Katie Melua - it's a wonderful life -

En vandaag was weer zo'n gekke dag. Veel gewerkt, veel gedaan, veel gereisd...van hieruit naar Eindhoven, een ontmoeting bij een mortuarium, gek hoor, toch maar in de koffie corner van het ziekenhuis, het Maxima Medisch Centrum gaan zitten. Met een prachtig mens, iemand met een mooi verhaal. De laatste dagen ontmoet ik steeds weer mensen, die een bijdrage gaan leveren aan Zuidoost en de realisatie daarvan. Fijne mensen, met een eigen invalshoek, deze mens heeft zijn roots in India en Suriname. Eergisteren mocht ik iemand ontmoeten uit Irak. En daarna is het ook weer fijn om in de auto lekker muziek te luisteren, terwijl je zomaar 300 km op de teller erbij zet. En dan al die indrukken voor jezelf te ordenen en te kijken hoe langzaam aan de puzzel in elkaar valt.
En nu zit ik aan tafel, heb ik allerlei plannen geschreven, voor mijn team Verenigingszaken en luister ik naar dit prachtige lied van Katie Melua - it's a wonderful life...ja dat vind ik echt! Katie Melua een zangeres aan wie ik mooie herinneringen heb. Ik hoorde haar muziek Nine Million Bicycles toen ik Annemarie net leerde kennen. Prachtig en eigenlijk is dit een soort liefdesliedje van ons samen. Vanmorgen was zij op radio 2, en zong zij een nieuwe ballad...en toen ben ik gaan zoeken naar oudere nummers. Heerlijk, met een stukje weemoed terug gaan in de tijd. Genieten....en gisteren was mijn Wijngenietgids binnengekomen. Een schitterend boek van Hubrecht Duijker over wijn, kiezen, proeven, begrijpen, schenken, drinken en vooral genieten. En in dit boek staan zulke mooie wijsheden, wijnwijsheden...'als een leven van wijn, vrouwen en veel gezang teveel wordt, geef dan het zingen op....'ooit kreeg ik deze als verjaardagskaart. Leuk vind ik dat...maar nog leuker vind ik het om wijn te kiezen, bij een gerecht, en dan te zien wat er gebeuren kan. Zo heb ik een prachtige Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland van het wijnhuis Two Rivers. Deze wijn heet Attitude. En deze wijn is prachtig, maar komt nog beter tot zijn recht als je hier een mooi stukje witvis bij eet, goddelijk werkelijk. Probeer het maar eens...ooh nu klinkt Pearl Jam met het prachtige nummer Just Breathe...ook zo fraai. Soms hou ik van die rauwe nummers, en eigenlijk met van die eenvoudige teksten, maar dan pakt die melodie me zo....
Morgen weer een prachtige voorstelling van 'Broertje dood' in ons prachtige crematorium in Oosterhout. Met mensen van Yarden, vrijwilligers, personeel en wat gasten. Volgens mij gaan we weer genieten met elkaar...van Kiki en Jan! Wil je ook een voorstelling bijwonen, laat het me weten, dan zorg ik dat je aangemeld bent of wordt. Volgende week in Diepenveen. De week erop in Schagerkogge. Je bent welkom bij Yarden.
Fijne avond. Ik heb niet zoveel tekst meer...ben moe. Zat halve nacht op, mijn hoofd wilde niet stoppen...beetje druk, beetje vol. Oh ja, 26 oktober wordt die gekke bobbel weggehaald...fijn, in het LUMC. Dag.

Zaterdagochtend rituelen....

