31 mei 2020 vandaag breng ik een ode aan het leven!

J

Ja want vandaag zou deze prachtige man, mijn vader, 91 jaar zijn geworden! En nee, dat heeft hij bij lange na niet gehaald, maar toch is dit vandaag zijn dag. Vanmorgen vroeg een cake gebakken, die staat nog in de oven. En straks komen mijn schoonouders voor een dunch, iets tussen lunch en diner in. Lekker met een glas champagne om dit te vieren. Vandaag is ook de trouwdag van Gert-Jan en Anne, mijn collega en zijn vrouw. En vandaag is de verjaardag van Jolande, mijn nieuwe of bijna nieuwe collega, ze komt 1 augustus in dienst. En vandaag is wellicht ook jouw dag, jouw verjaardag, jouw herinnering aan iemand die je dierbaar is. Dus vandaag laten we Diggie Dex zingen het lied 'ode aan het leven'. Een lied, waar ik graag naar luister, en ik heb het ook opgegeven als een van de drie liedjes, die ik wil laten horen, als ik op zondag 7 juni a.s. van 07.00 tot 08.00 uur bij Koop in de studio mag zitten in Amsterdam. Het radio programma 'waarheen waarvoor' van Koop Geersing. Een programma waar het ook gaat over het leven, en het afscheid. Mooi dat ik hier (weer) mag aanschuiven, weer als Anita, maar nu een stukje verder in de tijd, en nu als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. En ook dan zal dit prachtige nummer voorbij komen. Want hoe mooi is het, om vandaag stil te staan bij die vader van mij. Ik doe het zo vaak, hij is zo vaak bij mij, hij zit als het ware in mij en in mijn houding en gedrag ingebakken. Als ik in mijn korte broek door de tuin loop zegt Annemarie heel vaak 'wat lijk jij op je vader'. En dan begrijp je, dan loop ik niet op mijn meest charmante manier. Met mijn handen in mijn zakken, maar ik voel het ook. Ik glimlach vaak, om situaties, om mensen en kan soms heel hard lachen, en weet dan, dat hij ook vreselijk zou moeten lachen nu. We begrepen elkaar zonder woorden. Soms lastig voor de omstanders. Een blik is genoeg. We hielden van dezelfde mensen. En dus ook herkenden we in elkaar, wanneer iemand ons niet aansprak. Mijn vader. Mijn grootste vriend in het leven. In 2015 alweer overleden....maar altijd is hij dichtbij! Dit weekend heb ik telefoondienst, en dat betekent, dat als er een melding binnenkomt, dan neem ik de telefoon aan, en dan stem ik de wensen van de uitvaartondernemer en familie af. Niks meer en niks minder. Betekent dat ik de hele dag met die telefoon rondloop. En gisterenavond zo rond een uur of acht, na het eten, zijn we (met telefoon in de zak) een stukje gaan fietsen. Althans dat was de bedoeling.

En uiteindelijk werd het een mooie tocht, een stukje door Brabant, een stukje door Zeeland, de brug over en nog een keer, en uiteindelijk denk ik dat we zeker 25 kilometer gefietst hebben. Oh ja en niet elektrisch he...gewoon trappen, alles zelf doen! Ik glimlach nu en denk aan Mirna en Hans, zij waren hier woensdagmiddag en toen spraken we over de elektrische fiets, ik wil er nog niet aan. Annemarie wel. Tja...we gaan het zien!

Afstappen, bepaalde uitzichten bekijken. Leuk om ons dorp te zien vanaf de overkant, vanaf het eiland Tholen.

