December een mooie maand, qua sfeer en beelden. En bijna dagelijks maken de mensen uit mijn team, tijdens hun werk, foto's van de begraafplaatsen in Hilversum, soms zetten we deze op onze website, omdat een beeld zoveel meer zegt. Hier de regenboog de afgelopen week op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige statige plek, die te weinig in het licht staat. Terwijl ik dit schrijf zingt Stef Bos 'geef licht'. Een prachtig lied, een beetje melancholiek, op de een of andere manier hou ik al mijn hele leven lang, van een beetje trieste liedjes. Gek, terwijl ik zelf als mens, een vrolijk mens ben. Opgeruimd, vrolijk, en de muziek die ik kies, is dit vaak niet. De laatste albums van Leonard Cohen, bijna donker waren ze. Een van zijn songs is 'You want it darker'. Prachtig, hij spreekt zijn teksten bijna...
December 2022, een jaar wat we weer gaan afsluiten, in allerlei opzichten, financieel, emotioneel, een jaar waar ik twintig jaar geleden rond deze tijd, de laatste weken van het leven van mijn moeder mocht meemaken. Vrij had genomen, zorgverlof, om bij haar te zijn en een beetje voor mijn vader te zorgen. Fijn was dat. Het loslaten was nodig, om verder te kunnen gaan. Ben ik weer in zo'n zwaar thema terecht gekomen. Gek toch, waar mijn blogs over gaan. En haar laatste woorden die ze tot me sprak waren 'jouw kop vergeet ik nooit...'. Tja...daar zit je dan, als vrouw van 43 jaar, aan het sterfbed van je moeder, en daar heb je het dan mee te doen. Mijn moeder. De vrouw die ik gebruik als voorbeeld, als wijze dame, die me nog steeds de weg wijst, als ik het even niet meer weet. Een vrouw aan wie ik denk, als ik ziek ben. Deze week was ik ziek, ik lag hier op de bank. Met die lieve Teun, heel dichtbij me, alsof hij het voelde. Hij liet me niet alleen. Hij kroop soms bijna op me, beschermde me en maakte me warm. Ik was ziek, griep, misselijk, koud, ellendig, en ook wel alleen. Want Annemarie was aan het werk. En dat is niet zielig. Het is goed om af en toe heel alleen te zijn. Ik zoek het ook wel op. Ik vind alleen zijn fijn, soms. Omdat ik weet dat ik vaak niet alleen ben. Omdat ik weet, dat wij samen zijn, en dat er mensen zijn, vrienden, bekenden, buren, als het nodig is. Ik kan ervoor kiezen of ik het wil zijn of niet. Alleen. Dat geldt niet voor iedereen.
Een vroege ochtendfoto op de Zuiderhof, bij De Einder. Prachtig de verstilling van de heide. Ons uitzicht daar. Weer een foto gemaakt door een collega. Ongekend, wat een genot om daar te mogen werken toch. Dat begrijp je wel als je dit ziet. Dan snap je ook, waarom ik gewoon in die Benz stap en daar naar toe ga. Oh die Benz zo gaaf. Ik heb iets heel leuks besteld, gekkigheid, dat wel...lampjes met een logo, zodat als je de deur opendoet, je het Mercedes logo op de straat ziet schijnen. Het is wel iets geks met dat merk bij mij, inmiddels rijd ik in mijn 14e Mercedes en als ik ze tegenkom, dan koop ik al die modelletjes nog een keer op schaal 1:18. Zomaar, en zet ze op een rijtje. Mijn levensgeschiedenis op wielen. En als ik dan later in het bejaardentehuis zit of in de zorginstelling en je mag iets persoonlijks meenemen, dan neem ik die autootjes mee. Haha. en dan ga ik met een leuke andere oude dame, rijden over de tafel met die autootjes. En dan vertel ik over mijn vader, over de liefdes, over de muziek die ik draaide in al die mooie Mercedesjes. En dan eindig je weer waar je begonnen bent. Zou het zo zijn, zou het zo worden...geen idee. We zien het wel.
Deze is ook heel mooi he...de Dudok gebouwen en het hek, op de Zuiderhof, die twee regenbogen erachter. Weer zo'n foto gemaakt door iemand van het team, waarbij je de rijkdom ziet van de plekken van de Uitvaartstichting in Hilversum. Ik zeg zo vaak hoe gaaf het is, om op dit soort prachtige plaatsen te mogen werken. Nooit eerder heb ik dit zo gevoeld. Zo intens. Zo mooi.....Dit gebouwtje is het kantoor waar ook de urnenwinkel is.
En natuurlijk nemen mijn teamfotografen u ook nog mee naar de Bosdrift, want ook daar zijn prachtige plaatjes te maken met dit bijzondere licht. De Bosdrift was deze week vol van bijzondere ontmoetingen, een kerstdiner van een Hilversums Vrouwennetwerk, onze vrienden van Apres la Vie, de yoga lessen op woensdagavond, en jawel theatergroep TRAXX met rouw op je dak en de avond 'voor jongeren door jongeren' in onze Huiskamer van Springer. Een plek van ontmoeten en hoe bijzonder dat ik een prachtige mail kreeg van een zeer oude dame die al sinds haar tiende, in 1943 voor het eerst een zusje kwam begraven op deze plek en daarna nog een zusje en haar vader. Zij vond het altijd een enge, nare plek. En nu is de zwaarte van deze plek voor haar verandert in lichtheid, en dat komt door hoe prachtig deze begraafplaats geworden is. En door onze Huiskamer van Springer, zij schreef letterlijk 'er is iets van me afgevallen' en dinsdag ontmoet ik haar in onze Huiskamer, zij wilde mij persoonlijk ontmoeten, omdat zij blij is dat ik dit initiatief genomen heb. Hoe mooi...
