2022, een slotakkoord!

Terwijl Teun vanmorgen twijfelde toen hij het buiten zag regenen, en bij de kerk alweer omdraaide, zijn plas deed en snel naar de achterdeur liep, realiseerde ik me, dat ik nog heel graag een blog wilde schrijven in 2022. Een soort van slotakkoord. Het einde van een bijzonder jaar. Een mooi jaar. Maar het woord mooi kent zoveel betekenissen. En is mooi iedere keer weer anders mooi. Waarom schrijf ik mooi...omdat het een jaar is, waar ik veel geleerd heb. Waar ik mijn eigen grenzen soms bijna tegenkwam. Waarin ik voelde hoe het is om 63 jaar te zijn en keihard te werken. Waarin ik voelde dat ik ook kan verlangen naar iets anders soms. Waarin ik bemerkte dat slijtage zijn intrede doet in ons leven. Haha, een mooi jaar ook, omdat er zoveel prachtige ontmoetingen zijn geweest. Op het werk, buiten het werk, in ons dorp, buiten ons dorp. Met Teun en zonder Teun. Een jaar ook, waar we in Hilversum heel voorzichtig een klein plekje mogen krijgen in de Funeraire wereld. Gewoon door simpelweg te zijn en te doen, wat we altijd proberen te doen, aandacht te geven aan onze medemens. Tijd en ruimte te bieden, waar nodig. En waar een prachtige club mensen, vrijwilligers en mensen in loondienst, een ongelooflijke bijdrage leveren aan ons succes. Maar ook die plek, waar je dit soort plaatjes kunt zien. Boterbloemetjes bij een grafmonument. Een eenvoud van het leven, zo stil verwoord. En ik, die daar iedere dag mag zijn. Dus 2022 was ook het jaar van de emotionele rijkdom. Van het ervaren en voelen waar het in dit leven echt over mag gaan. Soms kom je zomaar iemand tegen, die je raakt. En zo ontmoette ik mensen, die nu niet meer leven helaas. Aan het einde van hun leven en mocht ik hen omhelzen en laten gaan. En nu, nu liggen zij begraven bij mij op de begraafplaats. Alsof ze voor altijd bij me zijn...en zo is het ook. Iemand die overleden is, is niet weg. Nee ik ben niet spiritueel. Helemaal niet, maar ik geloof wel in eeuwige liefde. Hier in het leven en daarna, waar die ander dan ook zijn moge. En ook in mijn werkomgeving is die liefde voelbaar. En lijkt het soms alsof ik droom, droom omdat het als vanzelf lijkt te gaan. Met al die mooie mensen. En ook al was 2022 zakelijk gezien, en ook privé zakelijk gezien, een ander jaar dan 2021, het was een goed jaar. Financieel een ingewikkeld jaar. Maar juist door die andere vorm van rijkdom een mooi jaar. Ja veel schades, zakelijk en privé, veel gedoe, veel kapot, veel vul maar in. Maar ook iets dat niet helemaal 100% meer is, heeft een schoonheid, een waarde. En ergens op een grafmonument staat een hele mooi tekst. Die hierbij hoort. Ja ook dat is mijn leven. Wandelen over begraafplaatsen en woorden van waarde zien. En lezen en bewaren.