De uiterwaarden, kortom heerlijk genieten. En rond een uur of tien fietsen we de tuin weer in. Heerlijk. En op dit soort momenten, realiseer ik me, hoe heerlijk ik het vind om hier te wonen. Al fietsend breng ik dan ook een ode aan het leven. Mijn rug speelt op, best vaak eigenlijk, ook na zo'n fietstocht, of nadat ik het gras heb gemaaid, maar een pilletje erin, en klaar is het weer. Op dit soort momenten ben ik gewoon weer dankbaar, juist voor dit leven. Ondertussen is Annemarie druk bezig met de tuin en alle plekjes waar je kunt zitten en liggen, helemaal gezellig te maken. Straks komt haar moeder op bezoek met Reynaud en dan wil zij niets liever, dan dat Emmy een heerlijk plekje heeft, zon, schaduw, zachte goede kussens, kortom verwennen in optima forma. En ja, dat hoort bij moeders en vaders he....ik denk zo vaak, dat ik zo graag mijn ouders nog een keer zou willen verwennen. Gek hoe je, als je ouder bent, gewoon wat wiebeliger wordt qua emoties, wat sneller een traan in je ooghoek voelt. Wat meer melancholiek bent, en hoe fijn het is, die emoties er gewoon maar te laten zijn. Ook dat is een ode aan het leven. Het leven, in al die bijzondere vormen, is zo ongekend de moeite waard. Dus lieve mensen, jarig, een jaar getrouwd, of al overleden, ik vier jullie leven, ik vier het feest vandaag, en morgen en overmorgen. Ik vier het leven, met nu 1,5 meter afstand ertussen, maar vieren zal ik, want het is zo prachtig. Ons leven, ons leven hier, jouw leven daar. En missen, en dit gemis voelen, hoort daar ook bij. Dag, heb een  mooie 31e mei 2020! Hier een prachtige Lupine uit mijn tuin, voor jou...voor jullie!

Het leven komt weer in beweging...

Goedemorgen! Op deze hele mooie Hemelvaartsdag, waar ik al vroeg geïnterviewd werd door NH Radio, over wandelen over de begraafplaatsen van Uitvaartstichting Hilversum, zit ik in korte broek, met iets te lang haar, aan de Nespresso. De zon laat zich al zien, en de dag lijkt veelbelovend te worden. Geleidelijk aan, zie je steeds meer beweging in ons leven ontstaan. Zit je weer met vrienden in de tuin, en sta je soms zomaar vijf minuten stil in een soort van file. Maar ondertussen is er ook wel veel anders geworden, vandaag een drive thru uitvaart, waar mensen een laatste groet brengen aan hun dierbare, vanuit de auto. Wandelen met eenzame ouderen over onze begraafplaats, of zomaar een gesprek met iemand, op 1,5 meter afstand. Gek, als je beste vriend binnenwandelt in je kantoor, dat je dan alleen maar liefdevol glimlacht naar elkaar, maar elkaar niet omhelst. Nu vind ik het wel fijn, dat ik niet meer van iedereen drie zoenen krijg, of soms zelfs een zoen op mijn mond. Maar toch, zo selectief vind ik het wel fijn, om af en toe mensen eens heel dicht tegen me aan te houden. De mensen van wie ik echt hou. En dat, dat gaat voorlopig nog niet...er is een nieuwe realiteit, een nieuwe werkelijkheid, en daar ben ik nog wel alert op, merk ik. En toch maak ik zakelijk gezien, al plannen, voor de Uitvaartstichting, voor mijn personeel, en soms ook heel voorzichtig voor mijzelf. Wel weer een training in september? Het zou fijn zijn, toch een live coachgesprek, fijn. Mensen ontmoeten, en hen gewoon de ogen kijken. Of blijven we zoomen. En ik, als ouderwets mens, wil het liefst gewoon contact, face to face. Kijken wat je non verbaal zegt of doet. Aan je ogen zien, dat het goed of minder goed met je gaat. Het past bij mij. Vandaag tijd weer voor de tuin, onkruid wieden, gras maaien, misschien de beukenhaag al knippen vanwege de wolluis. En jawel, op bezoek bij de dorpskapper, om 14.50 uur. Spannend, een beetje fatsoeneren, want ik ben wel zo'n type die nu met een enorme bos grijs haar rondloopt en iets eraf en iets dunner, is wel beter denk ik. Gisteren een supergave dag gehad, met de architecten de tekeningen van het gebouw Bosdrift mogen bekijken.

