Tja, wat een titel weer he...en ik zal proberen hier wat uitleg aan te geven. Gisteren heb ik mijn leergang Corporate Antropologie van Daniëlle Braun en Jitske Kramer officieel mogen afsluiten. Op een indringende en bijzondere manier, twee dagen lang. Op de trouwdag van mijn ouders, 18 mei 2018. Hoe mooi deze getallen, deze symboliek. Een reis van negen maanden, ook weer die symboliek die te maken heeft met leven, nieuw leven. De reis is afgerond en afgesloten. En iedereen kent dit plaatje wel.
Ik zie in dit plaatje onze samenleving, waarbij we met elkaar in meer of mindere mate doen, wat hoort, en wat past. En vooral vaak, hoe iedereen het doet. En dat ene vogeltje, die op zijn kop hangt, dat vogeltje heet Harry. Haar naam is Harry. En eigenlijk al in mijn hele leven, voel ik mij een soort van Harry. Ik doe mee, ik hoor overal bij, ik maak overal onderdeel van uit, maar toch voel ik mijn anders. En misschien wel, toch kijk ik anders. Dat was vroeger al. En sommigen mensen die dit lezen zullen zeggen 'ja dat begrijp ik'. En doelen dan op mijn geaardheid. Maar dit is anders. Dit heeft niets te maken met van wie je houdt in het leven. Maar dit heeft alles te maken, met hoe je in het leven staat. En steeds weer doemt die zin op 'Anita wat wil jij later worden in het leven?' de vraag van de heer Castermans, mijn rector van de middelbare school, bij de uitreiking van mijn HAVO-diploma. En mijn antwoord 'onafhankelijk'. En bij onafhankelijk kun je denken aan geld, aan materie, maar je kunt hierbij ook denken aan onafhankelijk zijn, in je denken, je kijken naar de wereld om je heen. Onbevooroordeeld aanschouwen. Oordeelloos zijn. Maar ook kunnen kijken en handelen in kansen en mogelijkheden. Vanuit perspectief. Niet denken 'oh ik ga dood' als de dokter zegt 'u heeft non-hodgkin stadium drie/vier' maar jezelf horen zeggen 'ik ga echt nu niet dood hoor'. En kijken hoe je uit dit diepe dal kunt komen. En ja, natuurlijk heb je hier hulp bij nodig. Van iets om je heen, een god, of iemand anders, een beetje geluk, maar vooral een enorme wil. En in mijn pitch, bij de afsluiting van deze prachtige leergang. Een leergang die je doet beseffen, en laat ervaren, dat je kunt kijken en dat je kunt kijken. Nee dit is geen schrijffout. Hoe kijk je naar je leven. Terug naar mijn pitch. Hierin vertelde ik over mijn leven. En hoe ik mij mijn hele leven al voel. Hoe deze Anita van Loon, door een organisatie als Yarden heen loopt. Hoe deze Anita van Loon kijkt naar een Hoofdbestuur, een Raad van Commissaris, een Directieraad, maar breder nog, hoe Anita kijkt. En hoe mijn manier van kijken anders is geworden nadat ik ziek ben geworden. Echt ik voelde het gisteren ineens. Hoe ik terugkwam en naar mijzelf in mijn rol bij Northgate Arinso keek. Hoe ik keek naar de mensen om mij heen. Maar ook hoe ik vooral keek naar wat ik iedere dag weer aan het doen was. En hoe ik eigenlijk al jaren, ook de jaren daarvoor, bezig was mij te verrijken. En niet spiritueel, niet geestelijk, maar materieel. Hoe ik vanaf dat moment, 2008, het gevoel had, dat ik naast mijzelf liep. En mijzelf kon observeren. En hoe ik me realiseerde, dat ik een aantal dingen niet meer wilde. Dat ik vooral iedere dag wilde opstaan, en me goed wilde voelen bij wat ik die dag zou gaan doen. Hoe ik, met mensen bezig wilde zijn, en dienstbaar wilde zijn. En nee dienstbaar is niet overal ja en amen opzeggen. Dienstbaar is, dat je jouw krachten, jouw