Hoe heerlijk kan een rustige zaterdagochtend zijn. De auto blijft staan, de kranten liggen klaar om te worden gelezen, tijdschriften op tafel, Nespresso erbij, en heerlijke muziek. Zomaar van alles wat, soms denk ik opeens aan een nummer van vroeger, herinneringen komen voorbij, en terwijl ik om me heen kijk, realiseer ik me, hoe intens ik geniet van dit moment. Stilte, rust, tijd en alles op zijn beloop laten. Dit weekend zou ik werken in onze wijn bar, maar er is geen chef dus ben ik zomaar een heel weekend vrij. Geen afspraken niets...straks lekker fietsen, even richting den Haag, of een andere weg, het leven zomaar op zijn beloop laten. Eigenlijk doe je dit te weinig. Champagne besteld bij Chrisje. Ook zo'n mooi ritueel. Chris woonde vlakbij mijn vader en een broer van Chris woont in de buurt van Reims. En altijd als hij naar zijn broer ging, of zijn broer naar hem kwam, bestelde Pa champagne bij Chris. Zelfs tot in zijn laatste levensjaar, hadden we altijd champagne, ook in de zorginstelling. Mooi he...en nu, nog steeds twee keer per jaar, bestel ik champagne bij Chris. Ik krijg een app wanneer hij weer gaat, ik bestel x dozen, deze keer 10 denk ik. Nee, ik hoor jullie alweer in gedachten, wat houdt ze toch van een mooi glas. En ja, dat klopt zeker. Maar 4 dozen zijn voor Cees en Jolanda. Ja Cees mijn jeugdvriend, de man die ALS heeft. Ik vertelde hen, onder het genot van een zo'n fles, over Chris en zijn champagne leveringen en heb toen afgesproken ook voor hen te bestellen. Heerlijk...champagne, hoort gewoon bij het leven. Klinkt arrogant, zo bedoel ik het niet. Maar champagne is wel mijn ding, heerlijk, genieten en zomaar even stil staan bij alles wat er is. Altijd even een glimlach als ik champagne drink, omdat ik weet hoe graag Pa en ik een toast uitbrachten met elkaar....Een weerzien, een herinnering, kortom er is altijd een moment te bedenken om een mooi glas met elkaar te drinken en die toast uit te brengen. En natuurlijk zal ik heel veel toasten op Eveline...en in gedachten zal ik haar met regelmaat omhelzen, vasthouden en dan weer laten gaan....
Nu hoor ik Abba, en ik weet dat heel veel mensen hier niet van houden, maar steeds weer als ik aan Abba denk, denk ik aan de film Mama Mia, en hoe ik hier heb gezongen, samen met Annemarie en mijn schoonmoeder. Geweldig!
Ik heb niet zoveel te melden, los van het feit, dat ik terugkijk op een mooie en vooral ook intense week. Een week waarin ik fijn heb gewerkt, mooie nieuwe mensen heb mogen ontmoeten, collegialiteit heb mogen ervaren op heel veel gebied. Mensen heb gemist, van mensen heb gehouden, weet je, als iedereen zou mogen ervaren, dat wat ik deze week heb gevoeld, dan zijn er veel gelukkige mensen op de wereld. Ik wens jullie allemaal een mooie week. Heb je zin om naar de voorstelling te komen van 'Broertje dood' van Kiki en Jan Groenteman, laat het me weten. Indrukwekkend, mooi, ruw, schurend, intens....dag, fijn weekend, en bedankt voor deze week. Aniet

Let it be...en afscheid nemen....