Wel, en dan wordt je echt blij. Zo indrukwekkend mooi. Zo puur, zo basic. Ik word er heel blij van. Dus ik loop met de tekeningen in mijn tas, alsof ik een schat bij me draag. Prachtig, hoe een verhaal, vertaald is naar een beleving, een beeld. Hoe mijn wensen zijn vertaald, naar een gebouw, waar werken, ontmoeten, stil staan, verleden en heden samenkomen. Wat knap. Dit is een groot project en het doet me denken, aan de verbouwing van onze eigen 'oude dame' hier in Nieuw-Vossemeer. Het pand vol mannen, en geleidelijk aan zie je veranderingen ontstaan, en zie je het heden en het verleden in elkaar overgaan. En juist het behoud van al die details als de luiken die open en dicht geschoven kunnen worden. De raampartijen, de nok van het dak bewaren en in takt houden, het is zo mooi en zo waar een dergelijk gebouw nog mooier van wordt. En dus lijkt het soms alsof mijn leven, waarvan een vriendin zegt,' alles is op zijn plaats gevallen bij je', klopt. Mijn baan in Hilversum, de plannen die we daar aan het uitvoeren zijn. Het natuurbegraven, en dan hier in Nieuw-Vossemeer, de mooie energie van de tuin, het oude huis, onze 'oude dame' (zo noemde de vorige eigenaar dit huis) en de autorit van huis naar werk en weer terug. Heerlijk. Rustig rijden, in die mooie Mercedes. Gisteren zag ik een 300 CE cabriolet, een oud model, en die meneer en ik zwaaiden naar elkaar. Fijn is dat he. Vroeger was dat ook zo bij berijders van een 2CV. En nu doe ik dat weer, rijdend in mijn mooie Mercedes. Genieten. Gek, hoe genieten voor iedereen een andere invulling kan hebben.

Gisterenochtend lag er een dame te slapen, een zwerfster, een nog jonge vrouw, voor het terras van onze koffiekamer De Einder. En toen ik haar wekte met een 'goedemorgen mevrouw' kwam er een verward verhaal. Zij lag daar goed ingepakt, met een rugzak en nog wat spulletjes en haar fiets stond tegen het hek. Zij sliep vlakbij een begraafplaats en had het over haar overleden vader. En toen ik terug naar kantoor liep, was ik geraakt door dit verhaal. Wat zou er spelen in het leven van deze jonge vrouw. Zij vond ons vriendelijk en pakte haar spulletjes en fietste weer weg. Ze wilde naar het Zuiden, want daar zijn de mensen vriendelijker, zo zei ze....tja en daar raak je wel iets. Het doet me denken aan een liedje, van Daniël Lohues 'Ie maggen hier altied henkommen'. Luister er maar eens naar. Prachtig. Het gaat er eigenlijk over, dat hij zingt, dat je altijd weer naar huis mag komen. Dat je altijd welkom bent in zijn huis. Dat er wijn in de kast staat en eten is. Dat je de kachel aan mag doen en lekker mag gaan slapen. Dat er een plek is, waar je veilig bent. Dit liedje, daar moest ik aan denken, toen dat meisje wegfietste...op weg naar het Zuiden. Waar zou zij vannacht geslapen hebben? Dit liedje doet me denken aan vroeger, aan dat veilige huis, die oude boerderij, waar ik altijd weer terug naar toe ging, als het even niet zo goed lukte. Of als ik uit een relatie stapte, en even geen huis had, dan kwam ik altijd weer thuis. En ik hoop dat mijn 'oude dame' hier voor mijn vrienden, de kinderen, dit gevoel oproept. Je kunt hier landen. Stil zijn, wandelen door de tuin, of zomaar slapen, lezen, zijn. En ik hoop ook dat ons nieuwe kantoor straks op Bosdrift, voor velen een plekje zal worden, om zomaar te zijn. Te zijn temidden van al die beweging, die er is, in ons leven. Temidden van al de drukte, die we soms maken met elkaar, klein, intiem en vooral stil. Een plekje waar we aandacht hebben voor elkaar. En als ik dan denk aan mijn rol hier op deze aarde, dan is dit mijn rol wel denk ik, verbinden, er zijn. En weer kom ik uit bij die hand, die reik ik naar je uit, nu en straks, temidden van alles wat er al is in je leven. Of wat er komen gaat, stap maar eens binnen bij me. Praat even, drink een kop koffie, en ga weer als je dat wilt. En als het even niet lukt, dan ben ik er gewoon. Hier in mijn eigen 'oude dame' of straks in dat mooie pand in Hilversum. Nu nog even in de porto, het tijdelijke kantoor, kom gewoon maar even binnen. Dat zei ik gisteren aan de telefoon tegen die mevrouw, wiens man op 18 mei 1994 is overleden en bij wiens graf zij regelmatig de plantjes komt water geven, 'komt u gewoon maar even binnen mevrouw, dan loop ik een keer samen met u naar het graf van uw man'. En ik denk zomaar dat zij morgen even binnen komt lopen. 'Ie maggen hier altied henkommen'...ja jij ook...

