Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 30 oktober 2011

Broer Arie.....




En soms zijn er van die momenten in je leven, waarop je je afvraagt waarom de dingen zijn zoals ze zijn. En vandaag is weer zo'n moment....gisteren zag ik mijn zieke broer en dit beeld van hem, is me de hele dag en nacht bijgebleven, een beeld, dat me deed denken aan mijn moeder, dat in zichzelf gekeerde, dat stille, die diepliggende verdrietige ogen. Die pijn, dat hele magere, ik keek naar zijn ingevallen gezicht, zijn bleke huid, zijn dunne armen en kon wel huilen echt waar...want hij is ziek, pfeiffer zegt de dokter, veroorzaakt door stress, en volgens mij door nog veel meer. Want een prater is hij niet, een deler is hij niet, een echte genieter maar af en toe...maar wel een intens lieve broer, die eigenlijk in mijn beleving dit leven als zwaar ervaart. Ik sms hem dagelijks een paar keer, omdat ik me hartstikke veel zorgen maak. Omdat hij ziek is en meer dan pfeiffer heeft...zijn lever doet het niet of niet goed, zijn longen doen pijn, ja gelukkig hij is gestopt met roken, maar terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af, of dit nog op tijd is...want die longen, hebben zo genadeloos op hun lazer gekregen. En toen ik in de auto, met Annemarie samen naar Flakkee reed gisteren, kon ik wel huilen. Want hoe zal alles verder gaan. Arie moet rust nemen de komende tijd en mag en kan niet naar Pa toe. Hij heeft niet eens de energie...en mijn vader, aan hem heb ik verteld dat Arie pfeiffer heeft. En dat accepteert hij wel als bericht. Maar eigenlijk wil ik niet dat mijn vader zijn zoon zo ziet, zo ziek. Het zou hem zoveel zorgen erbij geven...en ik denk aan de woorden van mijn moeder 'je krijgt wat je dragen kunt kind...' en heb de neiging te willen protesteren. Want ja ik kan het wel allemaal dragen, maar ik zou soms wel eens een hele dag onder het dekbed willen blijven liggen, om even niets te hoeven dragen...om zomaar eventjes te mogen zijn. En na een fijn bezoekje gisteren aan tante Aniet en oom De, en aansluitend een heerlijk diner bij Ria en Hans, zijn wij vanmorgen blijven liggen. Kijken naar Harry Mens op zolder, vanuit ons heerlijke bed. Bekenden zien, de familie Klootwijk in de reclame van Tieleman Keukens. Meneer Tieleman zelf, met wie Pa en ik regelmatig in zijn grand cafe in Middelharnis, een glas wijn drinken. En zomaar niks hoeven...nu een stukje schrijven over Arie. Mijn eigen broer, mijn enige broer. De man met wie ik al mijn hele leven optrek, met wie ik veel gedeeld heb, en soms minder gedeeld heb, maar de broer van wie ik zielsveel hou...en met wie ik samen 'zorg' voor het voortbestaan van onze familie en onze familie-herinneringen. Arie die alles weet, tot op detailniveau van hoe ons leven vroeger was. Arie die namen kent en feiten, die ik, al lang niet meer weet. Arie het brein in onze familie, de denker, de intellectueel, die volgens mij ongekend veel lasten en lusten heeft gekend in zijn leven als het over zijn zusje gaat. Zijn 'zusje' die gewoon haar hart volgde en de hele wereld vertelde dat zij vrouwen net wat leuker vond dan mannen. En die dus hierdoor van alles naar het hoofd kreeg, maar niet boog. Zijn zusje die overeind bleef staan, daar waar hij het niet kon of durfde. En zo kijk je naar elkaar en zie je elkaar en zo help je elkaar in dit leven. Als broer en zus. Ruziemakend, blij zijn met elkaar. Samen ervoor zorgen dat je moeder netjes verzorgd opgebaard wordt, terwijl Ramses Shaffy voor ons zong 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' het lied van Ma van Loon. Samen zorgen voor de boerderij en alles wat daar moest worden ingepakt, opgeruimd. Anita weggooiend, Arie die alles wil bewaren, de opruimer en de verzamelaar. De optimist en de denker, de vrolijke ondeugende vrouw en de serieuze, ernstige man, broer en zus, tot in de eeuwigheid. Verbonden uit liefde, en verbonden door onze prachtige jeugd, daar onder de rook van Middelharnis...aan de Oostmoerse Scheidweg 1 te Stad aan t Haringvliet. Op die prachtige boerderij, met die mooie klokgevel...Arie en Anita van Loon. En dus lief broertje, hoop ik dat je nu echt lef laat zien, die arts op zijn flikker geeft en je helemaal laat onderzoeken, want ik wil niet dat je zo ziek bent! En anders, dan doe ik het wel...voor jou, omdat ik je zusje ben! Kus, Anita