't is nat en er is nog zoveel meer.....

En soms tussen alle hectiek van de verbouwing op de Bosdrift door, dan staat er zomaar een prachtig exemplaar bij ons op het parkeerterrein. Dan opent mijn hart zich en voel ik de verering bijna, voor dit prachtige merk, Mercedes Benz. Dan ga ik in gedachten terug naar vroeger, en zie ik mezelf samen met mijn vader onder de motorkap kijken en de oliepeilstok eruit trekken en het oliepeil controleren. En als ik dan in het Bosdrift gebouw over die prachtige nieuwe trap loop, en opeens die mooie oude balken zie, gemerkt met romeinse cijfers, dan voel ik mij rijker dan een koning en meer dan gelukkig. Het gekke is, dat dit gevoel niet meer weggaat. Ja ik ben wel eens boos, of ongedurig, omdat dingen anders gaan of helemaal niet gaan, tijdens een verbouwing, maar als mijn team mij dan met warme glimlach onthaalt en een kopje Nespresso met wat lekkers voor me neerzet, dan realiseer ik me, dat alles goed zal komen. Alles. En dat straks in november wij met elkaar een prachtige nieuwe locatie in Hilversum gaan openen. En dan zie ik in gedachten mensen genieten, van het pand, van mijn team, van het feit, dat er nieuwe deuren opengaan, die jarenlang gesloten waren en bleven. Het leven keert terug naar de Bosdrift en hoe....

En ondertussen gebeuren er hier thuis ook hele mooie dingen. Ik ben er bijna niet, maar morgen is de grote dag, dan komt ons hondje, Teuntje. En Annemarie zorgt er op haar eigen wijze voor, dat het Teuntje aan niets zal ontbreken. Een lief klein eigenwijs hondje, die af en toe boos wordt aangekeken door een van de poezen, een labradoodle pup die zonder al die broertjes en zusjes zal moeten wennen hier, en die hier net zo gelukkig moet worden als wij zijn. En geloof me, ook dat lukt. En misschien moet hij ook wel wennen, aan de gaai. Ik hoop dat de gaai weer terugkomt, vorig weekend was de gaai hier het hele weekend. Kon ik hem eten geven, kwam hij heel dichtbij en had ik een vriendje in de tuin. Ik riep de gaai en hij kwam, althans zo leek het. Ik die omringd ben door dieren, die bezig is in de tuin. Vorige week lekker met Jan hout zagen en opruimen, een stuk van de grote oude Juttepeer, was omgewaaid en bij meneer pastoor in de tuin terecht gekomen. Een paar dagen daarvoor al een enorme tak bij ons in de tuin. Lekker om dan buiten bezig te zijn en samen te werken. Meneer pastoor in de tuin van de kerk, Jan en ik in de tuin van meneer pastoor. Fijn vind ik dat. En toen was daar de gaai weer. Zo'n prachtige vogel. En afgelopen week op de begraafplaats Zuiderhof, zag ik opeens ook een gaai. Alsof de gaai bij me in de buurt bleef. Alsof de gaai me iets wilde zeggen. En toen zomaar deze week stuurde Monique me de betekenis van een gaai in je leven. En ik zie je al denken, jaja, zweverig gepraat, maar geloof me, ik ben een nuchtere Hollandse vrouw. En ook mij viel het op, dat die gaai er maar steeds weer was. Ik hoop hem straks weer te gaan zien.

Fraai zo'n gaai! Volgens mij klopt alles. Werkelijk alles. En nu, op deze hele natte zaterdag, terwijl mijn Fluweelstruik in de grond gezet wil worden, maar het zo vreselijk nat is, dat ik het nog niet heb gedaan, ben ik met mevrouw Groen naar de kapper geweest, voor haarzelf. En heb ik haar net weer opgehaald, tevreden en wel. Hoe mooi is dat. An is Teuntje ophalen, die komt even een paar uur socialiseren hier, voordat het morgen zover is. Het leven in Nieuw-Vossemeer is klein en fijn, is stil en rustig. En in die stilte zit ik nu even aan de keukentafel, een moment van rust in een idioot drukke tijd. In alle opzichten. Veel files, veel werk, veel hele lange dagen en nu vandaag, eventjes helemaal niks. Lekker uiteten, een surprise met mijn schoonouders, een verlaat verjaardagscadeau voor mijn schoonmoeder. Genieten dus...een onbekende bestemming voor hen. Met reden, haha...

