De hoogste tijd!

Het is de hoogste tijd, om weer eens een blog te schrijven. Mijn leven is de afgelopen weken, ook tijdens de vakantie, gevuld geweest. Mijn hoofd is vol indrukken, ervaringen en vooral heel veel prachtige momenten. Een soort treintje vol rijkdom rijdt op dit moment door mijn leven heen, en weet je, ik zit zelf op de bok, ik mag sturen en stoppen en bovenal intens genieten. Al weken wil ik een blog schrijven, en nu dit weekend, met telefoondienst zit ik al heel vroeg met mijn Nespresso en heel veel rommel om me heen aan de keukentafel. De tuin is al 'open' overal liggen kussens, de zon schijnt, de tuinhekjes zijn open, het atelier staat open. Het is nu al fijn en de dag is nog maar net begonnen. Wat is er veel gebeurd. Zo heb ik in mijn vakantie gecoacht, gefietst, op en mijn eigen fiets en op een elektrische fiets in Duitsland (en het ging lekker zeg op een elektrische, ik ben wel om). Ik heb gewandeld, geklommen, ben uitgegleden, heb gepraat, ontmoet, wijn geproefd (stel je voor dat deze zou ontbreken), verschrikkelijk gelachen, me zorgen gemaakt, herinneringen opgehaald, kortom in twee weken vakantie, heb ik ongeveer ervaringen voor zes weken opgedaan. Maar ook heb ik zomaar niks gedaan. Urenlang voor me uit zitten staren, een onkruidje weg trekken en nog een Nespresso nemen en door de tuin lopen. Ook heb ik nog gedanst en me gerealiseerd, dat mijn rug meer zeer doet, dan goed voor me is. Dus heb ik gisteren kennis gemaakt met mijn nieuwe huisarts en wordt er dinsdag bloed geprikt en komt er een rugfoto en een bekkenfoto. Fijn wel, want paracetamol is mijn vriend geworden en ik heb zelfs medicijnen tegen de krampen gekregen, een medicijn dat ik nog kende van vroeger. Gek. En nu op deze mooie zaterdag zit ik heerlijk hier aan tafel. De wasmachine draait, de krant ligt klaar, de tuin is al gemaaid en ik ben klaar voor alles dat komen gaat. 

Ooit in mijn leven wilde ik heel graag moeder worden. En ik was er van overtuigd, dat ik een Basje van Loon op de wereld zou zetten. Zo'n jongetje uit de pindakaas reclame, beetje blond en vooral heel ondeugend. Zo'n jongetje dat je hart steelt en je hart raakt, en een beetje stout is, maar wel iedere keer weer je gevoelige snaar weet te raken. Welnu, een lang verhaal, maar Basje is er nooit gekomen. Vrouwen met kinderen passeerden in mijn leven en nu ben ik gewoon bonus moeder. Van twee prachtige meiden. En hebben we vrienden, die jonger zijn, met prachtige kinderen. En hier zie je me met twee prachtige meisjes hier in Nieuw-Vossemeer. Gisteren waren zij hier op bezoek, tekenen, steentjes verzamelen, de kindertrommel met snoepjes op tafel (ja ik weet het, het is niet goed en gezond) en een show met muziek en dans. Geweldig, en natuurlijke patatjes eten en broodje knakworst. Ik hou ervan. En als ik dan zo'n foto zie, dan denk ik, ach ik word dan wel geen moeder, maar met een beetje mazzel nog wel een keer oma. En als ik mijn vriendinnen hoor, die oma zijn, of mijn collega's, dan is dat rijkdom in optima forma. En anders, dan geniet ik van dit soort mooie bezoekjes, hier gewoon bij mij in de tuin. 