mogelijkheden inzet, om samen verder te kunnen komen. Een dienstbaar leider, zorgt ervoor, dat zijn team kan floreren en schitteren. Het gaat dus niet om jouzelf, het gaat om ons, om wij. Vanuit verbinding vanuit je hart. Terug naar mijn Harry, terug naar mijzelf dus. Ik wil niet anders zijn dan anderen. Ik wil alleen vanuit verschillende kanten kunnen kijken naar hoe de dingen gaan, of hoe de dingen anders kunnen gaan. Ik wil op een stoel zitten en observeren. Kijken naar, van buiten naar binnen. Ik wil afdalen naar de kern van de dingen. Ik wil je dus echt leren kennen. Ik ben niet zo onder de indruk van je titel, of je stand, of je rang, of je rijkdom. Ja afwijking, ik ben wel altijd benieuwd naar je auto. En niet welk merk, maar of je Mercedes rijdt. Afwijking van Harry, en geloof me deze Harry heeft er meer. Ja noem maar op, Mercedes, Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland, Nespresso, homosexueel, Remonstrants, Yarden...ga maar even door. Dus voor mij hoef je niet uit te leggen of je directeur bent, of schoonmaker. Voor mij is het belangrijk wie jij bent. Wie die meneer in dat pak is. Waar jij blij van wordt. Wat jou gelukkig maakt. Want ik geloof, dat door goed naar elkaar te kijken, door elkaar echte aandacht te geven, het leven echt mooier kan worden dan het nu al is. En ja geloof me, ik ben een van die Nederlanders, die wel een 9 ofzo scoort op de ladder van geluk. Niet omdat alles zo vloeiend verloopt, maar omdat in mij een rust is, en omdat ik gelukkig ben met wat ik mag doen. En in mijn pitch vertelde ik, dat doordat ik kijk zoals ik kijk. Leef zoals ik leef, voel zoals ik voel. Ik me vaak Harry voel. Ik hoor er bij, voel me echt onderdeel van. En tegelijkertijd, voel ik me zo anders. Zo alleen soms. Maar met deze rol ben ik heel erg dicht bij mijzelf. En dit maakt, dat ik soms keuzes moet maken van mezelf. Die een ander niet begrijpt. Ik weet nog, terug naar 2008, dat ik de voor mij beste baan in materieel opzicht ooit, vaarwel zei. Omdat ik Harry was. Omdat ik het niet meer kon en wilde. Ik zat in een vergadering en keek naar mijzelf. Toen nog, met heel weinig haar omdat ik net kaal was geweest en nog volop in de bestraling en lumbaalchemo's zat. En ik voelde dat de Harry in mij was veranderd. En deze baan niet meer zo zou kunnen uitvoeren, als voor mijn ziekte. Ingewikkeld hoor. Want op dat moment wankelt alles. Je gezondheid wankelde al. Maar ik werd langzaam aan steeds sterker. En op dat kantelpunt in je leven. Zeg je vaarwel tegen je prachtige leaseauto, je bonussen, je grote salaris en ga je naar de Kamer van Koophandel en begin je voor jezelf. Dus de mooie zwarte Mercedes C Klasse Sport, vol toeters en bellen werd ingeleverd. En in ruil daarvoor kwam er een 21 jaar oude 300E coupé. Een sloeriebak voor 6 duizend euro. En ik, ik was trotser dan ooit. Want ondanks het feit, dat ik niets meer had in materieel opzicht, had ik een Mercedes. En reed ik rond alsof ik de Koningin van Voorschoten was. Trots. En Harry. En deze Harry, ik dus, is in dit soort opzichten heel principieel. Ik wil en dit is ontstaan in 2008, trouw blijven aan mijn eigen principes en waarden. Aan mijn eigen normen en waarden. Aan samen ergens voor willen gaan. Tja, en soms betekent dit, dat je op een kruispunt staat. Gisteren in een van de laatste momenten van onze leergang trokken we een associatie kaart, een kaart met een foto, en dat was een foto van twee wegen.