En nu, gewoon zomaar eventjes helemaal niks. Een zonnebankje denk ik, even lekker slapen, een broodje eten, de krant, een Nespresso en even kijken naar Teuntje...

Ik wens iedereen een beetje van deze rust. Ik mijmer nog wat na, over mooie gesprekken met vrijwilligers, over mensen die ik mocht ontmoeten, over ons toekomstige kantoor, over jou, over mij, over alles wat er gebeurt in mijn leven. Wat een mooi leven. En gisteren in de auto dacht ik aan de woorden van mijn moeder 'kind het is goed gekomen met je...'. en zag ik het trotse gezicht van mijn vader, of zou hij glimlachen bij het zien van de foto van die mooie oude Mercedes. En met een gerust hart zeg ik hen 'ja het is goed zoals het is, geen zorgen, een echte van Loon redt zich wel, altijd weer'. En afgelopen week toen mijn vriendin Jannie afscheid nam van haar vader, en wij in de kerk in Katwijk zaten, toen voelde ik weer even hoe het voelt, een ouder te verliezen. De rauwe rouw, het gemis, hoe jong of oud je bent. Het is er en zal er altijd zijn. Ik voelde even met haar mee. En zo vaak, in de auto op weg naar Hilversum of op weg naar huis, dan praat ik in gedachten met mijn ouders. Ze zijn er, bijna altijd...

Deuren.....

 

Ik heb wel iets met deuren. Vooral oude, gebruikte deuren. Deuren die honderden keren geopend zijn en soms niet meer zo goed sluiten. Deuren die kraken, of een beetje beschadigd zijn. Deuren die anders zijn van kleur, of die juist helemaal ontdaan zijn van hun oorspronkelijke kleur. En in de Bosdrift is daar iets mee gedaan. Met al die oude gebruikte deuren. Vroeger was zo'n deur misschien de deur van de woonkamer, of van de slaapkamer. En zo'n deur heeft dus een geheel eigen verhaal. En het mooie is, dat zo'n deur niks zegt. Fijn he...zo'n stille deur zonder woorden, maar met zoveel verhalen in zijn of haar leven. Soms zou ik zomaar willen dat mensen een beetje op oude deuren lijken. En eventjes stil zijn, niks zeggen over wat zij vinden, zien of hebben meegemaakt. Gewoon maar zijn, eenvoudigweg zijn. Dus mijn woorden over de Bosdrift - we hebben het leven teruggegeven aan de Bosdrift - en - een begraafplaats is een plek vol verhalen - kloppen wel. Want ook dit prachtige pand, waar volgens mij iedereen graag wil zijn en komen straks, heeft zoveel verhalen. En het leuke is, dat voor iedereen zo'n verhaal wordt ingekleurd door je eigen verhaal. Je eigen herinnering, en dus als ik over die zolder loop, die prachtige oude pure houten zolder. Dan is het net alsof ik naar mijn eigen slaapkamertje loop daar op Flakkee, die balken, die houten dakspanten, dat door de tijd donker geworden hout. De hoogte, dat donkere (vroeger vond ik dat heel spannend) die kleine raampjes waar een beetje licht doorkomt, ik liep gisterenavond alleen door het pand. Alle werkmannen waren weg, en voordat ik naar huis ging, opende ik die grote niet goed sluitende voordeur. Ik moest er echt een klap tegenaan geven, en toen stond ik daar. Helemaal alleen. En ik liep de nieuwe trap op, en kwam op zolder, spannend, donker, afgewerkt met zwarte bakken voor de bekabeling, en in mijn gedachten gebeurde veel. Ik zag in gedachten de kelder, en daar staan in mijn beleving wat mooie kisten met wijn. De Bosdrift wijnen, zo ga ik deze maar noemen. Voor onze gasten, voor onszelf, voor die bezoeker die het even helemaal niet ziet zitten, die trakteer ik dan. Want het wordt geen horeca gelegenheid, maar wel een inloop rouwcafé en die naam vermoedt van alles, dus er komt nog een wedstrijd voor een nieuwe naam. Een naam die past bij deze plek. Ik stond in de keuken, en voelde me een hele chique directeur, haha. Want wie heeft er nu zo'n mooie horeca keuken, met van die fantastische klapdeuren van 100 jaar oud. Ja wij, wij van de Uitvaartstichting. En ja, ik realiseer me, dat voor de dames van de catering, werken in dit pand, vast veel ongemakken met zich meebrengt, maar ik hoop dan maar, dat de mensen die hier werken, de schoonheid en de authenticiteit ervaren, die ik voel en zie. En dat je even vergeet hoe het is om te werken in een flitsend nieuw pand, maar dat je de beleving krijgt, die ik nu heb. Dat gun ik je.

