Rouw is van alle tijden zegt men toch? En dat geloof ik ook, rouw is wel heel rauw vind ik. Steeds maar weer. Ik schreef er al eerder over. Ik hou wel van dat woord, rauw, ruw, ongepolijst en puur. Staat een beetje voor wie ik ben en waar ik van hou. Ik gebruik dus mijn hele leven al geen make-up, anders dan een creme voor mijn gezicht. Ik kleur mijn haar niet, ga niet naar de nagelmevrouw, en epileer mijn wenkbrauwen niet. Tja…ik realiseer me, dat ik daarmee niet aan veel schoonheidsidealen voldoe. Maar ik kan niet anders, dit is wie ik ben. Gewoon een beetje rauw, een beetje puur. En deze woorden horen voor mij ook bij je hart, dichtbij je hart zijn. Pijn voelen zorgen voelen, emoties voelen. Geraakt kunnen worden en zijn. Gisteren las ik voor mijn team het verhaaltje van Winnie de Phoe voor, over ‘het is vandaag een moeilijke dag’. Waarbij de essentie van het verhaal is, dat je soms een moeilijke dag hebt, stil bent, stil wilt zijn, niks wilt zeggen. Maar als er ergens in je leven, op zo’n moeilijke dag, iemand is, die er altijd voor je zal zijn, dan is zo’n moeilijke dag wat minder rauw, dan doet het wat minder pijn. Mijn Uitvaartstichting heeft ‘een moeilijke dag’ door al het persoonlijke leed binnen het team, ziekte, verlies, verdriet, angst, gemis, onzekerheid, kortom een heleboel woorden die ook te maken hebben met rouw. En dan opeens zomaar komt dat mooie bericht, dat de documentaire waar ik jarenlang (toen ik nog bij Yarden werkte) aan heb meegewerkt, de film van regisseur Paul Rigter, gekozen is om te worden getoond op het IDFA, Internationale Documentaire en Film Festival. En ik mag, jawel ook nu we maar met een paar mensen samen mogen komen, met Paul mee naar de premiere. Want deze film, die gaat echt over rouwen, rouwen in Nederland, waarbij Paul prachtig laat zien, dat mijn persoonlijke rouw, mijn persoonlijke verdriet er zo anders uit ziet dan het verdriet van de Ghanese gemeenschap, of de Surinaamse gemeenschap. Een prachtig document, mede mogelijk gemaakt, doordat Yarden mij deze ruimte gaf, en wat geresulteerd heeft in een prachtig multicultureel rouwcentrum in Amsterdam Zuidoost. Nee ik werk er niet meer, nee ik was niet op de opening, wel uitgenodigd, maar de officiële opening was in Corona tijd en ging niet door. Maar het gaat daarbij niet om mij, want er is nu een plek in Zuidoost waar mensen kunnen rouwen, afscheid kunnen nemen. Prachtig en dat maakt mij ook zo trots op Yarden, want zij durfden het aan. En Paul heeft die zoektocht vol twijfels mogelijk gemaakt. En deze film van 74 minuten, daar ben ik geloof ik 60 minuten of meer de hoofdrolspeler, daar zie je mij en mijn vader, onze band is zo mooi gevisualiseerd. Dus deze film is voor mij een eerbetoon aan mijn vader. Daar zie je Marcel zingen tijdens zijn uitvaart, daar zie je zoveel van mij. Daar zie je soms ook mijn onvermogen, mijn puurheid, mijn eenvoud, daar zie je mij met Majid, ja ik ben echt enorm trots op dit document. Als je naar de trailer kijkt https://vimeo.com/445598270 dan ben ik ervan overtuigd dat je meer wilt zien. Ga naar de website van het IDFA want je kunt tegen betaling de film ook online zien, 24 november en op 6 december. En ik, ik zal erover vertellen, nadat ik op zondag 22 november a.s. bij de premiere aanwezig mag zijn. Echt een eer. En met deze film, met deze zoektocht naar rouw, en wat dit doet met mij, sta ik ook wel stil bij hoe ik zelf rouw, en hoe ik rouw ervaar. In mijn werk, in mijn leven. Want rouw gaat verder dan de dood, rouw is ook weer het opnieuw zoeken naar een weg, een vorm, als iets anders is geworden. Rouw is ook pijn, als je iets niet meer kunt. Of als je afscheid neemt van iemand. Rouw is rauw. En terwijl ik dit schrijf denk ik weer aan vele mensen, dichtbij, of wat verder weg. Die doorgaan met leven, en zich afgescheurd voelen, of verwond voelen, en soms ga je door los van elkaar, ieder met een ander leven. En soms ga je door, omdat die ander overleden is. En iedere dag zie ik mensen, die leven met rouw. Betty op de fiets, die bijna dagelijks even naar haar overleden man gaat. Of die hele oude meneer die vroeger op de fiets en nu met zijn rollator komt, om zijn vrouw dagelijks even te groeten. Of die dame, die onwennig in Corona tijd, afscheid neemt van haar man. En die niet omhelst kan worden, door haar vrienden en bekenden. Dat is rauwe rouw he…tja rouw, het raakt me…iedere dag weer. En toch zou ik niks anders willen doen, niks anders willen doen, dan werken bij de Uitvaartstichting in Hilversum. Juist daar ja, hoe ingewikkeld soms ook, juist daar. Ik ga de uitdaging steeds weer aan. Samen met mijn collega’s. Ja vooral dat samen….en met hen, rouw ik mee. En net als Phoe, in de wetenschap dat je het samen doet, kun je ook moeilijke dagen dragen . Nu de tuin in, tussen de buien door. Ik krijg van iedereen prachtige planten en verander geleidelijk aan de tuin. Ik ben de benamingen even kwijt, maar die zoek ik er in het voorjaar weer bij. Zodat mijn tuinplattegrond weer op orde komt. Ik ben benieuwd, straks komen er nog wat bollen, en dan ben ik klaar. Prachtig, een nieuw boompje erbij, een hybiscus van pater Bertus gekregen. Dus gezegend en wel wat zal die mooi bloeien in het voorjaar. Voor nu wens ik iedereen een prachtige dag toe. Soms is daar zomaar opeens de zon, en licht de tuin mooi op. Het gras nog wat bemesten en klaar ben ik weer. Rauw en puur, dit werken in de tuin. Een bandje om mijn hoofd, zodat mijn haren niet voor mijn ogen hangen. Beter als je dit niet ziet..haha…gewoon lekker gewoon!