een dergelijke foto dus. En als je een dergelijke kaart trekt, ligt het er heel erg aan, hoe jij kijkt naar de wereld. Wat zie je hier echt. En ik zie hier twee mogelijkheden. Twee kansen. Beide wegen gaan ergens anders heen. Ik sta op dit moment als Harry, als Anita, op dit punt. Mooi perspectief om vanuit verder te gaan. En nee, ik heb het niet over thuis, over mijn leven met Annemarie. Soms moet je heel helder zijn, want anders vult de wereld het voor je in. Ik geloof er heilig in, dat je als mens, af en toe een goede afweging moet maken, en dat er fasen in je leven zijn, waarop je weer een nieuwe weg in slaat. En Harry helpt mij hier wel bij denk ik. Oh ja mijn pitch. Welnu, ik was altijd een Harry. Ben nog steeds een Harry. Heb het gevoel dat de leergang mij handvatten heeft gegeven om nog meer Harry te kunnen zijn. En blijven. En dat deze leergang mij verrijkt heeft. Ik heb ook input 'opgehaald' voor mijn tweedaagse training met Franchise collega's in november bijvoorbeeld. Ik heb een globaal programma in mijn hoofd. Ik heb input voor gesprekken met mensen, met wie ik mag samenwerken. Ik heb...zoveel meer mogen ontvangen. Ik ga 'koffie drinken' met een aantal mensen. En aan het einde van de leergang ging ik moe maar voldaan naar huis. En hier wachtte mij een heerlijk glas Sauvignon Blanc, een prachtige pasta met salade, Annemarie en goede vrienden. Dus hoe mooi is thuiskomen dan. Na een tweedaagse vol indrukwekkende momenten. Een prachtig boek 'da's gek' met een persoonlijk woord van Daniëlle Braun erin. Een omhelzing met Jitske en een weerzien met Jitske op 5 juni a.s. waar ik een seminar van haar met Wende Snijders mag bijwonen. Indrukwekkend denk ik. Dus het leven reikt mij zoveel aan. Pfftt. Nu op 19 mei, een belangrijke dag, een verjaardag van een vriendin van mij, een 'verkeringsdag' van mijn vader en Els ooit, het NRC, de weekend editie met een verhaal over voltooid leven, Nespresso en een heerlijk broodje, geef ik mij over aan het weekend.
Dank je wel, aan iedereen, die mijn leergang zo geweldig de moeite waard heeft gemaakt. En deze Harry, die komt vanzelf weer terug, die kijkt nog even goed op haar eigen wijze. Die observeert nog even door. Met een glimlach. Fijne dag.
Ik zie in dit plaatje onze samenleving, waarbij we met elkaar in meer of mindere mate doen, wat hoort, en wat past. En vooral vaak, hoe iedereen het doet. En dat ene vogeltje, die op zijn kop hangt, dat vogeltje heet Harry. Haar naam is Harry. En eigenlijk al in mijn hele leven, voel ik mij een soort van Harry. Ik doe mee, ik hoor overal bij, ik maak overal onderdeel van uit, maar toch voel ik mijn anders. En misschien wel, toch kijk ik anders. Dat was vroeger al. En sommigen mensen die dit lezen zullen zeggen 'ja dat begrijp ik'. En doelen dan op mijn geaardheid. Maar dit is anders. Dit heeft niets te maken met van wie je houdt in het leven. Maar dit heeft alles te maken, met hoe je in het leven staat. En steeds weer doemt die zin op 'Anita wat wil jij later worden in het leven?' de vraag van de heer Castermans, mijn rector van de middelbare school, bij de uitreiking van mijn HAVO-diploma. En mijn antwoord 'onafhankelijk'. En bij onafhankelijk kun je denken aan geld, aan materie, maar je kunt hierbij ook denken aan onafhankelijk zijn, in je denken, je kijken naar de wereld om je heen. Onbevooroordeeld aanschouwen. Oordeelloos zijn. Maar ook kunnen kijken en handelen in kansen en mogelijkheden. Vanuit perspectief. Niet denken 'oh ik ga dood' als de dokter zegt 'u heeft non-hodgkin stadium drie/vier' maar jezelf horen zeggen 'ik ga echt nu niet dood hoor'. En