Mei, een maand vol bijzondere dagen

Ja en vandaag begin ik met de dag van de moeders en dus een foto van mijn eigen moeder. Deze foto is uit 1979 schat ik zo in. Toen was zij nog sterk en gezond, had zij mooi grijs haar en kon zij nog intens genieten van het leven. Hierna werd zij ziek, en bleef die rotziekte kanker, haar lastig vallen, keer op keer. Totdat zij in 2003, pas 70 jaar jong, hieraan overleed. En deze vrouw, zij heeft me opgevoed, weliswaar samen met mijn vader, maar de kracht van onze opvoeding zat in deze vrouw. Streng, liefdevol, rechtvaardig, strijdlustig, trots, zij leerde mij als vrouw, onafhankelijk te zijn. Dat was zij ook, zolang zij kon. Zij leerde mij waarden, als respect, aandacht voor je medemens, niet oordelen, zij leerde mij om te zien naar anderen. Zij zorgde ervoor, dat ik nu soms van die mooie wijze dingen zeg, en dan met een ondeugende glimlach, die hoort bij mijn vader. Altijd in mijn leven, en dit heb ik al zo vaak opgeschreven, denk ik aan haar, als ik het moeilijk heb, als ik het ingewikkeld vind, of als ik het eventjes niet weet. Dan vraag ik mij steeds weer af 'wat zou mijn moeder nu hebben gedaan'. Dus ja Moederdag, voor mij een dag waarop ik haar mis. Maar ik mis haar op zoveel momenten. En gisteren, dit weekend, was het weekend van en voor alle moeders in Nederland. En dus ook voor haar. Nee ik ben niet op of bij haar graf geweest, nee ik heb geen bloemen neergelegd, maar ik heb aan haar gedacht, toen Annemarie's moeder hier was, toen ik hoorde van vriendinnen, of las van vriendinnen, hoe zij verwend waren op Moederdag. En ik, ik was eventjes ook een beetje moeder, een bonus moeder, de lieve woorden, kaartjes van de meisjes, van Roos en Floor, en een cadeautje voor mij. Bonus moeder, een soort van eretitel in mijn leven. Ik was het al eens eerder in mijn leven, voor andere kinderen, en toen zelfs kleinkinderen. En ook aan hen en hun moeder heb ik gisteren even gedacht. Nu ben ik het vol trots weer. Gek, moeder zijn, het was altijd een droom van me. Moeder zijn van Basje van Loon, en dan getrouwd zijn met een boerin, en wonen op de boerderij, mijn vader opvolgen. Welnu, het is zo anders gegaan en gelopen. En Basje is nooit geboren. En het is prima zo, want nu is mijn leven gevuld, met prachtig werk, met mooie mensen om me heen en zelfs bonuskinderen. En mijn moeder, die zou glimlachend haar goedkeuring geven. En trots zijn. Ze zou me nu wel aanspreken over mijn lange haren, of mijn korte broek, of mijn soms wat stoere imago. Maar ze zou ook genieten en denken, 'die meid, die is toch maar mooi onafhankelijk, die doet het zelf en kan het zelf'. Dat zou haar passen en zij zou tevreden zijn met mijn keuzes. Met mijn vrouw en mijn bonuskinderen. Met mijn carrière en waar ik nu sta. Zij zou net als ik niet piepen, als het ingewikkeld, of pijnlijk wordt soms. Dus lieve moeder van Loon, dank je wel, dat je mijn moeder bent. Dank je wel, voor je soms stevige opvoeding (had ik misschien wel nodig, haha..) en dank je wel, dat ik zoveel van je heb mogen leren. Ik voel het iedere dag. Ik hoor het in mijn woordkeuze, ik merk het in mijn zakelijke houding. Dank je wel mama...ik hou van jou. En ik mis je, en dat zeg ik niet zo vaak....

