Ouder worden....

Ik hoor je denken 'wat heeft deze foto nu te maken met ouder worden...' en toch houdt het verband met elkaar voor mij. Ik kwam hier te wonen, vlak voordat ik 60 werd. Genieten van de stilte, de tuin, de grote Katholieke kerk en het leven in een klein dorpje. En later, vorig jaar, kwam daar opeens zomaar een hondje bij. Teun. Een eigenzinnig, lief ondeugend hondje. En hij zit zomaar voor zich uit te kijken, te luisteren naar de vogels, te genieten van de stilte hier boven op de tafel. En nee, natuurlijk mag dat niet, maar ja....Teun zou Teun niet zijn, en hij is een vrijbuiter, lijkt op iemand denk ik. En ja voor mij is ouder worden, anders kijken. Anders kijken naar dingen die tegenzitten, of tegenvallen. Anders kijken naar materie, welvaart, rijkdom, minder snel onder de indruk zijn van iets. En gewoon met twee beentjes op de grond staan. Je niet zomaar meer omver laten blazen. Je vrouwtje staan. Maar ouder worden is meer dan dat. Is ook je met regelmaat verwonderen over wat er om je heen speelt. Is ook intenser genieten van de kleine dingen van het leven. Is vriendschappen waarderen, en niet kijken naar kwantiteit, maar naar kwaliteit. Ouder worden is rustig in de file staan en naar Neil Diamond luisteren, of liever nog naar Leonard Cohen. Een beetje melancholiek, maar zo zijn. Of de nieuwste liedjes van Boudewijn de Groot, ook wel een beetje triest, beluisteren. En je niet druk maken over een uurtje meer of minder. Ouder worden is rust vinden, ook als het even tegenzit. En denken over oplossingen, die over het algemeen, gewoon voorhanden zijn. Soms is het ook berusten. Of aanvaarden.

Voor mij is ouder worden een fijne tijd. Ja nogal wiedes, ik ben gezond, heb een hartstikke mooie baan, een geweldige vrouw, prachtige vrienden en vriendinnen, een fijn dorp, een heerlijke plek om te wonen, en stoelverwarming in mijn Mercedes. En Teun. Dus ja, makkelijk praten. Ik ben me hiervan bewust, als ik andere mensen spreek of hoor. Als ik die eenzame weduwe ontmoet in mijn Huiskamer in Hilversum. Of als ik hoor over die zieke man, of vrouw. Ja dan is ouder worden anders en niet zo fijn. Nu, op 31 januari 2023 durf ik rustig te zeggen, dat ik het prima vind om in dit kalenderjaar 64 jaar te mogen worden. Gek ook wel, om je te realiseren, dat er ergens een keer pensioen in zicht gaat komen. Dat ik vrije tijd ga krijgen, nog meer aandacht aan die heerlijke tuin mag geven. En toch ben ik nog lang niet van plan om te gaan stoppen. Omdat ik nog jaren in Hilversum wil blijven werken. Omdat ik nog af en toe les wil geven, ook na mijn pensioen, ook als ik echt oud ben, want nu ga ik weer een programma van twee dagen (verdeeld in een maand) voor aankomende coaches verzorgen. Fijn. En omdat ik ook mensen verder wil helpen, met coaching en training. Met lessen in levenskunst. Met leven misschien wel. Omdat ik echt het gevoel heb, dat ik nu intenser leef dan ooit. En nee, niet met grootsheid en indrukwekkende dingen, maar gewoon met dat zalmomeletje als lunch met mijn schoonouders. En dat hele bijzondere glas wijn erbij. Het zijn juist die dingen, die er echt toe doen. Die kleine momenten van geluk. 

En soms droom ik, dat ik nog aan tafel bij mijn vader zit. In de zorginstelling, en dat hij zomaar mijn hand vasthoudt en 'mijn lieffie' zegt of 'mijn zorgje' en dan in het dialect van Flakkee, klinkt lekker hoor. Want juist die kleine dingen, die mis ik zo. 

Mijn moeder in het hoekje van de bank met haar puzzelboekje, en samen luisteren naar Nana Mouskouri. Hoe fijn kan klein zijn. Toen waren zij ouder en ik nog jong. Nu word ik ouder en vraag ik mij soms af, als ik in het hoekje van de bank zit, hoe mijn leven eruit zal zien, als ik oud ben en misschien wel alleen. Geen idee, we zien wel. Voorlopig zit ik wel af en toe in dit hoekje, maar vaker nog ben ik lekker bezig, wandel ik door de polder of rond de Kreek, met Teun. Genieten we samen van het vrij zijn. 

