Herfstachtig weer...

En als het weer is zoals vandaag, staat heel Nederland gelijk weer stil...files, aanrijdingen en dus zit je in de auto, langer dan je lief is...de eerste werkdag van de maand! Nu lekker thuis, een trui aan en zomaar even samen zijn. Lekker eten met elkaar, heerlijk! Er loopt een hele leuke kerel hier door het huis, die de keukenkraan heeft vastgezet en die de kraan in de badkamer aan het maken is. En ondertussen hou ik jullie eventjes op de hoogte van alles wat er gaande is. Vandaag heeft mijn vader met Els en de rolstoelbus een rondje gereden, langs zijn boerderij. Zijn reactie was mat en eenmaal terug in de Samaritaan, moest hij huilen...wat een tranen, wat een verdriet. Heftig he...verder, geen nieuws, een dagje lekker gewerkt. Morgenochtend controle in het LUMC, lang geleden alweer, dat ik daar was...gek gevoel. Terwijl om mij heen, zoveel mensen zijn, die kanker hebben of krijgen, of bezig zijn met chemo's...en ik, ik mazzelaar, moet alleen maar voor controle...
Ik hou jullie op de hoogte. Liefs, Anita

Weekend....

Lieve mensen, de afgelopen week, met het afscheid van onze Rob, was intensief, mooi en vooral ook ingewikkeld. Want met elkaar liepen we af en toe op eieren en dat kwam er ook wel een beetje uit...emoties en vooral vermoeidheid. Dit weekend was dan ook voor velen hard nodig, om weer een beetje bij te komen. En zeker voor mijzelf, want ik merk, dat het 'veel en zwaar'is. Mijn maatje Rob, die ik gewoon in mijn hart draag..en wiens foto we een prachtige plek gaan geven in ons uitvaartcentrum. Daarbij mijn vader, en alle zorg voor hem...gisteren was ik weer bij hem. Een mooie, emotievolle dag, veel tranen van zijn kant, maar ook van geluk denk ik wel...Arie en Noor die even bij hem kwamen, fijn om eventjes met zijn viertjes te zijn. Tante Anita en oom De, die ik ook eventjes heb bezocht, kortom...dat bijzondere familiegevoel was er zomaar eventjes...mijn vader wil weg, maar hij weet ook en dit werd gisteren weer bevestigd door de arts, dat hij niet 'goed' genoeg is om weg te kunnen, om elders te kunnen gaan wonen...en goede alternatieven voor de Samaritaan zijn er niet op Flakkee...dus, zoek je naar mogelijkheden om zijn leven te veraangenamen. Een weekendje weg, extra bezoekjes, leuke dingetjes...samen met hem doen. En wat lastig is, dat de hele wereld er zich tegen aan bemoeit...en dat doet me eigenlijk meer dan verdriet. Want geloof me, dat Arie en ik, en met ons de hele familie niets liever wil dan dat mijn vader gelukkig is. We zorgen ervoor dat hij er prachtig uitziet, dat hij mooie truien en overhemden heeft, Annemarie kun je natuurlijk met een gerust hart hierop zetten, hij heeft er nog nooit zo leuk en fris uitgezien wat kleding betreft dan nu het geval is. En voor het overige hebben we te accepteren dat hij is, wie hij nu is, een man die twee CVA's heeft gehad, die wisselend goed en minder goed is. Die nog steeds ondeugend is en kijkt naar vrouwelijk schoon...maar ook een man, die aan zijn laatste ingewikkelde levensfase is begonnen. En als wij met elkaar hem liefde, en aandacht geven. Vriendschappen als die van oom Koos, van zijn Els, van al die lieve mensen om hem heen, maken dat wij het met elkaar volhouden...ondanks het feit, dat de Samaritaan niet de meest optimale woonvorm is. Maar op Flakkee is momenteel geen alternatief voor hem...hoe graag ik hem ook naar Vroonlande zou willen hebben...dat is een brug te ver. En hij realiseert zich dit ook...en mijn verzoek is, of wij allemaal het hierbij willen laten...dan wordt hij hier ook rustiger onder zelf...dank jullie wel! Want hij begint over Vroonlande, als wij erover beginnen en als wij zeggen, net als gisteren de arts dit deed, dat dit een brug te ver is, dat hij nog 'beter' moet worden, dan realiseert hij zich dit...
Mijn lieve vader...gisteren was eigenlijk wel een bijzondere dag, we ontmoeten allerlei mensen die op bezoek waren, mensen van Rumpstad, mensen van Flakkee, die ik vaag kende, hij voelde aan een dikke buik van een meneer en moest lachen...hij zag leuke dames voorbij komen en lachte weer, en hij was zo blij met ons samenzijn...en ik dus ook. Liefs, de zondag is mooi en rustig begonnen...de koffie is heerlijk! We gaan ontbijten...
Anita

