Een brief vol leven....

Vandaag schrijf ik een brief aan al die mensen, die ik met me meedraag in mijn hart. Voor hen, die niet meer hier bij mij fysiek aan de tuintafel kunnen zitten, maar waarvan ik zeker ben, dat zij regelmatig hier iets van meemaken. Een brief voor iedereen van wie ik hou, en die ik ergens ben kwijtgeraakt, aan het leven, aan de dood, aan, vul maar in.

Een brief, waarin ik loslaat en soms dingen meeneem. Gekregen, geleerd, onthouden. Maar ook een brief, waarin ik reflecteer op wie ik ben geworden. Anita van Loon, op 26 augustus dit jaar 63 jaar alweer. Gek...terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat mijn moeder maar 70 jaar is geworden. 

En dan begin je natuurlijk altijd bij je ouders. Mijn ouders over wie ik zoveel heb geschreven. Van wie ik zoveel heb geleerd, die me wijsheid en ook gekke dingen hebben geleerd. Waardoor ik dus wel de confrontatie aan ben gegaan in het leven. Juist omdat ik zag, wat het met iemand kon doen, als je maar steeds de lieve vrede bewaarde. Het doorzetten, het niet opgeven, het blijven vechten daarvoor ben ik mijn moeder eeuwig dankbaar. Haar strijd ook voor de positie en de rechten van de vrouw. Haar voor toen al vooruitstrevende blik en menszijn. Mijn vader voor zijn liefde voor vrouwen, voor het leven. Maar ook van zijn fouten heb ik geleerd, waardoor ik de dingen nu anders doe. Mijn ouders wat ben ik trots dat zij mijn ouders zijn. Dan is er nog veel familie, van mijn vaders kant, ons eigen gezin. We zijn elkaar kwijt geraakt op de weg van het leven. En dat geeft niet. Ik hield van vrouwen en werd onterfd. Ook dat geeft niet meer. Het is wat het is. En het is goed. En gelukkig was en is daar familie van mijn moeders kant. Een rijkdom, die niet te evenaren is. Pure liefde, gebaseerd op echtheid, niet op wie je bent, of wat je doet. Niks buitenkant. Heerlijk en daarvan heb ik geleerd te zijn wie ik ben, me niet mooier of groter voor te doen dan wie ik ben. Puur en simpel. 

Vrienden, bekenden, collega's, een wandelaar die je tegenkomt in het leven. Veel vrienden van vroeger zijn er nog. Blijven ook, en ik realiseer me meer dan ooit, dat het dan gaat om echte vriendschap, om kwaliteit. Om elkaar zien, en niet om de frequentie van elkaar zien. Maar ook veel vrienden, vriendinnen zijn me al ontvallen. Jeugdliefdes, vriendinnen met wie ik geweldige dingen heb mogen beleven, kanker en ALS zijn mijn vijanden geworden. Het missen doet pijn. Soms heb ik nog een briefje, een kaartje, een liefdesbrief, vaker een mooie foto, maar vooral die herinneringen in mijn hart. Die draag ik mee, altijd, waar ik ook zal gaan. En ik vergeet je nooit!

De eerste keer verliefd worden, geen idee wat ik hiermee moest. Maar vooral die eerste grote liefde voor een vrouw. Ingewikkeld, mooi en intens. Af en toe zie ik haar nog, op een begrafenis van een van onze ouders, dat was de laatste keer. Een glimlach neem ik mee, als herinnering aan die tijd. En zo volgden vele liefdes, verliefdheden, die enkele man, nog steeds op afstand in mijn leven, van wie ik nog steeds hou. Met wie ik af en toe nog eens ging lunchen, de laatste jaren niet meer. Zijn familie en mijn familie bevriend. En ergens is er een lijntje, en dit zal altijd zijn. Het mag er zijn. Het is bekend. Vrouwen, in Berlijn, in Den Haag, en op zoveel plaatsen in ons land. Fijne herinneringen, soms ook een vrouw, die ik op afstand prachtig vind en vond, nog steeds een zangeres met prachtige benen. Haar documentaire Tina (Turner) heb ik deze week opgenomen. Ik kon stilletjes zwijmelen tijdens haar concerten. Dat heb ik ook met Leonard Cohen, hij is niet meer, maar zijn muziek 'Dance me till the end of love' draai ik nog met regelmaat. En in gedachten dans ik nu. 

