Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 27 februari 2011

Zomaar ofzo....



Zondagochtend, en nog steeds zie ik op de tuintafel hele plassen water liggen, en vallen de druppels gestaag naar beneden. Weervrouw is dus ook niet mijn rol, geloof ik zomaar...jammer is dit wel vind ik, want juist in het weekend, een wandeling maken, een fietstocht, even buiten zijn, zou ik zo graag willen. Of met mijn vader naar buiten gaan, het zit er voor nu even niet in...ik zou zo graag weer lekker in de tuin zitten werken! Zie de foto die ik hierbij sluit...ook een zondagochtend!
Gisteren was leuk, Hans en Ria waren nog bij Pa toen ik kwam, en zij hadden gezellig met hem een glas wijn gedronken. En nadat zij weg waren, had Pa nog zorgen over de wijn, want hij wilde meer wijn en die was er niet. Dus volgende week neem ik twee flessen voor hem mee, met grote letters zijn naam erop en dan kunnen we een glas nemen met elkaar. Eigenlijk is dit ook wel wat bij mijn vader hoort...want vroeger in de serre, dronk je automatisch een glas wijn met en bij hem. Dat hoorde bijna bij onze boerderij...en bij mijn vader! Ook hier van heb ik een foto bijgesloten...een recente. Want mijn moeder zei altijd, dat als het aan haar lag, de laatste druppel alcohol in het Haringvliet mocht worden gegooit. En echt, ik hou veel van haar, maar in dit opzicht deel ik haar mening niet!! Ik vind het wel lekker een glaasje wijn, een witte wel te verstaan...rood gaat ook goed, bij een mooi stuk vlees, maar wit heeft altijd mijn voorkeur, Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland. Afgelopen week is er weer wat binnengekomen, want zoals onze oma's altijd hadden, is er geen betere raad dan voorraad. Ik moet altijd lachen, als ik bij een vriendin van me kom, en haar keukenkastjes zijn lekker vol. Ook hier is er altijd eten, dus als de tachtigjarige oorlog nog eens zou uitbreken, dan heb ik wel een paar plekjes waar ik zijn mag, en voor de wijn komen jullie naar mij, ok?
Even iets heel anders...een zwak plekje in mij, van mij, is het plekje onderin mijn rug, daar waar de tumor drukte op de zenuwbanen, daar waar naalden voor de lumbaalpuncties naar binnen gingen en daar waar bestralingen op zijn gezet. En als ik moe ben, of verdrietig, dan is het daar heel warm. Als je me vraagt wat ik fijn vind, dat wil ik dat je daar je hand legt, het is een bijna intieme plek, een zender bijna, die signalen afgeeft, als ik te lang in een houding lig, of als ik te lang sta..en dit plekje is volgens mij mijn wegwijzer. Waarom ik dit met jullie deel weet ik niet, vanmorgen in bed, bedacht ik mij, dat ik hier over wilde schrijven. Gewoon omdat in deze spannende periode in mijn leven, mijn werk, dit plekje mij de weg wijst, of ik de goede dingen doe...en geloof me, ik doe de goede dingen. Ik zoek mijn rust, steeds maar weer. Moeilijk om rust te vinden in een hectische periode, in een periode waarin de business dag en nacht doorgaat, in een wereld die Yarden heet. Maar hectiek gecombineerd met passie, mag en zal er altijd zijn in mijn leven. Voor nu een rustige zondag, eventjes naar kantoor, omdat ongeveer mijn halve boekenkast, mijn laptop, mijn beamer, en veel spullen achterin mijn auto liggen. Een half rijdend kantoor. En dat betekent dat ik mijn kantoor even ga opruimen, wat ordenen, wat correspondentie wegwerken. En zomaar even rustig zit, temidden van mijn boeken. Ik heb zoveel mooie boeken, boeken die bij mij horen. Heerlijk, bijna mediteren.
Liefs, Anita en een mooie rustige zondag gewenst allemaal!

zaterdag 26 februari 2011

Regen....

Na een bizar drukke week, met veel spannende momenten, ontladingen bij mensen en soms ook bij mijzelf, is het nu zaterdagochtend. Zo dadelijk wat boodschapjes halen en dan richting mijn vader. Broerlief is aan het wintersporten, dus kan ik niet wegblijven bij hem. Terwijl ik zomaar wel eens een weekendje helemaal niks zou willen...klinkt niet aardig, maar voelt wel zo. Maar als ik bij hem ben en hij mijn hand pakt en een beetje schuin naar me lacht, dan is het goed...dan weet ik waarom ik doe wat ik doe...
Buiten regent het...de dag lijkt wat verdrietig...feestjes heb ik afgemeld dit weekend, om zomaar te kunnen zijn, te slapen, de zonnebank, een boek...het enige voordeel is dat door de vakantie, de wegen rustiger zijn, minder auto's op de weg....ik geniet nog van een nespresso, de krant, de vrolijke tulpen hier op tafel...Rosanne kwam net naar beneden en zei 'ik heb zo'n hekel aan de regen' en ik onderschrijf dit...maar misschien wel het moment voor dat prachtige boek van Coelho...dus soms hebben nadelen ook voordelen. En betekent dit simpelweg terug naar jezelf, dichtbij mezelf blijven is mijn motto.
Ik begrijp uit de mail, dat Hans en Ria ook even bij mijn vader langs gaan, lief he...ik drink daar nog een kop koffie met hen. Leuk! Liefs, een fijn weekend...van een beetje matte, wat vermoeide Anita...geen zorgen. Morgen schijnt de zon weer...Leo proficiat met je 50e. Geniet ervan! Liefs, Anita

woensdag 23 februari 2011

Ken je dat...teveel opdrachten???