Hoe trots kun je zijn als mens.....

Gisteren was de crematieplechtigheid voor Rob. En vanaf de Zijlweg, waar ons Uitvaartcentrum is, tot aan het einde van deze plechtigheid was het prachtig...een erehaag van collega's in het Yarden uniform, met allen een witte roos in de hand, de bloemenauto en de auto waarin Rob lag, met naast hem de vijf dragers, de missing man constructie,en deze stoel liep als het ware tussen een haag van collega's ...prachtig. Daarna liepen wij als collega's voor Rob uit, daarachter Rob en zijn familie...bij de aula, stonden wij als collega's met de bloemstukken in onze handen gereed..en weer werd Rob door deze haag gedragen door zijn zes collega's nu.
In de kerk mooie muziek en mooie verhalen over wie Rob was, een veelzijdig en kleurrijk mens is ons ontvallen. Emoties mochten er zijn en ik was trots meer dan trots op Yarden...op mijn team. Prachtig werkelijk waar...
Gisterenavond was ik enorm moe, toen ik rond half zeven naar huis ging. Het was druk op de zaak, we hadden woensdag 10 meldingen op 1 dag...ongekend. En dus veel condoleance begeleiding, veel mensen die op bezoek kwamen bij Yarden...prachtig.
Eenmaal thuis, had Annemarie heerlijk gekookt...en zijn we lekker vroeg gaan slapen, een heerlijk glas wijn gedronken...genieten!
Vanmorgen naar Amsterdam en vanmiddag lekker in Voorschoten, lunchen met Iwan, een oude klant van me van vroeger, van Rijkswaterstaat. Deze meneer is ondertussen al gepensioneerd...lijkt me leuk. Hij kwam via LinkedIn weer op mijn pad...leuk, dan wat rommelen en ik ga nieuwe schoenen kopen. Heerlijk...in Wassenaar.
Liefs, Anita

Gisteren zat ik maar mooi in de file van de dag, de A1....

En gisteren was een intensieve dag. Met een prachtige herdenking bij Yarden voor onze Rob...ingewikkeld. Ik kwam heel vroeg mijn uitvaartcentrum binnen en ben naar Rob toegegaan en ik heb zomaar tegen hem staan praten...want onze samenwerking was pas net begonnen...en we hadden plannen, mooie plannen. Om je plannen te kunnen realiseren, heb je mensen nodig zoals Rob, mensen die erin geloven en met je mee willen op jouw reis...en gisteren om negen uur, kwamen er veel mensen bij Yarden, mensen die vrij waren, mensen die nachtdienst hadden gehad en met elkaar hebben wij Rob herdacht. En zijn uitvaart voorbesproken...a.s. donderdag om half drie zullen wij op onze wijze, in opdracht van zijn lieve vriendin Ciska, afscheid van hem nemen....
En na een intensieve dag, waar ik een prachtig boeket kreeg van Hannie, omdat ze mij zo'n sterke vrouw vindt, lief he...reed ik weg, op weg naar Almere, ik zou daar bij iemand op bezoek gaan, die ziek is...en ik draaide vrolijk de file in, de file van de dag, hoorde ik op de radio, de A1, ik heb geloof ik anderhalf uur stil gestaan...en na een goed gesprek in Almere, was ik zo rond kwart voor negen weer thuis...
Vandaag is mijn rustige dag, ik ga een dagje college geven in Amsterdam. Heerlijk, Projectmanagement....een dagje met de trein, leuk altijd om interactief bezig te zijn met mensen die bewust kiezen om naast hun werk te willen leren, geweldig vind ik dit...dus ik geniet, en groet jullie vanuit Amsterdam. Heb een mooie dag....hier een mooie vraag, de kernvraag voor vandaag : reageer je op de vraag of raakt de vraag jouw kern? Kun je een project verbinden met datgene wat voor jou belangrijk is...volgens mij wordt het wel weer een 'Anita-dagje'...
Dag, Anita

