Licht en donker wisselt elkaar af....

Terwijl ik nu naar buiten kijkt, dan regent het, is mijn gras te hoog, en te nat om te maaien. En binnen in het atelier brandt de houtkachel, Teun ligt ervoor. Hij is bekaf. Moe van alle indrukken. De lucht ziet er onheilspellend uit en ook ik ben simpelweg moe. Emotioneel moe. Vanmorgen kwam ik vijf minuten te laat bij de kapper. Ik die nooit te laat kom, altijd een half uur te vroeg ben. Ik had me in de tijd vergist. Twee hele lange dagen achter de rug, na een bijzondere maandag in Tilburg. Roze Maandag. Met de kleuren van de regenboog op mijn handen, dansend op gekke muziek, genietend van de mensen die je dan tegenkomt. En dinsdag een lange, maar vooral emotievolle dag. Ik iets te kort aangemeten soms, maar de zin 'ik wens u veel personeel' kwam in gedachten even langs. En dat zegt niks over dat personeel, maar alles over mij en mijn gemoedsrust. Onverwachts een bezoekje van de voorzitter van de Raad van Toezicht met een prachtige fles Italiaanse wijn, voor Annemarie en mij. Een dankjewel. En juist als je het niet verwacht, dan is het daar. Die glimlach, dat fijne woord. Die aai over je bol. En ook ik, heb die simpele dingen in het leven gewoon nodig. Dus dank je wel. Voor dat appje, voor die aai, voor je rust, voor die glimlach. Want in deze periode, confronteert het leven me meer dan ooit met de eindigheid ervan. De naderende dood. Een vriendin, een kennis van me, die kiest voor een natuurgraf bij mij, en met elkaar zoeken we haar plekje uit, gisteren. Zij kapot en echt ziek, ik gezond en de kleuren paars en geel, die horen bij haar graf. Emoties die ik voelde en Teun voelde het met mij, toen ik weer boven op kantoor bij hem kwam. Toen naar twee vrienden van vroeger, allebei ziek, en ook daar gesproken over de naderende dood. Teun ging er gewoon maar bij liggen. En of ik  de herdenkingsdienst wilde leiden, wanneer dan ook. Gek, bijzonder en zo vreemd ook weer. En toen ik om negen uur 's avonds de tuin in stapte wilde ik niet meer eten, alleen nog een glas wijn, en B&B vol liefde, was genoeg om deze dag af te sluiten. Het licht en het donker, het hoort bij elkaar, zoals het leven en de dood. Maar in mij is het deze week een beetje donkerder dan normaal. Ik voel de pijn, het verdriet, de angst ook soms. Liefdes, levens vol geluk, rollen die veranderen, van partner naar mantelzorger, van geliefde naar steunpilaar. En op dat soort momenten mag ik daar zomaar zijn. Heel dichtbij. En terwijl ik dit schrijf luister ik naar een van grote favorieten Leonard Cohen, met het nummer Anthem een prachtig nummer, dat ik laatst weer hoorde op het afscheid van een jonge vrouw. Indrukwekkend mooi. Ik ervaar de muziek van Cohen als zwaar, als donker soms. Maar ik hou er zo van. 

En als vanzelf kom ik dan terecht bij mijn programma 'Levenslessen in Levenskunst' een mooi en intens programma op 7 september a.s. Een dagje met 10 deelnemers. Een prachtig dagje, hier in dit atelier, met wel gemaaid gras, dat beloof ik, met mijn pampusgras dat zo mooi danst in de wind. Met mijn grote vlinderstruik, mijn hortensia, die mooie witte bollen, mijn paarse Hibiscus. Genieten, vanaf mijn werktafel hier in het atelier. Het is een beetje een combinatie plek geworden, van fijn zitten, werken, en juist deze plek maakt zo'n dag Levenslessen zo bijzonder. De kerk op de achtergrond, de mooie oude bomen, de stille stilte. Deze plek heelt in mijn beleving. Ik kan niet anders dan het zo voelen. Ik geniet van deze plek. En van het leven dat hier is. De mensen om me heen, en soms helemaal niet om me heen. Teun die wat scharrelt, die nu het hek ook uit kan lopen. Ik probeer hem vertrouwen te geven en dus de ruimte, de vrijheid zijn eigen weg te gaan. Ingewikkeld thema steeds. Zo doe ik het in dit leven, ik geef je ruimte, je eigen verantwoordelijkheid, om te gaan waar jij wilt gaan. Ik laat je los en hou je vast, ik volg je waar je gaat, en het doet me denken aan mijn eigen jeugd. De ruimte die ik kreeg, om letterlijk op mijn gezicht te gaan. En als ik opstond waren mijn ouders daar. En had ik weer een lesje geleerd. Ik geloof zo in dit principe. Best lastig om met mij te werken denk ik dan soms. Ik laat je graag je eigen les leren. En ik accepteer dat je dit doet op jouw eigen manier. We bewandelen allen ons eigen pad. En deze zin doet me denken aan een foto hier uit de tuin. Teun op zijn pad.

