Weer eens een nachtje op zitten....

En jawel die prednison doet het goed...na een wat mindere dag, ben ik weer een nacht klaarwakker. Ik zit al vanaf half een in de keuken, heb ongeveer 26 pagina's geschreven voor mijn boek, dus dat vordert gestaag. Ik heb al 56 A4tjes vol geschreven...en begin het heel erg leuk te vinden dat schrijven. Het maakt dat de nachten niet gevuld worden met piekeren...want die neiging heb ik toch wel. Beetje bang om dingen te verliezen merk ik...daar hadden Annemarie en ik weer een gesprek over. Je weet niet goed wat er allemaal nog komen gaat...je hebt de regie niet meer. En een vriendin schreef me dat je de regie moet loslaten soms....maar het is zo bizar als het over je eigen leven gaat. Daar wil je volgens mij nooit de regie over loslaten. En ik heb nu het gevoel dat ik alles wil vasthouden ofzo...Annemarie vroeg me...stel nu dat je voordat we op vakantie gaan naar Curacao (we hebben geboekt 4 januari 2008) allerlei negatieve berichten zou moeten krijgen, zou je die dan voor of na de vakantie willen horen. En eigenlijk maakt het me niet zoveel uit. Ik krijg die berichten dan sowieso te horen. Stel je voor dat de MRI laat zien dat de tumor weer aan het groeien is op enig moment...wat moet je dan. Het enige wat ik zou doen is nog meer genieten van Curacao...klinkt misschien wat simpel, maar wat heb ik dan nog te kiezen...niet zoveel meer toch...
Maar eigenlijk is dat doemdenken en dat wil ik niet. Maar soms is het er eventjes...dan voel ik opeens weer pijn in mijn rug of iets anders en ben ik bang. Dan ben ik bang om niet meer terug te kunnen keren naar het werk, omdat mijn ziekte langer duurt, dan ben ik bang voor alle financiele ellende. Maar aan de andere kant zie ik het wel weer...ik moet altijd denken aan die reclame 'dan verkopen we toch gewoon de boot...' en gaan we weer een huisje huren. En nee zover zal het niet komen, maar toch er spookt zoveel door mijn hoofd. Vanmiddag zal ik iemand van de plantsoenendienst en toen zei ik tegen Annemarie 'als ik mijn baan verlies doordat ik te lang ziek ben...dan ga ik wel een beetje bijbeunen bij mijn uitkering' het slaat nergens op..want als ik niet kan werken, kan ik ook niet bijbeunen. Maar Annemarie gaat gewoon veel schilderijen verkopen en dan redden we het ook wel weer....
Maar datgene wat me het meest bezig houdt is dat ik Annemarie niet alleen wil laten. En vanavond in bed zei ze 'als jij dood bent, blijf ik alleen achter hoor...' en dan kun je nog zo vrolijk roepen dat je niet dood gaat...maar soms ben ik er gewoon een beetje bang voor. Meestal niet, dus morgen is het weer voorbij. Ik ga nu maar proberen te slapen, lekker dicht tegen haar aan te kruipen en morgen komen de kinderen thuis van vakantie, en gaan we ons voorbereiden op Rosanne's verjaardag, die we zondag vieren. En maandag op de dag zelf, gaat ze trakteren, ook een feest geloof me maar...
Slaap lekker of een mooie dag, wat jullie zelf willen.
Verder geen klachten, wat gerommel, maar morgen de laatste dag prednison, dus wie weet schrijf ik morgennacht nog wel een keer.
Anita

Het is meer dan ziek zijn alleen...

Het is meer dan ziek zijn alleen...je leert relativeren, op een vreselijke manier. Zo was ik vroeger bang voor bloedprikken, tegenwoordig maakt het me niet meer uit. Gerommel met je ader, voordat ze je prikken, een ontsteking, soms je urine niet meer op kunnen houden, loszittende nagels, krampen, een kale kop, ach dat zijn maar bijverschijnselen. Was ik vroeger een harde soms, kon ik genadeloos doorgaan met werken bijvoorbeeld, nu vraag ik me af hoe ik terug zal komen en eigenlijk maakt dat me niet meer uit. Want terugkomen zal ik, maar dat ik andere dingen zal laten zien, dat is zeker. 2007 is een bijzonder jaar, een verloren jaar voor mijn carriere, geen salarisverhoging in 2008, geen bonus, ach en dat is alleen maar financieel, maar je voelt het toch. Je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt dat je niets gepresteerd hebt. En eigenlijk door deze bevestiging ben ik gesterkt in mijn hele zijn. Want hier aan de Papelaan 58 wordt wel degelijk iets gepresteerd, wordt wel degelijk een prestatie neergezet, die niemand ons kan evenaren. Annemarie en Anita, twee mensen die nog maar kort samen waren, die al zoveel strijd geleverd hadden om samen te kunnen zijn, komen hier sterker uit. Komen hier samen zo goed doorheen, door te huilen, te praten, te lachen soms...maar wel met elkaar. En in gesprek te blijven, hoe moeilijk het soms is. Door te praten over doodgaan (wie praat er ooit met zijn partner over doodgaan, dat hoort niet...) want soms moet je hierbij stil staan. Als je te horen krijgt dat er 50% kans is op het terugkomen van de tumor, moet je het hier ook over hebben. En dat doen we...en uitspreken dat je niet wilt, dat de ander alleen achterblijft. Ook hier heb je het over. Maar ook over waar het echt omgaat in dit leven. Om vriendschap, om trouw zijn, om iets voor de ander over hebben. En dan heb ik het niet over geld, over kado's, maar gewoon over al die mensen die er steeds zijn, die er nog steeds voor me zijn. Die me een mailtje, kaartje schrijven of me bellen. Nog steeds ook na een half jaar nog steeds!
Gisteren mijn tante Tanneke, haar telefoontje, haar kaartje, het maakt me zo blij. Maar zo zijn er zoveel mensen die met me bezig zijn en die ik hier niet noem, ieder op zijn of haar eigen wijze...mijn tante Suus met haar bloemen voorafgaand aan de kuren, iedere keer weer, en ook die uitzendkracht die af en toe een kaartje stuurt, die ik nog maar heel kort ken...mijn trouwe vrienden, mijn familie, Annemarie's familie...ach mensen, wat er ook gebeuren gaat, hoe mijn leven of mijn werk er ook uit zal zien in 2008, ik heb zoveel moois gekregen dit jaar....wij hebben zoveel moois gekregen, wij redden ons wel in 2008...met misschien wat minder geld, maar met elkaar kunnen wij de hele wereld aan!
Ik voel me, hoe gek dit ook klinkt, een rijker mens dan ik al was, doordat ik nu op zo een andere manier naar het leven kijk. Ik had altijd het gevoel dat er een weg was, naar boven, naar meer, naar nog meer en nu blijkt dat je zoveel meer kunt krijgen op een weg die niet naar boven loopt...maar die zo anders loopt dan je ooit hebt kunnen vermoeden en dat rijkdom een ander begrip is dan ik tot nu toe voor mogelijk had gehouden. Het klinkt misschien wat ernstig, maar geloof me ik ben er blij mee!

