Thuis zijn.....

Thuis zijn, is echt heerlijk. En als je lang bent weggeweest, bijvoorbeeld door een geweldige opening van de Bosdrift en alles wat daarbij hoorde, dan ervaar je weer hoe fijn het is, om hier te zijn. Heerlijk om buiten te slenteren in Nieuw-Vossemeer, om zomaar door de tuin te lopen, hier en daar wat weg te halen, de leilinde te snoeien en bovenal thuis te zijn. Samen, en nu ook met onze kleine Teun erbij. Gek, hoe zo'n hondje ongeveer je hele leven eventjes inneemt. En fraai om te zien, hoe hij je tegemoet rent als je thuiskomt. Jammer dat hij af en toe mijn violen opvreet en als een dolle door de tuin scheurt. Maar ja, dat is nog een klein dingetje, waar aan gewerkt moet worden. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want bovenal staat genieten, hoe hij, hoe hij en de poezen elkaar vaak al wel verstaan en af en toe elkaar vreselijk uitdagen. Net mensen. Niks meer en niks minder. En ja, vrijdag, gisteren was ik voor het eerst sinds hele lange tijd, weer vrij. Een ziekenhuisbezoek in Roosendaal, de rug poli bezocht. En de uitkomst is dat ik een soort van volledige check up krijg. Dat gaat vrijdag de 17e gebeuren, waarbij ook gekeken wordt naar mijn botten, mijn rug, mijn scheve lichaam, en op de 24e zullen we dan horen, hoe nu verder. De aanleiding voor dit alles was ongekende rugpijnen, veel pijnstillers eten, soms wel 10 op een dag, en dit gecombineerd met keihard werken. Inmiddels is de Bosdrift voor mij wel goed, je loopt vele kilometers, trappen op en trappen af. De wc is ver weg, de begraafplaats wandel ik met regelmaat over, om mensen de natuurgraven te laten zien. Bukken, duwen, trekken, kortom, een plek waar je niet stram of stijf wordt. En nu lijkt het alsof ik de enige ben, die zo keihard werkt, welnee, de gehele USH, het totale team werkt als een dolle. Corona golf nummer vier maakt, dat het nog drukker is, dan het normaal gesproken al is. Dit jaar overtreft alles, en alle jaren, qua sterfte. Dit is niet alleen bij ons zo, maar wat wel fijn is, is dat mensen 'graag' bij ons het afscheid vormgeven. Een opsteker, voor iedereen die onderdeel is van mijn team. En wat voor een team. Prachtig. Ik heb het er veel over. En ook in mijn team is iedereen moe, liggen emoties dicht aan de oppervlakte. Dat herken ik en dat voel ik ook zelf. Mijn moeder heeft me geleerd, om soms maar even tot tien te tellen. En soms maar even geen reactie te geven. Ik, die houd van harmonie, van fijn met elkaar samen zijn, vind het lastig te voelen en soms te zien, dat mensen het elkaar niet even makkelijk maken. Dat mensen over elkaar praten, in plaats van met. Maar dit is overal waar ik mocht werken, een thema geweest. En dit hoort bij onze samenleving, waarbij respect, soms werkelijk een onderbelicht woord is geworden. Respect voor de ander hebben. Elkaar zien en waarderen. Ons politieke landschap is hier een voorbeeld van vind ik. Wat zeggen we daar niet over de ander. Hoezo voorbeeld? Ach, terug naar thuis zijn...ik zit dus gewoon weer met mijn Nespresso aan tafel, alsof er niks gebeurd is. Met mijn NRC op tafel, heerlijk rustig te zijn. Annemarie is buiten denk ik, met Teun en voelde dat het gevroren heeft vannacht. Teun die zo leuk is.

Hier op de foto kwam ik voor het eerst weer thuis. En op dit soort momenten denk ik altijd, 'zo zal het ook zijn als je kind je weer ziet na een dag werken ofzo..' ik idealiseer dit altijd, omdat ik zelf geen kinderen heb. Ik voel dit nu anders, met de bonus kinderen die ik in mijn hart gesloten heb. Ik ben altijd blij, als zij er zijn of komen. En ook dat proces heeft natuurlijk zijn tijd nodig gehad. Wennen, elkaar leren kennen, opvoeden, streng zijn, nee zeggen. Welnu met onze Teun is dit net zo. Als hij een boek van me te pakken heeft en hier zijn tanden in zet, tja...dan ben ik niet blij, maar ach het is een boek. Maar als hij mijn armen iets te enthousiast begroet dan ervaar ik dit anders. 