En dan nu, in het hier en nu, zijn er zoveel mensen van wie ik hou. Die me dierbaar zijn. Die ik graag zie. Soms mag ik met ze samenwerken. Soms mag ik wijntjes met ze drinken. Soms mag ik met je dansen. Soms...mag ik je in mijn armen sluiten als ik je ontmoet. Mensen die mijn hart geraakt hebben, in Ermelo, in Den Haag, in Hilversum, in Nieuw-Vossemeer, in Hindeloopen en alle plaatsen daartussen. Deze mensen draag ik met me mee, met hen ga ik door, ongeacht waarheen. Ik hou van je. Ik zeg het niet zo vaak, maar het is er zo duidelijk. Mijn vrouw, mijn gezin, mijn schoonfamilie, mijn nichtje, mijn vriendinnen. Mijn collega's, mijn team. En ook is daar mijn hondje, onze Teun, bij gekomen. Geweldig.  

Dus deze brief, vol dankbaarheid, is ook voor jou. Zelfs al heb ik je niet genoemd, of herken je jezelf hier niet in. Deze brief is voor al die mensen, of ik je nu nog zie of niet. Deze brief is voor iedereen, die iets heeft bijgedragen aan mijn zijn, zonder dat je dit wist. Want er gebeurde iets. Op het werk, op een feestje, tijdens een gesprek, bij een lezing, in een mail of brief. Een brief in het leven, voor het leven en op het leven. Ik heb me voorgenomen, om in dit leven uit te spreken wat ik voel. Want soms heb je spijt, dat je iets niet hebt gedaan of gezegd, en spijt ergens van hebben, dat wil ik niet meer. Ik zeg ja als ik mee wil doen. En nee als ik het niet wil. Ik wil geen spijt meer hebben. Ik wil simpelweg leven. Nu en met jou. En ook al heb ik je 3 jaar ofzo niet meer gezien, of 10 jaar, bedankt dat je er was. Het is goed zo. 

 

Buiten zijn en mijmeren.....

