in de avond nog een diner...en uiteindelijk was ik erg moe toen ik ging slapen. En vanmorgen om negen uur, na een heerlijk ontbijt, was ik weer in touw en weer bij mijn vader. En vanmiddag om half drie in een optocht, langs ballonnen, gingen we met allerlei familie-leden naar de nieuwbouw. Daar werden we onthaald met champagne en lekkere hapjes. En daar zat hij dan...in vol ornaat, en maar oefenen met die bel om zijn nek. Zodat hij zelf de deur kan openen, zodat hij zelf kan bellen als hij hulp nodig heeft...moderne techniek, ingewikkeld voor een 82-jarige om mee om te gaan. Een lift waarmee je zo uit je bed al hangend naar de douche of je eigen toilet kunt. De foto's spreken voor zich. En mijn vader zei toen ik wegging 'dank je wel mijn lieve kind, het begin is in ieder geval goed'. En na dit alles, ben ik moe maar voldaan. En morgen wacht mij een Yarden, waar keihard gewerkt wordt, waar mensen bekaf zijn. Waar we tijd en aandacht voor elkaar moeten hebben, waar we met elkaar aan de slag gaan, om de drukte het hoofd te blijven bieden. Ik zal mijn energie richten op Yarden en alles waar we voor staan met elkaar. Voor nu liefs, Anita

El Gouna

En zomaar zijn wij weer thuis, na een goddelijk weekje zon in El Gouna. Een heerlijk zonnetje overdag, en in de avond een trui aan, gewoon omdat het zo snel aan het afkoelen was. Wat heerlijk om daar weer te zijn...en hoe leuk om bekenden uit Wassenaar te ontmoeten, om mensen te ontmoeten die we ooit op Poros zijn tegengekomen, en om zomaar te praten met leuke mensen uit Arnhem en omgeving...gezellig! Het leuke van vakantie is dat het gezellig is,dat er niets hoeft, dat alles mag en de telefoons lagen in de kluis, de foto's zijn geweldig. En vanmorgen om zes uur stapten wij ons bed weer in. Heerlijk....en nu, nu loop ik nog in mijn nachtpolo rond, drink ik mijn nespresso en bereid ik me voor op de verhuizing morgen van mijn vader. Het gaat nu echt gebeuren...ik ben heel benieuwd hoe het voor hem zal zijn in zijn nieuwe onderkomen! Thuisgekomen, de post uitgezocht, onroerende zaak aanslagen, gewoon het normale dagelijkse leventje gaat weer verder. En dat is ook goed...dat is er ook! BTW-aangiftes doen, betalingen regelen, kortom back home again. Die lieve Reynaud stond daar op een onmogelijk tijdstip op Schiphol...en heeft hier een vervelende lekkage verholpen tijdens onze vakantie...kortom, hoe warm kan je thuiskomst ook weer zijn. Ondertussen is mijn broer met Noor lekker naar de wintersport en ga ik morgen mijn vader verblijden, samen met Hans en Ria, klussen in zijn nieuwe huis, zodanig dat hij dinsdag hier geruisloos in kan gaan wonen. Prachtig toch...en hoe gek ook, tijdens ons verblijf in El Gouna, speelde ons koningshuis door mijn hoofd, en bereikte ook ons het vreselijke bericht over prins Friso. Ongekend wat een verdriet. Ik had er last van...heb er last van! El Gouna we komen terug!
Foto's : El Gouna houdt net als ik van oude mercedessen, dus deze is speciaal voor Pa genomen, een mooi vergezicht, ons hotel vanaf het water gezien en Annemarie in de El Gouna Yacht Club...met de nederlandse chef Bart! Liefs, Anita

Fietsen door het dorp...

