En met deze foto met onderschrift, realiseerde ik me, dat ouder worden eigenlijk wel iets heel erg moois is. De schrik, als dingen anders worden, is minder groot. Althans voor mij, want vanmorgen vroeg was ik bij de chique bakker in Wassenaar, om die speciale taart met hazelnoten te kopen voor Annemarie's verjaardag, en luisterde ik ongewild naar een echtpaar. En realiseerde ik me, dat dit voor ieder mens anders kan zijn. Ik vind het altijd zo leuk in de winkels waar veel mensen staan, wat mensen allemaal delen met de bakker, de slager, de groenteboer, of zomaar iemand die je van gezicht kent. Dit echtpaar vertelde, hoe meneer in de bouw, zijn baan kwijt was geraakt. En hij kon nu, voor minder geld, in Amersfoort gaan werken en hij zei tegen de bakker 'Amersfoort, heb je enig idee hoe ver dat is...'. En terwijl ik dit hoorde moest ik glimlachen, omdat ik met grote regelmaat in 1 week tijd, Amersfoort, Zwolle, Doetinchem, Apeldoorn of andere locaties bezoek. Dus ja ik weet wel degelijk hoe ver Amersfoort is, gerekend vanaf Wassenaar. En afstanden zijn voor mij, toch echt anders. Ik, die altijd onderweg ben, en eigenlijk al 30 jaar lang, met grote regelmaat door het land rijd. Heerlijk, ik kan genieten van de overgang van de open ruimtes naar het bos, als ik strand Nulde voorbij ben en richting Zwolle mag rijden. Ik kan genieten van de veranderende luchten, als ik richting het Zeeuwse land rijd. Vanmorgen vroeg was ik even op Rotterdam Airport, het leven begon vandaag al vroeg, want ik was vergeten te tanken (ouderdom???)en zou Joke even naar het vliegveld brengen. En dus stond ik al om zes uur te tanken. Heerlijk, bijna niemand op de weg, ik hou wel van een slapend dorp, of van die rust. En zo reden Joke en ik, in het donker, vrolijk pratend naar Rotterdam Airport. En toen ik Joke had binnengebracht, reed ik rustig terug naar huis. Nadenkend over mijn vriendin Monique, die samen met haar lief, daar werkt, vanuit zijn kantoor.
En zo gaan we geleidelijk aan naar het einde van dit bijzondere jaar. Persoonlijk vond ik het een mooi jaar. Een interessant jaar, in allerlei opzichten, privé heel rustig en steady. Zakelijk best ingewikkeld, een organisatie in verandering, nieuwe keuzes gemaakt, mijn eigen bedrijfje opgericht, en heel voorzichtig snuffelend en nadenkend over een ander leven. In alle opzichten, een leven dat gericht is op meer rust, en misschien ook wel meer stilte. Een leven waar ik ook qua ontwikkeling en levenstempo andere stappen wil gaan zetten. En waar heeft dat allemaal mee te maken, gewoon heel simpel, met het feit, dat ik 59 jaar ben. Dat ik best wel moe ben soms, van hoe het leven geleefd wordt. Of hoe we het met elkaar doen. Of juist niet meer doen. Hoe we met elkaar soms een strijd voeren, waar ik niet meer aan mee wil doen. Ik wil, en dit is eigenlijk al begonnen na mijn ziek zijn, heel dicht bij mezelf blijven en zijn. Ik wil Anita zijn, zonder opsmuk, zonder gedoe. Dichtbij mijn hart. En soms betekent dit dus, dat ik los ga laten. Of dat we elkaar minder zien, dan vroeger. Dat mag zo zijn. En straks, op mijn kleine boerderij, hoop ik dit alles te kunnen realiseren. Door mensen een mooie ervaring te bieden. Door de rust, de stilte die er kan zijn, te ervaren. Door vrienden op bezoek te krijgen, en wat meer tijd voor elkaar te hebben. Nu zie ik je soms maanden niet. Door werk, door agenda drukte, door verplichtingen, door....vul maar in. Dus 2018, heeft me veel gebracht. Veel nieuwe inzichten, en het heeft er ook voor gezorgd, dat relaties anders zijn geworden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan een van mijn gevleugelde uitspraken 'vanuit vrijheid met elkaar verbonden zijn'. Mooi is dit en voelt dit. En dat betekent voor mij, dat het gaat om de kwaliteit die we samen hebben. Gisteren even geluncht met mijn vriendinnetje Jolanda, in het Wapen van Voorschoten. Spa rood, eenvoudige lunch. En tijd en aandacht voor elkaar. Mooi hoe dan iemand je spontaan zoent, omdat ze je ziet zitten. Lief, en zo waardevol. En zo kan ik uren doorgaan. Ondertussen ligt er hier een prachtige dikke krant, het NRC met volgens mij mooie interviews, een stapel tijdschriften om je vingers bij af te likken. De Nespresso's die heb ik al gehad vandaag. Ik was al bij de winkels en de koelkast is gevuld met lekkers voor morgen. Morgen is Annemarie jarig. En heel eventjes komen er wat vriendinnen van haar, en haar broer en schoonzus, voor een kop koffie met een stukje taart. En natuurlijk een glas champagne! Want...
