Vanmorgen kwam Rob, mijn huisarts. Eigenlijk is dat altijd een moment om even stil te staan bij alles wat er is gebeurd dit jaar. Rob was er vanaf dag een bij betrokken, vanaf de dubbele hernia tot het moment van nu. Hij volgt me, weet watvoor medicijnen ik allemaal gebruik, en hij adviseert me altijd op zijn rustige manier. Geen overhaaste stappen, gewoon gaan reintegreren, maar zonder dwang, of verplichtingen, proberen vanuit je goede intentie de dingen te doen.
Zo min mogelijk stress, en geen 60 uur werken. Leuk om met hem te praten, voelt wel goed.
Wat vertel ik nog meer vandaag. Dat deze laatste kuur me zwaar valt, dat ik me misselijk voel soms, dat mijn maag van slag is. Dat ik emotioneel ben. Dat mijn tenen beter worden, de zalf werkt goed. Dat ik ongelooflijk veel pillen slik iedere dag 10 stuks, een potje vol. Dat ik er genoeg van heb. Dat ik in alle rust probeer mijn dingen te doen. Dat Annemarie een schilderij verkocht heeft en dat we trots zijn, ik vooral op haar. Dat mijn huurder voor problemen zorgt, en ik dat vervelend vind. Dat hij weer zijn afspraken niet nakomt. Kortom, de dagelijkse beslommeringen, waar iedereen last van heeft. Dat ik zo moe ben steeds. Dat het vrijdag is en dat de kinderen vanavond weer naar papa gaan. Ingewikkelde dagen zijn dit altijd, vooral voor de kinderen en Annemarie. Dat het rustig is hier in huis. Dat ik vandaag weer een ongelooflijk lief kaartje kreeg van Centa. En een mooie mail van Chea. Dat Annemarie de laatste hand legt aan een schilderij...wat we hopenlijk zondag kunnen overhandigen aan de opdrachtgeefster....mooi, spannend moment maar weer....
En dat het voor jullie bijna weekend is....geniet ervan. Ik hou me nog even gedeisd.
En dat de laatste loodjes van dit ziek zijn zwaar zijn, zwaarder dan ik me had voorgesteld....
Anita