Mei, de maand waarin wij Nederlanders 75 jaar geleden bevrijd werden. Waarin een einde kwam aan onderdrukking, en waarin de Canadezen ons land bevrijden. En afgelopen week hebben wij deze soldaten, die ons land in Hilversum bevrijd hebben en die toch zijn omgekomen, herdacht op de Noorderbegraafplaats. Prachtig, een klein en waardig eerbetoon.

Bloemen gelegd door onze burgemeester Broertjes, de namen van de slachtoffers opgelezen door wethouder Scheepers. En ik mocht, als directeur van Uitvaartstichting Hilversum, daarbij aanwezig zijn. Trots, op mijn team, die ervoor zorgden, dat onze graven er prachtig uitzagen. Schoon en met mooie beplanting. Respectvol moment. Mei de maand, waarin we herdenken, vieren, stil staan bij Anne Frank, als symbool voor de Joodse gemeenschap. Stil staan bij een woord als vrijheid, en wat dit met je doet. En deze maand mei, is vrijheid extra beladen, doordat wij te maken hebben met een samenleving, die nog voor een deel in lock down is. En omdat wij allemaal voelen, hoe we 'ingekaderd' zijn als we niet kunnen doen, wat we willen. Hoe we voelen dat er aan onze vrijheid wordt getornd, als we niet met onze vrienden op een terras kunnen zitten en een kop koffie kunnen bestellen. Hoe we ons beperkt voelen, als we niet naar het theater kunnen, of niet massaal mee kunnen zingen tijdens een pop concert. Dus vrijheid in mei 2020 voelt anders dan in mei 2019. En deze beperking in onze vrijheid, doet je voelen, hoe rijk wij zijn hier in Nederland, wat er allemaal is en kan in dit land. Hoe we mensen kunnen helpen, die uit landen komen, waar vrijheid een onmogelijk iets is.