En achter deze glazen schuifpui, daar zit ik nu te schrijven. En de dag dat ik deze foto maakte was een lichte dag, met mooi gemaaid gras. Haha. Ik lach om mezelf. Ik baal van slecht gras, van te hoge heggen, van allerlei kussens die nu binnen liggen opgestapeld en hier niet horen. Een maagd van sterrenbeeld, en soms vind ik mezelf gewoon simpelweg een zeikerd. En dat stukje zeikerd komt er lekker uit als ik moe ben. Haha. Zelfreflectie is goed toch. Ik vind het altijd heel bijzonder, als iemand zegt, 'ik heb al zoveel ervaring, of ik heb al zoveel meegemaakt, ik hoef niets meer te leren'. Ik geloof dat ik als mens iedere dag weer leer. Meer leer. Mezelf nog beter leer kennen. En ik ben daar niet altijd blij mee, geloof me. Ik vind het ook mooi om te zien, hoe ik soms wat onzeker ben. Bijvoorbeeld bij het afspreken van zo'n herdenkingsdienst. Eerst wilde ik het niet. Nu ga ik het doen. Waarom, omdat deze mannen en ik een prachtig stukje in ons leven, samen zijn opgetrokken. We veel lief en leed gedeeld hebben, we kenden onze ouders, broers en zussen. We deelden lief en leed. We hielden elkaar vast in moeilijke tijden. We lieten elkaar los, en gingen ieder onze weg. En onze wegen komen weer samen, veel later, op andere momenten. We ontmoeten elkaar weer en gaan door. Met elkaar, op afstand en toch dichtbij. Ja daar is mijn woord weer, rijkdom. Pure rijkdom. Geluk. Vriendschap mag zo zijn, loslaten, verder gaan, elkaar bijna even vergeten, en als je elkaar weer ziet, dan open je je armen en is het daar weer. Zo was dat gisteren voor mij. En ik was blij toen hij zei 'je lijkt op je moeder zeg'. Een glimlach, een emotie, een herkenning. Fijn dat ik op mijn moeder mag lijken. Mijn mooie moeder...

Passie. Onze passie. Hier in de tuin, vol bloemen. En terwijl ik schrijf over deze kwetsbare mooie bloem zingt Leonard 'there ain't no cure for love' en ik glimlach. En ik dein een beetje mee. Wat een mooie toepasselijke tekst:

I loved you for a long, long time
I know this love is real
It don't matter, how it all went wrong
That don't change the way I feel
And I can't believe that time is
Gonna heal this wound that I'm speaking of
There ain't no cure
There ain't no cure
There ain't no cure for love

En terwijl ik luister, ligt Teun heerlijk te slapen. Hij denkt er het zijne van. Wil niet naar buiten. Teun houdt ook niet van regen en kou. Hij doet wat moet en sjeest dan gauw weer naar binnen. 

En op deze wat sombere dag, wens ik iedereen wijsheid, reflectie, stof tot nadenken, af en toe een droge periode als je een hondje hebt, een lekker plekje bij de houtkachel, een glimlach, een onverwachte aai over je bol. Of zomaar een stil moment. Pas goed op jezelf, en op elkaar. Hou elkaar maar vast. We hebben het allemaal nodig. Iedere dag weer. En geloof me, morgen wordt het weer licht. Ziet ons leven er weer anders uit. 

Dag!

De zon en de wind spelen samen vandaag!