Let it be...wie kent het nummer niet, the Beatles. Toen ik nog op de boerderij woonde, draaide ik dit nummer op mijn Dual pick up. En nu, nu probeer ik, bij mijn zesde poging om piano te leren spelen, me de eenvoudige akkoorden van dit nummer eigen te maken. Ja, want gisterenavond heb ik mijn eerste pianoles gehad, bij een hele leuke jonge man in Leiden. Een creatieve club mensen, bij elkaar in een oude school, bandjes, muzieklessen, kunstenaars, kortom een omgeving, waar het goed vertoeven is. En daar probeer ik op een heel andere manier muziek te leren spelen. Simpele nummers, eigentijdse nummers en mooie herinneringen, vandaar Let it be...
Leuk, en ik ga nu proberen, met deze jonge man, voorzichtig vorderingen te maken en te genieten van mijn mooie Kawai piano.
En vandaag vertrokken wij al rond negen uur naar Paasloo, een prachtig kerkje met een mooie begraafplaats erbij, en daar stond de kist met het lichaam van Eveline, omringd door witte rozen, veel mensen, uit allerlei windstreken, en prachtige muziek. Speeches, waardoor de tranen over je wangen liepen en muziek, die raakte...zo ook het nummer Kenau van Wyke van Weerden, prachtig...zo intens. Dit nummer was door haar dochters voor Eveline uitgezocht. En in dat prachtige kerkje kwamen al die mooie momenten uit het leven van Eveline langs. En daarna dronken we met elkaar prosecco en waren er mooie hapjes, verzorgd door de cateraar die ook het eten tijdens hun bruiloft heeft verzorgd. Het was een dag, waar Eveline zelf volledig de regie in heeft gehad, zo kenmerkend voor deze vrouw.
En tijdens de nazit, ontmoeten we weer zoveel mooie mensen en waren de herinneringen, warm en bijzonder. Dus ik vermoed zomaar, dat we binnenkort afreizen naar Oldemarkt, om bij Leo te zijn. Dank je wel voor dit mooie samenzijn, op een zonnige woensdag in dat prachtige rustige landschap nabij de Weerribben, en Eef, dank je wel voor jouw mooie zijn in mijn leven. En zoals de dominee me zondag weer vertelde, betekent, dit dat ik je meedraag in mijn leven, in mijn hart. En waar ik ook ga, jij gaat met me mee...zoals ik zelf altijd zeg, is mijn rugzak weer een beetje meer gevuld vandaag. En koester ik wat er is. Op de weg terug, even gestopt bij Yarden, in Almere, en daar Annemarie even voorgesteld aan wat collega's. Leuk, en bijzonder. En van Wouter, kreeg zij een heel lief Yarden knuffeltje. Een heel zacht lammetje...
En terwijl Let it be uit de speaker knalt, trek ik me nog even terug.
Ik draai prachtige muziekjes, herinneringen aan vroeger, aan vriendschappen, aan mooie mensen...en muziek maakt, dat je ook een glimlach op je gezicht krijgt, als je terugdenkt aan dat ene moment, en dus denk ik vanaf vandaag als ik Dansen aan Zee van Blof hoor, terug aan Eveline en haar liefde voor Vlieland. Mooie foto's kwamen voorbij, ook van haar 50e verjaardag, waarbij wij als verrassing ook een huisje hadden gehuurd op Vlieland, en op haar feestje binnenstapten, geweldig...

Every time I say goodbye I die a little....

