Lieve mensen, de afgelopen week, met het afscheid van onze Rob, was intensief, mooi en vooral ook ingewikkeld. Want met elkaar liepen we af en toe op eieren en dat kwam er ook wel een beetje uit...emoties en vooral vermoeidheid. Dit weekend was dan ook voor velen hard nodig, om weer een beetje bij te komen. En zeker voor mijzelf, want ik merk, dat het 'veel en zwaar'is. Mijn maatje Rob, die ik gewoon in mijn hart draag..en wiens foto we een prachtige plek gaan geven in ons uitvaartcentrum. Daarbij mijn vader, en alle zorg voor hem...gisteren was ik weer bij hem. Een mooie, emotievolle dag, veel tranen van zijn kant, maar ook van geluk denk ik wel...Arie en Noor die even bij hem kwamen, fijn om eventjes met zijn viertjes te zijn. Tante Anita en oom De, die ik ook eventjes heb bezocht, kortom...dat bijzondere familiegevoel was er zomaar eventjes...mijn vader wil weg, maar hij weet ook en dit werd gisteren weer bevestigd door de arts, dat hij niet 'goed' genoeg is om weg te kunnen, om elders te kunnen gaan wonen...en goede alternatieven voor de Samaritaan zijn er niet op Flakkee...dus, zoek je naar mogelijkheden om zijn leven te veraangenamen. Een weekendje weg, extra bezoekjes, leuke dingetjes...samen met hem doen. En wat lastig is, dat de hele wereld er zich tegen aan bemoeit...en dat doet me eigenlijk meer dan verdriet. Want geloof me, dat Arie en ik, en met ons de hele familie niets liever wil dan dat mijn vader gelukkig is. We zorgen ervoor dat hij er prachtig uitziet, dat hij mooie truien en overhemden heeft, Annemarie kun je natuurlijk met een gerust hart hierop zetten, hij heeft er nog nooit zo leuk en fris uitgezien wat kleding betreft dan nu het geval is. En voor het overige hebben we te accepteren dat hij is, wie hij nu is, een man die twee CVA's heeft gehad, die wisselend goed en minder goed is. Die nog steeds ondeugend is en kijkt naar vrouwelijk schoon...maar ook een man, die aan zijn laatste ingewikkelde levensfase is begonnen. En als wij met elkaar hem liefde, en aandacht geven. Vriendschappen als die van oom Koos, van zijn Els, van al die lieve mensen om hem heen, maken dat wij het met elkaar volhouden...ondanks het feit, dat de Samaritaan niet de meest optimale woonvorm is. Maar op Flakkee is momenteel geen alternatief voor hem...hoe graag ik hem ook naar Vroonlande zou willen hebben...dat is een brug te ver. En hij realiseert zich dit ook...en mijn verzoek is, of wij allemaal het hierbij willen laten...dan wordt hij hier ook rustiger onder zelf...dank jullie wel! Want hij begint over Vroonlande, als wij erover beginnen en als wij zeggen, net als gisteren de arts dit deed, dat dit een brug te ver is, dat hij nog 'beter' moet worden, dan realiseert hij zich dit...
Mijn lieve vader...gisteren was eigenlijk wel een bijzondere dag, we ontmoeten allerlei mensen die op bezoek waren, mensen van Rumpstad, mensen van Flakkee, die ik vaag kende, hij voelde aan een dikke buik van een meneer en moest lachen...hij zag leuke dames voorbij komen en lachte weer, en hij was zo blij met ons samenzijn...en ik dus ook. Liefs, de zondag is mooi en rustig begonnen...de koffie is heerlijk! We gaan ontbijten...
Anita
