Langzaam aan glijdt het jaar 2017 voorbij....

En jawel, mijn vriend Cees is dus twee dagen na zijn 60e verjaardag overleden. De 29e december ben ik naar Goes, het ziekenhuis gereden en heb ik met zijn vrouw, zijn kinderen en haar zus, de hele uitvaart besproken. Aan tafel in Kortgene, met witte wijn, en lekkere droge worst erbij. Gek, bijzonder, intiem en mooi. De nacht doorgebracht op de logeerkamer van Hester, de zus van Jolanda, in een prachtige woning in Kortgene. En vroeg in de ochtend alweer naar het ziekenhuis waar thanatopraxie zou plaatsvinden. Hellen op de achtergrond, de regisseur die alles rondom de uitvaart regelt, en die vrijdag ook zelf bij het afscheid zal zijn. Arjen, onze collega franchisenemer uit Goes, die zorgt voor rouwdrukwerk, en kaarten. Prachtig en bijzonder. En gisteren was ik rond half vier weer thuis, Cees is mooi bij zijn gezin. Bijzonder om zo dichtbij te mogen zijn. Net belde Jolanda me nog, zij zijn bezig met de kaarten, met foto's en met alles rondom het afscheid van het leven met Cees. Bijzonder ook om dit alles met Hellen samen te mogen doen. Want Hellen heb ik twee jaar geleden, nadat zij de uitvaart voor Pa van Loon had verzorgd, voorgesteld aan Cees en Jolanda. Want zij wilden een vrouw, die hen zou begeleiden op de dag van het afscheid. En ik vertelde Cees over Hellen en hoe mijn vader Hellen een geweldig mens zou hebben gevonden. En zo is het gekomen. En deze dagen, kon ik meer dan rekenen op Hellen. Superfijn. Mooi, hoe we door onze samenwerking ooit, een band hebben gekregen, die anders is geworden, maar nog steeds sterk als het moet. Fijn. En dus bedankt lieve Hellen. Ook vast namens Cees zelf! En gisteren stond natuurlijk gepland, het ophalen van onze prachtig nieuwe Mercedes. En gelukkig kon ik dit tijdstip nog wat verlaten, zodat wij deze bolide nog konden omarmen in dit oude jaar. Is ze mooi, of is ze mooi? En om in te rijden, ongelooflijk, ze glijdt over de weg, je wilt even gas geven. De auto kun je helemaal aansturen door te praten, vanmiddag hebben we van alles geprobeerd Annemarie en ik. Leuk hoe de auto reageert op je stem. Prachtig werkelijk waar. En dus als je straks zegt 'bel Annemarie' dan belt de auto haar. Veilig, jazeker super veilig. Maar je moet eerst wel even uitzoeken, hoe alles werkt. Genadeloos mooi... En gisteren toen ik bij Cees stond, en hij netjes opgebaard lag in zijn slaapkamer, met mooie hoekjes, foto's en later 60 rode rozen voor zijn verjaardag, toen belde Joke. En ik stuurde haar een bericht, ik bel je straks. En Joke nodigde ons uit, voor een gezellig spontaan etentje bij Mila. Fijn zeg..en terwijl we daar heerlijk hebben gegeten werden we uitgenodigd, om naderhand met Mila, Simone, Corrie en Jeannette, nog een glas wijn te drinken. En uiteindelijk kwamen er later nog twee gasten binnen, die gezellig aanschoven. Het werd dus zomaar een feestje. Heerlijk, gek, en ongedwongen. Dus Joke, lieve vriendin dank je wel. Dank je wel ook, want Joke en ik gaan samen koken voor onze gasten Adel en Razan. Zij komen volgende week hier eten, en wij gaan hen verwennen. Joke had als verjaardagscadeau voor Annemarie een boek 'soep voor Syrië' prachtig. En zo kwam ik op het diner met Adel en Razan. Gezellig gaan we samen de keuken in. Soep koken en allerlei lekkere halal hapjes. Ik heb er zin in. Nu alweer. En terwijl ik zo alles opschrijf, realiseer ik me, dat leven en dood, zo bij elkaar horen. Dat samenzijn, met vrienden zijn, met vrienden delen, zo hoort bij het leven. Dat een lach en een traan, bij elkaar hoort. Dat het nummer 'leef' van Dre Hazes, zo goed paste bij een avond als gisteren en dat we dus dansten door de zaak. Heerlijk... Gisteren aan Simone beloofd, dat ik toch weer een avond kom helpen in de zaak. Gewoon omdat het zo'n gaaf team is, met elkaar. Omdat we zo met elkaar genieten en goed samenwerken. Heerlijk...we gaan ervoor in 2018. Als ik weer wat meer tijd heb. Leuk, dit soort dingen. Wijntjes schenken, mensen een mooie avond bieden. Het is geweldig... Het jaar 2017, was heel bijzonder. Ik lees alle prachtige boodschappen van mensen op facebook. Ik hoor ondertussen al een verdwaalde knal, jammer dat het zo enorm hard regent. Dat is echt minder zeker voor al die mensen met die prachtige vuurpijlen. Die gun ik wel droog weer. Ik ga uit het keukenraam kijken naar buiten en genieten van alles wat we de lucht inschieten. Ik wens iedereen een prachtig 2018 toe. Met veel liefde, plezier, geluk, gezondheid. Dat we stil staan bij al die mensen die we missen, dat we hen in gedachten omarmen en bij ons dragen. Dat we blijven delen, dat wat we hebben. Dat we proberen met elkaar het leven wat mooier te maken. Edward refereerde aan een zin van Eberhard van der Laan, 'laten we wat liever zijn voor elkaar'. En ja, laten we dat maar gewoon doen. Wat liever zijn voor elkaar. Elkaar vasthouden soms, het kinderliedje van de zondagschool 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand' laten we dit maar in de praktijk brengen samen. Als we straks weer op kantoor komen, reik je veel mensen de hand, omhels je elkaar, wens je elkaar het aller, aller beste. Voor al die mensen, die alleen zijn, die gemis voelen of alleen verder gaan, ik reik jullie mijn hand. Voor mensen die ver weg zijn van hun familie, ik reik jullie mijn hand. Voor mensen die elkaar niet verstaan, ik reik jullie mijn hand. En ik glimlach naar de hemel, want ook al die lieverds daar, ik reik jullie mijn hand. En ik knipoog naar mijn moeder, want zij heeft mij dit geleerd. Steeds maar weer. Dus dank je wel mama, dank je wel. Vanavond hier thuis met Emmy, Reynaud, Roos nog een poosje, Annemarie, misschien dat hoop ik, Joke en ik. Gezellig samenzijn, en dan in het nieuwe jaar, nog een glas champagne bij Mila en Simone halen. Fijn...laat het nieuw jaar maar komen. In mijn hart, ben ik bij nog veel meer mensen, en dit zal altijd zo zijn. Dag!!! Liefs van mij, voor jou! Prachtig he...uit Elburg!