Leven en dood, het ligt zo dicht bij elkaar....

Dit weekend was een bijzonder weekend, intens, mooi en zo contrasterend. Rob, die ons ontvallen is, een hele zaterdag bij mijn vader, die in- en in verdrietig was. Hij huilde bijna de hele tijd, en terwijl ik naast hem zat, legde hij steeds snikkend zijn hoofd tegen me aan...omdat hij zich realiseerde dat dit het is, niet meer en niet minder. Ook vertelde ik hem over Rob, en dat hij pas 55 jaar jong is...en ook daarom huilde hij. De tranen zaten in mijn keel, en af en toe liepen ze over mijn wangen. Mijn collega's hielden zich kranig in een ongelooflijk druk weekend, hield een ieder zich op de been...en hielp men elkaar waar mogelijk. Prachtig, collegialiteit ten voeten uit...en gisterenavond waren wij bij Lenneke, een vriendin van Annemarie die 50 is geworden...dus je leeft het leven, en je staat stil bij het afscheid van Rob, en al die emoties lopen door elkaar heen...
Vandaag een dag waarin, tussen de mails en telefoontjes door, wij opruimen samen, het huis op orde brengen...dingen uitzoeken, en straks met de meisjes naar Reynaud, om weer een moment te vieren met elkaar, zijn verjaardag...met symbolische kadootjes...
En terwijl ik dit schrijf voel ik de intensiteit van het leven meer dan ooit...
Anita

Eerbetoon aan Rob, onze collega....

En vanmorgen is Rob overleden, een van mijn huidige collega's bij Yarden, slechts 55 jaar, hij begon als drager, maar werd door zijn inzet en onze persoonlijke band, steeds meer ingezet, zo stond hij er om condoleances te begeleiden, zo hielp hij in de huishoudelijke dienst, zo reed hij glimmend en plechtig de rouwauto's...Rob, als hij er was, bracht hij me koffie, omdat hij voor me wilde zorgen...zijn hoop was Yarden aan de Zijlweg, na een lang verdrietig leven..zijn vriendin was bij me, zijn fotoboek over vroeger ligt nog op mijn kamer, hij nam me mee zijn hele leven door...omdat hij gelukkig was en me vertrouwde. Samen hadden wij een plannetje om op 13 november ons totale personeel te verrassen..hij en ik, we hadden een onderonsje en het was goed. Hij had zoveel verdriet wat hij met zich meedroeg...en nu, nu is Rob niet meer hier...en zit ik stil en verdrietig hier en heb ik zo contact met Johan,de collega die de uitvaart van Rob zal verzorgen, zal leiden, om te kijken hoe ik Johan kan ondersteunen bij dit grote verdriet...dag lieve Rob, wij zullen je missen, en ik zeker...
Anita

Duizend wegen naar evenwicht...

En vanmorgen kreeg ik zomaar een cadeautje van een externe uitvaartondernemer, die bij ons Opbaarkamers huurt...zo lief, een boekje 'duizend wegen naar evenwicht' met daarin geschreven 'Lieve Anita jij brengt levensvreugde bij Yarden en heel veel evenwicht en harmonie....' wat mooi he...
Een mooie spreuk 'levenskunst is weten vast te houden en los te laten'....een mooi weekend gewenst. Morgen ga ik samen met Annemarie naar mijn lieve vader...liefs, Anita

Een gekke dag....