Buiten zijn, als kind al wilde ik buiten zijn. Op het land met mijn vader, spelen op het erf, appels plukken in de boomgaard. Als kind had ik een droom, boerin worden, maar dan met een vrouw erbij. Genoeg over gezegd en nooit boerin geworden. Maar wel die buitenvrouw, die intens geniet van haar tuin, de bomen, de planten, het gras, het zaaien en uitzaaien van mooie bloemetjes. En vaak zit ik hier aan mijn tuintafel en maak ik dit soort foto's. Van de luchten, de zon, achter mijn grote zilverberk. En tussen de hortensia's door komen klaprozen, gladiolen, grassen, en mooie vlinderstruiken, die wiegen in de wind. En als ik zie hoe heerlijk het is, om hier nu te zitten, dan geniet ik zo intens. In de schaduw, met wat wind om me heen. Gisteren heb ik een hele dag in de tuin gewerkt, onkruid weggehaald, gras gemaaid, planten opgebonden, de appelboom staat tussen twee palen, zodat deze omhoog kan groeien. En terwijl ik dit schrijf is er in Hilversum, op de Bosdrift, een prachtige buitenuitvaart, midden op de natuurbegraafplaats. Hoe geweldig, hoe bijzonder en hoe fijn dat we dit ook kunnen doen nu. Als je de foto's ziet, dan ben je met mij ter plekke trots op wat we daar aan het doen zijn. Iedere keer maar weer. En ook daar is buiten zijn een feest. Afgelopen week liep ik met een dame over de Zuiderhof, een van onze andere begraafplaatsen en liet ik haar de bomenweide zien. Een natuurlijke omgeving, waarin mensen een boom kunnen laten planten, een familieboom. En bij deze boom kun je dus urnen bijplaatsen, zodat je als familie ooit weer allemaal samen bent, op onze bomenweide. Op deze plek is ooit door kinderen van een basisschool een bloemperk ingezaaid met bloemen, in de vorm van een hartje. En bij dit bloemenperkje wordt de as van foetusjes tot 23 weken uitgestrooid. Zodat de ouders van deze kindjes op onze 'mijmerbank' plaats kunnen nemen en hun kindje kunnen herdenken. De symboliek van de natuur, van buiten zijn, de verbinding tussen het leven en de dood. Het is overal bij ons. In Hilversum koesteren we dit als een uniek iets. In Nieuw-Vossemeer koester ik al die herinneringen, en mijmer ik wat af aan mijn tuintafel. De tuintafel waar ooit mijn vader nog aan heeft gegeten in Voorschoten, de tuintafel, die met ons meegaat, waar we gaan. De tuintafel van mooie gesprekken, herinneringen, vrolijke verhalen, verdrietige momenten, de tuintafel waar al onze vrienden welkom zijn. Maar soms ook anderen, voor een coachgesprek, of voor zomaar een moment. De tuintafel waar menig fles wijn is rondgegaan. De tuintafel met uitzicht op de prachtige Katholieke kerk die ons ieder half uur laat horen, dat het leven nog volop aanwezig is, hier en overal. En als ik onder de berk op mijn tuinbed lig te lezen, dan hoor ik het ruisen van de wind. En dan overstemt die kerkklok ieder half uur alles hier. Prachtig. 

Terwijl ik dit schrijf, ligt Teun onder de tuinbank waarop ik zit. Mijn grote kleine vriend. Lastig soms, maar oh zo lief. Hij is blij als ik beneden kom, thuis kom, als jij komt, hij is blij met dit leven hier. Net als ik. Net als wij. 

Mijmeren. Herinneren, denken aan wat ooit was en niet meer is. Denken over wat komen gaat, of nog op stapel staat. Mijmeren. Ik doe het zo vaak. In de auto, op bed als ik niet kan slapen. De kerkklok slaat 12 keer nu. Dan denk ik aan al die mooie mensen in mijn leven, van vroeger en van nu. Soms denk ik aan een oude liefde en hoe het hem of haar nu zou vergaan. Mijn vader komt vaak langs. Mijn moeder ook, anders. Ik heb er zoveel over geschreven. En het gekke is, hoe ouder ik mag worden, hoe meer mensen er zijn, aan wie ik denk. Soms verlies je iemand, die zomaar heel belangrijk voor je is geweest. Die je iets gegeven heeft, waar je de rest van je leven mee vooruit kan. Of iets mee doet. Soms zijn het kleine dingen, soms hele grote. En op al die momenten, komt dit alles langs bij me. En zo ook hier aan die tuintafel. Een kopje koffie, soms een prachtig glas wijn, soms helemaal niks erbij. Voor me uitkijkend, luisteren naar de geluiden van het leven. Een motor heel erg in de verte, het ruisen van de bladeren. Heerlijk. 

En de laatste tijd, en dit zal zijn omdat ik ouder mag worden, mijmer ik vaak over ouder zijn. En hoe dat is. Je ziet hele frisse kwieke ouderen, je ziet hele 'oude' ouderen. Oud is niet alleen jaren. Maar oud is voor mij ook, hoe je je leven leeft. En hoe je het leven omarmt. Vrijdag ontmoette ik 'oma' op de begraafplaats. Zij is ziek. Kanker, en heeft nu een pruikje op. Een kleine sterke vrouw. Zij doet me zo aan mijn moeder denken en ik vertelde haar dat. Mijn moeder was op het einde van haar leven ook zo ziek, en klein, breekbaar. Maar haar wil was onbreekbaar, haar optimisme ook. En zo is 'oma' ook. En als ik oma zie dan glimlach ik, dan mijmer ik, dan denk ik aan mijn moeder. Al twintig jaar geleden is zij overleden. Zo lang al. Ik mis haar wijsheid. Ik mis haar lieve stille glimlach. Ik mis mijn ouders.