En vanmorgen was ik vroeg wakker, met een klein beetje pijn in mijn rug, met een kop vol snot, maar toch...zo lekker. Kortgeknipte haartjes...nou ja kort, een beetje fatsoenlijk is een betere omschrijving. En eventjes naar het dorp, om wat boodschapjes te halen. Lekker fietsen door het dorp...wat een genoet. Wat doe ik dat weinig, zomaar fietsen door het dorp, of in de omgeving...het voorjaar kriebelt, en dat fietsen dus ook....En toen ikal fietsend bij de boekwinkel kwam, vertelde die hele vriendelijke mevrouw me, dat zij vandaag voor het laatst is. En deze mevrouw was de mevrouw met wie ik altijd een praatje maakte, toen ik ziek was, en zij bleef mij steeds maar vriendelijk toelachen en af en toe hadden we een kort gesprekje. Zomaar met iemand die je niet kent...een vriendelijke onbekende mevrouw. En toen ik haar gedag had gezegd, en bedankt voor de goede adviezen, fietste ik naar Suzie toe om voor deze mevrouw een mooi boeketje te kopen. Een vrolijk boeketje, geel, rood, roze..en toen ik terugkwam in de winkel en haar deze bloemen gaf, bloosden wij allebei een beetje. Zomaar een mooi momentje op zaterdagochtend. En nu met een nespresso binnen handbereik, de krant op tafel, geschokt door de prins die in levensgevaar is, geniet ik van de stilte...en lees ik in een boekje met de mooiste citaten van Nelson Mandela. En voor vandaag is deze voor jullie :
'je moet de integriteit van ieder mens aanvaarden en wat voorbij is laten voor wat het is' en dit citaat over vriendschap is van Alan Loy McGinnis :
'Er zijn maar weinig waardevolle dingen in het leven, die 'vanzelf 'gebeuren. Als ze plaatsvinden, is het omdat we het belang ervan inzien en ons eraan toewijden. Regel één voor het verdiepen van je vriendschap is : Geef de hoogste prioriteit aan je relaties.' Een mooie zaterdag gewenst....Anita

Zomaar thuis....

Dag lieve mensen. En vandaag ben ik zomaar thuis, moe, een beetje gammel, en dus heb ik ervoor gekozen om hier maar eens aan toe te geven. En ik merk dat het gevoel hierbij dubbel is, juist omdat iedereen om me heen, zo hard werkt. Want wat werken we hard daar bij Yarden...prachtig om dat te zien. De smsjes stromen binnen. Mijn collega's laten voelen dat ze aan me denken. Lief he...en vanmorgen heb ik geslapen en geslapen, onder de zonnebank, in bed, overal waar ik ben wil ik slapen...heerlijk! En nu, zomaar tijd voor een kop koffie en de krant. Eventjes niets doen...terwijl ik naar buiten kijk, lijkt het alsof de winter in een keer heeft plaatsgemaakt voor het voorjaar. Je krijgt de neiging om de tuintafel te gaan schuren, alles op te poetsen, zodat je weer buiten kunt gaan zitten. En ik, ik word hier blij van. Ik ben niet zo van de kou, mijn rug protesteerde flink de afgelopen weken. Ik hou veel meer van de zon, heerlijk...zomaar stilletjes in de zon. Wat een genot, een boek erbij en ik ben de meest gelukkige mens van deze aarde. Het jaar 2012 is stevig begonnen. Met hard werken, veel werken, avonden bezig, met een mooie lezing door Pien in het Uitvaartcentrum. Met acties rondom SamenLoop voor Hoop. Leuk...met enthousiaste mensen in Cluster West. En voor mijn eigen bedrijfje rustig en dat is ook wel goed. Want ik merk dat ik niet meer die energie heb, die ik had. Dat ik keuzes moet en wil maken om alles naast elkaar goed te doen, Pa van Loon, Yarden, en mijn eigen bedrijfje. En ik maak bewust keuzes merk ik. En dat is goed. Ik lees net 'liefde is je thuis voelen in het leven van een ander. In staat zijn die ander de sleutels tot je eigen ziel te geven. Iemand graag zien om wat hij is, maar ook ondanks wat hij is'.  En 'vriendschap is liefde waar een jarenlange garantie op zit'. Zo en hiermee sluit ik dan maar af. Want ik mag beide essenties in mijn leven steeds maar weer ervaren. Wat een mazzelaar ben ik...dag vrienden! Anita Hier thuis loopt een meer dan trotse Annemarie rond, zij heeft een prachtig schilderij gemaakt en opgehangen hier ergens in dit bijzondere dorp. En geloof me...weer een pareltje...