En zomaar had ik wat leuks geschreven, over deze dag, een dag die soms wel en soms helemaal niet leuk was. Ik ergerde me aan het verleden, aan fouten die gemaakt zijn en effect hebben op mijn begroting voor 2011. Fouten die door voorgangers, of anderen gemaakt zijn, dus ging het eigenlijk over niet de regie hebben...niet in control zijn...ofzo...en deze dag eindigde met een prachtig coachgesprek in IJsselstein. Zomaar heel mooi...en op weg naar huis een uur lang telefoneren met Els. Over mijn vader, voor wie Annemarie een prachtige set weer heeft gekocht, mooi paars, een trui met overhemd en in gedachten zie ik hem al voor me...mijn lieve vader met zijn grijze haren, weer mooi aangekleed en ondanks zijn handicap nog zo leuk...maar hij eet niet zo goed...als hij niet beter gaat eten, krijg hij een maagsonde...maar ach, wat zeur ik. Iemand in onze nabijheid heeft deze week afscheid genomen van haar vader. Een vrouw hier uit het dorp heeft al na een half jaar weer opnieuw kanker gekregen, mijn ex-collega is vorige week begraven. Dus ik, ik zeur niet, ik geniet, ik ben zo'n mazzelaar. Ik heb mooi werk, mooie collega's, en ik ben gezond. En bovenal, heb ik hier in de kamer, drie prachtige vrouwen, mijn eigen vrouw en zomaar twee 'bonusmeiden' dus ik ga gauw, naar hen toe! Een fijne avond nog, en liefs, Aniet

Zou ik zomaar houden van het woord 'prachtig'???

Mondelinge examens afnemen bij de STOAS Hogeschool in Den Bosch!!!

Wat heb ik toch een prachtig leven! Mag ik zomaar tussendoor bij vier jonge mensen een mondeling examen afnemen, mensen die aan de vooravond staan om aan het werk te gaan als docent voor MBO-studenten! En vandaag ging het over visie, over jouzelf, over normen en waarden en jouw verbinding met de maatschappij. Een prachtige dag, ik mocht samenwerken met zomaar weer een prachtige vrouw. Vanmorgen waren wij nog vreemden voor elkaar en na vier kandidaten was er een prachtig contact! Veel gedeeld, veel geleerd, en geloof me, ook dit zal weer een vervolg krijgen. Ondertussen een aantal prachtige mails in mijn mailbox, mails die gaan over de waarde van vriendschap, over de dingen die mensen met mij en ik met mensen doe! En lieve mensen, wat is het leven dan toch interessant en meer dan dat, intens en mooi!
Nu zit ik op kantoor, bel ik wat, en heb ik ook zomaar eens even tijd om met een vriendin straks van gedachten te wisselen! Geweldig...Aniet geniet! En tussen de bedrijven door, maak ik afspraken voor mijn vader, om voor controle nog een keer een scan te laten maken. En ook voor mijzelf maak ik afspraken, met het LUMC voor mijn jaarlijkse controle. Gek eigenlijk, hoe ver mijn ziek zijn alweer achter me ligt...mijn 'nieuwe' collega's lezen mijn boek...en de reacties zijn warm en waardevol. En vanavond ben ik lekker thuis bij Annemarie, lekker eventjes niks...op tijd naar bed....samen een glas wijn drinken...genieten dus!
'mooi zijn de stromen die komen uit de bron van het hart' dag! Anita

Een mooie zaterdag....

