Stille zondag....

Terwijl heel Brabant carnaval viert, het druk is hier in 't Wagenhuis, ik op de achtergrond een blaasorkest hoor zo nu en dan, was ik vandaag op deze stille zondag, zomaar lekker buiten. De hele dag...mijn kasje voorzien van nieuwe aarde en veel zaden, spannend vind ik dat. Glasplaat erop, en maar kijken wat er komen gaat. Tegels ontdaan van groene aanslag, vlinderstruiken teruggesnoeid en ondertussen genieten van alle bollen die uitkomen, narcissen, tulpen, krokussen, sneeuwklokjes, kortom, het voorjaar lonkt. Heerlijk. De hele dag buiten gezeten en buiten gegeten en buiten gewerkt, hoe genadeloos fijn kan het zijn. Een strak blauwe lucht, wat prachtig!

En ondertussen is er simpelweg oorlog. Schuilen mensen, is er angst, is er moed en alles wat daar nog tussen zit. Vallen er onschuldige doden en voel je op afstand mee. Ik ken iemand, wiens ouders in een schuilkelder zitten, vlakbij Kiev. Ongekend, en dan zit jij hier en kun je niets doen. Niets anders dan hopen en bidden en wensen, dat hen verder niets zal overkomen. Maar de angst is er. Angst voor dwaze mensen die dit soort machtsvertoon laten zien. Angst voor de waanzin die er ook is. 

Ik was moe dit weekend, moe van veel indrukken, dialogen, stevige confrontaties en mooie ontmoetingen. Moe, van alles wat er op mijn bordje ligt. En moe van lange, lange dagen. En toen ik vrijdagavond om half tien hier binnenstapte, was ik helemaal op en leeg. Verward ook wel een beetje. Want weet je, ik ben een vrouw die houdt van de harmonie. En die het lastig vindt, om uiteindelijk stevige uitspraken te doen. En toch doe ik het, voor de ander, voor mijn organisatie, voor de toekomst, of om mijn visie en ambitie niet verloren te laten gaan. En als de impact dan confronterend is, dan worstel ik wel een poosje met mijzelf. Maar uiteindelijk voel ik, dat het goed is. Soms laat ik iets te lang lopen, wil ik niet mevrouw de directeur spelen en ingrijpen. En dan opeens, dan is het moment daar. Omdat het simpelweg nodig is en dat heb ik deze week vele keren gedaan. En eigenlijk doe ik mijzelf dan wel geweld aan. Want dit is niet wie ik wil zijn. En soms dan hoort het er gewoon bij. En dit weekend betaalde ik een soort van tol. Wilde ik vroeg slapen , nadenken, tot mezelf komen. En dit heb ik ook gedaan. En vanmiddag, toen Annemarie thuis kwam, nadat zij Roos en Floor had weggebracht, had ik een glas champagne ingeschonken. In de glazen van Goutorbe en dacht ik even aan mijn vriendinnetje in het hoge Noorden, met wie ik altijd samen naar Goutorbe in Ay ging, om champagne te kopen.

Haar moeder is gisteren overleden. En nu is ook zij, een vrouw zonder ouders. Gek, hoe dat voelt, ook al ben je al wat ouder, geen ouders meer hebben. De leegte is daar. De herinnering blijft. Ik brand een kaarsje voor haar, en voor haar moeder natuurlijk. En ik zal er zijn. Verlies....een dagelijks onderwerp in mijn leven. Verlies, gemis, het zonder die ander moeten...een prachtig ritueel, dat heb ik vrijdag geleerd, is een kaarsje branden en de ander laten vertellen, wat rouw is voor hem of voor haar. Tranen stromen, bij al die verhalen...doe het maar. Neem zo'n doos met lange lucifers en steek een kaarsje aan, en zeg voor wie je dit doet. En vertel dan, zolang de lucifer brandt, wat rouw voor jou is. Prachtig, intens, keihard, het raakt, het helpt...en ik, ik brand een kaarsje voor jou...voor jouw verlies, voor jouw gemis.

