Lieve mensen, het is weer zo gezellig in huis. Hoe vervelend ik het ook vind, dat ik weer een jas aan moet als ik naar buiten ga, hoe heerlijk ik het vind, als de sfeer in huis, warm en gezellig is. Kaarsen aan, mooie kersttakken, kadootjes onder de wijntafel, kortom, het is de opmars naar de kerst 2018. Kerst in Wassenaar met de familie van Annemarie en met Joke. Hoe fijn kan het zijn. Gezellig, warmte, mooi glas wijn, en goed samenzijn. Goed samenzijn is ook weer zo het kenmerk van de afgelopen week. Een werkelijk uniek kerstdiner met RAB Utrecht, helemaal verzorgd door Leny en Cobie, in het o zo gezellige huis van Leny in Huizen. Een mooie lange tafel, met menu kaarten en een meer dan uitgebreid kerstdiner. Samenzijn, met mooie herinneringen, die we deelden met elkaar. Je herinnering aan een voor jou bijzondere kerst. En ik vertelde over de laatste kerst van mijn moeder, in 2002, toen Noor, die toen nog heel klein was, op haar blokfluit kerstliedjes speelde voor oma. Mijn moeder op haar sterfbed en nog genietend, met van die al diepliggende ogen, van haar enige kleinkind. Emotievol, want het was de laatste kerst, als voltallig gezin, met en een vader en een moeder. Op 7 januari 2003 overleed mijn moeder. 70 jaar was ze. En wat was ze nog bij ons, tijdens haar laatste kerst. Een emotievol moment, omdat er met het overlijden van een ouder, altijd dingen veranderen daarna. De familie samenstelling is anders, verhoudingen liggen anders. En in 2003 werd ons leven dus anders. Een prachtige uitvaart, vanaf de boerderij, waar mijn moeder opgebaard stond in de serre. Al heel vroeg in de ochtend, soms al om half zes, zat ik naast haar kist. Luisterde ik naar muziek en zag ik de zon opkomen, de lucht soms mooi gekleurd, en mijn moeder had haar rust gevonden. En nu, 2018, 16 jaar later alweer, zit ik op deze vroege zaterdagochtend nog na te genieten van het samenzijn met mijn kleine team. Waarbij we aan de hand van een kaartspel, met elkaar terugblikten op het jaar 2018 en vooral vooruit blikten naar het jaar 2019. Een jaar waarin voor een ieder van ons, alles open ligt. Iedereen maakt een eigen keuze, in een tijd waar veel zaken onzeker zijn. Gisteren op de radio hoorde ik dat onze economie, en vooral de groei van onze economie, tegen grenzen aan loopt. En hier ligt een uitdaging, wat doe je als je tegen je grenzen aan loopt. Welke keuze maak je dan. Ik zelf merk, dat ik af en toe wat om me heen kijk. Dat ik me niet wil laten beperken. Niks nieuws voor mij geloof ik, zo leef ik al mijn hele leven toch...ik heb het gevoel, dat ik op die hele hoge duikplank sta, al vier keer naar voren ben gelopen, gekeken heb, hoe hoog ik sta, hoe diep mijn sprong zal zijn, en ik weet, dat ik ga springen in 2019. Echt heel ver springen. Dat ik prachtige nieuwe mensen mag gaan ontmoeten, en zorgvuldig zal zijn, in het behouden van al die mooie mensen, die ik ook hier in Wassenaar weer heb mogen ontmoeten. Ik voel, dat ik ook mijn eigen grenzen weer ga vinden. Mijn trainingen gaan weer van de grond komen, langzaam aan, afgelopen week met de Politie, fijn. Ik hou van dit soort momenten. Van zien, wat ik zelf kan, waartoe ik in staat ben. En waarheen dit mij kan brengen, geen idee, werkelijk geen idee. Gisterenavond bezoek van Suus. Fijn, vertrouwd en oh wat een sterke vrouw. 