Zo heeft alles tijd nodig. En gelukkig hebben we de tijd. Hebben we nog voldoende ruimte om allerlei dingen te doen, te ontdekken, te leren. Bijzonder is, dat ik me realiseerde toen we de Bosdrift openden, met een prachtig samenzijn met de burgemeester en de wethouder, dat ik hier nog maar een paar jaar zal rondlopen. Gek, dat in alle officiële brieven ik in 2024 met pensioen ga. Althans dan keert mijn eerste pensioen of lijfrente uit. Gek, ik ben met twee heren in gesprek over hun vervroegde pensioen, zij zijn net zo oud als ik. En ik, ik ga gewoon nog lekker door, als die rug het wil, tot 2028. Ik vind werken zo geweldig leuk. Ongeveer iedereen die hoort dat ik in Hilversum werk en woon in Nieuw-Vossemeer zegt 'jeetje wat ver weg' en dan glimlach ik. Want ja dat klopt. Maar officieel werk ik maar vier dagen, en stel dat het zou kunnen, 1 dagje thuis werken en de rest daar, dan kun je dit volhouden tot je 70e of langer. En dat past mij wel. Mijn vader zei altijd 'kind van hard werken ga je niet dood'. En als hard werken dan ook nog eens leuk werken is, en als je thuis, dan een supergaaf dorpje is, daar waar Zeeland Brabant kust, dan komt alles goed. Nee, dan is alles goed. Dus maakt u zich geen zorgen over mij. De winterbanden liggen onder de prachtige Benz. Ik rij lekker, de stoelverwarming zorgt voor mijn rug, de muziek, de telefoongesprekken voor mijzelf, en als ik dan in Hilversum kom en over die mooie begraafplaatsen wandel, dan voel ik één ding - blijdschap - oh nee, nog veel meer - trots, liefde voor die plekken, een super goed team, mooie natuur, en een dienstverlening die ik iedereen gun, die te maken krijgt met verlies - dus met mij is het goed. Geen zorgen nogmaals. Ik voel met soms 80 en meestal 60 haha...dus ook dat gaat goed. Nu, een weekend, lekker lunchen straks bij het Wagenhuis, heerlijk genieten hoop ik van een fles wijn uit Kruisland, lokaal dichtbij. Ik hou ervan. Dag, kijk maar lekker om je heen, geniet van het kleine dichtbij, van elkaar, die ander. En rij voorzichtig, het kan zomaar een beetje glad worden denk ik. Dag!

De juiste weg vinden....

 Ken je dat, dat je soms twijfelt, op een kruispunt staat en je afvraagt doe ik het juiste?

Welnu, daar sta ik nu. Volledige focus op Hilversum, de Uitvaartstichting, de Bosdrift en nu eindelijk weer thuis. Ongekend moe, ook zeer zeker voldaan, maar aan alles voelen, dat er nu weer een ander leven, een andere tijd moet komen. De juiste weg weer vinden, naar mijn eigen balans. Ik die dit nooit aanstipt voor mijzelf, ik doe het nu wel. Dus na de komende week, de opening van de Bosdrift (met alle respect voor Corona maatregelen die we zodanig zullen doorvoeren, dat we de reeds geplande gefaseerde opening, doorgang kunnen laten vinden) gaat het roer weer lekker om. De Bosdrift het wordt prachtig, een mooi verhaal in de Gooi en Eemlander, want het is werkelijk prachtig geworden. En dit willen wij graag aan een ieder laten zien.  En dan gaan we gewoon weer door met werken. En naast dit werken, ga ik ook weer gewoon met regelmaat thuis zijn. Genieten van de herfst, de natte tuin, de kleine Teun en vooral gewoon weer fijn samen te zijn met mijn gezin, mijn vrouw. Want soms is dat wat ik zo intens mis nu, want ja, ik ben alleen maar onderweg. Jawel, ik hoor het u al denken, 'dit is je eigen keuze' maar ik maak meer keuzes in mijn leven, dan werken. Ooit maakten we de keuze om de Randstad te verlaten en te vertrekken naar het mooie platteland, daar waar Zeeland Brabant kust. En ooit maakten we de keuze om een kleine pup te nemen, en dat is Teun, die is er nu ook. En opeens probeer ik, als mens die nooit heeft opgevoed, nu een pup op te voeden. Streng te zijn en rechtlijnig. Duidelijk te zijn, structuur aan te brengen. Ik, die bekend staat om haar stijl van leidinggeven, waarbij ik verantwoordelijkheid bij mensen terugleg. Ik die altijd ruimte geef, welnu ruimte geven aan Teuntje is niet zo handig kan ik u vertellen. Dus deze uitdaging is voor mij, om een klein hondje laten verworden tot een groot leuk hondje. Gelukkig is Annemarie er nog, zij doet wat zij kan, om dit beestje goed en keurig op te voeden. En ja, daar heb je het al, keurig...dat is een woord, wat vroeger ook nooit bij mij paste als kind. Ik was niet zo keurig, ik was ondeugend en onze Teun is dat ook. Om op te vreten zo leuk.