Jeeetje...wat gaaf. Kan ik zomaar een prachtige opdracht krijgen bij een Thuiszorgbedrijf, om 20 managers te gaan coachen en ja....kan ik de opdracht niet aannemen, in verband met agendatijd...wat is het leven toch bijzonder! Teveel opdrachten, terwijl mensen handenwringend thuis zitten, omdat ze te weinig opdrachten hebben...het zaaien van al die jaren werpt zijn vruchten af, toch. Wellicht iets voor een vriendinnetje van me..komt vast goed. Ondertussen zit ik zomaar eventjes niet bij Yarden, op mijn kantoortje voor twee coachtrajecten. Heerlijke afwisseling, want heen en weer scheuren in mijn BMW-tje is wel aardig, maar ook wel druk...Yarden Alkmaar, Yarden Haarlem, heftig hoor...valt me nog mee, dat ik niet meer boetes scoor...ondertussen ben ik nooit meer thuis. En Annemarie houdt zich eigenlijk heel goed...gelukkig heeft zij een leuke mama met wie zij goede dingen doet. Maar ook voor haar, ook voor mijzelf is het af en toe goed om zomaar eens op de bank te kunnen zitten. Ik weet bijna niet meer hoe dat voelt. Verder voel ik mij goed, emotioneel heerlijk mag ik wel zeggen, want op de een of andere manier zit ik in een flow...die geweldig is. Mijn lijf herstelt zich wat, dankzij een overdosis aan medicatie...en ik voel me gelukkig. Ik kreeg een smsje van een vriendinnetje van me, over de foto die ik een paar dagen geleden plaatste op mijn blog. Echt een gave foto vind ik dat van mijzelf, want Anita en boeken, dat klopt zo enorm...gisteren lekker gegeten met Ans, mijn 'baas' ik moet altijd lachen, want ik ben niet zo van de hierarchie...en ik werd beoordeeld, ook lang geleden zeg, dat dat gebeurde. Welnu beoordeeld, tussen het ene glas wijn en het andere door, hebben we het over mijn werk en mijn manier van werken gehad. En steeds weer realiseer ik me, dat werken in loondienst voor mij toch altijd weer een soort van 'uitdaging' is, kan ik netjes binnen de lijnen blijven lopen, of spring ik er af en toe eens flink overheen...we gaan het meemaken. Een authentieke donder in loondienst...Yarden is voor mij wel de club, die past bij het woord 'thuiskomen' en dat heb ik vroeger alleen bij ADP zo mogen voelen...gek he...thuiskomen, ik heb het gevoel dat ik op dit moment in mijn leven, thuis ben gekomen...echt thuis ben gekomen. Ik zou het zo graag nog eens met mijn moeder willen bespreken...heerlijk! Mijn coachee komt binnen, genieten! Fijne dag, liefs, Anita

zondag 20 februari 2011

Zondag...en vrolijk


Na een lastige zaterdag met een morrende en mokkende Pa van Loon, een rustige zondag. Wat gewerkt, moest 11 scripties, business cases herbeoordeleen...stevige opdracht, en uiteindelijk een ontmoeting met mijn schoonmama en Reynaud in de wijnbar in Den Haag, Taste...een ambiance om te zoenen. En van een van mijn lieve vriendinnnen had ik daar een tegoedbon ontvangen voor mijn verjaardag nog...geweldig, en dus een goed gesprek, open en eerlijk met een glas Sauvignon Blanc uit Stellenbosch, Zuid-Afrika met bitterballen, hoe simpel en lekker kan het leven zijn. En het is gewoonweg goed, Annemarie, Emmy, Reynaud en ik...samenzijn in optima forma. Met stevige confrontaties als het over het leven gaat...nu thuis, nog even kijken naar onze boeren en dan naar bed. Er wacht mij een bizarre week...met veel avonden werk, met een ontmoeting met de OR, met projecten en beoordelingen, aannemers en confrontaties...en ik neem me een ding voor, ik blijf dichtbij mijzelf...en als jullie dit allemaal doen, wordt de week mooi, geloof me...ik neem mijn medicijnen en ga lekker op tijd naar bed. Lieve mensen, welterusten, zondagavond, beterschap (er zijn veel mensen ziek, waaronder ik) en tot morgen. Liefs, Anita enne...als ik aan jou denk, dan word ik vrolijk

zaterdag 19 februari 2011

Zaterdagochtend...


