Een tekst, geleerd van Jan, een van mijn leveranciers. Een man, met wie ik graag samenwerk. Afgelopen maandag was hij met zijn bedrijf ook op onze inspiratiemarkt op de Bosdrift. Hij was bezig met het graveren, als het ware beitelen van een tekst, in een steen. En hij liet mij een van zijn gemaakte werken zien. En ik als levenskunstenaar werd zo gelukkig van deze steen. Maar vooral van deze tekst....
En vertrouwen op het goede, dat is ook wat ik doe. Een rollercoster daar heb ik in gezeten de afgelopen dagen. Zaten we eerste Paasdag nog heerlijk te brunchen in de tuin, met Emmy en Reynaud en de meisjes, zo was tweede Paasdag een prachtige dag vol inspiratie op de Bosdrift. Met mooie muziek, fijne gesprekken en ontmoetingen. Een lange intensieve dag. Trots op mijn collega's, trots op onze standhouders, trots op onze bezoekers, en ook onze vaste trouwe vrijwilligers. Wat een genot en wat een eer. Een etentje met vriendin Monique om alles af te ronden en een prachtig gesprek over onze vriendschap. Als dat geen levenskunst heten mag. En gisteren terwijl Evelien en ik net op het prachtige bootje Bolivar zaten, in Amsterdam. De koffie was net ingeschonken en zag al heel veel plannen voor me, werd ik gebeld met 'er is brand in De Einder'. Eef en ik in de auto, terug naar Hilversum en jawel de zijkant van onze prachtige koffiekamer De Einder had vlam gevat. Een gevalletje van pech, simpelweg pech, een droog blad of iets dergelijks vlam gevat, maar gelukkig was weer dat super team van mij bij machte, goed en adequaat te handelen. De brandweer gebeld, blussen met onze eigen blusapparatuur en de brand was snel onder controle. De schade zal best stevig zijn, en dan sta je opeens te bellen met verzekeringen, schoonmakers, agenda's omzetten, zodat families en hun afscheidsdiensten gewoon door kunnen gaan. De brommertjes met fotografen, verslaggevers komen snel ter plaatse en je praat met de pers. Een gekkenhuis. Tussendoor je kwartaalrapportage afronden, en uiteindelijk ben je om acht uur thuis en werkelijk kapot. Inspannend, geen mensen gewond, geen enge situaties maar toch, een soort angst maakt zich van je meester. Wat als...maar een levenskunstenaar hervat zich snel. En wat als...dat doe ik niet meer. Hooguit bij mijn scenario's voor de toekomst van de Uitvaartstichting. Maar dat is rationeel denken in kansen en mogelijkheden. Ik ga geen verhalen maken, die groter zijn dan de werkelijkheid. De realist, de nuchtere boerin in mij, neemt het dan over. En vanmorgen al grasmaaiend, bellend, regelend, realiseer ik me, dat ik moe ben. Lekker moe. Want de trein waarin ik zit, en waarvan ik in 2019 nog dacht, dat dit een boemeltreintje zou zijn, is een intercity, die met razende snelheid, overal doorheen gaat. En op de een of andere manier past me dit nog steeds. Dat lijf, bijna 63 jaren jong, redt het nog wel. Die kop houdt het ook nog goed bij. De Mercedes blijft goed rijden, dus in Hilversum kom ik steeds maar weer. Het is ver. Jawel ondertussen vind ik het ook ver. Maar met al mijn telefoontjes, al mijn acties, en afspraken is ver soms ook dichtbij...
En vandaag, in mijn korte broek, hier lekker thuis met Teun, best wel aan het werk weer, laad ik mijn accu even op. Morgen nemen we afscheid van twee heel bijzondere heren uit mijn team. Zij gaan met vervroegd pensioen. Een mooi afscheid op een bijzondere plek, de aula van de Zuiderhof, daar komen we samen. Met veel bezoekers, vrienden, familie en gasten van Ron en Hans. Met prachtige beelden, en heerlijke muziek. Met mijn speech, die ik hier en daar nog wat bijschaaf, maar bovenal, met twee mannen, ietsje ouder dan ik, die vervroegd met pensioen gaan. Levensverhalen, zoals we die kennen, met pijn, verlies, ziekte en ongemakken, maar ook met plezier, met mooie woorden. En ook voor deze mannen geldt, vertrouw op het goede...hoe ingewikkeld dit soms ook lijkt.
En toen ik deze foto zag, toen werd ik zo blij. Een beetje vrolijk, een glimlach, verhalen die zomaar je te binnen schieten. Mijn vader. Kortom, een staaltje levenskunst in optima forma.
Afgelopen week mocht ik 'mama en oma' ontmoeten in mijn rouwcafé. Ze kwamen ons een bosje tulpen brengen voor in het rouwcafé. Hun (klein)dochter lis vorig jaar 11 mei op 28 jarige leeftijd overleden aan kanker en ligt bij ons op de Bosdrift begraven. En oma is ziek. Ze spreken niet zo goed Nederlands. En mama vertaalt altijd de woorden van oma voor me. En oma is ziek. Zij heeft chemo kuren en ze had het zo koud. Dus ze zat lekker voor de houtkachel, terwijl het al prachtig weer was buiten. Ze werd lekker warm. En ze zei iets. En haar dochter vertaalde 'ik mag nu niet doodgaan, want ik kan mijn dochter, na het verlies van haar dochter niet alleen laten'. En toen ik zei 'wij zullen altijd voor uw dochter zorgen hier op de Bosdrift' zei ze iets terug. En toen ik haar dochter vroeg 'wat zegt uw moeder nu' zei ze 'mijn moeder zegt dat jij voelt alsof je haar kindje bent'. En dit raakte me zo...
Tja, en bij alles in het leven, blijf ik vertrouwen op het goede. Blijf ik geloven in het mooie van de mens. Hou ik zo intens van het leven. Ben ik die levenskunstenaar, die altijd de warmte van de zon voelt, het mooie blauw van de lucht ziet. De glimlach van een mens voelt en ervaart. En probeert aan de mensen om mij heen, dit vooral te geven. Mijn levenskunst. Hoog tijd, om weer eens een mooi evenement te organiseren samen met Monique, mijn maatje in levenskunst. En voor vandaag, carpe diem, pluk de dag!