hoe vindt je deze kaart, heb ik ingelijst. Juist omdat dit zo bij ons past. Champagne...als ik een fles champagne weggeef, zeg ik altijd, dit is de champagne die mijn vader ook altijd dronk. Mooi he...de champagne van Chris! Genieten! Dus nee morgen geen groot feest. Dat feestje komt ooit, als alles samenvalt. Morgenavond een hapje eten met Emmy, Reynaud en de kinderen. Voor haar 56e verjaardag. Heerlijk even samen zijn, en simpelweg genieten. En dat feest, dat komt een keer. Dan vieren we als eerste het leven, en dat we leven, en dat er vrienden zijn van wie je houdt, dat er familie is. Dan hoop ik dat alle tantes er ook weer eens bij kunnen zijn. De tantes van Annemarie. Dat Noor er ook weer bij is. Gewoon, dat we samen zijn, en vieren dat we leven. Wij, tegen die tijd, als 12,5 jaar getrouwd...ook wel de moeite waard toch. Gisteren belde Karin nog. Ik ga haar een dezer dagen rustig terug bellen. Even lekker kletsen en een datum prikken voor volgend jaar. Gewoon weer een hapje eten met elkaar. Gezellig. Ook dat is kwaliteit. Vrienden, die je niet zo vaak meer ziet, maar waarvan je weet, nu al, dat het goed is. Steeds maar weer goed is. En zo vult langzaam aan, de agenda zich, met mooie nieuwe ontmoetingen in 2019. Het met elkaar zijn, samen zijn, vanuit vrijheid. Niet omdat het moet, maar omdat het mag...En dan ben ik ook nog vrij tot 27 december. Dan ga ik de laatste drie werkdagen van het jaar 2018 afronden bij Yarden. En dan vanaf 2 januari 2019 gewoon weer verder. Fijn. Ik zal er zijn. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk, voor waar we staan en heen zullen gaan. Ik draag bij, wat ik kan. En dan nog even dit. Geniet van alles dat er is, van alles wat er mag zijn. Van elkaar, van die hele kleine dingen. En voor mij is dat nu, deze rust. De krant, mijn prachtige nieuwe visitekaartje, met het logo gemaakt door Annemarie. Prachtig. En ik zeg dit, omdat ik me realiseer, dat je pas als iets er niet meer is, je voelt wat je mist. 'Een mens voelt pas wat hij mist, als hij of zij er niet meer is...' een verbastering van een prachtig lied. Maar o zo waar. En juist nu, in deze dagen, voelt gemis als iets wat raakt, bij iedere stap die je zet, voel je iets dat pijn doet. Of zoals een vriendin me zei 'ik ben niet meer de vrouw die ik ooit was, ik ben iets kwijtgeraakt. Ik ben een stukje van mezelf verloren...'. In januari mag ik spreken op een symposium over rouw en verlies in Haarlem. En dan gaat het ook wel een beetje hierover. Verlies, je kunt er hooguit mee leren omgaan, mee leren leven. Maar wennen, zal het nooit. Het zal een stukje pijn blijven, diep in mij, altijd weer. Ik mis je....
Dag, een fijn weekend allemaal! Liefs!