En soms ben ik dus gewoon weer heel even die kleine Anita van Loon. Dat meisje, dat gecorrigeerd werd door haar moeder. Dat meisje dat leerde hoe je het leven kunt leven, van haar vader. Dat meisje dat vol vertrouwen de grote wijde wereld in stapte, toen zij vier dagen 17 jaar was en al op zichzelf in Den Haag woonde. Dat meisje, dat alles heeft gedaan, om onafhankelijk te kunnen zijn en leven. Om haar eigen manier van leven te mogen leven. Om lief te hebben wie zij wil liefhebben, ongeacht wie. Om niet te oordelen en zich vooral te verwonderen. Dat meisje, dat wars is van 'zij en wij', dat wars is van mensen die zich meer voelen dan een ander. Dat meisje die nog steeds droomt en ambities heeft en altijd ambities zal hebben. Dat meisje, een vrouw nu, bijna 63, die trots is op waar zij staat. En ik, ik ben die vrouw, dat meisje, ik ben dankbaar voor mijn leven. Voor mijn tweede kans, voor mijn prachtige vrienden en voor de liefde, die ik heb in mijn gezin, in mijn leven. En dit aapje is van Teun. En ondanks mijn gemopper soms, ben ik ook zo blij met Teuntje in mijn leven. Teuntje van Loon noem ik hem als we samen zijn. Dat zegt veel.......toch?

Een mooie rustige zondag gewenst. En mijmer maar af en toe....geniet!

 

Genieten....

Deze blog gaat over genieten. Genieten van het leven. De liefde. De mensen in je leven. Je werk. De gesprekken met de mensen om je heen. Genieten. En hoe je dit vanuit jezelf kunt doen. Want vaak wordt genieten in verband gebracht met bezit, of materie. Maar steeds meer voel ik dat genieten voor mij ook de stilte, de eenvoud, het leven zelf is. En ik geloof, dat ik echt geslaagd ben in mijn leven als het om genieten gaat. Of het nu om een feestje geven gaat, of om zomaar in mijn eentje zijn, en al die mooie dingen daartussen. Ik kan wel genieten. Vanmorgen vroeg wandelde ik door het dorp, en sprak ik met Jack en Anja, de eigenaren van ons prachtige Wagenhuis, het beste terras van Noord-Brabant en nu stemmen via https://www.lipton.nl/acties/stemopjefavoriet.html om hen ook het beste terras van Nederland te laten worden. En nadat ik met Teun gewandeld had, lekker naar het kanaal, de molen en de rust van de polder, heb ik daar een kop koffie gedronken. Zomaar met wat bijzondere mensen, die hier in dit mooie dorp wonen. Een kunstenaar, een buurman, onze aannemer, en natuurlijk de mensen van het Wagenhuis. En als ik dan naar huis loop, een praatje met mijn buurman maak, de container bij meneer pastoor terugbreng, dan realiseer ik me, dat er niet zoveel voor nodig is, om simpelweg gelukkig te zijn! En zelfs als Teun dan een kussen helemaal kapotmaakt, en de vulling ervan door de tuin verspreidt, dan realiseer ik me, dat dit is wat mijn vader me geleerd heeft ooit. Mijn vader zat in de serre van onze boerderij en was intens gelukkig met die plek, zijn boerderij, zijn uitzicht, simpelweg met alles wat er iedere dag weer was. Hij gaf niks om merken, kleding, luxe, zijn enige luxe was zijn Mercedes, maar ook als deze 15 jaar oud was, was het de mooiste auto ooit. Hoe fijn om zo gelukkig te mogen zijn. En daarom heet mijn bedrijf Anita van Loon - Levenskunst. Want ik zou zo graag zien, dat andere mensen op deze manier naar zichzelf en hun eigen leven kunnen kijken. René Froger schreef er ooit een liedje over 'een eigen huis, een plek onder de zon..' en hij gebruikt ook die zin 'simpelweg gelukkig zijn'. 

