Power en Love tja dat is best ingewikkeld...

Afgelopen week mocht ik weer twee dagen samen zijn met Danielle Braun en Jitske Kramer van de Leergang Corporate Antropologie. En met hen en mijn mede deelnemers aan deze Leergang, ervaren hoe wij als mensen omgaan met macht en met verbinding, in dit blok genaamd Power en Love. En eigenlijk als je jezelf onder laat dompelen en simpelweg de dingen laat komen, die er komen, dan voel je precies wat macht en verbinding met jou doet als mens. Wat doet het als een mens je aanraakt, of zijn of haar bewondering voor jou uitspreekt. Wat doet macht met je, wat doet het als je non verbaal eigenlijk een soort overwicht neemt, maakt, pakt naar de ander toe. En weet je, op dit soort momenten, dan voel ik, dat ik heel erg sta voor verbinding, veel minder voor macht, maar dat er ergens in mij een ongelooflijke power zit. En dit straal ik blijkbaar uit, ongeacht wat ik doe. Weet je, eigenlijk gun ik iedereen dit soort momenten van bezinning in zijn of haar leven. Het brengt je veel, het laat je reflecteren naar je eigen gedrag. Het maakt mij altijd duidelijk, waarom ik me in de ene situatie heel goed voel en in de andere niet meer wil zijn. Veiligheid, vertrouwen, het goed hebben met elkaar, het zijn allemaal van die essentiële zaken in ons leven, waardoor het je wel of niet goed gaat. En jij zelf, jij hebt hier toch wel veel in te zeggen, als je goed luistert naar je innerlijke stem. Dit blok laat mij anders kijken naar mensen, naar relaties, naar hoe we de dingen doen met elkaar. Grappig dat ik gisteren een bijeenkomst van de Ledenraad mocht hebben, en hier kon ik in stilte reflecteren, op wat er allemaal zich afspeelt in dit gremium. En terwijl ik dus naast de voorzitter van de directieraad, Ron zit, observeer ik wat hier gebeurt. Ook belangrijk is hoe we luisteren naar elkaar, hoe we elkaar wel of niet verstaan. Kortom ook mijn zaterdag was weer heel erg leerzaam. In mijn support challenge groep, mag ik samenwerken met Ine, Marije en Kor. Mooie bijzondere authentieke mensen, met wie ik denk ik, nog heel veel mooie momenten ga meemaken. Nu, zondagochtend, na een heerlijk diner bij Mila gisterenavond met mijn schoonouders en Annemarie, zit ik te luisteren naar het live concert van Leonard Cohen in Dublin. Geweldig, An en ik hebben deze man in zijn nadagen in Amsterdam, in het Olympisch Stadion in de openlucht mogen horen, en dit was werkelijk zo bijzonder. Wat een prachtige man. Een paar weken geleden heb ik een documentaire over hem mogen zien. En ging ik terug in de tijd, ik denk dat ik 15 of 16 was toen ik met vrienden van de middelbare school, Leonard Cohen voor het eerst in AHOY live zag. Ik heb er nog foto's van in mijn foto album. Ik was verliefd op Beatrice, en de liedjes van Cohen, maken dan dat je een soort van geluk ervaart. Kun je nagaan 43 jaar geleden luisterde ik al naar deze muziek. De komende weken zijn nog erg vol, veel en intensief. Mooie momenten wachten ons nog. Afscheid nemen van vier leden van het Hoofdbestuur, veel bijeenkomsten, ontmoetingen en geleidelijk aan schuiven wij door naar het einde van het jaar. Annemarie die 55 jaar mag worden, een weekje naar een boshuisje ergens in de natuur, met een houtkachel, wandelschoenen mee, boeken mee, kerst vieren daar, de stilte ervaren, zomaar niets...ken je dat? Zomaar niets, oud en nieuw, met