kijken hoe je uit dit diepe dal kunt komen. En ja, natuurlijk heb je hier hulp bij nodig. Van iets om je heen, een god, of iemand anders, een beetje geluk, maar vooral een enorme wil. En in mijn pitch, bij de afsluiting van deze prachtige leergang. Een leergang die je doet beseffen, en laat ervaren, dat je kunt kijken en dat je kunt kijken. Nee dit is geen schrijffout. Hoe kijk je naar je leven. Terug naar mijn pitch. Hierin vertelde ik over mijn leven. En hoe ik mij mijn hele leven al voel. Hoe deze Anita van Loon, door een organisatie als Yarden heen loopt. Hoe deze Anita van Loon kijkt naar een Hoofdbestuur, een Raad van Commissaris, een Directieraad, maar breder nog, hoe Anita kijkt. En hoe mijn manier van kijken anders is geworden nadat ik ziek ben geworden. Echt ik voelde het gisteren ineens. Hoe ik terugkwam en naar mijzelf in mijn rol bij Northgate Arinso keek. Hoe ik keek naar de mensen om mij heen. Maar ook hoe ik vooral keek naar wat ik iedere dag weer aan het doen was. En hoe ik eigenlijk al jaren, ook de jaren daarvoor, bezig was mij te verrijken. En niet spiritueel, niet geestelijk, maar materieel. Hoe ik vanaf dat moment, 2008, het gevoel had, dat ik naast mijzelf liep. En mijzelf kon observeren. En hoe ik me realiseerde, dat ik een aantal dingen niet meer wilde. Dat ik vooral iedere dag wilde opstaan, en me goed wilde voelen bij wat ik die dag zou gaan doen. Hoe ik, met mensen bezig wilde zijn, en dienstbaar wilde zijn. En nee dienstbaar is niet overal ja en amen opzeggen. Dienstbaar is, dat je jouw krachten, jouw mogelijkheden inzet, om samen verder te kunnen komen. Een dienstbaar leider, zorgt ervoor, dat zijn team kan floreren en schitteren. Het gaat dus niet om jouzelf, het gaat om ons, om wij. Vanuit verbinding vanuit je hart. Terug naar mijn Harry, terug naar mijzelf dus. Ik wil niet anders zijn dan anderen. Ik wil alleen vanuit verschillende kanten kunnen kijken naar hoe de dingen gaan, of hoe de dingen anders kunnen gaan. Ik wil op een stoel zitten en observeren. Kijken naar, van buiten naar binnen. Ik wil afdalen naar de kern van de dingen. Ik wil je dus echt leren kennen. Ik ben niet zo onder de indruk van je titel, of je stand, of je rang, of je rijkdom. Ja afwijking, ik ben wel altijd benieuwd naar je auto. En niet welk merk, maar of je Mercedes rijdt. Afwijking van Harry, en geloof me deze Harry heeft er meer. Ja noem maar op, Mercedes, Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland, Nespresso, homosexueel, Remonstrants, Yarden...ga maar even door. Dus voor mij hoef je niet uit te leggen of je directeur bent, of schoonmaker. Voor mij is het belangrijk wie jij bent. Wie die meneer in dat pak is. Waar jij blij van wordt. Wat jou gelukkig maakt. Want ik geloof, dat door goed naar elkaar te kijken, door elkaar echte aandacht te geven, het leven echt mooier kan worden dan het nu al is. En ja geloof me, ik ben een van die Nederlanders, die wel een 9 ofzo scoort op de ladder van geluk. Niet omdat alles zo vloeiend verloopt, maar omdat in mij een rust is, en omdat ik gelukkig ben met wat ik mag doen. En in mijn pitch vertelde ik, dat doordat ik kijk zoals ik kijk. Leef zoals ik leef, voel zoals ik voel. Ik me vaak Harry voel. Ik hoor er bij, voel me echt onderdeel van. En tegelijkertijd, voel ik me zo anders. Zo alleen soms. Maar met deze rol ben ik heel erg dicht bij mijzelf. En dit maakt, dat ik soms keuzes moet maken van mezelf. Die een ander niet begrijpt. Ik weet nog, terug naar 2008, dat ik de voor mij beste baan in materieel opzicht ooit, vaarwel zei. Omdat ik Harry was. Omdat ik het niet meer kon en