Meneer Rutte adviseert ons om niet op reis te gaan, en mijn vader zou zeggen 'ik hoef niet op reis, omdat ik op t mooiste plekje op aarde woon' en opvallend vind ik, dat als ik thuis ben, en dit soort mooie foto's maak vanuit de tuin achter ons huis, ik weer zoveel op mijn vader lijk. Want is dit niet prachtig. Is het niet mooi, om dit soort schitterende luchten te zien. Gemaakt in ons mooie Nieuw-Vossemeer. Het dorp van de verbroedering, nee hiermee doe ik veel dorpen, plaatsen te kort, want hoe mooi om te zien nu, dat we ondanks de super ingewikkelde tijd waarin we nu terecht zijn gekomen, de verbroedering in onze samenleving een feit is. We zorgen voor elkaar. We zetten een pannetje met soep bij een buurman, die alleen is voor de deur. Hier in ons dorp is voor mij, het Wagenhuis, het hart van dit dorp. Onze allereerste kennismaking met een inwoner van dit dorp, was toen wij hier aan het verkennen waren, met de eigenaar van het Wagenhuis. En ik, ik was zo blij, dat er een gelegenheid is, waar je kunt eten en drinken. Waar je samenkomt, dus voor mij is het Wagenhuis zo ongeveer 'het hart van ons dorp'. En het Corona virus maakt, dat ik daar nu niet mijn Schnitzel a la Anita kan eten. Nee zo staat deze niet op de kaart. Maar zo noemt men mijn schnitzel, kaal, gewoon een pure schnitzel met lekkere groentes en frites. Verder niks. En gelukkig kunnen we voorlopig ons eten afhalen, of laten thuisbezorgen bij het Wagenhuis. En dus toen ik gisterenavond alleen was, belde ik om mijn vaste recept te bestellen. En in de keuken krijgt men dan dit te zien.
Nooit eerder in mijn leven, kreeg ik zo'n persoonlijke schnitzel. En, weet je, ook al mis je de sfeer van het Wagenhuis, het eten smaakt net zo lekker. En hiermee helpen we, om straks als alles weer voorbij is, gewoon elkaar weer te kunnen ontmoeten op deze plek. Dus doen! Inmiddels is het Coronavirus voor mij mijn leven. Maatregelen nemen, doorvoeren, alert zijn, er zijn voor allerlei vragen, voor het personeel, voor nabestaanden. En toezien, hoe verdrietig een afscheid nu is, met maximaal 30 mensen aanwezig te mogen zijn. Mensen moeten weren, die niet genodigd zijn. Een bizarre wereld. Gelukkig is de techniek, en live streaming, iets, waarmee we mensen mee kunnen nemen in bijvoorbeeld een plechtigheid. U kunt thuis inloggen en meekijken. Maar toch, het voelt zo anders. En dan heb ik het nog niet, of al die eenzame mensen, die nu kwetsbaar zijn, angstig zijn om besmet te raken, of die eenzame mens, die nu besmet is, op de IC ligt en komt te overlijden. Als je dan spreekt over eenzaamheid, dan heb je het hier in de puurste vorm. Dus wat deze tijd met mij doet, is me bewust zijn van de liefde die ik voel, voor al die mooie mensen om me heen. Ik probeer maar wat meer te bellen, bij te praten telefonisch, en ik stuur af en toe ouderwets een kaartje. Zomaar om aan jou te laten weten, dat ik je mis, en dat ik er ben. Verbroedering ontstaat, van ik naar wij, naar samen. Ik zie het op mijn werk, we doen het met elkaar. We zijn er voor elkaar. We houden contact en zorgen voor elkaar. We vragen meer en anders, hoe het met die ander is. We zorgen ook wel voor elkaar. We leven mee, anders mee dan eerst, omdat we ons realiseren dat de wereld echt enorm onder druk staat. Respect voor de regering, voor de mensen in de zorg, prachtig hoe Nederland een applaus gaf voor al die geweldige mensen in de zorg. Dus ook voor mijn team. Dus hier in Nieuw-Vossemeer op mijn vrije dag (de overige vier dagen rijd ik nu heen en weer naar Hilversum en misschien straks ook de vijfde dag) spreek ik mijn waardering en bewondering uit. Want waar het nu op aan komt, is dat we elkaar zo nodig hebben. Om als bedrijf overeind te blijven, of als mens niet te vereenzamen. Wat mij opvalt is dat mensen wel gaan wandelen in de natuur. Welnu vanaf vandaag kunt u zich aanmelden voor een wandeling over een van mijn prachtige begraafplaatsen, samen met mij, of een van mijn collega's. Zodat u gelijk een gesprekje kunt hebben met iemand anders, een ontmoeting met de nodige afstand, maar u bent er eventjes uit, u krijgt heerlijk frisse lucht en u kunt genieten van de explosie aan kleuren in de natuur.
Prachtig, hoe onze parken, maar ook mijn tuin, er nu al uitziet. Hoe je iedere dag nieuwe dingen ziet. Ook weer zo bijzonder, hoe mijn liefde voor de natuur hier weer is teruggekomen. Kan zoiets dan verdwijnen? Ik weet het niet, ik had er geen tijd voor, denk ik nu. En nu, op dit moment is een dag als vandaag, voor mij een dag voor de bollen, de tuin, het gras (alweer voor de eerste keer gemaaid, hoe fraai). En hoe mooi is het als die tulpen er bijna uitknallen. Hoe fraai is het als de vijg vol knoppen zit, of de magnolia bloeit. Ik kreeg van Jolanda een prachtige tekst toegestuurd, over wat er nu gebeurd in onze samenleving, onze wereld, en wat een mogelijke uitkomst zou zijn. En mocht dit zo zijn, mocht het zo zijn, dat we na deze vreselijk ernstige crisis, en nadat we waarschijnlijk, heel veel mensen zullen moeten verliezen, onze wereld er een beetje mooier uit zal zien, dan is dat een basis waar me mee verder kunnen. Dan kijken we weer echt naar elkaar, dan houden we elkaar weer echt vast, dan gaat het niet om materie, maar om jou. Dan reiken we echt onze handen weer uit naar elkaar, dan zijn we er gewoon weer. En dan gaat het niet om die Mercedes, maar dan breng ik je met liefde ergens heen. En ja, als het aan mij ligt, natuurlijk in een Mercedes, tja, ook dat heb ik van huis uit meegekregen, lekker makkelijk, nee ik hou er gewoon van. Net als van die schnitzel, en net als van die Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc. Wat zou het fijn zijn als we elkaar weer echt zien, en zonder oordeel met elkaar samenleven, samen werken. Waarbij we zien, wat die ander ons brengt, waarbij we kijken naar kwaliteiten van elkaar, en waarbij we zomaar simpelweg genieten van alles wat er wel is. En vandaag de dag voelen we meer dan ooit, wat een mooi leven we hadden, wat een rijkdom er was. En beseffen we ons meer dan ooit, dat we keihard moeten werken met elkaar, om dit leven vast te houden. Ik ga ervoor, doe je met me mee, wij, wij samen?