88 jaar...

Vandaag is de verjaardag van tante Anita...88 jaar! Wat een mooi getal, wat een leeftijd...en wat bijzonder, als je dan nog een feestje kunt en wilt bouwen...wat een leven. Boeiend vind ik het om ouderen (en ik ben zelf al een  50+ ondertussen) te laten vertellen over hun leven. Hoe wisselend kan een visie zijn, hoe wisselend kun je in het leven staan...wij gaan met elkaar dit heuglijke feit vieren. Met de meisjes erbij...Gisteren heb ik afstand gedaan van de laatste spullen (los van datgene dat naar zijn nieuwe huis gaat) van mijn vader. De nieuwe naam van zijn huis wordt trouwens - Nieuw Rijsenburgh - en ik vind het wel bijzonder. Zijn nieuwe adres is : Sperwer 559, 3245 VP Sommelsdijk. Vanaf 28 februari a.s. zal hij daar wonen...
En met het afstand doen van al die bezittingen, zet je ook ergens een soort van een punt. De boerderij is nu een herinnering voor mij. Een mooie...op enig moment wil ik ook vooruit kijken, en daar sta ik nu. En ik merkte gisteren dat ik enorm moe was. Moe van het opruimen, moe van het regelen en organiseren. Moe gewoon moe...een hele dag rondrijdend op Flakkee, spulletjes kopen, nadenken over hoe mijn vader daar zal wonen. Naast mijn vader zittend, was ik zomaar eventjes stil...En terwijl Floor heel mooi piano speelt achter mij, drink ik een nespresso en denk ik na over mijn leven, over de dingen die ik wil doen vanaf nu. Een soort nieuw vertrekpunt, over de reizen die ik wil maken, over de balans tussen werk en prive...en over onze eigen toekomst. En zomaar is dat fijn...is dat rustig, is dat een vorm van balans. Voor nu, voor jullie een citaat voor deze zondag van Coco Chanel 'je verliest heel wat zorgen als je beslist iemand te zijn in plaats van iets te zijn'. Dag, fijne dag, Anita

Goede doelen...en Yarden....

Terwijl ik net mijn schnitzeltje gegeten heb, de meisjes gekomen zijn en weer weg, de tafel vol met 'leesvoer'ligt, kijk ik tevreden terug op een prachtige week. Een week waar het ging over confrontaties, over je verantwoordelijkheid nemen, over beoordelen en waarin ik zelf ook beoordeeld ben, bijzonder is dat. Een week, waar ik mijn tweede pianoles heb gehad en nog steeds het gevoel het van ''ga ik dit echt leuk vinden..."maar ook een week waar we bezig zijn geweest met de SamenLoop voor Hoop in Haarlem. Veel mensen op de been zien te krijgen voor een prachtig doel. Geld inzamelen voor KWF...en vandaag had ik een leuk gesprek bij het Leger des Heils, een oude klant van vroeger, een contact via een van mijn uitvaartverzorgers. Want hoe mooi is het niet, om als Yarden, een bijdrage te leveren aan onze medemens, of aan een prachtig doel als KWF....en hoe leuk is het niet dat Marga, aan het afvallen is en dat iedere kilo gesponsord wordt. En 3 kg lichter is 93 euro in de bus...een resultaat om trots op te zijn toch....ik ben het wel. Ik vind het prachtig om te zien, hoe mensen aan de slag zijn om met elkaar veel geld bijeen te krijgen voor dit soort mooie dingen. Dus ja...mijn week was mooi en is nog mooi. Vandaag zou mijn liefste moeder 80 jaar zijn geworden. Ik heb Arie een sms gestuurd en hij mij. En ik kreeg van Reynaud en Emmy een lief smsje. En mensen om me heen weten het, omdat ik het blijkbaar zoveel over haar heb. Mijn moeder die bijna 71 is geworden...zou vandaag 80 jaar zijn geworden. Hoe zou dat zijn geweest, als zij in goede blakende gezondheid zou zijn geweest al die tijd...onzin om er over na te denken. Want het is zoals het is. En vanavond zal ik samen met Annemarie een glas Stich op haar leven drinken. En iedere dag, ook vandaag weer, herhaalde ik woorden die zij altijd gebruikte...verwonder je maar kind! En met al haar wijsheid in mijn rugzakje, leef ik verder, in de lijn zoals zij dit graag zou hebben gezien. Met respect voor mijn medemens, optimistisch, nooit opgevend, en vooral te genieten van wat er wel is. Dank je wel mams, ik denk aan je. Liefs, van je dochter.