Anita

Zweten en weer een ontsteking nu in de rechterarm

Hier sta ik op mijn verjaardag op de foto met Lucas, 3,5 maand oud en zoontje van mijn vriendin Nathalie. Ik vond het zo leuk die twee kale koppies...Nathalie is de vrouw die deels in Nederland en deels in Zwitserland woont. Ze staat me, net als zoveel andere trouwe vrienden, bij in dit hele proces van ziek zijn. Zij geeft me geluksstenen die ik bij me draag. Op mijn verjaardag kreeg ik van Berty ook een gelukssteen. Die heb ik meegenomen naar het ziekenhuis en draag ik nu weer bij me...leuk is dat, dat je kleine stukjes houvast krijgt en volgens mij werkt dat wel. Dank je wel allemaal.

Vannacht wel de hele nacht in bed doorgebracht, afwisselend heel koud (met extra dekentje) en heel erg transpireren. Ondertussen begint de aderontsteking in mijn rechterarm nu (maandag heb ik de zuster weer links laten prikken) lastig te worden. Vervelend, niet meer dan dat. Verder niet zoveel te melden...maar wel dat mijn huis vol bloemen staat, dat er hier een geweldige foto van al mijn medewerkers van Arinso staat, vol met lieve verjaardagsgroeten. Dat ik van Annemarie een prachtig mooi kado heb gekregen, een sieraad en dat ik me zo speciaal voel...mijn verjaardag was zo bijzonder....zo vrolijk, maar ook zo intens, ik mocht niks doen, alles draaide om mij....ik ben zo ongelooflijk verwend...mooie, lieve en intense kado's.

En nu ben ik weer terug op aarde. Met een lichaam wat hier en daar wat hapert geloof ik, maar wel heb ik zon gekregen en loop ik in mijn korte broek. Gisteren kwam Rob even langs, leuk, een directeur van Arinso, iemand met wie ik heel goed overweg kan en dat was ronduit gezellig. Ook Jannie uit Den Haag, kwam natuurlijk die ochtend even kijken hoe het met me was....heerlijk is dat...

En eigenlijk gaat het best weer goed hoor...je voelt van alles, maar dat mag ook wel. Kuur vijf, over de helft van deze serie kuren, nog maar drie te gaan, twee in de linkerarm had ik zo gedacht en nog een rechts. En dan is dat geprik daar eventjes voorbij hoop ik. Ben zo benieuwd naar de MRI-scan, hoop dat dit snel kan, want dan kunnen ze met die andere prikken ook gaan beginnen. Hoe eerder hoe beter, ik wil mijn eigen haar weer terug. Ik wil weer verder...en geef jullie voor vandaag een dikke zoen. Ik krijg zoveel mails geweldig en dank je wel! Doet me goed. Geeft me moed. Met veel liefs. Anita

Geslapen en teleurstelling een plaatsje geven...

Gisteren zijn we vroeg naar bed gegaan. En heb ik mijn teleurstelling maar weer een plaatsje gegeven, want het is gewoon niet anders. Ik ben al blij dat ik de behandelingen in 2008 gewoon kan inplannen in de agenda en daarnaast gewoon mijn werk kan doen. En uiteindelijk zie ik wel wat het worden gaat....of via mijn hoofd, of via mijn rug. Ik hoop stilletjes via mijn hoofd, maar dat heeft meer te maken met mijn angst voor een rugprik. Dat doet zo venijnig zeer...en stel je voor dat je dit wekelijks krijgt...wekelijks in een foetushouding...welnu, als je me dit vorig jaar verteld zou hebben, zou ik zijn gaan lachen en vragen of je goed bij je hoofd bent. Nu is het een vorm van mijn realiteit geworden, zoals alles op dit moment...
Vannacht was transpireren, veel wakker en last van mijn maag. Nu weer een zetpil nemen zo dadelijk en mijn dagelijkse portie prednison. De rusteloze nachten ga ik weer besteden aan mijn boek. Het komt allemaal goed. Iedereen die geschrokken is van mijn verhaal van gisteren, let maar op het is alleen een kwestie van tijd en na verloop van die tijd gaan we echt ongelooflijk feesten met zijn allen. Dansen op muziek en vieren dat we dit leven hebben met elkaar! Heerlijk.
Mijn achternicht Monique gaat trouwen met haar vriendin Tony en Annemarie en ik zijn de hele dag uitgenodigd, let op en precies in mijn goede week, op vrijdag 14 september a.s. Geweldig met en feest in cafe Rose in Tilburg. We boeken een hotelletje en blijven lekker slapen daar en gaan genieten van de rose en alles wat er meer is...ik heb er nu al zin in! Dus daar kijken we nu weer naar uit.
Lieve mensen, geniet van deze dag....volgens mij wordt het wel een lekkere dag...qua weer enzo..
Aniet

Chemokuur vijf en lumbaalpuncties.....

