Hier een foto van een plekje waar we langskomen als we naar Flakkee gaan, een klein strandje, waar Teun lekker kan rennen en op de een of andere manier vind ik dit beeld heel mooi. Die vele windmolens, die mooie wolkenlucht en dat donkere water, het voelt koud aan, het is koud.
Deze week is een week vol bijzondere ontmoetingen, en dan spreek ik over Hilversum. Want als ik hier thuis ben, zwaai ik af en toe naar iemand, maar ben ik helemaal alleen. En dat vind ik heerlijk eerlijk gezegd. En daarbij heb ik mijn handen vol aan Teun, en die twee poezen. Niet elkaars beste vrienden, maar ja, het leeft onder één dak. En Teun is wel schattig vind ik. Vanmorgen zei een mevrouw me dat hij jaloers is. Omdat ik een ander grote hond aaide, die bij me kwam liggen en staan. En Teun deed net alsof hij super groot was, en sprong tegen die hond op. Ja want Teun wil wel graag mijn aandacht. En ik, diep in mijn hart, vind ik het wel heel leuk. Ik vind het ook een heleboel gedoe, maar ach...thuiskomen en een blije hond zien, is geweldig en dat meen ik.
Terug naar Hilversum. Ik mocht een natuurgraf verkopen en maandag nog een erbij. Gert-Jan verkocht er twee. Er kwam een meneer, en hij was familie van een familie, die een prachtig familiegraf bij ons op de Bosdrift heeft. En hij wordt 'vriend van de Bosdrift' hij doneert een boom, een bank, gebruik van een graafmachine en schenkt ons ook nog wat geld. Hoe geweldig. En deze meneer heeft heel veel verstand van bomen. Ik heb hem gefotografeerd op de begraafplaats, toen hij mij uitleg gaf, over zijn cederboom. Een Libanese cederboom. En ik vind dit zo geweldig om te ervaren. Dat je door met mensen in gesprek te gaan, over de begraafplaats, over je visie en je plannen, dat er donaties komen, dat mensen je willen helpen, bij alles wat er is of bij alles wat er nog komen gaat. Ik voel me dan trots, want mijn gedachtengoed wordt uitgedragen, en mensen houden ervan. Mensen kiezen ervoor, om mee te helpen, dit gedachtengoed vorm te geven. Ik ben er stiekem een beetje trots op. Trots op mijn eerste 'vriendin van de Bosdrift' die ervoor zorgt, dat er meer mensen een graf willen kopen. Trots op al die mooie mensen, die ik dagelijks mag ontmoeten daar. Een wereld op zich, in de wereld van de Uitvaartstichting Hilversum, daar op die Bosdrift. Een plek, waar ik hoop ik nog lang zal blijven komen. Nu, straks en ooit. Ik zie er naar uit daar ooit als wandelaar rond te mogen lopen, als oude dame wellicht met mijn vriendinnen en dan een kopje Nespresso te gaan drinken, in dat prachtige inloop rouwcafé. Te genieten van de kunst van Monique van Wijk, het prachtige doek van Leonard Springer, of van die heerlijke houtkachel, die dat gevoel van intimiteit zo vergroot. En daar in Hilversum lijkt dit pand te verworden tot een pand vol verbinding, een pand, waar het leven de dood omarmt, of waar de dood aan tafel mag zitten, besproken mag worden en kan worden. Waar gehuild en gelachen mag worden. En in die context hoop ik dat u allen komt, op zondagmiddag 27 maart, kijk op onze website, naar een lezing van Geerteke van Lierop over haar verlies, van haar geliefde waarover zij het boek schreef 'een zee van glas'. Voor 6 euro, contant betalen bij de entree, kunt u deze lezing op zolder bijwonen, fijn napraten met elkaar, u krijgt een consumptie en u ontvangt het prachtige boek van Geerteke 'een zee van glas'. Meldt u zich aan via aanmelden@uitvaartstichtinghilversum.nl het wordt een prachtige middag. Er zijn slechts 65 plaatsen te vergeven....en ik hoop u te zien daar.
Terug naar hier, naar de deken van mist die over mijn leven hier ligt. De stilte omringt me en bevalt me. Een teken dat mijn hoofd overuren draait. En ik geloof dat ieder mens af en toe even die stilte moet omarmen. Even niks wil, niks wil zeggen, niks wil doen. En in die kadans leef ik nu even. En terwijl i het woord kadans opschrijf, denk ik opeens aan een liedje van een band, die Kadanz heet volgens mij en een van hun liedjes is 'dagen dat ik je vergeet' prachtig. Ik beluister dit nu. Zij hadden een aantal hele mooie liedjes, ballades en eigenlijk allemaal een beetje verdrietig. Gek, hoe ik heel erg hou, van wat verdrietige muziek, van ballades, van serieuze teksten. Terwijl ik toch veelal wordt gezien als een vrolijke en optimistische vrouw. Maar die andere kant in mij, van mij, is die bedachtzame serieuze Anita. Die denkt en denkt, die dromen heeft, die onzichtbaar lijkt te zijn soms. Mooi die twee kanten in mezelf te zien, en hoe die soms uit balans zijn, en dan weer even stilte nodig hebben, om weer in de juiste vorm terug te keren. Vandaag een dag als vandaag helpt me daarbij. Straks even langs de garage, even tanken, even wat te eten halen, voor als Annemarie thuiskomst. Verder niks, alleen mijn gedachten, wat regeldingen en morgen weer een dag vol afspraken, ontmoetingen, gesprekken. En weet je die balans is goed.
En vanuit die stilte, geef ik je een tekst mee, zomaar voor jou, die dit leest. Een citaat van Anne Holthausen, en dit staat ook op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl
"je leert in het ondertussen. Op die momenten dat je het moeilijk hebt, dan verandert je leven echt. Op de momenten dat je het even niet meer weet. Dan leer je het meest. Dus als je me ziet lopen in gedachten, laat me dan maar. Dan ben ik 'in het ondertussen' omdat ik het even niet meer weet'".
En maak je nu geen zorgen over me. Dat hoeft niet. Ik leer weer en ik hou hiervan. Ooit leerde ik, dat jezelf de regie kunt nemen over jouw leven. En dat is wat ik nu aan het doen ben. Mijn eigen regie weer herpakken. Soms neemt het leven het even over, de oversterfte, je werk, de vele issues die er zijn op mijn bordje. En geloof me, ik kan het aan. Ik, ik kan alles aan. En ik geniet nog even, van de deken van mist. Van die stilte, en ik hou deze nog even vast. Nog een paar uurtjes. Heerlijk. Een fijne dag jij!