Emmy en Reynaud, of met vrienden bij Mila en Simone, het kan allemaal...gezellig. Mensen missen van wie ik zielsveel hou. Tijdens de Leergang werd er een filmpje getoond, 'zie je mij' over een oude meneer, die niets meer kon, niet meer zelfstandig kon zijn, niet meer kon praten, en hierdoor leek op een wat bozige oude man. En deze man heeft een brief geschreven waarin hij vraagt om hem te zien, als die man die hij was, toen hij 30, 40, 50 jaar was, maar ook als een man, die mooie en lieve dingen heeft en heeft gedaan, hij vraagt om gewoon te worden gezien als mens. En toen dit filmpje begon, zag ik de hand van die oude meneer op de hand van iemand anders, en begon ik te huilen. Het was net alsof ik de hand van Pa van Loon zag en voelde, op de mijne. En of ik zijn verhaal zag, want als je niet meer bent wie je was. Als je niet meer kunt wat je kon, als je niet meer kunt uitdrukken, wat je uitdrukken wilt, dan ziet men jou misschien niet meer. En toch ben jij gewoon nog jij. En ik voelde de onmacht van mijn vader, toen hij invalide werd, toen hij verschoond moest worden, toen hij ....ja nog zoveel meer. Ik voelde zijn verdriet en het werd even mijn verdriet. Mooi om dit zo te mogen voelen, te mogen ervaren, wat wij mensen met elkaar doen en kunnen doen. Maar ook, en dat is mijn rijkdom, hoeveel ik van die man hou. In de Leergang vertel ik over hem, over onze passie voor die ster, over onze liefde voor vrouwen, voor wijn, voor elkaar. En weer was dus Pa van Loon bij me...ik deelde mijn emotie met Danielle. Heel lief, legde zij haar hand op mijn rug. Ja vanuit verbinding en weer mocht ik ervaren, hoe mooi dit soort gebaren zijn. Ondertussen heb ik zomaar een bericht gestuurd naar mijn team. Want ook nu realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben, ook met mijn baan, mijn team, mijn rol in dit team, bij Yarden. Ik zou iedereen wensen, dat hij of zij deze rust mag ervaren. Ruimte, vrijheid, je eigen keuzes kunnen maken, je eigen vrijheid voelen, vrijheid in verbondenheid, je liefde voor je gezin, je medemens, de mensen die je bij je mag dragen, en die niet meer fysiek hier dichtbij zijn, maar wel degelijk in je hart. Je kent me ondertussen, Nespresso, Spa Henriette, boterham met ham (ook dit is al jaren hetzelfde...beetje saai of niet...)en gewoon zomaar de muziek. Vandaag gaan we lekker even genieten, even niet zoveel hoeven, en simpelweg zijn. Ik hoor nu een prachtige versie van Who by Fire...wow, met een harp, een gitaar, prachtig, ik wens jullie een mooie zondag.

Bloemen, ontmoeten en overheerlijk Syrisch eten...

En terwijl je de wind hoort waaien, volgens mij Sinterklaas alweer in het land komt, en je overal de etalages mooi ziet worden, voor alle feestdagen die gaan komen, zit ik weer op mijn vertrouwde plekje. Thuis aan tafel. Met prachtige bloemen om me heen, alsof ik jarig ben. Bloemen van een vriendin, en bloemen van Razan, de bloemen die zij heeft gekregen van Yarden, mocht ik geven aan Annemarie. Lief he...omdat ik zowel Adel als Razan afgelopen week, na een prachtige avond vol ontmoetingen in het Yardenhuis Utrecht, bij Harm Kamphuis en zijn team, met een auto vol Syrische hapjes allebei naar huis heb gebracht. Waarom, omdat Adel naar Rotterdam moest en we pas rond half elf of misschien nog wel later, wegreden uit Daelwijck. En Razan naar Den Haag Loosduinen. En