En na een bizar drukke week, met veel emotievolle momenten, hoogtepunten, dieptepunten, kortom alles mag er zijn is het zomaar weer zaterdagochtend. Yarden, Annemarie, Anita, Anne, mijn emoties...veel gesprekken thuis, op kantoor, het is heftig en meer dan dat. Ook een leuk artikel met een leuke foto in de krant, de foto staat hierbij nu. Geweldig intensieve gesprekken in Alkmaar, mooie mensen...werd ik gewoon lekker ziek. Ik was eigenlijk de hele week al ziek, koorts, keelpijn, oorpijn...en gisteren had ik een zieke medewerker aan de telefoon, en hij gaf aan nog wel een weekje ziek te zijn. En ik, ik loop maar door...en vannacht werd het dus heftig, kloppende oren, een keel die heel dik is, dus, pillen, strepsils en zie hier Van Loon zit er weer...
Ondertussen wel een prachtig concert van Claudia de Breij bijgewoond in Haarlem...en gegeten bij De Koningin. Een leuk restaurantje uitgezocht door de nu 50-jarige Erika. Een restaurant waar je allerlei kleine gerechtjes kunt eten, leuk, lekker en bijzonder, en Claudia de Breij, is werkelijk fantastisch...haar teksten gaan over de liefde. Mooi hoe haar verhaallijn is, dat liefde over 60 jaar nog na te vertellen is, aan je kleinkinderen en alles daarom heen, eigenlijk niet....(de vrije en simpele interpretatie van haar show door Anita van Loon laat dit duidelijk zijn). De komende week wordt zo nog gekker, dan deze al was....en ik hoop dat er daarna iets van rust gaat komen en verschijnen. Dat de avonden dan ook kunnen verworden tot momenten van rust, dat er ergens weer een balans in ere hersteld kan worden. Straks ga ik weer een poosje naar mijn vader. Een moment van reflectie eigenlijk, een moment van rust...samen aan de appelsap...ik kan er zomaar naar verlangen.
Mijn oor suist nog na, ondertussen draaien we Buddha Bar muziek...lekker...en denk ik terug aan Egypte...heerlijk! Zonnebank ga ik zo nog even nemen...liefs, Anita

woensdag 16 februari 2011

Intensieve dagen...en interview in de krant...


Tja en blijkbaar staat er een mooi interview met mij in het Witte Weekblad, alleen hebben wij deze krant niet ontvangen. Dus aub iemand die dit leest uit Voorschoten, wil je die krant voor mij bewaren? Dank....
Vandaag was ik bij een familie, de dochter was 36 jaar en overleden aan kanker. Een gesprek over rouwen, over verlies en over de plechtigheid...heftig en intens. En de hele dag door, zag ik die ouders, die zus, die man met zijn twee zoontjes voor me...36 jaar jong, en zomaar weggenomen uit dit bestaan...een plechtigheid, waarbij de kindjes de kist beschilderd hadden, en witte ballonnen de lucht in zijn gegaan omdat mama in de hemel verder leeft...zo mooi, zo intens...bijzonder! Ik ga deze mensen een gedichtenbundel geven over rouw en verlies. Want wat zeg je nu, als iemand zoveel verdriet heeft. Maandag na het werk, ga ik nog een keer terug naar deze familie, voor nog een kopje koffie...en het afronden van dit gesprek. De emoties liepen hoog op, en het gesprek was meer dan prachtig!
En juist dit soort gesprekken over het leven en de dood, raken me meer dan intens. En volgens mij ben ik daarom bij Yarden blijven hangen...
Nog even een gedachte met jullie delen...."Er zijn van die ogenblikken in het leven waarin geen andere keuze mogelijk is dan alle controle te laten varen." van mijn vriend Coelho...fijne avond...en liefs, Anita

dinsdag 15 februari 2011

Mooie intensieve dagen....

En vandaag was ik voor het eerst actief als interimmer bij Yarden in Alkmaar! Een prachtige lokatie met goede mensen. Betrokken, verantwoordelijk, met mooie ruimtes, mooie ontvangstruimtes en een bijzondere ambiance. Mijn collega, die ziek is, heeft hier zich uitgeleefd met warme kleuren. Fraai om te zien...een nieuwe uitdaging ligt weer voor me! Veel gesprekken gevoerd, geregeld en gedaan...de eerste meters zijn gemaakt. We gaan er weer voor. Ondertussen heb ik last van keelpijn, oorpijn, hoofdpijn en met name in de avonden. En dat betekent dus, dat ik mijn lessen voor vanavond en morgen heb gecanceld. Dat ik nu al in een dikke trui, dikke sokken rondloop en zo onder de zonnebank verdwijn. Mijn streven is om negen uur in bed te liggen en zo lekker even bij te komen, de griep of wat het is, moet uit mijn lijf...morgen weer Haarlem/Alkmaar en zo zal dit nog lange tijd zijn. Er is veel te doen...en ik vind het werkelijk prachtig. Vandaag heb ik weer zoveel indrukken op mogen doen, het raakt me steeds maar weer! Hier thuis heb ik een heerlijke salade op met kip en croutons, vers gemaakt door Annemarie. Heerlijk...ondertussen zuig ik strepsils en andere keelsnoepjes. Vandaag is er zomaar ook iets moois gebeurd, Andrea, een vrouw die ik alleen maar ken van de mail, en met wie ik al vanaf Smaken Verschillen contact heb of is het nu door mijn boek, ik weet het niet meer zo goed.... Zij haakte destijds al aan, omdat haar man ook ziek was en onder behandeling is in het LUMC, hij is veel zieker dan ik ben, en over en weer hebben wij elkaar al die tijd gemaild. En vandaag mailde zij mij weer, naar aanleiding van mijn weblog over mijn vader en we hebben nu een afspraak gemaakt, om samen te gaan lunchen in Scheveningen met een glas witte wijn erbij...geweldig he...ik zie er naar uit. Ik weet niet hoe zij eruit ziet, zij weet het wel van mij...mooi hoe je zomaar in contact komt met mensen, die je niet en toch al wel heel goed kent. Door alle verhalen over en weer. Zo heb ik ook contact nog steeds met iemand in Engeland, ook door mijn weblog, door de mails, blijven wij met elkaar in verbinding staan. Mooi hoe internet de wereld aan elkaar knoopt toch...Ik heb nog wat mooie teksten, die ik graag met jullie wil delen, omdat deze nu wel bij mij horen denk ik zomaar...
"Hoe meer je weet wie je bent en wat je wilt,
hoe minder je jezelf van streek zult brengen."
En deze dan : "Geluk is degene willen zijn, die je bent." Ik wens iedereen deze wijsheid toe. Een fijne avond, mijn zonnebank wacht me....ik geniet ervan, slaap lekker allemaal, liefs, Anita