De balans opmaken van 2017

Ja lieve mensen, en terwijl ik, als ik zo eventjes snel de balans mag opmaken van 2017, ik best heel tevreden ben. Mijn werk, mijn team, mijn hoofdbestuur, mijn directie, mijn coachopdracht, mijn gezin, mijn vriendschappen (iets minder tevreden, tijd, tijd en nog veel meer)mijn wensen, mijn gezondheid, kortom terugblikkend naar 2017 voel ik mij een gezegend mens. En toch, toch weet ik, dat voor het einde van dit jaar, er nog iets heel verdrietigs gaat gebeuren, want op dit moment ligt een goede vriend van mij, een jeugdvriend, een jeugdliefde, een prachtig mens, te sterven. Hij heeft ALS, gisteren is de palliatieve sedatie gestart, en zodra zijn vrouw me belt, stap ik in de auto en ga ik naar hen toe. Om samen met Hellen, mijn oud collega, de vrouw die ook de uitvaart van mijn vader heeft verzorgd, zijn uitvaart te begeleiden. Bizar...2017, in mijn vorige blog schreef ik nog, dat ik hoopte op wat minder verlies, en Cees is 27 december 60 jaar geworden, en nu neemt hij afscheid met zijn mooie ogen van zijn vrouw en kinderen. Dit is ook het leven, hij heeft op zijn manier er werkelijk alles uitgehaald, hij heeft zo ongekend lang doorgeleefd met ALS. En straks, als hij er niet meer is, zal hij ons vanuit een bushalte aankijken...ik heb die foto's gezien, zo mooi, zo sterk hoe hij daar nog was, en als bijna een model op de foto stond. Ik heb nog een jeugdfoto van ons, toen we samen op school zaten, in dezelfde klas. En een foto waar hij op mijn bed zit, op mijn kamertje op Flakkee. Leuk, met zijn zeilbootje, een geel open bootje, voeren we het Haringvliet op, en lieten we de boot bij Tiengemeten in het riet lopen. Mooie herinneringen, heel lang had ik hem niet meer gezien. Totdat zijn vrouw mij mailde, want ergens op een soort van bucket list, stond, dat hij mij nog wilde ontmoeten. En ik denk zo'n drie of vier jaar geleden, ging ik daar op bezoek, dronken we champagne en glimlachte hij en sprak hij via een spraakcomputer. Een prachtig mens, een leven wat stopt, en weet je hij geeft ook weer zoveel mee, de vriendschap met zijn vrouw Jolanda, tja, hoe is dat citaat ook al weer, dat in de verzorgingsruimte bij Yarden Haarlem staat, afscheid nemen is met zachte handen omwikkelen....ik weet het niet meer. Een prachtige zin, en zo zal ik aan hem denken, gek...terwijl ik allerlei terugblikken lees in de kranten, over wat 2017 ons gebracht heeft, zo zal 2018 beginnen met een afscheid... Terwijl ik dit schrijf, heb ik contact met een collega, hij heeft een radioprogramma bij de KRO, 'gesprekken die raken' op zondagochtend om 07.00 uur en hij heeft me gevraagd of ik met hem in gesprek wil, voor de radio. Mooi he. Omdat er zoveel mooie verhalen te vertellen zijn, en ik zal het verhaal vertellen van al die prachtige mensen, die ons ontvallen en al ontvallen zijn. Mensen met wie ik als een soort van rode draad door het leven verbonden ben..een lijn vanuit het hart. Een onlosmakelijke verbinding, voor nu, voor straks en voor altijd. Gek hoe je blij kunt zijn met een Mercedes cabriolet, die je mag ophalen, terwijl je zomaar opeens bezig kunt zijn met een afscheid, van heel dichtbij. Hoe bizar de dingen zijn, de materie, het hart, hoe ingewikkeld kun je je voelen, want alles verbleekt altijd vind ik, als het over liefde gaat. Dan is die auto, met die geweldige wielen, niet meer zo belangrijk. Dan gaat het over de dingen waar het leven over gaat. Verbinding, liefde, vriendschap..potverdomme. Buiten is het koud, het is koud zonder jou, een nummer van André Hazes en vandaag ook zo realistisch. Het is echt koud, miezerig zeikerig weer. Later op weg naar Zeeland, de verwarmde stoelen aan, mijn rug lekker warm maken. Gek, hoe het leven loopt. Vlak voor de kerst, het afscheid van Ad, onze prachtige muzikant, ook een man van 60 met van die mooie ogen. En straks, mijn vriend. Gek, opeens herinnerde ik mij vannacht dat we samen in Rotterdam waren, daar woonde hij en ik in Den Haag, en dat we heel chique gingen dineren, voor veel geld, teveel geld voor twee jonge studenten. En hoe we intens konden genieten van al dit soort dingen. En dan een heleboel jaren niets, totdat ik hem ontmoette toen ik met mijn moeder aan het winkelen was in Middelharnis. En hij er nog zo leuk uitzag, met zwarte krullen, en toen ik hem weer zag, was hij getrouwd, had hij twee kinderen en zat hij in een rolstoel en vond ik hem nog steeds een superleuke kerel. Mooie man, je ziet het terug in zijn kinderen. Gek, hoe iemand als in een film, weer terug kan komen in je leven, ja jij Cees. Nooit eerder schreef ik over je, op deze manier, ook dit is afscheid nemen. Van jou als mens, als vriend. Ik zal je missen, je leuke lach missen. En daarom is het vast zo koud nu...omdat die leegte zo voelbaar is. Vandaag kwam er een kerstkaartje van Lia. Leuk, ook weer een herinnering, de vrouw die zo mooi bevriend was met mijn vader. En op wie hij op zijn manier, zo gek was, Lia van Freek. En ja, ook Freek is al overleden. Gek, al die laatste ontmoetingen, want ook die herinner ik me nog, als de dag van gisteren, bij hen boven. Afscheid nemen bestaat niet zeggen ze toch...klopt wel, want hoe ouder je mag worden, hoe meer van dit soort filmpjes je met je meedraagt. Hoe meer je mensen 'langs ziet komen' die niet meer hier zijn, maar wel bij je zijn. Je draagt hen mee in je hart. Je denkt met een regelmaat aan hen terug. Oud, of jong, veraf of dichtbij, soms een tijdje niet, dan weer heel frequent. De rode draad van liefde zorgt voor verbinding altijd weer. Fijn... Oh ja, ik wens iedereen, dat 2018 je mag brengen wat je nodig hebt. Liefde, rust, mooi werk, vriendschap, ontmoetingen, maar vooral gezondheid. Want mensen wat zijn we zonder een goede gezondheid... Ik wens ook, dat we stil staan bij elkaar, elkaar wat meer vasthouden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het lieve kaartje van buren, hier van het dakterras, zij brachten dit samen met een prachtige fles rode wijn van Huub Oostendorp uit Schoonhoven (hoe leuk)en nodigden ons uit voor een Wining en Dining in het nieuwe jaar. Heerlijk toch, dit zijn de ouders van mijn schattige buurmeisje Josephine. Een meisje, dat zo vrolijk lachend de wereld in kijkt. Tevreden, gelukkig en blij. Hoe mooi, hoe onbevangen, laten we vooral ook hiervan genieten. Ik wens jullie zoveel toe, maar vooral dat je iedere dag weer stil staat, bij wat er is. En bij de mensen die om je heen zijn. En laat al die mooie filmpjes langskomen, huil, lach en ervaar. Op dit moment lees ik een boek van Tim Overdiek, Tranen van Liefde. Deze man verloor zijn vrouw in 2009, en bleef achter met twee kleine jongens.W Wouter had een lezing van deze man bijgewoond, indrukwekkend mooi. En ik mocht dit boek lezen. Prachtig, een boek bomvol emoties, maar ook bomvol kracht. Dank je wel meneer, dat ik dit lezen mag. Ik zal het aan iedereen vertellen en hoop dat u, uw verhaal ook een keer voor de leden van Vereniging Yarden wilt vertellen. Helend, confronterend en puur. Zo en nu is het wel genoeg. Het jaar 2017 is nog niet voorbij, nog lang niet...ik neem nog een Nespresso en ga nog even door met lezen. En met leven ja...dag Cees! Dank je wel...voor jouw zijn in mijn leven. En hoe je ervoor zorgt, dat jouw gezin en ik, dat wij met elkaar door gaan. Je zorgt goed voor iedereen...dag!