Grappig is dat hier tussen al die nu nog spullen van de werkmannen, een splinternieuwe serveerwagen staat. Voor de dames van de catering. En dat zij met die gevulde serveerwagen, dat prachtige liftje ingaan naar boven. Het is allemaal zo anders dan mensen gewend zijn. Het pand past zo bij mij, bij wie ik ben en waar ik voor sta. En nu hoop ik maar dat Hilversum en de mensen die graag bij ons komen, dit pand omarmen. Er net zo van gaan houden als ik. Dat zij dit pand gaan zien, als een plek om samen te komen, om te herdenken, om aandacht te geven, om stil te zijn. Om je verhaal te vertellen, bij de houtkachel, aan elkaar. Om samen je tranen te laten lopen. Maar ook, om de deur door te gaan, op weg naar iets totaal nieuws. Een nieuw leven, vol nieuwe verhalen. En misschien kun je hier deuren sluiten, nog even omkijken, wat mijmeren en dan een nieuwe deur weer openen. Naar....t geeft niet waar naar toe. En als je straks op die mooie oude zolder, les krijgt van een van de docenten van Apres La Vie, of een stilte yoga mag ervaren en je ligt daar op je matje, dan hoop ik dat je geniet van het kraken van de trap. Van die mooie strakke toilet, zonder M of V erop, gewoon een toilet, genderneutraal, zonder iets erop, en dat je als je moet bukken, omdat je lang bent, en anders je hoofd stoot, doordat het deurtje zo laag is, voelt dat dit pand uit 1890 jou meeneemt naar een andere tijd. Dat dit een plek is, waar je hoe gek dat ook klinkt, wilt zijn als het om een afscheid gaat. Hoe mooi als je diegene van wie je houdt kunt herdenken, en ergens de geur van de houtkachel ruikt, en het is net alsof je vroeger op de boerderij een houtvuur stookte. En ja, daar ga je weer, met je gedachten aan toen, aan ooit, aan hoe het ooit was. En als dan die glimlach op je gezicht verschijnt, als jij straks binnenwandelt, om even daar te zijn, dan is mijn plan gelukt. Dan ben je welkom of zelfs weer even terug in de tijd. Dus kom gewoon, ons Open Huis is op 20 en 21 november a.s. vanaf 10 uur. En in dat grand café is live muziek die dagen, gezellig, en het vuur brandt, je bent welkom.

Zomaar eventjes...

