Kerstverhaal

Vandaag 23 december 2021, de verjaardag van Annemarie, ben ik thuis. En wacht ik totdat zij thuis komt. Om zomaar in alle stilte, passend bij deze tijd in ons leven, samen te zijn voor haar verjaardag. Fijn. Eigenlijk past me dit wel, dat kleine, dat stille, dat rustige in het leven. Zo anders dan vroeger, waar het altijd volle bak was in mijn leven. Druk, gevuld, met vrienden en vriendinnen. En nog steeds vind ik dat leuk, maar dat kleinschalige is voor nu veel fijner. Omdat je dan tijd hebt, voor een gesprek, omdat je dan stil staat bij elkaar. En zo zal ook de kerst zijn. Gisteren had ik in het inloop rouwcafé (dat nu gesloten is in verband met Corona en nu gebruikt wordt, als plek voor een gesprek), een gesprek met een familie, mevrouw was plotsklaps overleden. En meneer vertelde dat zijn kleinkinderen van 1 en 3 hem lieten zien, juist nu, dat het leven gewoon doorgaat. En zijn zoon sloeg zijn arm om vaders rug, en die arm, die warmte gaf zoveel troost. En dit zijn de momenten waarop ik voel en weet, waarom ik zo van mijn werk hou. Die momenten van ontmoeting, die momenten van liefde, die paar woorden soms. Wat een rijkdom. Daar is mijn woord weer. Ik heb woorden die ik veel en vaak gebruik, er wordt soms om gelachen, door mijn collega's. En eigenlijk zijn het allemaal 'zachte' woorden. Woorden die vanuit het hart gesproken worden. Mijn taal is de taal van mijn hart. 

Een gesprek in het Metaheerhuis van de Joodse begraafplaats in Hilversum gisteren, was ook weer zo'n bijzonder gesprek, drie heren, waarvan Gert-Jan er een was, met een keppeltje op en wij werden ingewijd in de verhalen van de Joodse Gemeente. Werkelijk waar, hoe bijzonder. Wij mogen deze begraafplaats gaan beheren en onderhouden, vanuit de Uitvaartstichting Hilversum. En ik voel me vereerd en meer dan dat. En ondertussen bruis ik van de gedachten om de toekomst van deze Stichting tot iets heel bijzonders te maken. Ik voel het als een opdracht. Ik heb het gevoel dat mijn moeder me stuurt in deze. Klinkt gek, is echt zo. Alsof zij mij langzaam aan een kant op duwt. En ik, ik kom steeds dichter bij mijn hart. Ik wijk er niet meer van af. Het maakt me rustig en nietig bijna. Ik voel soms dat ik eigenlijk terug wil naar een hele pure eenvoud. Ook in mijn leven, en Teun helpt me hierbij. Vanmorgen zat hij onze gaai te pesten, die even op bezoek was, en Teun ging er als een kleine dolle hond achteraan. Beetje jammer, maar gaai komt wel terug. Hij is vaste klant hier in de straat. Gaai komt ook bij het Wagenhuis, allemaal dankzij de buurman met zijn nootjes. Hoe fraai zo'n gaai. Gisteren liep ik met Teun over de Bosdrift. En mensen gaan door de knieën mensen aaien hem en vinden hem leuk en lief. Teun die papieren pakt, verscheurt, die ervoor zorgt dat alle prullenbakken op de kasten worden gezet. Teun, die harten verovert en verwarmt. Gisterenavond stond ik in de tuin en keek ik naar onze kerk, zo mooi uitgelicht nu, een baken van licht. En ook dat moment, was voor mij een moment van simpelweg gelukkig zijn. Deze plek, deze oude keuken, de vele vogeltjes in de tuin, de bolletjes die voorzichtig omhoog komen weer, de vogeltjes die drinken, en eten vinden in onze tuin, en daar tussendoor onze Teun, die intens rondrent en geniet. 

Kerst 2021. Ik wens iedereen oprecht een fijne kerst toe. Ondanks het feit dat je niet zoveel mag. Ondanks het feit, dat er niet zo veel ruimte is, maar toch, als je alleen bent, of samen, of samen met je nieuwe lief, of met je familie, of met.....vul maar in, dan wens ik je, dat je eventjes stil mag zijn. Eventjes mag terugdenken, eventjes je zegeningen mag tellen. En dat je dan het glas heft, glimlacht naar degene waar je van houdt of hebt gehouden. Dat je even naar boven kijkt, naar al die mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar toch altijd bij ons zijn. Dat je toast op het leven, op je gezondheid, op je werk, je collega's.

En ik, ik bedank iedereen, voor het feit dat zij in mijn leven zijn. Of ooit waren en nu in mijn hart zijn. Ik bedank mijn collega's, mijn Raad van Toezicht, de gemeente Hilversum, al die uitvaartondernemers, maar ook al die families en nabestaanden. Ik bedank iedereen, die ergens zijn of haar bijdrage heeft geleverd, om mij te laten zijn wie ik nu ben. Ik bedank mijn huidige werkgever, en mijn vorige werkgevers. Ik bedank mensen die ik ooit heb mogen liefhebben en mensen die nog steeds bij me zijn. Ik bedank mijn familie, en de familie van Annemarie. Ik bedank jou en jou en jou...en ook al noem ik hem soms terror Teun, ik bedank dit hondje dat hij in ons leven is gekomen. Met al zijn rommel, en al zijn lieve ondeugende dingen. Ik ben een gelukkig mens. Ik ben een ware levenskunstenaar, en ik ga ooit weer iets leuks doen met al die levenslessen. Wordt vervolgd. 

En nog even dit - zie niet om in wrok, of boosheid, want ook de afgelopen twee jaar, hebben ons veel inzichten gebracht. Hebben ons laten zien, dat ook wij als mensen gewoon maar hele simpele wezens zijn, en dat we zuinig moeten zijn op elkaar, op onze gezondheid, dat we af en toe even nederig moeten zijn. En terug moeten naar af, net als bij Monopoly, om te leren. En nu, nu weer rustig voorwaarts, booster erin, en goed zorgen voor elkaar. En als iemand het anders ziet, of hier anders over denkt, dat mag, we leven in een vrij land. En ik, ik hou ervan. Je mag zijn wie je bent, geniet ervan. Dag, tot in 2022. Dan gaan we weer mooie dingen beleven met elkaar. Een dansje maken wellicht, een mooi glas drinken, en goed naar elkaar kijken. En stil staan af en toe. Tot rust komen, eventjes op adem komen. Jij en ik, samen of alleen. Dag vriendjes, dag vriendinnetjes...tot volgend jaar!

Op slot....

En als ons land dan op slot is, of weer op slot gaat, probeer dan maar gewoon om je heen te kijken. Vanmorgen lag Teuntje op een kussen dat hij had meegesjouwd naar buiten, in het natte gras volledig tevreden voor zich uit te kijken. Naar de vogeltjes die genieten van alles wat we hebben opgehangen in de tuin, de vetballen, de huisjes met voer. Naar de bladeren, en afgelopen week maakte mijn collega Anne, deze mooie foto. Ons uitzicht vanuit De Einder, hoe prachtig. Die mooie bijna serene rust. En ondertussen gaan we door, met allerlei vervelende maatregelen, iemand in quarantaine, rouwcafé dicht tot 14 januari 2022, extra bemensing, vijf dagen Hilversum, voor het eerst en vervroegd Teun mee. Ik heb geen keuze meer, dus het zal zo zijn. Weg met de serene rust...weg stilte, weg achterover leunen. Maar ach, ook op de Bosdrift, ook in Hilversum is het goed vertoeven. De stilte is daar ook voelbaar. En nu, nu ligt Teun stil in zijn mandje, hoor ik de klok tikken, zie ik de bolletjes langzaam boven de grond uitkomen, En zit ik tevreden aan tafel in de keuken. Nog eventjes zomaar niks. Soms is zomaar niks waanzinnig fijn. Dat gevoel van even niet hoeven. Je hoeft geen nette kleren aan, je hoeft geen rommel op te ruimen, je hoeft nog niet onder de douche...je hebt zomaar even niks dat moet. Oh wat een weldaad. 

Straks gaan we even wandelen met Teun, door de regen of door de miezer, bij de Grevelingen, het strand waar ik vroeger naar toe ging, met mijn vrienden. Fijn, lekker zwemmen. Nu een mooie plek, waar Teun even heerlijk kan rondrennen, zonder riem. Lijkt me ook fijn als hond, dat je gewoon mag rennen, zonder vast te zitten. Onafhankelijk zijn, haha. daar is ie weer...mijn grote drang om onafhankelijk te zijn. 

En ik weet het, ik ben in loondienst, jawel ook in loondienst, ik doe ook af en toe wat leuks erbij, ernaast, een coachtraject, een wandeling, een gesprek, vul maar in. Zomaar omdat het fijn is, omdat ik dat wil. Omdat ik hiervoor gevraagd word of ben. En ook hier, zowel in mijn baan als in mijn 'levenskunstzaken' ben ik vrij genoeg, en kan ik keuzes maken. En altijd zijn dit keuzes, die het grotere geheel dienen. Het gaat namelijk in dit leven nooit om jou alleen, het gaat altijd om ons, om wij, om het gezamenlijke doel. Ik gedij daarin goed. Wel en dit realiseer ik me, als ik mijn huidige baan vergelijk met mijn vorige, dat ik wars ben van gedoe tussen mensen onderling. Dat ik wars ben van macht, of mensen die denken macht te willen uitoefenen. En dat ik nog meer moeite heb met mensen die elkaar op de man af aanvallen of laten vallen. Ik gedij goed in een organisatie die staat voor 'samen'. Samenwerken, samen optrekken, samen ergens voor gaan en staan. En dit alles is nu aanwezig in mijn leven, bij de Uitvaartstichting Hilversum en hier, in mijn privé leven. Een stichtingsvorm past mij dus ook goed. 

Lieve mensen, met de kerstdagen dichtbij, Annemarie haar verjaardag dichtbij, waar weer niks gevierd gaat worden, want we zitten weer op slot, met de afsluiting van 2021 en de opmaat naar 2022 voor ons, wens ik iedereen alles wat je nodig hebt. Rust, stilte, liefde, geluk, heel veel gezondheid, vooral dat. En ik hoop dat we elkaar in 2022 weer mogen ontmoeten. En ik hoop dat we elkaar dan weer in de armen mogen sluiten. Ik wens je vergezichten, dromen, het realiseren ervan. Ik wens je vooral dat we weer 'open' mogen leven. En dat we ons ervan bewust zijn, hoe rijk ons leven is. Iedere dag maar weer. Voor mij is dat de opbrengst van deze tijd, ik ben me zo bewust van wat er wel is. Dank je wel daarvoor. En daar heb jij, en jij, aan meegeholpen. Door ons gesprek, ons samenzijn, door onze vriendschap. Dag!