Doorgeven aan jou. Simpelweg omdat ik hoop dat ook jij er iets aan hebt in je leven. Want ook die boom, die struik, die plant, die bijna dood lijkt te zijn, die kan soms hele mooie dingen laten zien. Dat leer ik van mijn hoveniers. Hoe je oude planten en bomen kunt verzorgen, zodat ze ieder jaar toch weer die prachtige bloemen of vruchten kunnen laten zien. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan de Juttepeer van meneer Pastoor, een heel oude boom, die bij iedere storm met enorm veel geweld, een zware tak naar beneden laat vallen. Die Juttepeer, die heeft nog een hele gezonde kant, en daar groeien nog heel veel juttepeertjes aan. En als het dan zomer is, en die peertjes overrijp zijn, en van de boom vallen, dan ruikt het hier achter op het pad, naar een soort van wijngaard. Peren die aan het gisten zijn, verrot en die geur is heel bijzonder. Lekker bijna. Ik veeg het hele spul dan aan. Teun snuffelt er een beetje aan. En die oude Juttepeer, waar ooit de specht in huisde, die leeft gewoon weer door. Met nog maar een arm, maar hij geeft niet op. Net een echte van Loon, die geeft ook nooit op, zo zei mijn moeder altijd 'een echte van Loon, geeft nooit op'. Welnu daarom staat die Juttepeer naast mijn tuin, bij mijn tuinpad denk ik. Als een symbool van kracht. Van oerkracht bijna. Gek, hoe een huis, een plek, een dorp bij ja kan passen. Alsof je er altijd al hoorde. Zo voelt voor mij dit bijzondere dorp, maar vooral ook dat oude huis. Met die krakende trappen, een buurman zei het zo mooi 'als een thuis'. En ja 'als een thuis'. Mijn oorspronkelijke thuis leeft voor in mijn hart. Maar is niet meer hier bij me. En nu, nu heb ik mijn eigen 'thuis'. Mijn plek, mijn tuin, mijn pad, mijn luiken bij de ramen. En ja ook hier is het niet allemaal 100% in orde. Er moet in 2023 het nodige gebeuren aan het huis, en

dat komt goed. Gek, hoe ik op deze leeftijd ook, niet meer streef naar 100%, wel in mijn werk (300% graag) maar voor mijzelf voor mijn leven hier, mag er af en toe wel iets mis zijn. Dat geeft niet. En dus loop ik hier altijd in mijn eeuwige outfit, blauw, groen, grijs of bruin. En het doet me denken aan mijn zwarte korte broek van vroeger en mijn zwarte polo. Ik had wel drie of vier dezelfde sets en zag er dus iedere vrije dag exact hetzelfde uit. Fijn wel. Makkelijk ook. En ja, ik ga zomaar weer die kant op. Zit erin gebakken denk ik. Haha...ik zie opeens mijn vader zitten in een heel oud hemd, misschien wel echt versleten. Maar hij trok het gewoon weer aan. Zou ik nog meer op hem gaan lijken dan....? Ik glimlach in stilte. En neem hem weer mee in mijn hart, ongeacht waar de reis heengaat. Hij is bij me. Mijn moeder ook. Voor altijd. Onvoorwaardelijke liefde heet dat toch....

En lieve mensen, net weer een keer een stukje met Teun gelopen, samen door de regen. Hoe fijn is dat. Samen genieten van de stilte, de eendjes op het water, en de regen die ons nat maakt. Teun blij, rennend langs de kreek, omdat hij vrij is. Zich vrij voelt. En ook dat is rijkdom, dat realiseer ik me iedere keer weer. Afgelopen week had ik een gesprek met een vriend hier uit het dorp, in Hilversum weliswaar, maar toch over hoe leuk het is als je iedere dag in vrijheid met je vak, je werk, je levenswerk mag omgaan. En wat voor rijkdom dat dan is. En dus gaat mijn slotakkoord over alles wat er mag zijn, en is. Over je zegeningen tellen. Over de rijkdom van liefde en vriendschappen. Over houden van en in je hart al die liefde meedragen. Over bezig zijn met die mooie natuur, die waardevolle zaken, die ons leven zo mooi maken hier. Dus leef alsof het je laatste dag is, maar kijk wel goed om je heen. Er is zoveel moois te zien, heel dichtbij, dat boterbloemetje bij dat oude grafmonument. Die tekst op die steen. De muziek van de Top 2000, dat liedje van Kadanz 'in het donker zien ze me niet' schiet me zomaar te binnen, zal zeker niet in de Top 2000 staan, maar het is wel mooi. 

En ik, ik wens jou en iedereen een prachtig 2023. En geloof me ook nu wacht ons een prachtig jaar, vol liefde, gezondheid en rijkdom. Een leven voor mijn lief zonder krukken maar wel met een nieuwe heup. Een leven in Hilversum met prachtige ontmoetingen en gesprekken, en geloof me, ik ben er bij, ik blijf nog wel even. Het is prachtig, dit leven, hier en daar. Het vloeit al rijdend in elkaar over. Respect voor jou, respect voor elkaar. Kinderen van een vader, rijkt elkaar de hand...ook in 2023. Liefs!