En ondertussen luidt de kerkklok. Rina is overleden. De hulp van onze meneer pastoor, en hij is erg verdrietig. Hij organiseert vandaag een herdenkingsdienst speciaal voor haar, om half elf. Hij zal zelf voorgaan. Ach zo bijzonder, hoe dit soort verhalen ook ons hier bereiken en ook raken. Zo'n oude man, die verdrietig is, zijn verhaal komt vertellen en een kaartje met haar afbeelding komt brengen. En terwijl de kerkklok vervaagt besluit ik, om toch even achter in de kerk te gaan zitten. Heel stilletjes en klein, om hem te mogen horen. Een korte dienst, mijn telefoon op zacht, zodat ik de kerk uit kan lopen als deze gaat. En terwijl ik dit schrijf, zie ik hier de hangbrug uit Duitsland, waar Annemarie en ik overheen zijn gelopen. Prachtig, spannend en mooi, eventjes eng, maar dan is het voorbij. Wij hadden een vakantie, heel kort in het Moezelgebied, in Beilstein, wij proefden Rivaner en Riesling wijnen en dit beviel goed, meer dan goed zelfs. Wij fietsen, wandelden, klommen, en genoten. Een vakantie dichtbij huis en zo fijn. Zo ontspannen. Heerlijk. Ik merk, dat ik steeds meer lijk op mijn vader. Die wilde eigenlijk niet weg, hij vond zijn eigen plek zo fijn, hij was zo intens gelukkig. En ik merk, dat ik dit ook zo voel. Het hier zijn, het rommelen rond en in mijn eigen huis en tuin, is heerlijk. En stel je voor dat ik straks die elektrische fiets heb, dan fiets ik gewoon 80 kilometer op een dag, ontdek ik de mooie omgeving en dan vergroot ik toch dagelijks mijn gezichtsveld. Dan verruim ik mijn blik. En zal mijn wereld altijd groter zijn dan mijn eigen achtertuin. Sowieso zal mijn wereld groter zijn. Door al mijn ervaringen in Hilversum, door al die mooie ontmoetingen daar. Gesprekken over leven en dood, gesprekken met mensen, die me raken. Gesprekken vanuit verbinding. Zo mocht ik deze week twee keer geïnterviewd worden, een keer over de Bosdrift en het hergebruiken van materialen en middelen, het inzamelen van borden, kopjes en glazen om daar te gaan gebruiken. Een prachtig verhaal, want hoe leuk zal het zijn, als je straks bij ons komt en je krijgt thee of koffie uit zo'n mooi oud kopje met roosjes, net zoals je oma die gebruikte, een beetje chique, maar dan een beetje sleets, het kopje vertelt een verhaal, een verhaal van een leven. Ook de oude deuren, die we vonden in het pand, worden weer opgehangen, soms in een combinatie, die niet helemaal klopt, maar nu weer wel. Het is net het leven zelf, soms komen mensen samen, die heel verschillend zijn en toch klopt het, toch sluit het goed aan. En zo is het ook met die deuren, met die oude piano, met dat oude sleetse perzische tapijt. Een tapijt vol voetstappen en indrukken, en als iemand zijn leven voorbij is, verhalen we over die mens en de stappen die hij of zij gezet heeft in zijn leven. En dan neem je nog een slokje wijn, uit dat mooie wijnglas, dat mooie kristallen wijnglas. En dan maakt het niet uit, dat mijn glas wat kleiner is en die van jou wat groter. Het is net als het leven zelf. Mijn auto is wat ouder, de jouwe wat groter, maar dat is niet waar het over gaat. Het gaat over hoe je het samen doet in dit leven. En wat jij er van maakt of hebt gemaakt. Dus het inzamelen van oud serviesgoed is veel meer dan het inzamelen zelf. Het is een nieuw verhaal maken in dat prachtige pand aan de Bosdrift, het is het leven teruggeven wat we doen met elkaar. Mooi he, als dat je werk mag zijn. En het andere interview mocht ik hebben in het Yardenhuis Zuidoost. Grappig, de hele documentaire van Paul Rigter, ging over de realisatie van dit huis, althans dat was het vertrekpunt. En ik, ik was er nog nooit echt geweest. En hoe leuk, toe ik er kwam, dat ik werd rondgeleid, door mijn lieve collega Peter, een soort 'welkom terug' en dat ik hartelijk werd ontvangen. En hoe fijn was het, toen ik terug kwam in Hilversum en dacht 'ik ben weer thuis'. Mooi hoe het leven zelf deuren voor je sluit, en hoe jij nog eens omkijkt, glimlacht, herinnert en weer verder gaat. Dat is leven, omzien in verwondering, herinneren en dan weer doorgaan, er gaan nieuwe deuren open...met prachtige vergezichten, met mooie wandelingen en vooral met nieuwe ontmoetingen...heb een mooi weekend, de zon schijnt, geniet ervan....