8 december alweer een jaar geleden overleed haar partner, haar lief, Ad. En gisterenavond dronken wij hier wijn met elkaar, en was het fijn, om samen te zijn. Een jaar geleden, gingen we naar t Harde Annemarie en ik. En nu willen we nog wat verder weg gaan wonen. In Drenthe. Spannend. Ontwikkelingen rondom ons huis, soms wat stagnerend, maar dat maakt niet uit. Als je iets echt wilt, dan ga je het bereiken, geloof me. Afgelopen week was ook het afscheid nemen van collega's, met wie je al die 9 jaar hebt mogen werken. Elkaar omhelzen, bedanken en weer verder gaan. In de wetenschap, dat je sommigen nooit meer zult ontmoeten. En anderen wellicht weer wel, ach ook dat hoort bij het leven. Nog eens achterom kijken, met een glimlach herinneren, soms iets mooi verpakken, het een plekje geven en weer doorgaan. Blik vooruit, het leven ligt nu voor je. En vandaag, ja vandaag ga ik naar Zeeland, naar mijn nichtje. Heerlijk, ik kan nu al genieten van de wandeling op het strand, bij de vuurtoren. Kijken over de Westerschelden, naar de lichtjes van Vlissingen, praten over alles wat er is, en vanavond heerlijk dineren in ons Etablissement 1880 in Groede. De plek waar ik met Emmy en Reynaud, met Annemarie samen, ben geweest en heb genoten. Heerlijk, de plek ook waar nicht en ik, de eigenaar van de wijngaard en olijfgaard in Italië hebben ontmoet. Zouden we dan in 2019 echt druiven en olijven gaan plukken. Nog steeds een wens van me, letterlijk met je knipschaar door de wijngaard. Hard werken, oogsten en de geur van wijn doorleven tot in iedere vezel. Hoort wel bij Levenskunst he...maandag zijn mijn visitekaartjes klaar. Oh wow, zo fraai geworden. Met het pure logo, gemaakt door Annemarie. Een logo waar je goed naar moet kijken, want dan zie je zoveel. Je ziet de paraplu voor de bescherming, je ziet de knipoog naar het leven, je ziet het wijnglas dat we gebruiken, om een toast uit te brengen op het leven. Je ziet de richting en de trap, de weg van het leven. In de bijgevoegde afbeelding, is de achtergrond te geel, maar ik deel vast met jullie mijn nieuwe logo - Anita van Loon - Levenskunst - dat is de stap voorwaarts.
oh ja, en dit was het eerste concept. In het echt, is het nog iets aangepast. Wordt vervolgd...
En langzaam aan, ga ik deze blog afsluiten, en wil ik jullie nog wat meegeven. Gewoon een boodschap, zomaar, omdat het deze donkere dagen zijn, voor de kerst. De dagen, waarop er zoveel langskomt, wat soms raakt, of pijn doet. Maar vooral ook, omdat je juist deze dagen, met elkaar samen, heel veel fijns kunt doen, door dichtbij elkaar te blijven. Door elkaar vast te houden. Of uit te nodigen, juist nu. Dan ben je niet zo alleen.
En André junior zou zeggen 'leef, alsof je het laatste dag is, leef!' Lieve mensen, ik wens jullie allen een prachtige kerst, ook een mooie weg daar naar toe. En of je nu in je huispak, lekker films kijkt, of in smoking champagne drinkt met je vrienden, of alles wat daar tussen zit, heb het gewoon goed. Geniet, en zie je het even niet meer zitten, bel maar aan, op nummer 10. Er is altijd wel een hapje, drankje, of een lekker muziekje. Een spelletje, de sjoelbak staat klaar, of iets anders. Dag, take care. Bedankt, dat je er bent. Altijd weer. Liefs, voor jou, en jou...voor iedereen! Fijn weekend!