En nu, nu eindig ik deze stille zondag, met zomaar wat woorden. Woorden die mij raken, die mij bij blijven, die indruk op mij maken of gemaakt hebben. Ooit zei iemand tegen mij 'dank je wel voor je aanstekelijke lust voor het leven'. En die lust voor het leven, die levenskunst, die draagt mij door het leven, op al die momenten, dat ik het even niet meer weet. Die doet me glimlachen, als Teun door de tuin sjeest, die doet me glimlachen bij een mooi gezicht. Vrijdag zat een van de vrijwilligers intens verdrietig te zijn, en toen ik haar zag, realiseerde ik me waarom ik haar zo prachtig vond, omdat zij zo echt is. Zo puur, zo eerlijk en zo vol leven en daarmee ook soms zo vol verdriet. En dus dank ik haar, voor wie ze is, dat ze bij me is, bij me in de buurt. En dat ik het genoegen heb, met al deze mooie mensen te mogen zijn. En dan komt natuurlijk mijn moeder weer langs, en mijn vader, en realiseer ik me, dat ik weer al mijn zegeningen aan het tellen ben. Dat ik gezond en wel, hier door die tuin aan het sjouwen was vandaag, bukken, overeind komen, en weer doorgaan. Mijn gezicht in de zon, genieten van alles en nagenietend van alles. Met de mensen om me heen van wie ik zielsveel hou...dank je wel.....Ik ben gelukkig, simpelweg gelukkig nu. Dag!

Ode aan een burgervader en nog veel meer....

Tja en daar is dan het prachtige portret van burgemeester Broertjes, de 'burgervader' van Hilversum, van wie we afgelopen woensdagavond afscheid hebben genomen. En in dit portret gemaakt van allerlei kleine stukjes hout, hout van plekken die voor de burgemeester heel belangrijk zijn geweest is zijn leven, zijn ook twee kleine takjes, gevonden op zijn familiegraf op de Noorderbegraafplaats, verwerkt, net onder zijn oren, kijk maar. Dit portret gemaakt door de kunstenaar Diederick Kraaijeveld, krijgt een plek in de portrettengalerij in het Raadhuis. En dit portret, waarvoor de burgemeester zelf de kunstenaar heeft uitgezocht, is net als deze man zelf, zo anders. Zo bijzonder. 

Terwijl ik nu, op donderdagochtend hier in Nieuw-Vossemeer, geniet van de specht, die bezig is in de oude Juttepeer, een nieuw nestje te boren, geniet ik na van het feit, dat ik dit afscheid mocht meemaken. Een man, die ik gewoon simpelweg in mijn hart heb gesloten, om wie hij is en hoe betrokken hij ook was bij mijn begraafplaatsen in Hilversum. En dit kunstwerk met die speciale blik erin gelegd, laat zo goed zien, hoe betrokken deze burgemeester is en waarom hij dus gezien wordt als een burgervader. In veel speeches gewaardeerd, woorden van lof, erkenningen, oorkondes, een ridderorde zoals de Koning dit heeft behaagd, het Gulden Boek, kortom allemaal volkomen terecht. Dus vanaf deze keukentafel ver weg van Hilversum, spreek ik mijn waardering uit, voor deze prachtige man. En ik zal nog vaak gaan kijken naar zijn mooie houten portret in het Raadhuis van Hilversum.

De specht, de tulpen, de narcissen, de blauwe druifjes, de krokusjes, de tuin ontwaakt en ik wandel er regelmatig wat rondjes doorheen. Vanmorgen al bergen met takken geraapt, na een kleine storm, en ik ben benieuwd wat er nog meer zal gaan komen de komende dagen. Ik weet nu al wat ik zaterdag ga doen hier thuis. En ik vind het ook weer zo heerlijk, dat werken in de tuin, buiten bezig zijn, lekker aan de slag! Op de begraafplaatsen zie je ook het leven terugkomen, de kleuren worden anders, meer mensen die er rond wandelen, graven die vrolijker worden en er fijner uit gaan zien, althans wat luchtiger. Voor mij een reden om rond te gaan wandelen, met bezoekers, om te kijken naar de bomen, het licht dat zo anders valt, en waardoor het leven je weer anders aankijkt. 

