Een zomerse zaterdag in juli 2018....

Dag allen, vandaag de 14e juli 2018, een zaterdag vol zon. Mijn korte broek aan, koffie, een vers broodje en natuurlijk mijn blog. Mijn blog, die door veel mensen om mij heen gelezen wordt. Leuk is, om dat te horen en terug te horen. Voor mij is betrokkenheid bij de ander, belangrijk. Gisteren zei iemand aan de telefoon 'ik mag je toch wel zeggen, dat ik je mag als mens..'. Leuke uitspraak, maar later dacht ik, hoe leuk zou een gesprek zijn met iemand, over deze uitspraak. Want achter een zo'n zin, zit een hele wereld. En zo is het ook met mijn blog. Hier schuilt een wereld achter. De wereld van Anita van Loon. Met trots die achternaam er even bij gezet. Want ik spreek mezelf, op serieuze momenten altijd toe met 'van Loon, wat ga je hiermee doen..'. En een van Loon staat wel ergens voor. Trots dus op die naam, die achternaam, op mijn afkomst. Maar dat weten jullie. Geleidelijk aan kruipen we naar onze eerste vakantie toe. Lekker samen op pad, de cabrio rijdt ons via Frankrijk naar de Italiaanse kustlijn, naar San Remo. Leuk, hoe een oud vriendinnetje van me, daar pas ook is geweest met haar vriend. Eten bij het haventje van San Remo. Welnu, wij gaan natuurlijk eten daar, maar ook fietsen, zo mooi, zo uitgestrekt. Zo pal langs het water fietsen. Heerlijk. En dat vooruitzicht, ja wie heeft dat niet hoor ik je zeggen, maakt me blij. Soms voel je, aan de manier waarop je opstaat, of de manier waarop je je werkkleding uitzoekt, dat het voor nu even genoeg is. Klaar is. Dat je toe bent aan...zomaar eventjes niets. Dus die zaterdagochtenden zijn werkelijk goud waard. Ik kan daar intens van genieten. Oh ja, volgende week zaterdag gaan we iets heel hips doen, we gaan naar Waterfront in Amsterdam, dineren, loungen en chillen, genieten van prachtig eten, drinken, beginnen met champagne en dan lounge muziek, zo ongeveer de hele nacht lang. Volgens mij zijn daar allemaal hippe leuke jonge mensen, en wij, Annemarie en ik...gaaf he. Doet me denken aan hoe ik me voelde, als jonge dochter, als mijn vader me kwam ophalen van een feestje. Een beetje zo van 'dat past niet'. En nu dan andersom. Maar werkelijk, ik heb geen idee, of dit echt zo is. Ik heb dit nooit eerder gedaan. Het lijkt me geweldig...ik ga gewoon heel lekker genieten, ik hou heel erg van lounge muziek, muziek die geleidelijk aan, over je heen rolt, aanzwelt, en sinds ik die mooie soundbar heb hangen hier, muziek die het soms van je over kan nemen...de muziek is er, en jij mag er ook zijn ofzo.. Nee ik ben nuchter. Nee ik heb gisterenavond niet geborreld met al die vriendinnen uit dit leuke dorp. Ja ik ben heel lekker uitgeslapen en wakker. Maar volgens mij, gaan we volgende week iets heel gaafs beleven. Ik heb nu deze loungemuziek opgezet, heerlijk...nu al. Ik lees net in het NRC een mooi interview tussen Spinvis en Marieke Lucas Rijneveld, een jonge schrijfster. Interessant wat het leven doet met ons mensen. Ik zit zelf ook in een enorme ontwikkelingsfase voel ik. Ervaar ik. Het lijkt alsof ik door een hele lange mooie gang loop en allerlei deuren tegenkomt, en achter elke deur ontdek ik nieuwe dingen. Nieuwe mensen, nieuwe energie, nieuwe kansen, nieuwe...geen idee. Leuk, om gewoon maar te lopen met een open mind, wel met een doel voor ogen. En hoe heet dat doel dan...Tja, en dan kom ik ga ik weer terug naar mijn 16e levensjaar, mijn HAVO diploma, mijn doel zal altijd zijn en blijven - onafhankelijkheid -. Heerlijk, dat gevoel, de kansen durven zien en pakken. Die dame in het interview zegt 'mens zijn, iets zijn naast het schrijven, vind ik heel moeilijk'. Gek, hoe ik juist het mens zijn, als iets heel vanzelfsprekends zie. Ik ben mens, en daarnaast mag ik allerlei dingen doen, ontdekken en zien, maar ik ben vooral Anita van Loon. Die vrouw met die idiote liefde voor haar vader, voor de Mercedes, voor andere mensen. Weet je, hoe bijzonder, om dit steeds weer te zeggen, 'wat ben ik toch gelukkig'. Ik voel het, als ik een mooi gesprek heb met iemand anders, als ik Wouter zie lachen, als ik zie hoe je soms mensen eenvoudig de weg kunt wijzen, in hun leven. Door een handreiking, een simpel gebaar. Rijkdom toch...

Lieve mensen, terugkijkend naar de afgelopen week, was dit wel weer een week van de mooie gesprekken. Met leden van het Hoofdbestuur, met Ron via de app want hij is vrij, met collega's en ken je dat, uitstappen bij een hotel, omdat je daar een afspraak hebt. En dan staat er opeens heel iemand anders voor je, toeval, want hij is daar ook voor een afspraak, leuk en op dat moment denk je, 'oh ja met deze man ga ik binnenkort ook even koffie drinken'. Een afspraak met een volledig onbekende meneer, en dan een gevoel van herkenning ervaren bij jezelf. Welnu, zijn dit de cadeautjes in je leven. Ik geloof het wel. Afgelopen week, mocht ik zomaar met regelmaat bellen met Jasper, omdat zijn schoonzusje overleden is, 36 jaar jong. En ook dit soort contacten, zijn contacten die er zomaar zijn, meegekregen uit de erfenis van mijn vader. Mijn vader heeft mij zoveel nagelaten, mooie mensen, mooie herinneringen, en mijn vader heeft mij ook geholpen, om dingen af te sluiten, die geen onderdeel meer uitmaken van mijn leven. Dat hoort er toch ook bij, deuren dicht doen, dingen afsluiten. Mensen de hand geven en weten, 'ik ga je nooit meer zien in mijn leven'. En ach, als ik dan denk, aan die lange gang en al die deuren, dan maak ik me niet zoveel zorgen, het is fijn genoeg, om te zien, hoe mooi alles is, dat voor je ligt. Oh ja, lieve mensen en er is nog even iets meer he....morgen de finale van het WK, de bucket laten komen en met Roos op de bank, lekker voetbal kijken. De bucket, dat is heel lekker, zo'n grote emmer vol met heerlijke kipstukjes laten bezorgen, door die hele lieve meneer van de lokale snackbar. En hem dan een paar euro geven voor de spaarpot van zijn kindjes. Weet je, het zijn de kleine dingen die het doen. Dank je wel Willeke Alberti, voor dit liedje. Zo waar....fijn weekend, de krant wacht.