December 2022

December een mooie maand, qua sfeer en beelden. En bijna dagelijks maken de mensen uit mijn team, tijdens hun werk, foto's van de begraafplaatsen in Hilversum, soms zetten we deze op onze website, omdat een beeld zoveel meer zegt. Hier de regenboog de afgelopen week op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige statige plek, die te weinig in het licht staat. Terwijl ik dit schrijf zingt Stef Bos 'geef licht'. Een prachtig lied, een beetje melancholiek, op de een of andere manier hou ik al mijn hele leven lang, van een beetje trieste liedjes. Gek, terwijl ik zelf als mens, een vrolijk mens ben. Opgeruimd, vrolijk, en de muziek die ik kies, is dit vaak niet. De laatste albums van Leonard Cohen, bijna donker waren ze. Een van zijn songs is 'You want it darker'. Prachtig, hij spreekt zijn teksten bijna...

December 2022, een jaar wat we weer gaan afsluiten, in allerlei opzichten, financieel, emotioneel, een jaar waar ik twintig jaar geleden rond deze tijd, de laatste weken van het leven van mijn moeder mocht meemaken. Vrij had genomen, zorgverlof, om bij haar te zijn en een beetje voor mijn vader te zorgen. Fijn was dat. Het loslaten was nodig, om verder te kunnen gaan. Ben ik weer in zo'n zwaar thema terecht gekomen. Gek toch, waar mijn blogs over gaan. En haar laatste woorden die ze tot me sprak waren 'jouw kop vergeet ik nooit...'. Tja...daar zit je dan, als vrouw van 43 jaar, aan het sterfbed van je moeder, en daar heb je het dan mee te doen. Mijn moeder. De vrouw die ik gebruik als voorbeeld, als wijze dame, die me nog steeds de weg wijst, als ik het even niet meer weet. Een vrouw aan wie ik denk, als ik ziek ben. Deze week was ik ziek, ik lag hier op de bank. Met die lieve Teun, heel dichtbij me, alsof hij het voelde. Hij liet me niet alleen. Hij kroop soms bijna op me, beschermde me en maakte me warm. Ik was ziek, griep, misselijk, koud, ellendig, en ook wel alleen. Want Annemarie was aan het werk. En dat is niet zielig. Het is goed om af en toe heel alleen te zijn. Ik zoek het ook wel op. Ik vind alleen zijn fijn, soms. Omdat ik weet dat ik vaak niet alleen ben. Omdat ik weet, dat wij samen zijn, en dat er mensen zijn, vrienden, bekenden, buren, als het nodig is. Ik kan ervoor kiezen of ik het wil zijn of niet. Alleen. Dat geldt niet voor iedereen.

Een vroege ochtendfoto op de Zuiderhof, bij De Einder. Prachtig de verstilling van de heide. Ons uitzicht daar. Weer een foto gemaakt door een collega. Ongekend, wat een genot om daar te mogen werken toch. Dat begrijp je wel als je dit ziet. Dan snap je ook, waarom ik gewoon in die Benz stap en daar naar toe ga. Oh die Benz zo gaaf. Ik heb iets heel leuks besteld, gekkigheid, dat wel...lampjes met een logo, zodat als je de deur opendoet, je het Mercedes logo op de straat ziet schijnen. Het is wel iets geks met dat merk bij mij, inmiddels rijd ik in mijn 14e Mercedes en als ik ze tegenkom, dan koop ik al die modelletjes nog een keer op schaal 1:18. Zomaar, en zet ze op een rijtje. Mijn levensgeschiedenis op wielen. En als ik dan later in het bejaardentehuis zit of in de zorginstelling en je mag iets persoonlijks meenemen, dan neem ik die autootjes mee. Haha. en dan ga ik met een leuke andere oude dame, rijden over de tafel met die autootjes. En dan vertel ik over mijn vader, over de liefdes, over de muziek die ik draaide in al die mooie Mercedesjes. En dan eindig je weer waar je begonnen bent. Zou het zo zijn, zou het zo worden...geen idee. We zien het wel. 