Ongekende stilte

 

Goedemorgen, en met een goed gekleurd hoofd, door de prachtige fietstocht op Schouwen Duiveland gisteren samen met mijn nichtje, jawel gewoon 50 km ongetraind op de teller gezet, is de stilte nu ongekend. Het is net acht uur geweest, woensdagochtend en ik ben (nog even) alleen thuis. Straks is de stilte weer voorbij, maar nu, wordt deze hooguit verstoord door de Nespresso machine. Toen ik vanmorgen wakker werd, rook ik een gierlucht, en daarmee was mijn herinnering aan de boerderij weer daar. Daar moest je soms door de polders naar school fietsen en dan rook je overal die indringende gierlucht. En vanmorgen was dat eventjes ook hier. Het lijkt nu weer weg, en doet me eigenlijk glimlachen, want ook dit hoort bij wonen op het platteland. Gisteren fietsen nichtje en ik, vanaf Schuddebeurs richting Zierikzee, en genoten we ook van die rust, de stilte, nog niet zoveel fietsers, en fietsen we weg van de toeristen. En wat ons opviel, was de vriendelijkheid van de mensen. Een oude dame, kwamen we wel een paar keer tegen, zij op haar elektrische fiets, wij op onze gewone Koga fietsen, en toen ik foto's stond te maken, sprak ze me aan. Mooi hoe je met volslagen vreemden zo leuk in gesprek kunt gaan. Past ook wel bij mijn nichtje en ook wel bij mij. Wij praten wel gemakkelijk met vreemden, we maken contact en groeten een ieder. Leuk om te zien, wat de ander dan doet. Bijzonder ook om te zien, dat sommigen niet groeten, of geen gedag zeggen. Gelukkig zijn er maar weinig mensen, die niks tegen je zeggen. Ik hou van een gesprekje zomaar, in de winkel, op de fiets, een glimlach, een groet, het maakt je dag steeds weer een beetje leuker. Welnu gisteren was een dag vol weldaad, een prachtige dag. En toen we thuiskwamen hebben we heerlijk gegeten, Annemarie had lekker gekookt, en buiten in de tuin nog lang gepraat, over honden, over fietsen, over alles wat dit leven ons te bieden heeft. Heerlijk. Fijn, om dan met mijn nicht zo samen te zijn. En al fietsend constateerden wij, hoe fijn het is, dat wij elkaar nog hebben. En dat voel ik oprecht zo. Dat stukje 'alleen' zijn, zonder familie zijn, is wel een gevoelig stukje in mij. Het gemis voelen van mijn ouders. En uiteindelijk ook het accepteren dat alles is zoals het is. Vrienden mag ik hebben, ik mag me omringen met liefdevolle mensen, ik mag prachtige mensen ontmoeten en coachen, ik heb een geweldig lief team. En ik heb mijn nichtje. En jawel, gisteren hebben we besloten samen een keer onze andere nicht, in Middelburg te bezoeken, gecombineerd met een fietstocht in die omgeving. Dus ja, dit is wat het is. En het is goed. Ik ben tevreden met alles wat er is. Met mijn leven, het afgelopen weekend waren de meisjes hier, en was het een intens liefdevol weekend, waaruit maar weer blijkt, hoe verbonden we zijn, door al die jaren heen. Ik voelde me bonusmoeder in optima forma. Haha...ik bonusmoeder. 