Ik wens eigenlijk iedereen wel, deze rust. Deze tevredenheid met het leven. Het is fijn. Het maakt ook dat je stil kunt staan, bij die ander. Die het wellicht minder fijn heeft. Het maakt dat je je hand kunt uitsteken naar die ander. Dat je kunt luisteren. Dat je vanuit je rust, dat stukje aandacht kunt geven aan de wereld om je heen. Want vroeger zat ik mezelf dood te ergeren in een file. Nu geniet ik van de muziek, of dat mooie gesprek in de auto. Van die meneer die zwaait naar Teun, als hij naast me zit. Mijn moeder zou glimlachen, als ze dit zou lezen en ze zou zeggen 'kind het is toch nog goed gekomen met je'. Deze woorden waren haar laatste woorden, die ze tegen me zei, voordat ze stierf....dus haar zegen heb ik. Dank je wel mama van Loon. 

Schitterend!

Code oranje, vanaf 08.00 uur vrijdagochtend. Gelukkig was ik al veel vroeger in Hilversum. Zonder problemen. En toen ik op mijn werk kwam, was dit het beeld, Bosdrift in de sneeuw. Hilversum werd bedekt met een mooie laag sneeuw, dikke vlokken, en het prachtige winterse landschap bracht wandelaars, kinderen met de slee en nog veel meer moois op de been. En onze wereld zag er zomaar eventjes schitterend uit. Ik zat boven op kantoor en keek naar de prachtige begraafplaats en ik zat simpelweg te genieten. Te genieten van het bijna serene plaatje. En een paar uur later, smolt de sneeuw en toen ik naar huis ging, lag er nog een laagje op mijn auto, maar de wegen waar sneeuwvrij, en er was niets meer aan de hand. Eventjes alarm, en toen was het voorbij. 

En nu, op een hele rustige fijne zondagochtend, met mijn Nespresso aan de keukentafel. Nadat Teun en ik onze wandeling buiten alweer hebben gemaakt, waarbij hij zo geniet van zijn vrijheid. Gisteren rende hij over een strandje, en hij galoppeerde bijna als een paard. Zo blij werd hij ervan. Dat rulle zand, en hij ploegde er doorheen. Ik hou van die vrijheid en ik hou ervan als Teun vrij mag zijn. Ik laat graag de teugels vieren. Ik geef graag ruimte. Ik heb ook graag ruimte. Ik geloof in een vorm van leiderschap, waarbij vertrouwen de basis is. Waarbij ik ervan uitga, dat mensen hun plaats kennen, en hun verantwoordelijkheid nemen. En soms stelt het leven, en de mensen in dit leven me hierin teleur. Maar dat hoort er ook bij. Dat je teleurgesteld wordt, en hiervan leert en wilt leren. Dat je je doelen wat bijstelt, en uiteindelijk via een andere weg, of route, samen de doelen bereikt. Ruimte krijgen is voor sommigen te groot, te veel. Die hebben meer kaders en structuren nodig. 

Hier in mijn dorp, zie je hele mooie dingen gebeuren. De dame die altijd onze boeketten maakt, werkt nu samen met de supermarkt hier. En nu zie je in die supermarkt en buiten, hele vrolijke potten en bloemen staan. Samen staan we sterker. Dat is wel de basis van het leven hier. Met elkaar doe je zoveel meer dan dat je alleen kunt doen. Een dorp vol verbinding, of ben ik te idealistisch hierin. Ik vind het fijn om mensen te groeten, net als vroeger op Flakkee. Een praatje maken met iemand die een hondje heeft, en deze ook uitlaat. Of zomaar een glimlach, of een hand opsteken naar een auto die door de straat komt. Wel lastig als je de leilindes knipt, want je doet er uren langer over. Je praat wat, je zwaait wat en je knipt wat. Ach, tijd is als ik thuis ben, van een heel andere waarde. Het voelt alsof tijd veel minder belangrijk is, en het lijkt alsof je voorraad tijd veel groter is hier. Gek, hoe de ruimte en de manier van leven, je zo anders vormt als mens. Iemand die ik ken, en nu in het noorden van het land woont, ervaart dit ook zo. De rust van je omgeving geeft je rust. Ik ben zoveel minder gejaagd, ik ben zoveel meer in balans. Ik voel me zo goed hier, ik zou het iedereen aan willen raden. En natuurlijk hoop ik niet, dat iedereen nu opeens hier komt wonen, want dan wordt het weer zo druk hier, haha... maar kom maar gewoon eens langs, ervaar het maar. Kom straks als al die mooie bollen uitkomen in de tuin, maar gewoon eens naast me zitten. Of wandel maar weer eens met me mee, als ik met Teun een rondje langs de Kreek loop. Dan hoor je het ruisen van het riet, dan zie je dat prachtige licht, dan zie je de kleuren van de bloembollen om ons heen uit de grond komen. 