En vandaag is zo'n lekkere dag. De wind waait best lekker, je hoort de bomen ruisen, Teun is alert, want hij snuift de hele tijd met zijn neus in de lucht. Vanmorgen vroeg ons rondje door de polder, zo'n rondje waar je blij van wordt. Door Teun zijn geren, de konijntjes op het veld, die vrolijk alle kanten op schieten, de vele tinten groen, en al die andere kleuren. De rand van de begraafplaats hier achter, vol met wilde vrolijke bloemen. Een bijna speels effect, op een zo'n strak ingerichte plek. De kerk die ging beginnen, Teun die bijna de kerk in schoot, om vijf voor negen. En het voorzichtige ontwaken van het dorp. Heerlijk. Ik denk, dat ooit, als ik met pensioen mag gaan of mag zijn, ik vooral daarvan kan genieten. Dat langzame ontwaken, het wandelingetje naar de SPAR voor een vers croissantje, mijn Nespresso erbij. Kopje koffie op bed, samen. En de dag is begonnen. Met een glimlach, de zon komt door, en speelt met de wind. De tuin kleurt vrolijk en het gras wil gemaaid worden, en zal ook gemaaid gaan worden. Kortom, de zondag is begonnen. En nu al weet ik, het wordt een heerlijke dag. Lekker samen. Lekker rustig. Telefoondienst weliswaar, maar dat is niet erg. Leuk wel, om vanuit deze rustige omgeving, uitvaartondernemers, families te woord te staan. Te mogen vertellen over onze dienstverlening, over wie we zijn en waar we voor staan, daar in Hilversum. Terug naar hier, terug naar de tuin, de vele bloemen en planten die zo ongelooflijk mooi bloeien en groeien. Mijn vlinderstruiken die echt prachtig paars zijn, een enorme grote en een paar wat kleinere, drie verschillende kleuren paars. Hoe mooi. Gek is, dat ik altijd paarse bloemen en planten koop. Nooit geel. Geel de kleur van mijn vader. Zonnebloemen en ik denk aan hem. Ik heb ook wel wat zonnebloemen en andere gele planten staan, gekregen. En dan glimlach ik, en denk aan hem. Net zoals wanneer dat mooie gele citroenvlindertje steeds langs komt in de tuin. Even in de buurt gaat zitten. En al die andere mooie vlindertjes, geweldig wat een leven. Nooit gedacht dat ik zo zou kunnen genieten van de tuin, de kleuren, de bloemen en de planten. Dat ik na zou denken over welke planten waar moeten staan. Dat ik de vogels hun gang laat gaan, waardoor er soms opeens een planten totaal ergens anders op komt. De vogels geven dus mijn tuin soms een wat andere nuancering, dan ik zelf had bedacht. Mooi hoe het leven geleefd wordt hier. 