Hier thuis kleurt de tuin mooi geel en bruin. Vorige week nog een keer het gras gemaaid, alles bijgewerkt, de bladeren wat weggehaald en de rest mag gewoon blijven liggen. Goed als compost. De amaryllis bol komt langzaam aan uit de pot, de eerste bolletjes komen alweer boven de grond. Ik vind ook deze tijd van het jaar erg leuk. Er gebeurt veel, en vooral de kleuren van de bomen, de planten maar ook de kleuren van de lucht, zijn zo de moeite waard.. als ik vroeg in de morgen de zon zie opkomen, dan is de wereld, eventjes maar, zo stil en vredig, prachtig.

Afgelopen week was ik heel vroeg op kantoor op de Bosdrift en toen zag ik die mooie begraafplaats ontwaken. Ik probeerde al die werkmannen en al die Vito busjes even niet te zien, en zag in gedachten hoe vredig deze plek is en kan zijn. Een plek waar je kunt landen, kunt bijkomen van alles wat er in je leven is of niet meer is en speelt. En als je dan moe maar voldaan, of rustig nog even op adem wilt komen, dan wandel je het kantoortje binnen, of de grote deur en kom je in het rouwcafé, een bijna huiskamer achtige setting. Een blokje op het vuur, de stilte of zomaar even een stukje muziek maken op de piano, hoe fijn is dat. Een praatje, met die aardige vrijwilliger die er is, om jou bij te staan, die er gewoonweg is voor jou...dat, hoe simpel ook, is mijn droom. En als deze mag uitkomen, en ik jou thee zie drinken, uit dat mooie gebloemde ouderwetse kopje, dat kopje vol verhalen, dan maakt dat me blij. Opdracht volbracht. 

En iedereen die me kent, weet dan, dat ik alweer nieuwe plannen bedenk, om verder te gaan met deze mooie unieke Stichting, om deze voor de langere termijn, toekomstbestendig te maken. Daar hebben we het nog wel over. Ik ga nu de krant lezen, Nespresso drinken, mijn gaai opzoeken, als hij nog weet wie ik ben, en zomaar eventjes wandelen. Morgen even naar mijn oude buurjongen, naar Hans en Mirna, naar mensen, waar ik lang niet geweest ben, maar bij wie ik zo graag weer even aan de keukentafel schuif, samen met An en met Teuntje...spannend, hoe zal Teun zich gedragen, welnu, niet denk ik, haha...geeft niks, het mag en kan. 

Ik wens iedereen een fijn weekend. Zorg goed voor je energie, voor jezelf en die ander. Ben gelukkig, geniet, alleen, of samen, laat je vaccineren, oeps gevaarlijke uitspraak, maar ik meen het wel. En zorg dat onze samenleving, onze horeca, onze mensen elkaar gewoon kunnen blijven zien, met oud en nieuw, of op een ander moment, om het leven te vieren, om stil te staan bij elkaar, bij die ander, bij jou en bij mij. Dus laten we in godsnaam ons goed gedragen en zorgen dat onze vrijheid mag blijven bestaan. En doe mij een lol, werk thuis, dan is de A27 echt filevrij, ongekend, beetje egoïstisch, jazeker...een wereld van verschil.

Ik geniet nu al van de stilte, de rust, het mooie licht in de tuin. En ik ben klaar voor de opening, mijn pak hangt in de kast, mijn schoenen loop ik straks nog even verder in, het is prachtig echt waar...dag, tot volgende week, kom maar gewoon, ik zou het super leuk vinden.