Tja en daar ging ik dan, een paar dagen vrij en eigenlijk niet goed voorbereid en getraind, stapte ik op de fiets. De eerste dag, ca. 35 of misschien 40 km, de tweede dag 52 en gisteren in de echte warmte weer ruim 35. Heerlijk, een dag alleen, twee dagen samen met mijn nicht Annemarie, uit Breskens. Genieten, puur genieten. Nicht en ik fietsen altijd, zonder veel te praten, ik maak met mijn arm (ik fiets meestal voorop hier in mijn omgeving, in haar omgeving is dat andersom)een beweging om haar te attenderen op een mooie bloem, of iets markants. De vuurtoren in Katwijk beklimmen, want mijn nicht is vrijwilliger bij de vuurtoren in Breskens. Dus herkenning...of erkenning, maakt niet uit. Fraai, eenmaal boven op de toren, een prachtig uitzicht over de kust, Scheveningen in de verte. En weet je fietsen, maakt je helemaal vrij. En dat had ik wel even nodig, even vrij zijn. En eventjes mijn hoofd leegmaken. Heerlijk. En weet je mensen, die wat verder van me af staan, zullen zich afvragen, 'wat is er aan de hand'. Welnu, niet zoveel. Ik ben gezond, gelukkig en vind mijn weg, altijd. Alleen is dit een moment in mijn leven, en volgens mij hoort dit bij onze levenscyclus, waarop ik me afvraag, (en met mij velen die rond die 60 jarige leeftijd zijn) 'is dit wat ik wil, tot mijn pensioen..'. En het leuke is, dat ik dan altijd vrienden heb met wie ik kan nadenken, praten over mijzelf. Zij kennen mij, zij begrijpen mij. En deze fietstochten, in stilte door de duinen trappend. Volgens mij nichtje 'weinig schakelend in mijn versnellingen, en de kuiten aanspannend'. Deze fietstochten, maken voor mij het beeld compleet. Het beeld is duidelijk. Ik ben er uit en weet wat ik ga doen. Ik til een aantal plannen over de zomer heen. Ik heb mijn weg gevonden, al trappend door de Hollandse polders. Heerlijk. Het verruimt, verlicht en helpt. En ik heb zin in de zomer, zin in buitenleven, buiten zijn. Zorgeloos, en vrij. Ook heb ik zin, in de tijd erna. En als je me nu vraagt, wat dan, wat ga je dan doen. Dan is de eerste stap, de KvK opzoeken, een prachtige website maken, ooit heb ik Ron (mijn directeur) hiervoor al toestemming gevraagd. Juist omdat, zoals Monique zo mooi zegt, ik 'een vlinder ben'. En meerdere dingen wil gaan doen in mijn leven. Een middag/avond bij Mila werken, wat coachen, wat mooie dingen samen met Monique doen. Gewoon in mijn eigen tijd, naast mijn baan in loondienst. Dus dank je wel, fietsje van me, dank je wel stevige kuiten, dank je wel rust, dank je wel onrust. Want voorafgaand aan rust, is er onrust, is er onduidelijkheid en heb ik iets van zorgen. En zomaar, op een prachtige zondagochtend, hier buiten, op de verjaardag van mijn allerliefste schoonmoeder, zit ik hier en geniet ik. Genieten, doe ik eigenlijk altijd wel. Van hele mooie kleine dingen. Van zo samenzijn met mijn nicht. Doorleven met haar, in de lijn van onze moeders. Die het samen ook heel goed hadden ooit. Die zo onbedaarlijk konden lachen samen. En dat doen nichtje en ik ook.