Stilte in Gelderland...

En zomaar is de kerst weer voorbij. En zit ik aan de keukentafel van ons boswachtershuis in ‘t Harde, terwijl ik een miezerig regentje buiten zie vallen. Een kop thee, en de stilte, Floor op de bank, Annemarie in een van de stoelen en nog nagenietend van de kerstdagen hier. Eerste kerstdag wandelden wij naar Elburg, de Vesting, prachtig, mooi, herinneringen aan Schoonhoven, Nieuwpoort, Ameide, Woudrichem, Goedereede en met al die herinneringen, verscheen er een mooie glimlach rond mijn lippen. Boodschappen doen in Zwolle, en ook daar liggen herinneringen. Bijzonder, hoe je leven een aaneenschakeling lijkt te worden, van mooie herinneringen, ingewikkelde herinneringen en gedachten. Kerst, altijd een familiefeest, de mooie kersttafel die mijn moeder altijd maakte op de boerderij. Later de kerstdiners, na haar overlijden, met Els erbij. Met tante Anita, oom De, Arie, Anja en Noor. Nu is kerst een moment van samenzijn met Annemarie en haar kinderen, met Emmy en Reynaud. Mooi, liefdevol en vol verwennerij. Vorige week een beetje kerst met Noor en Anja, bij ons thuis. Fijn was dat...ik gaf Noor toen een stop voor een wijnfles met LED verlichting erin, met van die sprietjes eraan, die in de hals van de fles mooi oplichten. Grappig. En de dag voor kerst kreeg ik ditzelfde ding, van An. Gaaf! Vanmorgen afgesproken dat wij zaterdag onze nieuwe auto gaan ophalen. Prachtig, onze bolide, onze E250 cabrio wat een feest. Een grote wens is uitgekomen en zaterdag 30 december halen we deze auto op. Oh zo spannend..als ik over deze auto ga vertellen, dan komen er allemaal superlatieven uit. Prachtig, zilvergrijs met een mokka kleurige kap. Met donkerbruin lederen interieur, met 211 pk onder de motorkap, met geweldige wielen, met een aparte set winterbanden met velgen. Een aparte set zomerbanden met weer andere velgen. Hoe chique...en terwijl ik dit schrijf zie ik een glimlachende en hoofdschuddende Pa van Loon voor me. Zo vaak kon hij op een dergelijke manier naar me kijken, vol bewondering, verwondering, maar ook met trots, op wat ik aan het doen ben in mijn leven. Afgelopen week zei ik nog ‘als ik rijk was, had ik wel drie of vier Mercedessen in de garage staan’ . Ach eentje van jezelf en eentje waar je in mag rijden voor je werk, is genoeg toch? Trots dat ben ik, op An en op mijzelf, voor alles wat wij doen en hoe wij het doen met elkaar. We werken hard, we genieten hard, haha...ja gisteren genoten we weer enorm van elkaar en met elkaar. Alle mooie geschenken, de houtkachel aan het branden, het eten dat ook gewoon gelukt was. De meisjes, en Emmy en Reynaud, het is fijn om zo met elkaar te mogen zijn. En nu, vanmorgen vanuit de rust, kijkend naar de paardjes in de wei hierachter, zit ik in de oorspronkelijke stal, met de kleine raampjes achter mijn IPad en schrijf ik een blog. Een blog vol tevredenheid. Ik lees het boek dat ik van Derck kreeg op onze laatste ontmoeting in 2017. Een mooi en vooral intensief jaar. Ik ontvang berichtjes, appjes, en mails en ben omringd met liefdevolle mensen. Zo is 2017 langzaam aan het aflopen, nog een paar dagen, dan drinken we champagne op het nieuwe jaar. Dan wensen we elkaar veel liefdevols toe, vooral gezondheid en geluk. Leuk werk, mooie opdrachten, interessante ontmoetingen, veel lachen, een mooi glas wijn. Een gave rit in de cabrio. Ik wil dus iedereen die in mijn leven is, nu, en was tot dit moment, bedanken voor 2017. Het was een prachtig jaar. Dromen zijn uitgekomen, gezondheid heeft mij omringd, liefde ook, vriendschappen zijn er, en dankbaar ben ik, voor al die mensen die van me houden. Voor mijn werk, voor mijn eerste coachopdracht weer, een mooi echtpaar mocht ik een stukje begeleiden in hun leven. Fijn `en nu kunnen zij zonder mij weer verder. Loslaten en weer verder gaan. 2018 wacht op ons. Een spannend jaar zakelijk gezien denk ik. Mijn team gaat lekker op stoom komen. Nieuw hoofdbestuur en dus zeg ik dank, tegen die leden van wie wij afscheid hebben genomen op 8 december jl. Ik hoop op mooie momenten vol rust soms, op mooie literatuur om te lezen, op mooie reizen om te maken. Ik hoop dat vrienden bij ons blijven, dat we minder verlies zullen hebben, en dan we nog lang mogen genieten van elkaar. Wij allemaal...2018 ik ben er klaar voor. Ik zal er zijn! Allemaal een mooie afsluiting van dit jaar gewenst. Kijk goed naar elkaar en geniet...dag! Een foto van mijn ouders, want zij zijn altijd bij me, zij zijn ergens diep in mij. Dank dat jullie er altijd zijn, nu, straks en ooit. Ik hou oprecht van jullie.