om hen nu ergens af te zetten bij een treinstation zo laat in de avond, met zo enorm veel bagage en eten, dat ging mij te ver. En toen ik rond kwart over twaalf in de nacht Razan had afgezet, zag ik dat mijn tank bijna leeg was. En ben ik als een bejaarde, zonder heel hard op te trekken of af te remmen, terug naar Wassenaar gereden. Ik had geen zin meer om te tanken. En de volgende ochtend heel vroeg weer, baalde ik...want toen moest ik direct het eerste beste tankstation bezoeken. Maar wat was het weer mooi, om deze avond mee te maken. Adel interviewde Esseline van de Sande, ooit trainer en adviseur van de VN in Damascus. Over hoe het was voor haar om daar te leven, als Nederlandse vrouw. En wat mij raakte was haar verhaal over de prachtige openheid en gastvrijheid, die zij daar ontmoet heeft. Maar ook het feit, dat mensen tijd hebben voor elkaar. En dat dit nu hier in Nederland is, wat zij zo mist. Maar ook de broers Bakri en Mohammed Eleni, die hier een stichting hebben opgericht, om als vrijwilliger niet passief maar actief bezig te zijn. Zij helpen ouderen, hulpbehoevenden en onderhouden stadsparken, vanuit hun stichting. Zij proberen hier een dienstbaarheid te laten zien, waar wij nog iets van kunnen leren. Mooi. Er waren collega´s, vrijwilligers, Ledenraadsleden en nog wat gasten. Onder de indruk was ik van de familie Alhozj. Zij hadden een groot restaurant, een slagerij, een bakkerij in de buurt van Damascus en 400 mensen in loondienst. En nu heb ik hen hier in Nederland mogen ontmoeten, en zijn zij dankbaar dat wij gebruik hebben gemaakt van hun catering, omdat wij hen hiermee helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Vader, moeder, dochters en zonen. Indrukwekkend, en hun voedsel was zo lekker. Iedereen ging naar huis met een doosje vol lekkers, hartig en zoet, prachtig! Razan heb ik ontmoet, zoals jullie weten bij Face the Future. Een programma, waar ik door Ron Bavelaar opmerkzaam ben gemaakt, omdat hij deze organisatie kende vanuit zijn werk voor AMREF. Face the Future organiseert een drie daagse training, waar nieuwkomers en Nederlanders elkaar ontmoeten. Met elkaar zijn en samenzijn. En waar je samen met een nieuwkomer (vluchteling) eigenlijk een commitment aangaat met elkaar. Een commitment, om elkaar te helpen, elkaar bij te staan en samen probeert je bijdrage te leveren aan een stukje integratie in Nederland. Mooi, terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Mila en Simone. Zij waren vorig jaar in India, om te komen volgens mij voor Unesco of zoiets. En op dit moment is bij hen in het restaurant Ashwin, een jonge kok uit India. Hij is voor drie maanden hier. Mooi hoe ook zij, hun bijdrage leveren, om elkaar als mensen de hand te reiken. En te proberen vanuit de verbinding van je hart, het leven iets mooier te maken dan het is. Leuk, zo dichtbij gebeurt het ook. En afgelopen week, met Razan en Adel, en al die andere prachtige mensen, ging Razan opeens speechen, voor de hele groep. En ik, ik was geraakt en emotioneel. Tja, het was prachtig! Maandag ga ik lunchen bij Face the Future om te kijken wat ik meer voor hen kan doen, dan wat ik nu al doe. Misschien hen helpen bij projecten ofzo. Mijn rol binnen de Stichting Een Land Een Samenleven, heeft hier ook mee te maken. Met Razan en Adel ga ik kijken, hoe ik zoveel mogelijk van dit soort mooie