Bijna nacht, Racoon zingt mooie liedjes in mijn stille keuken. Annemarie is in Wassenaar. Ik laat thuis, kortom vol hoofd, vol hart en nu eventjes niks. Genieten van de dingen die er ook zijn. Vandaag zijn mijn mensen gecertificeerd tot ovenist, althans een paar, de anderen waren dit al. En ik, ik zat in de cijfers, tot mijn oren ongekend, ik was zo bezig met het resultaat, het derde kwartaal, en de hieruit voortvloeiende perspectieven voor de komende jaren van de Stichting. Ik verzoop bijna in alles, maar weet je altijd weer kom je er wel bovenop. Morgen nog even verder. En dan, onze avond vol licht, met live muziek een Zuiderhof begraafplaats vol licht, mensen die hoop ik komen en samen zijn, samen praten, samen huilen, samen zijn, samen drinken, samen ....vul maar in. Wat een rijkdom, samen zijn. Ondertussen een mooi glas koele witte wijn aangevuld met water, de stilte van ons mooie huis raakt me aan. Ik hou er zo van... zoals ik van al die mooie dingen hou, die me dagelijks omringen. Rijkdom. Over drie weken ons hondje, Teuntje, die bij ons komt wonen. Komende zaterdag live bij Matthijs gaat door, met schoonouders, in de studio, even simpelweg genieten van muziek, van een mooi gesprek. Zelf volgende week wie weet in Khalid & Sophie op NPO1, ik laat het wel weten. Gek hoe mijn leven in een soort van idioterie soms terecht komt. Hoge pieken, weinig diepe dalen nu eigenlijk en vooral optimaal leven. In een hoog tempo, soms te hoog denk ik dan, maar zo geweldig goed. Soms wil ik even stil staan, terugkijken, even relativeren en als het ware door dit hartje kijken, en een enorme weldadige schoonheid zien, overal, dichtbij, verder weg, maar altijd gevuld vanuit het hart. 

En weet je, ik schrijf er zo vaak over. Ik ben gelukkig. Simpelweg gelukkig. In Hilversum, en hier. Thuis en overal, ik voel me omringd door mooie mensen, gisteren zei iemand tegen me 'he mietje' en vandaag zegt iemand 'he lieverd' en weet je, het is goed. Het is echt goed. Je mag me noemen zoals het je past, en het is goed. Ik geniet van het zijn van een mietje, van een schat, of een lieverd. Van die strenge mevrouw de directeur, tot die dochter van Piet en Ina van Loon, van die vrouw die gek is op rituelen, rouw en verlies. Maar ook die vrouw die zielsveel houdt van genieten, dat glas wijn met jou samen, van zomaar niks, in haar pyjama op de bank zitten en eventjes niks hoeven. 

En deze foto is gemaakt in Halsteren, een soort van toren, een toren met een prachtig uitzicht. Jan en Annie hebben het ons laten zien, geweldig. helemaal omhoog klimmen, mooie liefdevolle teksten lezen, op de traptreden, je kunt hier je eigen houten trede kopen, je eigen liefdeszin plaatsen, romantisch en hiermee draag je bij aan een stukje cultureel erfgoed. Zondag was een dag vol rijkdom met onze Nieuw-Vossemeerse vrienden. We kwamen bij prachtige mensen terecht in een privé bos, in Lepelstraat. Weet je, soms kom je ergens, en dan tel je simpelweg je zegeningen, en ik, ik doe niet anders...althans zo lijkt het. Ik tel continue, mijn kwartaalcijfers, mijn zegeningen, mijn ...vul maar in. Ik tel niet op, ik tel gewoon heel bewust, en realiseer me, dat ik zomaar ergens in dit leven op een goed plekje terecht ben gekomen. Omringd door liefde, mooie mensen, mooie dingen, rake woorden, zinnen, kortom...toen ik boven op die toren stond, en om me heen keek, de omgeving bekeek, een stapje dichtbij de hemel was gekomen, leek het alsof ik een aai over mijn bol kreeg van...ja van wie, van mijn vader, mijn moeder, t maakt niet uit. Ik voelde waardering, stillen waardering en ik was simpelweg dankbaar. Nu ook met Racoon hier in de keuken, getipt door een vriendinnetje, met mijn glaasje wijn, veel te laat naar bed, morgen weer vroeg op, maar hoe fijn...het zomaar zijn...slaap zacht....en ik realiseer me zo, dat waardering, er toe mogen doen, zo fijn is. Simpelweg zo fijn is. Welterusten. 