Terwijl de stilte zo duidelijk hoorbaar is, de geluiden van de natuur me omringen, de wind wat raast en de kou wat voelbaar is, omdat ik de achterdeur open heb staan en het zo lekker vindt, om buiten een beetje naar binnen te halen, zie ik hier die prachtige wat eigenzinnige bos tulpen staan, gekregen van een lieve vriendin. Iemand die me keer op keer verrast, met van die mooie gebaren. Bijzonder hoe vaak ik me in dit leven verwonder, over al het moois wat mij ten deel valt. En wat dit doet met je. Een heel klein stukje waardering voor je mens zijn, voor wie je bent en wat je doet. En jawel, ik weet het, een mens geeft niet om te ontvangen. Ik doe mijn dingen niet, om er iets voor terug te krijgen, maar ik doe de dingen vanuit mijn hart. Niks meer en niks minder. Omdat ik blij ben met alles wat ik doe. Mijn leven, mijn werk, mijn vriendschappen, mijn takjes in de tuin, mijn Teun, mijn ......vul maar in. Maar weet je, hoe leuk het is, als iemand gewoon zomaar iets heel bijzonders tegen je zegt. Als iemand je aan kijkt en glimlacht. Als iemand zijn rug recht en weer door kan gaan. Soms coach ik mensen, en dan zie ik dat het leven hen een andere richting geeft. Een richting die niet bij je past, een richting, waardoor alles in jou anders lijkt te gaan functioneren, waardoor je geleidelijk aan uitgeschakeld wordt. En geloof me, dat kan niet de bedoeling zijn. Het doet me denken aan die oudere collega, die dagelijks binnenkwam op het kantoor en zei 'nog 8 jaar, 6 maanden en 24 dagen' en hij heeft die 8 jaar, 6 maanden en 24 dagen niet gehaald. Hij kon niet meer. Dus mijn motto is altijd, stop met ongelukkig zijn. Stap er uit, je hebt twee handen, ga iets doen waar je gelukkig van wordt. Het leven is te kort, echt te kort, om ongelukkig te zijn...en volgens mij moeten we er echt alles uithalen wat er in zit. Soms is het zomaar opeens voorbij. In mijn werkzame leven zie ik dat helaas zo vaak. 'We hadden nog zoveel plannen...'

Dus lieve mensen, dit is een ode aan het leven. Leef, geniet, ruik, proef en voel, heb het leven lief! Een mooie dag, de vogels hoor ik zingen, de zon die schijnt, de wind waait, ik ga naar buiten!

Helden

Terwijl ik deze dagen in het mooie Nieuw-Vossemeer verblijf, realiseer ik me dat er veel mensen voor mij een echte held zijn. Dan denk ik aan onze geweldige schaatskampioene, dan denk ik aan die snowboardster, die continue doorging, en waar het leek alsof zij de eerste mens was die kanker kon overwinnen, maar toch helaas...Maar ook dichtbij zijn er helden. Hier een man in mijn dorp, voor mij een held, corona overwonnen, hartinfarct overwonnen, en altijd positief blijven, ondanks alle tegenslag van de afgelopen jaren. Dit zijn de stille helden, die minder erkenning krijgen, dan die bekende namen. Voor mij ben je een held. En dit soort helden sluit ik in mijn hart. Meer dan dat. Gisteren hoorde ik over een Canadese sporter Max Parrot, die non hodgkin heeft overwonnen en nu een gouden medaille heeft behaald. Voor mij was deze man niet bekend, maar nu, nu zit hij in mijn hart. Omdat het bij mij een zo gevoelige snaar aantikte, non hodgkin overwinnen, gewoon echt een verkeerde kaart trekken en het dan winnen. Het deed me denken aan mijn eigen strijd, en ook ik voel me een winnaar. Een onbekende stille winnaar. En ik heb het gefixt. En deze prachtige jonge vent, die sportman, die Max, die heeft het gefixt. En ik hoorde zijn verhaal en was zomaar trots op deze voor mij onbekende man. En ik voelde diep in mij mijn tranen, mijn verdriet. 

En tegenover al die helden, staan in schril contrast al die mensen, die zich zomaar van alles permitteren, ongewenst gedrag, en hoe dit onderwerp nu een groot thema is geworden, internationaal denk ik en hoop ik. Want wie ben jij, dat jij iets met iemand anders mag doen, wat ongewenst is. Dit zijn de anti helden en ik heb zoveel moeite met dit soort mensen. En ik voel een walging die heel groot is. Maar vooral heb ik de neiging om op te staan, voor al die vrouwen, al die mensen, die dit is overkomen. En het maakt me verdrietig, dat mensen, die een bepaalde status hebben, of die op een bepaalde manier bekend of beroemd zijn, denken zich dit gedrag te kunnen permitteren. En daarmee angst creëren voor een ander. Ongekend! Ik ben nooit agressief of echt boos, maar ik zou je wat kunnen doen. Echt.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een foto die ik ergens zag. 

