Van spiegeltjes en andere mooie dingen…deze tekst schreef ik
een week geleden, 16 januari 2021
In deze bijzondere tijd, kom je soms zomaar een prachtig
bericht tegen. Zo las ik op LinkedIn over een werkgever, die zijn medewerker in
het zonnetje zette…en haar naam is Linda. Linda kwam binnenlopen bij het bedrijf
en wilde alles doen. En nu doet Linda ’s morgens vroeg het licht aan, rijdt op
de rouwauto, verzorgt overledenen, maakt de toiletten schoon, ververst de
bloemen, dweilt de vloer, doet de administratie, en doet als iedereen naar huis
gaat, het licht weer uit. En iedere werkgever zoekt een Linda. En vaak is die
Linda al bij je. Zo heb ik ook wel wat Linda’s in mijn team, en gisteren dacht
een oude dame, dat ik ook een Linda was. Omdat ik bloemen aannam, mensen koffie
gaf, de deur openhield, de telefoon aannam, mensen aan het troosten was. En die
mevrouw was erg verrast dat ik de directeur was. Haha…en ik moest lachen, omdat
een functienaam zo niets zegt. En omdat het voor mij niks uitmaakt wat je
functie is, maar vooral wie je bent en waar jij voor staat. En hiermee zijn we
allemaal Linda’s in mijn Stichting. We doen allemaal wat we kunnen in deze
bizarre tijd, om onze uitvaartleiders, onze families tegemoet te komen, juist
nu! We zijn dienstbaar, we gaan nog net niet dag en nacht door, we zorgen en
ontzorgen, we hebben onze stressmomenten, we werken meer dan keihard, we zijn
bang voor Corona, of voor besmetting, we zijn lief en soms helemaal niet lief
voor elkaar, maar we zijn een team. Wij zijn het team van Uitvaartstichting
Hilversum. En vandaag zie ik via de app mooie zorgzame berichten over en weer.
Waaruit steeds weer blijkt, dat we met elkaar met hetzelfde doel voor ogen
bezig zijn.
En ondertussen ben ik bezig met opruimen, zet ik van alles
en nog wat op marktplaats. Ruim ik oud papier op, ruim ik mijn wijnkast op en
haal ik de spiegeltjes van mijn wijnkistjes af. Een spiegeltje is het deksel of
het stuk hout van een wijnkistje, waarop de naam van het chateau staat, vaak
met een wapen of logo erbij. Ik timmer deze eraf en bewaar deze. Wat ik ermee ga
doen, geen idee. Ooit heb ik een keer een bar gezien, die betimmerd was met
spiegeltjes. Ik heb er nog niet zoveel. Hooguit 20. Ik heb deze al eerder
gespaard en stop er dan weer mee. Want ik kende ooit iemand, en ik noemde hem
Malle Pietje. Omdat hij alles bewaarde. En ik wil geen Malle Pietje worden. Het
risico is groot, want er is hier ruimte zat, maar toch, ik probeer dus weg te
doen wat weg kan. Heerlijk vind ik dat, een beetje opruimen, handelen op
marktplaats, andere mensen blij maken soms, want gratis af te halen is ook leuk
he…dan maak je mensen echt blij.
En buiten is het koud, ik moet zo de regenmeter nog even
leeg gooien. Vannacht nachtvorst en wellicht wat sneeuw en morgen maak ik dan
hele mooie foto’s hier. De tuin lijkt dan op een sprookje…ik hou er zo van. De
groen-mannen van mijn team staan klaar om even wat sneeuw te gaan ruimen, fijn
is dat! Leuk is dat ook, de herinnering aan sneeuw, doet me denken aan vroeger.
Met je slee achter de tractor of achter de Mercedes en dan door de weg getrokken
worden, wat een feest. Ik heb er nog foto’s van. Je moest je goed vasthouden,
want mijn vader ging steeds wat harder, en dat gevoel is spectaculair. En zeker
als je klein bent, 1963 een van de meest strenge winters, deden we dit ook. Ik
was vier jaar, wow hoe leuk was al die sneeuw. We waren ingesneeuwd op de
boerderij, konden er niet uit. Welnu, hier zal het hooguit 5 centimeter gaan
sneeuwen denk ik. We gaan het zien.
