De lichte dagen....

 

De lichte dagen….

Het zijn van die mooie dagen als je naar het licht kijkt. De zon maakt dat de heg, de bomen, de tuin een soort gouden gloed heeft, koper bijna, met heel fris bijna vrolijk groen. En vrolijk, hoe kan ik dit woord nu gebruiken als bijna iedere kerstkaart een tekst heeft in de sfeer van ‘hopelijk kunnen we 2020 snel vergeten…’. En ik, ik zal dit jaar niet snel, niet licht vergeten. Een bijzonder jaar, van dichtbij jezelf komen, je beseffen waar het echt over gaat en mag gaan in dit leven. Genieten van heel kleine dingen, een intens bericht via de app, of een vriendschap die een nieuw elan krijgt. De tuin, met al die mooie ontboezemingen bijna. De begraafplaatsen, Hilversum, waar zulke mooie dingen gebeuren. Gisteren had ik het er nog even over met de baas van ’t Wagenhuis. Bijzonder hoe dit restaurant hier in het dorp, zich staande houdt. En hoe je daar nu een lekker biertje voor thuis kunt kopen, of die sprankelende wijn van een wijnboerderij uit Kruisland. Hoe mensen creatief zijn en ook hoe we trouw zijn en blijven aan elkaar. Hoe we eten ophalen, in plaats van even lekker daar bij het Wagenhuis neer te dalen, na een drukke dag, of week en je lekker te laten verwennen. Nu proef je die ‘schnitzel a la Anita’ gewoon thuis op je bord. En in je gedachten verheug je je weer, op straks, als je weer op het terras hier in het dorp, gewoon lekker kunt eten, mensen kunt ontmoeten en even op adem kunt komen. Creatief dat zijn we geworden in 2020. Creatief in het omgaan met elkaar, het begroeten van elkaar, kijk naar alle commercials, hoe ook de marketing communicatie in onze wereld anders is geworden. Sommige bedrijven varen er wel bij, heel veel bedrijven juist helemaal niet. En hoe ga ik nu straks weer naar de kroeg, naar het wijncafé of het terras, dat bezigt me nog wel. Want ook dat mis ik wel…maar  voorlopig is mijn kroeg maar hier thuis, en straks mijn terras, net als afgelopen zomer, de basis voor een super gezellig samenzijn, met een paar vrienden. Maar zodra het kan, dan gaan we feesten, dansen en vieren, dat we ondanks al die intense verliezen, door kunnen met ons leven na Corona. Maar ach, wat een impact, op ouderen in zorginstellingen, op eenzaamheid, op de winkels, de horeca, op de werkgelegenheid, op….vul maar in. Maar ook maakt het voor mij, het leven kleiner en soms zelfs fijner. Dichtbij huis, mijn eigen plek, mijn dorp, mijn wandeling vanmiddag rond de plas. Het knippen van de leilinde, het maaien van mijn gras. Het aanplanten van nieuwe struiken, bloemen, het bezig zijn, met al die mooie kleine dingen. Een strandwandeling met mijn nichtje op anderhalve meter afstand. Een belgisch broodje eten, bij haar thuis aan tafel, en genieten van het kleine. Genieten van een hyacinth die uitkomt, van dat glaasje wijn zo af en toe na een week hard werken bij de Uitvaartstichting in de koffieruimte van de groenmannen. Niks hoogdravends, gewoon heel simpel en heel fijn. Dat telefoongesprek met een vriendinnetje in de auto, als ik door het donker weer naar huis rij, het genieten van een Glory gevecht van Badr hier aan de keukentafel. En mijn geloof dat alles ooit weer goed komt is er. Maar goed zal anders zijn dan vroeger, vroeger is voorbij. De toekomst ligt voor ons. Een toekomst die er totaal anders uitziet, dan we ooit hebben mogen ervaren. Vrijheid wordt anders ervaren straks. Keuzes die je maakt zullen anders zijn. Maar het intense besef, van werkelijk weten wat er toe doet, dat is in mij neergedaald. En daar hou ik me aan vast…dus 2020 zit er bijna op. Wat een jaar, met al die overlijdens, al die mensen die eenzaam zijn, maar ook een jaar, vol levenskunst, samen met Monique. Een jaar, waarin ik geleerd heb, blij te zijn met wat er is. Mijn persoonlijke doelen kleiner heb gemaakt en gelukkig ben, met mijn Nespresso in de keuken. Ik kreeg een hele lieve kerstkaart, van iemand die me bedankte voor mijn levenslessen in levenskunst, voor mijn blogs, voor het feit, dat ik er ben…en dat maakt me stil. Zomaar heel stil…het doet me beseffen dat ik leef. En weer voel ik me die mazzelaar, want wie kan dit nu zeggen, dat je zomaar een tweede kans hebt gekregen om nog een keer het leven in de meest intense vorm te mogen leven. Dus weer eindig ik met dankbaarheid, en wens ik iedereen een kleine maar fijne kerst, vol liefde, geluk en met die mensen, die je dierbaar zijn. En al die andere mensen in je hart. En je hoeft niet opgetut te zijn die dagen, je hoeft geen lippenstift op, je mag gewoon in je oude kloffie bij het houtkacheltje zitten, hoe lekker is dat…klein en intens, genieten van alles wat er wel is. Ik wens iedereen, die met elkaar is, of alleen is, een mooie afsluiting van dit jaar. Met vuurpijlen in je hart, met een oliebol van de voetbalvereniging van het dorp, met een sjoelbak binnen handbereik, of een soort van levensspel, met mooie gesprekken, met een terugblik en vooral met veel zin, om het jaar 2021 te gaan beginnen. Volgens mij wordt het een jaar, zoals we dat nog nooit hebben gehad, een heel ander jaar. En ga gewoon die injectie halen, en probeer je bijdrage te leveren aan een gezonde samenleving. En ik hoop dat we allemaal geleerd hebben van dit jaar, en ik realiseer me dat er veel mensen zijn, die nu boos op me worden (vanwege die injectie), maar laten we proberen met elkaar, ons leven samen weer mogelijk te maken. Dan mag je elkaar weer omhelzen, dan mag je elkaar weer van dichtbij zien, dan mag er weer iets, wat je nu zo mist…bedankt voor 2020, voor jouw zijn in mijn leven. Voor je liefde, je aanwezigheid, voor je bijdrage aan mijn Uitvaartstichting Hilversum, voor jouw levenslessen die je mij geleerd hebt. Voor jezelf…ik ben blij met je…echt oprecht blij! Ik hou van je…alle goeds voor 2021

