Ik vraag mij vaak af waarom ik zo van mooie gebouwen, van oude gebouwen hou, van een bepaalde sfeer. En zomaar ging ik in gedachten terug in de tijd, naar al die gaven plekken, gebouwen en huizen waar ik ooit een tijdje mocht zijn.
Zomaar in willekeurige volgorde hier wat plekken in mijn leven, die erg belangrijk voor mij zijn of zijn geweest. Hiernaast de plek waar ik geboren ben, op Goeree en Overflakkee, het raampje linksboven eerste etage was mijn kamertje van 3 bij 3. En daar ontmoette ik mijzelf. En daar ontdekte ik dat ik liever met een meisje danste dan met een jongen. Laat staan mijn leven delen. Daar begon mijn weg naar onafhankelijkheid, daar in die Oostmoerpolder. Vanuit die veilige, warme en geweldige basis met mijn ouders, stapte ik als net 17-jarige het leven in. Op naar Den Haag. Daar waar alles begon.
En in mijn periode in en rond Den Haag, heb ik op vele plekken gewoond. Een studentenhuis, de van Lansbergestraat, Zoetermeer, Boskoop en Groot-Ammers. Een stukje uit mijn leven, waar ik niet zoveel meer over spreek. Omdat het goed was. En goed is. Omdat het me gebracht heeft waar ik nu ben, onafhankelijk en vrij, levend vanuit mijn hart en gevoel. Maar ook omdat het voorbij is gegaan. En omdat ik niemand wil kwetsen, want iedereen in mijn leven heeft mij gevormd of mede gevormd tot wie ik nu ben. En dus ook deze bijzondere en intense periode in mijn leven. En dit deel was een mooi onderdeel van mijn levensreis.
De foto hier is een plek waar ik erg gelukkig ben geweest. Ik heb er niet zo lang gewoond, maar ik heb het huis (een appartement in een oude mannetjeshuis uit 1646 in het oude centrum van Schoonhoven. Een bijzondere tijd, mijn moeder net overleden, mijn relatie na 14 jaar voorbij. En ik begon totaal ergens anders mijn leven op te bouwen, helemaal alleen. Een bewuste keuze te gaan wonen in een Rijksmonument. Een prachtige unieke plek. Op deze plek mocht ik Annemarie ontmoeten en voor het eerst met haar zijn. Op deze plek, in deze stad heb ik de liefde leren kennen. Dus steeds weer als ik denk aan belangrijke plekken die mij gevormd hebben, dat is dit huis er één van! En vanuit dit huis ben ik naar Voorschoten gegaan, samen met Annemarie en haar kinderen. De Papelaan, ook een bijzonder mooie plek. Nog wel overschaduwd door emoties vind ik, want daar werd ik ziek, in 2007 en 2008. Net getrouwd en toen kreeg ik kanker. Net een nieuwe baan, en toen werd ik ziek. Heel ziek. Maar in Voorschoten mocht ik ook weer beter worden, dankzij goede zorg van heel veel artsen in het LUMC. Geweldig. En toen begon er zo'n mooie periode in mijn leven. Ik nam ontslag bij het Amerikaanse bedrijf. Omdat ik na mijn ziekzijn zo anders ging leven en voelen en zijn. Ik begon als coach, als trainer, als interim manager en kwam terecht in die prachtige wereld van de uitvaart. In Haarlem, in Alkmaar, in Amsterdam, in Bergen. En ik werd geraakt, door alles rondom rouw, verlies en afscheid. En in die periode verhuisden we naar Wassenaar, een schitterend appartement in het centrum. Helpen in een wijnrestaurant en leuke mensen ontmoeten, vlakbij den Haag, waar alles was begonnen. Mijn reis naar onafhankelijkheid. Yarden.
