Weet je, ik heb een vader, die al zijn hele leven mijn grootste vriend is. Al vanaf kinds af aan, was hij mijn vriend. Ik was trots op hem, op wat hij deed, op de boerderij en later op zijn mercedes. Hij heeft me de passie voor dit merk bijgebracht...maar los van al deze dingen, was hij vooral mijn vader en gelukkig is hij dat nog steeds. Soms doet of deed hij dingen, die ik niet zo leuk vond, of waar ik wat minder trots op was. Maar altijd blijft hij mijn vader, en altijd weer zie ik vooral waarom ik zoveel van hem hou...zijn hart is groot, te groot soms...hierdoor raakt hij soms teleurgesteld, of maken mensen soms gebruik van zijn goedheid. Hij is gul, te gul soms...maar hij is zo ongelooflijk lief. Hij laat je voelen hoeveel hij om je geeft, hij staat altijd achter je, of je nu domme of juist geen domme dingen doen. Hij heeft mij altijd het gevoel gegeven dat het goed is...een onvoorwaardelijke liefde. Mijn keuze voor Annemarie, zijn hart en armen gingen open en het is goed. Hij leeft en voelt met ons mee. Met ons en de meisjes. En nu ik ziek ben, voel ik het nog meer, nog veel meer...eigenlijk wil hij geen stap bij me vandaan zetten. Eigenlijk wil hij altijd bereikbaar zijn (leve de mobiele telefoon, want dat kan tegenwoordig!) en eigenlijk had hij wel ziek willen worden in plaats van ik...hij noemt mij zijn 'schat' en dat voel ik ook zo...en dat is wederzijds. En ik hoop dat als hij dit verhaaltje onder ogen krijgt, dat hij zich realiseert dat het goed gaat komen met zijn 'schat' en dat hij er rustig op uit kan gaan, met Els, of zijn vrienden. We zien elkaar toch wel en we spreken elkaar toch wel, het is goed pa. Je dochter gaat weer beter worden. En dinsdag komt hij weer, met Els en dat zijn mooie momenten....dag Pap, geniet bij alles wat jullie gaan doen dit weekend!
Tja...zo kom je in zo'n ziekproces heel dicht bij je emoties, iedere keer weer. Tranen vloeien hier regelmatiger dan gebruikelijk. Onze lijntjes zijn heel dun, maar dat mag en dat geeft niet, het is goed. Zo voel je ook de intensiteit van vriendschappen, van je familieleden (nicht Annemarie uit Amstelveen die gisteren hier was, ook dat was weer zo'n mooi moment!), van mijn nieuwe familie, de familie van Annemarie. Het is mooi om dit te mogen ervaren.....
Met mij gaat het goed. Twee zere armen, beetje last van mijn keel en verder gaat het best.
Ik ga mijn medicijnen innemen en dan lekker onder de douche...en ik denk aan jullie. Aan Ellen die weer terug is uit China, aan Arie en Fransje die in Zuid-Afrika zijn, aan Ron en Vera in Australie...maar ook aan al die mensen heel dichtbij, die huizen kopen, of gewoon net zoals wij, straks naar het hockey-veld gaan!
Een dikke zoen,
Anita