initiatieven kan bundelen en laten samenkomen, en kijken hoe we elkaar kunnen versterken. Dit is een van mijn projecten voor de Stichting ELES (Een Land Een Samenleving). Dit was ook de week van het afscheid voor mij. Want een van mijn meest dierbare collega´s, Carla is weg bij Yarden. Ik oordeel niet, maar voel het wel. Ik mis haar, in mijn nabijheid. We trokken best veel samen op. En het mooie is, dit hoeft niet anders te worden nu. Want soms is het zo, dat mensen, die je in je hart hebt gesloten, bij je blijven, ongeacht waar je reis heen gaat. En zo zal het ook met Carla en mij zijn. Ik zie mijn leven als een mooie reis, tot nu toe, ik mocht mensen ontmoeten, verliezen, weer opnieuw tegenkomen, soms neem je bewust afscheid van mensen, omdat je samen klaar bent. En ieder voor zich weer verder reist, zonder die ander. En als je dit soort trajecten, samen doet, is het goed. Als je de reis die je samen maakt, goed afsluit, kun je los van elkaar weer verder. En dit gaat over vriendschap, liefde, ziekte, sterven, maar ook over werk. Een goed afscheid helpt je verder, volgens mij een prachtige zin van Yarden. En dus ook van mij. Zo kon ik afscheid nemen van mensen van wie ik gehouden heb, omdat het einde van hun leven kwam. Zo kon ik afscheid nemen van mooie organisaties waar ik gewerkt heb, omdat er een nieuwe mooie organisatie voorbij kwam. Zo kon ik afscheid nemen van liefdes, omdat de liefde overging naar iets anders, of voorbij ging. Zo kon ik afscheid nemen van collega´s, met wie ik niet meer deel dat wat ik vroeger deelde. En zo kon ik afscheid nemen van materie, omdat het me niets meer deed. Maar een ding, daar kan ik nooit afscheid van nemen, en dat is dat mooie merk Mercedes. Wat een geweldig merk. En jawel, ik heb haar gevonden, die prachtige bolide...mijn droomauto. Mijn auto, waar ik nooit meer afscheid van wil nemen. Je mag al mijn materie hebben, maar deze auto blijft bij mij. Ik vertel er jullie later meer over, nog een paar weekjes wachten. Wat wel leuk is, is dat mijn collega Gonda ervoor gezorgd heeft, dat ik een interview krijg in het magazine Mercedes, over mijn passie voor dit merk. En toen zij mij dit bericht stuurde, dacht ik ´wow wat zou Pa van Loon dit gaaf vinden´. Wij lazen namelijk altijd samen dit magazine. Een soort van glossy, waar we samen lazen over de nieuwe modellen, de oude modellen en hij was net zo gek als ik, van een horloge (hé Pa van Loon, je kleindochter Noor draagt jouw horloge aan haar rechterhand, uit eerbetoon voor jou, omdat jij, toen je linkszijdig verlamd was, je horloge ook rechts droeg, en dit horloge heb ik ooit voor je gekocht, voor je laatste verjaardag, en nu, nu draagt Noor het..net als jij aan haar rechterhand'. Maar ik zal het aan je laten zien in gedachten Pa van Loon, als dat magazine klaar is. En ik zal seinen met mijn oplichtende Mercedes ster, naar jou! Dus lieve mensen, al die mooie ontmoetingen, steeds maar weer, maken mijn leven zo mooi. Nu in de stilte van ons huis, met Annemarie tegenover me, die haar eigen ding doet, geniet ik van deze mooie dag. Een hele fijne dag gewenst! Deze armband kreeg ik bij Face the Future. Gemaakt van het rubber van de rubberen reddingsvesten, waarmee vluchtelingen in Griekenland aan land zijn gekomen. Als symbool voor de verbinding waar Face the Future voor staat. Mooi he...

Zomaar heel even....