VWe hebben genoten deze dagen, van de schoonheid van mijn leefomgeving, mijn woonomgeving. We hebben vele mooie plekjes kunnen zien. We hebben prachtige polders doorgefietst. Genietend van de stilte, van het boerenleven, de geiten, de paarden, de koeien. Heerlijk. Het leuke is dat mijn moeder, door haar ziek zijn, niet zo sportief was. Mijn tante, de moeder van mijn nicht, was dat wel. Zij wandelde iedere dag, zo lang het kon. Maar het leuke is, dat die twee zussen samen erg konden genieten. Hoe verschillend zij ook waren. En ditzelfde geldt voor mij en mijn nicht. Wij zijn verschillend. Zij, de fysiotherapeute, honkvast vanuit haar Breskens, vanuit de plek waar zij altijd is gebleven. En ik, zwerver, op tien verschillende plaatsen gewoond in mijn leven en nu geland in Wassenaar. Grappig want nichtje zei 'wie had ooit kunnen bevroeden, dat jij het zo leuk zou vinden in Wassenaar'. En dat klopt, want natuurlijk zijn wij gaan eten bij Mila, vrijdagavond, en zag nichtje de feestneus in mij terug. En was zij verwonderd, hoe ik zaterdagochtend om tien uur, gewoon weer tegen de wind in, 35 km wegtrapte. Zonder dat ik last had, van de mooie glazen wijn, bij Mila. Kind van mijn vader ben ik denk ik dan maar weer. 's avonds een vrouw, 's ochtends een vrouw. Niet kletsen. Gewoon doorgaan.
Heerlijk, in de zon, lekker op mijn terras, genieten van de stilte. Ongekend, hoe stil het hier is, in de ochtend. De meeuwen, de vogels, de warmte die je voelt op je armen, op je rug. Heerlijk. Morgen mijn laatste dag vrij, ik heb alweer een tocht in gedachten, langs de Vliet, heerlijk. Ik verheug me er op. Misschien samen met Annemarie, misschien alleen. Dat hangt er van af, wie er vandaag hier blijven slapen. Want straks gaan we met de meisjes, op visite bij Annemarie's moeder. Leuk, de verjaardag vieren. En onze lieve heer heeft gezorgd, voor mooi weer, voor een prachtige zon, en wat wind. En dan zijn we even met An haar familie samen. Ook dat is genieten, samenzijn met familie. De mijne is uitgedund, de hare is nog redelijk compleet, op vader Smitshuijsen na. De mijne, is in ieder geval nicht en ik. En dat is prima zo samen. Ondertussen begint de maand juli, heerlijk, eind deze maand pakken we de cabrio en doorkruisen we Frankrijk, en gaan we samen naar San Remo. Hoe heerlijk is dat. Zomaar toeren, zomaar mooie kustlijnen zien, vanuit onze bolide. Wat een genot. Genieten van de Italiaanse bloemenriviera. Van de prachtige zeiljachten, motorjachten. Waanzinnig. We zagen onderweg nog een verdwaald jacht, motorjacht, iets te groot voor de kleine binnenwateren hier. We zaten bij een sluisje en toen kwam dit gevaarte voorbij.
en even later, fietsen we hier langs. Een stukje jeugdsentiment. Vroeger, toen ik 20 was ofzo, ging ik hier met regelmaat roeien, een uurtje in de avond. Dat fietste ik hier naar toe, huurde zo'n oude metalen zware roeiboot en roeide over dit meertje. Schitterend. Nu is het een woongebied, met drie bewoonde molens. Prachtige plek, en zo dichtbij.
Welnu, de afgelopen dagen, een mengeling van herinneringen, aan onze moeders. Aan terugdenken aan vroeger, aan ontmoetingen met goede vrouwen, die mij kennen als geen ander. Geen auto, alleen mijn mooie fietsje. En mijzelf, terugvindend, dichtbij mezelf blijvend. En goed voelen, wat er in mij omgaat. Ik sta op mijn kruispunt en weet welke afslag ik ga nemen. Fijn, ik vertrouw erop. Ik wens jullie een mooie zondag. Ik wens mijn schoonmama een prachtig nieuw levensjaar toe. Met wat minder pijn, wat meer rust. Hoe fijn zou dat zijn. Bedankt voor alle tijd, die ik gekregen heb, om te komen waar ik nu ben. Nichtje, het was heerlijk, ik zal aan je denken als ik mij douche met jouw Zeeuwse sop. Een van je vele geschenken uit jouw geboorteland, Zeeland. Het wordt lekker warm, ik voel het overal...factor 30 denk ik zomaar!