Vandaag was ik met Jannie samen bij mijn vader...en eigenlijk is dat heel erg leuk, om samen met je beste vriendinnetje, bij je vader te zijn. Mijn vader kent Jannie al sinds 1976....toen ik op kamers ging wonen in Den Haag. En met elkaar hebben we veel gedeeld in ons leven, lief en leed...en ook vandaag weer was hij blij, om haar te zien. En Jannie als verpleegster, maar ook als mens, schrok van mijn vader. Het beeld om hem te zien in een rolstoel, mager, met ingevallen wangen en diep liggende ogen...maar ook genoot ze van mijn vader, met af en toe zijn ondeugende blik, zijn lieve emotievolle ogen. En hoe hij zijn hand op haar been legde en met haar aan het praten was over de 'duw' zoals hij zijn infarct noemt. En dan nog uitgesproken op zijn mooie flakkeese manier! Daarna nog even ontspannen bij tante Anita en oom De, met een mooi glas wijn, en allerlei lekkers...wat heerlijk toch, om even te ontladen, zo om de hoek van de Samaritaan...en nu weer thuis. Een glas wijn met Annemarie gedronken in de Voorstraat, bij het Wapen van Voorschoten...en ondertussen lees ik deze spreuk voor jullie : Stilte daar gaat het om. De stilte die nodig is om alle bijzaken te vergeten en je te kunnen richten op een ander.....mooi he...
En weet je, vanavond kwam ik thuis en stonden er prachtige bloemen, bezorgd door Jeannette, een buurvrouw met wie ik sinds mijn ziekzijn een mooie vriendschap heb, gebaseerd op medeleven en stilte, gebaseerd op elkaar steunen in moeilijke tijden...zij was er zomaar, uit het niets, toen ik ziek was. En toen haar man overleed, was ik er zomaar, met mijn kaartjes, mijn bloemen, en weet je dit is waar het om gaat in het leven, aandacht voor de ander, aandacht voor elkaar....en vandaag was weer zo'n dag, met aandacht voor mijn vader, een dag met een gouden randje. Met mooie gesprekjes met medebewoners in de Samaritaan...ik kreeg bloemen van Bep, een bewoonster van het tehuis van mijn vader...gewoon, zo zei ze...omdat ze zich verbonden voelt met mij. Lief he...het leven is zo de moeite waard...morgen mooie oldtimers bekijken in de Voorstraat, ik heb er nu al zin in....
Dag, Anita

Mooi en puur...

En soms is het leven simpelweg mooi en puur! Dan ontmoet ik mensen die mijn coachee willen en kunnen zijn, en dat is eenvoudigweg genieten. Juist door het gesprek...en vandaag was weer zo'n dag. Een goede drukke volle dag bij Yarden, racen voor de foto samen met mijn Annemarie in Voorschoten. Een leuke en gekke foto voor Haagse Zaken Vrouwen, echt top volgens mij...het klopt helemaal! En toen dat mooie gesprek bij mij op kantoor...morgen alweer vrijdag. Beginnend bij OCW, en dan nog mijn begroting afmaken bij Yarden. Ik voel me zo rijk en trots en gelukkig....'liefde kun je alleen ervaren door haar te krijgen of te geven....' en dit is echt zoals ik het nu mag voelen!!! En eigenlijk realiseer ik me nu, dat liefde de rode draad door mijn leven is. Steeds weer heb ik het genoegen gehad om liefde tegen te komen, in welke vorm dan ook...en dat, alleen dat maakt me zo in- en in gelukkig!
Dag, geniet van je avond...Anita

Soms zijn het van die dagen....