Speciaal voor jou wat woorden van mij :

Ma van Loon
Zo mooi als ik je vond
zo trots als ik naar je keek
zo intens kan ik je missen
zo blij kan ik je herdenken...

Ma van Loon
zo trouw als jij bent en was
zo trouw wil ik zijn
zo loyaal en ruimdenkend
zo wil ik op je lijken

Ma van Loon
zo vechtend voor je leven
zo zijn wie je bent
zoveel heb je mij gegeven
zoveel om trots op te zijn

Ma van Loon
ik kan nog zoveel zeggen
ik wil nog zoveel doen
en zomaar als een klein meisje
geef ik je nu een zoen

Je dochter, Anita

Theater...en Stich....

Gisterenavond zijn wij, nadat we bij mijn vader en nog even bij tante Anita en oom De zijn langsgeweest, naar het theater geweest. Het stuk Jaloezie met Anne Wil Blankers in de Koninklijke Schouwburg en Emmy en Reynaud kwamen wij daar ook tegen. Annemarie had dit al verwacht....stilletjes. Dus eindigden wij bij Taste, met een glaasje Stich...welnu, je hebt een Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland en je hebt een Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland...Stich, een aromatische geur komt je tegemoet, mineralig, stuivend...een prachtig glas, wat een genieten zeg...ongekend...heerlijk gewoon. En daarbij een klein rundvlees kroketje van Piet van den Bergh...ik ken Piet niet, maar na het proeven die kroketjes, zou ik hem graag willen leren kennen. Wat een genot...vanmorgen bleef ik maar slapen en slapen...en nu, een zonnebankje, nadat wij bij nicht Sophie op bezoek zijn geweest in haar nieuwe kamer, leuk! Oh ja en Anne Wil ik fantastisch, maar dat ik dat vind, is al bekend....dus ga gerust naar dat nieuwe stuk. Het gaat over jawel...jaloezie, over relaties...prachtig! Fijne zondagavond...ik doe niet zo veel merk ik...ik vertraag wat...en dat voelt wel goed. Morgen een drukke dag, met veel rijden, van hier naar Amsterdam, van Amsterdam naar Haarlem, naar Flakkee en weer terug...genoeg toch? Anita

Een prachtige begrafenis in de sneeuw....