maandag 14 februari 2011

Bijpraatmail....





Het is en wordt weer hoog tijd om eens even bij te praten. Met wat beelden erbij...allereerst natuurlijk nog even pa, 'die oude rus' toen hij van hieruit vertrok na zijn weekend Voorschoten. En dan die vrouwen....Een avondje authentieke vrouwen,die zichzelf nu alweer TOPvrouwen hebben genoemd. Je kunt maar een goed beeld hebben van jezelf toch...de foto's spreken voor zich. Vrolijk, ongedwongen, bijzonder en met heerlijke muziek...een simpele hap, en goede wijn. Het leven kan zo simpel zijn. Zelf zit ik al een tijdje een beetje vast, tegen het randje om het zomaar eens te zeggen. Teveel werk, ontwikkelingen op een dieper niveau, en me losmakend van de wereld om me heen, besloot ik een weekendje weg te gaan en in alle rust naar Domburg, het werd een bijzonder weekendje, het regende en regende, ik heb kou gevat en werd ziek...wat zal ik er meer nog over zeggen. Ik kwam ziek thuis, koorts, keelontsteking en ik voelde me beroerd. Stof tot nadenken en op een bijzondere manier intens...tussendoor nog bij mijn vader geweest. En hij had aan iedereen die het maar horen wilde verteld dat de zorg in Voorschoten 'geen vluggertje was' en bij het uitspreken van zijn eigen grapje, moest hij lachen, heel hard lachen. En na het weekend weer een beetje geland, weer wat rust in mijn hoofd en hart, waardoor ik weer vanuit een soort balans het leven tegemoet kan zien. Maar ziek ben ik nog wel, ook al heb ik gewerkt, mijn keel, mijn hoofd....en eigenlijk wil ik al die lieve mensen die mij per sms een berichtje stuurden, bedanken. En Kirsten die begon vanmorgen met 'Love Generation' en met een glimlach aan mij dacht...dank jullie wel. Je weet het, mijn moeder zou zeggen 'een echte van Loon geeft nooit op...' en zo is het ook nu weer. Ik kom overal sterker en mooier uit, en ben echt in een bijzondere fase in mijn leven gekomen...zoals mijn medium zegt, een ontwikkeling op zielsniveau die niet meer te stoppen is. Ondertussen wordt de lat bij Yarden hoog gelegd en ga ik ook deze uitdaging vol in...het voelt als een waardering, een gezien worden, waar ik eigenlijk niet om heb gevraagd, gewoon maar door te zijn, door Anita te zijn, ben ik hier aangekomen. Zoals zoveel in mijn leven, simpelweg door te zijn, gebeuren...En ondertussen is Annemarie druk bezig met Roosje en haar huiswerk, die knapperd krijgt zomaar een HAVO-advies en zit glimmend haar huiswerk te maken. Ik vind het zo super, dat het nu zo goed met haar is en gaat...die Roos. Ik herken zoveel in haar, ik had vroeger ook zo'n broertje die zo makkelijk kon leren en ik moest er zo hard voor werken, maar uiteindelijk wordt dat harde werken dan toch beloond. En ik ben trots, simpelweg trots....
Maar als ik zie hoeveel energie Annemarie en Roos steken in haar huiswerk, dan is het resultaat ook wel terecht. Annemarie is nu naar het Adelbert voor een soort ouderavond. En Roos en ik zijn samen thuis. De komende week begint de drukte, naast mijn baan als Regiomanager Kennemerland, ben ik nu ook interim Regiomanager Alkmaar...een stevige klus om het maar eens zo te zeggen. En ondertussen projecten, bezigheden en van alles wat er bij komt...en een drukte van jewelste. Het pand wordt onderhanden genomen, aannemers zijn aan het werk, 24-uurs kamers worden verhuurd, en de toekomstverwachting is uitdagend. En Van Loon geniet eigenlijk wel. Niet eerlijk zeg ik altijd, om met een Van Loon samen te leven, eigenzinnig, authentiek zeg ik altijd maar...maar voor een partner wel ingewikkeld. De komende weken staat er veel op het programma, een reunie van een bedrijf waar ik dertig jaar geleden werkte. Een vervolg bij een van mijn opdrachtgevers, wat minder trainen, om zo meer tijd te krijgen voor mijn uitvaartondernemeing. En het boekenfestival op 8 maart a.s. hier in Voorschoten, ik ben 1 van de 27 schrijvers. Leuk en bijzonder om terug te gaan in de tijd...we zien wel. Geen idee wat deze avond mij gaat brengen.
Hier wat foto's van de dames, van onze TOPvrouwen, vrolijk en wel...en voor de rest, slaap zacht allemaal...morgen weer wat meer diepgang. Nu even niet...liefs, Anita

donderdag 10 februari 2011

Eventjes rust....