Herken je dat...van die dagen dat je het gevoel hebt achter jezelf aan te lopen, na een nacht vol kramp, een mooie avond met Eveline aan de Vecht, een dag vol cijfertjes bij Yarden. Maar ook gesprekken over verzorging, slechte adem, wel of geen dropjes, kortom...een hoop gedoe...en de hele dag door, rende ik maar af en aan..toch wel weer wat meters gemaakt voor mijn gevoel. Samen met Ans een goede stap voorwaarts gezet...
en toen ik thuiskwam was het snel eten, want Annemarie is naar ouderavond en toen ik mijn mailbox opende, stonden er 54 mailtjes op mij te wachten, beetje veel, en met wat opschonen, blijven er zo'n stuk of 30 over die echt belangrijk zijn. En eentje daarvan was van een hele grote offerte, een aanbesteding eigenlijk, waar ik voor het eerst van mijn leven aan heb meegedaan....enne nee die aanbesteding hebben we niet gekregen, maar wel een aanbod om op basis van ons mooie programma met deze grote club te gaan samenwerken! En ik ben meer dan trots, ik glim gewoon, want dit gaat het verschil maken. Wij maken het verschil en dat was ook al zo bij mijn offerte voor dat Ministerie, ook daar mogen we meedoen...ongekend...en nadat ik mijn kameraden in dit traject heb gebeld en we een beetje gek hebben gedaan aan de telefoon, zit ik nu zomaar eventjes te genieten...en ga ik even afwassen. Want ja, het leven heeft ook zo zijn huiselijke kanten...en dan met een nespresso achter de krant, met een lekker stukje muziek...
Trots, en blij en trots en nog meer blij, eventjes zomaar de zon zien...tussen alle zorgelijke donkere wolken als het over mijn papa gaat! En wat zo fijn is, zaterdag gaat Jannie de hele dag met me mee...lief he...Kus, fijne avond Aniet

Hoezo Polen? Het is Tholen....

Welnu...en dan praat je over Polen en dan is het Tholen. Wel een beetje ver weg, maar voor iemand van Flakkee toch ook weer heel dichtbij. Wel een leuke opdracht, niet zo ingewikkeld, maar wel goed! Heb er zomaar zin in...coachend leidinggeven, situationeel leidinggeven, coachen, kunnen en durven delegeren...daar kan Anita wel wat mee!
Lekker even op kantoor en in de ruimte hier naast me wordt weer een prachtig schilderij gemaakt. Steeds weer ben ik apetrots op mijn Annemarie en op alles wat ze doet...geweldig!
Een dag bij Yarden doorgebracht, en dat was gewoon weer heel erg fijn! En nu bezig met van alles, morgen het grote interview voor Haagse Zaken Vrouwen, samen met Annemarie...spannend. Een prachtig blad, er wordt een foto gemaakt van ons beiden...leuk zeg!Ik hou jullie op de hoogte...morgenmiddag naar Amsterdam, het leven is druk en veelzijdig...
Liefs, Anita

Snelle update....

Gisteren was mijn vader enorm verdrietig, huilen, huilen en nog meer huilen. Hij had gedroomd dat hij alleen op de keukenvloer lag, hij kon mij niet bereiken, hij kon Els niet bereiken en hij ging dood....ach zo verdrietig. Hij wist niet zo goed meer waar hij was en wat er gebeurd was. En terwijl Annemarie en ik bij hem zaten en ik hem alles uitlegde kwam de zuster. En fysiek gaat het redelijk met hem. Dus mag hij naar huis. Vandaag of morgen,naar huis ik bedoel naar de Samaritaan. Hij mist nu zelfs de Samaritaan, kun je nagaan hoe hij zich voelt...
Dus heb ik de rolstoelbus geregeld. Eerst halen zij zijn rolstoel op en zij zijn vanmorgen om 10 uur in het Ziekenhuis en wij vertrekken er zo naar toe, om Pa te begeleiden. Ik ga mee in de rolstoelbus en Annemarie rijdt achter ons aan, of andersom dat zien we wel..
Wij zijn moe, maar slapen doen we later wel...nu richting Rotterdam.
Zo is iedereen weer bij.
Liefs, Anita en een fijne zondag!!!

Een momentje voor jezelf....met nespresso natuurlijk...

