De afgelopen week, was best een intensieve week. Althans zo heb ik het ervaren. Een hoofd vol met nieuwe ideeën, nieuwe perspectieven en die probeer ik dan realistisch te maken, door er een business model van te maken. Is het wel/niet realistisch en haalbaar. En dit doe ik bij alles. Privé en zakelijk, nu voor mijn Uitvaartstichting Hilversum. Hoe krijg ik hier een nog betere dienstverlening, en waar zit een mogelijkheid tot groei. Hoe krijgen we daar meer middelen voor renovatie en herstel. Van al die onderdelen, die oude grafmonumenten, dat mooie gebouw, kortom, de kop staat niet stil. Helemaal niet stil. En als ik in zo'n week vier keer naar Hilversum rijd en op mijn vrije zaterdag een keer naar Almere, voor de Algemene Ledenvergadering van Vereniging Yarden (waar ik tenslotte lid van ben, al ruim 11 jaar nu), dan is dat wel even genoeg. En mijn vrije donderdag, was gevuld met hard werken in de tuin, ik heb in een record tempo het gras gemaaid, omdat het voelde en leek alsof er ieder moment een enorme regenbui op mij neer zou dalen. Dus ik liep niet met de grasmaaier, ik scheurde werkelijk door de tuin. Tja...en toen ik mijn kop koffie dronk, mijn Nespresso, toen voelde ik de vermoeidheid, in mijn rug. Ja die rug...ach en nu, lekker aan de keukentafel, want het is te fris om buiten te zijn. Natuurlijk wel al mijn ochtendwandeling door de tuin gemaakt, op zoek naar nieuwe bloemetjes, of bijzondere planten die opeens opengaan, echt genieten is dat. Nooit geweten, dat de natuur, de bomen en de planten, de vogeltjes mij zo kunnen inspireren. De tuin ligt er mooi bij, ik hou het goed bij, onkruid wieden, schoonhouden, en het is echt heel fraai. Ik zag gisteren een foto, van de tuin een jaar geleden en dan zie je nu, dat er veel is gebeurd. Fijn vind ik dat. Trots ben ik dan. Gisteren was een bijzondere ervaring, ik ben naar Almere geweest, naar Vereniging Yarden. Voor mij een echte afsluiting enerzijds, en een informatieve bijeenkomst anderzijds. Ik reed toen naar huis, vorig jaar april ofzo, met pijn in mijn hart. Om meerdere redenen voelde ik die pijn. Afscheid nemen van Yarden, en op deze manier, dat deed zeer. En ik wilde voor mijzelf ervaren, of mijn geluk van vandaag klopt, in alle opzichten, qua werk, qua leven, qua samenleven hier. En toen ik het van der Valk Hotel binnenstapte, en een aantal mensen mocht begroeten, voelde ik dat het goed was. Dit is nu verleden tijd. Het is klaar, voorbij en over. En het heden is Hilversum, de Uitvaartstichting, en Nieuw-Vossemeer, ons huis, ons samenzijn hier. En op de terugweg mijmerde ik nog wat na, belde ik met wat mensen, en realiseerde ik me dat de weg naar vrijheid soms pijn doet. En dat het volgen van je hart, soms ingewikkeld is, maar je ook veel brengt. Dat kiezen wat goed voelt, en niet kiezen voor status of materie, echt fijn is. En dat is wat ik mijn mensen nu ook steeds zeg, je moet hier willen zijn. Omdat je het leuk vindt, omdat hier je passie ligt. Dat is wat ik je gun. En die zoektocht, ja die doet pijn, die doet je beseffen, dat het zo de moeite waard is, om in je leven heel dichtbij je hart te blijven. Dichtbij jezelf. En dan, dan lijkt het alsof alles zomaar vanzelf gaat. Alsof je in een soort energie komt, die maakt dat het leven lichter lijkt en ook daadwerkelijk lichter is. Fijn. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan het boek 'Joie de Vivre' van Sacha de Boer. Een prachtig boek, met geweldige gerechten, wijn en spijs, van diverse chefs met daarin prachtige foto's gemaakt door Sascha de Boer. Een boek vol leven, vol levenskunst.
Levenskunst is Joie de Vivre. Mooi hoe een en ander hier samenkomt. En nog leuker is, dat ik samen met Monique komende donderdag, hier in Nieuw-Vossemeer, een nieuw programma ga maken. Voor Anita van Loon - Levenskunst samen met het bedrijf van Monique Verhoeven. Zomaar omdat we er zin in hebben, omdat deze omgeving het in zich heeft. Wordt vervolgd, je hoort ervan! En ondertussen eet ik een heerlijk vers gebakken broodje, met heerlijke grilworst van de lekkere slager uit Bergen op Zoom. Grappig, hoe je in iedere omgeving weer een lekkere slager, of bakker vindt. En hoe ik, ook hier mijn weg weer heb gevonden. De kapper, gezellig, alsof je elkaar al jaren kent. De mensen van de Spar, of het Wagenhuis. Daar gaan we vanavond weer eten, met Jan en Annie. Gezellig. Joie de Vivre toch? Terwijl het buiten regent, en de tuin hiervan geniet, geniet ik nog even van deze mooie rustige dag. Telefoondienst, dus af en toe belt er iemand, en dat is fijn. Dat voelt goed, een uitvaartondernemer, die een reservering maakt, voor de komende week. In gesprek zijn over mogelijkheden, over wat kan en mag, gerelateerd aan de Covid-19 maatregelen. En ondertussen hoor ik de stilte en is dit fijn, om in te zijn, om stil te zijn. Afgelopen donderdag lag ik uiteindelijk na een dagje werken in de tuin, heerlijk op mijn bedje in de tuin, te luisteren naar de wind en te kijken naar de lucht. Prachtig. Dag, een mooie zondag voor jou. Met een boek, gewoon op de bank een filmpje kijken, of zomaar even samen stil zijn, of alleen. Het doet me denken aan mijn leven alleen in Schoonhoven. Daar kon ik mij soms een heel weekend terug trekken, met een stapel boeken, kranten, tijdschriften, een lekker hapje in de koelkast, een mooi glas wijn, en steeds weer dacht ik toen (2003) 'wat een rijkdom'. En ja dat is het echt, rijkdom, gewoon simpelweg gelukkig zijn. Niets hoeft, en alles mag....haha!
