En dit soort beelden, maken me altijd heel blij. Enerzijds de herinnering, aan mijn moeder, anderzijds een zo kenmerkend beeld voor de tuin, die langzaam aan lijkt te ontwaken. Deze nieuwe (althans voor ons) tuin, voor de eerste keer zien, na de winter, is op zich al een feest. Ik heb weet ik hoeveel bollen in de grond gestopt, veel blauw en paars, maar hier en daar ook narcissen, en soms een prachtig vrolijk gekleurd pakket aan tulpenbollen. Op diverse hoeken, borders, en bij bomen en onder struiken. En nu ontwaakt de tuin. En vanmorgen lag ik in bed, door mijn luikjes heen naar de tuin te kijken en genoot ik van een roodborstje en een ander schattig vogeltje (tja, binnenkort toch maar eens op mijn wensenlijst dat vogelboekje zetten). Mooi om te zien, hoe het voorjaar geleidelijk aan begint. Het is al wat minder donker, en ook al regent het nu, de kleuren in de tuin veranderen geleidelijk aan weer van bruin, naar groen. Heerlijk en prachtig, het idee straks weer het gras te maaien en de heggen te mogen knippen. Welkom voorjaar in Nieuw-Vossemeer. Ik heb een tuinkalender gekocht, zodat ik weet, wat er ongeveer in welke maand te gebeuren staat. Ik heb nog wat onkruid weg te halen, doe ik weer als het droog is, en ik geniet. Dagelijks mijn rondje langs de bollen en hier en daar zie ik al een hyacint eruit komen, paars blauw...fraai. Ik zal jullie meenemen, maar leuker nog, is om het zelf te kunnen aanschouwen. Vrijdagavond was het gezellig met wat oud collega's hier en ook gisteren was het gezellig bij wat oud collega's in het Westen. Grappig, hoe ik nu spreek over het Westen, de Randstad. En zelf woon ik in Brabant, over een paar weken barst hier het carnaval los. Ik ga er niet in op, dat is me echt een brug te ver, maar ik wil de carnavalsoptocht wel zien, als de praalwagen hier door de straat komt, met Prins Carnaval en wat daar al niet bij zal horen. Genieten denk ik...ook al ben ik niet van het carnaval vieren. Ik kan het simpelweg niet. Hossen en verkleed in een pekske, zoals ze dat hier zeggen, meedoen in het feestgedruis.
Terwijl ik toch echt kan feesten, maar anders denk ik dan...dit was dus een mooi weekend, vol waardevolle herinneringen. Goed om mensen terug te zien en te zien, te horen, dat iedereen zijn weg weer heeft gevonden. En dat het leven, naast Yarden, ook weer heel mooie dingen kent en in zich heeft. Eigenlijk bijzonder om te zien, hoe we als mens weerbaar zijn, en wendbaar. Laatst sprak ik met mijn politie mensen over wendbaarheid. Ben je wendbaar in je communicatie, kun je meebewegen, anticiperen op wat komen gaat, soms van communicatiestijl wisselen, omdat dit effectiever is. Kun je soms achterover leunen en even niks zeggen. Ik merk aan mezelf, dat ik veranderd ben. Wilde ik vroeger het hoogste woord, en eiste ik soms wel de aandacht op. Nu kan ik, achterover leunen, voorsorteren en een ander voor laten gaan, en ook zomaar stil zijn in gezelschap. Fijn, ik ben ouder geworden en gegroeid. Ook rustiger geworden, veranderd als mens en ik hoop, dat deze fase in mijn leven, me nog meer inzichten zal geven. Me nog meer zal verrijken...dan tot nu toe het geval was. Leuk, hoe ik achter de schermen, mensen van advies voorzie, bij keuzes in hun leven. Bescheiden, subtiel, en zonder zichtbaar te zijn. En eigenlijk is dit dienstbaar leiderschap, zoals ik het in 2008 heb geleerd bij het Center for Servant