En hier, bij deze brug, gaan we zo lopen met Teun. Daar waar Zeeland Brabant kust....

Mijn favoriete moment van de week....

Ja dit moment, zaterdagochtend vroeg. Doodse stilte, het NRC en mijn Nespresso in ook nog mijn favoriete kopje. Dit kopje had ik al in 1997 en heb ik nog steeds. Het is ook overal mee naar toe gegaan en altijd bij me gebleven. Ik had het in Groot-Ammers, in Schoonhoven, in Voorschoten, in Wassenaar en nu hier op tafel in Nieuw-Vossemeer. Fijn, ooit waren er meer, verloren gegaan in het leven, zoals soms meer verloren gaat in het leven. Geeft niks en laatst waren we bij Roel en Karin en toen kreeg ik er weer eentje mee. Dus nu heb ik er weer twee. Maar op de een of andere manier, zijn deze gekke kopjes alleen voor mij. Het lijkt wel alsof er nooit iemand anders uit drinkt. Grappig, een ritueel in eigen huis. Rituelen. Afgelopen week sprak ik heel veel mensen, op de Bosdrift, in Hilversum, tijdens een plechtigheid, maar ook zo aan de grote tafel in het inloop rouwcafé. En een familie vertelde me, dat een kopje koffie na het grafbezoek van hun kind, ook een soort ritueel is geworden. Een ritueel tussen de dood en het leven, tussen het zijn bij je dierbare en de overgang weer naar de dagelijkse gang van zaken. En zo'n kopje koffie bij de haard, is dan een bruggetje van de ene situatie naar de andere. Mooi hoe wij als Uitvaartstichting dan bruggetjes mogen en kunnen zijn. En dit kopje koffie hier aan tafel, terwijl Annemarie met onze Teun, soms een beetje onze terror Teun naar de puppy cursus is, is het hier heel stil en rustig. En geloof me, dat is wat ik mis, nu we een klein hondje hebben. Rust en stilte, en zomaar iets kunnen laten liggen. Want onze Teun is continue op ontdekkingsreis, en gisteren zei ik tegen Annemarie, ik denk dat ik als kind hetzelfde deed, en gelukkig zo gaf mijn moeder op haar sterfbed aan 'is het toch nog goed gekomen met me'. En met Teun komt het heel erg goed. Hij is te lief voor woorden, hij is een klein brallertje soms, en een schatje en hij is ook zo lekker zacht. Welnu, genoeg over Teun, hij is er nu even niet. En dit is mijn moment. Zaterdagochtend, de stilte van Nieuw-Vossemeer ervaren en lekkere koffie drinken. En daarna me onderdompelen in de krant. Leuk stukje las ik net over 'laten we wat meer met elkaar kletsen' en ik moest glimlachen om dat 'met elkaar'. Een favoriete uitspraak van mij is 'praat niet over de ander, maar met de ander'. Ook op het werk merk ik dat soms. Maar overal eigenlijk. En in dit artikel staat dat een supermarkt inspeelt op de diversiteit van mensen en hun winkelgedrag, wil je snel met de scanner door de winkel heen en hup weer weg, zonder dat je met iemand hoeft te praten, dat kan. En wil je gezellig door die winkel lopen, producten vergelijken, prijzen bekijken, zien wat er allemaal is, en dan uiteindelijk bij een gezellig mens aan de kassa, nog een praatje maken, dat kan ook. En zo ontstaan er juist in die bijzondere Corona tijd ook mooie nieuwe initiatieven. Waar mensen weer naar elkaar omkijken. Waar mensen voor elkaar zorgen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan intens genieten van reclames van supermarkten nu in deze tijd op tv. Omdat die gaan over 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. Haha...daar komt mijn opvoeding weer om de hoek kijken. Omzien naar je medemens, die ergens is, of niemand heeft, of...niks heeft. Prachtig. Dit is ook de tijd van kerstgeschenken, voor mij hoeft dit niet. Ik heb al zoveel. En ik heb jou veel liever bij me, dan dat ik cadeaus krijg, ik zit liever met jou te genieten aan tafel, dan dat ik pakjes krijg. Waarom, omdat ik, als ik om me heen kijk, me al zo rijk voel. En omdat mijn vrienden, de mensen die ik lief heb, me zoveel meer waard zijn, dat dure of grote cadeaus. Dus ik heb me voorgenomen, om al die cadeaus af te gaan schaffen. Ik geef je voor je verjaardag een lunch, of iets leuks. Bloemen omdat die je blij maken, leuker nog, bloembollen voor in de tuin, heb je veel langer lol. En jawel, ik schenk er wel een mooi glas bij, speciaal voor jou...

Zo, deze zaterdagochtend, dwarrelen mijn gedachtes over de tafel, kijk ik naar grote witte Amaryllis bloemen en zie ik overal buiten al bolletjes hun kopjes, groene stengeltjes uit de grond steken. Ik hoop nog op sneeuw, winter, ja niet handig op de weg, maar de Benz brengt mij overal, met stevige grote winterbanden eronder, kom ik er wel. 

Als ik nu nog iets zou willen schrijven, speciaal voor deze winterse maand, voor de kerst of ter afsluiting van het jaar 2021, dan is het dit. Ik gun een ieder de wijsheid, om je bijdrage te leveren, om met elkaar een einde te maken aan deze Corona tijd. Draag je steentje bij, zodat we straks weer allemaal ongemaskerd over straat kunnen, en elkaar kunnen ontmoeten. Ik wens je, dat je stil staat bij wat er allemaal wel is. Ik zie ondernemerschap, ook hier in mijn dorp, waarbij men altijd kijkt 'naar wat er nog wel mogelijk is'. Ik wens je momenten van reflectie, een goed gesprek met je vriendin, of je vriend. Ik wens je dat je omkijkt naar je buurman, of naar iemand anders die alleen is. Ik wens je liefde en geluk. Maar bovenal wens ik je gezondheid. Ik wens mijn team, wat meer rust, na twee bijzonder drukke jaren. Ik wens mijn team, plezier en tijd met elkaar, zonder werk, dus gewoon een keer lekker eten en drinken samen, plezier maken, genieten, lachen, dansen voor mijn part. En ik hoop dat je je zomaar realiseert, wat een prachtig leven ons leven hier is. Ik geniet ervan als ik naar buiten kijk, de kleuren van de winter zie, bruin, geel, groen, bijna goud soms. Ik hou niet van jassen, maar als ik dan een dikke jas aandoe, dan voel ik weer die wind, die kou. Dan glimlach ik, en wandel ik door. Ik wens je rust, in je lijf, in je hoofd, in je hele zijn.

En nog meer wens ik dat je heel snel weer mag zien. Want ook door Corona heb ik veel mensen gemist het afgelopen jaar. Was het soms stil om me heen, en ooit hoop ik weer een keer te dansen met al mijn vrienden, hier in de tuin. Maar dat komt wel. Ik wens je heel veel favoriete momentjes op zaterdagochtend, omringd door wat jij wilt. Ik geniet er zo van. 

En als het dan weer zover is, dat we hier, met uitzicht op de kerk, lekker kunnen eten samen, dat ik je mag omhelzen, als ik dat toevallig zou willen en jij ook, haha...dat we dat gewoon doen. En nu wens ik je een prachtig weekend. Geniet ervan. Alleen of met elkaar. Als je op een verjaardag bent, geniet dan van de mensen met wie je bent. Feliciteer ze van mij. En dan proosten we op het leven! Op je gezondheid, op onze ruimte in dit leven. Dag!

 

Het is zo stil in mij....

 Een mooie tekst, van Dik Hout, en die tekst, die past bij mij als ik hier alleen thuis ben. De stilte omringt me, omarmt me werkelijk en ik ben in mijn eigen wereldje.

Niks hoeft, alhoewel met Teuntje krijgen deze woorden een andere dimensie, zo sjees ik mijn bed uit, als ik hem hoor en zet hem op tijd in de tuin, waar hij snel een plas doet. Volgens mij houdt Teun ook niet zo van dit weer, hij is liever binnen. En deze dag, deze stille dag, klopt wel...Teun houdt zich geweldig, ook gisteren al, mijn vuurdoop, twee dagen alleen met de hond. Geholpen door Jos en Ria, waar hij mocht verblijven gisterenochtend, en nu gewoon zomaar hier. Hij luistert, hij gaat zitten, en hij eet uit mijn hand. Was hij voorheen nog wat aan het bijten, ik denk dat hij ook geniet van de rust, de stilte. Ik praat niet, anders dan aan de telefoon, ik lees een boek, mail wat, en ik loop wat met hem rond. Hij houdt niet van 'moeten' denk ik, aan de lijn lopen vindt ie niks. En ik, ik laat hem lekker rennen, en zijn gang gaan. Hij houdt van gezelschap, ook al zeg je niks, hij ligt graag bij je voeten. En zeg nou zelf, van zo'n leukerd word je toch gewoon stil. Hier ligt hij in de keuken, met zijn favoriete beertje...deze sjouwt hij overal mee naar toe. Naar buiten, als hij gaat slapen, is deze van de partij, steeds maar weer.

En ik, ik ben gewoon stil, na heel veel drukte, heel veel werk, heel veel denken ook, ben ik stil. Geniet ik van ons fijne huis. De rust van mijn dorp, van alles wat er is. En vanmorgen sprak ik een vriendin, die ik lang niet gesproken heb, en toen vertelde ik dat ik me soms een reiziger voel. Ik voel me overal wel fijn. Ik ben graag met mensen, maar kan ook goed alleen zijn. En hier, hier is mijn thuis. Dat voelt enorm fijn. Meer dan fijn. En gek, hoe ik eenzelfde rust ervaar in mijn Bosdrift gebouw. Dat is ook een soort van thuiskomen. Een plek waar ik graag ben. Ook al ben ik er soms alleen, dan nog voelt het goed. De verhalen, de emoties die horen bij deze plek, het is heerlijk, werkelijk heerlijk. En toen ik gisterenavond, na mijn zoommeeting met een glas wijn bij de open haard zat, Teun aan mijn voeten, toen werd ik weer zo stil. Zo intens rustig. Alsof het goed is, alsof alles goed is. Soms kom je dingen tegen in je huis, die je raken. Zo kwam ik gisteren oude foto's van mijn moeder en haar zus, mijn tante Tanneke, tegen. Die twee vrouwen samen op vakantie in de bergen. Mijn moeder met een knickerbocker , ken je dat? Zo'n broek tot onder aan je knie, die ze in Oostenrijk dragen. Ze zag er stoer en anders uit. Ze had het lef, zich anders te gedragen. Wat een stoer mens was zij. Ik voel aan alles, dat ik dingen van haar heb meegekregen, ook dat eigenzinnige soms. Gewoon je eigen weg gaan. En tussen al die foto's door, vond ik ook dagboeken van mezelf. Ik, die zoveel heb opgeschreven, en een dagboek ging over de eerste onderzoeken in 2007, in het LUMC, en wat er door me heen ging...uitspraken van dokters, mijn eigen uitspraken, een soort van logboekje tussen Annemarie en mijzelf. Prachtig en terwijl ik het zat te lezen, drupten de tranen op mijn wangen, werd ik geraakt door de intensiteit, door het verhaal van de angst, van de hoop, van de liefde. En weer was ik stil, stil omdat als ik wakker word, ik voel dat mijn rug een beetje protesteert, dan mijn lijf deze rust zomaar even nodig heeft, en als ik dan wat pijnstillers neem, dan gaat het weer, dan kom ik weer overeind. En ik ben dan stil, omdat ik me realiseer, dat het ook zo anders had kunnen lopen. En wat zou ik dan veel moois gemist hebben, want wat is mijn leven gevuld met rijkdom. Met mooie dingen, redenen genoeg om dus soms eens even stil te zijn. En als ik dan hier op de bank zit, de oude bank, die geleidelijk aan vervangen moet worden, dan realiseer ik me zoveel. Dan voel ik mijn geluk. 