In dit land (althans dat probeer ik uit te dragen) zijn we tolerant naar mensen met een andere religie, of cultuur. En accepteren we dat jij het net anders wilt doen dan ik. Ik denk in mei aan hoe  tolerant we kunnen zijn, naar mensen die zich net even anders voelen, dan de gemiddelde mens om ons heen. Hoe je hier gewoon samen kunt leven met je geliefde, ongeacht zijn of haar sexe. Hoe je hier in Nederland als mens ervoor kunt kiezen, naar welk land je op reis wilt gaan. En ga zo maar door. Dus mei, de maand vol bijzondere dagen, is ook de maand van vrijheid. En hoe mooi is het, dat ik juist in deze maand mei 2020 gevraagd ben toe te treden tot de Raad van Toezicht van de Stichting Islamitisch Begraven in Nederland. Een contact nog uit mijn Yarden-leven. Een contact, dat is blijven bestaan en een soort dank je wel is, voor mijn inspanningen voor het eerste Multi culturele rouwcentrum in Nederland. Prachtig dit initiatief in Amsterdam Zuidoost, door Yarden gerealiseerd nu. Trots hierbij mijn bijdrage te hebben mogen leveren en nu, als directeur van Uitvaartstichting Hilversum, door te mogen gaan, met hetgeen ik gezaaid heb in die tijd. Een bezoek van de voorzitter van de Moskee in Hilversum, nadenken over eeuwigdurende graven en nu deze rol als lid van deze Raad van Toezicht. Trots als vrouw hiervoor gevraagd te zijn. En ook dat is vrijheid, dit soort keuzes te mogen en kunnen maken in je leven. Om vanuit je kern, vanuit je hart, ergens volmondig 'ja' tegen te mogen zeggen. Mijn moeder zou glimlachen, als zij dit zou lezen nu. En trots zijn, want haar betrokkenheid bij de samenleving is mij altijd bijgebleven, zij heeft mij geleerd om te zien naar een ander. Zij deelde wat zij had, met mensen die het nodig hadden. Zij respecteerde iedereen, en leerde mij dit ook te doen. Dus dank je wel mam, dit is vast weer een eerbetoon aan jou, als moeder. En laten we dus proberen, om ook na deze maand mei, op eenzelfde manier met elkaar om blijven gaan. Laten we gewoon elkaar die hand toereiken, zodat die ander, ongeacht wie dit is, even houvast krijgt. Voor zijn pijn, zijn verdriet, zijn verlies nu, laten we het samen doen, zo zegt meneer Rutte steeds. Want alleen als we het samen doen, lukt het ons. Zo hebben wij gisteren samen met onze buurman meneer Pastoor, de heg gesnoeid. Hij aan zijn kant, wij de rest, samen alles opgeruimd. En daarna een kop thee met een koekje. Hoe fijn...dat is nog eens samenwerken. En nu, ga ik samen met al die mooie mensen om me heen, ervoor zorgen, dat iedereen ook af en toe nu even rust krijgt, na een intensieve en drukke periode. Hopelijk wordt het leven nu geleidelijk aan weer wat normaler, wat rustiger, en kunnen we mensen weer een afscheid geven, zoals ze dat van ons gewend zijn. Met voldoende tijd en aandacht. Met iedereen om je heen, van wie je houdt. Met stiltes en rust, mooie muziek, erehagen, een glas wijn en een bitterbal. Laten we het samen doen. Dan mogen we vast ook op enig moment, weer een keertje eindigen op het terras van het Wagenhuis, met Jack en zijn glimlach, met een mooi glas wijn. De zon op ons gezicht en dan kunnen we elkaar weer zien.
En weer terwijl ik dit schrijf, voel ik een intense pijn in mijn hart, want ik weet, dat er mensen zijn, dichtbij me, die dit nooit meer mee gaan maken. Die ziek zijn, en misschien niet meer beter kunnen worden. En ik eindig dus met de woorden, ik ben er voor je. En dat meen ik, heel oprecht. Kracht en liefde gewenst! En hier een mooie bloem voor jou. Speciaal voor jou.

Heb het leven lief....

Gisteren keek ik op Bevrijdingsdag 2020 omhoog en was dit het beeld, dat ik zag. De prachtige boom, die naast het huis van meneer Pastoor staat afgetekend tegen een strak blauwe lucht en gisterenavond zong Simone Kleinsma 'heb het leven lief'...en wat anders kan ik doen nu. Dankbaar zijn voor dit leven, het leven omarmen, en genieten van alles dat er is. Deze prachtige natuur, niet alleen hier, maar overal in ons land. Als ik naar Hilversum rij, dan zie ik die prachtige groene tinten, zo fris, zo helder, zo mooi. En dan realiseer ik me, hoe heerlijk dit leven is. Ja, ik ben me ervan bewust, dat dit niet voor iedereen geldt nu. Als je in een isolement zit, niet mag of kunt werken. Als je dierbare op de IC ligt, of ziek is. Maar ik probeer vooral mee te leven, met al die mensen om me heen, maar ook te genieten van de momenten, die er ook zijn. Van mijn eigen omgeving hier, en om in deze omgeving in stilte te zijn. Als deze blog klaar is, ga ik op het bankje bij het atelier zitten, in de zon. Met een kopje Nespresso, een krantje en een boek. Gisteren hebben we, Annemarie en ik, heel hard gewerkt in de tuin. Nieuwe borderplanten erin gezet. gras gemaaid en bemest, en daarna de tuin lekker gesproeid met water. Het rook gisterenavond heerlijk, net alsof er een verse regenbui is gevallen. Met hier en daar een snufje mestgeur, net als toen ik vroeger op mijn fiets door de Oostmoer fietste op weg naar school, of op weg naar een vriendinnetje. Die geur van verse regen op het land, en toen was ik me zo niet bewust van de schoonheid van mijn omgeving.

