Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 23 januari 2021

Van spiegeltjes en andere mooie dingen....

Van spiegeltjes en andere mooie dingen…deze tekst schreef ik een week geleden, 16 januari 2021

In deze bijzondere tijd, kom je soms zomaar een prachtig bericht tegen. Zo las ik op LinkedIn over een werkgever, die zijn medewerker in het zonnetje zette…en haar naam is Linda. Linda kwam binnenlopen bij het bedrijf en wilde alles doen. En nu doet Linda ’s morgens vroeg het licht aan, rijdt op de rouwauto, verzorgt overledenen, maakt de toiletten schoon, ververst de bloemen, dweilt de vloer, doet de administratie, en doet als iedereen naar huis gaat, het licht weer uit. En iedere werkgever zoekt een Linda. En vaak is die Linda al bij je. Zo heb ik ook wel wat Linda’s in mijn team, en gisteren dacht een oude dame, dat ik ook een Linda was. Omdat ik bloemen aannam, mensen koffie gaf, de deur openhield, de telefoon aannam, mensen aan het troosten was. En die mevrouw was erg verrast dat ik de directeur was. Haha…en ik moest lachen, omdat een functienaam zo niets zegt. En omdat het voor mij niks uitmaakt wat je functie is, maar vooral wie je bent en waar jij voor staat. En hiermee zijn we allemaal Linda’s in mijn Stichting. We doen allemaal wat we kunnen in deze bizarre tijd, om onze uitvaartleiders, onze families tegemoet te komen, juist nu! We zijn dienstbaar, we gaan nog net niet dag en nacht door, we zorgen en ontzorgen, we hebben onze stressmomenten, we werken meer dan keihard, we zijn bang voor Corona, of voor besmetting, we zijn lief en soms helemaal niet lief voor elkaar, maar we zijn een team. Wij zijn het team van Uitvaartstichting Hilversum. En vandaag zie ik via de app mooie zorgzame berichten over en weer. Waaruit steeds weer blijkt, dat we met elkaar met hetzelfde doel voor ogen bezig zijn.

En ondertussen ben ik bezig met opruimen, zet ik van alles en nog wat op marktplaats. Ruim ik oud papier op, ruim ik mijn wijnkast op en haal ik de spiegeltjes van mijn wijnkistjes af. Een spiegeltje is het deksel of het stuk hout van een wijnkistje, waarop de naam van het chateau staat, vaak met een wapen of logo erbij. Ik timmer deze eraf en bewaar deze. Wat ik ermee ga doen, geen idee. Ooit heb ik een keer een bar gezien, die betimmerd was met spiegeltjes. Ik heb er nog niet zoveel. Hooguit 20. Ik heb deze al eerder gespaard en stop er dan weer mee. Want ik kende ooit iemand, en ik noemde hem Malle Pietje. Omdat hij alles bewaarde. En ik wil geen Malle Pietje worden. Het risico is groot, want er is hier ruimte zat, maar toch, ik probeer dus weg te doen wat weg kan. Heerlijk vind ik dat, een beetje opruimen, handelen op marktplaats, andere mensen blij maken soms, want gratis af te halen is ook leuk he…dan maak je mensen echt blij.

En buiten is het koud, ik moet zo de regenmeter nog even leeg gooien. Vannacht nachtvorst en wellicht wat sneeuw en morgen maak ik dan hele mooie foto’s hier. De tuin lijkt dan op een sprookje…ik hou er zo van. De groen-mannen van mijn team staan klaar om even wat sneeuw te gaan ruimen, fijn is dat! Leuk is dat ook, de herinnering aan sneeuw, doet me denken aan vroeger. Met je slee achter de tractor of achter de Mercedes en dan door de weg getrokken worden, wat een feest. Ik heb er nog foto’s van. Je moest je goed vasthouden, want mijn vader ging steeds wat harder, en dat gevoel is spectaculair. En zeker als je klein bent, 1963 een van de meest strenge winters, deden we dit ook. Ik was vier jaar, wow hoe leuk was al die sneeuw. We waren ingesneeuwd op de boerderij, konden er niet uit. Welnu, hier zal het hooguit 5 centimeter gaan sneeuwen denk ik. We gaan het zien.