Want zeg nu zelf, als je deze foto ziet, dan wil je toch gewoon naast me zitten, of niet dan. En gisterenavond wilde ik eigenlijk niet naar bed. Ik wilde gewoon zomaar even zitten. Teuntje sliep al in de bench, de poezen lagen overal, de rust was daar. Mijn glaasje Sauvignon Blanc, Rapaura, stond voor me en ik las een boek. Hoe fijn, hoe klein, hoe heerlijk rustig. Grappig is, als ik woorden gebruik, komen er vaak teksten uit liedjes in me op. Zo heerlijk rustig, een zin volgens mij van Wim Sonneveld. Een van de favorieten van mijn ouders. Ik zie nog die oude Philips pick-up naast de tv staan op de boerderij, met al die elpees erbij, en dan draaiden we plaatjes. En voor mijn gevoel werd er gedanst, ik weet niet of dit vaak was, maar wel heel vaak. Ook weet ik nog, dat toen ik het laatste jaar op de boerderij woonde, en dat vond ik fijn, want mijn broer woonde al op kamers en ik was alleen met mijn ouders. Gek, hoe dat indruk op mij maakte. En als ik naar mijn eindexamen moest, dan draaiden mijn moeder en ik altijd plaatjes en dansten we samen op de pers die voor de kast lag. En dan ging ik opgeruimd naar school daarna. Ik heb er ergens nog een foto van. Van mijn moeder en mijzelf, van ons 2-en. Gek, dat dit nu naar boven komt. Want muziek maakt, dat ik altijd wil dansen, terwijl ik niet zo in grote groepen wil dansen, maar zomaar hier, zomaar samen, vind ik fijn. Wij dansen wel eens door de woonkamer, zomaar eventjes. Dat heet volgens mij simpelweg gelukkig zijn. Dag ik ga nog even door met stil zijn....samen met Teun!

Thuis zijn.....

Thuis zijn, is echt heerlijk. En als je lang bent weggeweest, bijvoorbeeld door een geweldige opening van de Bosdrift en alles wat daarbij hoorde, dan ervaar je weer hoe fijn het is, om hier te zijn. Heerlijk om buiten te slenteren in Nieuw-Vossemeer, om zomaar door de tuin te lopen, hier en daar wat weg te halen, de leilinde te snoeien en bovenal thuis te zijn. Samen, en nu ook met onze kleine Teun erbij. Gek, hoe zo'n hondje ongeveer je hele leven eventjes inneemt. En fraai om te zien, hoe hij je tegemoet rent als je thuiskomt. Jammer dat hij af en toe mijn violen opvreet en als een dolle door de tuin scheurt. Maar ja, dat is nog een klein dingetje, waar aan gewerkt moet worden. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want bovenal staat genieten, hoe hij, hoe hij en de poezen elkaar vaak al wel verstaan en af en toe elkaar vreselijk uitdagen. Net mensen. Niks meer en niks minder. En ja, vrijdag, gisteren was ik voor het eerst sinds hele lange tijd, weer vrij. Een ziekenhuisbezoek in Roosendaal, de rug poli bezocht. En de uitkomst is dat ik een soort van volledige check up krijg. Dat gaat vrijdag de 17e gebeuren, waarbij ook gekeken wordt naar mijn botten, mijn rug, mijn scheve lichaam, en op de 24e zullen we dan horen, hoe nu verder. De aanleiding voor dit alles was ongekende rugpijnen, veel pijnstillers eten, soms wel 10 op een dag, en dit gecombineerd met keihard werken. Inmiddels is de Bosdrift voor mij wel goed, je loopt vele kilometers, trappen op en trappen af. De wc is ver weg, de begraafplaats wandel ik met regelmaat over, om mensen de natuurgraven te laten zien. Bukken, duwen, trekken, kortom, een plek waar je niet stram of stijf wordt. En nu lijkt het alsof ik de enige ben, die zo keihard werkt, welnee, de gehele USH, het totale team werkt als een dolle. Corona golf nummer vier maakt, dat het nog drukker is, dan het normaal gesproken al is. Dit jaar overtreft alles, en alle jaren, qua sterfte. Dit is niet alleen bij ons zo, maar wat wel fijn is, is dat mensen 'graag' bij ons het afscheid vormgeven. Een opsteker, voor iedereen die onderdeel is van mijn team. En wat voor een team. Prachtig. Ik heb het er veel over. En ook in mijn team is iedereen moe, liggen emoties dicht aan de oppervlakte. Dat herken ik en dat voel ik ook zelf. Mijn moeder heeft me geleerd, om soms maar even tot tien te tellen. En soms maar even geen reactie te geven. Ik, die houd van harmonie, van fijn met elkaar samen zijn, vind het lastig te voelen en soms te zien, dat mensen het elkaar niet even makkelijk maken. Dat mensen over elkaar praten, in plaats van met. Maar dit is overal waar ik mocht werken, een thema geweest. En dit hoort bij onze samenleving, waarbij respect, soms werkelijk een onderbelicht woord is geworden. Respect voor de ander hebben. Elkaar zien en waarderen. Ons politieke landschap is hier een voorbeeld van vind ik. Wat zeggen we daar niet over de ander. Hoezo voorbeeld? Ach, terug naar thuis zijn...ik zit dus gewoon weer met mijn Nespresso aan tafel, alsof er niks gebeurd is. Met mijn NRC op tafel, heerlijk rustig te zijn. Annemarie is buiten denk ik, met Teun en voelde dat het gevroren heeft vannacht. Teun die zo leuk is.

Hier op de foto kwam ik voor het eerst weer thuis. En op dit soort momenten denk ik altijd, 'zo zal het ook zijn als je kind je weer ziet na een dag werken ofzo..' ik idealiseer dit altijd, omdat ik zelf geen kinderen heb. Ik voel dit nu anders, met de bonus kinderen die ik in mijn hart gesloten heb. Ik ben altijd blij, als zij er zijn of komen. En ook dat proces heeft natuurlijk zijn tijd nodig gehad. Wennen, elkaar leren kennen, opvoeden, streng zijn, nee zeggen. Welnu met onze Teun is dit net zo. Als hij een boek van me te pakken heeft en hier zijn tanden in zet, tja...dan ben ik niet blij, maar ach het is een boek. Maar als hij mijn armen iets te enthousiast begroet dan ervaar ik dit anders. 

Zo heeft alles tijd nodig. En gelukkig hebben we de tijd. Hebben we nog voldoende ruimte om allerlei dingen te doen, te ontdekken, te leren. Bijzonder is, dat ik me realiseerde toen we de Bosdrift openden, met een prachtig samenzijn met de burgemeester en de wethouder, dat ik hier nog maar een paar jaar zal rondlopen. Gek, dat in alle officiële brieven ik in 2024 met pensioen ga. Althans dan keert mijn eerste pensioen of lijfrente uit. Gek, ik ben met twee heren in gesprek over hun vervroegde pensioen, zij zijn net zo oud als ik. En ik, ik ga gewoon nog lekker door, als die rug het wil, tot 2028. Ik vind werken zo geweldig leuk. Ongeveer iedereen die hoort dat ik in Hilversum werk en woon in Nieuw-Vossemeer zegt 'jeetje wat ver weg' en dan glimlach ik. Want ja dat klopt. Maar officieel werk ik maar vier dagen, en stel dat het zou kunnen, 1 dagje thuis werken en de rest daar, dan kun je dit volhouden tot je 70e of langer. En dat past mij wel. Mijn vader zei altijd 'kind van hard werken ga je niet dood'. En als hard werken dan ook nog eens leuk werken is, en als je thuis, dan een supergaaf dorpje is, daar waar Zeeland Brabant kust, dan komt alles goed. Nee, dan is alles goed. Dus maakt u zich geen zorgen over mij. De winterbanden liggen onder de prachtige Benz. Ik rij lekker, de stoelverwarming zorgt voor mijn rug, de muziek, de telefoongesprekken voor mijzelf, en als ik dan in Hilversum kom en over die mooie begraafplaatsen wandel, dan voel ik één ding - blijdschap - oh nee, nog veel meer - trots, liefde voor die plekken, een super goed team, mooie natuur, en een dienstverlening die ik iedereen gun, die te maken krijgt met verlies - dus met mij is het goed. Geen zorgen nogmaals. Ik voel met soms 80 en meestal 60 haha...dus ook dat gaat goed. Nu, een weekend, lekker lunchen straks bij het Wagenhuis, heerlijk genieten hoop ik van een fles wijn uit Kruisland, lokaal dichtbij. Ik hou ervan. Dag, kijk maar lekker om je heen, geniet van het kleine dichtbij, van elkaar, die ander. En rij voorzichtig, het kan zomaar een beetje glad worden denk ik. Dag!

De juiste weg vinden....

 Ken je dat, dat je soms twijfelt, op een kruispunt staat en je afvraagt doe ik het juiste?