En gisteren was ik te gast bij Dinari Dei in Amsterdam. De jaarlijkse dag van de bewassingsverenigingen. Een prachtig en vooral kleurrijk samenzijn, waarbij er een afvaardiging is van belangrijke personen van de Surinaamse Federatie uit Suriname en ook het voltallige bestuur van de Surinaamse Federatie van Aflegverenigingen in Nederland is. Een prominente tafel voor Yarden, veel speeches en vooral veel vriendelijke mensen, die zingen met elkaar. En alsof het zo moest zijn, een prachtige kerkdienst, protestants, over het herinneren van dierbaren. Namens onze tafel mocht ik een kaarsje branden, en natuurlijk heb ik een kaarsje gebrand voor Eveline. Ik heb haar in het licht geplaatst...en zoals de dominee zo mooi sprak, of je kunt verdrietig zijn en blijven hangen in dit verdriet, of je kunt je wentelen in de mooie herinneringen die er zijn. En het was, alsof zij gisteren speciaal voor mij sprak. Zo mooi. Ik ben geloof ik niet gelovig...maar ik voel wel een vorm van houvast, bij dit soort woorden, op emotievolle momenten. En het laatste berichtje dat Eveline me stuurde had de tekst zoals de titel van deze blog. Waardoor zij ervoor koos, om haar laatste levensdagen met haar man Leo en haar dochters met aanhang door te brengen. Haar nabije kring...mooi, intens en zo waar.
Gisteren kon ik werkelijk niet slapen. Het leek alsof iedereen, die overleden is de afgelopen jaren, even langs kwam, in mijn gedachten, en ik zag hen, op allerlei manieren, op bed, ziek, zwak, angstig, sterk. Ik viel pas om vijf uur in slaap, en was dus de hele dag in een soort roes, maar best wel okay volgens mij. Een mooi samenzijn met allerlei collega's van het team Webcare en het YCC. Een mooie en vooral intense ontmoeting. Leuk om mensen te zien, die alle vragen, klachten, opmerkingen ontvangen van families, nabestaanden, leden van Yarden. Die soms boze mensen aan de telefoon krijgen, omdat men zich ergert aan Adelheid Roosen, of aan iets anders. En deze mensen zijn iedere dag weer bezig, met door te vragen, tot zij de vraag achter de vraag te pakken hebben. Tot zij de emotie aanraken, waar het echt over gaat of mag gaan. En ons samenzijn vanmorgen, was voor mij een prachtig begin van een hele mooie dag. Een dag met mooie gesprekken, en ook vandaag weer realiseerde ik me, dat mijn leven, veel moois met zich meebrengt, en dus telde ik maar weer eens mijn zegeningen. Vanmiddag een afspraak in Amersfoort, de Nieuwe Stad, een prachtige omgeving, een oude fabriek, waar start ups, restaurants, creatieve ondernemingen gevestigd zijn. Een ontmoeting met theatergroep Bint. De winnaar van de Afscheidsprijs van Yarden, erg leuk en inspirerend. Samenwerking, en uiteindelijk een theater waarbij we in gesprek gaan met de verschillende generaties over de dood. Oud en jong, oma en kleinkind, mooi...ook dat is wat wij doen met elkaar. En toen was daar de file...een hele lange file, van Amersfoort naar huis. En weet je, nu zit ik voor het eerst weer met sokken aan. Koude voeten en een trui. Gek is dat, na al die prachtige warme dagen. Het licht is alweer aan, de avond valt snel in...en het weer verandert heel langzaam. De krant, een kop koffie en verder niet zoveel. Vroeg naar bed, hoop ik...oh ja Memories kijken, herinneringen...mooi als je na zoveel jaar, je oude liefde weer mag ontmoeten. Ja leuk is dat, ik ga binnenkort met mijn oude liefde lunchen...ja, ik tel mijn zegeningen weer. En ik draag weer een herinnering mee in mijn hart, een hele mooie....

Ja mijn vriendinnetje is overleden....vanmorgen...