Zo mooi...al een paar weken geleden kwamen de eerste blauwe druifjes uit de grond. De bloemetjes van mijn moeder. Ik gaf haar altijd een bosje kleine blauwe druifjes. En ook op haar graf zette ik af en toe een pot met blauwe druifjes. Zo lief, zo teder bijna...en nu, komen ze overal in de tuin op...de bloemetjes van ma van Loon.

Leuk eigenlijk, hoe je in de tuin, zelf weer allerlei herinneringen gaat maken. Zo zijn alle gele bloemen, de narcisjes, die enkele gele tulp, de bloemen van en voor mijn vader. Hij was kleurenblind en zag alleen de kleur geel. En vele verhalen vertelde ik al, over deze man. Maar juist in deze periode van het jaar, waar het alweer 20 jaar geleden is dat mijn moeder overleed en alweer 8 jaar dat mijn vader is overleden, denk ik nog meer aan deze mooie mensen terug. En juist die simpele bloemetjes, dat beetje kleur en schoonheid, dat zo langzamerhand ontluikt, brengt me met een glimlach weer bij hen terug. Pa en Ma van Loon. Het liedje 'bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven' klinkt dan altijd even in mij. En ik glimlach als ik denk aan de herinnering, hoe wij ooit, toen zij 25 jaar getrouwd waren, met een groep vrienden en vriendinnen in het Trefpunt, te Stad aan 't Haringvliet, dit lied voor hen hebben gezongen. Vraag niet hoe, maar de foto's zijn er getuige van. En dit lied is altijd voor hen. 

In maart gaat een wens van mij in vervulling. Dan gaan Annemarie en ik samen een weekend in een B&B in Hilversum. Daar waar ik vaker kom en slaap. Samen met Teun, gaan we een weekend allerlei leuke dingen doen in Hilversum. Een borrel drinken in Mout, een hapje eten bij vrienden, het centrum van Hilversum bekijken, kortom, dan laat ik haar alles zien, waar ik dagelijks ben en ook mijn leven heb. Toerist zijn in Hilversum, een kopje koffie bij de Bosdrift drinken. Een glas wijn bij mijn vriendinnetje daar, kortom...eventjes vanuit de ruststand, samen genieten van een ander mooi dorp.

En dan laat ik haar zeker deze plek zien....

 

Mijn gedachten zo heel vroeg in de ochtend....

Deze foto kwam ik ergens tegen en heb ik bewaard. Gewoon omdat zo'n pad, het levenspad een pad is voor iedereen. Allemaal bewandelen we een pad in dit leven, en soms slingert je pad hier en daar wat. Kom je bergen tegen, diepe dalen, mooie vergezichten, ontmoetingen, een pad vol tranen, een pad vol geluk, of van alles daartussen. En als ik heel vroeg in het donker, in mijn auto stap en naar Hilversum rijd, dan passeert vaak mijn levenspad in mijn gedachten. Die donkerte, dat vroege tijdstip, op de kerkklok soms kwart over vijf in de ochtend, maakt dat je gedachten de ruimte krijgen. Fijn. Daar is mijn autorit voor bedoeld denk ik dan maar. Om na te denken, over de stappen die ik heb gezet, de paden die ik heb begaan en nog zal gaan. En alles bij elkaar, op mijn 63e jaar, vind ik mijn pad wel een mooie reis. Ik heb laatst de huizen geteld waar ik heb gewoond, vanaf mijn geboorte en dat zijn er in totaal 12 huizen, en hier onze oude pastorie, is nummer 12. En wat mij betreft rol ik me hier ooit op, op de bank en is dit het laatste huis. Is wat huis betreft dit mijn laatste station op mijn levenspad. Fijn lijkt me dat. 