En ik gun iedereen, die ergens zit, of is, waar hij of zij niet gelukkig is, of waar je angst ervaart, dat je het lef hebt om er uit te stappen. Om te gaan. Want volgens mij is, ergens blijven hangen waar je niet meer hoort, waar je bang bent, of ongelukkig, funest voor je als mens. Voor je welzijn, voor je geluk, voor je gevoel, voor je gedrag. En ook dit is een gevoel dat ik herken, al een aantal keren in mijn leven, ben ik gestopt bij een werkgever, of in een relatie, waar ik niet (meer) thuishoorde. Ingewikkelde keuzes, maar keuzes gebaseerd op mijn gevoel, wijzen mij altijd de weg. Ik weet, dat mijn intuïtie me de weg wijst. En niets anders. En ja soms doet dat even pijn, maar geloof me, pijn voelen dat lukt meestal wel. Daar kom je wel doorheen. En zeker als je weet, dat het daarna beter wordt, of mooier, of...vul maar in. Alle keren dat ik gekozen heb, mijn hart heb gevolgd, was het effect, dat ik daarna een gelukkiger mens werd. Niet altijd rijker, of beter, maar wel gelukkiger. En een gelukkig mens, als je een gelukkig mens tegenkomt, dat voelt de ander, dat voel jezelf. Dan sta je dichterbij wie je echt bent, dan laat je datgene zien, wat echt is. En nu blijf ik weer hangen bij een ander woord - angst -. 

Ik geloof niet dat ik op dit moment in mijn leven angst ken, of voel. Nee echt niet. Ik weet wel wat angst is, want dit voelde ik, toen ik non hodgkin kreeg. Angst, angst om het leven los te moeten laten. Angst voor alles wat komen zou. Angst voor hele pijnlijke lumbaal chemo's of angst voor een botpunctie, of iets anders. En toch was er iets in mij, dat sterker was, dan die angst. En dat was liefde. Liefde voor het leven, liefde voor de mensen van wie ik hou, liefde voor, vul maar in. Liefde is volgens mij nog sterker dan angst. Althans voor mij. 

En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een oom van Annemarie, die overleden is, aan kanker, een hersentumor. Gisteren. Zo maar onverwachts en keihard, slaat het noodlot toe. Is het gebeurd met een mensenleven. Pfffft...iedereen denkt dat ik, omdat ik werk in de wereld van afscheid nemen, de wereld van rouw en verlies, dat ik er wel mee om kan gaan. En geloof me, soms kan ik dat helemaal niet. Dan vullen ook mijn ogen zich met tranen, dan huilt mijn hart. Met grote regelmaat. En ik neem me altijd voor, als ik het niet meer voel, dan is het tijd om te stoppen. Om iets anders te gaan doen. Want verlies doet pijn. Dat schuurt, dat raakt, dat botst, dat tikt je aan. En mijn schoonmoeder zei het, en mijn oma zei het 'ouder worden is wel fijn, maar het is ook een tijd, dat veel mensen je ontvallen, dat je mensen kwijtraakt, steeds vaker, steeds frequenter....'. 

En vanmorgen nog, had ik me voorgenomen een heel vrolijke blog te schrijven. En geloof me, ik ben wel vrolijk. Vanmorgen werd mijn auto weer opgehaald, er is iets met een lampje, al voor de derde keer. En ook de auto van An hapert, en dan realiseer ik me, het zijn maar auto's. Maar toch, hier ver weg in Nieuw-Vossemeer is een auto wel handig. Maar geloof me, dit alles is te fixen. En het wordt ook weer gefixt. Mooi woord he fixen...dus nu zit ik hier, met mijn Nespresso, Teun aan mijn voeten, de poes die rondloopt en de krant op tafel, nog een paar dagen vrij, en dan, dan gaan we weer naar Hilversum. Ook daar heb ik zin in, heel veel zin. Omdat er prachtige dingen gaan gebeuren, omdat er weer veel op stapel staat, omdat ik in Hilversum, het zo fijn heb. Met van die hele mooie dingen bezig mag zijn. 

Gisteren waren we in Willemstad, een prachtige plek, om rond te lopen, te kijken, en we bezochten een erg leuk restaurant, Mauritz. Genieten van een mooie ambiance, een bezoekje aan de begraafplaats (honden niet toegestaan) en een mooi glas wijn. Wat zou het leven zijn zonder wijn....een fijne dag!

Licht en lichter....