Tijd voor bezinning.....

En jawel, het is zover, de vakantie is begonnen. Tijd voor bezinning, voor rust, voor mooie boeken, voor tijdschriften, kranten, lekkere muziek en nog zoveel meer! Vakantie, kerstdagen, verjaardag van Annemarie jawel zij wordt 55 jaar!!! Tijd om uit te slapen, spijkerbroeken en truien te dragen, tijd om op mijn eigen wijze het jaar 2017 af te sluiten. Tijd ook om te reflecteren op alles wat was, wat is en wat komen gaat. En vandaag in onze management meeting, werd ons gevraagd om terug te kijken naar 2017. En als ik dit nu voor mijzelf in mijn persoonlijke leven doe, dan heb ik wel veel om tevreden over te zijn. Het was wel weer een jaar van los laten, van afscheid nemen, van met elkaar zijn en met elkaar delen. Een jaar vol ontmoetingen, een jaar vol met prachtige glazen wijn. Ja en ik hoor je zeggen, jij altijd met je wijn. Maar wijn is wel iets heel erg fijns. Een prachtig glas wijn drinken met mensen van wie je houdt. Met mensen genieten van de smaak, de geur en de kleur, wat kan daar nu mis mee zijn??? Dus ja 2017 was het jaar van de prachtige glazen wijn. Zo kreeg ik laatst een kist LFE900 uit 2013. Een prachtige diep donkerrode wijn uit Chili, bekroond, gewaardeerd. In een supermooie kist, met aan alle kanten spiegeltjes. Mooier kan bijna niet. Hoe fraai is dit. En Annemarie liet vandaag haar auto, haar Mini Cooper S type poetsen en zij kreeg van deze vrouwen, ook een schitterende fles rode wijn. Ik heb dit jaar prachtige glazen Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland gedronken, zo kwam Monique een keer langs, en kreeg ik zomaar een pareltje van haar. Weet je, wat een rijkdom vind ik dat. Een mooie kist wijn kopen. Een mooie magnum neem ik mee naar mijn boshuis. Gekocht in Sancerre. Echt zo'n gigantisch mooie fles, waarvan ik weet, dat we nu al gaan genieten. Op de verjaardag van An, of met de kerst als Emmy, Reynaud en de meisjes komen. Gezellig...dus wijn, hoort bij mij, en hoort zeker bij 2017. Het leven is te mooi, en te kort soms, om slechte wijn te drinken. En dat te kort, ja helaas is dat ook dit jaar weer aan de orde geweest. Afscheid nemen, van mooie mensen, van Michel, van Hans, van Ad, van oom Koos, van...vul maar in, zoveel mooie mensen. Dus ook 2017 is het jaar van stil staan bij prachtige mensenlevens. En dan ook weer proberen met elkaar verder te gaan. Het jaar 2017 is ook het jaar van vriendschappen. Van mensen die al sinds jaar en dag bij me zijn, maar ook van nieuwe mensen, of van oude mensen die weer terugkomen. Roel en Karin bijvoorbeeld. Maar ook Joke. Leuk, bijzonder en mooi. 2017 mijn team binnen Verenigingszaken op orde. Een mooi team, met prachtige mensen erin. 2017 is ook het jaar waarin mensen ziek of weer ziek zijn geworden. Mijn zorgen om mijn schoonmoeder, en haar gezondheid. Maar ook haar zuster Phil. En ook onze vriendin Loes. Ziekte, kanker, mijn vriend Cees die ALS heeft, brrrr wat doet ziekte toch met ons. Met de zieken zelf, maar ook met hun omgeving, de partners, de familie. Ziekte... 2017 een jaar, waarin ik gewend ben aan het feit, dat ik geen ouders meer heb. Het went wel, maar het voelt toch altijd als een gemis. Mijn vader, al bijna weer drie jaar geleden overleden. Mijn moeder als bijna 14 jaar geleden. Gek...leeg, en zo anders. Van mijn familie is niet zoveel meer over. Noor, en mijn lieve nicht Annemarie in Zeeland. En natuurlijk mijn neef in Ierland, Marcel en zijn gezin! Leuk, hoe Noor en haar moeder hier weer binnenstappen en mee eten. Fijn, hoe als er leegte is, ook weer een andere invulling in mijn leven komt. Weet je, en je bent als mens nooit alleen. Juist omdat er zoveel liefde om mij heen is. Dit jaar heb ik twee groepen die een leergang bij Yarden hebben gevolgd, mogen afsluiten. En met sommigen uit deze leergang heb ik zoveel gedeeld. Zodat als ik bijvoorbeeld op een locatie in het land kom ik onthaald word als een vriend, als een waardevol familielid bijna. Zo was ik gisteren in Goutum en kreeg ik daar een welkom, zo warm, dat ik dit een ieder gun. Wat een rijkdom, werkelijk waar. Al die mooie kaartjes, geschenken en attenties, die ik gedurende mijn leven en ook in dit jaar 2017 mocht ontvangen. Onvoorstelbaar...mijn moeder zou zeggen, je geeft niet om te ontvangen, maar soms is het wel geweldig waardevol om zoveel te mogen ontvangen. Wat een rijkdom. Een andere rijkdom is, dat ik weer ben gaan coachen. Binnen Yarden en buiten Yarden. Prachtige mensen mag ik weer ontmoeten. En met hen mag ik optrekken, op reis gaan. Een ander iets, is dat ik in 2017 weer begonnen ben met een opleiding 'Corporate Antropologie' en in deze opleiding mag ik weer bijzondere mensen ontmoeten. En mag ik ook weer nadenken over hoe mijn leven is, en loopt nu. Razan en Adel, mijn Syrische vrienden zijn dicht bij me. En terwijl ik zo terugdenk, duikelen de voorbeelden van dankbaarheid over elkaar heen. Ervaar ik en realiseer ik me, dat ik een super gezegend mens ben. Live meemaken dat Rico Verhoeven wereldkampioen is en blijft. Zomaar een geweldig cadeau voor mijn verjaardag, van een vriendin. Een optreden van De Dijk, weer zo'n geschenk. En weet je, mijn leven is een aaneenschakeling van mooie dingen. En het allermooiste is mijn geluk, mijn leven, mijn liefde, mijn thuis zijn hier. Een lastig stukje was, het afscheid nemen van mijn prachtige huis in Schoonhoven. Vandaag kreeg ik van het Kadaster bericht, dat ik geen eigenaar meer ben. Nu wacht ik nog op de eindafrekening van de aan dit huis gekoppelde levensverzekering. Schoonhoven, is voor mij een soort markering. Een plek waar ik gelukkig ben, was. Een plek waar mama van Loon voor het laatst was. Een plek, waar ik ongelooflijk heb genoten. Een plek, een huis, wat me ook veel zorgen heeft bezorgd. Een plek, waar ik genoot van de schitterende omgeving, de Lek. Super, super...en nu woont daar hoop ik iemand, die net als ik zo intens geniet van dit mooie huis. Prachtig!!! 