Deze week is hectisch en bizar...druk, veel afspraken, veel rijden, en nu zomaar eventjes thuis...kip nuggets gehaald en gedraaide frietjes bij de Burger King, een douche, een zonnebank en nu een glas wijn. Zo de tv aan...even niks. Reacties te over op mijn vorige blog, maar ja het is nu eenmaal zo...ik ga eventjes uitwaaien, zomaar lekker niks. Tijd voor mijzelf, egoistisch, misschien wel...maar nee, eigenlijk niet. Ik ben er aan toe...heb net mijn tas gepakt...boeken erin, van Do en Pauline over geluk, de Libelle mee...lekkere truien, mijn wandelschoenen en een jack en Anita gaat op stap. Morgen nog veel hectiek en spannende dingen en dan rij ik zomaar weg...eventjes op adem komen. Ik heb het nog nooit eerder zo nodig gehad. De hele dag gaat de telefoon, ondertussen praat ik met allerlei mensen, aannemers voor kantoor, mensen, medewerkers, klanten, en het is een gekkenhuis....continue maar weer. En vanaf morgenavond gewoon niks...alleen mijn vader zaterdagmiddag. En verder niks...eventjes 'uit de lucht' in de frisse lucht...dag, tot zondagavond...liefs, Anita

maandag 7 februari 2011

De laatste ochtend in Voorschoten....en nieuwe inzichten



Terwijl mijn vader nog ligt te slapen, hij kan zoveel herrie maken in zijn slaap, is zijn laatste ochtend in Voorschoten aangebroken. Een prachtig en intens weekend ligt achter ons. Een weekend vol zorg en aandacht en alle aandacht was voor Pa. En hij genoot...hij kon zijn ogen zomaar oplichten en genieten van alle liefde. En naarmate het weekend vorderde werden zijn ogen helderder en was hij meer aanwezig. In zijn praten, in zijn zijn. Hij heeft mooie gesprekken gevoerd, met Emmy zo gaf hij aan. Vertederend beeld om te zien hoe Emmy, de moeder van Annemarie, mijn vader kleine hapjes eten gaf. Een emotioneel heftig beeld, maar zo mooi...Pa met zijn hand op het gezicht van Annemarie en tegen Emmy zei hij 'je hebt een schat van een dochter'. En toen hij gisteren op bed lag, en Lineke (met als hulpje ondergetekende) hem lekker gewassen had, riep hij me terug. En op dat moment moest hij huilen en gaf hij aan, hoe gelukkig hij is met mij als zijn dochter. Een moment van liefde, waar geen woord tegenop kan. Nu, zo vroeg aan de computer, omdat ik iets moet afmaken voor Yarden, voel ik de vermoeidheid en emotie in alle opzichten. Ik wil mijn hoofd leegmaken en mijn hart weer vol, zo ongeveer voelt het...ik merk, dat ik al maanden, weken lang keihard aan het werken ben, probeer iedereen om mij heen tevreden te stellen, mijn werkgevers, mijn opdrachtgevers, Annemarie, de kinderen, mijn vader, mijn familie en soms mijn vrienden. En eigenlijk realiseer ik me zomaar, dat ik er eentje vergeten ben...en ik als Servant Leader had toch beter moeten weten. Ik ben mijzelf een beetje vergeten...ik wil dagen over het strand lopen, met mijn kop in de wind. Alleen maar zijn en voelen...ik wil eventjes niets, gewoonweg niets....want zoals Servant Leadership zegt....een mens kan pas goed zijn voor een ander, als zij ook goed is voor zichzelf. En dus is het tijd voor mijzelf...hoe gek dit ook klinkt. Dit weekend heeft me doen inzien, dat het echt hoog tijd is. Om naast al die dingen, ook zomaar en momentje voor mijzelf in te bouwen. En meer dan af en toe onder de zonnebank...dus hoe gek dit ook klinkt....dank je wel vader, dank je wel dit weekend...weer heb ik een nieuw inzicht gekregen. En weer zal ik een stapje dichter bij mijn ziel komen...en maken jullie je gewoon geen zorgen. Net zoals een auto af en toe onderhoud nodig heeft, heb ik dit ook. En vroeger betekende dat, dat ik lekker ging fietsen een paar dagen, of wandelen en fietsen...nu betekent dit dat ik naar buiten wil en zal gaan....zonder iets te hoeven. Even zorg en aandacht voor mijzelf. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat Emmy en Reynaud, en dit weekend ook Jannie, me hier al vaak op gewezen hebben. Het komt goed, het mag er zijn...go with the flow...liefs...zo dadelijk komen Lineke en Annemieke om mijn vader te wassen. Krijgt hij nog zo'n prachtig moment, dan verzamelen we geleidelijk aan alle spullen, en genieten we van een laatste ochtend samen in Voorschoten, waar hij zo heeft genoten en geniet. Liefs, Anita heb een mooie dag....