 

Herfst.....

Terwijl de monnikskap, prachtig fel blauw/paars, metershoog in mijn tuin staat en stoer meebeweegt met de wind, zit ik op vrijdagochtend aan tafel, na weer een enerverende week. Mijn korte broek nog aan, maar eigenlijk is het te koud, een trui erop, kortom charmant in optima forma. Maar hier zit ik dan, lekker thuis, nog drie weken, nee eigenlijk nog 19 dagen en dan krijg ik het pand aan de Bosdrift opgeleverd. En wat moet er nog allemaal gebeuren. Kleine dingen, maar ook grote dingen, als schilderen, en dingen aftimmeren, en dichtmaken etc. Als ik nu door het pand loop, dan zie je de contouren heel duidelijk, dan is dit een pand, in volle glorie, een pand waar je de nieuwe lijnen gaat zien. De verbindingen gaat voelen, en waar het leven nu al doorheen giert. 8 timmermannen lopen rond, stukadoors stuken er op los, en als ik dan in mijn auto stap, zijn mijn vloermatten wit van het bouwstof. Ik loop daar doorheen als de koningin van de Bosdrift, alsof het mijn eigen huis is. En zo voelt het ook. Wat een geweldige rijkdom om in dit pand kantoor te mogen gaan houden en natuurlijk nog veel meer dan alleen kantoor. 17 november is de officiële opening en daarna zal de opening voor heel veel stakeholders en belangstellenden zijn. Ik heb er zoveel zin in! De afgelopen week, was het even iets rustiger met reserveringen, en waren er ook weer wat collega's terug van vakantie. Fijn, de rust keerde weer, en op de weg, de A12 afgesloten voor een deel resulteerde dit in een terugrit naar huis die varieerde van twee uur tot drie en een half. Ach en dan zijn je dagen gewoon heel lang, als je in de ochtend om kwart over vijf vertrekt en in de avond rond half negen binnenstapt, maar...een echte van Loon geeft nooit op, heb ik ooit geleerd. En weer is daar een herinnering aan wat ooit was! Met een glimlach. En als we spreken over herinneringen, gisteren ben ik terug gegaan in de tijd, en mocht ik spreken op de officiële opening van de tentoonstelling Rouw van keizerin tot corona in Museumhuis Doorn. Ik sprak daar als Anita van Loon in de rol van directeur Uitvaarstichting Hilversum. Een prachtige plek, mijn 'trouwpak' aan, kekke schoenen eronder, een een verhaal waar natuurlijk ook de documentaire van Paul Rigter en dus mijn vader, in voorkwamen. Een officiële rouwstoet met de rouwkoets voorop bracht ons naar het huis zelf. Indrukwekkend mooi, een prachtige tentoonstelling voor iedereen die iets heeft met rouw, verlies en afscheid. Mooi uitstapje voor de cursisten van funeraire opleidingen, maar eigenlijk voor iedereen een prachtig museumbezoek. 

En hoe leuk is het, om dan met allerlei bijzondere mensen in contact te mogen komen, te praten over de rouw na de watersnoodramp en op een kaart, de locatie van de Oostmoerpolder te mogen aanwijzen. 

Of om brieven te lezen, die koningin Wilhelmina schreef aan de weduwe van een militair die zijn leven had gegeven aan de veiligheid van het vaderland. Maar ook om te horen over collectieve rouw, rouw bij bekende Nederlanders die zijn overleden, of vermoord. Maar ook, en daar was weer een herinnering, om het huis in rouw te zien. De voordeur werd alleen gebruikt bij rouw en trouw. Het afscheid van mijn moeder, toen kwam iedereen weer door de voordeur. Normaal ging deze nooit open. Nu steeds weer. 