Vanmorgen stond er een levensverhaal in de krant over een bekende pianist, een pianoleraar, en daarbij stond een tekst in de trant van 'mensen die de diepste liefde kennen, worden nooit oud. Zij kunnen wel doodgaan van ouderdom, maar zij sterven jong' en ik geloof hier wel in. 

Ik ken mensen die stokoud zijn in jaren, ooit leerde ik iemand kennen in Tasmanië, en deze man is heel oud geworden, ik denk wel 98 jaar. Hij reed auto, zeilde, wandelde, wist veel over wijn, geschiedenis, en hij hield zielsveel van het leven. En ook al zag hij er aan de buitenkant oud uit, hij was jong van geest en jong in zijn gedachtengoed. En zelf hoop ik dat ik ooit bij die generatie mag horen. Dat ik weliswaar oud ben, maar nog jong van geest en jong in mijn doen en laten. Gek om hierover te schrijven, als je bijna 63 bent. Een getal waar ik vroeger van schrok, bijna met pensioen dacht ik toen, en nu, nu denk ik absoluut niet zo. Pensioen, dat lijkt nog jaren weg. En ik hoop nog veel te mogen leren, nog veel te mogen ervaren en doen. Gisteren sprak ik ook zo'n dame die nooit oud gaat worden en toch wordt zij over twee jaar 80. We wandelden over de begraafplaats en keken naar een plekje waar zij ooit haar laatste rustplaats wil vinden. Bijna anoniem is haar wens. Zij sprak zo mooi over haar kinderen. Zij hoeven na haar overlijden niet meer voor haar te zorgen of naar haar graf te komen. Zij ligt daar dan gewoon lekker te liggen. En dan is haar wens dat haar kinderen nog een keer in haar huis rondlopen, meenemen wat ze mee willen nemen, alle wijn opdrinken, haar boeken verdelen en dan is het voorbij. Levenskunst toch....deze vrouw zal nooit oud worden, haar geest, haar gedachten zullen altijd jong blijven. Prachtig. Ik hou zo van dit soort mensen. Blij, en vrij. 

En terwijl ik hier aan de tuintafel zit. Mijn Nespresso erbij. Mijn krantje. Naar mijn slechte gras kijk, geel, bruin en ook wat groen, en geloof me daar baal ik van, dan ben ik simpelweg gelukkig. Straks lekker maaien, Teun onder mijn bank in de schaduw, vogels die ik hoor, zoveel tinten groen om me heen. Een verdwaalde klaproos, en bloeiende vlinderbomen, mijn appelboom die nu drie jaar oud is en al groter is dan ik zelf ben ( is niet zoveel voor nodig, haha ), mijn witte rozen net nieuw, na dit weekend, wat een schoonheid. Ik realiseer me, dat ik niet vernieuwend ben, veel herhaal, maar de intensiteit van mijn liefde voor dit leven is onveranderd. Zal ook nooit veranderen. Ik voel me soms alleen, door al mijn gedachten, door dagen op mezelf te zijn. En ook dat alleen zijn, hoort bij mij. Ik kan de drukte opzoeken, mensen om me heen hebben, dansend door het leven gaan, maar ook die stilte maakt me rijk. 