En vandaag was de uitvaart van Wim. Een prachtige uitvaart waarbij de kist 'engels geschouderd' werd door zijn broer Vincent, door Thomas en andere familieleden terwijl de sneeuw met mooie zachte vlokken op ons neerdaalde...gladde wegen, enorme files, veel ongelukken onderweg en uiteindelijk na uren pas thuis. Niks geen vergaderingen meer gehaald, alleen maar gegleden, en ik ben echt geen held met dit weer. Dan wil ik de weg niet op, en toch moet het....auto's tegen elkaar. Zo ook onze rouwauto in Haarlem tegen een vrachtwagen aangegleden...gelukkig had onze chauffeur niets. Want uiteindelijk gaat het daar nu om...dat we allemaal weer veilig thuiskomen. Een prachtige uitvaart, waarbij zwager Klaas (hij is dominee) de voorganger was. En zijn teksten waren zo enorm aansprekend...ik heb geboeid geluisterd, wat een gave om zo iemand te kunnen beschrijven. Prachtig...Wim leefde naar god toe...ik vond die uitspraak zo mooi. Dat betekent dat je oog hebt voor de mensen om je heen, dat je in verbinding bent, dat je niet groots en meeslepend bent, maar een mensen-mens. Met oog en aandacht voor de wereld om je heen, voor de natuur, voor de dieren, de kinderen. We hebben het licht van Wim doorgegeven met kaarsen in de kerk, prachtig...al die kaarsen, die aandacht voor Wim, die verbondenheid. Ik vond het meer dan prachtig....
En dus hoop ik dat wij met elkaar niet van god af gaan leven, maar vooral naar god toeleven. Want lieve mensen wat zou de wereld er dan mooi uitzien, als wij met elkaar op deze manier ons leven invulling kunnen geven! Dus vandaag was een dag vol verwondering, een dag waar ik al weer zoveel moois heb mogen leren. Dank je wel Klaas...dank je wel Wim, moet ik eigenlijk zeggen...en rust zacht!

Anita

Koude start....

En iedere ochtend is die auto, zo heel vroeg, zo heel koud...min 6 of min 7. Dikke jas aan, gelukkig is de weg mooi droog, want wat een kilometers rijd ik op dit moment weer. Wat een mooie week, een week met de jaarafsluiting voor Cluster West. Een resultaat wat aan het begin staat van nog meer moois...nog zat te doen, maar steeds meer krijgen we het goed met elkaar. Doen we mooie dingen en zetten we ook mooie dingen neer. Prachtige mensen, volop in verbinding, kortom de weg is geplaveid voor een goede toekomst. Dan de tweede leergang van de Politie, bomvol, 14 deelnemers. Trots bijna hierop, samen met Monique ga ik deze draaien. Leuk...een mooi project. Wie weet een derde...ik ben benieuwd...het gaat goedkomen, ik geloof het...ondertussen coach ik er lustig op los. Mooie gesprekken, mooie ontmoetingen. Veel businesscases nagekeken, gewoon lekker gewerkt. Nu me richten op de verhuizing van papa. Alles is uitgezocht, afspraken gemaakt. Arie is gisteren met Els naar het nieuwe appartement geweest. Het wordt heel mooi. Heel anders ook, maar wij gaan het met elkaar heel mooi maken, geloof me maar. Zodat hij de tijd die hem nog rest, en dat kan best nog een poosje zijn, geloof me, een mooie plek heeft om te wonen. Ondertussen werk ik gewoon iedere dag heel erg hard...pfffttt wat ben ik moe. Dus vanavond ga ik simpelweg naar Willem Alexander en Maxima kijken. 10 jaar geleden was ik met Ellen samen een weekend naar Schiermonnikoog, en toen trouwden Alex en Maxima....en vandaag stuurde Ellen mij een smsje hierover. Op de dag dat zij afscheid heeft genomen van haar vader, zijn crematie vond vandaag plaats. En morgen, morgen gaan wij samen Annemarie en ik naar het afscheid van Wim, de broer van Vincent. Heftig...afscheid nemen...loslaten, steeds maar weer...slaap lekker voor straks. Ik vertel eigenlijk niks over mijn eerste pianoles. Die was ook niet heel spannend, toonladders spelen, een beetje hardop noten opzeggen (zingen zegt die meneer) maar het is ook wel weer leuk. En mijn les is, dat ik een keer les krijg....boeiend om te constateren hoe ik hier mee omga. Eigenwijze donder ben ik wel...althans ik denk dat mijn moeder dit zou beamen....Dag, slaap lekker, Anita