Na een geweldig intense en vrolijke verjaardag, vol lieve aandacht, verwennerijen en heerlijke mensen, was het vanmorgen zo ver....met wellicht iets te veel alcohol in mijn bloed, melden wij ons vanmorgen weer in het LUMC. Voor een voorlopig laatste ontmoeting met dokter Willemze, die voor vijf maanden in Frankrijk gaat werken. En groot was de verrassing toen hij mij vertelde dat ik vandaag een lumbaalpunctie zou krijgen en dat deze actie zou worden uitgevoerd door een neuroloog. Deze meneer zou een gaatje in mijn rug maken, daar wat lumbaalvocht wegnemen. Dit zou op kweek gezet worden en via dit gaatje zou ik een chemo krijgen toegediend. Dit zou de eerste keer zijn en indien het gevonden vocht goed zou zijn, dus geen kwade cellen zou bevatten, zou deze handeling (let op) nog 11 keer moeten worden herhaald. Eerst gelijk oplopende met de kuren, daarna iedere maand. Dus tot en met juni 2008....tegenvallertje voor Anietje...want ik zou toch klaar zijn eind december...Laat staan als het vocht slechte cellen zou bevatten, dan zou deze handeling wekelijks moeten plaatsen, na een tijdje tweewekelijks en dan maandelijks voor minimaal een jaar....wat een rampzalig vooruitzicht. Goed...met een ander gevoel dan anders gingen we naar boven. En Annemarie, die schat (die had het toch druk gisteren met haar moeder aan haar zijde, en met hulp van wat lieve mensen van mij, Roel als wijnontkurker en verzorger van alle dorstigen...) riep gelijk 'ik blijf bij je vandaag...' terwijl hier thuis nog veel werk op haar wachtte...
Eenmaal boven kwam de neuroloog, met een assistente me halen. Eerst kreeg ik uitleg over het hoe en waarom. Je moet een foetus houding aannemen en dan prikken ze tussen de wervels door. Maar de neuroloog wilde de beelden nog even gaan bekijken, voordat hij zo terug zou komen. En ondertussen prikte zuster Nini me in een keer goed in mijn linkerpols en ging ik aan het infuus. Chemo vijf begon. De neuroloog kwam terug, gordijntje dicht en vertelde mij dat hij de punctie vandaag niet zou kunnen uitvoeren. Reden is dat er in de lumbaalzak op dit moment zenuwen liggen die verkleefd zijn met de ruggelwervels en deze zenuwen moeten rondzwemmen als het ware in het lumbaalvocht. Indien je hier dan normaliter en prik krijgt, dan raakt hij wel zo'n rondzwemmende zenuw, maar die schiet dan weg, dus het risico op uitval van functies in dan nihil. En in dit geval raakt hij altijd een zenuw bij het prikken en is uitval van functies een te groot risico. Na overleg met Willemze wordt er nu met spoed een MRI aangevraagd, hopenlijk al over anderhalve week. Deze is al aangevraagd vandaag. Op mijn vraag wat als het beeld nog steeds zo in, dat de zenuwen verkleefd zitten, dan is er een alternatief. Het feit dat deze zenuwen verkleefd zijn is op zich niet erg. Alleen voor dit onderzoek is het lastig. Dit alternatief is een operatie via de schedel, dan maken ze daar een soort reservaatje met een ventieltje op je kop van waaruit men hersenvocht kan onderzoeken. En hier kunnen ze dan makkelijk bij steeds. Is wel een operatie, waarvoor je natuurlijk onder narcose moet, maar je bent dan wel van die ruggeprikken af. Eventjes afwachten wat er gaat komen...een tegenvaller sowieso...maar ach, het hoort er bij. We zijn dus nog niet klaar eind december, het feestje loopt nog een half jaar minimaal. Voor de zekerheid en om alle kwade cellen tegen te gaan. Maar ik kan wel werken hoor...betekent alleen wat extra ziekenhuisbezoeken/opnames in het eerste half jaar...ach ja...ik wil zo graag dit boek sluiten en nu komt er wat gedonder bij. Bijwerkingen van deze kuren, hoofdpijn en eventueel lekkages bij dit gaatje kunnen onstaan. Door de lekkage zakken de hersenen (die normaal gesproken drijven) naar de hersenbasis. Dan moeten ze bloed inspuiten in dit gaatje om het te laten stollen zodat de lekkage wordt tegengegaan. Hier krijg je dan hoofdpijn van. En soms kan het voorkomen dat er een bacterie mee wordt ingespoten en dan krijg je hersenvliesontsteking. Die dan weer met een bacterie wordt behandeld. Niets ernstigs en het is een bijwerking en die hoeft mij dus niet te trefffen.
Oh ja en nog voor alle mensen die vinden dat het niet goed is om 40 km te fietsen. Even gecheckt bij de zuster en die geeft aan dat dit juist goed is. Een goede energie opbouwen is altijd goed voor mijn gestel. Dus lieve Pauline niet boos zijn, het mag echt, ik moet natuurlijk niet overdrijven, maar ik ga rustig door met fietsen als ik me goed voel. Op dit moment ben ik weer lekker ziek, misselijk, beroerd, koud en heb ik al lekker in bed geslapen vanmiddag. Deze dagen komen we ook weer door.
Liefs allemaal....en dank voor alle kaartjes en lieve smsjes en bezoekjes gisteren. Bloemen overal (de bloemiste bezorgde op zondag....op de dag zelf, geweldig speciaal voor mij...ik voel me zo vereerd..) ik ben 48 jaar!
Dikke zoen
Aniet

Loslaten en je overgeven.....

Soms moet je alles loslaten en je maar helemaal overgeven. Maar dat is wel moeilijk als je altijd de regie wilt houden...en soms lukt het je niet meer. Zo was ik vrijdag op kantoor en kreeg daar te horen (en zakelijk is dit correct en goed naar de klant toe) dat er toch een interim manager komt voor mijn functie. Omdat het te veel is voor mijn directeur en we een aantal zaken richting klant niet optimaal invullen nu. En dat is logisch. Alleen betekent dat voor mij, dat ik echt buiten spel sta. Zo voel ik het althans. Ik doe gewoon echt niet meer mee. En dat doet zeer. Deze meneer is al aangenomen en krijgt mijn verantwoordelijkheid tot 1 maart 2008. En toen ik dit hoorde, was het ok, en toen ik thuis kwam nog steeds en vannacht werd ik wakker en moest ik enorm huilen en nu zit ik met dikke tranen in mijn ogen achter de pc. Annemarie zit naast me, die werd wakker van mij. Huilen doe ik in de nachten, dan komen de tranen los....het is zakelijk gezien zo logisch, maar emotioneel doet het zo'n pijn. Accepteren dat ziek zijn in deze vorm betekent dat je aan de zijlijn staat van alles. Je kunt niet naar een feest. Je kunt niet naar je werk. Als je er bent, wat doe je er dan. Los van zijn met je mensen, die een soort van onvoorwaardelijke trouw laten zien.....ja en dan moet je loslaten en accepteren. En dat moet ik misschien nog leren, of nog beter leren...
En daar kan ik nu dan mee beginnen. En ik zal dit ook doen. Op een dag, een hele mooie hoop ik, zal alles weer anders zijn. Kan ik weer meedoen en zelf beslissingen nemen, en meedraaien in het echte leven. Tot die tijd zal ik mijn eigen ding doen, en dat is beter worden.....

Anita

Pijnlijke nagels, last van mijn been...

Tja en nu merk je aan je lijf dat er iets is met de weerstand. Allergisch, benauwd op mijn borst, vooral in de avonden. Dikke ogen, snotneus. En mijn nagels gaan zeer doen. Tja ook weer zoiets, de dokter heeft ooit een keer gezegd dat mijn nagels eraf kunnen gaan, ook weer zo'n fijn bijverschijnsel en nu beginnen mijn twee grote teennagels te donderjagen. Ze gaan loszitten, eronder zit allemaal rotzooi, ze doen zeer en zijn ontstoken. Fijn..dat is het begin. De nagels van mijn vingers beginnen gevoelig te worden, mijn duimen als eerste...het voelt alsof je je nagels te kort hebt afgeknipt. Maar deze zitten nog wel vast, maar het gevoel begint zoals het ook bij mijn teennagels begon. Ach we zien wel...ik hoop dat het bij mijn voeten blijft. Ik heb ooit een keer een nagel van mijn vinger beschadigd tussen een deur. En die nagel ging loslaten en ik vond dat met name om te zien niet heel erg fris. Heb een half jaar met een pleister om die vinger gelopen...welnu, moet je je voorstellen als je nagels van beide handen beginnen te donderjagen...loop je met tien pleisters...nee dat lijkt me niks. Mijn voeten kan ik nog verstoppen...maar zoals ik al eerder aangaf...de aantrekkelijkheid van een kankerpatient is steeds verder te zoeken hoor. Ik bewonder mijn Annemarie met de dag meer. Een kale kop met babydons, geen wimpers meer, nagenoeg geen wenkbrauwen, dikke ogen, snotneuzen...nu etterende teennagels aan mijn voeten. Als je een wondje hebt, ziet het er allemaal gelijk nogal bloederig uit...en dan toch nog gewoon zeggen 'dat ik de leukste ben....' ik snap er niks van, geniet er alleen maar van. En prijs me zielsgelukkig dat deze vrouw mijn vrouw is. Dat moge duidelijk zijn toch!!! Mijn uitzicht iedere dag is een stuk aantrekkelijker dan het hare...maar ik beloof jullie weer goed op te knappen. En wie weet wat er allemaal uit dat babydons gaat voortkomen, mooie grijze krullen. Straks prachtige nieuwe nagels, hopenlijk wat slanker en na Curacao een stuk bruiner...kortom als nieuw!