Een prachtig beeld, van een Avond vol licht. Een mooie avond op de begraafplaats Zuiderhof, intens, woorden die je diep in je kern raken, en mooie gesprekken achteraf. Een avond vol licht, die misschien het leven wat lichter maakt of kan maken, voor de aanwezigen aldaar. Maar ook voor mijzelf. Want een avond als deze, doet mensen herleven, die niet meer hier dichtbij zijn. En net als ik, kent iedereen wel een vorm van gemis. Heb je soms een herinneringen aan iemand, die er niet meer is of niet meer dichtbij is. Voor mij is dit een moment van mijmeren, van nadenken, van loslaten en ook weer van verder gaan. En hoe fijn is het dan, wanneer het licht zich weer meer laat zien. Wanneer je in de auto stapt en je bemerkt dat het al minder donker is. Of wanneer je naar buiten kijkt, en door de regen toch alweer een lichter licht ziet. Licht, is een soort van glimlach uit de hemel, althans zo ervaar ik het. Het licht, de eerste zonnestralen op je huid. Vorige week stond ik samen met Teun, op onze verhoging (een stukje waar de tuin wat hoger ligt/loopt) in de zon. Ik stond te genieten van die warmte op mijn huid en Teun zat met zijn ogen dicht, naast me. Samen in de zon. Hoe fijn is dat. Samen, en dan in de zon, een soort van dubbel geluk. Ik ben oprecht blij, als het licht wat lichter wordt. Als het niet zo aardedonker is, als ik heel vroeg in de ochtend wegrijd en niet zo aardedonker is, als ik 's avonds weer thuiskom. En het leuke van het licht is, dat de bollen, de tuin, het land, alles voelt het dat er een andere tijd in aankomst is. De bollen, laten zich zien. Hier alweer een eerste krokusje, en overal knoppen en groene puntjes die uit de aarde omhoog komen. Pater Bertus onze buurman, schreef er een brief over. En ook voor hem is het licht, en alles wat daarbij hoort, een vorm van verlichting. We mogen weer naar buiten, nee beter gezegd, we gaan weer makkelijker naar buiten. We genieten van de zon, je korte broek weer aan, je armen bloot, of soms nog meer, maar vooral het gevoel van vrijheid, dat hierbij hoort. Vrij zijn, buiten zijn, in vrijheid zijn, heerlijk. Deze dagen ben ik vrij, zomaar voor het eerst sinds hele lang tijd weer. Een dag of tien alles bij elkaar vrij zijn. Wel lees ik mail, reageer ik soms, krijg ik telefoontjes, maar ik ben wel vrij. Thuis, ik slaap wat uit soms. We gaan niet weg, want Annemarie heeft Corona gehad, met alles wat daarbij hoort, afgescheiden van elkaar leven in dit bijzondere huis, het kan gewoon. Zij op zolder, ik in onze slaapkamer. En nu, weer samen in één ruimte. Fijn, want dichtbij elkaar zijn, is fijn als je samen bent. Toch. En hier thuis wat rommelen, wat zijn, is ook wel fijn. En als ik nu door de tuin loop, dan zie ik overal van alles omhoog komen. Dan geniet ik. Inmiddels zijn alle heggenscharen, takkenknippers etc binnen en ben ik klaar voor het werken in de tuin. Heerlijk, zoveel zin in. 

En in de wetenschap, dat ons leven wat open zal gaan, het licht wat feller zal gaan schijnen, de stoelen straks weer naar buiten kunnen, de tuin weer vol kleur komt, de deuren weer open kunnen, de verwarming weer lager, realiseer ik me, dat het jaar 2022 is begonnen. Met nog steeds een soort van dreiging die Corona heet, ziekenhuisopnames die hoog zijn, mensen die ziek zijn, onderdelen van de samenleving die hierdoor op halve kracht moeten draaien, dus risico's volop. Maar toch, ergens in mij, hoe naïef wellicht ook, is er iets van hoop. Hoop op beterschap, hoop op herstel, hoop op betere tijden, hoop dat we iets geleerd hebben, hoop dat we elkaar wat beter zien, hoop op een weerzien voor jou en mij. Hoop op...vul maar in. En ik, de eeuwige optimist, ik heb er zin in. Om hele mooie dingen te gaan doen, hier en in Hilversum. Plannen te over, plannen vol hoop, plannen die er toe doen, voor mensen die te maken hebben met rouw en verlies. En terwijl ik geniet van de uitstapjes die we gaan maken, droomvakanties die gerealiseerd zullen worden, weekendjes weg, al dan niet met Teun, zit ik nu heel fijn, hier aan de keukentafel met een kopje Nespresso. De krant, Teun aan mijn voeten, Annemarie tegenover me, en ben ik simpelweg heel gelukkig. 

En ik wens jou veel licht toe, dat het leven wat lichter mag worden, dat je mag genieten, en glimlachen bij het zien van de eerste stoere vrolijke krokusjes. Dat je de ruimte, de vrijheid weer mag voelen en vooral dat je waardeert, wat er zoal is. In het hier en nu. Een mooie dag vandaag, vol licht.