Levenskunst, de naam die ik ooit een paar jaar geleden heb gegeven aan mijn eigen bedrijfje. En het woord bedrijfje is eigenlijk te groot, want dit jaar, heb ik door Corona nog helemaal niks verdiend met dit bedrijfje. Het is meer een manier van zijn, van denken en van kijken geworden, die heel erg bij mij past.
Het gaat niet zo zeer om geld verdienen, maar wel om plezier hebben, om de kunst van het leven echt te ervaren. En zo ontstond in mij, de gedachte om een dagje te gaan organiseren, samen met mijn vriendin Monique, die hierover gaat. Een dag, die voor iedereen bereikbaar moet zijn, qua tariefstelling, een dag waar een mooie mix van mensen elkaar mag ontmoeten, op deze unieke plek, waar ik nu woon. Daar waar Zeeland Brabant kust, in Nieuw-Vossemeer. En hoe geweldig, dat dit nu al drie dagen zijn geworden. Met iedere dag 10 mensen, met wie wij dit avontuur, op 1,5 meter afstand van elkaar aangaan. Buiten, en als het hoost van de regen, of te koud is, ook binnen. In het atelier, in dit bijzondere huis, en op nog een andere unieke plek hier in dit dorp. Met lekkere Nespresso, thee, warm, koud en bubbeltjes water uit de Quooker, en natuurlijk met een overheerlijke gezonde lunch, en jawel hoe kan het ook anders, eindigend met een prachtig glas wijn. Want bij Levenskunst hoort ook dat glas wijn, of iets anders als je dat liever hebt, om eventjes intens te genieten van al het moois dat dit leven ons te bieden heeft. En dus zal op 27 augustus 2020 de eerste dag hier gaan plaatsvinden. Een leuk programma, maar vooral hoop ik, dat iedereen weer in zijn of haar auto stapt, en zich bewust is dat de kunst van het leven te leven, in jouzelf zit. Ik heb er zin in. Vanmorgen liep ik door de tuin, en plukte ik wat bloemetjes, voor bij het bed van een vriendinnetje, die op weg naar Frankrijk, morgenavond hier komt slapen, even lekker eten met elkaar, glas wijn erbij en dan gaat ze weer door. Mooi, ons huis als een soort van herberg, waar mensen die op reis zijn, even landen, even bijkomen en dan weer verder trekken. Het voelt alsof ik het leven van mijn ouders, op mijn eigen wijze voortzet. Je mag hier zomaar even zijn. Als het even niet zo goed met je gaat, of als je moe bent, of als je pijn hebt. Of als je zin hebt om even niets te doen. Dit huis heeft het in zich, om te herbergen, om bescherming te bieden. Deze oude dame, zoals de vorige bewoonster, dit prachtige pand noemde, omarmt je. En onze tuin, ademt diezelfde liefde uit. Prachtige bloemen en bloemetjes piepen op, bloeien en groeien onder en door en langs elkaar. Niet heel gecultiveerd, niet door een ervaren hovenier ingedeeld en opgezet, maar gewoon recht vanuit mijn hart is deze tuin vormgegeven. En langzaam aan, ontpop ik me als een tuinvrouw. Sta ik stil bij de schoonheid van al die bloemetjes en bloemen en planten. De lathyrus, die zo heerlijk ruikt en bijna de hemel inschiet zo hoog als zij is.
Ik pluk af en toe wat bloemetjes en zet deze in een klein vaasje overal neer. Ook bij meneer pastoor breng ik af en toe een vaasje. Fijn, om samen te genieten van deze pracht. Het fijne is, dat er om mij heen mensen zijn, mijn schoonvader Reynaud en Pauline, onze vriendin, die ik mag en kan raadplegen, als ik het even niet meer weet. Maar soms ook ben ik eigenzinnig en doe ik het op mijn manier. Ik, die eeuwige onafhankelijke geest. In Hilversum, liep ik eergisteren met een weduwe over de begraafplaats. Prachtig, mevrouw koos voor een prachtige boom, om de as van haar man bij te plaatsen. En we genoten samen van die mooie natuur, de wilde bloemen op de bomenweide. Eind september, begin oktober planten wij weer een aantal nieuwe bomen. Echt uniek, en zo ontstaat er een prachtig natuurlijk veld, vol nieuwe bomen, en bij deze bomen worden urnen bijgeplaatst. Zo heb je een familieboom voor 6 urnen, een partnerboom voor jou en mij samen, een vriendenboom, waar je met je vriendengroep samen jullie urnen later kunnen plaatsen. Hoe mooi is het...om met die mensen, van wie je zielsveel houdt, ooit samen 'verder te leven' na dit leven, onder jullie eigen boom. Wij zorgen voor je boom, en wij geven haar water. Wij laten het leven voortleven bij onze Uitvaartstichting. Een bijna ideële gedachte, maar wel een gedachte die wij kunnen realiseren. En hoe mooi is het als mijn medewerkster Evelien zegt 'ik ben zo blij dat ik dit mag doen'. Het raakt me, want dit is waar wij als Uitvaartstichting voor staan. En dat is wat ik graag wil in mijn leven. Het leven teruggeven, ook nadat een leven voorbij is, door de verhalen te blijven vertellen, door de natuur, door iets achter te laten voor diegenen die na je komen. Mooi vind ik het altijd, als je in een huis komt, en daar vindt je iets, waaruit die liefde voor de vorige generatie en voor het leven blijkt. Zo hebben wij hier in dit huis, in de keuken blauwe tegeltjes met de molen en een huisje van Sint Anna Termuiden. De opa van de vorige bewoner staat er op. Prachtig, en wat er ooit wellicht gaat gebeuren met deze keuken, dit tafereeltje zal blijven bestaan. Of die hele oude tegeltjes in de bijkeuken, sleets en echt oud, zo fraai. En nu ik bijna 61 jaar ben, realiseer ik me, dat ik nooit zo goed naar onze boerderij heb gekeken. En straks als ik daar op bezoek ben, dan zal ik kijken met de ogen van mijn vader, met de ziel van mijn moeder, en proberen het verhaal te vertellen. En ook al heb ik zelf geen kinderen, ik hoop dat de kinderen van Annemarie, straks iets zullen bewaren, van mijn verhaal, van het verhaal van Anita van Loon. Ik weet een verhaal, dat zij zullen blijven vertellen, en dat zal gaan over mijn levenskunst rondom de wijn. En ik glimlach terwijl ik dit schrijf, volgend weekend ga ik een wijnproeverij organiseren voor een heleboel leuke jonge mensen, hier in de tuin. En ik heb er nu al zin in, de vriendinnen van Floor, en Roos met haar vriendinnetje komen en ik kan op voorhand al genieten, van wat ik hen ga aanbieden. Heerlijk...en nu vandaag, tijd voor het gras, voor de tuin, maar eerst wat te eten halen, want ik ga koken voor vandaag en morgen. Zin in...heb een mooie dag!