Dag!
Aniet

40 km gefietst

Zo...daar sta je van te kijken. Zo vlak voor mijn 48e heb ik zomaar 40 km gefietst. Van hier naar Jannie in Den Haag en weer terug. Jannie woont ergens in de buurt van de Zonnebloemstraat in Den Haag en ik in Voorschoten, een mooie tocht, niet snel maar toch...alleen was ik kapot toen ik thuiskwam. En dat mag ook wel. Conditie moet je opbouwen en dat doe ik dan ook. Ik wil zo graag sterker worden en sterk zijn, maar daar is eventjes wat meer voor nodig dan een paar fietstochten. Dus vooral tijd.
Voor de rest ben ik bezig als altijd. Vooral nog in mijn hoofd. Met regelen en nadenken, met mails schrijven, mijn boek dat zich vooral nog vormt in mijn hoofd. En wat ik wil schrijven in wakkere nachten, zodat die ook goed gevuld zijn. Met nadenken over werken en ziek zijn.
Kortom het houdt niet op. Het leuke is nu, dat ik mails ontvang van mensen met wie ik altijd al contact had, maar die mij nu weer rechtstreeks mailen. Dank je wel allemaal. Ik reageer steeds weer.
Voor nu verder geen nieuws. Ik kan wel een opsomming geven van wat ik voel, maar dat weten jullie wel. Kramp, ontstoken ogen, zere teennagels. Ach allemaal onzin. Het gaat goed. En gisteren zei ik heel eerlijk dat ik erg bang ben voor puncties in mijn rug en er ligt nog iets in het verschiet een lumbaalpunctie...brrrr en dan die chemo in mijn rug. Vind ik ook doodeng, maar dat ligt ook nog eventjes voor me...maar dan, dan is het januari 2008 en dan is alles voorbij....hoop ik. Dit soort gedachten schrijf ik meestal niet op. Maar ze zijn er wel, diep in mij. En soms is dat een klein bergje en soms een iets groter bergje. Zorgen maak ik mij dan, heel voorzichtig. Terwijl het echt over het algemeen goed gaat. Zeker als ik verhalen lees over anderen, ex-collega's die kanker hebben, of mensen die ziek zijn of doodongelukkig..dan voel ik me weer die mazzelaar, die ziek is geworden, aan het knokken is, maar gewoon het wel gaat redden. Maar gisterenavond toen ik naar Annemarie keek vroeg ik mij wel af 'waarom moest ons dit nu overkomen... wat moet ik hier nu van leren...' en daar ben ik nog niet helemaal uit.....

Aniet

Vastzittende hoest, allergie en krampen...

Gisterenavond ben ik wat gaan hoesten, het zit vast op mijn borst. Ik kon er even niet van slapen. Ook zijn mijn ogen dik, wat ontstoken van de allergie. Mijn weerstand is minder en die poesjes doen me dus geen goed op dit moment. Maar ja...een mens moet kiezen tussen poesjes voor de meisjes of dikke ogen. Ach en straks heb ik weer meer weerstand. Krampen in mijn hand, mijn kuiten en mijn voeten...bizar. Maar ook dat is tijdelijk. Ik ga er steeds vanuit dat alles tijdelijk is, mijn gezichtsvermogen gaat hard achteruit, mijn concentratie en deze dingetjes ook.
Maar verder voel ik me kiplekker, ik fiets iedere dag een stukje, ga vandaag op mijn gemak naar Den Haag op de fiets. Even lunchen bij Jannie...heerlijk he...even kijken hoe mooi haar huis gaat worden of is geworden.
Gisteren ben ik naar de Gamma in Leidschendam (net voorbij grens Voorschoten) gefietst en weer terug. Het komt wel goed...ik wil mijn energie opbouwen, want ik ben anders niet zo veel waard en ik wil weer helemaal goed terugkomen.

Annemarie is vandaag met haar mama op stap....ik mag er niets van weten, want alles staat in het teken van mijn verjaardag. Ik kan helemaal niet tegen geheimpjes...dus ik vind het reuze spannend allemaal. Wat hier gaat gebeuren....nog een paar dagen wachten.
Gisterenavond kreeg ik een mail van een vader van een jeugdvriend van me. Geweldig vind ik dat, en ook ongelooflijk dat er zoveel mensen mijn site lezen en me op de voet volgen. Ik ben er blij mee.

Allemaal een mooie dag, geniet ervan.
Anita

Ride for the Roses

Gisteren heeft Patrick, een vriend van me de Ride for the Roses gefietst, met mijn naam op zijn shirt. Geweldig, deze fietstocht is een tocht die door Lance Armstrong ooit is begonnen, met als doel te fietsen om zoveel mogelijk geld voor kankerpatienten/kankerbestrijding bijeen te brengen. Patrick is een fietser, die deze tocht al eerder gefietst heeft, maar nu voor het eerst met een bekende op het netvlies. En ik voel me wel vereerd, als ik zie wat vrienden en bekenden voor mij doen, om mij te laten weten dat ze met me meeleven. Deze tocht, de beklimming van de Alpe d'Huez, het lopen van marathons, kortom ongelooflijk...ik realiseer me op dit soort momenten hoeveel lieve mensen er dicht om me heen staan. Om er samen met mij voor te zorgen, dat we deze strijd gaan winnen. Dank je wel...woorden ontbreken echt om dit gevoel te beschrijven...rijkdom, geluk, dankbaarheid, een soort mengeling van deze begrippen dekt de lading nog het meest.

Gisterenavond zijn wij bij tante Anita en oom De op bezoek geweest in Auberge de Kievit in Wassenaar. Was erg leuk...een heerlijk diner, met prachtige amuses en een gezellige conversatie...'t was genieten pur sang. Een diner ter ere van mijn verjaardag...kun je nagaan het feest is nu al begonnen en pas a.s. zondag word ik 48! Heerlijk gewoon. Leuk om op deze manier met mijn tante en oom contact te hebben. Je praat zo met zijn viertjes over heel andere dingen, het is veel intenser.
A.s. woensdag halen we hen op voor een lunch, bij De Knip in Voorschoten, aan het water...en we maken dan nog een tochtje met hen, om hen wat van de omgeving te laten zien.

