En vandaag is zo'n lekkere dag. De wind waait best lekker, je hoort de bomen ruisen, Teun is alert, want hij snuift de hele tijd met zijn neus in de lucht. Vanmorgen vroeg ons rondje door de polder, zo'n rondje waar je blij van wordt. Door Teun zijn geren, de konijntjes op het veld, die vrolijk alle kanten op schieten, de vele tinten groen, en al die andere kleuren. De rand van de begraafplaats hier achter, vol met wilde vrolijke bloemen. Een bijna speels effect, op een zo'n strak ingerichte plek. De kerk die ging beginnen, Teun die bijna de kerk in schoot, om vijf voor negen. En het voorzichtige ontwaken van het dorp. Heerlijk. Ik denk, dat ooit, als ik met pensioen mag gaan of mag zijn, ik vooral daarvan kan genieten. Dat langzame ontwaken, het wandelingetje naar de SPAR voor een vers croissantje, mijn Nespresso erbij. Kopje koffie op bed, samen. En de dag is begonnen. Met een glimlach, de zon komt door, en speelt met de wind. De tuin kleurt vrolijk en het gras wil gemaaid worden, en zal ook gemaaid gaan worden. Kortom, de zondag is begonnen. En nu al weet ik, het wordt een heerlijke dag. Lekker samen. Lekker rustig. Telefoondienst weliswaar, maar dat is niet erg. Leuk wel, om vanuit deze rustige omgeving, uitvaartondernemers, families te woord te staan. Te mogen vertellen over onze dienstverlening, over wie we zijn en waar we voor staan, daar in Hilversum. Terug naar hier, terug naar de tuin, de vele bloemen en planten die zo ongelooflijk mooi bloeien en groeien. Mijn vlinderstruiken die echt prachtig paars zijn, een enorme grote en een paar wat kleinere, drie verschillende kleuren paars. Hoe mooi. Gek is, dat ik altijd paarse bloemen en planten koop. Nooit geel. Geel de kleur van mijn vader. Zonnebloemen en ik denk aan hem. Ik heb ook wel wat zonnebloemen en andere gele planten staan, gekregen. En dan glimlach ik, en denk aan hem. Net zoals wanneer dat mooie gele citroenvlindertje steeds langs komt in de tuin. Even in de buurt gaat zitten. En al die andere mooie vlindertjes, geweldig wat een leven. Nooit gedacht dat ik zo zou kunnen genieten van de tuin, de kleuren, de bloemen en de planten. Dat ik na zou denken over welke planten waar moeten staan. Dat ik de vogels hun gang laat gaan, waardoor er soms opeens een planten totaal ergens anders op komt. De vogels geven dus mijn tuin soms een wat andere nuancering, dan ik zelf had bedacht. Mooi hoe het leven geleefd wordt hier.
Op 7 september organiseer ik samen met Monique, een dag 'Levenslessen vol levenskunst' zo'n dag waarop we met een groep van ongeveer 10 mensen aan de slag gaan over die dingen die echt belangrijk voor jou zijn. Jouw waarden, en hoe je daarmee omgaat in je leven. Hoe je jouw waarden, vertaalt in je leven. Hoe je vanuit die waarden keuzes maakt. En hoe je door dicht bij jezelf te zijn, en te blijven, je trouw blijft aan jezelf. Een dag met muziek, lekker eten en drinken, gezelligheid, buiten, Teun, onze vriend die er tussendoor scharrelt. In het atelier, of buiten, soms ook in huis, maar net wat er gebeurt zo'n dag. Monique en ik. We lopen ieder een eigen pad, totaal anders. Mooi is dat als ik naar mijn vriendenkring kijk, dan zie ik een enorme diversiteit aan mensen. Met totaal andere levens, en soms wandelt dat hier allemaal naar binnen. Op een verjaardag, ontmoet iedereen elkaar. En geniet ik van de mix van mensen. De een ontmoette ik ooit toen ik nog heel jong was, in mijn studentenhuis. Een vriendschap die gebaseerd is op liefde. En altijd zal zijn, al ruim 47 jaar. De ander ontmoette ik tijdens een studie aan de Universiteit in Groningen. Onze levens zijn zo enorm verschillend, maar nog steeds ontmoeten we elkaar. Zij woont in Zwitserland, ik in Nieuw-Vossemeer. Anderen mocht ik hier in het dorp voor het eerst ontmoeten, pas 4 jaar geleden. Een andere iemand mocht ik ca. 9 jaar