En nu verder op zaterdag 23 januari 2021
Een vrij en leeg weekend. Avondklok vanavond en nog maar 1 persoon
tegelijk op bezoek. Voor mij geen bezoek dit weekend, even helemaal niks. De
krant, Nespresso, takken rapen, mijn boek uitlezen, zonnebankje, kortom
genieten van de leegte en de stilte. Annemarie is in haar atelier van alles aan
en het doen en ik doe simpelweg niks. Hoe fijn is dat…want ik ben moe. Bekaf,
moe van vijf dagen per week Hilversum, moe van een soort van spanning rondom
alles wat met Corona te maken heeft. Moe van het feit, dat contacten zo gek
verlopen. Dat je die mens, die stikt van verdriet niet even in je armen mag
nemen. Dat je die collega die even niet meer kan, niet even een hand op de rug
kunt leggen. Kortom moe, omdat we op de een of andere manier, het nog niet voor
elkaar hebben in onze wereld, om Corona te weren. Om een antwoord te geven, op
dit onbestemde, bijzondere virus. En respect voor iedereen die keihard werkt,
om de effecten van dit virus in te dammen. En wij, en ik, wij doen ons best,
door onze verantwoordelijkheid te nemen. Door afstand te houden. Zorgvuldig te
zijn over en weer. En dus is dit weekend gewoon mijn weekend. Met straks een
mooi glas, zomaar om van te genieten. Met de krant, de bladen, de boekjes.
Lekker wat takken rapen in de tuin, de kerstboom die een pak op zijn donder
heeft gehad van de storm deze week, weer even goed in de grond zetten, en
verder niets dat indrukwekkend is of lijkt.
En als ik dan in deze stilte mag zijn. De helleborus zie die
zo mooi wit, mijn tuin bijna verlicht, het mooie groene gras zie, en als ik dan
de laatste bladeren weghaal en alle bolletjes de grond uit zie komen, dan weet ik
dat het voorjaar er aan komt. En voorjaar betekent buiten zijn, met een dikke trui
aan, mijn Nespresso op de stoel buiten drinken. De tafel waar groene aanslag op
is gekomen, lekker schoonschrobben, de auto weer wassen achter, de grasmaaier
een beurt geven en dan lekker weer aan de bak de hele zomer. Ik geniet al op
voorhand. Deze week in Hilversum iets meer lucht, waardoor mensen weer tijd
hebben voor een praatje, een gesprekje, een woord, een beetje aandacht voor
elkaar. Fijn, het is fijn, en ik weet dat het gek klinkt, omdat vele mensen
boos zijn, om die avondklok, of die ene persoon die nog maar op bezoek mag
komen per dag. Maar met die boosheid kom je niet zo ver volgens mij. En met die
boosheid maak je het ook voor jezelf niet zo leuk. Dus probeer eens om je heen
te kijken, naar de plek waar je zit, je woonkamer, je tuin, je ….vul maar in.
En geniet van wat het is. Wie het kleine niet eert…zij mijn moeder altijd. Ja
daar is ze weer, die bijzondere vrouw, al ruim 18 jaar geleden overleden,
ongekend wat een tijd.
De komende week komen er nieuwe bomen, voor op de bomenweide. Familiebomen, vriendenbomen, vul maar in…mooie momenten van ontmoeten liggen voor ons. De komende week gaan we elkaar wat meer rust geven, af en toe een dagje niets, een wandeling over de begraafplaats met iemand, met wie je toch een gesprek wilt voeren. Buiten zijn, ontspannen zijn, geen grote doelen deze week, kleine stapjes vooruit. Doe maar met me mee, geniet van het kleine, het stille, het simpelweg er zijn. Heb een mooie rustige week. En blijf voorzichtig, nog even. Ramses zingt ‘we zullen doorgaan…’. En we gaan door. Jij, en ik, wij, allemaal. Dag!