En nu is het zondag, eigenlijk zou ik bij mijn vriendinnetje gaan eten, maar doordat ik niet zo goed kan eten, en mijn gezicht een beetje opgezet is, zit ik lekker thuis nu. Net even bij AH geweest voor wat boodschappen, Annemarie strijkt en ik geniet even van de stilte. Wat heb ik toch met die stilte...hoe heerlijk vind ik het, om rustig thuis te zijn, en zomaar te genieten van alles hier om me heen. Ik voel me niet heel lekker, ben wat duizelig, gebruik veel pijnstillers en wil af en toe slapen. En natuurlijk wil ik morgen werken. Vrijdag zou mijn implantaat geplaatst worden, maar mijn bot van de bovenkaak was niet sterk genoeg. Dus moest er kunstmatig bot in mijn bovenkaak geplaatst worden en het hele spul moest gehecht worden. Voelt alsof ik in de boksring heb gestaan, dikke wang, en heel gevoelig in mijn mond. Heel zacht voedsel eten, een overheerlijke soep door Floor voor mij gemaakt, en hele kleine hapjes nemen. Goed voor de lijn, dat is dan weer een voordeel. Maar nu, nu moet ik vijf tot zes maanden wachten, voordat het implantaat geplaatst kan worden. Eerst moet mijn bovenkaak sterk zijn en worden. En dan na weer drie maanden mag de kroon/brug er op geplaatst worden. Dus zorgverzekering zet u schrap, ik kom er aan in 2018. Een duur grapje daar in mijn mond. Maar ja, dan kan ik weer een poosje vooruit. Leuk, dit weekend, hebben wij met Emmy en Reynaud, eventjes nog de verjaardag van Floor gevierd. Met Roos en Sabine erbij. Met champagne. Floor is heel druk bezig met haar master, en haar werk. Heeft nauwelijks nog vrije tijd en dit betekent dat we ca. 2 weken na haar echte verjaardag, hier even bij stil hebben kunnen staan. Ondertussen ben ik druk aan het kijken naar hele mooie mercedessen, een mens als ik, wil altijd dromen, dromen en genieten van een foto alleen al. Een Mercedes Benz, ja dat is al mijn hele leven lang, mijn passie, hoe gaaf zou het zijn, als ik in 2018 zomaar samen met Annemarie in zo'n prachtige bolide privé kan gaan rijden. Weet je, het loslaten van mijn huis in Schoonhoven, geeft me ook zoveel nieuwe ruimte, om andere dingen te gaan doen. Dit huis helemaal vrij maken en genieten...want weet je, soms ben ik mij er zo enorm van bewust, dat je echt vandaag moet genieten. Niemand weet wat er morgen komt of komen kan. Jij niet, en ik niet. Ik voel dat het leven wat anders gaat worden, de komende periode. Dat ik meer wil coachen, mensen wil helpen en keuzes wil maken, naast mijn werk bij Yarden. Heerlijk voelt dit...ik ben eigenlijk al begonnen. Soms verloopt het leven, zoals het moet, dan vallen zaken op zijn plek. Dan neem je afscheid en komt er iets voor terug. Ik vind afscheid nemen wel een ingewikkeld ding. Ik vroeg mij gisteren zomaar af, hoe het zou zijn met al die mensen, die niet meer hier zijn, niet meer leven. Ik had namelijk weer eens gedroomd over mijn vader. En dromen over hem, is altijd wel een mooie droom. Het lijkt alsof hij er altijd is, als ik een keuze maak of wil gaan maken. Gek, mijn oude wijze raadgever, Pa van Loon. Ik heb niet zoveel te melden nu, ik doe gewoon mijn ding, lees mijn krantjes, drink mijn koffie en water met een klein bubbeltje en ik probeer me wat rustig te houden. Ik lees een heel bijzonder boek van een schrijver die ik niet ken Jan Guillou. Mooi, indringend, en anders. Een fijne zondag gewenst...het is alweer een tijdje droog en rustig weer. Lekker wel, de wind in je haren...doet me denken aan rijden in een cabrio, een Mercedes wel te verstaan, het leuke vind ik altijd, dat je in zo´n soort auto anders rijdt, je rijdt over mooie kleine dijkjes, weggetjes, en geniet van het mooie landschap. Je scheurt niet over de snelweg van A naar B, maar het is genieten, de hele bak lekker verwarmd en als er iets ontspannen heet, dan is dit het wel...heerlijk...nog even, het komt vast weer een keer....

Even jezelf leeg maken...