Op 7 september organiseer ik samen met Monique, een dag 'Levenslessen vol levenskunst' zo'n dag waarop we met een groep van ongeveer 10 mensen aan de slag gaan over die dingen die echt belangrijk voor jou zijn. Jouw waarden, en hoe je daarmee omgaat in je leven. Hoe je jouw waarden, vertaalt in je leven. Hoe je vanuit die waarden keuzes maakt. En hoe je door dicht bij jezelf te zijn, en te blijven, je trouw blijft aan jezelf. Een dag met muziek, lekker eten en drinken, gezelligheid, buiten, Teun, onze vriend die er tussendoor scharrelt. In het atelier, of buiten, soms ook in huis, maar net wat er gebeurt zo'n dag. Monique en ik. We lopen ieder een eigen pad, totaal anders. Mooi is dat als ik naar mijn vriendenkring kijk, dan zie ik een enorme diversiteit aan mensen. Met totaal andere levens, en soms wandelt dat hier allemaal naar binnen. Op een verjaardag, ontmoet iedereen elkaar. En geniet ik van de mix van mensen. De een ontmoette ik ooit toen ik nog heel jong was, in mijn studentenhuis. Een vriendschap die gebaseerd is op liefde. En altijd zal zijn, al ruim 47 jaar. De ander ontmoette ik tijdens een studie aan de Universiteit in Groningen. Onze levens zijn zo enorm verschillend, maar nog steeds ontmoeten we elkaar. Zij woont in Zwitserland, ik in Nieuw-Vossemeer. Anderen mocht ik hier in het dorp voor het eerst ontmoeten, pas 4 jaar geleden. Een andere iemand mocht ik ca. 9 jaar geleden in Wassenaar ontmoeten, en nog steeds voelt het goed als we samen zijn. En daar tussendoor, mensen vanuit een werkomgeving, een feest, en het grootste kenmerk is dat mijn vriendschappen blijven bestaan. Ongeacht waar ik heenga. Want ik ben degene die door het land is getrokken, die ging verhuizen, op zoek naar, ja op zoek naar rust. Vanaf mijn 17e ben ik op reis geweest, omdat ik het gevoel had mijzelf te moeten vinden. Ik wilde Anita kunnen zijn en blijven, waar ik woon en waar ik werk. Zonder beperkingen, ik wilde van vrouwen mogen houden, en mogen zijn wie ik ben. In mijn te grote korte broek soms, en mijn verwassen polo. En bij iedere verhuizing, bij iedere ontmoeting, kwam ik dichterbij mijn 'thuis'. En nu, vier jaar geleden, ben ik oprecht thuisgekomen. In een heel lieflijk klein dorpje. Op fietsafstand van mijn geboortegrond, en toch voelt het zoveel fijner. Het is alsof ik hier hoor. Hier en nergens anders. Ik geniet van de mensen, het groeten, soms een praatje maken. Een hand opsteken, een glimlach. Het bezoekje aan de kapper. Het kopje koffie op het terras. De wandeling door de polder. Moet je nagaan en ik moest 60 jaar worden om thuis te komen hier. En nu, bijna 64 jaar, realiseer ik me, dat het goed is gekomen. Zoals mijn moeder zei, vlak voordat ze stierf  'het is toch nog goed gekomen met je' (en zij had het over mijn loopbaan, mijn werk, mijn zakelijke leven). Ja het is goed gekomen, in alles, in mijn levensgeluk, mijn liefde, mijn huis, mijn werk, mijn vriendschappen. Want zonder vrienden kan ik niet. Dat realiseer ik me ook. Zonder al die mooie, verschillende mensen, zou ik het leven anders ervaren. En hoe fijn is het, om te voelen 'ik ben echt gelukkig'. 

Doet me denken aan een ontmoeting op de begraafplaats. Mevrouw in kwestie was weduwe. Haar echtgenoot was vele jaren ouder, zo vertelde ze me en al geruime tijd geleden overleden. Zij bemerkte bij zichzelf, dat zij eigenlijk nu heel andere keuzes maakte, dan toen meneer nog leefde. En eigenlijk koos zij voor een natuurgraf, zonder dit te overleggen met de kinderen van haar partner. Want zij wilde nu, op haar 77e haar eigen keuzes gaan maken. En toen ik haar vertelde dat haar graf het nummer 99 had, was ze ongelooflijk blij. Ze hield van dit soort getallen, dit noem je een palindroom, een spiegelgetal, je kunt het omdraaien en het blijft hetzelfde. Leuk, ook deze dame moest eerst heel veel ervaringen opdoen in het leven, om uiteindelijk keuzes te maken, die dichtbij haar eigen kern, haar eigen waarden liggen. En zij was gelukkig, met haar gekozen boom, met haar gemaakte keuze. Diezelfde middag nog, betaalde zij dit graf. Zo blij was ze. 

En met dit prachtige beeld van mijn tuin, gemaakt vanuit het atelier, mijn zilverberk zo prachtig in het groen, ga ik naar het einde van mijn blogje van vandaag. Deze boom ruist zo lekker in de wind. Vroeger als heel klein meisje op mijn kamertje, lag ik te luisteren naar het ruisen van de bomen. Ik vond dat rustgevend. En nu, ik schat in, zo'n dikke 50 jaar later, luister ik weer naar het ruisen van de bomen. Glimlach ik bij de herinnering, huil ik soms zomaar even. Omdat het leven me veel gegeven heeft, maar ook veel heeft ontnomen. Maar ach, het leven heeft altijd twee kanten. En die ene kant, die draag ik met me mee. Zonder pijn, want het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Het gemis is er dus ook. En ook dat hoort bij mij. Het eenzaam zijn soms, zonder me eenzaam te voelen. De wat verstilde kant in mij, die bijna niemand ziet, alleen Teun. Hij en ik op donderdagen, wandelend door de stille polders, of langs de waterkant. Niet verdrietig, maar rustig samen optrekken, om al die gedachten de ruimte te geven. Het mag er zijn. Alles mag er zijn.