Leadership. Een wijsheid, die ik met me mee draag, waar ik ook naar toe zal gaan. En een rol, die me in deze levensfase, goed past. En net, op deze heerlijke zondag, met straks een sing a song writer in het kerkje, zomaar even tijd voor bezinning. Tijd om na te denken, stil te staan en me te realiseren, dat dit het leven is, dat ik voor ogen heb. Buiten zijn, toch wat gezelligheid om je heen, een huis met een prachtig verhaal, de mooie oorspronkelijke details, kortom dit is mijn leven. Het past en het klopt. En terwijl ik dit zeg, realiseer ik me, dat het loslaten van het oude, van mijn baan, ons leven in Wassenaar, ook het nodige met me heeft gedaan. Laatst zat ik in Hilversum op de begraafplaats met iemand van Yarden te praten, in mijn kantoortje, aan de hoge tafel, met uitzicht op de bomen, de heide, de prachtige bomen, en toen realiseerde ik me, dat het me ook pijn heeft gedaan. Dat ik ergens een 'tikje' heb opgelopen, en dat heeft te maken met strijd en macht. En ik weet nog, hoe spannend ik het vond, de allereerste keer naar de Raad van Toezicht in Hilversum toe. En wat zijn dit een aardige mensen, wat is dit een andere sfeer, een andere manier van samenwerken. Weet je en mijn moeder zou zeggen 'kind voor alles is een tijd' en nu is het tijd voor deze vorm van samenwerken. Nu is het tijd voor dit huis, nu is het tijd om te kijken naar een zich openende tuin. Nu is het tijd, om iets minder hard te lopen. En het mooie van dit alles vind ik, dat ik al die tijd heb laten zien, dat een echte van Loon nooit opgeeft. En dat een echte van Loon, zoals ik, geen burn out krijgt. Waarom, omdat mijn basis goed is. Omdat ik goed in mijn schoenen sta. Met twee benen op de grond. Omdat ik niet bezig ben, met wat iemand anders van me denkt. Die tijd is voorbij. En betekent dit, dat ik niet interessant meer voor je ben, ook goed. Of betekent dit, dat ik niet meer met jou wil zijn, of jij niet meer met mij. Het is goed. Uiteindelijk is leven, vooral leven met dat wat er wel is. En dat probeer ik. Te leven met de mensen, die bij me zijn gebleven, van me zijn blijven houden en met me doorgaan, tot …..Te genieten van het kleine, en soms het grote, maar vooral te genieten van vandaag. Ik vind het nog steeds lastig om te denken 'later als....' omdat ik niet weet, of ik later mag halen. Ik denk het wel, want ik ben toch die echte van Loon, maar toch, mijn gezondheid is een gegeven. Ik heb geluk gehad, en ook daar ben ik me van bewust. Voorlopig is dit wat het is, de maand februari 2020 is begonnen. De tuin opent zich, en laat volgens mij steeds meer moois zien, het leven glimlacht, gisterenavond heb ik ook zo vreselijk gelachen met oud collega's. Heerlijk. Rijkdom. Het leven is rijkdom, en dat gaat niet over mijn banksaldo, maar dat gaat over zoveel meer. Maar ook, over zomaar wakker worden, de luikjes van mijn slaapkamer opendoen en naar buiten kijken. Dat roodborstje zien, en die blauwe hyacint. De meerpaal uit Terschelling op het terras, de bloemetjes in het gras. Me verheugen op mijn collega, die vrijdag jarig was, en ons morgen van een heerlijke lunch gaat voorzien. Gezellig, in Hilversum, bij mijn Uitvaartstichting. Trots en blij, tevreden en gelukkig. Wat een rijkdom...en nu, met mooi geknipte haren (dank je wel lieverd) straks naar het prachtige kerkje in Nieuw-Vossemeer, en genieten van mooie muziek. Een fijne zondag gewenst!
