En zomaar, hoe snel gaat de tijd, is het zondag 1 augustus. De zon doet niet zo goed zijn best vandaag, maar wij, wij genieten, in korte broek, met wat vervellende benen (gek woord he...vervellen)doen wij onze dingetjes. Een dagje vrij, of bijna vrij, wat businesscases nakijken, wat rommelen in huis. Straks komen Jannie en Joost lekker eten, gezellig...gisteren was onze 'vaderdag', eerst naar Pa Smitshuysen, en genieten van zijn supersonische tv, met alle technische hoogstandjes die je maar bedenken kunt, modern als het gaat om de technologie, om beeld en geluid...en daarna naar (en een groter contrast is er bijna niet) mijn vader. Een tafel opgeschoven in de Samaritaan, wat zegt, dat hij aktiever is, en meer aktiviteiten nodig heeft voor zijn ontwikkeling, een stap voorwaarts. We zijn er bij lange na nog niet, want een tafel opschuiven kost zo'n drie maanden schat ik in, en op deze kamer is nog een tafel, dus hier zit hij nog zeker een half jaar. Ik wil niet oneerbiedig zijn, maar dit is wel onze realiteit. Hij doet zijn best, is opgewekter en als hij zegt ik heb twee stapjes gezet, dan is dat met veel hulp en ondersteuning, maar nuchter als ik ben, realiseer ik me dan, dat Vroonlande zomaar nog ver weg is. Want dan, met een vorm van zelfstandigheid, moet je meer stappen kunnen zetten, een toiletbezoek zelfstandig kunnen doen, en zelf een deur kunnen opendoen. Dus ook al willen we dit graag, en 'smoelt' dit beter, want natuurlijk zie ik hem liever daar dan waar hij nu is, we (en dat is de familie, de mensen om hem heen) moeten wel realistisch zijn en blijven. En ik betrap mezelf er ook op. Ik roep dan, het gaat best wel al goed met mijn vader. Maar best wel al goed, is nog niet zelfstandig of met enige hulp kunnen wonen in Vroonlande. Maar de tijd zal ons helpen en zijn inzet ook. Zodra mijn broertje terug is, gaan hij en ik eens met Pa in gesprek en met instanties om te bezien wat realistisch is. En nu zie ik, dat hij lacht en een vorm van contact krijgt met andere bewoners, met mensen om hem heen. Dat hij aanspraak heeft....en dat hij stapje voor stapje vooruit gaat. Ingewikkeld, en meer nog dan ingewikkeld, vind ik de druk van anderen. Mensen die het allemaal wel beter weten dan ik...maar lieve mensen, dank jullie wel voor al dit medeleven, geloof me, ik, Arie en ik, wij hebben een ding voor ogen. Een rustige realistische benadering naar mijn vader toe. Een benadering, een levensvorm die past bij de realiteit waar wij vandaag mee te maken hebben. Voor alles en iedereen goed. Zodat een ieder het vol kan houden, zijn vriendin Els, zijn vrienden, zijn kinderen, al die lieverds om hem heen, die allemaal zielsveel van hem houden. En het gaat er nu niet om, of wij dit willen, het gaat om mijn vader en om wat hij nodig heeft. En dat is therapie en veel zorg, hij kan nog niet zoveel...wel kan hij steeds meer, en dus zal tijd onze redder zijn...zo het is eruit. Ik ga morgen de dokter bellen voor een gesprek. Het komt goed. Gisteren was het gezellig, Annemarie en ik waren er. We hebben gewandeld, gegeten, journaal gekeken, gepraat met hem en andere bewoners in de woonkamer. Hij had het naar zijn zin gehad. En lastig vind ik altijd hem alleen achterlaten, maar ook weet je gelukkig dat hij niet alleen is. Toen ik wegging, was mevrouw Groen er nog en zij stelt mij dan gerust. En hij was moe, van alles weer, van onze grapjes, van ons samenzijn, hand en hand zit ik dan met mijn vader, en ik, ik ben als een kind zo blij, met hem, met wat er nu nog is en zijn mag....daarna nog even langs bij mijn tante. Want weet je, als je een tante hebt, die ook zo intens betrokken is bij mijn vader, haar broer, maar die ondertussen een bloeddruk heeft die echt veel en veel te hoog is, dan moet je die ook een beetje in de gaten houden. Wij als 'van Lonen' kunnen redelijk eigenwijs zijn, en eigenzinnig bijna...en we weten niet van ophouden en in dat opzicht lijk ik wel op mijn tante. Volgens mij gaat zij door, tot ze er zo ongeveer bij neervalt...en ik hoop dat dat nog even weg is...een familie wordt door de tijd zomaar kleiner en kleiner, mensen vallen weg...en vandaag de dag, realiseer ik me dat..meer dan anders. En dus denk ik aan tante Tanneke en oom Wim, die ik mis, de familie van mijn moeders kant. Nicht Anne, mijn fietsmaatje, met wie ik de grenzen heb overschreden, al trappend door de prachtige polders in Zeeuws Vlaanderen...en dus wil ik ook daar naar toe...maar tijd is een factor die schaars is geworden in mijn leven...dus ga ik nu even genieten, van mijn tijd met mijn liefste, met Annemarie...
Dikke kus, mooie zondag....Aniet