Welnu, daar sta ik nu. Volledige focus op Hilversum, de Uitvaartstichting, de Bosdrift en nu eindelijk weer thuis. Ongekend moe, ook zeer zeker voldaan, maar aan alles voelen, dat er nu weer een ander leven, een andere tijd moet komen. De juiste weg weer vinden, naar mijn eigen balans. Ik die dit nooit aanstipt voor mijzelf, ik doe het nu wel. Dus na de komende week, de opening van de Bosdrift (met alle respect voor Corona maatregelen die we zodanig zullen doorvoeren, dat we de reeds geplande gefaseerde opening, doorgang kunnen laten vinden) gaat het roer weer lekker om. De Bosdrift het wordt prachtig, een mooi verhaal in de Gooi en Eemlander, want het is werkelijk prachtig geworden. En dit willen wij graag aan een ieder laten zien.  En dan gaan we gewoon weer door met werken. En naast dit werken, ga ik ook weer gewoon met regelmaat thuis zijn. Genieten van de herfst, de natte tuin, de kleine Teun en vooral gewoon weer fijn samen te zijn met mijn gezin, mijn vrouw. Want soms is dat wat ik zo intens mis nu, want ja, ik ben alleen maar onderweg. Jawel, ik hoor het u al denken, 'dit is je eigen keuze' maar ik maak meer keuzes in mijn leven, dan werken. Ooit maakten we de keuze om de Randstad te verlaten en te vertrekken naar het mooie platteland, daar waar Zeeland Brabant kust. En ooit maakten we de keuze om een kleine pup te nemen, en dat is Teun, die is er nu ook. En opeens probeer ik, als mens die nooit heeft opgevoed, nu een pup op te voeden. Streng te zijn en rechtlijnig. Duidelijk te zijn, structuur aan te brengen. Ik, die bekend staat om haar stijl van leidinggeven, waarbij ik verantwoordelijkheid bij mensen terugleg. Ik die altijd ruimte geef, welnu ruimte geven aan Teuntje is niet zo handig kan ik u vertellen. Dus deze uitdaging is voor mij, om een klein hondje laten verworden tot een groot leuk hondje. Gelukkig is Annemarie er nog, zij doet wat zij kan, om dit beestje goed en keurig op te voeden. En ja, daar heb je het al, keurig...dat is een woord, wat vroeger ook nooit bij mij paste als kind. Ik was niet zo keurig, ik was ondeugend en onze Teun is dat ook. Om op te vreten zo leuk.

Hier thuis kleurt de tuin mooi geel en bruin. Vorige week nog een keer het gras gemaaid, alles bijgewerkt, de bladeren wat weggehaald en de rest mag gewoon blijven liggen. Goed als compost. De amaryllis bol komt langzaam aan uit de pot, de eerste bolletjes komen alweer boven de grond. Ik vind ook deze tijd van het jaar erg leuk. Er gebeurt veel, en vooral de kleuren van de bomen, de planten maar ook de kleuren van de lucht, zijn zo de moeite waard.. als ik vroeg in de morgen de zon zie opkomen, dan is de wereld, eventjes maar, zo stil en vredig, prachtig.

Afgelopen week was ik heel vroeg op kantoor op de Bosdrift en toen zag ik die mooie begraafplaats ontwaken. Ik probeerde al die werkmannen en al die Vito busjes even niet te zien, en zag in gedachten hoe vredig deze plek is en kan zijn. Een plek waar je kunt landen, kunt bijkomen van alles wat er in je leven is of niet meer is en speelt. En als je dan moe maar voldaan, of rustig nog even op adem wilt komen, dan wandel je het kantoortje binnen, of de grote deur en kom je in het rouwcafé, een bijna huiskamer achtige setting. Een blokje op het vuur, de stilte of zomaar even een stukje muziek maken op de piano, hoe fijn is dat. Een praatje, met die aardige vrijwilliger die er is, om jou bij te staan, die er gewoonweg is voor jou...dat, hoe simpel ook, is mijn droom. En als deze mag uitkomen, en ik jou thee zie drinken, uit dat mooie gebloemde ouderwetse kopje, dat kopje vol verhalen, dan maakt dat me blij. Opdracht volbracht. 

En iedereen die me kent, weet dan, dat ik alweer nieuwe plannen bedenk, om verder te gaan met deze mooie unieke Stichting, om deze voor de langere termijn, toekomstbestendig te maken. Daar hebben we het nog wel over. Ik ga nu de krant lezen, Nespresso drinken, mijn gaai opzoeken, als hij nog weet wie ik ben, en zomaar eventjes wandelen. Morgen even naar mijn oude buurjongen, naar Hans en Mirna, naar mensen, waar ik lang niet geweest ben, maar bij wie ik zo graag weer even aan de keukentafel schuif, samen met An en met Teuntje...spannend, hoe zal Teun zich gedragen, welnu, niet denk ik, haha...geeft niks, het mag en kan. 

Ik wens iedereen een fijn weekend. Zorg goed voor je energie, voor jezelf en die ander. Ben gelukkig, geniet, alleen, of samen, laat je vaccineren, oeps gevaarlijke uitspraak, maar ik meen het wel. En zorg dat onze samenleving, onze horeca, onze mensen elkaar gewoon kunnen blijven zien, met oud en nieuw, of op een ander moment, om het leven te vieren, om stil te staan bij elkaar, bij die ander, bij jou en bij mij. Dus laten we in godsnaam ons goed gedragen en zorgen dat onze vrijheid mag blijven bestaan. En doe mij een lol, werk thuis, dan is de A27 echt filevrij, ongekend, beetje egoïstisch, jazeker...een wereld van verschil.

Ik geniet nu al van de stilte, de rust, het mooie licht in de tuin. En ik ben klaar voor de opening, mijn pak hangt in de kast, mijn schoenen loop ik straks nog even verder in, het is prachtig echt waar...dag, tot volgende week, kom maar gewoon, ik zou het super leuk vinden.

't is nat en er is nog zoveel meer.....

En soms tussen alle hectiek van de verbouwing op de Bosdrift door, dan staat er zomaar een prachtig exemplaar bij ons op het parkeerterrein. Dan opent mijn hart zich en voel ik de verering bijna, voor dit prachtige merk, Mercedes Benz. Dan ga ik in gedachten terug naar vroeger, en zie ik mezelf samen met mijn vader onder de motorkap kijken en de oliepeilstok eruit trekken en het oliepeil controleren. En als ik dan in het Bosdrift gebouw over die prachtige nieuwe trap loop, en opeens die mooie oude balken zie, gemerkt met romeinse cijfers, dan voel ik mij rijker dan een koning en meer dan gelukkig. Het gekke is, dat dit gevoel niet meer weggaat. Ja ik ben wel eens boos, of ongedurig, omdat dingen anders gaan of helemaal niet gaan, tijdens een verbouwing, maar als mijn team mij dan met warme glimlach onthaalt en een kopje Nespresso met wat lekkers voor me neerzet, dan realiseer ik me, dat alles goed zal komen. Alles. En dat straks in november wij met elkaar een prachtige nieuwe locatie in Hilversum gaan openen. En dan zie ik in gedachten mensen genieten, van het pand, van mijn team, van het feit, dat er nieuwe deuren opengaan, die jarenlang gesloten waren en bleven. Het leven keert terug naar de Bosdrift en hoe....

En ondertussen gebeuren er hier thuis ook hele mooie dingen. Ik ben er bijna niet, maar morgen is de grote dag, dan komt ons hondje, Teuntje. En Annemarie zorgt er op haar eigen wijze voor, dat het Teuntje aan niets zal ontbreken. Een lief klein eigenwijs hondje, die af en toe boos wordt aangekeken door een van de poezen, een labradoodle pup die zonder al die broertjes en zusjes zal moeten wennen hier, en die hier net zo gelukkig moet worden als wij zijn. En geloof me, ook dat lukt. En misschien moet hij ook wel wennen, aan de gaai. Ik hoop dat de gaai weer terugkomt, vorig weekend was de gaai hier het hele weekend. Kon ik hem eten geven, kwam hij heel dichtbij en had ik een vriendje in de tuin. Ik riep de gaai en hij kwam, althans zo leek het. Ik die omringd ben door dieren, die bezig is in de tuin. Vorige week lekker met Jan hout zagen en opruimen, een stuk van de grote oude Juttepeer, was omgewaaid en bij meneer pastoor in de tuin terecht gekomen. Een paar dagen daarvoor al een enorme tak bij ons in de tuin. Lekker om dan buiten bezig te zijn en samen te werken. Meneer pastoor in de tuin van de kerk, Jan en ik in de tuin van meneer pastoor. Fijn vind ik dat. En toen was daar de gaai weer. Zo'n prachtige vogel. En afgelopen week op de begraafplaats Zuiderhof, zag ik opeens ook een gaai. Alsof de gaai bij me in de buurt bleef. Alsof de gaai me iets wilde zeggen. En toen zomaar deze week stuurde Monique me de betekenis van een gaai in je leven. En ik zie je al denken, jaja, zweverig gepraat, maar geloof me, ik ben een nuchtere Hollandse vrouw. En ook mij viel het op, dat die gaai er maar steeds weer was. Ik hoop hem straks weer te gaan zien.

Fraai zo'n gaai! Volgens mij klopt alles. Werkelijk alles. En nu, op deze hele natte zaterdag, terwijl mijn Fluweelstruik in de grond gezet wil worden, maar het zo vreselijk nat is, dat ik het nog niet heb gedaan, ben ik met mevrouw Groen naar de kapper geweest, voor haarzelf. En heb ik haar net weer opgehaald, tevreden en wel. Hoe mooi is dat. An is Teuntje ophalen, die komt even een paar uur socialiseren hier, voordat het morgen zover is. Het leven in Nieuw-Vossemeer is klein en fijn, is stil en rustig. En in die stilte zit ik nu even aan de keukentafel, een moment van rust in een idioot drukke tijd. In alle opzichten. Veel files, veel werk, veel hele lange dagen en nu vandaag, eventjes helemaal niks. Lekker uiteten, een surprise met mijn schoonouders, een verlaat verjaardagscadeau voor mijn schoonmoeder. Genieten dus...een onbekende bestemming voor hen. Met reden, haha...

En nu, gewoon zomaar eventjes helemaal niks. Een zonnebankje denk ik, even lekker slapen, een broodje eten, de krant, een Nespresso en even kijken naar Teuntje...

Ik wens iedereen een beetje van deze rust. Ik mijmer nog wat na, over mooie gesprekken met vrijwilligers, over mensen die ik mocht ontmoeten, over ons toekomstige kantoor, over jou, over mij, over alles wat er gebeurt in mijn leven. Wat een mooi leven. En gisteren in de auto dacht ik aan de woorden van mijn moeder 'kind het is goed gekomen met je...'. en zag ik het trotse gezicht van mijn vader, of zou hij glimlachen bij het zien van de foto van die mooie oude Mercedes. En met een gerust hart zeg ik hen 'ja het is goed zoals het is, geen zorgen, een echte van Loon redt zich wel, altijd weer'. En afgelopen week toen mijn vriendin Jannie afscheid nam van haar vader, en wij in de kerk in Katwijk zaten, toen voelde ik weer even hoe het voelt, een ouder te verliezen. De rauwe rouw, het gemis, hoe jong of oud je bent. Het is er en zal er altijd zijn. Ik voelde even met haar mee. En zo vaak, in de auto op weg naar Hilversum of op weg naar huis, dan praat ik in gedachten met mijn ouders. Ze zijn er, bijna altijd...