2017 mijn baan, een prachtige baan, binnen een mooie organisatie, met mooie collega's. Fijne samenwerkingen, en ook hier heb ik afscheid genomen van prachtige mensen. Carla, Petra en nog veel meer mensen. Die niet meer dagelijks in de buurt zijn, maar die ik opneem in mijn leven, voor nu, en voor straks. Afscheid nemen bestaat niet, is zo'n tekst die echt waar is. Want ook al is mijn vader niet hier, hij is er altijd. Hij leeft voort in mij. Vandaag hoorde ik een prachtige tekst van Stef Bos 'welkom'. Werkelijk intens. Het gaat erover dat je geboren wordt uit mensen en dat je altijd deze mensen in jouw zijn meedraagt en dat welkom zijn belangrijk is. Welkom in mijn huis, in mijn tuin, welkom in ons midden...welkom! Welkom zijn, anderen welkom heten, hoe prachtig is dit. Meegekregen van huis uit. Van mijn moeder geleerd te delen, er te zijn voor anderen, je deur te openen voor je medemens. En als je dit doet, gebeurt er zoveel. Open je deur, je hart, je armen, en omarm je medemens. Integratie, diversiteit, prachtige woorden, waar ik ook in 2017 mee bezig ben en bezig ben geweest. En terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af, of ik voornemens heb voor 2018...Nee niet echt. Ik ben, ik wil zijn en er zijn. Ik wil er zijn voor jou, of voor jou, of voor jou. Ik wil je vasthouden, omarmen, tegen houden soms, ik wil je helpen, mijn hand naar je uitsteken en niet zoveel meer dan alles wat ik heb gedaan in 2017. Ik hoop op gezondheid, liefde en geluk en ik zal dit delen met jou. En met jou...bedankt dat je er bent. Nu, straks en ooit...met liefs, de vakantie begint, het jaar loopt op zijn einde...sta even stil, kijk even achterom en dan vooral vooruit...en dank, aan al die mooie mensen, voor al die mooie dingen, woorden, momenten. Ik voel me rijk, zo rijk...en zoals mijn vader zou zeggen, rijkdom zit in je hart..... En deze foto staat symbool voor het leven, een ingewikkelde weg, omhoog, maar steeds weer zie je ergens het licht, de lucht, het perspectief. Dag!!!

Zomaar, terwijl het buiten regent en miezert...

En hier zit ik dan, in den Haag, in het Hampshire Hotel boven het Centraal Station. Een dag die begon bij de implantoloog en daar werd geconstateerd dat ik nog steeds een gat in mijn kaak heb. Ach, ik heb nog tijd, en dan kan meneer in april er ook nog wat kunstbot aan toevoegen. Hoe handig kan alles opgelost worden. Hoe knap is de medische wetenschap toch. Tja, en toch niet in alle gevallen hè. Want ons vriendinnetje is uitbehandeld. Potverdorie, wanneer toch, is er een antwoord voor al die mensen die kanker krijgen. En voor al die mensen die ALS krijgen. Ik ben altijd wel een beetje sentimenteel, als het hierover gaat. Sinds ik ooit zelf ziek was, ben ik ‘weker’ geworden geloof ik. Maar dit zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben. Als ik aan mijn vader denk, dan realiseer ik me, dat hij ook steeds emotioneler werd, naarmate hij ouder werd. Ach het is niet erg toch. Ik merk, dat ik altijd, en dit doe ik ook al mijn hele leven al, me betrokken voel bij mensen, bij zieken, bij mensen met wie het niet zo goed gaat op dit moment. En ik vind ook, dat we het met elkaar soms niet altijd even goed doen. Dat we elkaar verdrietig maken, pijn doen en in de steek laten. En nu heb ik het over samen zijn, samen werken, en hoe je dan een samenwerking, of een samenzijn goed kunt afronden, zonder die ander nog meer pijn te doen. Gisteren sprak ik met Jojanneke over verlies. Jojanneke heb ik ooit ontmoet op het Yarden Symposium in 2015. Zij zat toen in een rolstoel, door een ongeluk. En ik, ik bekommerde me om haar, omdat ik wilde dat zij een gelijke behandeling kreeg als iemand die niet invalide is. Dus ik zorgde dat zij in een gebouw, waar geen personenlift was, met de goederenlift naar boven en beneden kon. Ik maakte me hier dus druk om. En die dag, in 2015, zag ik deze sterke jonge vrouw voor de eerste keer. En gisteren hadden wij een afspraak. Over verlies. Verlies door scheiding, verlies van baan, verlies van status, verlies van je mobiliteit, verlies door rouw. Zomaar, en terwijl ik haar had aangekondigd met de mededeling dat zij invalide was en met een rolstoel zou komen, zat zij, toen ik haar beneden bij de receptie ging halen, op een stoel en liep zij met een kruk. Werkelijk een wonder. Jojanneke loopt weer. Niemand gelooft het, had dit voor mogelijk gehouden, maar het is echt zo. Gaaf hè...en Jojanneke is een van die krachtige vrouwen, die afgestudeerd is op verlies van je baan. En het effect hiervan op mensen. En wij, wij gaan hier gewoon maar een beetje aan voorbij hè. Dus eens kijken of Jojanneke iets voor Vereniging Yarden kan doen. Want ik denk dat heel veel mensen, behoefte hebben aan dit soort coaching. Leuk hoe die bank die begint met een A en nog een keer een A, met dat groen gele logo, hier heel veel aandacht voor heeft. Onverwachts, want in de bancaire wereld is reorganiseren een werkwoord gelijk als leren. Want dit gebeurt daar heel veel. En juist als dit aan de orde is, is het afhechten, het afronden, het afsluiten van een samenwerking zo belangrijk. En ik, ik denk dat ‘ het is niet zomaar dat ik Jojanneke nu weer heb gezien’ het komt wel goed. En zo terugblikkend, is 2017 het jaar van de ontmoetingen geweest. Het jaar waarin ik prachtige mensen heb mogen ontmoeten. Het jaar waarin en dit zal ook de komende dagen zo zijn, wij nog vrienden gaan zien, nichtje Noor langs komt, met haar moeder denk ik. Leuk, gezellig, ik heb afgelopen week kaartjes geschreven, aan mensen, aan vriendinnen en vrienden, omdat het zo belangrijk is, om bij leven elkaar alles te zeggen. Oh ja, dus als ik ooit doodga, of ziek zou worden, dan doen we het afscheid als ik er zelf nog bij ben. Want dan hoef je niet van alles te zeggen over mij, maar tegen mij. Afscheid bij leven. Tja, zo is het. Voor nu, geen afscheid, maar een afsluiting van deze blog, de Haagse blog. Ik ga zo naar een oud collega van me, bij de HTM, een van mijn eerste werkgevers ooit in den Haag. Daar werkt Mark Jan als HR Manager, leuk hè...en met Mark Jan heb ik ooit bij ADP en bij Northgate gewerkt. Hoe leuk is de wereld. En Mark Jan werkt samen met Connie en Gemma. En nog wat collega’s, die mij nog kennen van toen, een jonge vrouw van 25 jaar...tja, de tijd gaat snel, dus alweer 33 jaar geleden...pffftt. Fijne avond, liefs, Anita

Hoe tegenstrijdig kan ons leven zijn....