Gisteren overdag, hebben Annemarie en ik de zon toegelaten in onze tuin. Wij hebben, nadat we hier een beetje met oom De over gesproken hadden zaterdag, de Catalpa flink teruggesnoeid, met een heel klein zaagje, maar de zon kan ons nu al veel beter bereiken...kijken wat tuinman Arie hiervan vindt...maar volgens oom De kan deze boom dit absoluut hebben. En hij heeft veel verstand van tuinieren en groene vingers, dus daar hoop ik dan maar op. Heerlijk dat licht...
een beetje slopend was het wel, sjouwen en zagen. Maar goed voor de conditie.

Allemaal veel succes. Als je vandaag weer gaat werken zoals Sarah, sterkte weer. Gelukkig wel in het nieuwe pand, maar ik ben benieuwd. Ik spreek jullie snel.
Anita

Een uitgebreide lunch met tante Anita en oom De

Gisteren waren mijn tante Anita en haar man oom De hier. Zij logeren een weekje in Wassenaar om met ons allerlei leuke dingen te doen, zo gaan we vanavond dineren in Auberge De Kievit in Wassenaar. Leuk he....gisterenmiddag zo rond kwart over een arriveerden ze hier met een auto voll zonnebloemen, vers fruit en allerlei verwennerijen...het leuke van mijn tante Anita (ik ben naar haar vernoemd, zij is 83 jaar) is dat ze maar een ding wil en dat is dat ik beter word. En tot die tijd en eigenlijk ook op andere momenten in haar leven, verwent ze me, ongelooflijk! Oom De ziet het allemaal glimlachend aan en geniet ervan volgens mij.
En toen we hen gisteren naar het hotel hadden gebracht, hebben Annemarie en ik een rustige fijne avond gehad, allebei redelijk uitgeteld. Ik lag op de bank, An op de stoel met de poef onder haar benen. We zijn moe, snakken naar een zonnestraal en voelen dat onze energie heel veel zon nodig heeft...dus wij hopen nog steeds op een soort van nazomer...wie weet....
Nathalie stapte nog eventjes binnen gisterenavond en daarna hebben we heel rustig en ontspannen samen tv gekeken. Ja naar een programma over Jos Brink...hij kreeg te horen eind juli dat hij kanker had, en dat de kanker zich had uitgezaaid door heel zijn lichaam en nu al dood...ongelooflijk. En op zo'n moment realiseer ik me alleen maar dat ik geluk heb, dat het goed met me gaat en dat ik beter kan worden. En dat dit voor veel mensen die een vorm van kanker hebben/krijgen niet het geval is.
Sinds ik ziek ben kijk ik veel naar dit soort programma's, lees ik veel boeken over mensen die kanker hebben of hebben gehad. Een beetje relativeren en mezelf een spiegel voor houden, dat ik niet moet zeuren...het gaat goed met me. Ik kom er wel door heen. Ik schreef jullie een tijd geleden over Jix, mijn huurder, welnu hij is geopereerd, de tumoren zijn weggehaald en de artsen geven hem 80% kans op herstel als hij zich laat bestralen. Hij heeft besloten dit nu wel te gaan doen, gelukkig....Zo gek dat je je gaat vasthouden aan percentages, 70% kans op remissie, 50% kans op een terugkeer van de tumor...bizar...maar aan de andere kant, ook in het zakenleven werk je steeds weer met percentages. Je brengt een offerte uit met nog 8 bedrijven, hiervan vallen er vier af...etc. Steeds weer bereken je de kans op succes. En eigenlijk is dit niet anders he...

Leuk er zijn een aantal mailtjes binnengekomen, van mensen die liever niet via de site reageren. Ik ga jullie allemaal persoonlijk antwoord geven. Fijn dank je wel weer voor het meeleven, voor de lieve woorden. Die steun van jullie allemaal is ongelooflijk belangrijk voor me. Dat doet me zoveel goed....

Wij gaan wat ontbijten, Annemarie werd wakker en vroeg om veel zon vandaag....en volgens de weerberichten wordt deze week aardig, maar nog steeds met weinig zon en veel buitjes....dus ...helaas. Ik hoop op dat glimpje zon zodat ik het haar kan geven. Ze verdient het zo...oh ja, die zon die gaan we wel halen hoor...ik hoop 2 januari met Annemarie voor 11 dagen naar Curacao te gaan...heerlijk!

Dikke kus, mooie zondag...wij gaan genieten met mijn tante en oom! Heerlijk...
Anita

mijn emailadres

Hallo allemaal

Mooi hoe de wereld met elkaar verbonden is, als ik nu lees dat Mieke Pattenier dankzij Mirjam van ADP weer op mijn pad komt, dan maakt dat me blij. Netwerken vind ik superleuk en ik geniet van al die lijntjes naar en met elkaar. Ik ben per mail te bereiken via aniet400@hotmail.com
Ook zakelijk heb ik een mail anita.van.loon@arinso.com maar hier mogen alleen zakelijke berichten naar toe. Dus gaat het over werk, willen jullie zaken doen met Arinso let me know...het kan allemaal.

Nog even over vandaag. Een huildag...dat kan he...een aanvaring met Rosanne en jawel daar is mijn kwetsbaarheid. Duidelijk voelbaar. Moet en mag. Heb dus eventjes enorm gehuild en meer dan dat. Ben gaan fietsen om dit gevoel kwijt te raken en het lukte niet...ik voel het nog steeds. Geeft niks, morgen weer een dag. Tante Anita en Oom De komen lunchen. Dat is erg leuk. Zij zijn een weekje in Wassenaar en we hebben allerlei leuke plannen met elkaar. Mijn goede week staat voor de deur. Heb net voorzichtig een klein slokje Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc genomen..mmmmmmmmmmmm

Fijne avond
met liefs
Anita

Eventjes een klein stukje dan....

Vanmorgen stond Jan voor de deur, leuk is dat. Samen met Jan praat ik altijd over werk, en vaak blikken we dan even terug naar ADP. Hier mochten we groot worden samen en nu werken we weer samen en wel bij Arinso. Vaak heb je een andere werkgever nodig om te mogen groeien en datgene wat je geleerd hebt in de praktijk te mogen brengen. En voor ons is dat Arinso. Een lekker fris en dynamisch, creatief bedrijf, waar mensen goed tot hun recht komen of kunnen komen.
En vanmiddag stond Chea voor de deur. Zo werd het vandaag ook een beetje werken, en dat is wel fijn. Die afleiding is goed voor me. Zeker als het goed met me gaat.
Florine was met een vriendinnetje, Linda, hier samen thuis en Rosanne is uit met opa Reynaud en oma Emmy. Allerlei leuke dingen, Omniversum, poffertjes eten en klimmen op de klimwand. Zodat ze al haar energie kwijt kan.
Annemarie was lekker bezig en al met al een goede dag weer.
Langzaam aan komt iedereen weer terug van vakantie, en komen er weer smsjes binnen. Heerlijk.
Reacties op de site. Mailtjes en ik geniet hiervan. Dank voor jullie niet aflatende trouw aan deze vrouw hier op de bank. Net als een reserve speler in een voetbalteam, zit ik voorlopig nog even op de bank. Maar ik merk wel dat ik steeds meer wil meemaken. Avonden voor Arinso, een avond met Delta Lloyd, jubilarisbijeenkomst in september, wellicht een Arinso MT. Ik heb er wel zin in. Ben het ziek zijn wel een beetje zat. Ik lees mijn zakelijke mails. Ervaar het als positief dat ik deze betrokkenheid weer toon. Er is ruimte voor meer dan ziek zijn alleen.
Dus het gaat goed met Anita. Ik heb net met Chea een lijst met punten genoteerd om volgende week op te pakken als ik op kantoor ben. Heerlijk!