En na deze unieke middag, waar ik me heerlijk in mijn element voelde, had ik genoegen om mijn vriendin en oud-collega Carla te ontmoeten, lekker een hapje te eten, in een ongekend leuk restaurant in Doorn. Bijpraten na bijna twee jaar (dat deden we zeker wel via de telefoon tussentijds) maar nu weer live elkaar ontmoeten. Hoe fijn kan het zijn. En weet je soms zijn er mensen, die blijven gewoon. En daar gaat het over kwaliteit. Ik ben al lang afgestapt van kwantiteit, van meer of minder. Ik ga voor kwaliteit, voor waarden als oprecht, eerlijk, aandachtig en ik ben wars van rangen en standen. Grappig hoe sommigen anders naar me kijken als ik in mijn korte broek loop en ze vragen aan me wat ik doe. Als ik zou zeggen 'boerin' zouden ze glimlachen en gewoon doorgaan, maar als ik zeg wat ik doe, dan glimlachen ze ook en schudden ze soms het hoofd. Iemand die werkt in de uitvaartwereld, en er bij loopt in haar vrije tijd, als een boerinneke, tja...daar moet je wel om glimlachen. En ik glimlach mee, want daar gaat het echt niet om. Ik praat wel eens met mensen, die onder de indruk zijn van rijkdom, van status, van grootse dingen. En ik blijf maar zeggen, dat het mij vooral gaat, om wie je bent en wat je doet in het leven. En dan vooral vanuit welke waarden je leeft. Heb je aandacht voor je medemens, sla je je arm om die ander heen als hij of zij het nodig heeft. Raak je iemand zomaar aan of zeg je soms 'ik ben zo blij met jou'. Want volgens mij is dit onze rijkdom. Samen zijn, is samen lachen, samen huilen, zong onze vriendin Willeke Alberti toch? Ik zing het graag mee. Samen zijn, jeetje wat een rijkdom is dat.

Hier die prachtige rouwkoets. Mooi en statig, het voelde zo statig gisteren, en in je fantasie en als je door het huis liep, dan kon je ervaren hoe het zou zijn geweest daar rond 1900. Met mooi beklede stoelen, kristallen glazen, maar nu was het huis in rouw gehuld. Met rouwlinten, rouwdoeken, en de eetkamer was omgetoverd tot een opbaarkamer, een chapelle ardente. Indrukwekkend mooi. 

En de herfst doet zijn intrede, het is koud, de haard is alweer aan af en toe. Mijn truien komen weer uit de kast, natte voeten op de begraafplaats, sokken moeten misschien weer aan, de tuin, nog een of twee keer maaien en dan is het klaar. Dan kan de grasmaaier voor een winterbeurt weggebracht worden, de eikenbladhortensia kleurt rood, de sfeer verandert, de kerstbomen worden weer van stal gehaald, hoorde ik op de radio, en de tuincentra veranderen in een soort Madurodam achtige sfeer vind ik altijd. Met treintjes, kerstmannen die alle kanten op bewegen, gekleurde lichtjes. Haha, daar hou ik wel van, van discolampen af en toe. Kadootje van Floor, zodat ik de kamer eenvoudig kan omtoveren tot een disco, geweldig ik heb er nog zo'n lamp bijgekocht, en dan dansen op oude dansnummers van Gloria Gaynor als I will survive ofzo...heerlijk, in mijn korte broek en wintertrui. Ik wens jullie een mooie dag, een fijn weekend, ik ga denk ik dansen. Omdat ik simpelweg gelukkig ben. En over vier weken komt ie echt, onze Teuntje. Een werkelijk schattig hondje, kijk maar, en kijk vooral hoe schattig Annemarie kijkt. Dus niet alleen ik ben blij, er is iemand nog veel meer blij, kijk maar.