Hoe bizar is het, dat Eef, mijn vriendin, die dinsdag jarig zou zijn, vanmorgen is overleden. Weer die vreselijk heftige ziekte kanker. Zomaar ziek worden en heel snel sterven. Ongekend...ik las het bericht van haar man, toen ik op de landelijke Vrijwilligers dag van Yarden in Utrecht was. Ik zat met Wouter een glas wijn te drinken en te praten over verlies, over het gemis van zijn vader. En toen ik naar het toilet ging...las ik het bericht. En vanaf dat moment, wilde ik naar huis, stil zijn, muziek draaien en gewoon op mijn manier, even afscheid nemen van Eef. Hoe gek...woensdag zal het afscheid zijn in Paasloo, in de Weerribben...
Ons leven samen, begon ergens in 2001, bij De Baak. En vanaf dat moment, deelden we veel, lief en leed, verlies, verdriet, nieuwe liefdes kwamen in ons leven, en het geluk lachte ons beiden toe. Het leven maakte dat we soms elkaar veel zagen, en soms weer even niet, dat hoort zo bij het leven. En nu, nu is zij er niet meer. Eef met wie ik roze champagne dronk en zalm at. Eef die zo gelukkig was met haar Leo, en wij met zijn vieren op hun trouwdag, prachtig op het water...geweldig. Romantisch, chique, gelukkig...en nu, nu is Eef rustig ingeslapen...wij wilden samen nog champagne drinken en toasten op onze vriendschap en het leven. Het mocht niet meer zo zijn...
Vandaag is dus een rare dag. Een dag waar Yarden al haar vrijwilligers bedankt met een prachtige zonnige dag in Utrecht, mooi georganiseerd. En een dag, waarop je dus enorm met je neus op de feiten wordt gedrukt, want leven maakt kwetsbaar, raakt je diep van binnen, steeds maar weer. En in de auto naar huis terug, voelde ik mijn tranen opkomen en heb ik ze maar gewoon laten lopen. Want als iemand midden in zijn leven, met naast zich haar grote liefde en haar prachtige twee dochters, komt te overlijden, mag je als mens, best even heel erg huilen...
En dat is, wat ik nu voel, niet zoveel meer of minder, ik heb verdriet en mis haar nu al...dag lieve Eef.
Woensdag zal ik bij je afscheid zijn, ik hou van je, Aniet

Dienstbaar zijn...

En jawel, gisteren heb ik van kwart over tien in de ochtend, tot ca. elf uur in de avond gewerkt op het terras van Mila. Geweldig, en wat een mensen, wat een drukte...met dank aan Chantal, Bruno, Xavier en op het laatst nog Annemarie en Anne, is de zaak nu weer gereed voor deze mooie zondag. Wat is werken in de horeca hard werken zeg. Chapeau voor al die mensen, die dit dagelijks doen. Voor mij is het genieten, mensen verwennen, mensen laten proeven, vanuit dienstbaarheid mensen benaderen. Bezig zijn met mooie producten, mooie mensen, internationaal, heerlijk werkelijk. Maar het einde van dit alles is even simpel als het gewone leven. Toiletten schoonmaken, voorraad aanvullen, vloeren dweilen en alles weer laten glimmen, zodat je collega's de volgende dag, weer fris en schoon van start kunnen. Het prachtige september weer helpt ons hierbij...mijn rug, was volkomen de weg kwijt, toen ik gisterenavond thuis kwam. Liggen, lopen, ik leek wel een 100 jarige...maar mijn filosofie is, dat ik nu spieren gebruik, die ik nooit zo goed gebruik. Sjouwen met zware borden, planken met prachtig gegrilde biefstukken, flessen wijn, balanceren op een klein houten trapje, kortom de sportschool is er niets bij. En weet je wat het leukste is, dat mensen voelen, wat we met elkaar aan het doen zijn. En eigenlijk is onze basis genieten, samen werken en mensen een mooi moment laten beleven. Ondertussen ben ik in Wassenaar niet meer die onzichtbare, onbekende. Maar gewoon Anita van het terras. Ik ken mensen van de Lions, van de tijdschriftenwinkel, van de ambassades, maar ik ben en blijf gewoon Anita, de boerendochter, die zomaar in deze chique omgeving terecht is gekomen. En terwijl ik dit schrijf glimlach ik, want Pa van Loon zei ooit 'als je van verwaandheid naast je schoenen gaat lopen, zet ik je er weer terug in kind..'. Mooi toch en dus ben ik gewoon wie ik ben, als ik iets niet weet, dan vraag ik het even aan de chef, en dan leg ik het uit...en eigenlijk zouden we dat allemaal moeten doen, gewoon onszelf blijven, dichtbij wie je bent en waar jij voor staat. En dus zit ik nu, met een stapel kranten om me heen, een kiwi te eten, een Nespresso er bij. Straks een stukje fietsen, het hoeft niet zo spannend, gewoon lekker, maar als je een keertje wilt langskomen, kom gewoon, Mila's Gastrobar, geopend van donderdag tot en met zaterdag, van 12 tot.....de keuken is open tot 20.00 uur, en zondag zijn we open vanaf 15.00 uur..., op het pleintje in de Langstraat, vlak bij de bekende ijssalon van Wassenaar, Luciano...de beste ijsmaker van Nederland, tja...leuk he, en dat allemaal hier om de hoek, 3 minuten van ons huis af...je bent welkom, kom genieten en wil je tips, een heerlijk glas witte huiswijn, doet al wonderen...een in tempura gebakken garnaaltje...heerlijk! Fijne zondag, Anita