En vandaag is zo'n dag, ik heb ervoor gekozen even een tijdje van huis uit te werken vandaag. Vanmiddag weer in de auto naar Zwolle, voor een avondprogramma. Een intervisie bijeenkomst. Soms ben ik als mens gewoon eventjes heel lekker moe. En wil ik mijzelf even lekker leegmaken. In de stilte van ons huis. Met mijzelf en in mijzelf. Met mijn eeuwige kopje koffie. Mijn krant, mijn mail, het afhandelen van alle zaken. Het maken van die afspraken, die ook nog steeds ingepland moeten worden. Kortom ik loop eventjes niet zo heel hard. Ik maak even pas op de plaats en probeer vanuit de rust, alles weer op orde te krijgen. Een kado kopen voor een van de hoofdbestuursleden, waar wij op 8 december as afscheid van nemen. En al dat soort kleine dingen, die er gewoonweg niet van komen. Uren tellen doe ik al niet meer, want dan schrik ik. Maar ik schrik niet, want ik realiseer me hoe leuk mijn werk is en mag zijn. Wat een mooie ontmoetingen mijn werk met zich meebrengt. Soms kom ik met mensen in gesprek, en dan realiseer ik me, hoeveel mensen bezig zijn met hun medemens. Een medemens die ziek is, verdriet heeft, angst heeft voor het onbekende soms en dan voel ik mij zo ongekend gelukkig. Geluk, wat is dat eigenlijk...nu, op dit moment is dat Anita van Loon aan de eettafel, met koffie, een IPad, een krantje, en de JAN. Ja ik krijg ieder jaar van de dochters van Annemarie, van Roos en Floor, een bladcadeau. En dan neem ik een abonnement op een mooi magazine. Gewoon zomaar, om te genieten, om te ontspannen. Ik hou heel erg van mooie magazines, en deze geef ik dan weer door aan mijn schoonmoeder. Heerlijk, samen genieten, delen enzo. Delen, ik denk dat ik beter kan delen dan wie ook. Geleerd van mijn ouders. Zij leerden mij te delen, omdat ik me realiseer wat een rijkdom ik heb. En rijkdom dan in de vertaling van mijn vader, rijkdom vanuit een groot hart. Niet mijn banksaldo, of mijn bezit. Maar rijkdom vanuit mijn hart. Je mooiste fles wijn drinken met mensen die je dierbaar zijn. Met Emmy en Reynaud drinken we af en toe een prachtige fles wijn juist omdat zij zijn wie ze zijn. Juist omdat ik me bij hen zo welkom voel, wil ik die pareltjes met hen delen. Ik moet zomaar denken aan Roel en Karin. Toen zij hoorden dat ik ziek was, kwamen zij heel snel bij ons op bezoek (ik spreek over het jaar 2007) en Roel was naar de slijter gegaan en had een enorm mooie dure, geweldige fles champagne gekocht voor mij, voor ons. Als symbool voor onze vriendschap, voor onze band. Geweldig en hoe fijn is het, dat juist deze twee mooie mensen, zomaar op mijn verjaardag weer bij me waren. WoW...en die champagne, die was goddelijk! Binnenkort gaan we met elkaar heerlijk dineren, om te vieren dat onze vriendschap er is. Al zo lang...al ruim 21 jaar. Roel en ik leerden elkaar kennen bij ADP. Geweldig wat een tijd... Ik lees net een interview en hierin staat - verdrinken in een zee van tijd, al is het maar voor een dag - en zo voelt deze dag nu al voor mij. Ik verdrink even in een zee van tijd. Ondertussen hoor ik allemaal geluidjes, en dat zijn emails die binnenkomen...en ach, die beantwoord ik zo dadelijk weer. Nu nog even genieten van die ' zee van tijd '. Ik gun het jou ook...zomaar eventjes een zee van tijd hebben, om te doen, waar je zo gelukkig van wordt. Om stil te staan bij wie je bent, en wat je dromen zijn. En om je af te vragen wat jij nu even nodig hebt. Rust, even niks, even achterover leunen misschien...kijk maar. En vergeet vooral niet ervan te genieten...dag!

Waar was je nou?????