Deuren.....

 

Ik heb wel iets met deuren. Vooral oude, gebruikte deuren. Deuren die honderden keren geopend zijn en soms niet meer zo goed sluiten. Deuren die kraken, of een beetje beschadigd zijn. Deuren die anders zijn van kleur, of die juist helemaal ontdaan zijn van hun oorspronkelijke kleur. En in de Bosdrift is daar iets mee gedaan. Met al die oude gebruikte deuren. Vroeger was zo'n deur misschien de deur van de woonkamer, of van de slaapkamer. En zo'n deur heeft dus een geheel eigen verhaal. En het mooie is, dat zo'n deur niks zegt. Fijn he...zo'n stille deur zonder woorden, maar met zoveel verhalen in zijn of haar leven. Soms zou ik zomaar willen dat mensen een beetje op oude deuren lijken. En eventjes stil zijn, niks zeggen over wat zij vinden, zien of hebben meegemaakt. Gewoon maar zijn, eenvoudigweg zijn. Dus mijn woorden over de Bosdrift - we hebben het leven teruggegeven aan de Bosdrift - en - een begraafplaats is een plek vol verhalen - kloppen wel. Want ook dit prachtige pand, waar volgens mij iedereen graag wil zijn en komen straks, heeft zoveel verhalen. En het leuke is, dat voor iedereen zo'n verhaal wordt ingekleurd door je eigen verhaal. Je eigen herinnering, en dus als ik over die zolder loop, die prachtige oude pure houten zolder. Dan is het net alsof ik naar mijn eigen slaapkamertje loop daar op Flakkee, die balken, die houten dakspanten, dat door de tijd donker geworden hout. De hoogte, dat donkere (vroeger vond ik dat heel spannend) die kleine raampjes waar een beetje licht doorkomt, ik liep gisterenavond alleen door het pand. Alle werkmannen waren weg, en voordat ik naar huis ging, opende ik die grote niet goed sluitende voordeur. Ik moest er echt een klap tegenaan geven, en toen stond ik daar. Helemaal alleen. En ik liep de nieuwe trap op, en kwam op zolder, spannend, donker, afgewerkt met zwarte bakken voor de bekabeling, en in mijn gedachten gebeurde veel. Ik zag in gedachten de kelder, en daar staan in mijn beleving wat mooie kisten met wijn. De Bosdrift wijnen, zo ga ik deze maar noemen. Voor onze gasten, voor onszelf, voor die bezoeker die het even helemaal niet ziet zitten, die trakteer ik dan. Want het wordt geen horeca gelegenheid, maar wel een inloop rouwcafé en die naam vermoedt van alles, dus er komt nog een wedstrijd voor een nieuwe naam. Een naam die past bij deze plek. Ik stond in de keuken, en voelde me een hele chique directeur, haha. Want wie heeft er nu zo'n mooie horeca keuken, met van die fantastische klapdeuren van 100 jaar oud. Ja wij, wij van de Uitvaartstichting. En ja, ik realiseer me, dat voor de dames van de catering, werken in dit pand, vast veel ongemakken met zich meebrengt, maar ik hoop dan maar, dat de mensen die hier werken, de schoonheid en de authenticiteit ervaren, die ik voel en zie. En dat je even vergeet hoe het is om te werken in een flitsend nieuw pand, maar dat je de beleving krijgt, die ik nu heb. Dat gun ik je.

Grappig is dat hier tussen al die nu nog spullen van de werkmannen, een splinternieuwe serveerwagen staat. Voor de dames van de catering. En dat zij met die gevulde serveerwagen, dat prachtige liftje ingaan naar boven. Het is allemaal zo anders dan mensen gewend zijn. Het pand past zo bij mij, bij wie ik ben en waar ik voor sta. En nu hoop ik maar dat Hilversum en de mensen die graag bij ons komen, dit pand omarmen. Er net zo van gaan houden als ik. Dat zij dit pand gaan zien, als een plek om samen te komen, om te herdenken, om aandacht te geven, om stil te zijn. Om je verhaal te vertellen, bij de houtkachel, aan elkaar. Om samen je tranen te laten lopen. Maar ook, om de deur door te gaan, op weg naar iets totaal nieuws. Een nieuw leven, vol nieuwe verhalen. En misschien kun je hier deuren sluiten, nog even omkijken, wat mijmeren en dan een nieuwe deur weer openen. Naar....t geeft niet waar naar toe. En als je straks op die mooie oude zolder, les krijgt van een van de docenten van Apres La Vie, of een stilte yoga mag ervaren en je ligt daar op je matje, dan hoop ik dat je geniet van het kraken van de trap. Van die mooie strakke toilet, zonder M of V erop, gewoon een toilet, genderneutraal, zonder iets erop, en dat je als je moet bukken, omdat je lang bent, en anders je hoofd stoot, doordat het deurtje zo laag is, voelt dat dit pand uit 1890 jou meeneemt naar een andere tijd. Dat dit een plek is, waar je hoe gek dat ook klinkt, wilt zijn als het om een afscheid gaat. Hoe mooi als je diegene van wie je houdt kunt herdenken, en ergens de geur van de houtkachel ruikt, en het is net alsof je vroeger op de boerderij een houtvuur stookte. En ja, daar ga je weer, met je gedachten aan toen, aan ooit, aan hoe het ooit was. En als dan die glimlach op je gezicht verschijnt, als jij straks binnenwandelt, om even daar te zijn, dan is mijn plan gelukt. Dan ben je welkom of zelfs weer even terug in de tijd. Dus kom gewoon, ons Open Huis is op 20 en 21 november a.s. vanaf 10 uur. En in dat grand café is live muziek die dagen, gezellig, en het vuur brandt, je bent welkom.

Zomaar eventjes...

Bijna nacht, Racoon zingt mooie liedjes in mijn stille keuken. Annemarie is in Wassenaar. Ik laat thuis, kortom vol hoofd, vol hart en nu eventjes niks. Genieten van de dingen die er ook zijn. Vandaag zijn mijn mensen gecertificeerd tot ovenist, althans een paar, de anderen waren dit al. En ik, ik zat in de cijfers, tot mijn oren ongekend, ik was zo bezig met het resultaat, het derde kwartaal, en de hieruit voortvloeiende perspectieven voor de komende jaren van de Stichting. Ik verzoop bijna in alles, maar weet je altijd weer kom je er wel bovenop. Morgen nog even verder. En dan, onze avond vol licht, met live muziek een Zuiderhof begraafplaats vol licht, mensen die hoop ik komen en samen zijn, samen praten, samen huilen, samen zijn, samen drinken, samen ....vul maar in. Wat een rijkdom, samen zijn. Ondertussen een mooi glas koele witte wijn aangevuld met water, de stilte van ons mooie huis raakt me aan. Ik hou er zo van... zoals ik van al die mooie dingen hou, die me dagelijks omringen. Rijkdom. Over drie weken ons hondje, Teuntje, die bij ons komt wonen. Komende zaterdag live bij Matthijs gaat door, met schoonouders, in de studio, even simpelweg genieten van muziek, van een mooi gesprek. Zelf volgende week wie weet in Khalid & Sophie op NPO1, ik laat het wel weten. Gek hoe mijn leven in een soort van idioterie soms terecht komt. Hoge pieken, weinig diepe dalen nu eigenlijk en vooral optimaal leven. In een hoog tempo, soms te hoog denk ik dan, maar zo geweldig goed. Soms wil ik even stil staan, terugkijken, even relativeren en als het ware door dit hartje kijken, en een enorme weldadige schoonheid zien, overal, dichtbij, verder weg, maar altijd gevuld vanuit het hart. 

En weet je, ik schrijf er zo vaak over. Ik ben gelukkig. Simpelweg gelukkig. In Hilversum, en hier. Thuis en overal, ik voel me omringd door mooie mensen, gisteren zei iemand tegen me 'he mietje' en vandaag zegt iemand 'he lieverd' en weet je, het is goed. Het is echt goed. Je mag me noemen zoals het je past, en het is goed. Ik geniet van het zijn van een mietje, van een schat, of een lieverd. Van die strenge mevrouw de directeur, tot die dochter van Piet en Ina van Loon, van die vrouw die gek is op rituelen, rouw en verlies. Maar ook die vrouw die zielsveel houdt van genieten, dat glas wijn met jou samen, van zomaar niks, in haar pyjama op de bank zitten en eventjes niks hoeven. 

En deze foto is gemaakt in Halsteren, een soort van toren, een toren met een prachtig uitzicht. Jan en Annie hebben het ons laten zien, geweldig. helemaal omhoog klimmen, mooie liefdevolle teksten lezen, op de traptreden, je kunt hier je eigen houten trede kopen, je eigen liefdeszin plaatsen, romantisch en hiermee draag je bij aan een stukje cultureel erfgoed. Zondag was een dag vol rijkdom met onze Nieuw-Vossemeerse vrienden. We kwamen bij prachtige mensen terecht in een privé bos, in Lepelstraat. Weet je, soms kom je ergens, en dan tel je simpelweg je zegeningen, en ik, ik doe niet anders...althans zo lijkt het. Ik tel continue, mijn kwartaalcijfers, mijn zegeningen, mijn ...vul maar in. Ik tel niet op, ik tel gewoon heel bewust, en realiseer me, dat ik zomaar ergens in dit leven op een goed plekje terecht ben gekomen. Omringd door liefde, mooie mensen, mooie dingen, rake woorden, zinnen, kortom...toen ik boven op die toren stond, en om me heen keek, de omgeving bekeek, een stapje dichtbij de hemel was gekomen, leek het alsof ik een aai over mijn bol kreeg van...ja van wie, van mijn vader, mijn moeder, t maakt niet uit. Ik voelde waardering, stillen waardering en ik was simpelweg dankbaar. Nu ook met Racoon hier in de keuken, getipt door een vriendinnetje, met mijn glaasje wijn, veel te laat naar bed, morgen weer vroeg op, maar hoe fijn...het zomaar zijn...slaap zacht....en ik realiseer me zo, dat waardering, er toe mogen doen, zo fijn is. Simpelweg zo fijn is. Welterusten. 

 

Herfst.....

