Vrij zijn om te kiezen of je wel of geen vaccinatie wilt. Ik
wel natuurlijk! Vrij zijn om te gaan wandelen, fietsen, of in de auto te
stappen. Vrij zijn, om met een vriendin af te spreken en de ‘verloren’ jaren
bij te praten, in te halen, of opnieuw aan te gaan. Vrij zijn, om een uurtje
langer te slapen, of zelfs drie uurtjes. Vrij zijn, om met je team steeds weer
te kiezen voor kwaliteit, en voor een optimale dienstverlening. Vrij zijn, om
te houden van wie je wilt. Man of vrouw. Het mag er zijn. En wat een rijkdom is
dit lieve mensen. Ik voel me zo ongekend rijk. Door hier te mogen wonen. Door in
de regen even naar de SPAR te lopen, mijn eigen dingetje te doen. Een boekje te
bestellen online, omdat ik dat graag wil lezen. Mijn cadeaukaart gekregen
tijdens de kerst hiervoor te gebruiken. Kortom, vrijheid is een ongekend groot
goed. En ook al kan ik dan niet op vakantie, op lekker uiteten gaan, ik kan wel
hier thuis mijn eigen kleine leventje leven. Ik kan in Hilversum werken, en net
als nu, prachtige mooie muziek draaien en genieten van alles wat er is. En hoe
grappig ondertussen zingt Guus over ‘Brabant’ en ‘daar brandt nog licht’. Ik
die nooit in Brabant wilde wonen, en er nu met heel mijn ziel en zaligheid
gewoon woon. En geniet, intenser dan ik
ooit heb kunnen genieten. Vandaag is het stil hier, An komt vanavond thuis en
dan kook ik een lekker diner. Lekker vind ik dat. De tijd hebben om te koken,
om een mooi diner in elkaar te zetten, eenvoudig en gezond. Een mooi glas rode
wijn erbij. Dit is dus zo’n kwaliteitsdagje voor mij. Ik hou er van.
In Hilversum, gaan we geleidelijk aan beginnen met de
Bosdrift, er wordt nu ruimte gemaakt, door takken te verwijderen op de
begraafplaats, waardoor de zichtlijnen, het licht nog mooier over de graven zal
vallen straks. En dan het schitterende gebouw, dit is het jaar van de Bosdrift.
Een jaar waarin er zoveel gaat gebeuren. Geweldig, het voelt ook daar alsof ik er
zo thuis ben. Soms voel ik me een zwerver, want ongeacht waar ik woonde, ik
voel me er wel thuis. Ik ben niet zo honkvast wat dat betreft, maar nu in 2021
is alles goed. Werkelijk alles. Mijn houden van, mijn thuis, ons huis, mijn
werk, mijn vriendschappen, mijn gezondheid, mijn vrijheid…..vul maar in, er
hoort nog zoveel bij. Maar hoe fijn is het, deze balans te voelen. En terwijl ik
dit schrijf, zit ik hier tussen mijn ouders in, een oude foto van de boerderij
waar ik geboren ben, de poster van de documentaire, kortom, mijn hoekje, mijn
werkkamer vol geschiedenis. De geschiedenis van Anita van Loon. Een gewoon
boerenmeisje, met twee prachtige ouders. Een mooie familie, met een
verscheidenheid aan herinneringen. Ach en soms sluit je zo’n kamertje in je
hart, en dan is dat klaar. En zo is het ook met mijn familie. Er zijn kamertjes
dicht gegaan. En ook dat is goed. Het meisje, dat ooit boerin wilde worden,
samen met een andere boerin. Maar door diezelfde familie, is die droom anders
gelopen. En dus werd het dat meisje dat op haar 17e in den Haag ging
wonen. Werken en in de avonduren naar school. Heel veel prachtige opleidingen
verder, heel veel mooie banen verder, met geweldige herinneringen, sta ik nu
met twee benen in de uitvaartwereld. Een plek die me past, als de lekkerste
jas. En dat meisje dat ooit boerin wilde worden, is nu een vrouw die dit jaar
62 gaat worden. Die straks met de mannen van het team Groen het gras gaat
maaien, op die prachtige nieuwe grasmachine in Hilversum. Is de vrouw, die
straks de VITO bus pakt met daarop Uitvaartstichting Hilversum en dan even naar
de Noorderbegraafplaats rijdt, of naar de Bosdrift. Ik verheug me erop. Maar
het is ook een vrouw geworden, die de kunst van het leven goed verstaat.
Levenskunstenaar geworden door schade en schande. Door pijn, door ziek zijn,
door verwondering over wat het leven met je kan doen. En net zong Bram
Vermeulen ‘dood ben ik pas als jij me bent vergeten’. Grappig, want dat is ook
een van die mooie liedjes, die je hoort tijdens afscheidsplechtigheden. Ik hou
wel van die melancholieke muziek. Van die teksten, die zo waar zijn. Echt waar.
En terwijl ik dit schrijf, denk ik opeens aan de uitvaart van mijn moeder, nu
al 18 jaar geleden. Toen draaide ik ‘Mother how are you today’ en soms hoor ik
dit nummer en vraag ik het haar. Mijn moeder. Die lieve ernstige en soms zo
vrolijke vrouw. Die vrouw die mij leerde me te verwonderen, niet te oordelen. Die
mij leerde om te gaan met het leven, zoals het komt. En die mij ook leerde, dat
je mensen kunt verliezen ook in het leven zelf. Gewoon doordat je ieder een
andere weg bewandelt. Het mag allemaal. Het is allemaal. En alsof het zo moet
zijn gaat Stef Bos nu zingen over mijn ‘papa’. Prachtig. Als ik boos ben, of
niet tevreden kan ik net zo primair reageren als mijn vader. Kort door de
bocht, strak, maar ach daarachter zit een intens groot hart. Een lief en puur
mens. Ja zo zie ik mezelf. Ik geef je alles wat ik heb. Ik heb zelf niet zoveel
nodig. Je mag alles van mij meenemen en hebben. En ik zal simpelweg altijd van
je houden. Als ik ooit van je heb gehouden, dan stopt dit nooit meer. Net als
mijn papa. Ik lijk steeds meer op hem. Ik geloof in niks, dus we komen elkaar
na de dood nooit meer tegen. Zingt Stef Bos, en dat geeft ook niet. Ik draag je
in me…altijd weer. Ik neem je mee, ook al zie ik je nooit meer, waar ik ook
heen zal gaan, jij bent bij me. Nu vandaag ook, terwijl ik tussen de foto’s van
mijn beide ouders zit. Zij zijn er gewoon, nu en straks. Zij houden me in de
gaten, hun dochter die boerin wilde worden en nu in de uitvaartwereld werkt,
met heel haar hart. En ik geloof zomaar, dat ze trots zijn, op wat ik nu laat
zien in dit leven. Dus dank je wel lieve ouders, voor alles, ik geloof dat ik
in mijn toekomstige blogs ook jullie een mooi eigen kamertje in mijn hart geef.
En dat ik dan ga schrijven over dit jaar 2021 en wat er allemaal aan de hand is
in dit bijzondere leven. Een nieuw kamertje in mij opent zich, we gaan het zien…dank
je wel. Pas goed op jezelf en blijf gezond. Het is zo spannend nu, doe het goed.
En dat vaccin, neem het, als je aan de beurt bent. Help ons mee samen weer
gezond te worden, samen weer ruimte te maken, voor elkaar, voor ons samen zijn,
voor onze samenleving. Dag!