En met deze foto met onderschrift, realiseerde ik me, dat ouder worden eigenlijk wel iets heel erg moois is. De schrik, als dingen anders worden, is minder groot. Althans voor mij, want vanmorgen vroeg was ik bij de chique bakker in Wassenaar, om die speciale taart met hazelnoten te kopen voor Annemarie's verjaardag, en luisterde ik ongewild naar een echtpaar. En realiseerde ik me, dat dit voor ieder mens anders kan zijn. Ik vind het altijd zo leuk in de winkels waar veel mensen staan, wat mensen allemaal delen met de bakker, de slager, de groenteboer, of zomaar iemand die je van gezicht kent. Dit echtpaar vertelde, hoe meneer in de bouw, zijn baan kwijt was geraakt. En hij kon nu, voor minder geld, in Amersfoort gaan werken en hij zei tegen de bakker 'Amersfoort, heb je enig idee hoe ver dat is...'. En terwijl ik dit hoorde moest ik glimlachen, omdat ik met grote regelmaat in 1 week tijd, Amersfoort, Zwolle, Doetinchem, Apeldoorn of andere locaties bezoek. Dus ja ik weet wel degelijk hoe ver Amersfoort is, gerekend vanaf Wassenaar. En afstanden zijn voor mij, toch echt anders. Ik, die altijd onderweg ben, en eigenlijk al 30 jaar lang, met grote regelmaat door het land rijd. Heerlijk, ik kan genieten van de overgang van de open ruimtes naar het bos, als ik strand Nulde voorbij ben en richting Zwolle mag rijden. Ik kan genieten van de veranderende luchten, als ik richting het Zeeuwse land rijd. Vanmorgen vroeg was ik even op Rotterdam Airport, het leven begon vandaag al vroeg, want ik was vergeten te tanken (ouderdom???)en zou Joke even naar het vliegveld brengen. En dus stond ik al om zes uur te tanken. Heerlijk, bijna niemand op de weg, ik hou wel van een slapend dorp, of van die rust. En zo reden Joke en ik, in het donker, vrolijk pratend naar Rotterdam Airport. En toen ik Joke had binnengebracht, reed ik rustig terug naar huis. Nadenkend over mijn vriendin Monique, die samen met haar lief, daar werkt, vanuit zijn kantoor.
En zo gaan we geleidelijk aan naar het einde van dit bijzondere jaar. Persoonlijk vond ik het een mooi jaar. Een interessant jaar, in allerlei opzichten, privé heel rustig en steady. Zakelijk best ingewikkeld, een organisatie in verandering, nieuwe keuzes gemaakt, mijn eigen bedrijfje opgericht, en heel voorzichtig snuffelend en nadenkend over een ander leven. In alle opzichten, een leven dat gericht is op meer rust, en misschien ook wel meer stilte. Een leven waar ik ook qua ontwikkeling en levenstempo andere stappen wil gaan zetten. En waar heeft dat allemaal mee te maken, gewoon heel simpel, met het feit, dat ik 59 jaar ben. Dat ik best wel moe ben soms, van hoe het leven geleefd wordt. Of hoe we het met elkaar doen. Of juist niet meer doen. Hoe we met elkaar soms een strijd voeren, waar ik niet meer aan mee wil doen. Ik wil, en dit is eigenlijk al begonnen na mijn ziek zijn, heel dicht bij mezelf blijven en zijn. Ik wil Anita zijn, zonder opsmuk, zonder gedoe. Dichtbij mijn hart. En soms betekent dit dus, dat ik los ga laten. Of dat we elkaar minder zien, dan vroeger. Dat mag zo zijn. En straks, op mijn kleine boerderij, hoop ik dit alles te kunnen realiseren. Door mensen een mooie ervaring te bieden. Door de rust, de stilte die er kan zijn, te ervaren. Door vrienden op bezoek te krijgen, en wat meer tijd voor elkaar te hebben. Nu zie ik je soms maanden niet. Door werk, door agenda drukte, door verplichtingen, door....vul maar in. Dus 2018, heeft me veel gebracht. Veel nieuwe inzichten, en het heeft er ook voor gezorgd, dat relaties anders zijn geworden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan een van mijn gevleugelde uitspraken 'vanuit vrijheid met elkaar verbonden zijn'. Mooi is dit en voelt dit. En dat betekent voor mij, dat het gaat om de kwaliteit die we samen hebben. Gisteren even geluncht met mijn vriendinnetje Jolanda, in het Wapen van Voorschoten. Spa rood, eenvoudige lunch. En tijd en aandacht voor elkaar. Mooi hoe dan iemand je spontaan zoent, omdat ze je ziet zitten. Lief, en zo waardevol. En zo kan ik uren doorgaan. Ondertussen ligt er hier een prachtige dikke krant, het NRC met volgens mij mooie interviews, een stapel tijdschriften om je vingers bij af te likken. De Nespresso's die heb ik al gehad vandaag. Ik was al bij de winkels en de koelkast is gevuld met lekkers voor morgen. Morgen is Annemarie jarig. En heel eventjes komen er wat vriendinnen van haar, en haar broer en schoonzus, voor een kop koffie met een stukje taart. En natuurlijk een glas champagne! Want...