Een fijne dag nog, of liever gezegd avond voor jullie allemaal!
Anita

Natte nachten

Vannacht was het eventjes weer een soort herfstweer, heel veel regen en wind, overal ligt weer blad. Ik was een aantal keren klaarwakker, mijn maag speelde wat op en hoorde de wind rondom het huis.
Nu vanmorgen een mooi zonnetje wat zich voorzichtig laat zien...de tegels van het terras zijn nog nat en ik hoop dat vandaag alles langzaam aan op gaat drogen en we toch weer buiten kunnen zitten. Woensdag alweer...vandaag allerlei onderwerpen rondom het thema school, kaftpapier kopen, boeken kaften met Florine. En voor Rosanne uitnodigingen maken voor haar verjaardagsfeestje. Rosanne is 3 september jarig en geeft een slaapfeestje bij papa voor haar vriendinnen op 8 september. En die uitnodiging moet natuurlijk de deur uit voordat ze naar Turkije gaat, dus we gaan aan de slag met elkaar.

Verder gaat alles goed. Ik zit in mijn kwetsbare periode nu...gisteren voelde ik me wat minder weer, meer vermoeid, maar als je overall kijkt gaat het supergoed met me. Ben ik weliswaar ziek, maar weet ik nagenoeg zeker dat ik beter ga worden en hier sterk weer uit zal komen. Gisteren even telefonisch contact gehad met Hylke, mijn baas die terug is van vakantie. Fijn was dat wel weer. Ook met Rob, de vervanger van Kirsten wat gesmst...en vandaag even wat afspraken maken. Zo langzamerhand komt er meer ruimte voor andere dingen dan ziek zijn in mijn leven...het lastige is en blijft dat ik niet zo goed afspraken kan maken in die eerste twee weken. Want tot nu toe verlopen die steeds anders. Maar het lijkt wel steeds een stukje beter. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan een gevleugelde uitspraak van mijn moeder. Als je aan haar vroeg hoe het met haar ging zei ze 'iedere dag een beetje beter' en dit antwoord heeft ze volgehouden totdat ze overleed. Bijzondere vrouw was dat mijn moeder.....soms vraag ik me af, zou ze het weten dat ik nu ziek ben en mij hier langzaam doorheen loodsen, zoals ze mij altijd in mijn leven gestuurd heeft. Ik heb altijd het gevoel dat ik veel in mijn leven te danken heb aan haar. Aan haar invloed, wijsheid en volharding. Als ze het zou kunnen zou ze me hier zeker doorheen trekken, daar ben ik van overtuigd. En daar hou ik me dan nu maar aan vast.

Een mooie droge zonnige dag gewenst.
Anita

Lekker geslapen...

Vannacht weer eens heerlijk geslapen. Annemarie ook. En nu, in alle rust nog een stukje schrijven, want de meisjes slapen nog (die kwamen werkelijk doodmoe terug uit Tunesie en moeten a.s. zaterdag weer naar Turkije...vermoeiend voor twee kleine mensjes volgens mij en misschien een beetje te veel van het goede....) en dat laten we dus maar even zo.
Gisteren was een lekker dagje, onverwacht stonden Jannie en Joost op de stoep, gezellig vind ik dat. En met elkaar hebben we uitgesproken dat het eigenlijk wel goed met mij gaat...iedere keer denk ik 'het kan bijna niet' maar ik geniet maar van de goede dagen en zie wel hoe een volgende kuur zal zijn. En ik realiseer me dat ik de helft van de chemo's heb gehad, en dat ik over anderhalve week nummer vijf ga krijgen. Mijn donshaartjes zitten nog op mijn hoofd. Mijn gewicht is stabiel, ik krijg weer iets van interesse in andere dingen dan lezen. Ik wil wat meer gaan bewegen en werken aan mijn conditie. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik ooit weer volledig moet werken en dan bedoel ik qua energie. Ik heb hier gelukkig nog tijd voor om dit op te bouwen en daar focus ik me nu maar op. Want moe ben ik nog steeds. Ik kan om negen uur in de avond al naar bed gaan, maar stel dit soms uit. Raar hoe je lichaam anders reageert, raar hoe er toch van alles aan de hand is met je....ik vind het nog steeds bizar dat ik kanker heb. Als ik hierover na ga denken, dan ervaar ik weer die mengeling aan gevoelens van ongeloof, oneerlijkheid en onmacht. Maar het is een feit.
Vandaag weer een nieuwe dag....met kinderen, wellicht vriendjes die komen spelen. De zon wordt geleidelijk aan wat meer onze vriend en dat is heerlijk...we zitten meer buiten dan we de hele zomer hebben kunnen doen. Een krantje lezen in de zon is toch net even iets anders...voor iedereen die vandaag weer vertrekt naar een zonnig warm oord, zoals Jo-Anne en Ronald, veel plezier. Geniet ervan met elkaar. Rust goed uit.
Voor alle andere mensen, een mooie dag...
Anita

Lunchen met de twee vaders en Els.....

Een prachtige zondagse lunch op het terras hier, met de vader van Annemarie en met mijn vader en Els.
Gezellig, ongedwongen en veel verhalen over en weer. Het gaat goed. Ik was wel erg moe, maar dat mag ook met de prednison die nu weer gewoon door mijn lichaam wordt aangemaakt (7 mg maakt je lichaam aan en ik krijg 60 mg per dag tijdens een kuur). Slecht geslapen en vanmorgen mijn directeur Peter Bouten op bezoek. Leuk, hij was vanmorgen al in het nieuwe pand geweest in Nieuwegein, waar men vanaf vandaag werkt. Super toch....

De kindjes zijn terug van vakantie uit Tunesie...en het was gelijk weer gezellig en druk hier in huis. Verder hou ik me goed, voel ik me goed en gaan we proberen een goede week te hebben met elkaar.

Dikke zoen. Ik heb geen nieuws meer op dit moment.
Anita

Volgens mij gaat het goed!

