Ja lieve mensen, zes jaar geleden zijn Annemarie en ik getrouwd. In volledige stilte, met Roel en Karin, Berty en Nathalie...in het gemeentehuis van Voorschoten, en aansluitend aan de champagne op de Papelaan 94, ons piepkleine huisje. En daarna eten en slapen in Vreugd en Rust in Voorburg. Een mooie avond, een mooie dag, een eerlijk besluit om te bevestigen dat je lief en leed met elkaar wilt delen. Dat je wilt knokken, wilt genieten, wilt zijn met elkaar. Een mooi besluit alweer zes jaar geleden. En vanmorgen zei ik tegen Annemarie 'als je begint met elkaar is je wens dat je al een stukje herinnering hebt, een verleden en nu nu kennen wij elkaar alweer ruim zeven jaar'. En watvoor zeven jaar...wat is er al niet gebeurd in die periode. Ongelooflijk veel. En gisteren was mijn trouwdag, maar al voor half acht, stapte in de auto, op weg naar het congres van de Humanistische Uitvaartbegeleiders in Arnhem. Een congres waar ik samen met Pien van den Hurk mocht spreken. Een mooi congres, een leuk programma. Leuk om mensen te mogen ontmoeten...en na een goed verhaal, waarop veel vragen werden gesteld, want het ging over thanatopraxie, resomeren, cryomeren en alle ontwikkelingen in de uitvaart. De wensen van de nabestaanden, maar ook over verzekeren, de crisis etc. En hierna in de auto naar Pa van Loon toe. En toen ik vele honderden kilomters inmiddels op de teller hebbend, daar aan kwam, zat de kamer vol. Leo, Mimi en nog een mevrouw waren op bezoek bij hem. Zonder drankjes en met de tv op volle kracht aan, zaten zij bij elkaar. En nadat ik iedereen van een drankje had voorzien, de tv uitgezet, zat ik en het was bijna half drie. En ik was moe, moe van de kilometers, de spanning toch ook van het congres. (leuk trouwens om dat samen met Pien te doen. Pien is een van mijn thanatopracteurs, slechts 26 jaar jong, geweldig!). En nadat iedereen weg was, Pa genoot van zijn ham-kaas croissants (altijd een succes glimlach) en zijn gevulde koeken, viel hij een beetje in slaap. En ik ook bijna..dus toen ik om een uur of zes wegging bij hem, omdat hij vroeg naar bed wilde en ik eigenlijk ook, en ik even wat champagne heb betaald bij Chrisje, was ik op mijn eigen trouwdag zo tegen half acht weer thuis. En we zouden nog een feestje hebben, maar Annemarie voelt zich niet lekker. Ergens iets in de buurt van dat buikvirus wat nu speelt, en ik was kapot, dus het feestje afgezegd, en nu eventjes een paar uurtjes rust. Want vandaag is de herdenkingbijeenkomst in Haarlem, in mijn uitvaartcentrum. Een herdenking waar ik hoop dat er ca. 30 tot 35 mensen zullen komen. Met wat personeel erbij, een mooi koor, een mooie bijeenkomst, en dat betekent dus, dat ik zo rond een uur of vier weer vertrek vandaag.
Vanmorgen aan het ontbijt gaf ik aan, dat ik zomaar eens een maand vrij zou willen zijn. Zonder verplichtingen, zonder afspraken, levend vanuit de vrijheid van tijd en ruimte. Alles laten gebeuren...niets dat hoeft...het enige wat ik zou willen is loslaten, genieten en zomaar zijn. Het terras schoonmaken, uitslapen, een stuk fietsen zomaar ergens heen. Zonder doel of richting, alleen maar zijn. Heerlijk lijkt me dat...zorgeloosheid in optima forma. Geen bezoekjes, geen auto die ik op een dag 450 km door Nederland stuur...gewoon zomaar net als nu. In mijn polo en huisbroek lekker zitten aan de computer. Wat schrijven, wat delen. Wat een genot...ik heb hier een citaat van Paulo Coelho :
Het is belangrijk om te weten
wanneer een fase haar einde nadert.
Een cyclus beëindigen,
een deur dichtdoen, een hoofdstuk afsluiten -
welke naam we eraan geven is niet van belang.
Van belang is dat we de momenten uit ons leven
die al voorbij zijn, achterlaten in het verleden.
Ik weet eigenlijk niet waarom ik juist nu dit citaat hier neerschrijf. Het spreekt me aan. Het heeft te maken met loslaten. En ik merk, dat ik soms mijmer over vroeger, over mijn moeder, over wat ooit was. Terwijl ik wil proberen eraan te denken vanuit een soort kracht, omdat het er was, omdat het goed was...volgens mij zit daar het verschil. Het is geweest. Maar juist bij het herdenken zijn wij bezig met diegenen die niet meer hier zijn, vanavond zet ik een foto van mijn moeder neer, met een kaarsje erbij...en eigenlijk wil ik haar alleen maar bedanken dat zij er was, er is, dat zij mijn moeder is en die pijn, die ik soms nog voel, hoe lang geleden het ook is al bijna tien jaar, die mag verdwijnen. Dank je wel mam, dat je mijn moeder bent. Dank je wel allemaal, dat jullie er zijn. Mooi zeg, zes jaar getrouwd met Annemarie. Dank je wel lieve vrienden, lieve mensen veraf en dichtbij, die in mijn leven zijn of zijn geweest, dank je wel. Het is, wij zijn. Liefs, een prachtige zondag, soms geeft alleen het schrijven over mijn wensen, mij al de ruimte om door te gaan. Ik heb zin in vandaag. Liefs, Anita