zondag 6 februari 2011

Zondag met Pa van Loon





En deze dag, met een slapende Pa en Annemarie, een laatste impressie van zijn verblijf hier in Voorschoten...een foto met Roos, een bezoekje van Florine, Emmy en Reynaud...en natuurlijk Pa en Anita...het was en is een prachtige dag.
Kus en liefs, Anita...dit weekend was geweldig. Pa heeft volgens mij net zijn ouderlijke zorg overgdragen aan Emmy en Reynaud...tja het is zoals het is...en zo is het goed. Liefs, Anita

Interview in het Witte Weekblad van Leiden en omstreken

Hallo allemaal, tussendoor nog ander nieuws. De komende week of de week erna, komt er een interview met mij in het Witte Weekblad van Leiden en omstreken, morgenochtend komt de fotograaf mij eventjes op kantoor fotograferen, voordat ik met mijn vader weer richting Flakkee vertrek met de rolstoelbus. Een interview in het kader van de Voorschotense Boekenweek. Een week waar allerlei schrijvers uit Voorschoten en omgeving aandacht krijgen in de bibliotheek. 8 maart, de nationale vrouwendag, is de dag waarop ik hier in de Bibliotheek zal zijn en mensen zal ontmoeten als het over mijn boek gaat. Leuk een happening die geopend gaat worden door wethouder Adema uit Voorschoten. Ik hou jullie op de hoogte...en ik schrijf dit even, omdat Pa lekker zit te slapen in zijn stoel. Het is rustig en aangenaam hier in huis...hij geniet, heeft al lekker wat gegeten en we zorgen ervoor, dat hij allerlei lekkere hapjes krijgt. Straks met Emmy en Reynaud maar een flesje champagne soldaat maken...dag, liefs, Anita

Particuliere thuiszorg en mantelzorg




Foto's - pa in de lift, zijn nieuwe schoenen en Pa aan de wijn!
Gisterenavond heb ik samen met Annemieke van 'U Staat Centraal' uit Voorschoten mijn vader naar bed gebracht. Een proces, wat mooi en bijzonder is om te zien. Wat vooral zo bijzonder is, is de zorg en aandacht die hij krijgt. Hij krijgt uitleg wat er gaat gebeuren en waarom, hij mag een beetje mopperen en krijgt werkelijk liefdevolle verzorging. Hij wordt lekker ingesmeerd met creme en bodylotion en hij is schoon. Gek vind ik het om als mantelzorger, als dochter van mijn vader, hem te verzorgen. En ik weet weer heel goed, nog uit de tijd van mijn moeder, dat grenzen vervagen en dat je niet meer naar je vader kijkt als man, of als vader in zo'n geval, maar als iemand die hulpbehoevend is. Dus hem wassen, of er bij staan als hij gewassen wordt, is niet meer erg. Terwijl ik vorige week nog dacht, dat ik dat niet zou willen of kunnen. Ik noem dat altijd 'de schuivende panelen van mijn zijn'....geleidelijk aan verschuiven zaken, en krijgen andere zaken waarde. En voor dit moment is er eigenlijk maar een waarde, dat mijn vader mag genieten, juist nu hij hier bij ons is. En hij geniet, vanmorgen om kwart over negen kwam Lineke, de eigenaresse van 'U Staat Centraal' de vrouw die met haar prachtige team ervoor zorgt dat zoveel mensen, zoveel hulpbehoevenden nog een menswaardig bestaan kunnen hebben. En in hun eigen woonomgeving. Als het kon zou ik een bedrijf als dat van Lineke wensen op Flakkee, met diezelfde mooie instelling als ik nu mag ervaren hier. Vanmorgen heb ik samen met Lineke mijn vader uit bed geholpen en in de tillift geholpen. En nu zit hij hier weer lekker fris en schoon en ondertussen eet hij gestaag en drinkt hij allerlei drankjes. Hij vertelt me nu over de vakvrouwen Lineke en Annemieke en hoe hij geniet van alle aandacht en zorg. Hij slaapt lekker in onze woonkamer, en vanmorgen om half acht riep hij me...en daarna heeft hij nog geslapen tot half tien. Heerlijk he...ik zat wat te werken voor Yarden aan de computer en hij wist dat ik er was, die veiligheid is voldoende voor hem, om weer rustig in te slapen.
Hier nog een tweetal foto's...zodat voor iedereen het beeld van mijn vader en zijn verblijf hier, duidelijk is. Ik wens jullie een mooie zondag toe. Of je nu thuis bent, naar de sauna, lekker gaat lunchen, of een film kijkt, ik probeer straks een uurtje onder de zonnebank te gaan slapen, als hij wat wegdoezelt in zijn stoel. Want weet je mantelzorger zijn is wel intensief, en zeker als het je eigen vader is. Het is emotioneel, en ook wel bijzonder om hem zo dichtbij te mogen hebben...het raakt me! Veel liefs, van mij, van Anita

zaterdag 5 februari 2011

En nog wat beelden...





Beelden spreken voor zich...






En hier en straks nog meer beelden van dit bijzondere weekend. Pa met Jannie, Pa aan het scheren, Pa met Ada en Marianne, broer en zus van Loon, en prachtige close ups van Pa...Pa met Annemieke, zijn verzorgster van U Staat Centraal uit Voorschoten...geniet maar en kijk. Het is prachtig en intensief...liefs, Anita

Zomaar nog eventjes....


