En gisterenochtend voelde ik me zo intens moe, dat ik in overleg met mijn opdrachtgever, besloten heb vandaag eventjes een dagje niets te doen. Het begon met uitslapen, de krant lezen en zomaar tijd hebben voor mijzelf. Annemarie is naar kantoor...de meisjes naar school. Ik geniet van kopjes koffie en ga zo lekker naar buiten toe...situatie rondom mijn vader is ongewijzigd. Ik ga straks weer eens wat bellen met het ziekenhuis. Morgenmiddag om kwart over vijf krijg ik een telefoontje van de arts en dan weet ik meer. Ik ben er door mijn drukke werk ook niet meer geweest. Ik zat muurvast in de file dinsdagavond en stond om kwart over zeven nog bij Oegstgeest...ongekend, wat een vreselijk traject Haarlem-Flakkee...zaterdag ben ik er weer. Ik vind het ingewikkeld, maar het is niet anders nu...het is de bedoeling dat we hier allemaal goed doorheen komen. En Annemarie maakt zich zorgen om mijn gestel, mijn fysiek...en echt geloof me, ik red me wel, alleen de situatie lijkt soms zo uitzichtloos...een indicatie die er niet om liegt. Ik ga zo eens eventjes bellen, ook met tante Anita, die lieve schat, zij maakt zich zoveel zorgen om haar broertje...
Dag, tot morgenavond, of zaterdag...Anita