En soms val je eventjes helemaal stil....

Ik geloof dat het donderdagochtend was. Ik liep met mijn werk tas naar mijn auto en daar stond 'de burgemeester'. Een lieve wat oudere buurman, al met pensioen, die alles in de gaten houdt hier in onze woonomgeving. Die altijd groet en zwaait, al is het zes keer per dag. Hij helpt de mevrouw die de straten komt vegen, hij kijkt altijd tv, en draagt altijd een blauwe trui. Althans in mijn beleving. Een heel erg vriendelijk mens, en iemand, waar je als buurvrouw, alleen maar van kunt genieten. Hij maakte ooit de opmerking tegen me 'dat ik voor een vrouw wel hele lange werkdagen maak'. En deze donderdagochtend zwaaide hij me na, toen ik de straat uitreed. En opeens, zomaar weer, miste ik mijn vader. Mijn vader, die in het jaar dat ik weer thuis was gaan wonen, het laatste levensjaar van mijn moeder, altijd om kwart over zes in de ochtend, in de stoel op me zat te wachten met koffie. Want om half zeven reed ik weg naar ADP in Rotterdam. En altijd weer zwaaide hij me uit, en genoot hij van ons kwartiertje. En vaders kunnen je zo het gevoel geven, dat het goed is wat je doet. Die vorm van waardering, die zwaaiende hand...jawel ik weet het, ik heb een enorm zwak voor de hand van mijn vader. Voor handen sowieso. Mooie verweerde handen, vingers, lange vingers...ik kijk ook altijd naar handen. En ik hou ervan...en deze donderdag maakte onze 'burgemeester' iets van melancholie in me los. Miste ik mijn vader weer. Mooi is dat eigenlijk wel, dat dit soort gevoelens er zijn. Dat je aan mensen denkt, om wie je geeft, van wie je houdt. Mensen, die je raken of hebben geraakt in je leven. Herinneren is belangrijk, en blijven herinneren nog meer. Soms heb ik neiging om de deur dicht te doen, en het leven dat achter me ligt, te laten. Maar juist in dat leven, schuilt zoveel moois, waar ik het dagelijks mee doe. Ik praat veel over waarden, en ik realiseer me, dat het leven dat achter me ligt, me deze inhoud heeft gegeven...
Het is nu zaterdagochtend, genietend van de krant, van Nespresso, wacht mij zo dadelijk een drukke dag. Want Mila en Simone zijn op vakantie en ik ga de hele dag werken, met Bruno en Xavi, de kok uit Bonaire. Leuk, een zomerdag, dus ik hoop op veel mensen. Ik vind het ook wel spannend, maar ik vertrouw op mijn gezonde verstand. Komt vast wel goed. De komende twee weken, werk ik meer, samen met al die andere mooie mensen, om ervoor te zorgen, dat Mila's Gastrobar gewoon door kan draaien terwijl Mila zelf in India op een Unesco kookwedstrijd gaat koken. Gaaf he...
Gisteren was ook weer zo'n hele mooie dag. Een dag met een gouden randje. Het begon met een gesprek met een franchise collega. Over werk, over leven...heerlijk. Daarna een vergadering en in de middag, gaf ik een inleiding over Yarden, over mijn rol bij Yarden, voor een groep nieuwe studenten van Apres la Vie. Een opleidingsinstituut, voorheen Vitaedis, genoemd, waar ik jaarlijks mijn verhaal vertel. Prachtig is dit, juist omdat hier alles samenkomt. Yarden, en waarom ik dit bedrijf zo mooi vind, de Vereniging