wilde. Ik zat in een vergadering en keek naar mijzelf. Toen nog, met heel weinig haar omdat ik net kaal was geweest en nog volop in de bestraling en lumbaalchemo's zat. En ik voelde dat de Harry in mij was veranderd. En deze baan niet meer zo zou kunnen uitvoeren, als voor mijn ziekte. Ingewikkeld hoor. Want op dat moment wankelt alles. Je gezondheid wankelde al. Maar ik werd langzaam aan steeds sterker. En op dat kantelpunt in je leven. Zeg je vaarwel tegen je prachtige leaseauto, je bonussen, je grote salaris en ga je naar de Kamer van Koophandel en begin je voor jezelf. Dus de mooie zwarte Mercedes C Klasse Sport, vol toeters en bellen werd ingeleverd. En in ruil daarvoor kwam er een 21 jaar oude 300E coupé. Een sloeriebak voor 6 duizend euro. En ik, ik was trotser dan ooit. Want ondanks het feit, dat ik niets meer had in materieel opzicht, had ik een Mercedes. En reed ik rond alsof ik de Koningin van Voorschoten was. Trots. En Harry. En deze Harry, ik dus, is in dit soort opzichten heel principieel. Ik wil en dit is ontstaan in 2008, trouw blijven aan mijn eigen principes en waarden. Aan mijn eigen normen en waarden. Aan samen ergens voor willen gaan. Tja, en soms betekent dit, dat je op een kruispunt staat. Gisteren in een van de laatste momenten van onze leergang trokken we een associatie kaart, een kaart met een foto, en dat was een foto van twee wegen.
een dergelijke foto dus. En als je een dergelijke kaart trekt, ligt het er heel erg aan, hoe jij kijkt naar de wereld. Wat zie je hier echt. En ik zie hier twee mogelijkheden. Twee kansen. Beide wegen gaan ergens anders heen. Ik sta op dit moment als Harry, als Anita, op dit punt. Mooi perspectief om vanuit verder te gaan. En nee, ik heb het niet over thuis, over mijn leven met Annemarie. Soms moet je heel helder zijn, want anders vult de wereld het voor je in. Ik geloof er heilig in, dat je als mens, af en toe een goede afweging moet maken, en dat er fasen in je leven zijn, waarop je weer een nieuwe weg in slaat. En Harry helpt mij hier wel bij denk ik. Oh ja mijn pitch. Welnu, ik was altijd een Harry. Ben nog steeds een Harry. Heb het gevoel dat de leergang mij handvatten heeft gegeven om nog meer Harry te kunnen zijn. En blijven. En dat deze leergang mij verrijkt heeft. Ik heb ook input 'opgehaald' voor mijn tweedaagse training met Franchise collega's in november bijvoorbeeld. Ik heb een globaal programma in mijn hoofd. Ik heb input voor gesprekken met mensen, met wie ik mag samenwerken. Ik heb...zoveel meer mogen ontvangen. Ik ga 'koffie drinken' met een aantal mensen. En aan het einde van de leergang ging ik moe maar voldaan naar huis. En hier wachtte mij een heerlijk glas Sauvignon Blanc, een prachtige pasta met salade, Annemarie en goede vrienden. Dus hoe mooi is thuiskomen dan. Na een tweedaagse vol indrukwekkende momenten. Een prachtig boek 'da's gek' met een persoonlijk woord van Daniëlle Braun erin. Een omhelzing met Jitske en een weerzien met Jitske op 5 juni a.s. waar ik een seminar van haar met Wende Snijders mag bijwonen. Indrukwekkend denk ik. Dus het leven reikt mij zoveel aan. Pfftt. Nu op 19 mei, een belangrijke dag, een verjaardag van een vriendin van mij, een 'verkeringsdag' van mijn vader en Els ooit, het NRC, de weekend editie met een verhaal over voltooid leven, Nespresso en een heerlijk broodje, geef ik mij over aan het weekend.
Dank je wel, aan iedereen, die mijn leergang zo geweldig de moeite waard heeft gemaakt. En deze Harry, die komt vanzelf weer terug, die kijkt nog even goed op haar eigen wijze. Die observeert nog even door. Met een glimlach. Fijne dag.