En dan is het zomaar zaterdagochtend...wakker worden zo rond half tien, het bed uit...een krantje, een kopje nespresso..en zomaar eens even niets. Ach wat een droom...wat een waardevol moment. Mijn leven de afgelopen week leek een soort race tegen de klok, een strijd die ging over het leven, het leven van mijn vader. Redt hij het wel...of niet. En een aantal mensen om mij heen, hebben aan hetzelfde euvel hun vader verloren, dus weer voel ik mij die mazzelaar...en terwijl ik dat voel, vraag ik mij ook wel af, of dit eerlijk is. Dit gevoel...want ook weet ik nu, dat ik besloten heb over te gaan tot deze operatie en dat mijn vader heel ongelukkig is als verlamde man...en ook zijn verpleeghuisarts vertelde mij gisteren aan de telefoon, dat dit door zijn hoofd speelt en dat hij hier graag nog eens met me over van gedachten wil wisselen....Tja...wat een dilemma...
Zaterdagochtend, terwijl ik mooie rustige muziek draai, van een cd die 'afscheid' heet, vol met prachtige liedjes die horen bij loslaten...vanmorgen hebben Annemarie en ik, ter voorbereiding op ons interview volgende week voor het blad "Haagse Zakenvrouwen" een vragenlijst ingevuld. Leuk was dat...een van de vragen ging over ambitie en dromen. En als ik mijn ambitie en droom probeer te combineren, dan denk ik dat ik het liefst een huisje zou hebben op Lefkas, of daar een eilandje in de buurt, met een terrasje aan het water, een bootje erin en daar mijn werk zou doen, met een schilderende Annemarie op de veranda of in de tuin...en deze droom zal ik pas realiseren als mijn vader er niet meer is...of misschien wel nooit. Een andere ambitie die ik nog heb is om ooit ambtenaar van de burgerlijke stand te worden...lijkt me geweldig. In de voetsporen van mijn moeder...mooie taak lijkt me dat! Wellicht is deze droom dichterbij...dus wie helpt mij ooit op het juiste spoor. Ooit heb ik gesolliciteerd bij de Gemeente Wassenaar en Voorschoten. Van Wassenaar keurig bericht gehad, het kon niet, omdat ik niet woonachtig ben in Wassenaar. Van de gemeente Voorschoten nooit enige vorm van reactie mogen ontvangen...toch nog eens achteraan gaan...
Nu rust, eventjes niks, straks naar het ziekenhuis in Rotterdam, samen met Annemarie, en morgen weer...als het goed gaat mag Pa maandag alweer terug naar de Samaritaan...wat een bijzondere man!! Hoe sterk kun je aan het leven hangen, wat dat betreft lijkt het wel een herhaling, als ik kijk hoe mijn moeder gevochten heeft om bij ons te blijven, nu zie ik hetzelfde bij mijn vader...
Verder ga ik koken vanavond, en drinken we misschien zomaar een glaasje champagne...omdat...ja omdat we samen zijn, van elkaar houden, en dagelijks weer ervaren hoeveel warmte ons omringt, hoe mooi ons leven in elkaar steekt..en dank ik jullie allemaal weer voor jullie steun en liefdevolle aandacht de afgelopen week. Het was zo waardevol...
Oh ja...nog even iets leuks...maandag heb ik een gesprek over een module Coachend Leidinggeven voor een bedrijf in Polen of een Pools bedrijf in Nederland...ik snap er niks van, maar ik vind het superleuk...wordt vervolgd!
Anita, en ik wens jullie een prachtig weekend toe...

Anorisma's van 7 cm en nachtelijke operaties!!!