en hierdoor de toegevoegde waarde die wij bieden of kunnen bieden. En Anita en waar ik voor sta in dit leven. Bijzonder en mooi vind ik de interactie, want altijd kom ik uit bij je authentieke ik. Wie ben je, waar sta je voor in je leven en blijf je daar dichtbij. En gisterenochtend werd ik wakker en droomde ik over een goede en dierbare vriendin van me. En zij is ziek. Net zo jong als ik en een hersentumor. En zij heeft te horen gekregen, dat zij uitbehandeld is. Even was er nog de hoop op deelname aan een trial in Daniël den Hoedt Kliniek, maar nee men kon niets meer doen...en steeds weer hoopte ik om nog met haar een fles champagne te drinken, op het leven, op ons leven samen. Ons leven dat begon in 2003, toen we elkaar hebben ontmoet bij De Baak. Een prachtige intense tijd, vol verlies, vol liefde, vol emoties volgde. Annemarie en de meiden en ik, zijn dichtbij haar en haar gezin geweest. Elkaar een tijdje verliezen, door andere wijzen van leven, maar op het moment dat zij ziek was, ontstond er weer contact. En op zo'n moment voel je hoe intens het leven is. Hoe je ieder je eigen weg gaat, en weer samen komt, op moeilijke ingewikkelde momenten. En gisteren realiseerde ik me opeens, dat ik haar waarschijnlijk niet meer in levende lijve zal kunnen zien, puur omdat het laatste stukje voor haarzelf, haar kinderen is. En dat wij nooit meer kunnen toasten op ons leven. Dus nu is ons contact wat foto's over en weer, waarbij zij in bed ligt met haar kinderen om zich heen, haar geliefde bij zich, en wat lieve woorden...Gisteren heb ik haar een kaart gestuurd met daarin de zin 'ik zal je iedere ochtend als ik in de auto zit, even omhelzen, voor ik weer verder ga...' en terwijl ik dat schreef moest ik huilen. Huilen omdat er weer zo'n heel mooi mens, veel te vroeg uit dit leven wordt weggenomen. Omdat ik me zo'n mazzelaar voel, dat ik hier mag zijn en zitten. Dat ik met pijn in mijn lijf soms, mijn dingen doe, maar ze wel doe. En kan doen, dat ik het leven mag leven, mag liefhebben, mag zingen, in mijn mooie auto mag rijden met het dak open, dat ik zomaar simpelweg gelukkig mag zijn en nog wat tijd heb gekregen...En voor al die mensen, die een ander bericht hebben gekregen, kan ik niets anders doen, dan hen koesteren en bij me dragen, af en toe verdrietig zijn, omdat ik hun hand nooit meer kan aanraken, maar me gelukkig prijzen, dat ik hun handen, hun harten heb mogen leren kennen....
En weer, weer voel ik me gezegend. Een week met een gouden randje loopt nog even door. Een team dag in Loenen aan de Vecht, werkelijk bijzonder, zo mooi, zo goed. Met mijn vriendinnetje Monique aan het roer, een dag waar ik collega's mocht trainen, mooie ontmoetingen met mensen uit mijn Hospice tijd, waar we nu bij Yarden weer mee gaan samenwerken, hoeveel rijkdom kun je dragen...
Ik ga nog even zomaar wat stil zijn, voordat ik straks het terras op ga, de zon in stap...en lieverd jij daar in je bed, ik lig zomaar even naast je, en hou je hand eventjes vast, in gedachten...rust zacht...

Yarden Open Huis Almere...en nog veel meer....