Lieve mensen, volgens mij gaat het goed. De vierde kuur zit erop. Ik ben nu bezig met de afbouw van de prednison voor deze kuur. Gestopt met de zetpillen en gisteren ben ik gaan werken aan mijn conditie. Annemarie en ik hebben 20 km gefietst. Ik was wel moe, maar dat mag wel toch....normaal kan ik niet eens de tuin vegen. En op de weg terug zei ik 'ik heb zin in een beetje chinees eten....' en zijn we een verfijnd 3-gangen diner gaan eten bij de chinees in het dorp. Heerlijk, bouillon, flensje met vlees en groente, en ossenhaas...met water erbij en uiteindelijk een kopje thee. Wat kan een mens gelukkig zijn. Volgens mij gaat mijn lichaam dit allemaal goed redden hoor en weet je wat zo leuk is...op mijn hoofd beginnen allemaal kleine witte haartjes (baby dons) te groeien en ze vallen tot nu toe nog niet uit....'schattig' zegt Annemarie. Ik ben zo blij, het zou zo leuk zijn als ik op mijn verjaardag weer een heel klein laagje haar heb, ik heb nog 15 dagen dus wie weet.

Een fijn weekend, ik meld mij weer als er rare dingen zijn, of hele leuke....morgenmiddag komen de meisjes weer terug. Ze hebben het fijn in Tunesie...dus veel verhalen hoop ik.
Dikke zoen
Aniet

de vijfde dag van deze chemo.....

Ondertussen heb ik net mijn pillen ingenomen van de vijfde dag van de vierde chemokuur. En weer, weliswaar uren klaarwakker, de hele nacht in bed doorgebracht. Ik had geen zin om weer een hele nacht op te zitten. Gisteren ging het redelijk goed vind ik. Gisterenmiddag even op de bank gelegen, wat weggedommeld en veel gelezen. Ik heb Kluun weer gelezen, ingrijpend verhaal toch steeds weer....maar wat vervloek ik die kerel. Je krijgt door dit te lezen wel meer begrip voor de partner, en ik realiseer me iedere keer weer, hoe mooi de manier is waarop Annemarie voor mij zorgt...geweldig!
Gisterenavond kwamen Emmy en Reynaud langs voor een kop koffie. En na een cursus 'melkschuimen' voor onze nespresso koffie en een overheerlijk stukje meegebrachte taart van Emmy en Reynaud (lekker fris die smaak van besjes, rood fruit) begon ons gesprek. En weet je wat zo fijn is, dat er echt contact is. Dat we diep gaan, dingen bespreken die de essentie raken. Het ging over relaties, over waarom je de keuzes maakt, of de dingen doet zoals je ze doet. Dit contact doet me goed. Meestal gaan ze na een kop koffie weer weg, maar nu bleven ze een glas wijn drinken. Rose uit de Provence. En ik...nee nog niet, dat smaakt nog niet, ik neem nog even een aantal dagen appelsap. Alhoewel ik het vandaag zonder zetpil probeer en kijk of mijn maag zich goed kan houden. Ik hou me kranig zo zegt de dokter en dat ervaar ik zelf ook zo. Dus vol goede moed gaan we weer verder.

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat Arinso Utrecht een gepasseerd station is nu, althans het oude pand. Er wordt vandaag gewerkt vanuit Rotterdam en volgende week beginnen de Service Centers vanuit ons nieuwe pand in Nieuwegein. Leuk de afgelopen week belde Peter Bouten, onze algemeen directeur, hij komt maandagochtend bij me op bezoek. Ben ik blij mee.
Voor iedereen veel succes in Rotterdam of vanuit je thuiswerkplek deze dag. En succes met alle laatste loodjes voor de mensen van Local Support om het mogelijk te maken maandag weer in Nieuwegein te starten. Ik ben trots op afstand. Je hebt er niks aan, maar toch....

Anita

Misselijk en eventjes goed beroerd...

Deze foto is gemaakt toen we vorige week door Pa en Els werden uitgenodigd om uiteten te gaan in Middelharnis. Vader en dochter, in gesprek.

Gisteren was een mindere dag. Ik was misselijk, had het koud, emotioneel, en voelde me goed ziek. Veel in bed gelegen en heel vaak, gelukkig alleen maar het gevoel, de neiging tot overgeven. Mijn maag rommelt nog wat, maar ik heb lekker geslapen, wel veel wakker tussendoor...maar we zijn alweer begonnen aan de vierde dag van deze kuur. Mijn lijf heeft het er druk mee...er zit van alles in, en dat voel je...het rommelt maar door. Ik voel me ziek, besef ook goed dat ik ziek ben nu, ben er meer mee bezig, het duurt maar en duurt maar....

Verder weinig te melden, het is rustig, veel mensen zijn op vakantie, Arinso staat klaar voor de verhuizing naar het nieuwe pand. Ik ben erg benieuwd en ga het allemaal zien over een paar weken. Ik ben bezig met mijn boek, spannend wel.

Leuk om te vermelden is dat Annemarie bezig is met een schilderij voor de cover van mijn boek. Spannend, een schilderij van mij....ze heeft het druk, moet ook werken aan haar nieuwe opdracht. Kan nu wel, nu de meisjes op vakantie zijn. Rosanne belde nog uit Tunesie...het is er leuk, maar er is geen glijbaan in het zwembad. Tja en iedereen die kinderen heeft, weet wat dit kan betekenen voor een kind, toch ietsiepietsie minder leuk dan....

Voor jullie allen een mooie dag.

Dag,

Anita

Een rare nacht....

Vannacht heb ik weer tot vier uur opgezeten, ik kon niet slapen. Gisteren ging het best goed....mijn maag houdt zich redelijk, maar in bed ging het mis. En die uren heb ik schrijvend doorgebracht. De eerste 27 pagina's van mijn boek zijn geschreven. Met nieuwe stukken, met af en toe een flits van mijn weblog. Indrukwekkend om zo weer door het hele begin van mijn ziekte te gaan, die pijn die ik had. Goed om me nu te realiseren dat dit al weer zo lang geleden is. Dat het volgens mij met behulp van die chemo's beter gaat. Gisteren las ik ook het boekje weer van Karel Glastra van Loon, een Ongeneeslijke Optimist en daar werd ik geraakt door een zin 'een tumor die snel slinkt, komt ook snel weer terug' dat was een opmerking van een arts in dat boekje. Ik ben merk ik, nogal geraakt door de opmerking van mijn arts dat er zo een grote kans is op terugkeer van de kanker. Een op de twee zei Kirsten heel terecht en ja normaal gesproken denk ik dan, dan ben ik die ene goede, maar dat lukt me niet altijd...en gisterenavond was ik emotioneel. Maar ook dat hoort bij een kuur, af en toe eens huilen. Dan ben ik minder aardig tegen Annemarie. Die zich daardoor weer afsluit. Logisch, we knokken wat af zo achter de schermen en hebben ieder ons eigen verdriet in deze.
Maar ook samen ons verdriet. En daar heb ik vannacht in mijn boek over geschreven....
Zo dadelijk ga ik slapen, want ik ben heel moe. Heb net mijn medicijnen ingenomen en ga nog even terug naar bed. Zodat Annemarie haar eigen ruimte even heeft.