Deze week maakte ik wel meer dan 70 uur of zo. Ongekend ik was overal en nergens, ik was in Almere, in Amsterdam, Den Haag, Leidschendam, Joure, Assen, Groningen en vandaag en gisteren was ik met een groep prachtige mensen samen in Zonheuvel in Doorn. En in het bijzonder in het Maarten Maartenshuis, een schitterend huis, midden in de bossen in Doorn. In dit huis, een zogenaamde buitenplaats woonde Maarten Maartens (een schilder, dichter) in 1903 tot aan zijn dood in 1915 met zijn gezin.En nu is dit prachtige huis, een locatie waar je kunt trouwen, trainen en waar wij als Vereniging Yarden ons tweedaagse Yarden College hebben laten plaatsvinden. Een Yarden College is er voor onze vrijwilligers, en heeft als doel, elkaar ontmoeten, leren van elkaar en elkaar inspireren. En deze dagen waren wij met ca. 40 mensen bij elkaar, vrijwilligers, mijn voltallige team, Pieter uit het Hoofdbestuur, en ook afgevaardigden uit onze Ledenraad. Prachtig om met elkaar te zijn, te genieten, lekker te eten, te leren, en ook jezelf even volledig onder te dompelen. En gisterenavond, mochten wij met elkaar getuige zijn van een prachtige voorstelling van de drie dames van de Kunst van het Rouwen. Een theatergroep, vrouwen die ieder voor zich op hun eigen wijze, keihard geconfronteerd zijn met verlies. Je man verliezen, weduwe zijn, doorleven met je gezin, alleen, in een wereld, die rouw best nog heel ingewikkeld vindt. En dan ga je hierover met elkaar heel puur, heel echt theater maken. En deze voorstelling, een try out nog, heet 'waar was je nou...'. En gaat over verlies, rouw, afscheid, maar ook wat dit doet met jou als mens, als medewerker. En hoe goed soms, maar hoe onhandig soms ook, een werkgever, een mens, een manager, een collega met jou omgaat als je verlies hebt. En wist je eigenlijk dat 25% van de mensen zich niet begrepen voelt door hun werkgever, als het over rouw en verlies gaat? Wist je dat mensen vaak heel lang ziek blijven, na zo'n heftig verlies. Dat het ongekend ingewikkeld is, om met elkaar verder te gaan, als collega's na zo'n ingrijpende gebeurtenis. En verlies is meer dan dood, het gaat ook over scheiding, verlies van baan, verlies van vriendschap, of verlies van je gezondheid. Pffffttt...daar zat ik dan in de zaal, terwijl deze drie prachtige vrouwen, zich zo ongekend kwetsbaar lieten zien. En vroegen om feedback, om interactie, om hoe het dan wel moest. We mochten mee doen, een vrijwilliger mocht op de stoel van de leidinggevende gaan zitten en in gesprek gaan met de vrouw die haar man verloren heeft. Jezus...en die komt binnen hoor. Die echte pure emotie...dus, als je ooit een keer deze voorstelling wil zien, Vereniging Yarden gaat deze voorstelling in het land laten zien. Want wie kent er niet iemand, die ook te maken heeft met verlies. Welk bedrijf heeft hier niet mee te maken, een medewerker, en zijn of haar partner komt te overlijden. Ik herken het ook. In mijn team, om me heen. En ja, ook ik ervaar een soort van lieve klunzigheid om me heen, mensen willen er zo graag voor je zijn, maar hoe doe je dat dan... Dus ja, je begrijpt het wel. Na die voorstelling wij met die drie prachtige vrouwen, Lizette, Mariska en Stephanie, de bar in gegaan. En hoe mooi is het dan, om gewoon te praten, over verlies, over deze voorstelling, over wat het allemaal met je doet. Dus ja, die bar, dat werd wel laat, niet voor iedereen, maar voor een paar.... En vanmorgen 8 uur, ontbijten, en om kwart over negen, weer aan de bak. Workshops over hoe je effectief vergadert en