Een tijd geleden heb ik een lijstje gemaakt van al mijn Mercedessen, die ik heb gehad in mijn leven tot nu toe. En dat zijn er 14 in totaal. En ik weet zeker dat er minimaal nog 1 gaat komen, op enig moment. En ook zal Mercedes altijd mijn auto blijven. Ooit had ik het hierover met mijn vader, dit merk was ook een gezamenlijke liefde van ons, en wij waren het met elkaar eens. 'liever een 20 jaar oude Benz, dan een ander merk rijden'. En leuk om te voelen, dat ik niet meer voor de meest fancy auto wil gaan, maar ik wil wel altijd voor een Benz gaan. Heerlijk, dus die ster hoort ook bij mijn levenspad. Ooit kreeg ik een boek, waarin iemand deze cartoon voor me had getekend. Gaaf he...

Ik ben niet zo ver gegaan, dat ik al mijn relaties op een rij heb gezet. Het mooie van mijn levenspad is de ontmoetingen met prachtige mensen, de liefde die er is in mijn leven. Volgens mij kan ik uiteindelijk wel zonder een Benz, maar niet zonder de liefde...

Gisteren had ik een bijeenkomst in het uitvaartmuseum Tot Zover. Een prachtige bijeenkomst met een mooie mix van mensen uit de Funeraire Wereld. Georganiseerd door de Funeraire Academie. Leuk, interessant en anders. Waardoor er veel energie was en waar volgens mij de basis is gelegd voor veel meer. En toen ik terugliep naar mijn auto, kwam ik daar het beeld van mijn grote inspirator Leonard Springer tegen. De man die mijn Bosdrift begraafplaats zo prachtig ontworpen heeft. En die dus ook de Nieuwe Ooster ontworpen heeft en daar zelf begraven ligt. Zijn vader en moeder liggen bij mij, op een prominente plek op mijn begraafplaats. Ja ook die Funeraire wereld is onderdeel van mijn levenspad en maakt dat mijn loopbaan zo prachtig is verlopen, via de bussen, de trams, het streekvervoer, via de Internationele HR-wereld, naar Yarden en nu in Hilversum. De mooiste baan ever zeg ik altijd. Juist vanwege die mix van onderwerpen die op mijn bordje liggen, het cultureel erfgoed, de Rijksmonumenten, de architectuur, de wereld van afscheid nemen, rouw en verlies, het dichtbij de mensen mogen staan, de prachtige beplanting, de diversiteit aan bomen en struiken. Kortom, ik voel me rijker dan een Koning. En ook door zo'n setting als gisteren, waar ik onderdeel van uit mag maken, voelt dit alles zo. 

En laatst zat ik te wachten op Annemarie in het ziekenhuis in Roosendaal. En daar zag ik zomaar hele leuke kunst. Een soort vrolijkheid te midden van een wereld, waar ook veel verdriet en gedoe is. Als je binnen komt staan daar al beelden van mensen, en overal zie je kunst, een soort van kunstroute. Het deed me denken aan het LUMC, waar ik ook tussen alle ellende door, kon grinniken om een beeld. Mooi hoe een glimlach op je gezicht verschijnt, in een wereld waar je over het algemeen weinig te lachen hebt. Dat doet kunst, of muziek soms met je. 

Zo hoorde ik laatst op een uitvaart het liedje 'blackbird' , dit lied gaat over het feit dat je ook met een gebroken vleugel moet blijven vliegen. Ik interpreteerde het als, het kan niet altijd fijn zijn, en mee zitten, maar ondanks dat moet je altijd proberen te blijven vliegen. De optimist in mij ziet altijd weer de zon. In het weekend bleef het maar regenen en Teun en ik waren iedere keer weer tot op de huid nat. En toch was het fijn. Mooi hoe liedjes je dag kunnen kleuren. Het liedje 'let it be' is ook zo'n mooi liedje...en zo zijn er nog zovelen te bedenken. Mooie liedjes die ervoor zorgen, dat je glimlacht. 

En nu, alweer avond. Teun en ik hebben net lekker een rondje langs de Kreek gelopen, bijzonder hoe ik af en toe zwaai naar iemand. Of even een praatje maak. En ik me dan steeds maar weer verwonder, hoe fijn ik me hier voel. Het gesprekje tijdens het uitlaten van de hond. De aandacht die er is voor Annemarie en haar nieuwe heup. De vriendelijkheid, het plezier, de mooie natuur, de rust, de stilte...het is 18 januari 2023. En ik wens iedereen een prachtig 2023 toe. En waar je ook bent of staat op je levenspad, kijk nog eens om, denk nog eens terug, glimlach bij een herinnering en ga dan maar gewoon weer door met wandelen. En blijf vooral goed om je heen kijken. Er is zoveel te zien.....een mooie avond!