Ik wens je een prachtige zondag. De zon en de wind, zij spelen samen vandaag. Hoe fijn. 

De storm is weer gaan liggen.....

En de storm is weer gaan liggen. Had het weer gisteren heel Nederland (en Duitsland) in de greep, reden treinen niet meer, waren wegen afgesloten, vandaag is de rust weergekeerd. Gisteren was het hier al heerlijk. Hier in het land waar Zeeland Brabant kust. Hier op de plek, die rust laat voelen zoals het hoort. De stilte, af en toe een haan die kraait, de vogels die vrolijk zingen. Hier heel klein, bij mij, bij ons in de tuin. De storm is weer voorbij geraasd. Gek, nee eigenlijk ook niet zo gek, hoe het klimaat anders wordt, hoe het weer ons in de greep krijgt. En hoe we hier niet zo goed op ingespeeld zijn. Zandzakken voor de deur, hier, in dit huis. Storm, regen, een klimaat waarvoor we vroeger naar Spanje gingen, om die zon zo te mogen voelen. En nu is het allemaal hier. 

En ondertussen is het donderdagochtend, alweer in juli aangekomen, en zit ik met mijn eerste kopje Nespresso in de keuken. Ik lees een stuk in het NRC over laatbloeiers, over mensen die uiteindelijk doen, wat ze altijd al wilden gaan doen. Boeken schrijven, nadat het leven hen een ongekende hoeveelheid ervaring heeft gegeven. En dat is toch wel het mooie van ouder worden vind ik. Dat je al zoveel hebt mogen zien en voelen. Dat je al een aardig gevulde rugzak hebt, vol met ingewikkelde verhalen. Verdriet, geluk, liefde, ziekte, ongeluk, en dat dat alles maakt dat je anders doorgaat. Zo voel ik ook aan mezelf dat ik anders ben geworden. Fijn. Ik las net over een vrouw, die ziek is geweest, een beetje meer richting de dood dan het leven ging. En dit soort verhalen blijven me bij. Want ook al is het lang geleden, dat was mijn sleutelmoment, mijn sleutelverhaal. Mijn verhaal waarop mijn leven kantelde. Het moment waarop de armoede begon, haha. Maar ook het moment, waarop het geluk echt begon. En soms heb je iets nodig in je leven, het stoppen van een relatie, het ziek  worden, of gaan leven met een partner die ziek is, om te komen bij je eigen kern. Bij wie je echt bent en waar jij voor staat. Welnu, en waar sta ik dan voor. Wat zijn mijn waarden, waar geloof ik in. En dit is dan weer voor mij de basis voor een intervisie, of voor een coachtraject met mensen. Of voor een 'les in levenskunst' hier in de tuin. En uiteindelijk zal dat ook mijn eindbestemming zijn, na mijn pensioen. Levenslessen in levenskunst. Ik ben er ooit mee begonnen, ook ik gebruikte al heel lang geleden de zin 'ik ben in het ondertussen' en ik zie nu grote namen, die deze zin gebruiken. Mooi toch. Levenskunstenaar, dat woord kende ik nog niet, toen mijn rector mij vroeg, toen ik mijn HAVO diploma haalde op mijn 16e 'Anita wat wil je later worden'. Ik riep toen maar 'onafhankelijk'. Vond ik wel een mooi antwoord, omdat ik het woord 'Levenskunstenaar' toen nog niet kende, nog niet had bedacht. Maar dat is wat ik nu ben. Een levenskunstenaar. En dat is niet alleen maar dansen en zingen he. Dat is leven, met de omstandigheden die er zijn. Soms heel vrolijk, soms heel veel, soms heel weinig, soms alleen of alleen met Teun. Soms diepgaand, soms gewoon lekker met een super mooi glas wijn. Jawel, ik heb er weer een gevonden, samen met Jan en Annie en Annemarie, een prachtige nieuwe Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc. Genieten. De eerste 12 flessen staan al in de wijnkast. Klaar voor genieten. Klaar voor een momentje Levenskunst. 