Gek, dat je daar eerst ouder voor moet worden, om je te realiseren, hoe fraai het is, waar je woont. Welnu, gelukkig voel ik dit in iedere vezel van mijn lijf. Hoe fijn het is, om hier te zijn. Als tegenhanger voor het werken in het westen, in de drukte en hectiek, die dat soms met zich meebrengt. En sprekend over de Oostmoer, dat is de polder waarin onze boerderij stond. Op die boerderij die ooit van mijn vader was, komt nu een zorgboerderij en ik heb, dankzij Leonie contact met deze familie gelegd. En ik ga hen een keer bezoeken. Fijn en bijzonder, en ik realiseer me, dat het fijn is, als je ouderlijk huis een mooie bestemming krijgt. Een bestemming waar mensen, die niet zelfstandig kunnen leven, kunnen gaan wonen. Omgeven door dieren en een prachtige natuur. Leuk en bijzonder, dat ik daar mag komen nog een keer. En weer heb ik het leven lief. Omdat er zulke mooie dingen gebeuren. Iedere keer als ik in de tuin werk, werk ik met het gereedschap van oom Gerard. Een oom die ik een paar keer in mijn leven heb ontmoet. Een oom van Jolanda, een vriendin van mij in Voorschoten. En toen oom Gerard overleden was, kreeg ik van Jolanda zijn tuingereedschap. Fijn, het is net alsof ik hiermee aan het verleden recht doe. Ik heb altijd spijt gehad, dat ik nooit oog had, voor de schrepels van mijn vader, of de hark, of de schep. En dat deze spullen waarschijnlijk bij mijn broer zijn. Geeft niks. Maar nu, heb ik gereedschap van oom Gerard. En gek, deze bijzondere oude man, leeft nu voort in mijn tuin. Gereedschap met een verhaal. Floor zat hier vorige week en vroeg opeens waar de melkbus vandaag kwam. Welnu, die is nog wel van de boerderij. Staat hier op mijn terras, gewoon in zijn oorspronkelijke rode kleur. Leuk, hoe het verleden voortleeft in het heden. En ik hecht niet zo aan spullen, alleen aan sommige spullen wel. De brievenopener van mijn vader, ooit heeft hij die gekregen van de Suikerunie (hier in Dinteloord) die ligt nog op mijn bureau in mijn werkkamer. En soms, maak ik er een brief mee open. Mijn vader maakte al zijn post hiermee open. Mooi he...