Tsjonge jonge...wat een nacht! En dan niet een nacht die je alleen in films ziet, maar een bloedspannende nacht in het Zuider Ziekenhuis in Rotterdam! Maar de uitkomst is goed, vannacht om 1 uur is mijn vader de OK op gereden, na uitgebreid en intensief onderzoek daaraan voorafgaand, en om kwart over vier vannacht kwam hij, nog in een slapende situatie weer terug de IC op...en haalden Arie en ik opgelucht adem. Hij was geopereerd, in een eigenlijk heel spannende situatie, want zijn anorisma (verwijding van de aorta) was groter dan 7 cm en daarop zat al een soort puist als het ware, wat erop leek dat er scheurtjes gingen ontstaan. Dus werkelijk een spannende race, want als deze zou zijn gescheurd, dan zou hij binnen 3 minuten zijn overleden...en wat doet de heer van Loon, die overleeft, ondanks eerdere negatieve berichten deze operatie...dus ik, die ongeveer liep te tollen door de gangen van het ziekenhuis van vermoeidheid, haalde opgelucht adem. En naast mij, Arie. Want gebroederlijk, gezusterlijk zijn wij vanaf het moment dat ik in Haarlem, gisteren om kwart voor zes een telefoontje kreeg met de vraag of ik direct de beslissing wilde nemen of hij wel/niet geopereerd ging worden, tot vanmorgen half vijf waren wij samen. En dat was meer dan goed!! Pa onderging allerlei onderzoeken, schreeuwde af en toe het hele ziekenhuis bij elkaar omdat hij pijn had, zodanig dat de anesthesist tegen ons zei 'wat een vent zeg, ik ben benieuwd hoe hij zijn nagels knipt' en wij met elkaar moesten lachen. En zo rond half een op de IC, ter voorbereiding op de operatie, toen Pa een lichtgevend iets aan zijn vinger had voor het zuurstof, toen stak hij opeens zijn vinger boven de dekens uit en zei 'dit is de vuurtoren van Ouddorp' welnu, dus tussen alles door, hebben we ook gelachen. En vanmorgen om vijf uur kwam ik thuis. Bekaf...en om zes uur hebben we 'lang zal die leven'gezongen want Roos is vandaag echt 13 jaar geworden. En toen ben ik weer in mijn bed gerold tot net...nu snel onder de douche en naar Amsterdam.
Net gebeld met het ziekenhuis, Pa gaat straks van de IC af, richting Vaatchirurgie.
Hij ligt in het Zuider Ziekenhuis/Maasstad Ziekenhuis, Groene Hilledijk 315, 3075 EA Rotterdam. Een paar dagen en dan gaat hij weer terug naar Flakkee...
wordt vervolgd. Liefs, Anita

Verwachtingen....en mooie momenten...

Soms verwacht je iets...en dan valt het zomaar mee, of tegen. Vandaag was een dag waarop uiteindelijk alles weer meeviel, en meeviel omdat mijn vader zo blij was dat hij me zag. Zo blij dat hij vond dat ik altijd maar midden in de week ook een hele middag met hem samen moest zijn. En het viel mee, omdat zomaar opeens in het ziekenhuis ik omhelst werd door mijn jeugdvriendinnetje Matthie...geweldig, een gekke samenloop van omstandigheden. Want op Flakkee kom ik steeds weer mensen tegen, Ko, een jeugdvriendje, en eigenlijk merk ik hoe fijn dat toch steeds weer is. En soms vallen dingen ook tegen, dan verwacht je iets van iemand, en wordt dit niet waargemaakt. Zo is er op kantoor, iemand die wisselend gedrag vertoont, die dingen beloofd en niet opvolgt...en dan valt dat weer een beetje tegen. En op zo'n moment heb je als leider nog wat te doen...:)
Mijn vader, met de rolstoelbus naar het ziekenhuis, een ervaring op zich...en zomaar opeens vroeg hij, hoeveel km deze mercedes bus op de teller had staan. Zo'n typische vraag voor mijn vader...en in het ziekenhuis zag ik zomaar zijn ogen oplichten, toen hij Matthie zag en zag hoe Matthie en ik moesten lachen samen. En het leuke is ook hoe hij de hand van Els pakt...eigenlijk heel intens...hoe mooi kan samenzijn soms zijn...
De uitslag komt vrijdag. Ik laat het jullie weten...en ik ben zo blij, dat ik mijn vader heb gezien. Hij viel me eigenlijk mee, na alle berichten, hij was opgewekt en ondeugend...er was een mevrouw en zij liet aan haar zus haar benen met lange laarzen tot boven de knie zien...en toen pa dit zag, vroeg hij 'laat het nog eens zien...' en lachte zo'n beetje schuin erbij...en weet je dit zijn van die mooie meevallers in het leven, waarbij ik zo intens kan genieten van mijn vader...dus, deze dag viel misschien wel mee.....nu een glas wijn met Annemarie, morgen begroten in Almere...
Liefs, Aniet