Terwijl de monnikskap, prachtig fel blauw/paars, metershoog in mijn tuin staat en stoer meebeweegt met de wind, zit ik op vrijdagochtend aan tafel, na weer een enerverende week. Mijn korte broek nog aan, maar eigenlijk is het te koud, een trui erop, kortom charmant in optima forma. Maar hier zit ik dan, lekker thuis, nog drie weken, nee eigenlijk nog 19 dagen en dan krijg ik het pand aan de Bosdrift opgeleverd. En wat moet er nog allemaal gebeuren. Kleine dingen, maar ook grote dingen, als schilderen, en dingen aftimmeren, en dichtmaken etc. Als ik nu door het pand loop, dan zie je de contouren heel duidelijk, dan is dit een pand, in volle glorie, een pand waar je de nieuwe lijnen gaat zien. De verbindingen gaat voelen, en waar het leven nu al doorheen giert. 8 timmermannen lopen rond, stukadoors stuken er op los, en als ik dan in mijn auto stap, zijn mijn vloermatten wit van het bouwstof. Ik loop daar doorheen als de koningin van de Bosdrift, alsof het mijn eigen huis is. En zo voelt het ook. Wat een geweldige rijkdom om in dit pand kantoor te mogen gaan houden en natuurlijk nog veel meer dan alleen kantoor. 17 november is de officiële opening en daarna zal de opening voor heel veel stakeholders en belangstellenden zijn. Ik heb er zoveel zin in! De afgelopen week, was het even iets rustiger met reserveringen, en waren er ook weer wat collega's terug van vakantie. Fijn, de rust keerde weer, en op de weg, de A12 afgesloten voor een deel resulteerde dit in een terugrit naar huis die varieerde van twee uur tot drie en een half. Ach en dan zijn je dagen gewoon heel lang, als je in de ochtend om kwart over vijf vertrekt en in de avond rond half negen binnenstapt, maar...een echte van Loon geeft nooit op, heb ik ooit geleerd. En weer is daar een herinnering aan wat ooit was! Met een glimlach. En als we spreken over herinneringen, gisteren ben ik terug gegaan in de tijd, en mocht ik spreken op de officiële opening van de tentoonstelling Rouw van keizerin tot corona in Museumhuis Doorn. Ik sprak daar als Anita van Loon in de rol van directeur Uitvaarstichting Hilversum. Een prachtige plek, mijn 'trouwpak' aan, kekke schoenen eronder, een een verhaal waar natuurlijk ook de documentaire van Paul Rigter en dus mijn vader, in voorkwamen. Een officiële rouwstoet met de rouwkoets voorop bracht ons naar het huis zelf. Indrukwekkend mooi, een prachtige tentoonstelling voor iedereen die iets heeft met rouw, verlies en afscheid. Mooi uitstapje voor de cursisten van funeraire opleidingen, maar eigenlijk voor iedereen een prachtig museumbezoek. 

En hoe leuk is het, om dan met allerlei bijzondere mensen in contact te mogen komen, te praten over de rouw na de watersnoodramp en op een kaart, de locatie van de Oostmoerpolder te mogen aanwijzen. 

Of om brieven te lezen, die koningin Wilhelmina schreef aan de weduwe van een militair die zijn leven had gegeven aan de veiligheid van het vaderland. Maar ook om te horen over collectieve rouw, rouw bij bekende Nederlanders die zijn overleden, of vermoord. Maar ook, en daar was weer een herinnering, om het huis in rouw te zien. De voordeur werd alleen gebruikt bij rouw en trouw. Het afscheid van mijn moeder, toen kwam iedereen weer door de voordeur. Normaal ging deze nooit open. Nu steeds weer. 

En na deze unieke middag, waar ik me heerlijk in mijn element voelde, had ik genoegen om mijn vriendin en oud-collega Carla te ontmoeten, lekker een hapje te eten, in een ongekend leuk restaurant in Doorn. Bijpraten na bijna twee jaar (dat deden we zeker wel via de telefoon tussentijds) maar nu weer live elkaar ontmoeten. Hoe fijn kan het zijn. En weet je soms zijn er mensen, die blijven gewoon. En daar gaat het over kwaliteit. Ik ben al lang afgestapt van kwantiteit, van meer of minder. Ik ga voor kwaliteit, voor waarden als oprecht, eerlijk, aandachtig en ik ben wars van rangen en standen. Grappig hoe sommigen anders naar me kijken als ik in mijn korte broek loop en ze vragen aan me wat ik doe. Als ik zou zeggen 'boerin' zouden ze glimlachen en gewoon doorgaan, maar als ik zeg wat ik doe, dan glimlachen ze ook en schudden ze soms het hoofd. Iemand die werkt in de uitvaartwereld, en er bij loopt in haar vrije tijd, als een boerinneke, tja...daar moet je wel om glimlachen. En ik glimlach mee, want daar gaat het echt niet om. Ik praat wel eens met mensen, die onder de indruk zijn van rijkdom, van status, van grootse dingen. En ik blijf maar zeggen, dat het mij vooral gaat, om wie je bent en wat je doet in het leven. En dan vooral vanuit welke waarden je leeft. Heb je aandacht voor je medemens, sla je je arm om die ander heen als hij of zij het nodig heeft. Raak je iemand zomaar aan of zeg je soms 'ik ben zo blij met jou'. Want volgens mij is dit onze rijkdom. Samen zijn, is samen lachen, samen huilen, zong onze vriendin Willeke Alberti toch? Ik zing het graag mee. Samen zijn, jeetje wat een rijkdom is dat.

Hier die prachtige rouwkoets. Mooi en statig, het voelde zo statig gisteren, en in je fantasie en als je door het huis liep, dan kon je ervaren hoe het zou zijn geweest daar rond 1900. Met mooi beklede stoelen, kristallen glazen, maar nu was het huis in rouw gehuld. Met rouwlinten, rouwdoeken, en de eetkamer was omgetoverd tot een opbaarkamer, een chapelle ardente. Indrukwekkend mooi. 

En de herfst doet zijn intrede, het is koud, de haard is alweer aan af en toe. Mijn truien komen weer uit de kast, natte voeten op de begraafplaats, sokken moeten misschien weer aan, de tuin, nog een of twee keer maaien en dan is het klaar. Dan kan de grasmaaier voor een winterbeurt weggebracht worden, de eikenbladhortensia kleurt rood, de sfeer verandert, de kerstbomen worden weer van stal gehaald, hoorde ik op de radio, en de tuincentra veranderen in een soort Madurodam achtige sfeer vind ik altijd. Met treintjes, kerstmannen die alle kanten op bewegen, gekleurde lichtjes. Haha, daar hou ik wel van, van discolampen af en toe. Kadootje van Floor, zodat ik de kamer eenvoudig kan omtoveren tot een disco, geweldig ik heb er nog zo'n lamp bijgekocht, en dan dansen op oude dansnummers van Gloria Gaynor als I will survive ofzo...heerlijk, in mijn korte broek en wintertrui. Ik wens jullie een mooie dag, een fijn weekend, ik ga denk ik dansen. Omdat ik simpelweg gelukkig ben. En over vier weken komt ie echt, onze Teuntje. Een werkelijk schattig hondje, kijk maar, en kijk vooral hoe schattig Annemarie kijkt. Dus niet alleen ik ben blij, er is iemand nog veel meer blij, kijk maar.

Vrijheid....

En vandaag 16 september 2021 ben ik vrij, na best een stevige tijd. Lange lange werkdagen, weekend dienst, avondbijeenkomsten, kortom hoog tijd om uit te slapen. Heerlijk, kopje Nespresso, korte broek aan, en in de tuin, ik schat in ca. 20 graden en af en toe komt die zon heerlijk door. Vrijheid noem ik dit, gewoon zomaar vrij kunnen zijn, niets hoeven, en voor je gevoel genoeg te doen hebben. Al boodschappen gedaan in Steenbergen voor mijn nicht en haar Golden Girls met wie ik morgen ga fietsen in Zeeland. En daarna landen we hier in de tuin, voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd, haha met een mooi glas wijn. Wat zou het leven zijn zonder wijn! Voor velen heel normaal, maar dat glas wijn is voor mij als de slingers die het leven nog mooier maken. En ja, ik hoor het sommigen denken, echt een kind van haar vader. 

De tuin alweer bezaaid met bladeren van de bomen, de kleuren veranderen en groen wordt doffer en soms al geel, en toch kan dit najaar nog zoveel mooie dagen brengen. Een nazomer die fijn is, en waar ik optimaal van ga genieten. Ondanks de enorme drukke periode waarin wij als Uitvaartstichting Hilversum beland zijn, want morgen over 2 maanden openen wij de deuren op de Bosdrift. Een meer dan unieke plek, met prachtige verhalen, een gebouw, waar je intens van gaat houden, op het moment dat je er binnenstapt. Een inloop rouwcafé met vrijwilligers, een groep mensen, die een deel van hun tijd klaar willen staan om er te zijn voor hun medemens. Een opening met van alles erop en eraan, met live muziek, met mooie woorden, vol verrassingen, kortom kom er naar toe. Het weekend van 20 en 21 november zijn wij open voor iedereen, voor een kop koffie, een rondleiding, een glas wijn, eventjes luisteren naar mooie muziek, wat wil je nog meer...kom gewoon, alle informatie kun je terugvinden op onze website www.uitvaartstichtinghilversum.nl 

Vrijheid, gisteren kreeg ik een lief bericht van een oud collega van me, over vrij zijn en hierover met elkaar in gesprek zijn. Hij en ik vonden elkaar in die mooie gesprekken, bij een kop koffie, of zomaar aan het bureau. En geloof me, ik ben zo vrij, ik voel me vrijer dan ooit tevoren, in alles. In mijn leven hier en in mijn werk. Ik merk dat ik bevrijd ben van alles waar ik wellicht ooit last van had. En daar komt mijn energie vandaan, daar komt mijn optimisme, mijn vrolijkheid vandaan. Ik geniet punt. En terwijl ik dit schrijf, valt het licht zo mooi over het grasveld, weet ik dat ik straks de rest van mijn bollen ga planten. En ondertussen staat er een lekker beenhammetje in de oven. Lekker vind ik dat, een plakje beenham, met een dikke snee vers gebakken brood met zoute roomboter uit de Camarque...tja, als dat geen genieten is.

Bijzonder ook om te voelen en te ervaren, dat ik vanuit deze staat van zijn, als vanzelf vragen om coaching krijg. Gewoon, omdat iemand anders voelt wat ik voel, rust en ruimte, en mensen hier behoefte aan hebben. Aan rust in je zijn, ondanks drukke werkzaamheden, maar deze rust heeft vooral te maken met tevredenheid. Ben je blij met wat er is, ben je blij als je wakker wordt, als je kijkt naar je vrouw, of je man. Als je liefhebt, als je praat met die ander. Ben je blij, ook al heb je nog wensen, ben je blij, met je leven, met wat het leven je brengt, gebracht heeft en wellicht nog zal brengen ooit. En blij betekent niet dat ik de hele dag jubelend door de tuin loop, blij betekent dat ik rust heb in mij zelf. Dat ik ben geworden wie ik nu ben. En dat ik glimlach bij herinneringen, dat ik mensen mis, die niet meer hier in dit leven bij me zijn, dat ik hen met me meeneem ongeacht waar ik zal gaan. Tja...hier zit dus gewoon een tevreden mens. Met een stapel tijdschriften, de krant, dat hammetje dat gaar gaat worden, een prachtig boek - Hard land - van Benedict Wells, gekregen van lieve vrienden voor mijn verjaardag. En met de wetenschap, dat ik hier zomaar tijd voor heb en krijg, om dit te lezen, en ondertussen maai ik straks het gras, zodat als de Golden Girls morgen komen, het er strak bij ligt hier. 