Deze is ook heel mooi he...de Dudok gebouwen en het hek, op de Zuiderhof, die twee regenbogen erachter. Weer zo'n foto gemaakt door iemand van het team, waarbij je de rijkdom ziet van de plekken van de Uitvaartstichting in Hilversum. Ik zeg zo vaak hoe gaaf het is, om op dit soort prachtige plaatsen te mogen werken. Nooit eerder heb ik dit zo gevoeld. Zo intens. Zo mooi.....Dit gebouwtje is het kantoor waar ook de urnenwinkel is. 

En natuurlijk nemen mijn teamfotografen u ook nog mee naar de Bosdrift, want ook daar zijn prachtige plaatjes te maken met dit bijzondere licht. De Bosdrift was deze week vol van bijzondere ontmoetingen, een kerstdiner van een Hilversums Vrouwennetwerk, onze vrienden van Apres la Vie, de yoga lessen op woensdagavond, en jawel theatergroep TRAXX met rouw op je dak en de avond 'voor jongeren door jongeren' in onze Huiskamer van Springer. Een plek van ontmoeten en hoe bijzonder dat ik een prachtige mail kreeg van een zeer oude dame die al sinds haar tiende, in 1943 voor het eerst een zusje kwam begraven op deze plek en daarna nog een zusje en haar vader. Zij vond het altijd een enge, nare plek. En nu is de zwaarte van deze plek voor haar verandert in lichtheid, en dat komt door hoe prachtig deze begraafplaats geworden is. En door onze Huiskamer van Springer, zij schreef letterlijk 'er is iets van me afgevallen' en dinsdag ontmoet ik haar in onze Huiskamer, zij wilde mij persoonlijk ontmoeten, omdat zij blij is dat ik dit initiatief genomen heb. Hoe mooi...

 

Zin of geen zin....

Zin of geen zin. Soms heb ik er geen zin in, zomaar in iets, in die kop koffie, of in dat glas wijn met iemand. En vroeger was ik keurig en deed ik het dan toch maar. Nu niet meer. Ik heb heel vaak zin, in al die dingen en soms helemaal niet. En volgens mij is het hoog tijd, dat iedereen goed luistert naar wat hij of echt wil.  Want volgens mij is dat leiderschap, want als je leiderschap toont maak je keuzes. Je doet iets wel of je doet iets niet. Maar je doet iets niet een beetje wel en een beetje niet. Daar heb ik een broertje dood aan. Mensen die maar wat doen, omdat ze vinden dat het moet. En ik hou van mensen die keuzes maken. Je kiest voor een vak. Voor het werken bij een Stichting of organisatie. Voor de man of vrouw van wie je houdt, voor de mens die je wilt zijn. En als het je niet bevalt, wat je doet, dan ga je ermee aan de slag. Je kiest of je in de tuin werkt vandaag of niet. Heb je geen zin, prima dat is ook een keuze. En natuurlijk dat kan niet altijd. Soms heb je gewoon een klus te klaren die niet zo goed bij je past, maar het is het onderdeel van een groter geheel. Of het hoort bij je baan. 