Lieve mensen, en terwijl Nederland, althans in ieder geval Wassenaar prachtig wit gekleurd is, de sneeuwvlokken vallen en blijven liggen, schrijf ik jullie, terwijl ik zonet een aantal mensen, een lange kaart heb gestuurd. Een kaart, omdat het leven me steeds weer laat zien, dat het belangrijk is, bij leven te zeggen wat je te zeggen hebt. Een soort van verdrietig gevoel zit in mij, omdat er weer iemand, die een onderdeel uitmaakt van je mooie dagelijkse bestaan, zomaar is overleden. En altijd weer, neem ik me voor, om dingen anders te gaan doen. Om mensen te zeggen, hoe belangrijk ze voor me zijn. Om gewoon mensen te bedanken, voor hun woord, hun aandacht, hun liefde, hun zijn in mijn mooie en oh zo rijke bestaan. Dus bij deze - dit woord is voor al die mensen, die zelf heel goed weten wat zij voor mij betekenen, en waar ik dit niet zomaar tegen zeg. Soms ook die collega, die zomaar me omhelst op de gang, of gewoon even 'hallo' komt zeggen. En terwijl ik dit schrijf, komt er via Linkedin, zomaar een bericht van iemand, een prachtig mens, Rinus, binnen. Ik hem heb ontmoet, op een moeilijk moment in mijn leven. Ik was net voor mijzelf begonnen, na mijn ziekte met een leergang Servant Leadership. En deze man, voor mij eigenlijk een onbekende, heeft mij op dat moment financieel geholpen, uit vertrouwen, uit liefde voor zijn medemens. En nu heb ik hem gezegd, dat ik het fijn zou vinden, hem weer eens te ontmoeten. Hoe mooi, hij reageert en dit maakt me blij. Het zijn de kleine dingen die het doen, toch... Vrijdagvond hebben wij als team Verenigingszaken waardig afscheid genomen, samen met ons oude en nieuwe Hoofdbestuur van de Vereniging, met de voltallige directie van Yarden, met de voorzitter van de RvC en de voorzitter van de Stichting, van vier leden van het hoofdbestuur. Prachtige live muziek, Nuevo Nocturna, en de ambiance was schitterend, Mariënhof in Amersfoort. Een prachtige locatie, voormalig klooster, weeshuis, culinair museum en sterrenrestaurant van Jon Sistermans, en nu een schitterende locatie, om samen geweldig te dineren, mooie wijnen te drinken in de wijnkelder. Een prachtige avond, vol respect en dank voor diegenen die deel uitgemaakt hebben van ons hoofdbestuur van Vereniging Yarden. En gek, terwijl ik daar stond te speechen, en vol vreugde aan het praten was over mijn geliefde merk Mercedes Benz, was er dichtbij iemand overleden. Ad, een geweldig mens, Annemarie kende hem nog van vroeger en wij kenden Ad en zijn partner Susan, van de live muziek bij Mila, waar Ad samen met een vriend, eens per maand op zondagmiddag geweldig fijn muziek maakte, jazz speelde. Wij waren altijd van de partij, en altijd was daar die omhelzing, die zoen van Ad. En zomaar is dit prachtige mens op 60 jarige leeftijd overleden. En hoe tegenstrijdig is het leven, op het moment dat ik dit hoorde, stond ik op het punt om naar AHOY te gaan met Mas. Om samen te gaan kijken of Rico Verhoeven in staat was zijn wereldtitel kickboksen te verdedigen. En temidden van dit tumult, dit geweldige spektakel in AHOY, zat ik met mijn gedachten af en toe bij Ad. Gek, hoe iemand die je niet van heel nabij kent, maar met wie je wel een mooi contact hebt, als je elkaar ziet, zo dichtbij kan voelen. En terwijl in AHOY het dak eraf ging, door de geweldige wedstrijd, tussen Verhoeven en Saddik, terwijl AHOY twee kampen kende die tegen elkaar op schreeuwden, is er aan de andere kant, een ongekend gemis om je geliefde, om iemand van wie je houdt. Bizar, het voelt zo dubbel. En toen ik vannacht om half twee ofzo thuis kwam, voelde ik een soort van roes van opwinding over de ervaring in AHOY, en tegelijkertijd een gevoel van weemoed om dit verlies. Het effect van dit alles is weer, dat ik ben gaan schrijven. Brieven, kaarten, persoonlijke berichten, aan mensen van wie ik hou. Waarom, omdat we dit niet zo vaak doen. We zeggen niet zo vaak, hoe blij we zijn met elkaar. En vrijdagavond kreeg ik terwijl ik stond te speechen, een app van iemand, die aangaf dat ze me een mooi mens vond. En weet je, nu, juist nu, waardeer ik dit gebaar zo geweldig. Want wat ziet de wereld er mooi uit, als je af en toe eens tegen elkaar zegt, wat je echt te zeggen hebt. Dus dank je wel Mas voor alles, voor gisterenavond. Top! Ik glimlach, omdat Mas gisteren genoot van mijn enthousiasme, mijn bijna analyse van de wedstrijden. Haha, ik heb zulke gekke eigenschappen realiseer ik me nu. Ik hou van al die verschillende dingen bij elkaar. Ik hou van mijn werk, mooie diepgaande gesprekken over de dood. Ik hou van geweldig lekkere glazen wijn drinken, met vrienden en vriendinnen. Ik hou van boksen, van Mercedes Benz, van Spa Henriette, van Annemarie, en van zoveel mensen. Ieder op zijn of haar eigen wijze. En ik hou ook heel erg van de sneeuw, maar niet van er doorheen rijden. Dus dat wordt nog een leuk ding de komende periode. Daar ga ik weer, brrr...ik ben niet zo'n held merk ik. En weet je die Rico he...die kreeg een pak slaag zeg in de eerste ronde, tweede nog wel, toen kwam hij toch terug, zijn doorzettingsvermogen, zijn fysieke kracht, ongekend, wat ging hij ervoor. En jawel, in de vijfde ronde tikte hij zijn enorme tegenstander, met die geweldige mokerslagen (en die had Rico wel gevoeld hoor die eerste ronde) zo knock out. Super toch. Ik ben zo trots op die jongen! Ik vond het samenzijn met allemaal boksliefhebbers, ruim 12 duizend, in AHOY ook bijzonder. Heel verschillende mensen samen bij elkaar. Als je het hebt over