Lieve mensen, hoe eenvoudig kan het leven zijn. Een gehandicapte vader in je huis, alles op de kop, maar hoe lekker om hem bij me te zijn. Hij zegt nu tegen Lineke en Annemieke 'jullie zijn schatten' en hij geniet gewoon. En weet je als iemand in zijn laatste levensfase, een fase die hij eigenlijk niet wil, zo intens kan genieten dan is het goed toch. Gisterenavond zei hij dat hij bang was voor de dood. En toen ik vroeg waarom toen gaf hij als antwoord 'dan heb je dit ook niet meer, dit soort fijne avonden'. En op zo'n moment dan realiseer ik me, dat het leven heel eenvoudig mooi kan zijn. Ik merk dat in de intensiteit van mijn gesprekken, mijn contacten. Mijn manier van liefhebben, mijn manier van zijn. En weet je, in deze fase van mijn leven, lijkt het alsof het woord intensiteit een nieuwe lading heeft gekregen. Of ik nu intensiteit voel in mijn gesprekken, mijn handelingen, mijn zijn, mijn houden van...het voelt zo anders dan voorheen. Ik denk na over houden van en de essentie hiervan...vanmorgen zei ik tegen Lineke, dat het rijden in de auto, voor mij een reflectiemoment is. Om na te denken over alles wat ik voel....leuk om vanuit de keuken de gesprekken te horen tussen mijn vader en Annemieke en Lineke. Twee dames die tijd genoeg hebben om echt zorg te bieden, om hem te vertroetelen en zijn angsten weg te nemen, als hij die al heeft. Wat is het leven toch prachtig...zelfs als je vader in zijn laatste levensfase gehandicapt is geworden....
Anita

Hij heeft de hele nacht lekker geslapen



En Pa van Loon heeft lekker liggen snurken in de woonkamer. En toen ik hem wakker maakte en hij zag dat Lineke en Annemieke er weer waren zei hij 'oh heerlijk' en nu wordt hij gewassen. Hoe simpel kan het leven zijn, hij krijgt aandacht, hij gebruikt de deodorant die ik van Rosanne heb gekregen van Calvin Klein. Hij geniet en gaat nu even lekker drukken, zoals hij het noemt. Hij geniet optimaal...en ik dus ook. Dikke kus, Anita

vrijdag 4 februari 2011

Mijn vader ligt te slapen....




En vandaag kreeg ik ongekend veel lieve en intense smsjes van mensen, omdat iedereen weet dat mijn vader op bezoek is in Voorschoten. Dank jullie wel hiervoor...en ja, het is een heel intens bezoek. Vanmiddag rond half vier, kwart voor vier arriveerden wij met de rolstoelbus hier thuis in Voorschoten. Door het grind, achterom arriveerde hij in onze keuken, in ons huis. En nu, na een geweldige zorg door Lineke en Annemieke van 'U staat centraal' ligt hij lekker te slapen in de woonkamer. Hij is lyrisch over de liefdevolle zorg, en jawel hij staat de hele tijd in het middelpunt van de aandacht, allemaal dames om hem heen en hij geniet...ongekend. Ik heb hier wat foto's voor jullie, zodat jullie een beeld krijgen van Pa, zoals hij hier nu is. Hij eet, hij drinkt een glas wijn, hij eet bonbons van Odilia, kortom hij geniet....
Ik merk, dat ik het emotioneel vind, en dat ik geraakt ben door alles wat hij zegt. Door zijn houden van mij, door zijn liefde, hij zit bijna de hele tijd hand in hand met me. Ik weet dat ik maandagochtend, helemaal kapot ben, maar wel heel tevreden, door alle liefdevolle aandacht die wij, samen met Lineke, Annemieke, maar ook Annemarie, de meisjes, hem kunnen geven. Bijzonder...mijn vader ligt te slapen in de woonkamer...en als hij me nodig heeft, roept hij me...we hebben al geoefend hij en ik...
Ik ga zo lekker slapen, want morgen om half negen komen Lineke en Annemieke weer, om hem te wassen, te verzorgen. Slaap lekker allemaal.
Liefs, Anita

Uitslagen enzo...