December 2020

December 2020….

En vanmorgen vroeg in de auto hoorde ik een tekst ‘wonder what you are doing now, hope you are happy now…’ en ik realiseerde me, dat dit echt zo’n Corona tekst is. Een tekst, met precies die woorden zo passend bij deze tijd! De tijd, waarbij je je afvraagt, wat die ander, jouw vriend, jouw vriendin, die mens van wie je zoveel houdt, aan het doen is, en dat je hoopt dat hij of zij gelukkig is. Zoveel mensen die nu al heel lang niet hebben gezien, en van wie we niet weten, hoe het met hem of haar echt is. Want fysiek en live elkaar zien, maakt contact voor mij althans, zoveel intenser. Ik mis dit echt nu…ik zit voor mijn scherm te praten met mensen, te vergaderen en ik mis emotie, ik mis uitdrukkingen, ik mis het echte pure contact. Even iemand tegen je aan houden, even een aai over je want. Of die hand op je arm…

Een jaar om werkelijk nooit meer te vergeten. Het jaar waarop Corona zomaar naar binnensloop en onze levens volkomen op de kop zette. Een jaar, ons eerste jaar in Nieuw-Vossemeer. Nee, geen groot feest, nee geen verjaardagen vieren, nee geen mensen ontvangen meer dan drie…ook niet met de kerstdagen. Geen top 2000 feestje met onze top 2000 liefhebbers in Nieuw-Vossemeer, wat dan wel…

Een ongekend druk jaar in Hilversum, bij mijn Uitvaartstichting, met veel meer overlijdens dan in een ander jaar. Een jaar met heel veel ziekte, om me heen, dichtbij, wat verder weg, zeker ook in mijn team. En niet zomaar een griepje, of iets anders wat snel te verhelpen is, maar echt heel intens en vervelend. Kanker, van dichtbij, en kanker in allerlei stadia. Wel of niet overleven. En ouders die overlijden, kindjes die ziek zijn, en mijn vriendinnetje zo ernstig ziek, maar nu gelukkig geopereerd en hopelijk gaan we nu op weg naar herstel. De spanning die dit alles met zich mee brengt, de pijn die je werkelijk in je lijf voelt, je hart dat zeer doet, de afstand die je voelt, mensen die je niet mag omhelzen, terwijl dat is, wat je zo nodig hebt. Die arm om je heen, die knuffel, die liefkozing. Je vrienden dichtbij, of voor Annemarie haar familie dichtbij.

