A.s. dinsdag mag ik dagvoorzitter zijn op een congres over doodgaan vanuit levensbeschouwelijk perspectief bezien. Een uitnodiging die al heel lang stond, nadat de film 'Dood in de Bijlmer' van Paul Rigter de IDFA prijs voor beste Nederlandse documentaire had gewonnen in 2020. Toen al kwam de vraag, of ik dit congres als dagvoorzitter wilde begeleiden. En na wat schuiven in de agenda, is het dan eindelijk zover. En juist nu, heb ik een zwoele stem, door een griepje. Geen corona, niks daarvan, maar gewoon een wat vastzittende hoest, dus met een flesje water in de buurt, ga ik het redden dinsdag. Zin in. Juist omdat er veel gasten zullen zijn, nu al 140 aanmeldingen, en juist omdat er prachtige inleiders zijn. En we gaan oefenen in culturele sensitiviteit. We sterven tenslotte allemaal, maar hoe we het sterven beleven, is eigen aan de persoonlijk achtergrond van iemand en zijn of haar levensbeschouwing. Een dag, waar ik ook weer gelouterd uit terug zal komen. Verrijkt door alle inzichten, en vooral weer door alle ontmoetingen. Mijn moeder zal er zijn, en vast ook mijn vader. Ik neem hen tenslotte overal mee naar toe. Mijn eigen inzichten, zo gevormd door wie zij zijn en waren. Door mijn opvoeding, door de Remonstrantse kerk in Sommelsdijk, door de openbare school, en toch dat ochtendgebed van meester Tanis. Maar ook door mijn werk in de uitvaartbranche, door mijn liefde voor deze wereld, door Yarden en nu vooral door Uitvaartstichting Hilversum. Mijn manier van kijken, vanuit vertrouwen en openheid, vanuit interesse en het zonder oordeel willen aanschouwen. En natuurlijk word ik hier regelmatig in teleurgesteld, maar hoe ga je hiermee om. Hoe ga je om met tegenslag, en hoe blijf je dicht bij je eigen hart. Je eigen intuïtie. Wat doe je met al die dingen die je tegenkomt in dit leven en waardoor je af en toe wankelt. Kies. Maak een keuze. En zo kies ik ervoor, om deze rol dinsdag te gaan vervullen. Niet ingekleurd, niet met een vaste speech, maar vooral vanuit mijn hart. Vanuit Anita van Loon zelf. Door dit congres leerde ik de term interfaith kennen. Een coöperatieve, positieve interactie tussen mensen met verschillende religieuze, traditionele en of spirituele en humanistische overtuigingen. Wat geweldig. En deze conferentie doet me ook denken aan die ontzettend lieve man, van wie we gisteren afscheid hebben genomen bij onze Uitvaartstichting in Hilversum. Een man vol emoties, een man die ik mocht knuffelen en een man die zo dichtbij die vraag kwam 'ik ga dood en wat dan...'. Ik ga hem morgen even begroeten, want zijn graf is heel dichtbij mijn kantoor. Het mooie vind ik dat ik soms in mijn eentje over deze mooie begraafplaatsen loop, en stil sta bij mensen die ik ken, of hun dierbaren. Alsof ik in gesprek ga met deze mooie bijzondere unieke mensen. In gesprek over het leven, over soms iets heel kleins, 'of ze last hebben van dat eekhoorntje' vroeg ik laatst toen ik bij een graf stond. Gek, hoe ik het leven steeds verbind aan de dood en andersom. Het klopt ook zo allemaal.
En ondertussen is er zoveel gebeurd. Na mijn kleine blogje over kastanjes, heb ik er alweer zoveel geraapt en iedereen raapt mee. Onze Huiskamer van Springer heeft schalen vol kastanjes (nee niet meer meebrengen hoor). Mijn meerjarenbegroting tot en met 2026 is af. Deze wordt in november besproken met het College van B&W ik hoop bij ons op de zolder. Hoe gaaf is dat. Nieuwe tarieven opgesteld, want ja ook bij ons zijn de kosten enorm gestegen. Maar ondertussen ook weer talloze mooie mensen mogen ontmoeten. Hoe vindt je dat drie jonge meisjes van 13 jaar komen hun BINK stage bij ons lopen. Ze gaan pannenkoekjes bakken voor de bezoekers van onze Huiskamer, hou de website in de gaten. Lekker in de wintermaanden, bij de houtkachel, een kopje Nespresso en een heerlijk pannenkoekje. Een geweldig medicijn tegen de eenzaamheid. En wat nog fijner is, gewoon gezellig met andere mensen samenzijn.
We hebben een hele avond gedanst hier in ons prachtige Wagenhuis, op de bruiloft van twee jonge vrouwen hier in het dorp. Wat een waanzinnige dag. Foto's die krijg je wel via de dames zelf. Maar wat een mooi stel mensen. En wat een eer daar als twee 'oude dames' toch maar bij te mogen zijn. Ook in het Protestantse kerkje was de huwelijksplechtigheid werkelijk prachtig. Uniek...
We hebben lekkere gezellige momenten met familie gehad, met vrienden, met mooie wijn en spijs combinaties.
Ik heb meer dan 300 bollen gezet, de klimopstam en halve boom weggezaagd, nieuwe planten en struiken geplaatst, gekregen van vrienden. Nieuwe border aangelegd, kortom druk genoeg. En weet je bij alles wat ik doe, voel ik zo intens, dat ik leef. Dat mijn lijf reageert op veel te veel inspanningen, dat paracetamol dan even je beste vriend is. Dat dat glaasje wijn met die dikke trui aan maar nog wel buiten in de zon, zo bijzonder is. Dat de winde met ongelooflijk veel bloemen, de passiebloem, de monnikskap, zorgt voor een prachtig gekleurde tuin nu. En als ik dan in het atelier een boekje lig te lezen op de bank, het houtvuur hoor knisperen, de warmte voel, dan voel ik mij rijker dan een koning.
En ook de komende periode, zal ik genieten. Van alles dat er is. Van de appjes met ons kind, helemaal ver weg in Hawaï, van de vrienden die gaan komen, van het samen eten hier of daar. Van het houtvuur, van de dikke trui. Van de stoelverwarming in de auto. Van het rijden in het donker. Van de winterbanden die er straks weer onder gaan. Van jou. Van mij. En vooral van al die mooie mensen om me heen. Ik zei het al 'rijker dan een koning' dat voel ik me. Mijn leven is gebaseerd op vriendschappen, ontmoeten, mensen zien en spreken. Leven vanuit mijn hart, mijn passie. Fijn. En die kleine rimpelingen, die er ook zijn, die kun je glad strijken, daar kun je iets mee doen. Je kunt het oppakken, bespreekbaar maken en daarna weer doorgaan. Ik ga door, en hoop dat je met me meegaat. De weg is nog lang, het pad nog niet helemaal effen, maar geloof me het is een mooie weg die we aan het begaan zijn...geniet maar met me mee.....dag!