diversiteit, organiseer een bokswedstrijd en de wereld komt samen, zonder geweld. Er werd geen alcohol geschonken, strenge fouillering bij de entree. Kortom geen gedoe. Rij bij de mannentoilet, niet bij de dames. Wat wil een vrouw nog meer. Nu, kerstkaarten, rommel in huis, wel een beetje kerst, lekkere oldies op de radio en straks komt Joke een lekker glas wijn drinken. Ik denk champagne, omdat we het leven altijd weer moeten vieren. De champagne die ik wil drinken, hebben wij geproefd op de salonboot toen wij door een verlicht Amsterdam voeren. Heerlijk. Rogier, onze buurman heeft buiten een kerstboom met lichtjes neergezet op ons dakterras. Lief he.. Weet je, lieve mensen, het jaar 2017 loopt op zijn einde. Terugkijkend, was dit vooral een mooi, maar ook intensief jaar. Liefdevol, respectvol, in mijn eigen kleine leventje. Ik omarm een ieder in mijn nabijheid, maar soms ook iemand wat verder weg, ik heb net met Razan gemaild, ook zij is zomaar mijn leven in gewandeld, samen met Adel. Prachtige mensen, die mij laten zien, dat wij als kinderen van een vader, echt elkaar de hand kunnen reiken. Om samen die wereld wat aangenamer te maken. Dus zorg voor elkaar, zorg voor die meneer of mevrouw, die alleen is. Zorg ook voor een glimlach, een handreiking, en spreek uit wat je wilt zeggen. En ik, ik wil iedereen bedanken, die dichtbij me is. Ik ga vrijdag naar mijn nichtje, om ook samen met haar in Zeeland, het jaar 2017 af te sluiten. Op de terugweg, wellicht nog even bij Cees en Jolanda langs, als het kan. Ik ben dankbaar, verward, verdrietig en gelukkig tegelijk. Loslaten, verdergaan, het nu en het ooit, het ligt allemaal zo dichtbij elkaar. En zoals wij bij Yarden zeggen, een goed afscheid helpt je verder. Nazorg bieden, is iets waar wij voor zijn, wij van Vereniging Yarden om mensen weer verder te helpen. Want het leven gaat steeds weer door, raar he...afgelopen week was ik aanwezig bij de Footprint Challenge, een soort van wedstrijd, van DELA, Yarden en Greenleave, waarbij wij mensen, ondernemers uitdagen om mee te denken als het gaat over een duurzame uitvaart. En daar waren studenten aanwezig, en ondernemers, en ik mocht vertellen, waarom Yarden hieraan meewerkt. Hoe belangrijk duurzaamheid is. Hoe mooi is het als je de as van je geliefde, laat verworden tot een boom. Dan gaat het leven verder, dan geef je leven verder, dan is iemand altijd bij je. Nu strooien we vaak as in een bos, park, of over zee uit. En ook deze symboliek is mooi, maar hier leerde ik over nieuwe gedachten, een kist van afvalstoffen, hoe mooi. Steeds weer geef je dingen, leven door... Ik wens jullie een mooie witte zondag, hou elkaar maar een beetje vast, ik reik je mijn hand!

Even stil staan....

De stille dagen komen eraan tijd om even stil te staan overdenken en bezinnen afsluiten en opnieuw beginnen wat te doen met wensen of dromen dingen die jou zijn overkomen laat ze zijn en laat ze achter de ergste worden zachter de mooiste krijgen een plaats in je hart maak ieder jaar een nieuwe start begin aan je oude of nieuwe dromen laat het leven op je af komen onthaast, beleef en geniet meer dan dit leven heb je niet!! Dit gedicht las ik op Facebook en wil ik graag met jullie delen Omdat het zoveel zegt. Ook ik realiseer me in deze tijd van het jaar, wat geweest is, wat ooit was, maar zeer zeker ook, waar ik nu sta, waar wij staan, wat mijn leven me nu brengt, vandaag, morgen en ook weer in 2018. Wat mijn dromen zijn, mijn grote wensen, mijn verwachtingen, of juist mijn onzekerheden. Maar dat ik wil onthaasten leven beleven en genieten, dat moge duidelijk zijn. Volgens mij, doe ik dit al lang. Al een heel leven lang. En steeds weer, mag je iets bijschrijven op je lijstje van het leven. Zo heb ik deze week na bijna 2 jaar, de tweede groep van de leergang 'succesvol leiderschap' mogen afsluiten met een formele certificering, en ondertekening door Ron Bavelaar, onze voorzitter van de directieraad. Een plechtig moment, een feestelijk moment. Met mooie woorden, presentaties, vrolijke en emotievolle woorden. Geraakt, door alle lieve aandacht, geschenken, mooie flessen wijn. Dank je wel is dan te weinig. Want soms word ik zo genadeloos verwend, met kaartjes, woorden, liefdevolle aandacht. En dan kom ik thuis met een auto vol, mooie wijnen, maar vooral prachtige indrukken. Tja, en op dit soort momenten, dan geniet ik gewoon intens. En op dit moment luister ik naar Donna Hightower 'this world today is a mess'. Muziek die ik al draaide op mijn zolderkamertje op de boerderij. Heerlijk, zo'n vrolijke grote donkere dame, die erop los swingt...en nu hoor ik haar weer. Hoe fijn is dat, dat je al die muziek van vroeger zo maar kunt terugvinden en beluisteren, zo hoorde ik afgelopen week in de auto 'Ramona' van the Blue Diamonds, muziek waar mijn ouders vroeger op dansten. Ik was denk ik 5 of 6 jaar, want we hadden nog een oppas en zij draaide altijd dit singeltje op de pick up als ze kwam oppassen. En ik vond dat prachtig die muziek. En dan rijd je door Nederland in je prachtige Mercedes en dan hoor je opeens dit nummer en dan mijmer ik lekker weg. Ik weet niet of jullie dit doen, maar ik vraag me regelmatig af, waar ik sta in mijn leven. Op de ladder van mijn onafhankelijkheid, op de ladder die ik mijzelf heb opgelegd. Sta ik stil, beweeg ik voort, ga ik erop of eraf, of blijf ik staan. Op dit moment, staat er best veel te gebeuren. Schoonhoven is weg. Dat is een hele mooie aantekening op mijn lijstje van