Ergens achter de dijk, lag een prachtig natuurgebied met een uitkijktoren. En gek is, hoe ik altijd bouwwerken fotografeer. De constructie, van beneden naar boven. En ik deed het gewoon weer. Ook maakte ik doorkijkjes, naar de werkelijk prachtige omgeving. En wat ik vooral deed was intens genieten. Van het rustig fietsen, het zomaar samen praten, en stoppen waar we wilden stoppen, het genieten van de kleine dingen, maar vooral ook van de schoonheid van ons Nederland. En in het bijzonder van Zeeland. Wat hou ik toch van Zeeland. 

Mooie foto he. Gisteren kwamen we er achter, dat zowel mijn nicht als ik erg houden van hout, van houten constructies en bouwwerken. En we gaan kijken of we in het najaar een cursus houtbewerken, of houten meubels maken, kunnen gaan volgen. Nichtje had iets gevonden in Goes. Lijkt me geweldig. En later ga ik een cursus volgen waarbij ik bijvoorbeeld houten beelden kan maken, met zo'n gutsmes ofzo. Heb ik ooit mogen doen bij handenarbeid op de HAVO, een lepel gemaakt uit een stuk hout. Ik vond en vind het geweldig. Dan maken we werkelijk van het atelier een werkatelier, voor Annemarie en voor mij. Ik zie het al voor me, een gezellig werkatelier. De hond in de mand, bij het haardvuur, en ik maar timmeren. Haha, ik heb nog wel dromen, maar die zijn heel dichtbij. Die zijn realiseerbaar en klein. Dichtbij huis, in en rond dit mooie huis. Gisteren heeft Annemarie de goot nog mooi geschilderd, en de kleine beschadigingen na de wateroverlast bijgewerkt. Dus onze achterpui ziet er prachtig uit. Trots op ons werk. Ik kreeg een bericht van een voor mij onbekende dame, die mijn blog leest en we gaan elkaar ontmoeten. Mijn woorden van 22 juli jl. hebben haar geraakt. Prachtig toch. Hoe je door een tekst, een zin, een verhaaltje soms, elkaar mag ontmoeten. Ik hou erg van dit soort spontane reacties. Ik ben blij dat mijn blog voor veel mensen, een stukje afleiding, of ontspanning is. Terwijl ik eigenlijk gewoon schrijf, over mijn leven. En schrijf omdat ik het fijn vind, om te schrijven. Soms maak ik een foto en denk ik, oh die is mooi voor mijn blog. Omdat ik graag deel, en van delen houd. Ik realiseer me, en dat bevestigde mijn nichtje gisteren ook weer, dat mijn ouders mij geleerd hebben te delen, op onze boerderij was altijd plek voor iedereen. Als het even niet goed met je ging, of als je even in de zorgen zat, of als je ziek was, of vul maar in, er was een plekje voor jou. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan Jan Smit 'er is een tuintje in mijn hart...' en hij zingt dan, 'maar alleen voor jou' en mijn tuintje is wat groter. En mijn tuintje is voor veel mensen, om samen te praten, te dansen, te huilen en te lachen. Om te genieten van dit mooie leven, en ook van dat mooie gesprek, of soms van die stilte in mijn tuintje...net ging de telefoon, en ik heb hem laten gaan, want het is zo fijn stil nog hier...ik geniet nog even door, ik wil nog niet uit deze stilte komen...

Dus wil je soms even stil zijn, samen met mij, of wil je in gesprek of wil je zomaar niets, dan weet je de weg en zoals ik tegen Monique zeg 'kom maar achterom'. Haha, dat was ook zo op de boerderij. De voordeur was voor rouw en trouw. De achterdeur was er voor jou. En hier, in Nieuw-Vossemeer is dat ook zo. Het voelt goed om hier te zijn. Ik ben simpelweg gelukkig. En ik neem je graag hierin mee...