Gisteren had ik even een ontmoeting met twee mannen. Zakelijk. En soms ervaar ik dan dat ik zo anders naar het leven kijk. Zo vol vertrouwen. En dan voel ik wantrouwen en iets van macht, wat speelt of spelen kan tussen mensen onderling. Terwijl intenties over en weer niet verstaan lijken te worden, voel ik mij als het ware losstaan, hiervan. En op dit soort momenten, voel ik me alleen. En grappig hoe ik van een collega gisteren een tekst kreeg van Joanna Lumley die volgens haar op mij slaat en ik herken mezelf hier ook wel in :

'Het geheim liefje is, om van iedereen te houden die je ontmoet. Vanaf het moment dat je hen ontmoet. Geef iedereen het voordeel van de twijfel. Begin hen te zien, alsof ze mooi zijn en jij van hen houdt. De meeste mensen zullen aan dit beeld voldoen en liefdevol zijn en ook van jou houden. Het wordt als het ware een vanzelfsprekendheid, het gaat vanzelf. Op deze manier kun je ongelooflijk veel mooie prachtige dingen bereiken met elkaar. Maar neem afscheid van de hufters, de mensen die niet goed voor je zijn. Zorg dat je daar vanaf komt.'

Dit is ook mijn credo altijd. Ik ga met open vizier de verbinding aan met mensen. Ik geef je vertrouwen. Tot dat je dit kapot maakt. Dan neem ik afscheid. Voor eeuwig. En ook dit maakt me soms alleen. Ik leef vanuit mijn hart. En mijn hart doet soms een beetje pijn. Nooit voor lang, zou zonde zijn. Gelukkig zie of hoor ik dan weer mooie dingen, die ik kan en mag omarmen. Als levenskunstenaar. Zodat genieten er weer mag zijn, zoals mijn moeder altijd zei, toen ze heel ziek was en je haar vroeg hoe het met haar ging 'iedere dag een beetje beter mijn kind'....mooi toch. Glimlach naar het leven en het leven glimlacht naar jou, groet de mensen om je heen, en er gebeuren mooie dingen, dag....een fijne dag, en lekker genieten....

 

Ik zie zoveel....

Een dooddoener misschien.... Ik weet het. Maar mijn waarheid is het ook. Vanmorgen liep ik door de polder met mijn kleine vriend en als je dan goed om je heen kijkt, zie je zoveel kleuren groen. Zoveel mooie bloemen, grassen en planten. En Teun die snuffelt er vrolijk op los, tilt overal even zijn poot op, valt soms om, want hij doet wel stoer, maar is het nog niet. En ook als ik in mijn tuin om me heen kijk. Of zomaar op een bankje op de Bosdrift eens even ga zitten, dan zie ik zoveel. Laatst liep ik over de Zuiderhof begraafplaats en was ik onder de indruk van de kleuren, de graven, de schoonheid. En deze foto is ook weer zo'n prachtig beeld. Als ik op een van de bedden in de tuin zit of lig, zie ik dit. Ons atelier met de stoeltjes ervoor. Ik vind dit altijd zo mooi. Al die verschillende kleuren groen. Ik hou ook erg van de 'andere tuin'. Gek we hebben een tuin achter het huis, met uitzicht op de kerk, en nog een tuintje ernaast, oorspronkelijk van de buren. Nu staat daar het atelier, mijn 'plantbak' en een apart stukje gras, met mooie borders. Witte hortensia's, blauwe grassen, een vlinderstruik, paars blauwe ridderspoor. En het bankje voor de kop koffie in de ochtend, in het eerste zonnetje. Heerlijk. Leuk vind ik het, dat ik nu een tuin heb, met allerlei plekjes. Waar je kunt zitten, liggen of staan. Wat kun je je een rijk mens voelen he. Gisteren realiseerde ik het me weer, toen ik met een dame op een bankje bij het graf van haar man zat te praten. Over het leven. Over hoe en waarom we de dingen doen, zoals we ze doen. En toen ik samen met Gert-Jan voor twee dochters een mooi plekje op de Bosdrift voor hun moeder uitzocht, realiseerde ik me, wat een mooie dingen wij mogen doen. Iedere dag maar weer. En dan vallen kilometers rijden weg, lange dagen van 10 uur of meer, vervagen, want het besef dat je iedere dag mag doen, wat past bij jou, is rijkdom. Pure rijkdom. Terwijl ik dit schrijf luidt de klok en is het tien uur. Ik ben al een paar uur op, en heb de krant gelezen. Wat gemaild, wat telefoontjes gehad, en ik ben zomaar thuis. Heerlijk, om af en toe gewoon hier thuis te zijn. Ik ben verlof aan het opnemen, wegwerken, en probeer een dag per week in Nieuw-Vossemeer thuis te zijn. Samen met Teun. 