Gisteren keek ik naar 75 jaar bevrijding in Nederland en toen hoorde ik het verhaal van die oma, die aan haar kleinzoon vertelde, dat toen zij in de oorlog in de gevangenis zat (zij zat in het verzet) dat zij het lied zong 'die Gedanken sind frei'. Mooi he...al zetten ze je gevangen, men kan je nooit je gedachten afnemen. Je hebt altijd de vrijheid om te denken en te blijven denken, wat jij wilt. Die kracht, die onafhankelijkheid. Prachtig als je die oude sterke dame zag. Ik bewonder mensen, die authentiek zijn, die durven het verschil te maken. Die durven een keuze te maken, vanuit het hart, of omdat je ergens een sterk geloof in hebt. Die een stap durven te zetten, op weg naar het onbekende, en in je leven, ontmoet je zoveel mooie voorbeelden. Van mensen, die hun hart volgen, en alles wat hierdoor ontstaat of wat met deze keuze samenhangt, erbij nemen. Prachtig. Verloochen nooit wie je zelf bent. Ik heb voorbeelden te over, van mensen die niet durven te kiezen voor wie ze zijn. Omdat er dan mensen zijn, die je afkeuren, of die je niet meer willen zien, welnu, het zij zo. Zelf heb ik dit al heel vroeg in mijn leven ervaren. Een tante die me schreef, dat ik een schande voor de familie was, omdat ik van vrouwen hou. En op dat moment, ik was pas 19 jaar, heb ik voor mijzelf de keuze gemaakt, dat ik echt wil zijn en blijven wie ik ben. Ongeacht wat de impact van deze keuze is. Ik kan niet anders. En toen ik bij de HTM werkte en druk was met het organiseren van het nachtvervoer voor North Sea Jazz in Den Haag, toen nog, toen vroeg een chef buitendienst aan me 'Aniet wat vindt jouw man er nu van, dat je altijd maar werkt...' toen gaf ik als antwoord 'mag het ook mijn vrouw zijn'. En ik lachte erbij. En deze meneer ook, misschien wat ongemakkelijk. Maar ik wilde mijzelf niet verloochenen, heb dit ook nooit gedaan gelukkig. Dus vrijheid, 75 jaar vrijheid staat voor zoveel meer. Mooi hoe mensen nu opstaan, als we elkaar niet respecteren, of niet op de juiste waarde zetten. Respect voor onze medemens, voor een andere religie of cultuur. Van huis uit meegekregen, van mijn ouders. En nu, nu draag ik het uit. Amsterdam Zuidoost, het eerste multiculturele rouwcentrum in Nederland, de film 'rouwen' gemaakt door Paul Rigter, waaraan ik een bijdrage heb mogen leveren, heeft me doen beseffen, dat rouw en verlies, gerelateerd aan verschillende culturen en religies, een andere vorm kent, andere rituelen kent. En ik probeer, ook nu, in mijn werk, binnen Uitvaartstichting Hilversum, hier mijn bijdrage aan te leveren. Het islamitische grafveld op mijn Noorderbegraafplaats is hier een mooi voorbeeld van. Ik ben me ervan bewust, dat ons leven zoveel mooier is, als we elkaar accepteren, respecteren en zien, zoals we zijn. En steeds kom ik door teksten als deze bij een lied. En nu kom ik bij Ramses Shaffy met zijn 'laat me'. Een lied dat past bij hetgeen ik net schreef. Ramses een van de favoriete zangers van mijn moeder. Gek, hoe hij en Liesbeth List, allebei zijn overleden. Laatst zei ik tegen Annemarie, gek, hoe al die belangrijke mensen, waar je vroeger naar opkeek, of van wiens muziek je hield en nog houdt, al overleden zijn. En dit is wel een teken, dat je zelf ook ouder wordt. 60, straks 61 jaar...wat een leeftijd. En dan nog zo te mogen leven, mazzelaar die ik ben. 'Jij, jij bent geboren voor het geluk..' dat zeiden zowel mijn moeder als mijn vader tegen me. En soms, soms geloof ik het. Als ik nu naar die prachtige blauwe lucht kijk, op mijn vrije dag, dan besef ik me, dat het zomaar waar is. Ik ben geboren voor het geluk. En beter nog, ik ben gelukkig. Laat me...laat me mijn eigen gang maar gaan...ik, ik heb het leven lief! Een mooie fijne dag gewenst, of je nu werkt of vrij bent, en als je ziek bent, of ongelukkig, dan wens ik je beterschap, kracht en sterkte, en dan ben ik er gewoon, voor jou. Dat kan, omdat ik zoveel geluk heb in mijn leven, juist daarom kan ik er zijn voor jou. Dag, zorg goed voor elkaar, en blijf dat ook doen, ook als we straks weer meer 'ruimte' krijgen en meer 'vrijheid', blijf voor elkaar zorgen!Want ons leven is ons lief toch...