Een jaar waar we in Hilversum zijn begonnen met natuur begraven, met de bomenweide, een jaar waarin we een prachtige herdenkingsbank hebben onthuld. Het jaar waarin we een ‘go’ kregen voor de verbouwing van het Bosdrift pand, en jaar waarin ik ook hier afscheid heb moeten nemen van mensen. Een jaar waarin we uit een dal omhoog aan het kruipen zijn. Een jaar, waarin ik meer heb gewerkt dan ik wilde, een jaar waarin ik de banden heb aangehaald en soms banden heb losgelaten, een jaar, werkelijk een jaar om nooit te vergeten. Een jaar vol levenslessen in levenskunst, vol ontmoetingen in de tuin, of in de kerk, daar achter mijn huis.

Een jaar waarin de documentaire, van Paul Rigter de prijs van beste Nederlandse documentaire op het IDFA heeft gewonnen. Een documentaire, die veel losmaakt. En ook weer veel loslaat. Gek hoe dat werkt, en steeds weer werkt. Want terugkijken naar mijn vader, terugkijken naar mijn verleden, roept herinneringen op. Naar vroeger en gek, om me dan te realiseren, dat er zo ongelooflijk veel anders is geworden. En dat ook ikzelf, ik dus, ben veranderd. Dat ik op een andere manier leef en werk. Dat ik sommige dingen ook wel wat anders voel inmiddels. Soms doen dingen geen zeer meer, die dat vroeger wel deden. En tijd heelt ook wel, de scherpe randjes van verlies gaan er een beetje af. Mijn vader zit in mijn hart, voor altijd. En juist dat hart, dat heeft in Corona tijd voor mij een zo belangrijke betekenis gekregen. Want steeds als ik iemand heel erg mis, dan voel ik heel intens. En dan past dat gedicht van Joris Vincken hier zo goed bij. Ik kreeg van mijn vriendinnetje Monique, een prachtige bundel met woorden, van deze dichter. Leuk hoe zij hier op mijn werk binnenstapt, weer gaat, en dan soms zomaar iets heel moois achterlaat.  Door onze levenslessen in levenskunst kent ze mij, en ook heel goed. Weet zij hoe ik voel en denk, en leef en werk.  En die Joris Vincken, kijk maar eens op zijn website, is werkelijk bijzonder, hoe deze man woorden kan vinden en vindt.

Een van zijn gedichten is ‘wat ik zoek is hier’…..

Wat ik zoek is hier,
hier waar ik niet niet kan zijn,
hier, waarvan het onmogelijk is
weg te rennen.

Dus ik hoef niets te zoeken,
noch te vinden,
want ik ben er al.

Ik hoef het alleen maar te zien,
mijn ogen te openen
,mijn oren laten luisteren.

Want wat ik zoek is hier,
waar ik nu zit, of sta, of loop,
hier, waar ik onmogelijk
kan verdwalen

En zo’n gedicht, zo’n tekst, doet me beseffen, dat alles er is. Alles wat ik nodig heb, is heel dichtbij. Hoe mooi…want steeds denk ik dat ik iets mis. En geloof me, het is er al…wat een bijzondere tekst, in dit bijzondere jaar. Bijna spiritueel. Terwijl ik toch eigenlijk gewoon een heel nuchtere vrouw ben. Met twee benen op de grond sta. Nergens voor terugdeins. Het wat het dan ook is, echt aanga. Overal doorheen ga, ook als het pijn doet, of me intens raakt. En dan krijg je zo’n boekje, en dan leun ik even achterover. En geniet ik, van alles wat er is.

En vandaag hebben wij de lindes voor het huis gesnoeid, een bijna spannend avontuur, helemaal met twee voeten dwars op die trap staan en dan boven je hoofd werken, maar het is gelukt. Onder toeziend oog van een of twee buurmannen. Want dat was echt wel een toer! Peter een van die buurmannen van wie ik een grote ladder mocht lenen zei ‘zo, ik had niet verwacht dat je dat zou durven..’ en gek, als je bezig bent, durf je steeds meer. Fijn, dit was zo’n klus waar je tegen aan hikt, niet aan toekomt, misschien ook wel een beetje bang voor bent. Maar een echte van Loon, die geeft nooit op. Ik glimlach en ben zomaar even trots. Op mezelf. Op Annemarie, want we hebben het gefikst.

En deze decembermaand, zal stil zijn, in mijn hart en in mijn huis, en ik zal denken aan en glimlachen bij een mooie herinnering. Nadenken over de juiste woorden, een aanraking aanreiken op afstand. En liefhebben als nooit tevoren. Ik wens jou op jouw manier een mooie kerst, een mooie decembermaand en 2021 zal voorlopig althans, nog heel veel lijken op 2020…maar geloof me, alles is er, heel dichtbij….alles is hier…