Zoek je vrijheid, en vind je het niet, dan help ik je wel. Het is niet zo moeilijk denk ik. Begin maar met vandaag te genieten, waar je ook bent, in de zee, op het strand, in binnen- of buitenland, op je werk, of thuis. Geniet maar van het moment, van nu. En nu, nu ben ik even in het ondertussen, nu ben ik eventjes op mezelf en met mezelf. Kijk maar op www.anitavanloon-levenskunst.nl 

 

Miezerig en mooi Delfts blauw...

En als je dit beeld ziet, dan denk je misschien aan opa en oma, aan vroeger tijden, aan een oude boerderij, of aan een plekje van vroeger. Maar dit is onze keuken, en voor de goede kijker, heb ik er zomaar een Delfts blauw tegeltje met een houten lijstje bijgekregen. Dit omdat ik tijdens de bijeenkomst op begraafplaats Zuiderhof vertelde over onze boerderij, de gang, waar een heleboel van deze tegeltjes hingen. Ik heb er twee gekregen en de rest is ergens anders. Geeft niks, maar nu kreeg ik van een lief iemand, zomaar een derde tegeltje uit haar leven erbij. En nu zijn twee levens hier zomaar verenigd bij mij op de oude schouw in de keuken. Gek, hoe herinneringen nu belangrijk zijn. Hoe het verhaal van hoe het ooit was, steeds meer gestalte krijgt in hoe ik nu ben. Hoe vaak ik vertel, over mijn leven, mijn vader, mijn moeder. Hoe ik kan genieten van een man, die een beetje ondeugend is en me doet denken aan mijn lieve vader. Hoe ik hou van slimme wijze vrouwen, die me ergens doen denken aan mijn moeder. Mijn grote voorbeeld als het gaat over wijsheid. En hoe ik vaak diep in mijzelf denk, dat ik echt hele mooie dingen van deze twee mensen in mij mee mag dragen. En ook deze week zat ik weer in zo'n gesprek waar ik als het ware mijn moeders woorden, uit mijn eigen mond hoorde komen. Rustig, zonder opsmuk, maar oprecht en eerlijk. Soms niet zo fijn om te horen, maar toch, welgemeend. En uit dit soort gesprekken, komt vaak een vraag, een coachvraag, of een ander verzoek. En ik hoop, dat deze week de basis is gelegd voor een samenwerking met twee bijzondere mensen. Omdat ik denk, hen te kunnen helpen, met hun vraag. Deze week, een week die bol stond van de emoties, grote emotievolle plechtigheden, mooie ontmoetingen, een weerzien, een rollercoaster, vijf dagen heen en weer naar Hilversum, mooie gesprekken aan de tafel in de tuin, met een glas wijn, en vrienden. Kortom, een week, die me bij blijft, omdat ik hoop dat er veel uit voort zal komen. Vage zinnen denk ik, als je niet weet waar ik het over heb. Maar voor mij geen vage zinnen, maar werkelijk unieke ontwikkelingen, die later wel helder zullen worden. Ik wil alleen maar zeggen, dat deze week, een prachtige intense week was. Hier en in Hilversum, met een kleine afvaardiging van mijn team, snoeihard gewerkt, dagen van 10 uur of meer, files van honderden kilometers of meer, telefoongesprekken, boosheid, emotie en verdriet. Weet ik hoeveel grijze haren erbij, maar ook weer die dankbaarheid. Want wat een rijkdom, een vriendin met een doos supermooie gebakjes voor mijn team, omdat zij jarig was. Hoe lief dan. En nu, in de miezerige regen met mijn telefoon in mijn bh, het gras gemaaid, want ik heb telefoondienst. Haha, hilarisch, en ondertussen gewoon weer crematies en begrafenissen geboekt, en ondertussen ook mijn gras gemaaid, mijn stappen gemaakt. Wat aan het snoeien en knippen en natte brillenglazen krijgen, maar lekker bezig, hier thuis. Genieten van dit alles. Morgen een klein samenzijn met An's familie, want mijn lieve schoonvader wordt 75 jaar. Ongekend en dan nog zo goed eruit zien. Genieten toch, lekkere hapjes, drankjes, een klein feestje met alleen de kinderen en Reynaud en Emmy. Fijn. An is al druk bezig. 

Mooi hoe geloof, hoop en liefde, steeds weer lijkt te zijn in mijn leven nu. Afgelopen week kwam onze oude buurman even een kopje thee drinken, hij was een beetje verdrietig nog, voelde het gemis van een verloren vriendin en hoe fijn is het dan, om dit gevoel te mogen delen. En ik vertelde hem over de Bosdrift, en hoe deze weer tot leven komt. En vanmorgen terwijl ik het gras aan het maaien was, kwam hij de tuin in gelopen en vertelde dat mijn verhaal over de Bosdrift hem geïnspireerd heeft om een stukje te schrijven over onze begraafplaats hier bij de kerk. Een vriendin van ons met wie we dromen, over een leven hier in dit mooie dorp. Een ander iemand, die vrijwilliger wil worden bij mij op de Bosdrift, omdat zij vanuit haar hart bij wil dragen aan al dat moois, wat wij daar gaan doen, nu, straks en ooit. En weet je ik geloof er zo in, dat alles wat we nu doen en aan het doen zijn, op die mooie Bosdrift, straks zoveel zal bijdragen aan het samenzijn, het verbinden van mensen in Hilversum en omgeving. Hoe de liefde daar voelbaar zal zijn, en hoe mensen daar weer hoop zullen krijgen, na verlies, kortom of het nu hier is, of daar, het komt allemaal samen. Ik voel het zo...en dit alles maakte dat ik en pebble 'geloof, hoop en liefde' van Henk Schiffmacher heb besteld, zomaar, omdat deze zo mooi past bij mijn Delfts blauwe tegeltjes hier. En natuurlijk ook die andere, de Wave, voor Annemarie. Fijn....en straks als wij er niet meer zijn, zitten die kinderen met al die oude Delfts blauwe dingen, en zullen zij glimlachen en liefde voelen, en herinneren aan wat ooit was. Mooi toch...

Dit leven is van jou......

Terwijl de kerkklok hier al weken stil is, en op iets voor 7 uur staat, mis ik nu in deze vroege ochtend, dat intense geluid. Een buurman zei me ooit 'als de kerkklok van slag is, dan ben ik het ook'. En soms ben je als mens gewoon even een beetje van slag. Door diverse redenen, dichtbij en ver af. Door iets wat je leest, of hoort. Een verhaal, een intens verdriet, of zomaar doordat het even niet zo goed gaat. En wat ik dan doe, dan lees ik een boek. En boeken, oh ik heb zoveel mooie boeken mogen ontvangen op mijn verjaardag. En een van die boeken is een boek van mijn favoriete schrijfster, ik heb er meer hoor, Tatiana Rosnay. Haar nieuwste boek heeft een mooie titel - dit leven is van jou -.

En als ik me ergens bewust van ben, dan is het hiervan. Mijn leven is van mij. En voor zover ik kan, maak ik hier het allerbeste, allermooiste van. Probeer ik te genieten van wat er is, accepteer ik wat er is, en probeer ik vooral mijn steentje bij te dragen. Er te zijn, voor de mensen om me heen. En voor vandaag betekent dit dat ik eventjes wat later op sta, en wat later richting Hilversum ga. Ik ben er vier dagen per week, lange en lange dagen. Ik werk wel 40 uur daar schat ik zo in, en dan nog 12 uur reistijd. Nee ik klaag niet, ik doe het zelf, maar toch, soms is het best wel even wat. En haha, als je dan 62 bent geworden, is het echt veel. Vooral omdat er zoveel onderwerpen zijn, in een kleine Stichting, waar je verantwoordelijk voor bent. Maar gelukkig voel ik mij omringd door mooie mensen. En worden dat er een paar meer, want wij werven nieuwe vrijwilligers voor ons rouwcafé op de Bosdrift. Geweldig. Wat een leuke mensen reageren nu, en wat een gaaf opleidingsprogramma staat klaar om te worden gevolgd. Ik word er meer dan blij van. Leuk om een groep nieuwe mensen te mogen ontmoeten, die op vrijwillige basis, er willen zijn voor hun medemens. Die met elkaar iets moois willen neerzetten, zodat we iemand die het nodig heeft, een veilige plek kunnen bieden. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Dat zongen we vroeger op de zondagsschool en dan stond je in een kring en hield je elkaars hand vast. En later in de kerk tijdens het kerstpel, waar ik een van de kinderen van een vader mocht spelen, ik was een soort bijzonder kind, mijn enige tekst was, (en die zou nu echt niet meer kunnen) 'en ik, ik ben een negertje' en ik had zwarte krulletjes, een zwart rokje, een zwarte maillot, een zwart truitje, alleen een wit gezichtje. Want ik was allergisch voor dat spul wat op mijn gezicht gesmeerd moest worden. En toen ik mijn zin uitsprak als 10-jarige en een stap naar voren deed, de kerk in, begon iedereen, inclusief mijn moeder, keihard te lachen. En daar stond ik dan, als kind van een vader. Ik wilde nooit meer meedoen. Ik voelde me zo voor lul staan. Ja echt. Dit is een van die familie verhalen, die je bij zijn gebleven, omdat het ook jaren later, door mijzelf zo werd verteld, en ik lachte erbij. En gelukkig ben ik geworden tot wie ik nu ben. Ben ik niet gefrustreerd geraakt ofzo. Ben ik vrolijk en opgewekt, maar ik zie soms mensen die echt beschadigd zijn door het leven, door hun jeugd, door wat dan ook. En ook dan weer probeer ik maar die hand uit te steken naar de ander.

Lieve mensen, vandaag 1 september 2021, ben ik alweer 62 jaar. Een geweldige verjaardag had ik in de tuin, een record aantal flessen in de glasbak, een geweldig muzikaal optreden van een vriend, en bezoekers overal vandaan, die elkaar leerden kennen, op deze bijzondere dag. Een weerzien na twee jaar geen verjaardag te hebben gevierd, voor mijn vrienden onderling, een dag vol ontmoetingen, ontboezemingen en ongelooflijk veel verwennerij. Bloemen, boeken, wijnen, op de dag zelf werd ik in Hilversum door mijn team al zo geweldig verwend. Kreeg ik prachtige cadeaus en ging ik met een auto vol lekkers terug naar Nieuw-Vossemeer. De kinderen en Annemarie zorgden voor me, en ik, ik was alleen maar jarig. Ik danste door de tuin, en genoot van alle bloembollen die het volgend voorjaar mijn tuin zullen opfleuren. Het is, het was geweldig. Een diner op de dag zelf met mijn schoonouders, en wederom verwennerij na verwennerij. Grappige dingen, mooie dingen, wijnkisten vol met bloembollen, kortom Anita is 62 geworden. Wat een rijkdom. 