het leven. Met een stip en een hartje erbij. Dat zal nooit anders zijn. Betekent dus financieel meer ruimte, en dit betekent dat de ladder van onze onafhankelijkheid groter wordt. Doorgaan met coachen, mooi, niet te veel, niet te vaak maar heel rustig naast mijn baan bij Yarden. Annemarie heeft een nieuwe baan, hier in Wassenaar. Ze gaat 1 maart a.s. beginnen. Onze Roos, ja de jongste, hoe groot alweer, gaat ook op zichzelf wonen, dichtbij, dat is wel fijn, zodat mama nog regelmatig even binnen kan stappen bij haar. In Voorschoten, de plek van haar hart. Ja en dan betekent dit, dat wij samen ook weer een nieuwe fase ingaan. Een fase samen, met vakanties buiten het seizoen, met ruimte om zomaar eens in de auto te stappen en ergens naar toe te rijden. Met voor Annemarie misschien weer meer tijd voor creatie, voor kunst, een schilderij, of iets anders. Voor mij betekent dit alles, wat meer thuiswerken, wat meer rust inbouwen voor mijzelf. Wat meer fietsen in het voorjaar, tijd voor mijn vriendschappen, meer dan dit jaar. Want nu zie ik mijn vriendinnen te weinig en dat staat ook op mijn lijstje voor 2018. Mijn werk bij Yarden, met andere mensen om mij heen, veranderingen, vernieuwing, en dat zal nog wel even zo doorgaan. Mijn team, mijn contacten met het hoofdbestuur en met Ron, het is goed zoals het is. Ik vind er mijn weg, ik voel me hier wel onafhankelijk en vrij. Wat oprecht niet weg neemt, dat ik mensen ongekend kan missen. Dat dingen anders worden, maar waar geldt dit niet voor. Dus ook dit hoort bij 2018 alles zal weer anders worden. Het komt goed... Mijn leergang Corporate Antropologie, een geweldige ervaring rijker denk ik, nu al, maar ook dit loopt nog door in het nieuwe jaar. Ik geniet ervan...van de contacten, de mensen, de gesprekken, het zijn met elkaar. Fraai. Mijn intervisie groepje Marije, Ine en Kor. Fijn! Nu klinkt Dire Straits door de speaker, fijn, ook zo'n gevoel van vroeger, hoe intiem, hoe lekker als ik dit soort muziek draaide op Flakkee, op mijn kleine kamertje op de boerderij. Leuk, ja de herinnering is leuk. Een week of twee geleden was ik nog op Flakkee, champagne halen, koffie drinken bij de bakker waar je kruukplaetjes kunt kopen. Even sfeer proeven, even langs de grafstenen van mijn opa en oma. En natuurlijk even stil staan bij mijn ouders, bij Jan Roos, bij Gerrit, en zo heb ik nog wat mensen, waar ik stil sta en uiteindelijk weer verder ga. Het is op deze begraafplaats altijd zo, dat ik het gevoel heb een reisje door mijn jeugd te maken, mijn herinneringen worden vager, juist omdat je er met niemand meer over spreekt. En dus sluit ik deze in mijn hart, en draag ik deze bij me. Ik toast met regelmaat op het leven, samen met mijn vader. Ik vraag met een andere regelmaat mijn moeder om raad, maar vooral denk ik met genoegen terug aan wat ooit was. En ga dan weer verder, naar de toekomst, naar het nu. En realiseer me, terwijl Neil Diamond 'I am...I said' zingt, hoe heerlijk het is, te mogen mijmeren. Een glimlach, een traan soms, het is er. Afgelopen week een champagne proeverij in Amsterdam, varend door de grachten, genieten van de prachtige licht projecten van het Amsterdam Light Festival. En ondertussen hapjes eten, champagne nippend, weet je, op dit soort momenten, dan glimlach ik, want op dit kleine bootje, kwam ik Dirk tegen met zijn vrouw, een oud collega van ADP. Leuk, en ik moest glimlachen toen hij zei 'jij zat toch altijd al in de champagne'. Ja, dat klopt. Ook toen al, haalde ik samen met Ellen, 200 flessen tegelijk op in Ay, bij de familie Goutorbe en half ADP dronk mee. Bestellingen werden vanuit Schoonhoven verdeeld, en wijn proeven heb ik al heel vroeg geleerd volgens mij. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik 37 was toen ik bij ADP ging werken, ja dus 21 jaar geleden begon ik aan mijn Amerikaanse avontuur. Leuk he. En met een van mijn vrienden uit die tijd, gaan we morgen eten, met Roel en Karin, gezellig. Bijpraten, het fijn hebben, even stil staan. Even samen stil staan is dus mijn voornemen, voor 2018. Af en toe met die mensen van wie je houdt, of met wie je het goed hebt, of met wie je fijn samen werkt, even stil staan. Even overdenken, pas op de plaats maken en weer verder gaan. Net in de boekwinkel heb ik gezocht naar boeken voor mensen. En dan kom je zoveel moois tegen. Ik heb al een stapel boeken klaar gelegd voor ons huis in het bos. We vertrekken tenslotte naar een huis in het bos, om niet zoveel te doen, lekker slapen, lezen, wandelen, fikkie stoken, wijntjes drinken, ik laad de Mercedes vol, met allerlei heerlijkheden en dan dompelen we ons onder, voor een week. Fijn...even stil staan, even dankbaar zijn. Terwijl Cat Stevens 'Morning has broken' zingt, en ik om me heen kijk, zie ik bergen kranten, tijdschriften, boeken, lekkere rotzooi en daartussen mijn onafscheidelijke fles Spa Henriette, de bloemen die Annemarie kreeg omdat zij een nieuwe baan heeft, en ervaar ik hoe fijn het is, deze ruimte, deze stilte, deze plek. Dus lieve mensen, ik wens jullie een lekker weekend toe. Neem tijd, om stil te zijn. Om even alleen te zijn. Doe gewoon lekker je eigen ding en vergeet niet, af en toe eens om je heen te kijken. Je ziet zo ongekend veel moois. Er zijn zulke leuke mensen en glimlach gewoon maar eens even, ook naar die meneer die je niet zo goed kent. Bewaar al die mooie momenten in je hart, deel ze uit, en heb het goed. 'Save the last dance for me...' hoor ik nu. Heerlijk, ik zwijmel weg...