Deze week gaan ze lekker slopen hier, de badkamer wordt heel anders...en denk nu niet, wow de badkamer, want dat is hier een heel klein hokje. Het bad eruit, een inloopdouche voor de 50+ dames haha, met een Sunshower, hoe fijn is dat...warmte op je lijf, een beetje gekleurd worden. Oooh het idee alleen al, zo lekker warm, zo heerlijk...hoe dankbaar ook, dat we dit mogen en kunnen doen. Wederom een dank je wel voor die vader, die dit mogelijk maakte, en weer kom ik dan op dankbaarheid, want als je nadenkt over alles in je leven, wat is mogelijk gemaakt, door je ouders, dan is dat heel veel. Glimlachend denk ik aan mijn eerste huis, mijn eerste auto, mijn eerst vul maar in..Pa en Ma van Loon staan aan de basis van heel veel. En wat je er mee doet, of niet, dat is aan jouzelf...deze week sprak ik nog met mensen over het zijn van de regisseur van je eigen leven. En dat is iets waar ik erg voor sta. Ik heb zelf de dingen gedaan en gelaten in mijn leven, waardoor mijn leven er nu uitziet, zoals het er uit ziet. En dat is goed. Mijn leven is een mooi leven...en op mijn bijna 57e jaar ben ik degene die nu stappen zet, naar links, naar rechts, of rechtdoor. Ik wil dolgraag op donderdagavond een kennis gaan helpen hier in Wassenaar met haar wijn bar. Een bar waar prachtige wijnen worden geschonken, heerlijke kleine hapjes erbij...en donderdagavond ga ik wijnen schenken en serveren. Geweldig...een droom, die uitkomt. Een heel leuk klein zaakje, waar het goed vertoeven is. Waar je kunt genieten van een prachtige wijn spijs combinatie...kortom, waar het leven je toelacht, en je zomaar een kwaliteitsmomentje kunt genieten. Weet je, en ik doe dit uit vriendschap, niet als baan erbij, ik wil geen baan erbij. Ik wil gewoon kunnen delen en helpen, mijn hand kunnen uitreiken en als iemand die pakt, is het goed. Ik wil er zijn, op allerlei momenten in iemands leven. Maar alleen als het wederzijds is. Het hoeft niet, het mag...zo ga ik in juli weer op de fiets, samen met mijn nicht in Zeeland, geweldig...genieten samen, lekker eten, lekker 50 km per dag op de trappers, door het prachtige Vlaamse landschap. En dan op tijd naar bed, lekker nog een wandeling voor het slapen gaan langs de Westerschelde...ook dat is al jaren een gegeven en dit zal nog jaren lang zo blijven. Mijn nicht en ik...mooi in de lijn van mijn moeder en haar moeder. En toen wij vorig jaar samen in Ierland verbleven bij Marcel en Elsbeth, toen hebben wij gelachen samen, zoals onze moeders dat ook konden, tranen over je wangen...hoe mooi is dat, de geschiedenis herhaalt zich...
Nu, nog wat werk afmaken, voor mijn bedrijf Yarden, prachtig toch hoe dit voelt en nog een nespresso, wat mooie muziek...en het leven verglijdt heel langzaam...de indrukken van de afgelopen week, komen nog voorbij, vanavond nog even naar de Hindoe tempel met mijn Indiase vriend. Want ook hij realiseert zich, dat zijn vader ziek is en wellicht heel snel zal komen te overlijden. Ook daar zal ik zijn, hoe bijzonder...we hebben elkaar ontmoet in deze tempel en zijn in gesprek gegaan en zo is hier een mooie band ontstaan...zomaar, vrijblijvend en intens...mooi toch, ontmoeten....en dan weer verder gaan, samen, of naast elkaar. Het kan...en het is goed. Niets hoeft, de ruimte is er en mag er zijn, altijd maar weer..
Een fijne zondag, geniet van de rust, in jezelf en om je heen...ervaar het maar.... Anita