En hier was dus die mooie markante eethoek, onder de wijnflessen, met het ronde raam. Het draaiorgel op zaterdagmiddag. Ook hier weer die sfeer, die zo bij ons past. En toch was het op deze plek, dat ik me realiseerde dat ik hier niet oud kon worden. Dat ik op een andere plek mijn pensioen wilde gaan genieten, was het Drenthe, Zeeland, waar dan ook, die mooie luchten, dat water, die helderheid van vroeger sprak me aan. Ik reed een keer op weg naar het graf van mijn ouders en belde Annemarie of ze niet met mij, ergens in de buurt van mijn geboortegrond wilde gaan wonen. Niet op Flakkee. Nee, daar ligt ook een stukje pijn voor mij. Maar Zeeland, jawel, heel graag. En zo gingen we op huizenjacht, en zagen we allerlei moois op Tholen, Schouwen Duiveland, en jawel net op de grens van Brabant en Zeeland. Daar waar Zeeland Brabant kust. Vlakbij het kanaal, daar vonden wij onze oude voormalige RK-pastorie, met de kerk zo mooi in onze achtertuin. Het huis van een prachtige familie, die hier zoveel liefde hebben achtergelaten. Wonen naast Pater Bertus. Het werd een kwestie van omarmen, de mooie grote voordeur openen en het geheel naar onze eigen smaak maken. Een zolder met eigen badkamer maken voor onze kinderen en vrienden, een atelier in de tuin en heel veel werken in de tuin, om de kleuren van het leven daar te laten zien. Om mensen, onze vrienden, onze nieuwe vrienden en bewoners van dit dorp te ontvangen. Onze Achterstraat nummer 9 in Nieuw-Vossemeer. Om levenskunst te ervaren.
En hier ben ik nu, in een andere levensfase zo voelt het echt. Wat ouder, wat rustiger, wat meer tevreden met wat er is en zich aandient. Wat minder groots en meeslepend, de intensiteit van deze plek is zo fijn. Ik voel me hier zo gelukkig. En ik realiseer me, dat ik hiervoor eerst weg moest gaan al heel jong van die mooie boerderij vandaan. Dat ik moest onderzoeken wat ik voelde en wie ik wilde zijn in dit leven. Dat ik eerst op ontdekkingsreis mocht en moest, door het leven vol liefde. Dat ik mezelf moest tegenkomen in al mijn banen. In al mijn liefdes. Dat ik misschien zelfs ziek moest worden, om nog dichterbij mijn eigen kern te komen. Ik had het nodig om prachtige mensen te ontmoeten, overal weer. En soms ook om prachtige mensen te verliezen. De pijn van verlies ook zelf te ervaren. Mijn moeder al twintig jaar geleden, mijn vader, ook alweer bijna 8 jaar geleden, ongekend. Maar ook vrienden, oude liefdes, vriendinnen, mensen die je ergens hebt ontmoet en met wie je zomaar een klik had, velen zijn er niet meer. Dat ik les mocht geven, mag coachen, mag trainen, mensen en organisaties mag helpen bij grote veranderingen. En dat ik nu, vanuit Anita van Loon Levenskunst en vanuit die prachtige Uitvaartstichting in Hilversum, ben aangekomen waar ik wil zijn.
En heel vaak, zit ik hier op het bankje achter in de tuin, bij het atelier, en lees ik een boek, of drink ik een Nespresso en dan voel ik me intens gelukkig. Niks meer en niks minder. Ik werk wat in de tuin. Ik maak wat foto's en ik laaf mij in stilte vaak. Heerlijk. En nu, terwijl ik zo door mijn geschiedenis wandel, aan de hand van al die plekken, dan voel ik dat ik thuisgekomen ben. Hier.
En als ik morgen weer naar Hilversum rijd, dan realiseer ik me, dat ik in mijn werkende leven, eenzelfde prachtige reis heb mogen maken. Mooie dingen heb mogen doen, geweldig fijne en leuke collega's heb mogen hebben en heb. Dat ik geniet van de wereld waarin ik werkzaam mag zijn. Hoe trots en vol liefde ik ook werk in dat prachtige pand aan de Bosdrift. Dat ik erover vertellen wil, en dat ik dagelijks voel, hoeveel liefde er in mij zit. In mijn werk, mijn leven, mijn zijn. Maar ook hoeveel plezier en levenskunst er in mij zit. Het leven omarmen. Het leven beschouwen. Zonder oordeel aanschouwen.
En als ik vanavond mijn glaasje wijn drink, dan geniet ik. Van deze stille dag samen met Teun, hier thuis. Dan ben ik dankbaar. En realiseer ik me, dat ik alle redenen heb, om het leven te omarmen. Ik gun dit iedereen. Dit is echt zo fijn....