Lieve allemaal...met blauwe plekken op mijn arm, want prikken is nog steeds mijn favoriet niet en mijn aderen zijn nog steeds niet ok, kan ik volgens mij niet anders constateren, dat ik gezond ben. Als er iets mis is, bellen ze morgen vanuit het LUMC, maar dat gaan ze niet doen, geloof me. Anita van Loon is gezond...en ja, geweldig he...al die reacties, live en via deze weblog op dit prachtige schilderij van Annemarie, zijn zo mooi om te zien, te lezen.
Anita van Loon is op dit moment volop aan het leven, intens en druk, vol nieuwe indrukken, maar ondertussen lijkt het leven met toe te lachen...ik ben gelukkig! Meer dan gelukkig...zit nu, op dit bizarre tijdstip om 20 minuten voor 1, nog aan een glas wijn met Annemarie, te praten, over ons, over mijn stevige afwezigheid hier, over het leven wat voor ons ligt.
Het is nu nacht, de nacht van donderdag op vrijdag en straks, ga ik mijn vader halen...hij komt, ja hij komt, en hij zal een weekend bij ons zijn. Onder de hartverwarmende zorg van U Staat Centraal uit Voorschoten, het bedrijf van mijn vriendin, onze vriendin Lineke, zal hij genieten in ons huis. De woonkamer staat vol, een lift, een bed, een nachtkastje, kortom een hoop gedoe...maar hij zal bij ons zijn. Een emotioneel proces, een vader hier, die gehandicapt is, een vader hier, wellicht voor het laatst in zijn leven, een vader hier, zonder zijn Els...maar hij zal met en bij ons zijn. Morgen om twee uur vertrekken hij en ik met de rolstoelbus vanaf de Samaritaan naar Voorschoten. En mijn vriendinnen komen even langs, voor een glas wijn, Arie komt lekker eten zaterdagavond. Emmy en Reynaud komen even langs op zondagmiddag en ik, ik ga met hem rijden, zomaar door de Voorstraat, zijn muts op, waardoor hij lijkt op een 'oude Rus' en ik, glimmend achter die kar, omdat hij, mijn vader bij ons is. Ik ga hem gamba's te eten geven, en ossehaas, en weet ik veel wat, zodat hij twee kilo ofzo aan kan komen. Ik ga, of wij gaan, hem laten genieten...wie weet is hij bij ons voor het laatst. Het zou zomaar kunnen...dus lieve mensen, ik ben gezond, ik ben volop aan het leven. Ik voel, ik kom tot rust temidden van de hectiek, ik heb lief, ik leef...en ik ben zo blij, met mijn vader's komst naar Voorschoten....wordt vervolgd. Dus zie je een rolstoel door de Voorstraat geduwd worden, dan zijn wij het, Pa en ik...
Kus, Anita
Ik wil nog vertellen over mijn gesprek met een medium over mijn vader...maar dat stel ik nog even uit. Heel intens en heel bijzonder, wordt vervolgd...slaap zacht allemaal. En dank je wel voor alle lieve reacties. Oh ja, 8 maart bibliotheek van Voorschoten, het schrijvers festival...kom maar langs, en hou het Witte Weekblad in de gaten, een interview met mij, over...het leven!

dinsdag 1 februari 2011

Schilderij, medium, en ziekenhuiscontrole


Goedemorgen, op deze lekkere dinsdagochtend, na een hele lange nacht (vanaf half negen tot nu, met een korte onderbreking rond drie uur omdat ik klaarwakker was en van alles bedacht voor Yarden)zit ik zomaar nog aan de keukentafel. Een kopje nespresso, want zo dadelijk ga ik naar het LUMC, voor controle. Gisterenochtend was ik al lang in Haarlem rondom dit tijdstip, met mijn schilderij. Annemarie heeft werkelijk een prachtig schilderij gemaakt van mij...een schilderij van een serieus kijkende Anita. De reacties erop zijn overweldigend...en ik ben trots. Altijd al, wilde ik dat er een schilderij van mijn kop gemaakt zou worden. Maar nooit vond ik het beeld ok, ik hou niet zo goed op foto's. Kijk meestal een beetje appelig, of sullig soms zelf. En deze foto vind ik zelf heel mooi en het schilderij is echt geweldig. Kijk zelf maar...
Een afspraak met een medium, deze dame doet al veel voor Yarden en wil dit ook in mijn regio gaan doen. Zij kan iets met foto's...van levenden en overledenen...leuk vind ik dit soort dingen. Een soort nieuwsgierigheid, die me terug doet gaan naar mijn verleden. Toen ik zo rond de 25 was, bezocht ik af en toe een medium. En telkens weer kreeg ik de vraag 'wat kom jij doen' en telkens weer gaf dit medium aan, dat ik het zelf al wist of gezien had. Testje voor deze mevrouw...ik ben benieuwd, nuchter en benieuwd. Zo dadelijk even een checkup in het ziekenhuis, altijd toch, dat merkte ik gisteren maar weer, even spannend. Gisteren had ik het er met iemand over en toen pas voelde ik dat ik soms wel bang ben. Bang voor...ja voor wat, voor 50% kans op terugkeer. Gek is dat, terwijl mijn lijf sterk voelt en sterk is. Ik me goed voel...maar meer omdat ik eigenlijk nu zo heerlijk aan het leven ben. En ik zo geniet, van mijn werk, van de liefde, van het leven, van mooie contacten en hele intense gesprekken, en weet je, ik denk dat ik dit ook nog heb als ik 80 ben, want ook dan wil ik nog niet vertrekken hier. Maar nu zeker nog niet. Maar op dit soort momenten, denk ik ook altijd wel aan ma van Loon, voor haar kwam 4 x die rotziekte terug...tja, en soms lijk ik wel op haar en daar zit simpelweg die angst. Op 8 maart is hier het Voorschotense boekenbal en ik krijg een interview in de krant hierover, leuk he...lijkt me wel weer wat. Eens goed nadenken wat dan mijn boodschap is of zal zijn. Hangt ook van het gesprek af...
Lieve mensen, in een roerige tijd op het werk, merk ik dat er veel energie verspeeld wordt, door onduidelijke communicatie, door ruis op de lijn. In mijn trainingen heb ik het hier over, maar in mijn leven, zie ik dit teveel gebeuren. Jammer is dat...en zo niet nodig!Geniet van deze dag. Anita