Anita

Geslapen en nu dag 2 van chemo 4

Gisterenavond kwam Judith, een collega uit het DL-team, langs om even gedag te zeggen voor ze naar Curacao vertrekt met haar twee kinderen. Met een enorm groot blok witte toblerone....grappig, vroeger ben ik een keer met mijn moeder naar Zwitserland gereisd en toen hebben we alle merken witte chocolade die we tegenkwamen gekocht, waaronder ook toblerone. Ik woonde destijds nog in Den Haag en had toen in de kast een overheerlijke enorme voorraad witte chocolade liggen...genieten....welnu dit is een reusachtige groot blok, dus voorlopig heb ik weer voorraad, leuk he....
Vannacht wel veel wakker geweest, transpireren, maar toch in bed geslapen samen. Lekker wel.
Nu ga ik zo mijn medicijnen innemen, mijn zetpil zetten en hoop ik dat mijn maag zich rustig houdt vandaag. Mijn vingertoppen zijn gevoelloos en ik heb geen honger, maar dat geeft niet, ook hier zit nog genoeg voorraad in als ik denk aan vorige week en alle lekkere dingen die we gegeten hebben, het diner me Pa en Els in de Proeverij, ons verblijf op de Sallandse Heuvelrug...dus even niet eten, kan geen kwaad.

Nog even over mijn bloedwaarden gisteren :
HB gezakt van 8.0 naar 7.3 (refwaarde tussen 7.5-10.0) dus voor het eerst lager dan referentie waarde.
HT gezakt van 0.380 naar 0.358 (refwaarde tussen 0.370 -0.470) dus deze ook voor het eerst lager dan referentie waarde.
Beiden nog niet zorgelijk, als HB rond de 5.0 zit moet je pas nieuw bloed hebben, dus we kunnen nog vooruit.
Leukocyten 6.7, was altijd dik boven de 8, soms zelfs 9.4. Maar vooralsnog is dit ook nog goed (refwaarde is 4.5 - 10.0)

Dus al met al is dit een goed beeld voor kuur 4. Heb de arts gevraagd of hij verwacht dat ik een dip ga krijgen tijdens de chemo's en hij geeft aan dat dit moeilijk is aan te geven, omdat hij vindt dat ik mij er tot nu toe goed doorheen sla, en het hoeft dus niet. De kans bestaat dus zomaar dat ik er redelijk goed doorheen kom. Fysiek en psychisch sterke vrouw he...(dit zei hij niet hoor, dit zeg ik zelf even...)

Als ik naar buiten kijk, dan zie ik de zon en ons schone terras, dan hoop ik dat ik vandaag gewoon lekker even buiten kan gaan zitten. Ik heb er wel zin in.
Voor nu een dikke zoen een mooie dag. Ik denk veel aan de collega's die deze week gaan verhuizen, volgende week draait het kantoor twee dagen vanuit Rotterdam en dan betrekken zij het nieuwe pand in Nieuwegein. Ik ben er zondag even langs gereden, gek hoor, het is net alsof ik bij een nieuwe firma ga werken, zo voelt het althans...alles zal nieuw zijn en anders dat geloof ik zomaar.

Voor nu, een mooie dag, en iedereen succes! En genieten van de zon als je vrij bent.
Liefs
Anita

Chemo nummer vier zit erin!

Hallo allemaal, na een overweldigend weekend met veel zon, doorgebracht op de Sallandse Heuvelrug, samen met Annemarie, na een ongelooflijk heerlijk verblijf in hotel de Zwarte Ruijter in Holten, was het vanmorgen weer zover. Weer naar het LUMC, een gesprek met de arts, professor Willemze, die mij nog tot en met 27/8 zal begeleiden, alvorens hij voor een sabbatical voor vijf maanden naar Parijs gaat en mij hoopt in februari weer terug te zien. Hij vindt dat ik mij er tot nu toe goed doorheen sla. Hij heeft even naar mijn ogen gekeken, die iets van een onsteking hebben, maar zolang er alleen maar vocht uitkomt, is het goed. Tot en met kuur 6 krijg ik ook de Maptera en daarna alleen de CHOP. Dan bestralen en als alles volgens plan loopt klaar op vrijdag 22 december 2007. Dan in overleg met Arinso een reintegratieplan, waarbij ik rekening moet houden met vermoeidheid en rustig aan opstarten. Maandelijks controle, dan na een tijd eens in de drie maanden. Waarbij hij aangeeft 50% kans dat het weer terugkomt en als dit binnen een jaar is, is dit erg vervelend, maar is dit na 3 jaar dan volgt gewoon een nieuwe chemo etc. Je moet hierbij even goed rekenen, want 30% van de patienten herstelt niet. Bij 70% van de patienten is de kans op remissie of volledig schoon zijn, dus er is op dat moment niks meer te vinden. Van deze 70% is er dus 50% kans dat het nog een keer terugkomt.
De beschadigde ruggewervel, hierover heeft de arts contact gehad met de neuroloog. En deze laatste meneer wil de ruggewervel nu nog niet behandelen, omdat de tumor er nog teveel voor zit. Dus dit wordt nog even weggeschoven naar achteren.

Tja en de kuur verliep soepel, wel gelijk weer het misselijke gevoel. En naast mij een klagende, wat ontevreden mevrouw met een ijskap op (dit is als je je haar wilt behouden, je krijgt dan een soort fietshelm op met ijs eronder, een vervelende behandeling en geen garantie dat je haar blijft zitten...). Met naast haar een mompelende man, en werkelijk niets was goed. Lastig is dit hoor, want je kunt je niet goed afsluiten. Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen en dat was wel even lekker....nu gelukkig weer thuis bij Annemarie en lekker even slapen straks. Vieze smaak in mijn mond en gerommel in mijn maag....even kijken wat het nu gaat worden deze dagen!

Dank voor lieve smsjes, mails en woorden op mijn weblog. De helft zit erin, zo zie ik het nu.
Anita

Weer thuis.....

Zo...en daar zijn we weer. Na een lekker weekje op de boerderij, uitrusten, kampvuur, een paar redelijk zonnige dagen, lekker uiteten met Pa en Els, verwennerij door tante Anita en oom De...champagne in de tuin, vers fruit, kinderen die het naar hun zin hadden en die kampeerden in de woonkamer, kortom...lekker en gezellig. En nu weer thuis en ook dat is fijn, de kinderen zijn op de fiets een nieuw paspoort voor Florine halen en wie weet wat nog meer doen, wij hebben alles naar boven gebracht en Annemarie is weer druk alles aan het inpakken voor de meiden, die morgen met Hugo naar Tunesie gaan...
en dan genieten wij nog even van een rustig weekend samen...heerlijk. Even bijkomen voordat we aan kuur vier beginnen.

En het gaat goed met mij geen zorgen. Een klein hoestje, wat snotterig en weet je, komen we thuis hebben Emmy en Reynaud het hele terras onder handen genomen, helemaal schoon gemaakt, onkruid vrij...ach we worden wel erg verwend door iedereen! Geweldig...wat liefdevol allemaal. Ik voel me echt heel erg bevoorrecht en blij. Dank jullie wel voor deze mooie week. Voor de lieve kaartjes die gewoon naar de boerderij kwamen en nu ook weer hier op mij wachten.
Dank, we gaan er weer tegenaan maandag. Ik informeer jullie weer dagelijks dan!
Dikke zoen.
Aniet