Soms vind ik het leven zo ingewikkeld...en dan gaat het over normen en waarden. Over verwachtingen, over de manier waarop we in het leven staan. Zo voelt nu onze wintersport naar Zweden als iets, wat niet goed is, niet leuk zou zijn....terwijl ik denk 'alles wat we niet kennen, alles wat we niet weten, hoeft niet op voorhand niet leuk te zijn' en dan realiseer ik me weer, dat ik terecht ben gekomen in een wereld vol merken, vol luxe en als je maar op de een of andere manier afwijkt, dan voldoet dit niet aan de norm, of de verwachting. Een elite maatschappij, waar ik zomaar onderdeel van ben geworden. Want als de wintersport naar Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk was gegaan, dan was het ok. Want dat is bekend, dat is veilig en vertrouwd en past in het plaatje...brrrrrr...en ik voel me hier echt rot bij. Eerlijk gezegd. Het voelt alsof andere dingen, dingen die wellicht terug gaan naar de basis, naar een vorm van eenvoud, al niet meer voldoen...
En op dit soort momenten verlang ik terug...naar....ik weet niet wat. Mijn simpele leven van vroeger. Toen ik blij was met een weekend...Vlieland, of wat dan ook. Toen ik vijf jaar lang geen enkele vakantie had, simpelweg, omdat ik het me niet kon veroorloven....en nu ben ik terecht gekomen in een wereld vol G-stars, tassen, merken en luxe...en verdomd weinig inhoud als het er echt toe doet....en ook al weet ik, dat Annemarie het leuk vindt om met mij naar Zweden te gaan. Om met mij en de kinderen naar een andersoort vakantie te gaan...het voelt steeds door de omgeving als ' niet goed' ....
En aan de andere kant, realiseer ik me. Dat dit een levensles is. Om me, onafhankelijk van de buitenkant, te blijven ontwikkelen. En te blijven delen, want ik geloof en blijf geloven in het feit, dat het leren kennen van nieuwe dingen, van onbekende dingen, je iets brengt. Wat dan ook...een inzicht, een nieuwe zienswijze...een ervaring. En door simpelweg alleen maar je te wentelen in luxe...kom je volgens mij niet zoveel verder. Het brengt je niet zoveel. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me ' oordeel niet Anita, verwonder je slechts' en denk ik aan mijn moeder en met deze zin...zal ik proberen vol verwondering de reis naar Zweden te gaan vervolmaken, zodanig dat ik alle reacties vooraf en achteraf tot me neem...en kijk hoe de realiteit op 20 december zal zijn. En sowieso zal Zweden ons iets brengen, sneeuw, kou, gezelligheid en opnieuw ontdekken of ik nog op de lange latten iets kan laten gebeuren. Of ik het nog kan, de skies onderbinden en heerlijk door de kou suizen en genieten. Of de apres-ski in Zweden anders is dan in Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk. En misschien wel gewoon oog in oog met een eland komen te staan. Een snowscootersafari beleven...ik heb het nog nooit mogen doen? Een tocht op de slee met honden ervoor...ik ben benieuwd. En weet je, al die oordelen vooraf....ik zal erover vertellen op mijn website...en dan mogen jullie weer je verhaal doen. Ik merk, dat ik verdrietig ben...niet meer en niet minder. Terwijl ik er juist zoveel zin in heb...en weer moet ik even denken aan mijn vader en zijn reactie ' Zweden...oh dat zal leuk zijn zeg, dat zal mooi zijn...' ja zo simpel kan het zijn...stel je open en zie maar....
Het is zaterdagavond...half elf, dag nog een fijn weekend!
Anita