geleden in Wassenaar ontmoeten, en nog steeds voelt het goed als we samen zijn. En daar tussendoor, mensen vanuit een werkomgeving, een feest, en het grootste kenmerk is dat mijn vriendschappen blijven bestaan. Ongeacht waar ik heenga. Want ik ben degene die door het land is getrokken, die ging verhuizen, op zoek naar, ja op zoek naar rust. Vanaf mijn 17e ben ik op reis geweest, omdat ik het gevoel had mijzelf te moeten vinden. Ik wilde Anita kunnen zijn en blijven, waar ik woon en waar ik werk. Zonder beperkingen, ik wilde van vrouwen mogen houden, en mogen zijn wie ik ben. In mijn te grote korte broek soms, en mijn verwassen polo. En bij iedere verhuizing, bij iedere ontmoeting, kwam ik dichterbij mijn 'thuis'. En nu, vier jaar geleden, ben ik oprecht thuisgekomen. In een heel lieflijk klein dorpje. Op fietsafstand van mijn geboortegrond, en toch voelt het zoveel fijner. Het is alsof ik hier hoor. Hier en nergens anders. Ik geniet van de mensen, het groeten, soms een praatje maken. Een hand opsteken, een glimlach. Het bezoekje aan de kapper. Het kopje koffie op het terras. De wandeling door de polder. Moet je nagaan en ik moest 60 jaar worden om thuis te komen hier. En nu, bijna 64 jaar, realiseer ik me, dat het goed is gekomen. Zoals mijn moeder zei, vlak voordat ze stierf 'het is toch nog goed gekomen met je' (en zij had het over mijn loopbaan, mijn werk, mijn zakelijke leven). Ja het is goed gekomen, in alles, in mijn levensgeluk, mijn liefde, mijn huis, mijn werk, mijn vriendschappen. Want zonder vrienden kan ik niet. Dat realiseer ik me ook. Zonder al die mooie, verschillende mensen, zou ik het leven anders ervaren. En hoe fijn is het, om te voelen 'ik ben echt gelukkig'.
Doet me denken aan een ontmoeting op de begraafplaats. Mevrouw in kwestie was weduwe. Haar echtgenoot was vele jaren ouder, zo vertelde ze me en al geruime tijd geleden overleden. Zij bemerkte bij zichzelf, dat zij eigenlijk nu heel andere keuzes maakte, dan toen meneer nog leefde. En eigenlijk koos zij voor een natuurgraf, zonder dit te overleggen met de kinderen van haar partner. Want zij wilde nu, op haar 77e haar eigen keuzes gaan maken. En toen ik haar vertelde dat haar graf het nummer 99 had, was ze ongelooflijk blij. Ze hield van dit soort getallen, dit noem je een palindroom, een spiegelgetal, je kunt het omdraaien en het blijft hetzelfde. Leuk, ook deze dame moest eerst heel veel ervaringen opdoen in het leven, om uiteindelijk keuzes te maken, die dichtbij haar eigen kern, haar eigen waarden liggen. En zij was gelukkig, met haar gekozen boom, met haar gemaakte keuze. Diezelfde middag nog, betaalde zij dit graf. Zo blij was ze.
En met dit prachtige beeld van mijn tuin, gemaakt vanuit het atelier, mijn zilverberk zo prachtig in het groen, ga ik naar het einde van mijn blogje van vandaag. Deze boom ruist zo lekker in de wind. Vroeger als heel klein meisje op mijn kamertje, lag ik te luisteren naar het ruisen van de bomen. Ik vond dat rustgevend. En nu, ik schat in, zo'n dikke 50 jaar later, luister ik weer naar het ruisen van de bomen. Glimlach ik bij de herinnering, huil ik soms zomaar even. Omdat het leven me veel gegeven heeft, maar ook veel heeft ontnomen. Maar ach, het leven heeft altijd twee kanten. En die ene kant, die draag ik met me mee. Zonder pijn, want het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Het gemis is er dus ook. En ook dat hoort bij mij. Het eenzaam zijn soms, zonder me eenzaam te voelen. De wat verstilde kant in mij, die bijna niemand ziet, alleen Teun. Hij en ik op donderdagen, wandelend door de stille polders, of langs de waterkant. Niet verdrietig, maar rustig samen optrekken, om al die gedachten de ruimte te geven. Het mag er zijn. Alles mag er zijn.
Ik wens je een prachtige zondag. De zon en de wind, zij spelen samen vandaag. Hoe fijn.