met elkaar komt tot resultaat, maar ook over jouw 'waarom'. Waarom doe je wat je doet. En ook hier weer prachtige verhalen, ontmoetingen, ontboezemingen soms...wat een rijkdom. Heet dit werken? Is dit mijn baan? Jawel...ik zeg toch heel vaak, dat ik een geluksvogel ben. Dat er vast op een wolkje iemand het voor mij regelt daar boven. En mij gewoon zomaar in het licht plaatst. Jawel, zo voelde het ook dit weekend weer. Tjerk mijn collega van de divisie Verzekeringen, was gisteren onze gast. Een man met een geweldig verhaal, inspirerend, enthousiast, anders, en zo uniek, hij nam ons mee in de wereld van de uitvaart verzekeringen en ja, daar hoort ook keuzerecht bij. Maar Tjerk, denkt in kansen, in mogelijkheden. Hij ziet perspectief, en hij maakt altijd verbinding met de Vereniging, onze leden. Prachtig, dus ja Tjerk, dank, dat je er bent, en er gisteren was. De afgelopen week mocht ik met wat collega's uit het team van Noord, naar een prachtig toneelstuk Dood & Zo. Indrukwekkend, Annemarie Prins, een oude actrice, samen met Eva Duijvestein, een jonge actrice. Zij ontrafelen de dood, op een indringende wijze. En weer zat ik zomaar in Assen in het theater, en kwam ik Alice tegen, Alice is een collega die mij zeer nauw aan het hart ligt, gaat, of hoe zeg je dat. Zo bijzonder, ik ken voor mijn gevoel in Assen niemand, en zomaar word ik omhelsd door Alice...weet je, het leven brengt zoveel moois bij elkaar. De dood ook, daar ben ik van overtuigd. Want dat is als het ware onze basis nu, ook mijn basis, werken rondom het thema dood. Vandaag ook hoorde ik de motivatie, het waarom van onze vrijwilligers, waarom breng jij als vrijwilliger zoveel tijd door voor onze Vereniging, wat maakt dat je dit doet? En al die verhalen, die maken echt dat je tot het diepst in je ziel geraakt wordt. Een jonge man uit Limburg, een nieuwe vrijwilliger Mark, uit Limburg zei 'er is niets zo groot als het hart van een vrijwilliger' en ik onderschrijf dit. Want al die prachtige mensen, die ik gisteren en vandaag mocht ontmoeten, mijn drankje met Hanna in de bar, het gewoon zomaar lachen met elkaar, ondanks het verlies van een geliefde, die verbondenheid met dat ruwe, soms rauwe rouwrandje, maakt dat ik me zo thuis voel in deze baan, dat ik mijn zegeningen tel, steeds maar weer. Dus ook nu, thuis, samen met Annemarie vieren we dat we 11 jaar getrouwd zijn (jawel gisteren...)dus nu drinken we champagne, eten we sushi, en goddelijke hapjes, staan de bloemen er prachtig bij en realiseer ik me, dat leven en dood zo verdomde dicht bij elkaar liggen. Dat jij als mens, zoveel kunt doen, om het verdriet van die andere mens, wat draaglijk te maken, wat te verlichten. Soms door je hand, soms door een blik, een knipoog, een glimlach, of soms door gewoon te zeggen 'ik weet het ook even niet..' maar door de verbinding van jouw hart, naar het hart van de ander, kom je echt al heel ver. Dus lieve mensen van Vereniging Yarden, met wie ik in Zonheuvel mocht zijn, met wie ik in bar mocht zijn. Die ik mocht omhelzen, met wie ik een traantje heb gelaten, lieve Kunst van het Rouwen vrouwen, dank jullie wel, dat jullie er zijn. Dat jullie je openen, en zo genadeloos veel delen met mij, met elkaar. Dank...mijn leven is weer zomaar een stukje rijker, en het gaat niet om die rijkdom, maar het gaat erom, wat je ermee doet...en ik, ik denk erover na, en probeer iets te doen, naar jou en jou, en jou...in dit leven, ik probeer mijn lessen van het leven, te vertalen, naar een handreiking naar jou! Fijne zondag allemaal!