Teun. Bijzonder hoe de liefde tussen mens en dier is. Vanmorgen kreeg ik van Ellen, een vrijwilligster het aanbod om een document, over rouwen na verlies van je huisdier, toegestuurd te krijgen. En natuurlijk wil ik dat lezen. Want de liefde voor deze Teun, die ik nu voel, is echt oprecht intens. Hij is blij als hij me ziet, hij daagt me uit, hij verpest mijn humeur, hij maakt me vrolijk, hij schuilt bij me, kortom ik heb een nieuwe vriend. En natuurlijk mag hij niet op tafel liggen, zoals hij hier doet buiten in de tuin. Maar hij wil gewoon dichtbij zijn. Naast me op de bank zitten, als ik buiten de krant zit te lezen. Als ik de auto pak en de deur opendoe, zit hij al naast me, samen op weg. Gek, ik ben best nuchter. En was ook niet direct een voorstander van een hond nemen. Maar nu, nu wil ik niet meer zonder Teun. Wat een heerlijkheid. Ik merk het ook, ik maak foto's van Teun, selfies van Teun en mijzelf. Het moet niet gekker worden. En weet je, hij is ook ondeugend en ook daar hou ik zo van. 

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik geniet intens. Van de kleine dingen die er zijn. Van de mensen in mijn leven. Van het werken in de tuin. Van mijn baan in Hilversum, van dat incidentele coachgesprek, van dat mooie glas wijn. Of die wandeling in de polder. Het lijkt wel, alsof ik alles tien keer intenser ervaar. Zal wel mijn leeftijd zijn. Zal wel te maken hebben, met hoe ik nu naar de dingen in het leven kijk. En gisteren zei ik het nog tegen Liesbeth 'ik probeer samen met mijn team, het leven van mensen die verdriet hebben, net een beetje 'mooier' of 'liever' te maken'. Iemand die verlies kent, komt terecht in allerlei regeldingen, en hoe fijn is het dan, als je juist op die momenten, er voor mensen kunt zijn. Iemand de hand kan toesteken, of even vasthouden, of iemand laten glimlachen. Gisteren zei een dochter, wiens moeder net overleden was, 'gek hoe je gelukkig kunt zijn met zo'n mooie plek, bij zo'n mooie oude boom, als je moeder net overleden is'. Waarop ik zei ' maar hoef fijn is het als je steeds weer naar het graf van je moeder gaat, en je zeker weet, dat zij dit een prachtige plek zou hebben gevonden, bij die mooie oude beuk, met dat bijzondere licht'. En zij glimlachte en haar zus ook. Zij dachten dat er geen plaats meer was, want zij kenden alleen de verwaarloosde Bosdrift begraafplaats en zij hebben nu het gevoel in een chique park rond te lopen. Prachtig toch. En dat is mijn werk....kun je je dit voorstellen? Ik zeg het vaak, rijkdom is voor mij zoveel meer, dan de dingen kunnen kopen of bezitten. Rijkdom is het ervaren, het voelen, het beleven van rust, liefde, geluk en rijkdom is bovenal gezond mogen zijn. Hier in de stilte van mijn dorpje met zingende vogels op de achtergrond, met diverse tinten groen, met kleurrijke bloemen en Teun aan mijn voeten. Rijkdom.

En met mijn Nespresso, mijn krantje, wens ik je een mooie dag toe. Pluk de dag. Maak er iets moois van. Dag!