En ondertussen is het alweer 4 september, gisteren werd Roos alweer 24 jaar. Ik leerde haar kennen toen ze 8 jaar was. Prachtig al zo lang een bonusmoeder te mogen zijn. Trots en blij maakt me dit. En als ik dan denk aan die twee meiden en hoe hard zij gewerkt hebben om mijn verjaardag tot een prachtig feestje te maken, dan koester ik dit. Dan voel ik mij rijk. En vandaag is nog een bijzondere dag, want onze Teuntje, we weten nog niet welke pup Teuntje gaat worden, is geboren. 10 kleine labradoodle pups zijn geboren, hier in onze mooie dorp. En wij krijgen er eentje, hoe gaaf is dat. Dus over ongeveer 8 weken, dan huppelt er hier iets door de tuin, schattig volgens mij. En ook wel ingewikkeld, als ik al die boeken zie die Annemarie leest nu. Als ik al die spullen zie, die besteld worden, dan is het krijgen van een pup niet zomaar iets. Maar volgens mij klopt het dan, klopt alles nog beter dan het al deed. En zullen we in ons leven hier, ook deze bewuste keuze, goed doorleven en er vooral van genieten. 

En terwijl ik geniet van mijn glaasje Rivaner uit Beilstein, wens ik iedereen een mooie nazomer toe. De bollen zijn al voor een deel de grond in, vandaag was een lange intensieve tuindag, en was het heerlijk om buiten te zijn. Annemarie sproeit nu nog even in het donker het laatste stukje van de tuin en de borders, want de plantjes hebben dorst. Dit leven, dit leven is van jou...maak er wat moois van. Je kunt het nooit meer over doen. Proost! Met liefs van mij....

Tenslotte nog een foto van het stucwerk in ons toekomstige kantoor, op de Bosdrift, zo fraai.....

De hoogste tijd!

Het is de hoogste tijd, om weer eens een blog te schrijven. Mijn leven is de afgelopen weken, ook tijdens de vakantie, gevuld geweest. Mijn hoofd is vol indrukken, ervaringen en vooral heel veel prachtige momenten. Een soort treintje vol rijkdom rijdt op dit moment door mijn leven heen, en weet je, ik zit zelf op de bok, ik mag sturen en stoppen en bovenal intens genieten. Al weken wil ik een blog schrijven, en nu dit weekend, met telefoondienst zit ik al heel vroeg met mijn Nespresso en heel veel rommel om me heen aan de keukentafel. De tuin is al 'open' overal liggen kussens, de zon schijnt, de tuinhekjes zijn open, het atelier staat open. Het is nu al fijn en de dag is nog maar net begonnen. Wat is er veel gebeurd. Zo heb ik in mijn vakantie gecoacht, gefietst, op en mijn eigen fiets en op een elektrische fiets in Duitsland (en het ging lekker zeg op een elektrische, ik ben wel om). Ik heb gewandeld, geklommen, ben uitgegleden, heb gepraat, ontmoet, wijn geproefd (stel je voor dat deze zou ontbreken), verschrikkelijk gelachen, me zorgen gemaakt, herinneringen opgehaald, kortom in twee weken vakantie, heb ik ongeveer ervaringen voor zes weken opgedaan. Maar ook heb ik zomaar niks gedaan. Urenlang voor me uit zitten staren, een onkruidje weg trekken en nog een Nespresso nemen en door de tuin lopen. Ook heb ik nog gedanst en me gerealiseerd, dat mijn rug meer zeer doet, dan goed voor me is. Dus heb ik gisteren kennis gemaakt met mijn nieuwe huisarts en wordt er dinsdag bloed geprikt en komt er een rugfoto en een bekkenfoto. Fijn wel, want paracetamol is mijn vriend geworden en ik heb zelfs medicijnen tegen de krampen gekregen, een medicijn dat ik nog kende van vroeger. Gek. En nu op deze mooie zaterdag zit ik heerlijk hier aan tafel. De wasmachine draait, de krant ligt klaar, de tuin is al gemaaid en ik ben klaar voor alles dat komen gaat. 

Ooit in mijn leven wilde ik heel graag moeder worden. En ik was er van overtuigd, dat ik een Basje van Loon op de wereld zou zetten. Zo'n jongetje uit de pindakaas reclame, beetje blond en vooral heel ondeugend. Zo'n jongetje dat je hart steelt en je hart raakt, en een beetje stout is, maar wel iedere keer weer je gevoelige snaar weet te raken. Welnu, een lang verhaal, maar Basje is er nooit gekomen. Vrouwen met kinderen passeerden in mijn leven en nu ben ik gewoon bonus moeder. Van twee prachtige meiden. En hebben we vrienden, die jonger zijn, met prachtige kinderen. En hier zie je me met twee prachtige meisjes hier in Nieuw-Vossemeer. Gisteren waren zij hier op bezoek, tekenen, steentjes verzamelen, de kindertrommel met snoepjes op tafel (ja ik weet het, het is niet goed en gezond) en een show met muziek en dans. Geweldig, en natuurlijke patatjes eten en broodje knakworst. Ik hou ervan. En als ik dan zo'n foto zie, dan denk ik, ach ik word dan wel geen moeder, maar met een beetje mazzel nog wel een keer oma. En als ik mijn vriendinnen hoor, die oma zijn, of mijn collega's, dan is dat rijkdom in optima forma. En anders, dan geniet ik van dit soort mooie bezoekjes, hier gewoon bij mij in de tuin. 

En ondertussen luidt de kerkklok. Rina is overleden. De hulp van onze meneer pastoor, en hij is erg verdrietig. Hij organiseert vandaag een herdenkingsdienst speciaal voor haar, om half elf. Hij zal zelf voorgaan. Ach zo bijzonder, hoe dit soort verhalen ook ons hier bereiken en ook raken. Zo'n oude man, die verdrietig is, zijn verhaal komt vertellen en een kaartje met haar afbeelding komt brengen. En terwijl de kerkklok vervaagt besluit ik, om toch even achter in de kerk te gaan zitten. Heel stilletjes en klein, om hem te mogen horen. Een korte dienst, mijn telefoon op zacht, zodat ik de kerk uit kan lopen als deze gaat. En terwijl ik dit schrijf, zie ik hier de hangbrug uit Duitsland, waar Annemarie en ik overheen zijn gelopen. Prachtig, spannend en mooi, eventjes eng, maar dan is het voorbij. Wij hadden een vakantie, heel kort in het Moezelgebied, in Beilstein, wij proefden Rivaner en Riesling wijnen en dit beviel goed, meer dan goed zelfs. Wij fietsen, wandelden, klommen, en genoten. Een vakantie dichtbij huis en zo fijn. Zo ontspannen. Heerlijk. Ik merk, dat ik steeds meer lijk op mijn vader. Die wilde eigenlijk niet weg, hij vond zijn eigen plek zo fijn, hij was zo intens gelukkig. En ik merk, dat ik dit ook zo voel. Het hier zijn, het rommelen rond en in mijn eigen huis en tuin, is heerlijk. En stel je voor dat ik straks die elektrische fiets heb, dan fiets ik gewoon 80 kilometer op een dag, ontdek ik de mooie omgeving en dan vergroot ik toch dagelijks mijn gezichtsveld. Dan verruim ik mijn blik. En zal mijn wereld altijd groter zijn dan mijn eigen achtertuin. Sowieso zal mijn wereld groter zijn. Door al mijn ervaringen in Hilversum, door al die mooie ontmoetingen daar. Gesprekken over leven en dood, gesprekken met mensen, die me raken. Gesprekken vanuit verbinding. Zo mocht ik deze week twee keer geïnterviewd worden, een keer over de Bosdrift en het hergebruiken van materialen en middelen, het inzamelen van borden, kopjes en glazen om daar te gaan gebruiken. Een prachtig verhaal, want hoe leuk zal het zijn, als je straks bij ons komt en je krijgt thee of koffie uit zo'n mooi oud kopje met roosjes, net zoals je oma die gebruikte, een beetje chique, maar dan een beetje sleets, het kopje vertelt een verhaal, een verhaal van een leven. Ook de oude deuren, die we vonden in het pand, worden weer opgehangen, soms in een combinatie, die niet helemaal klopt, maar nu weer wel. Het is net het leven zelf, soms komen mensen samen, die heel verschillend zijn en toch klopt het, toch sluit het goed aan. En zo is het ook met die deuren, met die oude piano, met dat oude sleetse perzische tapijt. Een tapijt vol voetstappen en indrukken, en als iemand zijn leven voorbij is, verhalen we over die mens en de stappen die hij of zij gezet heeft in zijn leven. En dan neem je nog een slokje wijn, uit dat mooie wijnglas, dat mooie kristallen wijnglas. En dan maakt het niet uit, dat mijn glas wat kleiner is en die van jou wat groter. Het is net als het leven zelf. Mijn auto is wat ouder, de jouwe wat groter, maar dat is niet waar het over gaat. Het gaat over hoe je het samen doet in dit leven. En wat jij er van maakt of hebt gemaakt. Dus het inzamelen van oud serviesgoed is veel meer dan het inzamelen zelf. Het is een nieuw verhaal maken in dat prachtige pand aan de Bosdrift, het is het leven teruggeven wat we doen met elkaar. Mooi he, als dat je werk mag zijn. En het andere interview mocht ik hebben in het Yardenhuis Zuidoost. Grappig, de hele documentaire van Paul Rigter, ging over de realisatie van dit huis, althans dat was het vertrekpunt. En ik, ik was er nog nooit echt geweest. En hoe leuk, toe ik er kwam, dat ik werd rondgeleid, door mijn lieve collega Peter, een soort 'welkom terug' en dat ik hartelijk werd ontvangen. En hoe fijn was het, toen ik terug kwam in Hilversum en dacht 'ik ben weer thuis'. Mooi hoe het leven zelf deuren voor je sluit, en hoe jij nog eens omkijkt, glimlacht, herinnert en weer verder gaat. Dat is leven, omzien in verwondering, herinneren en dan weer doorgaan, er gaan nieuwe deuren open...met prachtige vergezichten, met mooie wandelingen en vooral met nieuwe ontmoetingen...heb een mooi weekend, de zon schijnt, geniet ervan....