En nu verder op zaterdag 23 januari 2021

Een vrij en leeg weekend. Avondklok vanavond en nog maar 1 persoon tegelijk op bezoek. Voor mij geen bezoek dit weekend, even helemaal niks. De krant, Nespresso, takken rapen, mijn boek uitlezen, zonnebankje, kortom genieten van de leegte en de stilte. Annemarie is in haar atelier van alles aan en het doen en ik doe simpelweg niks. Hoe fijn is dat…want ik ben moe. Bekaf, moe van vijf dagen per week Hilversum, moe van een soort van spanning rondom alles wat met Corona te maken heeft. Moe van het feit, dat contacten zo gek verlopen. Dat je die mens, die stikt van verdriet niet even in je armen mag nemen. Dat je die collega die even niet meer kan, niet even een hand op de rug kunt leggen. Kortom moe, omdat we op de een of andere manier, het nog niet voor elkaar hebben in onze wereld, om Corona te weren. Om een antwoord te geven, op dit onbestemde, bijzondere virus. En respect voor iedereen die keihard werkt, om de effecten van dit virus in te dammen. En wij, en ik, wij doen ons best, door onze verantwoordelijkheid te nemen. Door afstand te houden. Zorgvuldig te zijn over en weer. En dus is dit weekend gewoon mijn weekend. Met straks een mooi glas, zomaar om van te genieten. Met de krant, de bladen, de boekjes. Lekker wat takken rapen in de tuin, de kerstboom die een pak op zijn donder heeft gehad van de storm deze week, weer even goed in de grond zetten, en verder niets dat indrukwekkend is of lijkt.

En als ik dan in deze stilte mag zijn. De helleborus zie die zo mooi wit, mijn tuin bijna verlicht, het mooie groene gras zie, en als ik dan de laatste bladeren weghaal en alle bolletjes de grond uit zie komen, dan weet ik dat het voorjaar er aan komt. En voorjaar betekent buiten zijn, met een dikke trui aan, mijn Nespresso op de stoel buiten drinken. De tafel waar groene aanslag op is gekomen, lekker schoonschrobben, de auto weer wassen achter, de grasmaaier een beurt geven en dan lekker weer aan de bak de hele zomer. Ik geniet al op voorhand. Deze week in Hilversum iets meer lucht, waardoor mensen weer tijd hebben voor een praatje, een gesprekje, een woord, een beetje aandacht voor elkaar. Fijn, het is fijn, en ik weet dat het gek klinkt, omdat vele mensen boos zijn, om die avondklok, of die ene persoon die nog maar op bezoek mag komen per dag. Maar met die boosheid kom je niet zo ver volgens mij. En met die boosheid maak je het ook voor jezelf niet zo leuk. Dus probeer eens om je heen te kijken, naar de plek waar je zit, je woonkamer, je tuin, je ….vul maar in. En geniet van wat het is. Wie het kleine niet eert…zij mijn moeder altijd. Ja daar is ze weer, die bijzondere vrouw, al ruim 18 jaar geleden overleden, ongekend wat een tijd.

De komende week komen er nieuwe bomen, voor op de bomenweide. Familiebomen, vriendenbomen, vul maar in…mooie momenten van ontmoeten liggen voor ons. De komende week gaan we elkaar wat meer rust geven, af en toe een dagje niets, een wandeling over de begraafplaats met iemand, met wie je toch een gesprek wilt voeren. Buiten zijn, ontspannen zijn, geen grote doelen deze week, kleine stapjes vooruit. Doe maar met me mee, geniet van het kleine, het stille, het simpelweg er zijn. Heb een mooie rustige week. En blijf voorzichtig, nog even. Ramses zingt ‘we zullen doorgaan…’. En we gaan door. Jij, en ik, wij, allemaal. Dag!