En terwijl ik hier aan de keukentafel zit te schrijven, ligt Teun heerlijk buiten op de tuintafel. Zijn favoriete plek. En jawel, een hondje hoort niet op tafel. Een hondje hoort niet op de bank. Maar dit hondje gewoon soms wel. En soms ook weer niet. En jawel, ik ben opvoedkundig niet zo sterk. Ik heb geen kinderen. Jij weet niet wat opvoeden is. Al dit soort zinnen krijg ik regelmatig te horen. En het klopt allemaal. Alleen is mijn manier van kijken naar opvoeden, naar hondjes, naar mensen, naar het leven, misschien wat anders. Maar aan de basis van dit alles ligt een begrip als bewustzijn, en verantwoordelijkheid durven te delen, maar bovenal - vertrouwen -. Vertrouwen in mensen en dieren, vertrouwen in de samenleving. Vertrouwen in elkaar. En tot nu toe, word ik slechts zelden teleurgesteld in dit vertrouwen. Word ik vaker nog verrast wat vertrouwen me brengt. Hoe mensen (en Teun) hiermee omgaan. Hoe fijn dat is. Als ik jou simpelweg kan en mag vertrouwen. Je krijgt de sleutel van mijn huis. En geloof me, het is goed. Aan de basis van dit vertrouwen ligt simpelweg een ding - liefde - liefde voor het leven. Liefde voor mijn medemens. En dan zijn we weer terug, waar alles begon, daar in die Oostmoer. Waar ik gisteren even langs reed, op weg naar Hans en Mirna. En dat liedje 'daar waar mijn wiegje ooit heeft gestaan' of iets dergelijks, schiet me nu te binnen. Want in essentie, ondanks die rare korte broek waar ik altijd in loop, is het goed met van Loon. Niks mis mee. Zou Pa van Loon zeggen. 

Vorige week mocht ik iemand ontmoeten, voor wie het leven gaat stoppen. Op eigen verzoek. Jong nog, net de 30 aangetikt. En als ik dan met iemand over mijn begraafplaats loop, die niet meer verder kan in dit leven. Gewoon, omdat het niet meer lukt. Ondanks hulptroepen, gesprekken, liefdevolle omarmingen, dan ben ik blij, dat euthanasie bestaat. Dan ben ik blij, dat je dit soort keuzes mag maken. En natuurlijk raakt het me. En als ik dan terug naar huis rijd, over die overvolle A27 en soms gewoon een uurtje stapvoets rijd, en muziek luister van Stef Bos ofzo. Of soms nog zwaarder, Leonard Cohen, dan realiseer ik me altijd weer, hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen. Tja, daar kom ik steeds op uit. Als de weg waarop je loopt, niet de jouwe is, dan heb je een keuze. En ook in vriendschappen merk ik dat soms, als iemand altijd je maatje was, maar een totaal andere route gaat lopen, wat zegt dat dan. Wat doe je daar dan mee. Weer komt er een liedje in me op - Afscheid nemen bestaat niet -. Maar volgens mij bestaat dat wel. Ooit las ik ergens, afscheid nemen is iets van alle kanten bezien, netjes inpakken, nog een keer goed kijken en dan achter je laten. Dan verwordt het tot een herinnering. En zo kan het ook met vriendschappen. Je kunt die ook 'uit' maken, zonder ruzie. Netjes, in gesprek, elkaar de hand geven, nog een keer een enorme omhelzing en dan kijk je terwijl je wegrijdt nog een keer achterom. En dan komt er weer zo'n verhaal bij, in je rugzak. Volgens mij is dat ook levenskunst. En het leuke is, ooit heb ik afscheid genomen van vrienden. Op een dergelijke mooie manier. En op de een of andere manier kwamen ze later, anders wel, weer terug in mijn leven. En het paste weer bij dat moment. Fraai he...en zomaar opeens kom ik bij een Brabantse hit 'Engelbewaarder'. Tijdens het Dorpsfest hier, een veel gezongen, gedraaide hit. En ik, ik zing dit lied uit volle borst mee. Heerlijk. Dus als ik jarig ben, gaat ook deze aan. Grappig hoe muziek je loodst door het leven. Hoe je muziek met je meedraagt. En nu eindig ik dan ook redelijk abrupt, want Teun komt me halen. Hij wil er wel op uit. En hier hoort een liedje bij - Lass die Sonne in dein Herz - van Wind, komt zomaar spontaan bij me op. Glimlach en hou die vast. Mooie dag. Groeten van iemand die vandaag de Levenskunst weer gaat omarmen. Dikke zoen!