Het leuke is dat ik me hier bewust van ben geworden, door Teun. Als hij geen zin heeft, gaat hij zitten, dan moet je hem bijna wegslepen. Als hij niet wil gehoorzamen, dan doet hij het gewoon niet. Als hij zin heeft om te blaffen, dan blaft hij. Als hij je niet leuk vindt, dan vindt hij je niet leuk. Dan gromt ie naar je...of laat je links liggen. Ik laat Teun heel veel los lopen. En hij kan hierdoor eigen keuzes maken, en nu hij wat ouder is geworden, luistert hij beter. En kan dit dus ook. Hij rent soms heel ver bij je vandaan, en kijkt zo af en toe om. Of je er nog bent, of je eraan komt. Ik geloof erg in ruimte en vrijheid, ook in een organisatie. Ik ben wars van hierarchie, ik kies ervoor om mensen vertrouwen te geven, en dus ook om Teun het vertrouwen te geven. En ik geloof in het goede, en in het feit dat mensen en ook dieren hier het beste bij gedijen. Dat je vanuit vrijheid mag leven, zijn en voelen. En dat jij kunt bepalen welke kant je op gaat, rechts of links, of ga je terug, het kan....vroeger had ik een collega, en zij had een of twee keer per jaar helemaal geen zin. Verder werkte zij geweldig goed, was betrouwbaar en een geweldig iemand voor de organisatie. Zij had met haarzelf en haar collega's afgesproken, als zij zo'n moment had, dat ze echt geen zin had. Dan kwam ze niet, dan belde ze, nam ze spontaan een vrije dag. En kwam de dag erna als herboren terug. Mooi leiderschap tonen. De consequenties voor lief nemen, maar hiermee wel staan voor waar je voor staat. En luisteren naar je innerlijke stem. Naar je hart.

'ik heb geen zin'. Een ingewikkelde zin om uit te spreken. Geen zin in wat dan...ik hoor mezelf wel eens zeggen 'ik heb geen zin meer om te praten'. Dan wil ik stil zijn, in mezelf terug keren, dichterbij mezelf komen. En in mijn werkzame leven, doe ik dit steeds meer. Soms maak je keuzes die uiteindelijk niet goed zijn, dan draai ik deze terug. Dan maak ik de keuze te stoppen. Of iets niet te doen. Zo ben ik voorzitter geworden van een Stichting, die uiteindelijk niet goed voor mij voelt. Waar ik me niet thuis bij voel. Waar ik duidelijk geen zin in heb. En dus. Want ik ben toch die vrouw die een broertje dood heeft aan iets een beetje doen. Dus doe ik het niet meer. Zo heb ik ook geen zin meer om groepen te trainen, iets wat ik vroeger heel veel deed, en met passie deed, voor organisaties, voor mijn eigen bedrijf. Soms is iets klaar. En dit is klaar. Fijn is dat eigenlijk. Steeds een punt durven zetten. En dan vanuit nieuwe energie weer verder gaan. Keuzes maken. Leiderschap is een keuze.

Ik heb geen zin meer om dingen te doen, die ik niet meer leuk vind. En volgens mij ben je dan eerlijk.  Eigenlijk wist ik dit al, toen ik door mocht gaan met mijn leven, nadat ik ziek was geweest. Toen maakte ik voor de allereerste keer de keuze vanuit mijn hart. Om te stoppen met een baan, waar ik geen zin meer in had. Spannend, want het was 'een grote baan' voor mij, vol zekerheid. Maar het was nu verworden tot iets anders. Waar ik niet meer bij paste. En dit ben ik blijven doen, alle jaren hierna. En ja, dan ben je eerlijk. Naar jezelf en de ander. Naar jezelf en de organisatie. Zo zei ik tegen een vriendinnetje van me, toen we probeerden elkaar te zien en te spreken, even tussendoor 'ik ga voor kwaliteit in onze relatie'. Ik zie je liever af en toe en dan heel goed, dan even snel tussendoor. De tijd samen is kwaliteit, de tijd mag dan stil staan, je kunt mijmeren, zijn, delen en vanuit rust. En het mooie is, dat zij tijd en zin had, en mij een brief stuurde hierover. Hoe gaaf. Een brief met een 'dank je wel voor de wake up call'. Want is dat niet wat we allemaal doen, rennen, vliegen en draven. Terwijl handelen vanuit stilstand, vanuit rust, vanuit je passie krachtig is, en laat zien dat je keuzes durft te maken. Dat je leiderschap toont. 

Ik hoop dan ook, dat jij doet wat bij je past. Waar je zin in hebt. Keuzes maakt. Leiderschap toont. Wel of niet uit de auto, of de rijdende trein stapt. Het maakt je gelukkiger geloof me...een mooie dag gewenst, ook namens Teun....