Lieve mensen, hoe mooi was gisteren het Open Huis van het hoofdkantoor van Yarden in Almere. Familie, vrienden, relaties en nog veel meer mensen, bezochten ons hoofdkantoor. En hoe leuk was dit. Trotse medewerkers, collega's die genoten van alles wat Yarden te vertellen heeft. Een prachtig bedrijf, met prachtige mensen. En de reacties waren super positief...ik ben trots onderdeel, medewerker te mogen zijn, van dit geweldige bedrijf. En alles klopte, de zon scheen, de act met de poppen en de kist, het was geweldig...ik heb gisteren volgens de stappenteller van Yarden wel meer dan 12000 stappen gelopen. Dus ook voor mijn fysiek was dit een goede dag...
En mijn familie was er niet bij, welnu familie...want hoe groot is die familie nu nog helemaal, maar dan bedoel ik Annemarie en haar familie, want gisteren werd Roos 19 jaar jong, of oud. Maakt niet uit..en toen ik thuis kwam, begon hier gewoon het gezellig samenzijn en hebben we met elkaar lekker gegeten en champagne gedronken. Waarbij muziek de rode draad van gisterenavond was, ik was de deejay en je kon verzoeknummers bij mij aanvragen, geweldig...tot redelijk laat was het zingen geblazen hier. Gezellig...hoe eenvoudig kan het leven zijn...muziek brengt het verleden dichterbij en met 'zon in Scheveningen' van Rita Reys...eindigden wij de avond. Een herinnering voor Emmy en Reynaud, prachtig gewoon.
En vanmorgen was het druk, doordat iedereen weer zijn eigen weg zou gaan. En ik, ik had een surprise, al heel lang geleden geboekt, waardoor Annemarie en ik weg zouden gaan. Want Brouzje, dit betekent in het fries, en dan schrijf je het als volgt - Bruzje - bruisend, levend, sprankelend...bestond 5 jaar. En Brouzje is een bedrijf, waar je prachtige champagnes kunt kopen. Maar ook een bedrijf, waar je champagnes kunt proeven, reizen kunt maken, wijnwandelingen etc. bedenk het maar. En ooit heb ik dit bedrijfje op een beurs ontmoet, een beurs rondom wijn, dat moge duidelijk zijn. En hoe leuk was het vandaag, om en Brouzje Jubileum Champagne Lunch in hotel De L'europe te Amsterdam te mogen genieten. Gezellig, met indrukwekkende champagnes, wat dacht je van de Cépages d'Antan van Aspassie. Een prachtige champagne van de oude druiven, die tegenwoordig niet meer gebruikt worden, in een champagne met daarbij Dorade met kokkelsaus en roergebakken broccoletti. Ach het leven op een druilerige zondag kan slechter toch...
Een mevrouw bij ons aan tafel zei 'weet je als je het echt niet meer weet, kun je altijd champagne schenken, bij welke gerecht dan ook'...mooi. Passie ligt aan dit bedrijf Brouzje ten grondslag. De eigenaresse, Hinke, wilde champagne dichtbij de mensen brengen. Net als Mercier dit ooit bedacht heeft, champagne voor de man met de kleine beurs. Mooi vind ik het als iemand zijn passie volgt. En voor mij denk ik bij passie altijd aan auto's aan het merk als Mercedes, maar voor mij is passie ook doen, en bezig zijn, met dingen waar je blij van wordt. En dit weekend was dus wel een weekend vol passie. Met mooie mensen, met Yarden, met champagnes, met ontmoetingen...en weer dus een bladzijde in mijn levensboek, vol waarde.
Waarde...morgen is de dag van het team van Verenigingszaken. Een leuke dag, vol mooie mensen. Een dag waar we met elkaar gaan werken aan onze passie, aan datgene waar we goed in zijn en blij van worden. En een dag, waar wij de basis leggen voor onze gezamenlijke toekomst. Ik ben er klaar voor...
Een fijne zondag nog. Liefs, Anita