En zomaar is het de laatste zaterdag van 2018, 29 december 2018, een rustige dag. Hier aan tafel bij het ronde raam schrijf ik deze laatste blog in dit kalenderjaar. Annemarie een beetje grieperig, lekker onder een dekentje op de bank. Ik aan tafel, en heerlijk de tijd voor de krant, de gebruikelijke kop koffie, een verse boterham met roomboter en ham. Hoe lekker kan het leven zijn. Simpel, eenvoudig, de top 2000 aan. Mooie films op tv. Vanavond Tonio. Mooie muziekprogramma's, documentaires over muzikale helden, denk aan Elton John, Queen. Kortom, echt tijd om het hele leven langs te zien komen. Ondertussen zijn Ellen en Meindert, druk bezig met hun boerderij in Ter Apelkanaal, TAK genaamd. Zij lopen op ons vooruit en maken hun droom waar, vanaf 1 februari wonen zij in het hoge Noorden. Nog verder weg, dan Drenthe. Heerlijk, de rust. Wakker worden en ganzen over zien vliegen, de stilte om je heen voelen. Kortom, het pure leven dient zich aan. Afgelopen week dronk ik een kop koffie met een collega. Weet je zo'n bijzonder mens, jong, puur en eerlijk. En we hadden het over het 'volle leven'. Het leven met een super gevulde avond, de verhalen, over wat je allemaal doet en hebt gedaan, hoe je eigenlijk iedere dag bezig bent, met musea te bezoeken, concerten, chique diners, uitgaan en wat al nog niet meer. En gek, hoe ik eigenlijk in een fase beland ben, waarvan ik denk, 'fijn, zomaar thuis, muziek beluisteren, op tijd naar bed...'. Saai? Ouderdom? Niet meer dynamisch? Het kan zo zijn, het is wat het is. Het is wie ik ben. Ik merk het aan mezelf op heel veel fronten. Ik hoef niet meer zo nodig vol op het podium te staan. Ik vind het wel lekker een beetje aan de zijlijn. Wil er wel toe doen, maar minder prominent dan vroeger. Fijn gevoel. Ik ben weer aan het coachen, in het land, voor Yarden. Mooi, oprecht, klein en dichtbij. Ik geniet ervan. En vind het fijn, als het mensen helpt. Als zij verder kunnen. Met wat het leven voor hen in petto heeft. Gisterenavond een klein afscheid in het team van Arnold Klok, in de winkel in Amstelveen. En ook op zo'n moment voelt het goed. Rustig op afstand observerend, een paar mensen, met wie je echte verbinding voelt. En ach, het is goed zoals het is. Een hoofdstuk, dat voorbij is. En ook dat is goed. En zoals ik al eerder schreef, soms blijven er wat mensen bij je, soms ook niet. En het leven gaat verder, en het allerbelangrijkste is, dat je probeert het leven te leven, dat bij jou past.
En met dit soort mooie gedachten eindigt geleidelijk aan dit kalenderjaar. Een jaar, waar veel is afgesloten. Een jaar waar nieuwe vriendschappen zich verdiept hebben. Een jaar met prachtige mensen om ons heen. Een jaar met mooi werk. Een jaar waarin mijn eigen bedrijfje voorzichtig is opgestart. En hierop volgt de lancering van de website, ergens in het eerste kwartaal van 2019. Het afscheid nemen van prachtige collega's. Het nadenken over een andere loopbaan. Met een andere balans. Het voelen aan mijn rug, dat ik fysiek achteruit ga. Het merken, dat ik geen energie meer heb, zoals ik die ooit had. Dit heet simpelweg ouder worden. En ook dit is een prachtige fase in het leven. 
Op LinkedIn zie ik soms van die prachtige foto's met een citaat, en deze deel ik graag met jullie. Simpelweg omdat het waar is. Omdat het is zoals het is. Als ik terug denk aan dit jaar, dan ben ik ongelooflijk dankbaar voor de verdieping van sommige vriendschappen. Voor de mooie waardevolle momenten met mensen in de privé sfeer, maar ook daarbuiten. Voor al die dingen die ik heb mogen leren het afgelopen jaar. Voor mijn eerste opdrachten. Voor de woorden die ik heb mogen ontvangen en uitspreken. Voor de intensiteit van mijn gevoelens. Maar vooral voor het feit, dat ik het leven weer heb mogen leven. Dat ik gezond ben, dat ik dromen heb, die klein zijn, maar o zo intens. Dat ik tevreden ben met minder. Dat ik liefde mag ervaren. Dat ik je vriendin ben, je collega, of je vertrouwenspersoon. En ik wens iedereen een jaarwissel op de manier die bij jou past. Volop feestend, of juist heel stil. Op tijd naar bed, of juist de hele nacht doorhalend, met veel champagne of juist helemaal niet. Ik wens jullie in ieder geval toe, dat je elkaar vast zult houden. Op al die momenten dat het nodig is. Dat je heerlijk kunt lachen, plezier hebt, liefde voelt en mag ervaren. Dat je vrienden hebt en goed voor elkaar zorgt. En ik wil jullie bedanken, dat jullie er zijn. Ieder op zijn eigen wijze. Het raakt me en maakt me tot wie ik ben. Dag, alle goeds voor 2019. Dat je dromen uit mogen komen. Dat je nieuwe baan je zal bevallen. Dat je geniet, dat je leeft! 
